Het Blok en ons koloniaal verleden?

[Den Duisteren Duikboot]

Aangezien ik onverminderd wil bijleren, vroeg ik me af...
Hoe kijkt het Vlaams Blok terug op ons koloniaal verleden?

[jan hyoens]

Oorspronkelijk geplaatst door Pyramus

Aangezien ik onverminderd wil bijleren, vroeg ik me af...
Hoe kijkt het Vlaams Blok terug op ons koloniaal verleden?

Dewelke? de Romeinse, de Franse, de Spaanse of de Oostenrijkse?

[Den Duisteren Duikboot]

Oorspronkelijk geplaatst door jan hyoens

Dewelke? de Romeinse, de Franse, de Spaanse of de Oostenrijkse?

Ze ontkent het dus 8) .

[jan hyoens]

Oorspronkelijk geplaatst door Pyramus

Ze ontkent het dus 8) .

Oh my god! revisionisme! zie je wel dat alle blokkers fesiesten zijn!

[percloride]

nog één van die Blokbusters die zich vervelen.

[Den Duisteren Duikboot]

Oorspronkelijk geplaatst door percloride

nog één van die Blokbusters die zich vervelen.

Het is taboe?

[GC]

Ik heb ergens een citaat gelezen uit één van die boekjes van Karel Dillen indertijd waarin hij zich geschokt uitliet over de onafhankelijkheid van Congo. Hij zag het als een bedreiging voor de westerse beschaving. Misschien vind ik het originele citaat wel ergens terug

[percloride]

wat is er taboe ? ik wil ook nog wel iets bijleren !

[jan hyoens]

Kongo/Zaïre, de lijdensweg van een ontwikkelingsland

Mobutu liet een totale ruïne achter. Tussen '65 en '90 daalde het Bruto Nationaal Produkt per inwoner met gemiddeld 2,2% per jaar. De aflossing van de buitenlandse schuld van 10 miljard dollar (141% van het BNP) slokte in '91 twee derden van het staatsbudget op, tegen minder dan 2% voor onderwijs en gezondheid!

Wie is verantwoordelijk?

Het Belgisch establisment legde Kongo vanaf september '60 een neokoloniaal burgerlijk bewind op. Het was een militaire diktatuur, met "Bonapartistische" trekjes. Hiermee bedoelen we dat Mobutu, net als indertijd Napoleon Bonaparte, als scheidsrechter schijnbaar boven de sociale konflikten verheven stond.

Het bestel in Kongo bleef afhankelijk van het westers kapitaal en gedeformeerd. We zien een ongelijkmatige ontwikkeling van de door buitenlands kapitaal beheerste marktekonomie, gekombineerd met restanten uit het verleden. Mbuji-Mayi staat hiervoor symbool. Deze stad, waar per week ter waarde van 450 miljoen BEF aan diamant gedolven wordt, heeft geen drinkwater, riolen, elektriciteit, telefoonnet, ziekenhuis, bijna geen geasfalteerde wegen,en één school die nauwelijks werkt.

Alleen een radikale verandering kan hier een uitweg bieden. Nu hij verjaagd is, benadrukt de burgerlijke pers Mobutu's privéfortuin en de weelde waarin zijn kliek leeft (de zogenaamde "kleptokratie". Zo maskeert de pers de doorslaggevende rol van het Belgisch establisment en Hof en overdrijft de relatieve autonomie van hun stroman. Ze willen het voorstellen alsof Mobutu Kongo volledig op eigen initiatief heeft leeggeroofd en niet in opdracht van het Belgisch establisment.

Van Afrikaanse koninkrijken naar de Kongo Vrijstaat (1885-1908) en Belgische Kolonie (1908 - '60).

Door veroveringen, oorlog en tribuutheffing groeiden in Afrika langzaam staatsstrukturen. In de eerste eeuwen van onze jaartelling onstonden de Middenafrikaanse koninkrijken van de baKongo, de baLunda, de baLuba en later van de Azande, baKuba en de Mangbetu. De internationale handel, vooral in goud en ijzer, versterkte de opkomst van privé-eigendom en van onbetaalde kollektieve arbeid (herediensten) aan de hoofden van de veroverende stammen, die zich omvormden tot heersen de klassen. De dorpsgemeenschappen bleven echter haarden van primitief zelfbestuur en demokratische tradities.



Het Europese handelskapitalisme onderbrak en ontwrichtte deze interne, organische evolutie. De oude koninkrijken bloeiden op door de tussenhandel in ivoor, metalen en vooral in slaven met de Portugezen en Arabieren in Oost Afrika. Deze slavenhandel ging door tot einde 19de eeuw, en had een verwoestend effekt op de traditionele stamgemeenschappen en op hun onderlinge verhoudingen.

Uit het klassieke industriële kapitalisme onstond in het Westen geleidelijk het monopolie- en financiekapitaal. Dit luidde vanaf 1875 het tijdperk in van het imperialisme. De ontwikkeling steunde niet alleen op de uitvoer van produkten, maar ook van kapitaal.

Leopold II, die zijn Belgische mede-bourgeois hun kruideniersmentaliteit verweet, nam deel aan deze koloniale wedloop. Zijn "Internationale Vereniging voor de Ontdekking en Beschaving van Centraal Afrika" , zogezegd gericht tegen de slavenhandel, nam het plan van ontdekkingreiziger Stanley over ter ontsluiting van het Kongo-bekken.

Gebruik makend van de rivaliteit tussen de Europese grootmachten en op basis van zo'n 450 "verdragen" met lokale machtshebbers, erkende de konferentie van Berlijn in 1884 Kongo-Vrijstaat als zijn persoonlijk bezit. Voorwaarde was handelsvrijheid voor buitenlandse firma's. De onderwerping van de oostelijke Swahilirijken, maakte erna de weg vrij voor de ekonomische uitbuiting, via reusachtige koncessies. Daar had de Vrijstaat en dus Leopold II zelf een groot aandeel in.

Negentiende-eeuwse schrijvers zoals Joseph Conrad, Mark Twain en internationale onderzoekskommissies formuleerden een striemende aanklacht tegen deze brutale roofzucht. Om het ivoor werden de olifanten uitgeroeid. De opgelegde belastingskwota waren onhaalbaar, omdat rubber en palmolie steeds verder in het woud moest gewonnen worden.

Dan volgden strafexpedities met gijzelname van chefs, uitmoorden van hele dorpen, verminking door het afkappen van handen of voeten. Er waren willeurige opeisingen van voedsel en dragers voor de blanken en massaal gebruik van dwangarbeid. Duizenden arbeiders bezweken tijdens de aanleg van de spoorweg Matadi-Leopoldstad. Tussen 1885 en 1907 werden zo'n drie miljoen mensen omgebracht. "Rood rubber" werd een begrip.

Leopold II legde de fundamenten van de koloniale staat. In 1888 richtte hij de "Force Publique" op. De Konventie met het Vatikaan van 1906 schakelde de missies in in het koloniseringswerk. De koncessiebedrijven akkumuleerden reusachtige kapitalen. Bankiers als Lambert en Nagelmackers profiteerden van de leningen die Leopold II afsloot op rekening van de Vrijstaat voor diens prestigekonstrukties in Brussel, Antwerpen, Oostende.

In 1908 nam België de Kongo-Vrijstaat, vooral omwille van de financiële crisis, officieel als kolonie over. De drievuldigheid staatsadministratie, missies en koloniale maatschappijen, vormde er de ruggegraat van.

Het van buitenaf en onder koloniale kontrole binnenbrengen van het kapitalisme zorgde in Kongo niet voor een herhaling met vertraging van de historisch progressieve ontwikkeling zoals het Westen in de 19de eeuw kende. De effekten waren veel tegenstrijdiger.

Onderwijs- en gezondheidsvoorzieningen, alsook westerse wetenschappelijke methodes en (produktie)technieken betekenden onmiskenbaar een vooruitgang. Maar tot vandaag bevinden eilanden van moderniteit (kapitaalintensieve mijnbouw, pajero-jeeps en satelliettelefoons...) zich in een zee van primitieve overlevingslandbouw, clanloyauteiten, bijgeloof enz..

In laatste instantie stonden de aktiviteiten van kerk en administratie in Belgisch Kongo immers ten dienste van de grote koloniale trusts. Dit zorgde ten eerste voor een enorme transfer van rijkdom uit Kongo naar grote en kleine Westerse kapitalisten. Het Belgisch financiekapitaal maakte fortuin zowel via de (goedkope) Kongolese grondstoffen als door de export van industriewaren.

Maar de ontzaglijke ekonomische groei in Kongo was uiterst eenzijdig en vervormd. Ze volgde niet de logika van de lokale behoeften in Belgisch, maar wel deze van het buitenlands kapitaal. Dit had geen belang bij de uitbouw van een nationale Kongolese markt en een verwerkende industrie die aansloot op mijn- en landbouw. Alle investeringen, (spoor)wegen- en haveninfrastruktuur stonden in funktie van de export van ertsen en plantagegewassen.

Eind jaren '50 vormden zo'n 115.000 Europeanen de sociale toplaag van een Belgisch Kongo met ca. 13 miljoen Afrikanen. Meer dan 10.000 blanke ambtenaren en 6.000 misionarissen waren tot in de kleinste uithoeken verspreid. De 9.300 blanke kolonisten (met hun familie erbij een groep van een 30.000 mensen) speelden een ondergeschikte rol.

De invoering van het kapitalisme ging gepaard met nog voorkapitalistische produktieverhoudingen zoals verplichte teelten, dwangarbeid en woeker. Driekwart van de Afrikanen leefde in '60 nog altijd van een primitieve dorpslandbouw, maar het privébezit van grond was hen wettelijk verboden. In '56 ging 22% van het nationaal inkomen naar 25.000 blanke loontrekkenden, tegen 24% voor de 1,2 miljoen Kongolese loonarbeiders en 28% voor de 10 miljoen plattelandsbewoners. Net voor de onafhankelijkheid kontroleerden de Société Générale, de Bank van Brussel en de groep Empain driekwart van de Kongolese ekonomie.

De katholieke missies bezaten tot '54 het onderwijsmonopolie. Ze bouwden door opgelegde onbetaalde arbeid ook een echt ekonomisch imperium uit. Het lager onderwijs, veralgemeend maar in de streektaal (!), voedde vooral op tot gehoorzaamheid, uitvoering van simpele taken, en onderwerping aan het blanke gezag.

In 1960 waren er slechts 15 Kongolese universitairen. Er was geen enkele zwarte geneesheer, veearts of ingenieur gevormd, maar wel 500 Kongolese priesters. Apartheid heerste door de "colour bar" in wijken, vervoer en openbaar leven. Wettelijk hadden de Kongolezen geen politieke en demokratisch rechten.

Iedere vorm van verzet, dikwijls in de vorm van messianistische religieuze bewegingen, de talrijke rebellies en muiterijen waren steeds meedogenloos onderdrukt.


Nationale bevrijding of neokolonialisme.

Eind jaren '50 richtte de zwarte elite politieke partijen op en kwamen ook de armste bevolkingsklassen in beweging. Na een massaoproer in januari '59, kozen de koloniale machten voor een zo snel mogelijke bestuursoverdracht aan Kongolezen. Deze "Kongoleze weddenschap" bestond erin hun ekonomische kontrole te redden door een gefnuikte, formele onafhankelijkheid toe te staan.

De strijd van een kleine groep van konsekwente nationalisten rond Patrice Lumumba, met de steun van de meeste Kongolezen, tegen deze indirekte vorm van buitenlandse overheersing, bracht hen ook tot toenemende politieke bewustwording en radikalisering .

Meer dan 10.000 Belgische troepen, de kapitulatie van leiders zoals Kasa-vubu, de afscheuring van Katanga en Zuid-Kasai, de tussenkomst van UNO-militairen, de Mobutu-coup van september 1960, de moord op Lumumba en andere nationalisten, kortom een grootscheeps neokoloniaal offensief, slaagde erin om deze eerste nationale bevrijdingsstrijd te breken.

Vanaf '64 vormden enorme boerenopstanden de basis voor een nieuwe verzetsgolf, met Mulele in de Kwilu-streek en met het Comité National de Libération in Oost-Zaïre. Een nieuwe buitenlandse interventie door de VS, Belgische para's en Westerse huurlingen sloeg de rebellie bloedig neer.

De tweede staatsgreep van Mobutu in '65 maakte een einde aan de aanslepende politieke krisis. Alle partijen werden verboden, het parlement buiten spel gezet en politieke tegenstanders een voor een uitgeschakeld.

Mobutu's regime, dat tot voor kort stand hield, zette de buitenlandse dominantie onder een andere vorm verder. Met het verlies van zijn kolonie ging België helemaal niet failliet.

Terwijl koloniale firma's in '58 nog één derde van de totale winst van alle Belgische N.V.'s opleverden, was dit in 1970 tot 3 �* 4% herleid. De Kongolese ekonomie bleef echter afhankelijk van de grondstoffenuitvoer via multinationals en van de prijsschommelingen op de wereldmarkt. Dit veroorzaakte sterke regionale verschillen en een algehele onderontwikkeling omdat geen kapitaal geïnvesteerd werd in groei van de landbouw en verwerkende nijverheid .

Het Mobutisme bleek ook politiek een Westerse bondgenoot bij kontrarevolutionaire operaties in buurlanden als Angola en Tsjaad.

Mobutu kombineerde handig repressie, korruptie en populisme. Hij regeerde per dekreet en kontroleerde de staatsmedia. Rivaliserende repressie-apparaten, getraind door Westerse adviseurs, onderhielden een harde politieke terreur.

Eens alle georganiseerde tegenstand gebroken, ging hij over tot demagogie en "zaïrisering". Een subtiele verdeel en heers-taktiek gaf en ontnam winstgevende bestuursfunkties. Zo ontwikkelde zich een parasitaire Zaïrese bourgeoisie, die de staatskassen plunderde en allerlei "kommissielonen" inde, vooral op kontrakten met buitenlandse firma's.

Maar telkens moest Mobutu bij ernstige krises, zoals de inval van Katangese opstandelingen in 1977 en 1978, de steun inroepen van zijn buitenlandse broodheren.

De neergang van de anti-koloniale revolutie in Afrika maakte Mobutu minder belangrijk als regionale Westerse gendarm. Samen met de achteruitgang van de wereldekonomie, de val van het stalinisme en het Mobutistisch wanbeheer, verminderde dit zijn manoeuvreerruimte.



In 1979 richten 13 parlementsleden de Union pour la Démocratie et le Progrès Social (UDPS) op. Oud-ministers als Nguza Karl I Bond en Mungul Diaka boden het Westen hun diensten aan.

IMF en bankkonsortia legden Zaïre verschillende saneringsoperaties op vanaf '76. O.l.v. Blumenthal werd geprobeerd het deviezenverlies via centrale bank en douane te kontroleren.

Maar de korruptie was niet aan banden te leggen. Mobutu drukte nieuw geld, zonder ekonomische tegenwaarde. De zo veroorzaakte hyperinflatie (in >94 6063%!) deed de formele ekonomie ineenstorten. Drastische invoerbeperkingen, verval van de infrastruktuur en vitale staatsdiensten brachten het land aan de rand van de afgrond.

De forse inkomensdaling leidde tot een veralgemeende lusteloosheid bij de Zaïrezen. Het waardeloos worden van hun loon, dreef ambtenaren, leraars en andere loontrekkenden, maar ook de soldaten naar de "informele" sektor.

De uitvoer bracht in '93 nauwelijks 1,2 miljard $ op, het budget van een Belgische provinciestad. Het aandeel daarin van koper daalde tot 8% (nog 54% in '89). Ambachtelijk werd vijf keer meer diamant ontgonnen dan door de 5.600 MIBA-arbeiders (samen goed voor 300 miljoen $).

Slechts 471 van de 4.290 kg goud werd door de OKIMO mijnwerkers van Kilo-Moto gedolven, zodat tot 90% van de 36 miljoen $ via de buurlanden buitengesmokkeld werd. Zo'n 20.000 van de 36.000 mijnwerkers van de Gécamines produceerden in 1993 nog resp. 1/10, 1/2 en 1/3 van de hoeveelheden koper, kobalt en zink die vier jaar ervoor samen nog 36 miljard BEF opgebracht hadden.

De staten met de grootste belangen in Zaïre, resp. België (ca. 240 miljard BEF aan investeringen), de VS (ca 60 miljard), Duitsland (ca 24 miljard) en Frankrijk (ca 6 miljard) werden het eens om "hun" Mobutu-diktatuur te hervormen tot een efficiënter en "demokratischer" neokoloniaal regime. Als pressiemiddel stopten Washington, Parijs en Brussel in '90 alle militaire en ekonomische hulp. Een jaar later weigerde het IMF verdere leningen en sloot in '94 Zaïre gewoon uit.

Interne en externe druk noopten Mobutu tot een spektakulair manoever. In april '90 proclameerde hij het begin van een overgangsperiode naar de demokratie. Maar iets later werden 150 betogende studenten vermoord in Lubumbashi.

In augustus 1991 patroneerde Mobutu, met Westerse steun, een "Souvereine Nationale Konferentie" die moest leiden tot een nieuwe grondwet en parlement HCR. Onder voorzitterschap van Mgr. Monsengwo herschiepen de 2.840 goedbetaalde en ongekozen "afgevaardigden" dit tot een praatbarak.

Toen "overgangspremier" Tshisekedi de Centrale Bank wou kontroleren, zette Mobutu hem af. Ge vangen in zijn rol als Westerse wisseloplossing, wees Tshisekedi de enige strategie af die Mobutu kon onttronen, namelijk een massale volksmobilisatie.

Ondertussen poogde Mobutu zijn onmisbaarheid aan te tonen. In september '91 en januari '93 onderdrukte zijn elite-legereenheid DSP muiterijen van onbetaalde soldaten. Parijs deed op hem een beroep om, na de genocide van 1994, de resten van de Rwandese Habyarimana-diktatuur te redden.

Mobutu kon de radikale oppositie verdelen. Hij voegde de parlementen van eenheidspartij en nationale konferentie samen. Hij isoleerde Tshisekedi met steun van Monsengwo en maakte de Westerse technokraat Kengo wa Dondo premier. In '95 hervatten de VS hun diplomatieke kontakten, een jaar later gevolgd door Brussel en Parijs. Hun plan om door verkiezingen in juli '97 een langzame vernieuwing van het neokoloniale regime te organiseren, mislukte.

Mobutu's strategie om het binnenlandse verzet af te leiden naar etnische konflikten, zoals in '92 in Shaba en later in Kivu, kwam als een boemerang terug. Het bondgenootschap van de vervolgde Banyamulenge en oude aanhangers van Lumumba onder Kabila, bevrijdde - zeer tegen de zin van Brussel, Parijs én Washington - heel het grondgebied van Kongo-Zaïre van het Mobutistische leger.

[GC]

Jan, uw analyses gaan er razendsnel op vooruit! Die tekst komt mij overigens bekend voor... de auteur ervan is, dacht ik, Eric Byl. Het is gepubliceerd in 'De Militant' in 1997.

[De Knut]

"Ons" koloniaal verleden, Pyramus?
Welke kolonies heeft Vlaanderen zoal gehad?
Of bedoel je Congo, de privéspeeltuin van Leopold.

Ik vermoed dat de meeste VB'ers weinig affectie voelen met Leopold en zijn nazaten. Misschien kan je je vraag beter stellen aan de paar BUB'ers hier?

[Kempen]

Die linksen hebben een ongelooflijke fichebak klaarliggen.
Zou er van mij al iets instaan ?

[GC]

Oorspronkelijk geplaatst door Kempen

Die linksen hebben een ongelooflijke fichebak klaarliggen.
Zou er van mij al iets instaan ?

Niks fichebak. Een goed geheugen, dat wel

[Kempen]

Nu even serieus.

Vlaanderen heeft bij mijn weten nooit een koloniaal verleden gehad.
Het ondierbare vaderland wel. Tot grote scha en schande overigens.
Kunnen met de genocidewet ook kinderen en kleinkinderen van massamoordenaars worden vervolgd ?
Heeft den Albert daar even geluk als je het mij vraagt.

Maar zou de rijkdom die vergaard is door zulke massamoordenaars als Leopold II en zijn koninklijke familie die rijkdom niet moeten teruggeven ?

[Lorens]

Oorspronkelijk geplaatst door De Knut

"Ons" koloniaal verleden, Pyramus?
Welke kolonies heeft Vlaanderen zoal gehad?
Of bedoel je Congo, de privéspeeltuin van Leopold.

Ik vermoed dat de meeste VB'ers weinig affectie voelen met Leopold en zijn nazaten. Misschien kan je je vraag beter stellen aan de paar BUB'ers hier?

Jouw vlaanderen heeft anders veel kunnen profiteren van de plundering van Congo indertijd. Wat jij nu walen noemt, noemden de congolezen belgen indertijd.

[De Knut]

Oorspronkelijk geplaatst door Lorens

Jouw vlaanderen heeft anders veel kunnen profiteren van de plundering van Congo indertijd.

het was nochtans Verdinasoman Jef Van Bilsen die een vurig pleitbezorger van de Zairese onafhankelijk werd. Van Bilsen werd dan ook woordvoerder / raadgever van toenmalig president Kasavoeboe.

[solidarnosc]

Oorspronkelijk geplaatst door GC

Jan, uw analyses gaan er razendsnel op vooruit! Die tekst komt mij overigens bekend voor... de auteur ervan is, dacht ik, Eric Byl. Het is gepubliceerd in 'De Militant' in 1997.

Ik dacht al dat ik het ergens van herkende. Euhm

[Lorens]

Oorspronkelijk geplaatst door De Knut

het was nochtans Verdinasoman Jef Van Bilsen die een vurig pleitbezorger van de Zairese onafhankelijk werd. Van Bilsen werd dan ook woordvoerder / raadgever van toenmalig president Kasavoeboe.

Ja, na de onafhankelijkheid heeft de KP dat gedaan voor Lumumba. Het ging hier niet over het goedpraten van de kolonisatie van Congo, maar over het feit WIE ervan geprofiteerd heeft.

[De Knut]

Oorspronkelijk geplaatst door Lorens

. Het ging hier niet over het goedpraten van de kolonisatie van Congo, maar over het feit WIE ervan geprofiteerd heeft.

Emm... fout. Het ging hier om wat het VB er van dacht.

[Lorens]

Oorspronkelijk geplaatst door De Knut

Emm... fout. Het ging hier om wat het VB er van dacht.

Toch niet. Ik antwoorde op pyramus en zijn/haar stelling dat vlaanderen niets met die kolonisatie te maken heeft.