Intercreatie een betoog in ontwikkeling door Ugur Pekdemir

ugur.pekdemir · 10 maart 2006, 12:36

[SIZE=3]Intercreatie beter dan snelle integratie[/SIZE]

[SIZE=3]Op dinsdag 7 maart a.s. vinden de gemeenteraadsverkiezingen plaats. Ondanks verwoede pogingen van de politiek wil, althans in de hoofden van velen, het nog niet vlotten met de integratie in Nederland. Op één punt is zeker succes geboekt: de deelname van Nieuwe Nederlanders aan politiek en bestuur. Steeds meer allochtonen gaan naar de stembus of zijn zelf verkiesbaar. Ze willen een bijdrage leveren aan de Nederlandse samenleving. Laten we ze een steuntje in de rug geven door op hén te stemmen.[/SIZE]

[SIZE=3]De Nederlandse samenleving is wakker geschud. De aanslagen in New York en Washington op 11 september 2001, de politieke moord op Pim Fortuyn op 6 mei 2002. Wanneer we terugkijken op de laatste jaren dan zien we dat deze mondiale gebeurtenissen en maatschappelijke problemen geleid hebben tot een nieuwe trend. Iedereen heeft ‘ineens’ een uitgesproken mening over de multiculturele samenleving of over de integratie in de Nederlandse maatschappij.[/SIZE]

[SIZE=3]Ook de politiek gaat mee in deze trend. Nota’s over het integratiebeleid volgen elkaar in rap tempo op. De inkt van de ene nota is nog niet droog, als de volgende nota al weer gepresenteerd wordt. De beleidsmakers lijken op de afnemende effectiviteit van het beleid te reageren door nog meer papieren beleid te maken. Achter een beleidsnota schuilt vaak een grootschalig onderzoek. Veel tijd en energie wordt gebruikt om te zoeken naar een oplossing voor wat al snel als “het integratieprobleem” wordt omschreven. En ondanks de vele onderzoeken, ondanks het beleid dat door de diverse ministeries aangedragen wordt, is er nog altijd geen sprake van een succesvolle integratie.[/SIZE]

[SIZE=3]We kunnen ons natuurlijk afvragen of we niet veel te veel verwachten van het integratiebeleid zoals dat nu voorgesteld en uitgevoerd wordt. Integratie heeft tijd nodig. Veel meer tijd dan we het nu willen geven. We willen in een veel te korte periode veel te veel bereiken. Maar het gras groeit echt niet harder als we er aan trekken.[/SIZE]

[SIZE=3]Uit onderzoek is gebleken dat de nieuwkomers zo’n drie generaties nodig hebben om zich ‘volledig thuis te voelen’. Dat gold ook voor twee succesvolle groepen in het verleden: de Vlamingen die rond 1600 kwamen, en de Hugenoten aan het eind van de zeventiende eeuw. In het licht van de historische ervaringen moet worden vastgesteld dat we qua tijdspanne nu pas halfweg zijn. Als we een generatie berekenen op dertig jaar, zouden we pas na bijna honderd jaar van volledige integratie kunnen spreken. De eerste generatie Turkse gastarbeiders is eind jaren zestig in Nederland komen wonen, nog geen vijftig jaar geleden.[/SIZE]

[SIZE=3]Integratie is dus iets waar we de tijd voor moeten nemen. We willen te snel resultaten bereiken. Ondertussen zijn de verwachtingen zo hooggespannen dat de term integratie besmet is geraakt. Is integreren hetzelfde als aanpassen aan Nederlandse normen en waarden? Wat als deze botsen met de eigen culturele waarden? We zouden beter door een andere bril naar het verschijnsel van integratie kijken. In navolging van het Tweede-Kamerlid Fadime Örgü kunnen we beter spreken over intercreatie.[/SIZE]

[SIZE=3]Bij intercreatie is er sprake van een leven in twee gebondenheden. We nemen alleen positieve elementen van een cultuur over en bewandelen voor de rest een tussenweg. We spreken van inter-creatie omdat als het ware een eigen cultuur gecreëerd wordt door het samenvoegen van elementen uit de oude en de nieuwe cultuur. Zo krijgen we de kans om mét in plaats van naast elkaar te leven, elkaar te respecteren en te waarderen. Kiezen voor intercreatie boven integratie betekent kiezen voor de mogelijkheid om de eigen cultuur en eigen normen en waarden te behouden. Er is ook plaats voor eventuele culturele verschillen. In ieder geval kan de eigen identiteit bewaard blijven. Hierdoor zal intercreatie eerder tot succes leiden dan integratie.[/SIZE]

[SIZE=3]Met intercreatie tonen we betrokkenheid, nemen we een gezamenlijke verantwoordelijkheid voor het bouwen aan de toekomst. Intercreatie moeten we wegzetten op alle terreinen: sociaal, cultureel en politiek. Daarbij is deelname aan politiek en bestuur de hoogste vorm van intercreatie. Die deelname moeten we niet direct vertalen naar een partij voor allochtonen. Eén partij voor allochtonen suggereert dat allochtonen een homogene groep zijn. Zoals met alle andere bevolkingsgroepen is dat ook bij hen niet het geval. Gelukkig vinden we veel Nieuwe Nederlanders terug in de gevestigde partijen. Samen met de autochtone partijleden kunnen zij werken aan een nieuwe politieke cultuur.[/SIZE]
[SIZE=3]In de Nederlandse politiek bespeuren we al meer en meer potentie aan intercreatie. Sinds de invoering van het kiesrecht voor inwoners met een niet-Nederlandse nationaliteit in 1986, nu precies twintig jaar geleden, is het aandeel van Turkse Nederlanders in politiek en bestuur verder toegenomen. Momenteel zijn vijf Turkse Nederlanders lid van de Tweede Kamer. Ook op lokaal niveau zien we een groei van Turkse raadsleden. Na de verkiezingen in 1994 werden 32 Turkse Nederlanders lid van de gemeenteraad, in 1998 waren dit er 74 en in 2002 al 113. Op de kandidatenlijsten voor de komende gemeenteraadsverkiezingen staan al meer dan tweehonderd kandidaten van Turkse afkomst. We moeten deze ontwikkelingen wel willen zien.[/SIZE]

[SIZE=3]We zien dus dat Turkse Nederlanders meer en meer gebruik maken van het passieve kiesrecht, het recht om verkozen te worden in de Tweede Kamer of de gemeenteraad. Dat is natuurlijk één manier om invloed op politiek en bestuur uit te oefenen. Een andere manier is het actieve kiesrecht, het recht om te kiezen. Ook daar zien we een groei: steeds meer allochtone kiezers weten de weg naar de stembus te vinden. Voor de komende gemeenteraadsverkiezingen heeft bureau Motivaction onderzoek gedaan. Uit het rapport ‘Opkomstgedrag en opkomstmotieven van Nieuwe Nederlanders’ blijkt dat meer dan de helft van de Turkse kiezers gaat stemmen. Belangrijk is ook om te lezen dat de allochtone kiezer niet naar de stembus gaat uit protest, maar dat zij een stem laten horen omdat ze vertrouwen hebben in de instituties en de politiek.[/SIZE]

[SIZE=3]Ze willen invloed uitoefenen, een bijdrage leveren aan de Nederlandse maatschappij. Niet langer toeschouwer zijn, maar een speler in het veld. Het gaat de goede kant op, maar het kan nog beter. Laten we daarom met z’n allen een stem uitbrengen op een Nieuwe Nederlander![/SIZE]

[SIZE=3]drs. Ugur Pekdemir [/SIZE]
[SIZE=3]voorzitter TANNET[/SIZE]

circe · 10 maart 2006, 13:02

Citaat:

Uit onderzoek is gebleken dat de nieuwkomers zo’n drie generaties nodig hebben om zich ‘volledig thuis te voelen’. Dat gold ook voor twee succesvolle groepen in het verleden: de Vlamingen die rond 1600 kwamen, en de Hugenoten aan het eind van de zeventiende eeuw. In het licht van de historische ervaringen moet worden vastgesteld dat we qua tijdspanne nu pas halfweg zijn. Als we een generatie berekenen op dertig jaar, zouden we pas na bijna honderd jaar van volledige integratie kunnen spreken. De eerste generatie Turkse gastarbeiders is eind jaren zestig in Nederland komen wonen, nog geen vijftig jaar geleden.

De (rijke)Vlamingen die na de val van Antwerpen, de stad Amsterdam hebben GESTICHT hebben wel gezorgd voor de GOUDEN EEUW! Misschien kunnen de huidige migranten daar even een voorbeeld aan nemen.

Het is de eerste keer dat ik hoor dat er drie generaties nodig zijn om zich te integreren. Misschien even naar Wallonie kijken en zien hoe lang de uitgeweken vlamingen er over deden om zich in het Waalse landsgedeelte te integreren? Me dunkt was dat op één generatie gepiept!

als jullie een eeuw (honderd jaar) vooropstellen om te kunnen integreren, dan vraag ik me wel af wanneer men gaat stoppen om importbruiden en gommen te gaan halen, want dan kan men beter over eeuwen gaan spreken. Bedoel je dat de immigranten Nederlanders zullen zijn tegen 2300? Of bedoel je dat Nederland Turkije zal zijn tegen 2003?

Citaat:

Integratie is dus iets waar we de tijd voor moeten nemen. We willen te snel resultaten bereiken. Ondertussen zijn de verwachtingen zo hooggespannen dat de term integratie besmet is geraakt. Is integreren hetzelfde als aanpassen aan Nederlandse normen en waarden? Wat als deze botsen met de eigen culturele waarden?

Niemand werd verplicht om te emigreren naar Nederland/België/Europa. Indien de Europese normen botsen met "jullie" cultuur, dan staat het iedereen vrij te emigreren naar landen waar die botsingen niet aanwezig zijn.
Uiteraard is "integreren" hetzelfde als aanpassen aan Nederlandse normen en waarden.
Het kan zijn dat jullie denken dat de Nederlanders zich aan jullie normen en waarden gaan aanpassen, maar dan kunnen we beter zelf emigreren naar Turkije, dacht je niet?

Citaat:

Bij intercreatie is er sprake van een leven in twee gebondenheden. We nemen alleen positieve elementen van een cultuur over en bewandelen voor de rest een tussenweg. We spreken van inter-creatie omdat als het ware een eigen cultuur gecreëerd wordt door het samenvoegen van elementen uit de oude en de nieuwe cultuur. Zo krijgen we de kans om mét in plaats van naast elkaar te leven, elkaar te respecteren en te waarderen. Kiezen voor intercreatie boven integratie betekent kiezen voor de mogelijkheid om de eigen cultuur en eigen normen en waarden te behouden. Er is ook plaats voor eventuele culturele verschillen. In ieder geval kan de eigen identiteit bewaard blijven. Hierdoor zal intercreatie eerder tot succes leiden dan integratie.

U pleit gewoon voor apartheid mijnheer. Of bedoel je dat je de positieve (lees sociale zekerheidssystemen) wil gebruiken, terwijl je de negatieve (harder werken) systemen netjes opzijzet en een home-land leventje wil leiden, terwijl de autochtone slaven wel belastingen zullen afdokken om het sociale systeem in gang te houden?
Bedoel je met "eigen normen en waarden" het blijvend importeren van je nichtjes en neefjes? De eerwraak voor ontmaagde zusjes? Wat bedoel je in feite met jullie "eigen normen en waarden" anders?

1handclapping · 10 maart 2006, 13:22

In een relatief recent verleden hebben we ondervonden wat het streven naar een cultuureenheid binnen een land eigenlijk is. In de allereerste plaats moet men dan de "vreemdelingen" buitenpesten en diegenen die overblijven uiteindelijk "vernietigen". In de tweede plaats moeten diegenen met afwijkende meningen in concentratiekampen gestoken worden en geleidelijk vernietigt. Ook binnen de medestanders moet er over gewaakt worden dat de "zuivere lijn" aangehouden wordt anders volgt er een nacht van lange messen.

Monokultur ? Nein Danke !

Het probleem met de integratie in West Europa van "vreemdelingen" is gewoon ontstaan doordat men die mensen in de eerste plaats naar hier is gaan halen met het idee dat eens dat de moor zijn werk gedaan had, die moor wel zal gaan.. Dat die in dit koude land met zijn fervente regen zou blijven in plaats van terug naar het zonnige zuiden te keren, daar had niemand aan gedacht,
in de eerste plaats die moor zelf niet.. ik denk dat indien men een bevraging zou opstarten tussen mensen van de 1ste generatie men verwonderd zou zijn over het % dat eigenlijk van plan was om terug te keren.

Heel anders was bv. de grote migratie naar Noord-Amerika : daar waren de mensen reeds bij voorbaat bezig met "inburgeren" & ondanks deze integratie is er een trots en een behoud van zekere aspecten van de originele cultuur.
Talrijk de landbouwers in "The Midwest" die fier zijn op hun Westvlaamse roots.

Ten slotte : als we naar het individuele niveau gaan ik bedoel een mens niet als een lid van een bepaalde groep zien, komen we vanzelf tot de vaststelling dat ieder van ons een diffuus geheel van invloeden heeft ondergaan en een verzameling van culturele eigenheden en waarden in zich draagt die eigenlijk van diverse oorsprong zijn. In de media zien we regelmatig mensen met allochtone roots die absoluut geen lid meer zijn van hun proto-groep de marokanen, turken, surinamers enz.. In Marokko hebben ze voor deze "Europese Marokkanen" een treffende scheldnaam "Bratwurst"..

De maatschappij verandert steeds, over 100 jaar zal een Vlaming die Mohammed, Fatiha, Yuri of Pedro heet heel gewoon zijn zoals het nu toch al normaal is dat men onder zijn eigen familieleden (bloedverwanten en aangetrouwden) mensen van een vreemde nationaliteit aantreft met op hun beurt familie in verre streken. Heeft er iemand behoefte om dat te verbieden misschien ?

circe · 10 maart 2006, 13:50

Citaat:

De maatschappij verandert steeds, over 100 jaar zal een Vlaming die Mohammed, Fatiha, Yuri of Pedro heet heel gewoon zijn zoals het nu toch al normaal is dat men onder zijn eigen familieleden (bloedverwanten en aangetrouwden) mensen van een vreemde nationaliteit aantreft met op hun beurt familie in verre streken. Heeft er iemand behoefte om dat te verbieden misschien ?

Natuurlijk is cultuur constant veranderlijk, anders leefden we nu nog zoals in de 17de eeuw.

De bedoeling is echter die veranderingen als positief te ervaren. Een teruggang naar een mentaliteit van 200 jaar geleden, lijkt me niet als positieve cultuurverandering te kunnen doorgaan.

Er zijn altijd "vreemdelingen" geweest die hier kwamen aanwaaien en zich aanpasten aan de hier heersende normen en waarden. Dat de eerste generatie daarvoor extra moeite moest doen is ook geweten, hun kinderen echter waren steeds (of in zeer grote mate) gewoon ingepast in de nieuw-verworven maatschappij.

Maar dit is nu totaal verschillend: het "when in rome, do as the romans do" is blijkbaar totaal politiek incorrect geworden.
Als het modebeeld olifantenpijpen laat zien, is het de bedoeling dat de inwijkelingen in een nachtjapon over straat huppelen. Enige eigen correctie om mee in te passen in het straatbeeld is hun totaal vreemd. Nochtans is er nooit behoefte geweest aan een verplichte kledingcode die in de wet werd ingeschreven: de hier wonende mensen hadden een gezamenlijke loyauliteit en ditto gedragsregels, weliswaar geen eenheidsworst.

Wat die mijnheer hierboven voorstelt komt dus gewoon neer op een behouden van een achtergelaten cultuur (die zich dus niet verder ontwikkelt: in Istanbul zie je minder hoofddoeken dan in Brussel en Antwerpen) én een opnemen van de positieve elementen uit de hier heersende dominante cultuur.

Raar genoeg maakt de schrijver hierboven geen enkele verbinding tussen oorzaken en gevolgen. De positieve gevolgen van onze leefwijze vergen echter dikwijls zware (negatieve) inspanningen. Je kan moeilijk een diploma behalen zonder eerst een aantal jaren ernstige inspanningen te leveren en tijd en energie in de studies te steken. Het is echter wel leuk om te stellen dat: ik wil wel een diploma hoger onderwijs, mèt bijbehorende topjob en ditto salaris, maar ik wil leven zoals mijn overgrootvader het deed in Turkije!

En dat laatste zie ik dikwijls genoeg gebeuren.

10 maart 2006, 12:36	#1
ugur.pekdemir Vreemdeling Geregistreerd: 28 december 2004 Berichten: 18	Intercreatie een betoog in ontwikkeling door Ugur Pekdemir [SIZE=3]Intercreatie beter dan snelle integratie[/SIZE] [SIZE=3]Op dinsdag 7 maart a.s. vinden de gemeenteraadsverkiezingen plaats. Ondanks verwoede pogingen van de politiek wil, althans in de hoofden van velen, het nog niet vlotten met de integratie in Nederland. Op één punt is zeker succes geboekt: de deelname van Nieuwe Nederlanders aan politiek en bestuur. Steeds meer allochtonen gaan naar de stembus of zijn zelf verkiesbaar. Ze willen een bijdrage leveren aan de Nederlandse samenleving. Laten we ze een steuntje in de rug geven door op hén te stemmen.[/SIZE] [SIZE=3]De Nederlandse samenleving is wakker geschud. De aanslagen in New York en Washington op 11 september 2001, de politieke moord op Pim Fortuyn op 6 mei 2002. Wanneer we terugkijken op de laatste jaren dan zien we dat deze mondiale gebeurtenissen en maatschappelijke problemen geleid hebben tot een nieuwe trend. Iedereen heeft ‘ineens’ een uitgesproken mening over de multiculturele samenleving of over de integratie in de Nederlandse maatschappij.[/SIZE] [SIZE=3]Ook de politiek gaat mee in deze trend. Nota’s over het integratiebeleid volgen elkaar in rap tempo op. De inkt van de ene nota is nog niet droog, als de volgende nota al weer gepresenteerd wordt. De beleidsmakers lijken op de afnemende effectiviteit van het beleid te reageren door nog meer papieren beleid te maken. Achter een beleidsnota schuilt vaak een grootschalig onderzoek. Veel tijd en energie wordt gebruikt om te zoeken naar een oplossing voor wat al snel als “het integratieprobleem” wordt omschreven. En ondanks de vele onderzoeken, ondanks het beleid dat door de diverse ministeries aangedragen wordt, is er nog altijd geen sprake van een succesvolle integratie.[/SIZE] [SIZE=3]We kunnen ons natuurlijk afvragen of we niet veel te veel verwachten van het integratiebeleid zoals dat nu voorgesteld en uitgevoerd wordt. Integratie heeft tijd nodig. Veel meer tijd dan we het nu willen geven. We willen in een veel te korte periode veel te veel bereiken. Maar het gras groeit echt niet harder als we er aan trekken.[/SIZE] [SIZE=3]Uit onderzoek is gebleken dat de nieuwkomers zo’n drie generaties nodig hebben om zich ‘volledig thuis te voelen’. Dat gold ook voor twee succesvolle groepen in het verleden: de Vlamingen die rond 1600 kwamen, en de Hugenoten aan het eind van de zeventiende eeuw. In het licht van de historische ervaringen moet worden vastgesteld dat we qua tijdspanne nu pas halfweg zijn. Als we een generatie berekenen op dertig jaar, zouden we pas na bijna honderd jaar van volledige integratie kunnen spreken. De eerste generatie Turkse gastarbeiders is eind jaren zestig in Nederland komen wonen, nog geen vijftig jaar geleden.[/SIZE] [SIZE=3]Integratie is dus iets waar we de tijd voor moeten nemen. We willen te snel resultaten bereiken. Ondertussen zijn de verwachtingen zo hooggespannen dat de term integratie besmet is geraakt. Is integreren hetzelfde als aanpassen aan Nederlandse normen en waarden? Wat als deze botsen met de eigen culturele waarden? We zouden beter door een andere bril naar het verschijnsel van integratie kijken. In navolging van het Tweede-Kamerlid Fadime Örgü kunnen we beter spreken over intercreatie.[/SIZE] [SIZE=3]Bij intercreatie is er sprake van een leven in twee gebondenheden. We nemen alleen positieve elementen van een cultuur over en bewandelen voor de rest een tussenweg. We spreken van inter-creatie omdat als het ware een eigen cultuur gecreëerd wordt door het samenvoegen van elementen uit de oude en de nieuwe cultuur. Zo krijgen we de kans om mét in plaats van naast elkaar te leven, elkaar te respecteren en te waarderen. Kiezen voor intercreatie boven integratie betekent kiezen voor de mogelijkheid om de eigen cultuur en eigen normen en waarden te behouden. Er is ook plaats voor eventuele culturele verschillen. In ieder geval kan de eigen identiteit bewaard blijven. Hierdoor zal intercreatie eerder tot succes leiden dan integratie.[/SIZE] [SIZE=3]Met intercreatie tonen we betrokkenheid, nemen we een gezamenlijke verantwoordelijkheid voor het bouwen aan de toekomst. Intercreatie moeten we wegzetten op alle terreinen: sociaal, cultureel en politiek. Daarbij is deelname aan politiek en bestuur de hoogste vorm van intercreatie. Die deelname moeten we niet direct vertalen naar een partij voor allochtonen. Eén partij voor allochtonen suggereert dat allochtonen een homogene groep zijn. Zoals met alle andere bevolkingsgroepen is dat ook bij hen niet het geval. Gelukkig vinden we veel Nieuwe Nederlanders terug in de gevestigde partijen. Samen met de autochtone partijleden kunnen zij werken aan een nieuwe politieke cultuur.[/SIZE] [SIZE=3]In de Nederlandse politiek bespeuren we al meer en meer potentie aan intercreatie. Sinds de invoering van het kiesrecht voor inwoners met een niet-Nederlandse nationaliteit in 1986, nu precies twintig jaar geleden, is het aandeel van Turkse Nederlanders in politiek en bestuur verder toegenomen. Momenteel zijn vijf Turkse Nederlanders lid van de Tweede Kamer. Ook op lokaal niveau zien we een groei van Turkse raadsleden. Na de verkiezingen in 1994 werden 32 Turkse Nederlanders lid van de gemeenteraad, in 1998 waren dit er 74 en in 2002 al 113. Op de kandidatenlijsten voor de komende gemeenteraadsverkiezingen staan al meer dan tweehonderd kandidaten van Turkse afkomst. We moeten deze ontwikkelingen wel willen zien.[/SIZE] [SIZE=3]We zien dus dat Turkse Nederlanders meer en meer gebruik maken van het passieve kiesrecht, het recht om verkozen te worden in de Tweede Kamer of de gemeenteraad. Dat is natuurlijk één manier om invloed op politiek en bestuur uit te oefenen. Een andere manier is het actieve kiesrecht, het recht om te kiezen. Ook daar zien we een groei: steeds meer allochtone kiezers weten de weg naar de stembus te vinden. Voor de komende gemeenteraadsverkiezingen heeft bureau Motivaction onderzoek gedaan. Uit het rapport ‘Opkomstgedrag en opkomstmotieven van Nieuwe Nederlanders’ blijkt dat meer dan de helft van de Turkse kiezers gaat stemmen. Belangrijk is ook om te lezen dat de allochtone kiezer niet naar de stembus gaat uit protest, maar dat zij een stem laten horen omdat ze vertrouwen hebben in de instituties en de politiek.[/SIZE] [SIZE=3]Ze willen invloed uitoefenen, een bijdrage leveren aan de Nederlandse maatschappij. Niet langer toeschouwer zijn, maar een speler in het veld. Het gaat de goede kant op, maar het kan nog beter. Laten we daarom met z’n allen een stem uitbrengen op een Nieuwe Nederlander![/SIZE] [SIZE=3]drs. Ugur Pekdemir [/SIZE] [SIZE=3]voorzitter TANNET[/SIZE]

10 maart 2006, 13:22	#3
1handclapping Europees Commissaris Geregistreerd: 3 juli 2003 Locatie: Antwerpen-Deurne Berichten: 7.132	In een relatief recent verleden hebben we ondervonden wat het streven naar een cultuureenheid binnen een land eigenlijk is. In de allereerste plaats moet men dan de "vreemdelingen" buitenpesten en diegenen die overblijven uiteindelijk "vernietigen". In de tweede plaats moeten diegenen met afwijkende meningen in concentratiekampen gestoken worden en geleidelijk vernietigt. Ook binnen de medestanders moet er over gewaakt worden dat de "zuivere lijn" aangehouden wordt anders volgt er een nacht van lange messen. Monokultur ? Nein Danke ! Het probleem met de integratie in West Europa van "vreemdelingen" is gewoon ontstaan doordat men die mensen in de eerste plaats naar hier is gaan halen met het idee dat eens dat de moor zijn werk gedaan had, die moor wel zal gaan.. Dat die in dit koude land met zijn fervente regen zou blijven in plaats van terug naar het zonnige zuiden te keren, daar had niemand aan gedacht, in de eerste plaats die moor zelf niet.. ik denk dat indien men een bevraging zou opstarten tussen mensen van de 1ste generatie men verwonderd zou zijn over het % dat eigenlijk van plan was om terug te keren. Heel anders was bv. de grote migratie naar Noord-Amerika : daar waren de mensen reeds bij voorbaat bezig met "inburgeren" & ondanks deze integratie is er een trots en een behoud van zekere aspecten van de originele cultuur. Talrijk de landbouwers in "The Midwest" die fier zijn op hun Westvlaamse roots. Ten slotte : als we naar het individuele niveau gaan ik bedoel een mens niet als een lid van een bepaalde groep zien, komen we vanzelf tot de vaststelling dat ieder van ons een diffuus geheel van invloeden heeft ondergaan en een verzameling van culturele eigenheden en waarden in zich draagt die eigenlijk van diverse oorsprong zijn. In de media zien we regelmatig mensen met allochtone roots die absoluut geen lid meer zijn van hun proto-groep de marokanen, turken, surinamers enz.. In Marokko hebben ze voor deze "Europese Marokkanen" een treffende scheldnaam "Bratwurst".. De maatschappij verandert steeds, over 100 jaar zal een Vlaming die Mohammed, Fatiha, Yuri of Pedro heet heel gewoon zijn zoals het nu toch al normaal is dat men onder zijn eigen familieleden (bloedverwanten en aangetrouwden) mensen van een vreemde nationaliteit aantreft met op hun beurt familie in verre streken. Heeft er iemand behoefte om dat te verbieden misschien ?