Vikings: bart De Wever slaat de bal ferm mis !

[De Knut]

Ook te lezen op http://traditie.skynetblogs.be

Ekskwies me, 't is nogal lang, maar dienen De Wever stoort mij dan ook mateloos !


We hebben hier in het verleden Bart De Wever – voorzitter van de NVA – al eens een veeg uit de pan moeten geven. Toen was dat omdat hij zich nogal smalend uit liet over oude Vlaamse volksgebruiken en –tradities. In Humo nr 3369 (april 2005) wist hij te zeggen dat hij er geen probleem mee heeft dat hedendaags Vlaanderen naar Rock Werchter gaat (wij ook niet trouwens), maar dat het niet meer van deze tijd is om "als Tijl en Nele in een rokje rond de meiboom te hossen".

In De Standaard van 13 februari 2006 gaat De Wever nog een stapje verder met zijn onzin, en etaleert hij zijn onwetendheid als volgt: “In 793 landden hun voorvaderen (hij heeft het over de Denen, noot van mezelf) op het eiland Lindisfarne, voor het noordoosten van Engeland, waar ze een katholiek klooster plunderden en vernielden. De Vikingen hadden geen respect voor het christendom.”

De Vikingen hadden geen respect voor het christendom? Mijnheer De Wever, laat ons AUB even de zaken in hun juist perspectief bekijken. De aanvallen van de Scandinaven op kerken en kloosters had alles te maken met religieuze weerwraak. Vergeet niet dat het niet-christelijke oud-religieuze gebied voortdurend terrein moest prijsgeven, zodanig dat het verschrompelde tot de Scandinavische en Baltische staten. Tempels werden vernietigd, Godenbeelden stukgeslagen, sacrale plaatsen onteerd, edellieden en geestelijken vermoord, tradities verboden, de oude religieuze orde verstoord... Dat kon gewoon niet zonder gevolgen blijven.
Vanaf 800 tot 1050 vielen vikingen de zuidelijker gelegen landen binnen. Het waren voornamelijk kloosters en kerken die het moesten ontgelden. De tactiek die gebruikt werd was eenvoudig. Vanuit eilanden, die als uitvalsbasis gebruikt werden, deed men systematisch aanvallen op rijke en politiek strategische gebieden. De schepen drongen het land binnen via de grote waterwegen: de Rhône, de Loire, de Seine, de Schelde, de Rijn. Langs die waterwegen plaatsten ze nederzettingsposten. Die moesten de grootste tegenstand breken. Ierland, Wales en Schotland kregen het hard te verduren. Het christendom daverde op zijn grondvesten. In Wales werden heel wat nederzettingen gevestigd. Van daaruit ging het naar het vasteland. Zo werden ondermeer in 856 in de buurt van Utrecht een aantal kerken in brand gestoken. Het Mirakelboek van Sint-Bavo vermeldt dat de Noormannen in 880 gedurende de winter hun intrek namen in de gebouwen van de Sint-Pietersabdij. De monniken waren naar Laon gevlucht. Blijkbaar konden de vikingen daar ongestoord verblijven, wat toch vreemd overkomt. Was de bevolking dan toch niet zo afkerig van die ‘wilden’?

Prima Signatio
De vraag kan gesteld worden hoe het mogelijk was dat vikingen, ondanks hun plunderingen, toch vreedzaam handel konden drijven met de bevolking. Daarenboven is het totaal ongerijmd dat de Franken aan de vikingen wapens verkochten. Dat kan enkel vanuit een zekere gelijkgestemdheid worden verklaard. Het kwam zelfs zover dat in juni 864, op een vergadering in Pitre, Karel de Kale officieel met de doodstraf moest dreigen voor hen die in de toekomst nog wapens en paarden aan de Noormannen zouden leveren. In Neustrië wisten de vikingen zich te groeperen onder Rollo of Rolf, en in 911 kregen ze van koning Karel de Eenvoudige het gebied dat vandaag bekend staat als Normandië, in ruil voor de verdediging van het land tegen verdere invallen. Dat betekende voorlopig het einde van de raids op het West-Frankische gebied. De Normandiërs aanvaardden een soort vereenvoudigde doop, het z.g. prima signatio. Voor de rest bleef alles bij het oude. De overgang naar het christendom, zo blijkt uit die vereenvoudigde doop, was enkel ingesteld met een politiek doel.

Tweede onnozelheid die De Wever weet te melden: “Vanaf 950 schakelden de Scandinavische koninkrijken één na één over op het christendom. Hun vorsten zagen onder meer de politieke voordelen van die godsdienst…”

De politieke voordelen, mijnheer de Wever? Laat ons ernstig blijven, ja ! De niet-christelijke landen zowel politiek als economisch geïsoleerd tegenover een zich steeds solider consoliderend christelijk rijk. Het was dus geen kwestie van voordelen zien, het was een kwestie van chantage. Het was bekeren of ondergaan.
In het Scandinavische moederland werd door de bevolking trouwens heftig verzet geboden tegen een al dan niet gedwongen overgang naar het christendom. Dat blijkt uit het feit dat de belangrijke tempel van Uppsala nog tot 1070 in gebruik was. In de tiende eeuw was er zelfs een opflakkering van de Thórrverering, zodanig zelfs dat het christendom er een minoriteit werd.

De bekering van Denemarken
De bekering van Denemarken is één van die momenten in de christelijke geschiedenis die alles behalve zuiver op de graat kan genoemd worden. Spilfiguur was de in Frankrijk geboren monnik Ansgar. Die geestelijke maakte handig gebruik van een troonopvolgingskwestie in Denemarken waarin niet alleen Karel de Grote een hand bleek te hebben, maar ook zijn zoon Lodewijk de Vrome. Na de dood van Karel de Grote aanvaardde Harald in 826 de christelijk doop in de hoop militaire steun te krijgen voor de herovering van Denemarken. Ansgar werd door Lodewijk de Vrome meegestuurd als raadgever, maar ook nu weer had de missie weinig succes. Harald werd uit het land verdreven, en Ansgar reisde door naar Zweden waar hij van koning Björn toelating kreeg te prediken. Ondertussen lag Hamburg, de meest vooruitgeschoven missiepost van de christenen, onder een spervuur van vikingaanvallen. In Zweden leek het missioneringswerk wel te vlotten, en een zekere Gautbert werd er tot bisschop benoemd. Maar de bisschop moest de benen nemen na een volksopstand. De reden daarvoor is ons niet bekend, maar een religieuze oorzaak lijkt ons zeer aannemelijk. Toen Ansgar later terug naar Zweden wilde afreizen om verder te missioneren, bedankte Gautbert hem wijselijk. En bij de vraag aan de koning om toestemming voor de verkondiging van het geloof, was die zeer terughoudend. Hij wilde advies inwinnen bij het Þing, alwaar het lot geworpen werd om de stem van de Goden te horen. Het lot lag aan Ansgars zijde en een vernieuwde missionering kwam op gang.
Ondertussen wist Ansgar betrekkingen aan te knopen met het Deense hof en ontving hij van koning Horic de toestemming een kerk te bouwen en mensen te dopen. Maar de doop was ook daar, net zoals bij de vikingen in Frankrijk, vereenvoudigd. Vermoedelijk draaide het dus ook om economisch-politieke motieven. Het bleef al bij al buitengewoon oppervlakkig, en daarenboven hielden de aanvallen op missieposten in Bremen, waar Ansgar aartsbisschop was geweest, aan. Zijn opvolger had de handen vol met het vrijkopen van christelijke gijzelaars. Als klap op de vuurpijl werd Unni – de aartsbisschop van Bremen, die voortdurend aandrong op een algehele missionering van Denemarken – in 936 bijzonder vijandig ontvangen door koning Gorm van Denemarken (908?-958.) De verhouding tussen de traditionele gelovigen en de christenen kan dus op zijn zachtst gezegd ‘gespannen’ worden genoemd. In het begin van de tiende eeuw liet de ‘heidense’ vorst alle kerken in zijn rijk platbranden en alle priesters dienden onmiddellijk het land te verlaten. Maar de historische situatie was al te ver gevorderd. De Saksen werden steeds machtiger onder Otto de Grote, die in 962 keizer werd en als grondlegger van het Heilig Roomse Rijk wordt beschouwd. Daarenboven liet de zoon van Gorm, Harald, zich dopen. En al claimde Harald in 965 de Denen tot het christendom overhaald te hebben, toch vond er in 986 nog een ‘heidense revolte’ plaats onder de regering van diens zoon, Sven Haraldsson (Vorkbaard) de Eerste, zo meldt ons Adam van Bremen. Sven leidde een opstand tegen zijn vader, die naar het rijk van de Wenden vluchtte en er in 987 aan zijn wonden bezweek. Christenen werden op de vlucht gedreven en Sven trouwde met Sigrid, een vrouw die de oude gebruiken en religieuze visie trouw was. Het manuscript Encomium Emmae beschrijft hem als ‘nagenoeg de meest succesvolle van alle koningen van zijn tijd’. Het is pas vanaf 1018 dat Denemarken totaal capituleerde.

Christelijke terreur
Ondertussen nam de christelijke religie systematisch meer sacrale plaatsen van de oude religie in. De traditionele begraafplaats in Jelling werd ten tijde van Harald Gormsson (die later door traditionele gelovigen uit Denemarken werd verdreven) omgetoverd in een christelijk kerkhof. En op de traditionele koningssteen van koning Gorm, Haralds vader en fervent aanhanger van de oude religie, alsook op de oud-religieuze hörgr (tumulus, doorgang tot de Andere Wereld) werd een christelijke stavkerk gebouwd.
De voortdurende terreur, de listen en de spitsvondigheden van de christelijke autoriteiten spreken het vreedzaam kerstenen van Europa tegen. Daarenboven is het een fabel dat IJsland volkomen vrijwillig tot het christendom zou zijn overgegaan. De bekeringsijver van de voornoemde Olaf Tryggvason heeft daar alles mee te maken. IJslanders die naar Noorwegen kwamen, werden prompt gekerstend. Olaf stuurde in 996 Stevne Thorgilson naar IJsland om er het evangelie te verkondigen. Maar hij moet het er erg bont gemaakt hebben. Het Alþing verbande hem (dat is de zwaarste straf) en er werd op de vergadering uitdrukkelijk bepaald dat wie kwaad sprak over de Goden een banneling zou worden. Daarna kwam een zekere Thangbrand die de z.g. vredelievendheid alle eer aan deed. Benevens het vernielen van Godenbeelden, vermoordde hij ook een aantal mensen. Ook hij werd het land uitgezet. Anderen volgden, en uiteindelijk werd de druk zo groot dat het Alþing zwichtte. De raad van wijzen besloot dat er slechts een zeer geringe straf mocht staan op het aanbidden van de oude Goden, en dat het christendom de officiële religie van het land zou zijn. In de private sfeer is de oude religie altijd blijven bestaan. Daar had het christendom geen vat op.

En nu maar hopen dat Bart De Wever het gelezen heeft, en in ’t vervolg twee maal nadenkt voor hij nog eens zulke onzin tracht te verkopen.
_________________