De linksliberale beginselverklaring van de Sp.a:zielig

[ericferemans]

Na jarenlang gekreun baarde men een document dat de naam “beginselverklaring” kreeg bij de Sp.a. Het is die naam niet waard want het is noch een socialistische verklaring, noch een beginselverklaring.
Na een ronduit warrige inleiding, die geen ideologie verduidelijkt maar eerder aanzet tot een liberale manier van denken komt een waslijst van praktische wensen die ook al hier en daar een links-liberale of zelf uitgesproken liberale denktrant van een progressief sausje voorzien.
De echte ideologie van de Sp.a? Laat ons dromen, laat de leiding doen en bundel de rangen. Er is geen duidelijke richting meer: die verandert. Er zijn geen duidelijke doelen meer: die veranderen ook.
“Wij menen het goed, en vraag ons niet waarom”.
Het einde van de eeuwenoude socialistische ideologie is roemloos en triest.Ook de oude kameraden van de vakbonden worden niet eens vernoemd: men gaat het met andere partners doen, en met doet het op alle mogelijke manieren.
Tony Blair: here we come!
Het belang van een dergelijke koerswijziging treft niet enkel deze partij. Als kartelpartner van Spirit is dit een donderslag bij heldere hemel voor eenieder die het linkse gedachtengoed deelt. Dit is ook voor linkse A.C.W-ers, voor Groen! Aanhangers en last not least voor mensen uit de socialistische vakbond een kaakslag.
Natuurlijk: deze tekst wordt nog geammendeerd, hij wordt nog besproken tijdens een congres.
Maar alleen het globaal herwerken ervan, qua inhoud, qua ideologie zal deze kunnen aanvaardbaar maken. Het is een onvoorstelbaar onding.

Ik voorzag deze tekst met enkele bedenkingen: In rood.
In onderstaand attachment vind je het nodige.



politics.doc

[ericferemans]

de volledige tekst staat op:http://www.ericferemans.be/spa/beginselverklaring.htm
uw reacties op deze teksten



Na jarenlang gekreun baarde men een document dat de naam “beginselverklaring” kreeg bij de Sp.a. Het is die naam niet waard want het is noch een socialistische verklaring, noch een beginselverklaring.

Na een ronduit warrige inleiding, die geen ideologie verduidelijkt maar eerder aanzet tot een liberale manier van denken komt een waslijst van praktische wensen die ook al hier en daar een links-liberale of zelf uitgesproken liberale denktrant van een progressief sausje voorzien.

De echte ideologie van de Sp.a? Laat ons dromen, laat de leiding doen en bundel de rangen. Er is geen duidelijke richting meer: die verandert. Er zijn geen duidelijke doelen meer: die veranderen ook.

“Wij menen het goed, en vraag ons niet waarom”.

Het einde van de eeuwenoude socialistische ideologie is roemloos en triest.Ook de oude kameraden van de vakbonden worden niet eens vernoemd: men gaat het met andere partners doen, en met doet het op alle mogelijke manieren.

Tony Blair: here we come!

Het belang van een dergelijke koerswijziging treft niet enkel deze partij. Voor de kartelpartner van Spirit is dit misschien geen donderslag bij heldere hemel. Voor eenieder die het linkse gedachtegoed deelt is dit wat anders. Dit is ook voor linkse A.C.W.-ers, voor Groen! -aanhangers en last not least voor mensen uit de socialistische vakbond een kaakslag.



Ik voorzag deze tekst met enkele bedenkingen: In rood.



Eric Feremans





Beginselverklaring sp.a

1 Gelijke kansen voor iedereen

Alleen wie de toekomst zelf vorm geeft, moet ze niet ondergaan en kan paden uitstippelen

die tot een verbetering leiden. Dat is de geestesgesteldheid waarmee sp.a in 2006 wil werken

aan een nieuwe beginselverklaring voor de partij. Daarbij vertrekken we van het socialistische

beginsel: ‘gelijke kansen voor iedereen’. Het socialisme is geboren uit verontwaardiging over

ongelijkheid en onrechtvaardigheid. Eén van de eerste doelstellingen bij de stichting van

onze partij was het algemeen enkelvoudig stemrecht. Ongetwijfeld werd deze eis gesteld

omdat daardoor ook de materiële achterstelling kon worden opgegeven. Maar evenzeer

speelde het element van gelijkheid: iedereen dezelfde rechten.

In een beginselverklaring omschrijft men de beginselen. Hier verwijst men naar “het socialistische beginsel”. Dit is een eigenaardige kringredenering. Ofwel liggen deze socialistische beginselen al ergens vast, en zal het de congresganger benieuwen waar, ofwel is dit de beginselverklaring.



Het behoeft dus weinig uitleg dat de uniciteit van onze beweging het garanderen van gelijke

kansen voor iedereen is.

Ook hier blijft de duidelijkheid weg, en wordt het dus onduidelijkheid: “Het behoeft weinig uitleg” is geen uitleg. In een beginselverklaring geeft men die uitleg: duidelijk en correct. Men “veronderstelt” geen uitgangspunten maar duidt ze aan en verduidelijkt ze.

Geljkheid van kansen vooronderstelt dat er een manier is om deze te realiseren. Hoe dit kan zonder een fundamentele verandering van het maatschappelijke systeem blijft hier een raadsel.

In feite kan deze kansengelijkheid enkel ontstaan binnen een democratisch beheer van de bedrijven. Dit hete hangijzer wordt zorgvuldig uit de weg gegaan en meteen verliest dit document elke waarachtigheid.



Geen enkele andere beweging heeft hiervan een centraal thema

gemaakt en geen enkele andere partij kan dat doen, zonder zichzelf te verloochenen.



Wij zijn rood. De groenen kunnen zich hier dus niet op beroepen. Is dit logica of prietpraat?

Naar mijn weten staat trouwens het garanderen van gelijke kansen voor iedereen in alle bestaande andere beginselverklaringen en programma’s van de meest uiteenlopende partijen…

Het socialisme blijft in essentie een beweging van verontwaardiging, gericht op een samenleving

waarin iedereen gelijke kansen krijgt om zichzelf waar te maken.

Het socialisme als emo-ideologie? Misschien zou men dan als opvolger van de reeks grote socialistische denkers de heer Anciaux moeten zetten in het rijtje? Mij dunkt dat zonder flauw te willen doen dit simplisme aanduidt dat de schrijver van dit opstel geen kaas heeft gegeten van de politieke geschiedenis, en als bron eerder “Youpie” en “Dag allemaal” kent.

Het charter van Quaraingnon was hier nochtans duidelijker. Gelijkheid, sociale rechtvaardigheid, een socialistisch model wordt enkel gerealiseerd indien dit in een kader gebeurt waar de zeggingskracht van eenieder gelijk is. Dit kan dus niet binnen een anti-democratische bedrijfscultuur. Juist dit gelijk zijn van kansen of rechten is onbestaande en ondenkbaar in de huidige socio-economische context maar vereist een fundamenteel andere aanpak van het bestuur van onze bedrijven: een sociale, een democratische structuur. Hier wordt dus zelf niet naar verwezen, laat staan geeft men hier een hint hoe dit dient te worden gerealiseerd. Praat voor de vaak in plaats van een duidelijke verwijzing naar sociale strijd van linksen in de politiek en in de vakbeweging. Dit is geen oproep tot socialisme maar tot dagdromen.

Nogal wat mensen vinden dat het promoten van gelijke kansen een te ‘liberaal’ standpunt is.

Laat ons ernstig blijven: een kans is een onvoorspelbare zaak. In de lotto heeft iedereen gelijke kansen. En ééntje of een paar worden miljonairs. Het socialisme verzet zich tegen het idee dat de mens afhankelijk is van het toeval. Het laat het toeval (de geboorte, de gezondheid, de inventiviteit, de opleiding) geen rol spelen bij de welvaart van het individu maar legt dit aan banden. Het socialisme vindt niet dat een gepensioneerde kans moet hebben op een pensioen maar recht hierop. Het socialisme is geen vorm van sociaal Darwinisme.

Dat is niet zo onbegrijpelijk als we zien dat ‘gelijke kansen’ vaak vertaald worden als ‘gelijke

rechten’. Het is echter niet omdat mensen dezelfde rechten hebben dat ze ook gelijke kansen

krijgen.

Gelijke rechten worden hier voorgesteld als inferieur aan gelijke kansen? Kansen, een mathematisch begrip, hangen enkel samen met de context. Bij een roulette spel spreekt men niet van recht om te winnen. Bij rechten sluit men kansrekening uit. Men zoekt naar een juridische context waarbinnen iedereen wint. Het verwarren van juridische zekerheid met mathematische kansberekening is niet de grootste zwakte van deze tekst. Het feit dat men mensenrechten individualistisch begint te bekijken, afhankelijk van het individu is de facto liberale ideologie.

De maatschappij als gevolg van individuele actoren, kanshebbers, in plaats van de maatschappij als nest waarin individuen zich kunnen ontplooien in alle zekerheid in plaats van in een of andere waarschijnlijkheid, is geen socialistische visie.

Alhoewel de simpele dialectiek van de twee klassen van het oorspronkelijke socialisme allicht kan verfijnd worden in een ideologie die rekening houdt met een complexere maatschappij dan deze in de negentiende eeuw wordt de tegenstelling tussen twee klassen (nu zou men een complexere benadering kunnen opstellen, waarin plaats is voor de kleine middenstand en degenen die als burgers een dubbel leven leiden) vaagt men alle begrippen van klassenstrijd, van confrontatie tussen werknemers en kapitaalbezitters onder de voetmat.



Integendeel. In ongelijke situaties leidt ‘gelijke rechten’ hebben vaak regelrecht tot

discriminatie. Als een laaggeschoolde slechts evenveel voorbereiding of begeleiding krijgt

om een job te vinden als een hooggeschoolde, krijgt hij geen gelijke kans. Het is een

socialistische ambitie om de samenleving zo te organiseren dat elk individu maximaal en

echt de kans heeft om keuzes te maken.

Of anders gezegd: gelijke vrijheid voor iedereen.

Het verleggen van de verantwoordelijkheid om een volwaardig leven te hebben van de context naar het individu, is de feitelijke verschuiving die hier gemaakt wordt van een socialisme dat gebaseerd is op solidariteit naar een socialisme dat aanstuurt op zelfhulp en zelfredzaamheid.

De gemeenschap blijkt hier maar ten dele meer verantwoordelijk te worden gesteld voor de enkeling, draagt er maar ten dele zorg voor en is er maar ten dele voor actief. Een grote rol wordt aan het individu opgedrongen, een grotere kans op falen van dit individu wordt hem daarenboven dan natuurlijk opgelegd. Dit soort socialisme vergeet de broederlijkheid en kiest voor een ander goed, dat nu hoger staat dan de basis van het socialisme: de vrijheid. Dit noemt men een liberalisering.

Het socialisme streeft geen grotere vrijheid na: het streeft een grotere broederlijkheid na.

Men had deze hele apologie best kunnen laten vallen, of men had kunnen verwijzen naar de burgermanifesten van Verhofstadt…



Gelijke kansen is meer dan gelijke startkansen. Mensen samen aan de startlijn brengen en ze

daarna loslaten, is geen goede invulling van gelijke kansen. Iedereen moet bij aanvang de

nodige bagage meekrijgen, anders mist hij de start. Maar ook daarna moet voortdurend élke

vorm van ongelijkheid bestreden worden. Uiteraard hebben we het hier over de ‘gekende’

ongelijkheden: diegene die het gevolg zijn van afkomst, geloof, geslacht, geaardheid of

huidskleur. Maar we moeten ook de ongelijkheid erkennen die het gevolg is van minder

talent of gewoon van tegenslag.

Het leven als een wedstrijd voorstellen met startlijnen en een finish had ik uit de mond van Jean-Marie de Decker verwacht. In een socialistische beginselverklaring klinkt dit als een tang op een varken. Hoe krampachtig hier ook gemanoeuvreerd wordt om het individualisme een socialistisch parfum te geven: het socialisme heeft geen behoefte aan een competitieve maatschappij maar aan een solidaire maatschappij, waar niet de klemtoon ligt op de individuele verschillen maar op de collectieve welvaart, het collectieve welzijn, het samen streven naar een welvarender maatschappij die niet gebaseerd is op de noden of de grillen van het individu maar op het vermogen van mensen om een hoger doel te bereiken dan door het najagen van het eigen optimum.



We streven naar een samenleving waarin iedereen gelijke kansen krijgt. Het woord

samenleving is niet vrijblijvend gekozen. Het betekent immers dat gelijke kansen niet – of

niet enkel – voortkomen uit inspanningen van individuen, maar ook gegenereerd worden uit

de samenwerking van mensen in een gemeenschap die bereid is de middelen te herverdelen,

op basis van rechtvaardig vastgelegde en eerlijk geïnde belastingen.

Het vervangen van de socialistische verzorgingsstaat door de liberale competitieve responsabiliseringsstaat is allicht toch wel niet het grote ideologisch project waar de mensheid op licht te wachten, het staat ook haaks op het socialisme. Het innen van belastingen, het herverdelen van deze geïnde belastingen: is dit het einde van het streven naar een maatschappij waar men democratisch de economie controleert en men het winstprincipe niet langer als hoogste doel stelt -of het herverdelen van deze winst ? Waar blijft het rationeel, in het belang van de gemeenschap, voeren van een sociaal economische politiek? Een democratische economie? Is dit de abdicatie van het fulltime socialisme naar het “buiten de werkuren” socialisme?

Het herverdelen van de economische middelen enkel door belastingen is een grote stap verwijderd van het socialisme dat de democratische sturing van het productie apparaat als conditio sine qua non stelt om een eerlijke maatschappij te realiseren.

Het is het weggommen van de inherente tegenstellingen die binnen een liberale economie het realiseren van een democratische eerlijke gemeenschap onmogelijk maken.

Het is het poneren van de onvermijdelijkheid van de zogenaamde gemengde economie die het liberalisme in feite definitief poneert als onvermijdbaar en er nog enkel een paar verschonende elementen aan wil toebrengen.

Dit staat niet ver van de neo-liberalen of de links-liberalen die het toepassen van enkele sociale correcties nuttig vinden om het kapitalisme renderend te maken zonder dat het totaal onmenselijk wordt.

In se is het een zich bekeren tot het linksliberalisme en het verwerpen van de basis gedachte inherent aan het socialisme: de private eigendom is ondergeschikt aan het streven naar solidariteit en gerechtigheid en niet de motor om deze te bereiken.

Waar is de klassieke oproep van vakbonden en de oer-socialisten om zelf te bepalen wat er gebeurt qua investeringen, qua beheer van bedrijven, qua sluiting of oprichting van bedrijven?

Is het socialisme het innen van belastingen alleen of heeft het nog steeds de bedoeling om zelfbeheer of medebeheer te willen voeren? Geen woord hierover: straf!



Dit betekent ook dat

hier een belangrijke rol ligt voor gemeenschapsvoorzieningen. Onze evaluatie van de

overheid en de gemeenschapsvoorzieningen wordt afgemeten aan de mate waarin ze gelijke

kansen garanderen. Deze benadering houdt ook in dat socialisten zeer expliciet grenzen

willen stellen aan de vermarkting van de gekste dingen zoals genetisch materiaal, natuur,

onderwijs, enz.



Het grenzen stellen aan is iets anders dan het willen vermijden van. Daarenboven is de ondragelijke lichtheid van deze tekst storend: men suggereert hier door gebrek aan helderheid (een ander aspect van deze warhoofdige beginselverklaring) dat genetisch materiaal, natuur en onderwijs gekke dingen zijn. De gekke vermarkting van levensbelangrijke dingen zou hier eigenlijk moeten staan. Heeft men inderdaad jaren gewerkt aan deze teksten? Pek en pluimen voor de schrijvers.

Indien men tegen vermarkting is, en terecht dient men toch te stellen dat deze IN HET ALGEMEEN een kwalijke zaak vormen. Indien het socialisme, door deze stelling te aanvaarden, niet het marktprincipe zelf verkettert, maar er enkel de harde kantjes van wil afvijlen dan lijkt een kartel met de VLD een volgende logische stap.

Hier wordt het monster een mooi kleedje aangepast, maar laat men het verder vertrappelen en vernietigen. De draak wordt niet langer bevochten maar geschminkt. Wie bedenkt dit soort liberale nonsens?

Toch is dit niet voldoende. Gelijke kansen creëren, kan niet zonder een gezonde en

inspirerende omgeving, een gezin (in welke samenstelling ook), een gemeenschap waarin

men zich herkent, stimulerend en degelijk onderwijs, mogelijkheden op het gebied van

cultuur en ontspanning, noem maar op. Het gelijkekansen-discours is een wij-discours. Het

start bij het individu, dat pas in een groter wij-geheel maximale kansen krijgt.

Nog is de schrijver dezes niet tevreden met het goedpraten van een liberaal systeem met wat belastingen en wat gelijke kansen fraseologie: Men wil hier duidelijk stellen dat het individualisme de basis is waarop men zich baseert om dit alles goed te praten. Het enige verschil met het liberalisme pur-sang is dat dit stelt dat “de besten” het recht hebben om zich te verrijken omdat dit de mindere burgers uiteindelijk ten goede komt. De liberalen maken dus nog een verschil tussen twee klassen en roepen zich tot de besten uit. Deze verwerpelijke maar vanuit hun standpunt begrijpelijke visie kent dus nog impliciet een herkenning in van onrecht, weze het dat ze dit vergoelijken. In deze tekst spreekt men van een wij-geheel. Dit sluit aan bij een veel ergere populistische ideologie van het solidarisme. Het spijt me ten zeerste maar dit soort redeneringen lees ik op de websites van partijen die het liberalisme al links vinden. De mensheid afschilderen als één pot nat, “het volk” heeft een naam: populisme. Dit staat haaks op de socialistische traditie die de ongelijkheid tussen de mensen toeschrijft aan de privileges van sommigen tegenover het gebrek ervan bij anderen.



Een kritisch oordeel over de samenleving zal dus gebaseerd zijn op de mate waarin die samenleving maximale kansen op individueel en collectief geluk garandeert voor iedereen.



Dat hier een fundamentele tegenstelling wordt platgewalst, water en vuur als gelijkwaardig worden beschouwd is natuurlijk ontsnapt aan de aandacht van de pleger van dit document.

Individueel geluk maximaliseren én collectieve welvaart (geluk is hier ongelukkig gekozen) is een zaak die voor het socialisme pleit en tegen het liberalisme. De economische feiten drukken ons op de neus met gegevens die aantonen dat in die landen waar de collectieve welvaart primeert bij het beleid er een grotere economische groei is naast het verwerven van een grotere rechtvaardigheid. Het nastreven van het individuele geluk, om zo te komen tot een grotere collectieve welvaar is sinds Adam Smiths “Inquiry into the nature and the causes of wealth of nations” menigmaal weerlegd.







Gelijke kansen hebben ook betrekking op de verschillende generaties. De aarde behoort onze generaties niet toe. We hebben haar in leen van de toekomstige generaties, vooral omdat de

natuurlijke rijkdommen beperkt zijn. Er is voldoende voor iedereen, maar niet voor ieders

hebzucht. Daarom maken het in stand houden van de aarde, haar biodiversiteit en haar

mogelijkheden alsook het streven naar duurzaamheid, integraal deel uit van onze

verantwoordelijkheid.

Niet hebzucht ligt aan de basis van alle onheil. Het niet georganiseerde marktmechanisme, noem het maar rustig kapitalisme, is er de basis van. Of mensen nu arm of rijk zijn maakt hen niet meer of minder hebzuchtig. Dat ze in een systeem zitten waar het winstprincipe van een minderheidsgroep overheerst tegen het principe van het algemene belang is de reden waarom het verkeerd loopt. Dit is geen individualistisch probleem maar een sociaal probleem. Sociale problemen worden gecreëerd door groepen en door andere groepen gecounterd. Alles herleiden tot individuen werkt niet en wordt tegengesproken door de wetenschap van de sociologie.

Deze tekst lijkt dus eerder een filosofische idealistische tekst dan een tekst gebaseerd op het rationalistische denken van de moderne menswetenschappen, die als basis niet het individu an sich nemen maar als deel uitmakende van een groep.

Niet door hen individueel meer of minder kansen te geven zal men dit tegengaan maar door met vereende krachten in te gaan tegen structuren die ons allen treffen, ook de rijken, zal men kunnen vermijden dat er een verdere ecologische verarming, een verdere conflictsituatie tussen Noord en Zuid escaleert.

Het creëren van maximale kansen is nodig opdat iedereen zichzelf zou kunnen waarmaken.

Wie de kans krijgt om zelf zijn levensweg te bepalen, heeft de verantwoordelijkheid om die

kansen ook waar te maken.

Van bij de bakermat van het socialistische denken is deze stelling verworpen.

“Der Mensch ist was er isst”. Wij zijn het product van onze omgeving eerder dan omgekeerd. Onze maatschappij voedt ons, voedt ons op en kleedt ons. Mensen opzadelen met een illusie dat zij de wereld kunnen veranderen als individu is cowboy ideologie: waarin de held met een of twee pistolen de vuile bandieten eigenhandig opruimt. Baby talk…

sp.a gaat er dus niet van uit dat er alleen rechten zijn en geen

plichten. We zijn van mening dat het pas sociaal aanvaardbaar is om over plichten te

spreken, als rechtvaardige rechten gewaarborgd zijn. Maar tegelijkertijd mogen wij, die als

beweging zo sterk voor rechtvaardige rechten ijvert, meer dan welke andere beweging ook

plichten opleggen.

De socialistische beweging probeert door aan de uitbuiters plichten op te leggen de rechten van de minderbedeelden te vrijwaren. Het is essentieel in het bepalen van wat socialisten is tot welke groep men zich richt, tegen welke groep men zich richt. Hier wordt weerom de vos en de kip over één kam geschoren. Wanneer de vos de passie preekt: boer let op uw kippen!





2 Dromen van een betere toekomst

Als het socialisme vertrekt vanuit de verontwaardiging over onrecht, dan moeten we de

nieuwe onrechtvaardigheden die zich aandienen in een nieuwe eeuw helder in kaart brengen.

We moeten, bij wijze van spreken, onze nachtmerries durven benoemen. Waar dromen

moderne socialisten dan van? Als we onze dromen en nachtmerries te vaag houden, worden

ook de oplossingen wazig en dus inefficiënt.



Ik kan me niet ontdoen dat dit een vorm van zelfkritiek inhoudt. Het socialisme hoeft zich geen zorgen te maken over de wensen van eenieder. De verzuchtingen. Het dient zich te buigen over hoe deze worden gerealiseerd. In een beginselverklaring dient dit duidelijk te worden naar voorgebracht. Dit gedroom uit een filosofische liberale hersenpan werkt in die zin alles behalve verhelderend.

Overigens valt het op dat men wel fulmineert tegen ‘de nieuwe onrechtvaardigheden’ terwijl mijns inziens er nog wel één en ander verkeerd loopt sinds eeuwen. De “oude vormen en gedachten” zijn mijns inziens nog niet allemaal opgelost. Een tikfoutje?

Hebben we niet altijd gedroomd van een betere, meer sociale wereld, een wereld waarin

iedereen gelijke kansen heeft? We hebben op dat moment niet gedacht: ach dat is

onhaalbaar. Nee, we hebben precies over het net-niet-haalbare gedroomd. Was het haalbaar

om iedereen stemrecht te geven toen enkel rijke mensen genoeg betrokken werden geacht

om zich met staatszaken bezig te houden? Was het haalbaar over de leerplicht te praten als

er geen scholen waren? Was het haalbaar om iedereen een degelijke en betaalbare

gezondheidszorg te bieden toen de geneeskunde nog een elitaire bezigheid was? Nee, dat

leek niet haalbaar. Maar we hebben het wél gerealiseerd.

Vanzelfsprekend heeft het socialisme duidelijk omschreven doelen nagestreefd. Het waren helemaal geen dromen, en men duidde ook aan hoe men er toe zou komen. De strijd van de werkende mensen op het werk, via de vakbonden, en in de burgerlijke parlementen steunde niet op dagdromen maar op duidelijk gedefinieerde doelen: de achturen dag, de vijfdagenweek, het betaalde verlof, de sociale zekerheid. Het socialisme voorstellen als een utopische kliek dagdromers is komiek. De sociale strijd die er mee gepaard ging was dan ook een echt nachtmerrie…

In deze tekst is plots geen sprake meer van sociale strijd: vakbonden bestaan niet meer als de ideale partner. Het zijn misschien geen wij-mensen meer? Ik neem aan dat dit soort “vergetelheden” de mensen die op de werkvloer, en niet vanop de pluche stoelen van het parlement aan sociale politiek doen in de gordijnen drijft. Wil men nu de “burgers” gaan overhalen om van neo-liberaal linksliberaal te worden? Hoever schuift links naar rechts voor het rechts-links wordt? (Misschien stemmen er dan meer militairen op links, die nu gaan lopen door de onverwachtte opdoeking van hun leger, of zijn die eerder links-rechts?)

Daarom nemen we in deze beginselverklaring opnieuw die dromen op die we nu net niet

haalbaar achten maar wel willen realiseren. Die projecten waarvan we denken dat we ze

binnen tien jaar net niet of net wel kunnen waarmaken. Dat betekent ook dat we deze

beginselverklaring de komende jaren geregeld moeten aanpassen. Maar het socialisme is

verandering, dus ook de beginselverklaring van sp.a.



In plaats van een duidelijk omlijnde ideologie overstappen naar een niet-beduidende intentie verklaring. Een vlaag van grote zelfkritiek weerom. Maar ondertussen blijft de aandachtige socialist op zijn honger zitten.



2.1 Duurzame en betaalbare energie

Iedereen heeft energie nodig, voldoende en betaalbare energie voor iedereen is daarom een

basisdoelstelling van onze beweging. Onze energievoorziening mag de behoeften van

volgende generaties en de kwaliteit van ons leefmilieu niet in het gedrang brengen en moet

voldoende zeker zijn. Zo moeten we veel minder dan vandaag afhankelijk worden van eindige

energiebronnen als fossiele brandstoffen of uranium of van energiebronnen uit regio’s die

politiek onstabiel zijn.

We willen dat energie zo rationeel mogelijk wordt gebruikt. In het verleden was

overheidsingrijpen noodzakelijk om voldoende energieproductie te garanderen. Vandaag is

fors overheidsingrijpen vooral nodig om energiebesparing te realiseren. Alleen dan zullen alle

mensen, de overheid en de bedrijven in staat zijn duidelijk minder te verbruiken. Zonder

overheidsstimulans blijft energiebesparing beperkt tot enkelen.

Indien men geen vat heeft, geen beslissingsmacht in de meest belangrijke sectoren, is een algemeen beleid illusoir. Vooral indien men de engergiesector gaat aanvullen met allerlei kleinere entiteiten zal de anarchie leiden tot grote overheidsinspanning om te brokken achteraf te lijmen.

Veel beter zou men ook hier van meetafaan streven naar het democratisch controleren van de sectoren die ons leven kunnen bedreigen indien slecht gerund. Maar deze giganten gaan besturen is niet evident: zonder een duidelijke stellingname, de hulp van al wie links is en ecologisch gericht en zonder de hulp van de vakbonden is zo’n grote hervorming van de maatschappij ondenkbaar. Zoals het uit dit document blijkt is het trouwens ook een hervorming waar al lang niet meer op wordt gehoopt, over wordt gedroomd en nog minder naar gestreefd.

De giganten zullen lachen: hun aandelen stijgen indien dit wordt goedgekeurd.

Kernenergie is geen duurzame energie. Onze doelstelling is dat we over 10 jaar een

betrouwbaar plan met uitstap uit kernenergie en overstap op duurzame energie effectief aan

het uitvoeren zijn.

De organisatie van onze energie-infrastructuur moet ingrijpend veranderen. Vroeger werd een

model uitgebouwd met exclusieve aandacht voor grote centrales. In de toekomst moet de

productie van elektriciteit en warmte meer decentraal gebeuren: bedrijven moeten maximaal

hun eigen energie opwekken via warmtekrachtkoppeling. Gezinnen moeten ook zoveel

mogelijk hun energie zelf produceren door een beroep te doen op

microwarmtekrachtkoppeling en zonne-energie. We moeten nu investeren in die ommekeer

voor de toekomst, o.a. door gericht wetenschappelijk onderzoek.



2.2 Mobiliteit en leefbaarheid verzoenen

De uitdagingen inzake mobiliteit van de komende jaren zijn het wegwerken van

verkeersarmoede, CO2-uitstoot, verkeersonveiligheid en files. Gezien de moeilijkheidsgraad

hiervan, zullen we verregaande wijzigingen moeten doorvoeren.

Veel méér verplaatsingen moeten te voet of per fiets gebeuren. Ongeveer 15% van onze

verplaatsingen gebeurt per fiets. In Nederland is dat 25%, dit moet ook ons streefdoel zijn.

Daarom moeten alle steden in Vlaanderen zo ingericht worden dat fietsen en wandelen

plezant en veilig wordt. In de steden krijgen de fietser en de wandelaar voorrang op de

individuele auto.

Er moet een massale shift naar het openbaar vervoer komen. Dit veronderstelt belangrijke

wijzigingen qua prijs en qua aanbod. Verplaatsingen die onvermijdelijk zijn, d.w.z. voor

school, opleidingen of werk, moeten goedkoper of gratis zijn als ze met het openbaar vervoer

gebeuren. Het alternatief, het autorijden, veel duurder maken heeft te veel asociale gevolgen,

waardoor dit niet weerhouden wordt. Het openbaar vervoer moet bovendien vooral sneller

worden door het beter op elkaar te laten aansluiten. De uitvoering van het decreet

basismobiliteit is de komende jaren een belangrijke troef tegen de verkeersarmoede.

Vandaag gaat 75% van het vrachtvervoer over de weg, 12% gaat over het spoor en 13% via de

binnenvaart. Over tien jaar willen we 40% voor spoor en binnenvaart samen. Daarom moeten

we investeren in onze binnenvaart en onze spoorwegen. We moeten niet enkel missing links

van autowegen wegwerken maar ook deze in de binnenvaart en de spoorwegen. De komende

jaren moet voor elke euro die wordt geïnvesteerd in wegen 2 euro worden geïnvesteerd in het

spoor en de binnenvaart.

Mobiliteit moet milieuvriendelijker. Over 10 jaar mag het transport geen fijn stof meer

uitstoten. De CO2 uitstoot per gereden kilometer moet gehalveerd zijn.

Mobiliteit moet veilig zijn. We streven ernaar het aantal verkeersslachtoffers opnieuw te

halveren binnen de komende tien jaar. Speciale aandacht gaat naar de voetganger en de

fietser, intrinsiek de veiligste vervoermiddelen.

2.3 Een gezond leefmilieu voor iedereen

Doelstellingen inzake leefmilieu kunnen we moeilijk op 10 jaar afstemmen. De meeste

doelstellingen die we formuleren hebben daarom 2030 als tijdsperspectief.

Een aanvaardbaar niveau van welvaart voor iedereen in de wereld vergt economische groei.

Dit is echter enkel houdbaar als groei kan zonder bijkomende milieubelasting. Daarom willen

we dat tegen 2030 economische groei en bijhorende belasting van het leefmilieu definitief

zijn losgekoppeld. Dit biedt ook het perspectief om er tegen die tijd voor te zorgen dat

niemand nog gezondheidsschade door milieuverontreiniging ondervindt. Deze algemene

doelstelling zal zich vertalen in actieplannen inzake lucht, water, bodem en geluidshinder.

Onze uitstoot van broeikasgassen moet absoluut verder verminderen om te voorkomen dat

ons klimaatsysteem ontregeld raakt.

Een globale aantasting van het milieu, door een anarchistische markteconomie kan onmogelijk worden gecounterd zonder een controle van deze markteconomie. Hier precies ligt de zwakte in het stilzwijgend aanvaarden van de kapitalistische economie. Hoe kan men globale aanpakken realiseren in een versnipperde markteconomie, zonder een democratische zeggingsschap over alle aspecten van de bedrijven? Men kan weliswaar belastingen heffen maar niet een allesoverkoepelende en doorgevoerde politiek op milieugebied voeren indien bedrijven blijven streven naar een optimale winst? Hoe laat men die bedrijven samenwerken indien er geen structuur is die hen overspant? Hoe, om het nog eens duidelijk te zeggen realiseert men een goed werkend socialistische maatschappij binnen een totaal liberale context?



De komende jaren is extra aandacht voor bebossing en de bescherming van natuurgebieden

prioritair. De afwijzende houding van een deel van de landbouwsector is een uitzichtloos

achterhoedegevecht waar we niet mogen aan toegeven. De bossen en natuurgebieden

moeten maximaal toegankelijk zijn voor het publiek.

Milieubeleid houdt een beleid van gelijke kansen in op wereldvlak en over de verschillende

generaties heen. De mate waarin we ons milieu belasten is nu zeer ongelijk verdeeld. Dit

houdt op termijn een teloorgang in van onze planeet of blijvende armoede in sommige

werelddelen als Afrika of delen van Azië. Daarom moeten we de wereldwijde totale

milieudruk kunnen bepalen die onze planeet aankan en deze gelijk verdelen,

‘milieugebruiksrechten’ moeten eerlijk worden verdeeld. Industrielanden die een groter deel

van de mondiale milieuvervuiling veroorzaken zullen moeten betalen aan

ontwikkelingslanden die minder vervuilen, door te investeren in duurzame

productieprocessen in die ontwikkelingslanden. Op deze manier worden de

ontwikkelingskansen van het zuiden gevrijwaard.

In het innovatiebeleid moet milieutechnologie een prioriteit zijn. Het is onze doelstelling dat

we binnen tien jaar aan de top staan op vlak van milieutechnologie.

2.4 Betaalbaar en kwaliteitsvol wonen voor iedereen

Iedereen heeft recht op een comfortabele, kwaliteitsvolle woning en dit tegen een betaalbare

prijs. We willen dat zoveel mogelijk mensen hun eigen woning bezitten. Dat is de beste

garantie om goed te wonen. De betaalbaarheid van een eigen woning moet gerealiseerd

worden door een rechtvaardige woonbonus en acties om de prijs van bouwgrond redelijk te

houden.

De komende jaren richten we ons vooral op de prijs van bouwgrond. Grote eigenaars

manipuleren de markt door te speculeren met de gronden en drijven op die manier de prijs

kunstmatig op. Bouwgrond moet onttrokken worden aan het marktmechanisme zoals het nu

werkt, of beter gezegd niet werkt. Ingrijpende en doeltreffende overheidstussenkomsten

moeten ervoor zorgen dat de prijs weer naar beneden gaat.

In de huursector moet het verschil tussen sociale en private huur verdwijnen, d.w.z. voor

beide sectoren mag de huur een bepaald percentage van het inkomen niet overschrijden. In

de sociale huur moeten er voldoende garanties (voldoende subsidiëring) komen voor een

stabiele en redelijke basishuur. Voor de privé-markt willen we een doeltreffend systeem van

huursubsidies waarmee we de markt kunnen reguleren qua prijs en kwaliteit.

Voor woningen moeten productnormen gelden, kwaliteitsnormen waaraan voldaan moet

worden om ze te verkopen of te verhuren.

2.5 Een rechtvaardig en democratisch buitenlands beleid

De buitenlandse politiek moet worden beslist door democratisch gelegitimeerde

organisaties. In de eerste plaats de Verenigde Naties en de Europese Unie, waarbinnen België

een actieve rol moet spelen.

Mondiale (veiligheids-)problemen moeten worden besproken in de VN. De beslissingen van

de VN moeten worden opgevolgd. Wat de VN wil, is wet.

Het bepalen van een standpunt tegenover het supranationaliteitsbeginsel, een essentieel deel van het moderne internationalisme, hoeksteen van het socialisme, zou hier op zijn plaats zijn geweest. Er staat een kinderachige uitspraak in de plaats. Dit is potsierlijk.



Voor ons veiligheidsbeleid kiezen we voor een Europese defensie. Deze Europese defensie treedt op als één geheel en dus heeft

het geen zin meer dat elk van de EU-lidstaten een eigen leger behoudt. De budgettaire marge

die we hiermee boeken moet worden besteed aan ontwikkelingssamenwerking, dat wil

zeggen aan het voorkomen van internationale conflicten. De NAVO is een samenwerking

waarbinnen de EU als één geheel optreedt, samen met anderen.

Het aanvaarden van een supratnationale macht, de Verenenigde Naties, staat haaks op het aanvaarden van kleinere entiteiten, die daarenboven geen vredesmachten zijn maar bondgenootschappen. Dit alles staat mijlenver van de pacifistische ideologie, die van het gebroken geweer en is dus in tegenstrijdigheid met het accepteren van de VN als vredesinstelling. Het lijkt voornamelijk een budgetair foefje te zijn, en geen ideologisch punt.



De Europese Unie is opgericht om nooit meer economische crisissen te moeten meemaken,

zoals die van de jaren dertig, toen werkloosheid en honger regel waren. De Unie werd ook

opgericht opdat er nooit meer oorlog zou zijn op het Europese continent. Die doelstellingen –

welvaart en vrede voor iedere Europeaan – blijven de belangrijkste.

Voor de Europese Unie is fiscale convergentie de komende jaren het belangrijkste. Anders

concurreren de lidstaten elkaars sociaal systeem stuk. Er moet daarom vooral een

vennootschapsrichtlijn komen waarin die fiscale convergentie geregeld wordt, analoog aan

de spaarrichtlijn.

De grote bezorgdheid over een sociaal Europa komt duidelijk niet op de eerste plaats. Fiscaliteit is weerom een middel dat alles zal oplossen? De herverdeling als hoofddoel stellen in plaats van de daadwerkelijke besturing, op democratische wijze van de economie is geen erg duidelijke zet. Indien andere dan socialistische partijen deze structuren beheren wordt fiscaliteit een ander soort instrument: een instrument om te liberaliseren.



Europa is niet democratisch genoeg. Als Europa over één munt, één leger en één

buitenlandse politiek beschikt, dan is een afdoende democratische controle absoluut

noodzakelijk. Minimaal moet het Europees Parlement daarom initiatiefrecht krijgen, moet de

Commissie het voortdurend vertrouwen van het Parlement hebben en moet de EU over eigen

inkomsten kunnen beslissen.



Vertrouwen is goed maar controle is beter… Het beschikken over eigen inkomsten heeft pas zin in een socialistisch plan indien het onder democratische controle gebeurt. De prioriteiten dienen hier duidelijk te worden gesteld, daarenboven moet men toch eerst spreken over de structuur van Europa alvorens het te hebben over de financiën van deze entiteit.

Het internationalisme is plotseling verdwenen en wordt ingevuld door Europeanisme.

Dit op zich is al een studie waard…Men kan dergelijke tekst moeilijk nog socialistisch noemen, al weze het om dit soort uitlatingen.



2.6 Globalisering, ... De wereld is van iedereen

Socialisten zijn per definitie zorgzame internationalisten.

Maar in de eerste plaats voorstanders van een militair, fiscalistisch en diplomatisch sterk Europa?

Daarom verwerpen we de huidige

vorm van louter economische globalisering. Deze houdt structuren in stand die de

economische welvaart tot 20% van de wereldbevolking beperkt houden.

Structuren die we hier appreciëren? Het lijkt me nogal wiedes dat onze socio-politieke structuren hier moeten aangepakt worden, maar lees nergens dat het socialisme dit nog van plan is.

Het wil de belastingen gaan gebruiken als hefboom, maar laat onze markteconomie bestaan.

Waar zitten de veranderingen van de structuren dan?

Wij willen welzijn van en waardig werk voor iedereen op deze planeet. We willen ook het

duurzaam voortbestaan van de aarde verzekeren. Een positief globaliseringsproces is een

inclusief proces waarbij met de specifieke noden en zwaktes van elk land en elke groep

rekening gehouden wordt.

Dit is in zijn argeloze domheid crimineel. De hele wereldgeschiedenis, met de grote oorlogen en conflicten gebaseerd op economische spanningen worden hier met één zinnetje opgelost: men gaat er rekening mee houden. Internationale politiek wordt hier herleid tot een betoning van goede wil: nou moe!



Dit veronderstelt een gedurfde keuze voor positieve discriminatie van de zwakkere landen

binnen het wereldhandelssysteem en een volledige coherentie van het eigen economisch,

binnen- en buitenlands beleid met de ontwikkelingsdoelstellingen. De uitbouw van een

deskundig centrum in de haven van Antwerpen dat de producenten uit de

ontwikkelingslanden begeleidt bij hun intrede op onze markt kan bvb. fungeren als een

Europese en dus mondiale springplank.

Een kwaliteitsvolle ontwikkelingssamenwerking vormt daarbij de laatste, maar noodzakelijke

hefboom om de armste groepen bij te staan in hun zoektocht naar meer materiële welvaart.

Voldoende overdracht van onversnipperd, ongebonden en geconcentreerd kapitaal is

noodzakelijk.

Zoies verzin je niet: Geconcentreerd kaptitaal gaan brengen en het kaptitalisme dan ook daar invoeren waar het nog niet werkt? Is het inbrengen van grote kapitalen het model om aan een globale wereldeconomie te participeren als socialisten?

Tegen 2015 zoeken we dan ook aansluiting bij de kopgroep van de 1%-

besteders. In elk geval willen we méér uitgeven aan ontwikkelingssamenwerking dan aan

defensie.



3 Een open, progressieve beweging

sp.a is een partij met een lange traditie en geschiedenis.

Dit ware de plaats geweest om deze te omschrijven en de huidige prietpraat te situeren. Vermits dit niet kan doet men dit niet.

Dat geeft een grote emotionele rijkdom, samenhorigheid en engagement. Maar het leidt er ook toe dat de partij een doel op zich wordt, een vanzelfsprekendheid.

De emo-partij die schrijver dezes document voor ogen staat heeft tot dusver me weinig kunnen ontroeren. Dat de huidige partij in zijn ogen een doel op zich wordt is zeer verontrustend.

Waarover heeft hij het nu eigenlijk? Over een niet nader beschreve verleden van het socialisme of over deze intentieverklaring met een paar plannetjes erbij om één en ander realistisch te laten overkomen?

Het is nodig die vanzelfsprekendheid te doorbreken en

de plaats van de partij opnieuw te definiëren. Uiteraard moet dit gebeuren binnen de

maatschappelijke situatie zoals die zich de komende jaren zal aandienen in Vlaanderen.

Een grondige situering van de Spa zoals ze nu is, van het Vlaanderen zoals het nu is ware inderdaad op haar plaats geweest binnen een beginselverklaring: laat ons rustig stellen dat dit essentieel zou zijn. De toekomst dan gaan voorspellen zou misschien mogelijk zijn indien er enige lijn zit in de ideologie, en indien deze duidelijk voorstellen heeft naar de toekomst toe.

Eerder echter wordt verklaard dat niets vastligt en dat grote dromen eerder dan concrete plannen aan de basis liggen van de beginselverklaring. Ga hier maar tegenaan.

Verder, in de gedetailleerde uitwerking van de “dromen” komen nog blunders voor: van consumenten spreken in plaats van werknemers, bijvoorbeeld.

Ergerlijker nog is dat men van de vrije markt economie, waar ze maar vrij genoeg is kostenverlagingen verwacht in de grofste liberale trant.

Op

zijn zachtst uitgedrukt is er weinig kans op een grote doorbraak van progressieve ideeën in

Vlaanderen. De tendens om zich terug te plooien op het eigen gelijk, op het eigen volk, op

wat vroeger en dus goed was, neemt toe.

Dat het individualisme toe neemt blijkt voornamelijk uit deze tekst, die een aanval is op het socialistisch gedachtengoed an sich. Dat de tendens bestaat om het verleden te verheerlijken zal voor wat de niet gestoorde socialisten betreft wel niet opgaan! Hiermede goed proberen praten dat er dringend een slachting moet worden gehouden van socialistische basisprincipes lijkt me ongehoord.

Progressieve mensen die een warme, duurzame,

open en sociale samenleving willen, kunnen zich de komende jaren niet de luxe veroorloven

in verdeelde slagorde op te treden.

Ik vrees dat door pogingen te doen om het socialisme te herleiden tot een droomfabriek, de ideologie ervan te herleiden tot: “laat de leiders maar dromen en hun goesting doen” en af te komen met een flauw tekstje eerder een serieuze weerklank zal hebben bij diegenen die hier niet mee gediend zijn. Indien men afkomt met een concreet werkplan, met een degelijk onderbouwde ideologie, met een toekomstperspectief dat concreet, werkbaar en aanvaardbaar is kan men allicht rekenen op de klassieke trouwheid van de socialistische mensen. Maar indien men het afwaswater van een mengelmoes van nonsens, liberalisme met een vleugje socialistische romantiek opdient als een doel dan veroorzaakt men allicht een storm van verontwaardiging.



sp.a moet zich daarom vooral zien als een onderdeel van een bredere progressieve beweging.

In die bredere beweging komen de andere socialistische organisaties aan bod (vakbond,

ziekenfonds, FOS, Curieus, ...), maar net zo goed organisaties die niet tot die zuil behoren en

andere politieke formaties. sp.a moet bereid zijn een onderdeel van deze beweging te zijn en

mag niet de pretentie hebben die beweging zelf te zijn. Dit geldt in de eerste plaats voor

allerlei vormen van actie voeren. sp.a moet in die acties een loyaal bondgenoot zijn van de

verschillende actoren, zonder zelf alles te leiden. Dat geldt ook voor de verkiezingen. sp.a

moet duidelijk haar openheid bewijzen en haar bereidheid bevestigen om te evolueren naar

een brede politieke groepering van mensen die werken aan een open, duurzame, sociale en

warme samenleving.



Men vermijdt hier elke duidelijkheid. Men wil groter worden, mensen erbij betrekken: een volkspartij worden zonder duidelijke inhoud maar met een grote populariteit. De charme in een relatie is dat men een persoonlijkheid heeft. Naar andere partijen toe zich opstellen als een soort amorfe gezelligaard, terwijl deze een duidelijk doel hebben: het profitariaat in stand houden is een lachertje.

Verder, in de gedetailleerde uitwerking van de “dromen” komen nog blunders voor: van consumenten spreken in plaats van werknemers, bijvoorbeeld.

Ergerlijker nog is dat men van de vrije markt economie, waar ze maar vrij genoeg is kostenverlagingen verwacht in de grofste liberale trant.

ozelheid als basis van een socialistische partij is niet van dien aard om enige sympathie op te wekken maar om de eigen achterban illusies te geven terwijl men degenen die men zou moeten aanpakken op de schouders klopt.



Verder, in de gedetailleerde uitwerking van de “dromen” komen nog blunders voor: van consumenten spreken in plaats van werknemers, bijvoorbeeld.

Ergerlijker nog is dat men van de vrije markt economie, waar ze maar vrij genoeg is kostenverlagingen verwacht in de grofste liberale trant.



Hoe de Spa intern nu gaat evolueren, hoe mensen binnen deze partij nog kunnen bijdragen aan iets dat zonder meer een warrig project lijkt blijft onduidelijk. Men rekent op gesloten rangen. Maar men weet niet waarheen die moeten optrekken, noch hoe, noch waarom.

Het zal er stuiven, en de vakbonden zullen allicht als eersten dit onding aanklagen als een aanslag op het socialisme. Het is een conservatief element omdat het teruggrijpt naar een ideologie die voorafging aan het socialisme: het liberalisme.



Eric Feremans

[Pelgrim]

Beetje late reactie maar toch: goed werk.

Maar zelfs zonder dat werk van jou zou het voor iedereen al wel duidelijk zijn geweest hoor

[BitterSweet]

Jef Sleeckx weet wel waarom hij opstapt!

[ridderke]

hij heefter zijn tijd ingestoken

[solidarnosc]

Ik heb gelezen dat het pre-pro congres van SP-a rood toegankelijk is voor iedereen en niet alleen voor leden van de SP-a. Lijkt me op zich een teken aan de wand. Mocht er een (grote) actieve basis zijn binnen de SP-a die kritisch is tov van de SP-a leiding dan hadden de Vonk en co wel de deur toegedaan voor alle extreem-linksen, sectairen, ultra-linksen (die buiten de arbeidersbeweging staan) en wat weet ik nog niet allemaal. Want wat is het perspectief van SP-a Rood? Dat mensen die nu geen lid zijn van de SP-a dat daar wel zullen worden om samen de SP-a te verlinksen. Als de Sleeckx het niet meer ziet zitten en het afstapt? Wie zou er dan wel nog te vinden zijn voor deze masochistische oefening? Enfin, iedereen moet zijn eigen analyse maar maken.

[ericferemans]

Oorspronkelijk geplaatst door solidarnosc

Ik heb gelezen dat het pre-pro congres van SP-a rood toegankelijk is voor iedereen en niet alleen voor leden van de SP-a. Lijkt me op zich een teken aan de wand. Mocht er een (grote) actieve basis zijn binnen de SP-a die kritisch is tov van de SP-a leiding dan hadden de Vonk en co wel de deur toegedaan voor alle extreem-linksen, sectairen, ultra-linksen (die buiten de arbeidersbeweging staan) en wat weet ik nog niet allemaal. Want wat is het perspectief van SP-a Rood? Dat mensen die nu geen lid zijn van de SP-a dat daar wel zullen worden om samen de SP-a te verlinksen. Als de Sleeckx het niet meer ziet zitten en het afstapt? Wie zou er dan wel nog te vinden zijn voor deze masochistische oefening? Enfin, iedereen moet zijn eigen analyse maar maken.

De evolutie van de grootste linkse partij beïnvloedt alle andere linkse partijen. Indien deze het socialisme afzweert en een linksliberale koers vaart is dit een aardverschuiving.
Niet alleen leden van de Spa, maar ook die van Spirit, Groen! en last not least mensen die in de arbeidersbeweging actief zijn, abvv én acw zijn hier mede bij betrokken.
Stel je voor dat de Spa een centrumpartij wordt �* la cd&v of vld. Bij welke partij moeten andere linkse partijen, vakbondsleden, linkse intellecturelen, arbeiders en studenten dan aanleunen om nog enige politieke realisatie van progressieve en sociaal-economisch progressieve signatuur te realiseren?

De koerswijziging die het bestuur van de Spa voorstelt is allicht gericht op het verstevigen van de macht van de partijtop. Zowel electoraal als intern.
Het is ook een aanslag op het socialisme. Dit gaat alle progressieven aan.
Gelukkig reageerden deze keer de vakbond, althans een deel ervan terecht verontrust. Dat klein-links hier niet de enigen zijn, en zeker niet de voornaamsten is een zegen. Het marxisme pur-sang is al even oubollig als het liberalisme.

Laat ons hopen dat de beweging van Spa-rood niet doodbloedt. Het zou het begin van het einde betekenen van elke serieuze hoop om onze sociale realiteit verder aan te passen aan de grote meerderheid van de mensen, en niet aan een kleine groep geprivilegieerden, inclusief de burgers die vroeger partijvoorzitter waren of minister van de Spa incrowd en nu managerslonen van enkele miljoenen per jaar "marktconform" vinden (VDB).

[solidarnosc]

U laat uitschijnen alsof dit ideologisch congres een fundamentele verandering inhoudt voor de SP.a daar waar het niet meer is dan het neerschrijven van een beleid die ze al meer dan 10-20 jaar op lokaal,regionaal, nationaal en internationaal nivueau in de praktijk uitvoeren. De SP-a is het instrument bij uitstek om een neo-liberaal uit te voeren net omdat mensen zoals u bereid zijn om die partij tot het einde der tijden krediet te geven. .

En dan zeggen dat mensen van Groen! (niet links, niet rechts maar averechts) laat staan SPIRIT (een links-liberale partij) betrokken zijn binnen de "redding" van SP-a, zal ik tot enig materiëel bewijs, met een ferme korrel zout nemen. Het ACW doet quasi geen enkele moeite meer om een fundamentele band met de CD&V te onderhouden laat staan dat mensen van ze actief zouden zijn binnen SP-a Rood. Ten andere , een voorwaarde om lid te worden van SP-a rood is lidmaatschap van de SP-a en daar voldoen wellicht weinig leden van Spirit of Groen aan.

Op dit moment is het helemaal niet "realistisch" om de belangen van de werkenden te verdedigen. De realiteit van dag tot dag is de realiteit waarin de bazen en hun vertegenwoordigers leven. Een "realistisch" beleid en een progressief beleid gaan dan ook niet samen.

[Knuppel]

Het belang van een dergelijke koerswijziging treft niet enkel deze partij. Als kartelpartner van Spirit is dit een donderslag bij heldere hemel voor eenieder die het linkse gedachtengoed deelt.

Het was Sven Gatz die de term het 'links-liberalisme' promootte. Hij was toen nog woordvoerder van ID21, de voorloper van Spirit. Hij schreef er toen zelfs een boek over.
De kopstukken van ID21 waren hoofdzakelijk VLD-ers. De voornaamste daarvan was Vincent van Quickenborne. Maar ook Johan Hanssens en Ewoud Montballui kwamen uit Triangel', de opvolger van de Coudenberggroep. En de Coudenberggroep wordt bestempeld als het vlaggenschip van het Belgisch Consortium. De voornaamste sponsor van Triangel was dezelfde Jean-Pierre De Bandt die ook een eminent lid was van de Coudenberggroep.
Op het kantoor van ID21 in de Brusselse Noordstraat lagen blauwe nieuwjaarskalendertjes van de VLD verspreid en op het eerste het beste bureau sprong de foto in het oog van een ID21-medewerker met....Verhofstadt. Dezelfde Verhofstadt die de allereerste samenkomst die ID21 hield te Leuven met de volgende woorden afsloot: 'En dan zullen we er staan, schouder aan schouder'.

Intussen zit Bert bij de rooien en Sven bij de blauwen.
Zo'n donderslag bij heldere hemel zou 'de koerswijziging' bijgevolg niet hoeven te zijn voor degenen met een rood gedachtengoed.
Iedereen kent toch de reden waarom Bertje van blauw naar rood switchte?

[ericferemans]

Oorspronkelijk geplaatst door solidarnosc

U laat uitschijnen alsof dit ideologisch congres een fundamentele verandering inhoudt voor de SP.a daar waar het niet meer is dan het neerschrijven van een beleid die ze al meer dan 10-20 jaar op lokaal,regionaal, nationaal en internationaal nivueau in de praktijk uitvoeren. De SP-a is het instrument bij uitstek om een neo-liberaal uit te voeren net omdat mensen zoals u bereid zijn om die partij tot het einde der tijden krediet te geven. .

Los van hoeveel krediet ik geef an de Spa, en anderen dat ook doen stelt zich het probleem van het verschil tussen theorie en praktijk inderdaad.
Een duidelijke ideologie was de laatste dertig jaar bij de Bsp, Sp en Spa niet te ontdekken. Sinds het Augusta schandaal bleek dat er vooral behoefte was om zich net, zoals burgerlijke en rechtse partijen, dure affiches en dure marketingmethodes te kunnen offreren, en hier desnoods louche methodes voor te permiteren. Van ideologie tot marketing. Het oprichten van Spa en Spirit door het marketingbureau van een zeker P.Janssens, vertegenwoordiger in Belgie van een reklamebureau dat ook grote frisdranken en multinationals prommoot is hier het schrijnende hoogtepunt van. Vergeet niet dat zowel Spa al Spirit een marketingstunt zijn: de theorie van Desmond Morris (ZOOGLOOG!!!) werden hier gebruikt om de heren die aan de bak waren te overtuigen van de noodzaak van een meer ehtisch linkse en sociaal conservatieve partij (Spirit) te stichten naast een ethisch conservatieve en sociaal progressieve partij (Spa) om de "markt" te veroveren.
Dit alles is een evolutie die mijlenver staat van het charter van Quaregnon, de officiële ideologie van de socialistische partij.

Het feit dat men nu de theorie van het socialisme vergeet en vervangt door een waslijst van voorstelletjes en wat gelul is een grote stap: het is de officiële begrafenis van het socialisme.

Als klein links dient u toch in te zien dat dit geen formaliteit is maar de consecratie van een enormiteit?

U werkt decimalen achter de comma. Gaat u zich nu verlustigen in het verdwijnen van het laaste schijntje progressiviteit aan de macht?
Moesten intelligente mensen zoals u zich hebben bezig gehouden hebben met de grootste partij die de naam socialisme draagt, al weze het als onafhankelijke, in plaats van hautain te gaan kapitelen in prutspartijtjes dan stonden we verder. Indien de gauchiestjes zich eens echt gingen bezig houden op het veld, in de werkomgeving, in de vakbonden, in het middenveld om een haalbaar socialisme na te streven en te realiseren in plaats van de farizeër uit te hangen dan waren we al een stapje verder.
Si tout les dégoutés s' en vont: il n' y a que les dégoutants qui restent.
Moge dit een antwoord zijn op de vraag waarom een aantal welwillenden eerder in het moeras zitten dan veilig aan te kant staan te gniffelen.
Men is niet altijd lid van één of andere partij omdat men haar werkwijze totaal en absoluut onderschrijft maar omdat men deze wil veranderen! Ik noem dit geen "krediet geven": ik noem dat de rekeningen nazien en dan de verantwoordelijken op het matje roepen. Ik raad je aan van hier eens diep over na te denken.

[ericferemans]

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

Het was Sven Gatz die de term het 'links-liberalisme' promootte. Hij was toen nog woordvoerder van ID21, de voorloper van Spirit. Hij schreef er toen zelfs een boek over.
De kopstukken van ID21 waren hoofdzakelijk VLD-ers. De voornaamste daarvan was Vincent van Quickenborne. Maar ook Johan Hanssens en Ewoud Montballui kwamen uit Triangel', de opvolger van de Coudenberggroep. En de Coudenberggroep wordt bestempeld als het vlaggenschip van het Belgisch Consortium. De voornaamste sponsor van Triangel was dezelfde Jean-Pierre De Bandt die ook een eminent lid was van de Coudenberggroep.

Interessant: is dat dezelfde Ewout die we aantreffen op:
http://www.stichtingmarketing.be/nl/...sp?eventid=282 ?

Social Marketing Seminar
"Hoe gebruik ik professionele marketingtechnieken voor gedragsverandering?

Verbeter de wereld. Begin bij je marketing.
Welke marketingtechnieken stimuleren gedragsverandering? En hoe kan u deze technieken in uw campagnes gebruiken?
Stichting Marketing nodigt u vriendelijk uit voor een studiedag over social marketing. We bieden een boeiend programma op maat van overheidsdiensten, NGO's, ziekenhuizen en not for profit organisaties:

La vérité dépasse la fiction!

[Pelgrim]

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

Het was Sven Gatz die de term het 'links-liberalisme' promootte. Hij was toen nog woordvoerder van ID21, de voorloper van Spirit. Hij schreef er toen zelfs een boek over.
De kopstukken van ID21 waren hoofdzakelijk VLD-ers. De voornaamste daarvan was Vincent van Quickenborne. Maar ook Johan Hanssens en Ewoud Montballui kwamen uit Triangel', de opvolger van de Coudenberggroep. En de Coudenberggroep wordt bestempeld als het vlaggenschip van het Belgisch Consortium. De voornaamste sponsor van Triangel was dezelfde Jean-Pierre De Bandt die ook een eminent lid was van de Coudenberggroep.
Op het kantoor van ID21 in de Brusselse Noordstraat lagen blauwe nieuwjaarskalendertjes van de VLD verspreid en op het eerste het beste bureau sprong de foto in het oog van een ID21-medewerker met....Verhofstadt. Dezelfde Verhofstadt die de allereerste samenkomst die ID21 hield te Leuven met de volgende woorden afsloot: 'En dan zullen we er staan, schouder aan schouder'.

Intussen zit Bert bij de rooien en Sven bij de blauwen.
Zo'n donderslag bij heldere hemel zou 'de koerswijziging' bijgevolg niet hoeven te zijn voor degenen met een rood gedachtengoed.
Iedereen kent toch de reden waarom Bertje van blauw naar rood switchte?

En die ID21'ers hebben dan ook nog eens de VU naar de knoppen geholpen (alhoewel die sowieso al naar de knoppen was maar kom). Brandstichters zijn het. Op welke payroll zouden zij staan?

[solidarnosc]

Oorspronkelijk geplaatst door ericferemans

Los van hoeveel krediet ik geef an de Spa, en anderen dat ook doen stelt zich het probleem van het verschil tussen theorie en praktijk inderdaad.
Een duidelijke ideologie was de laatste dertig jaar bij de Bsp, Sp en Spa niet te ontdekken. Sinds het Augusta schandaal bleek dat er vooral behoefte was om zich net, zoals burgerlijke en rechtse partijen, dure affiches en dure marketingmethodes te kunnen offreren, en hier desnoods louche methodes voor te permiteren. Van ideologie tot marketing. Het oprichten van Spa en Spirit door het marketingbureau van een zeker P.Janssens, vertegenwoordiger in Belgie van een reklamebureau dat ook grote frisdranken en multinationals prommoot is hier het schrijnende hoogtepunt van. Vergeet niet dat zowel Spa al Spirit een marketingstunt zijn: de theorie van Desmond Morris (ZOOGLOOG!!!) werden hier gebruikt om de heren die aan de bak waren te overtuigen van de noodzaak van een meer ehtisch linkse en sociaal conservatieve partij (Spirit) te stichten naast een ethisch conservatieve en sociaal progressieve partij (Spa) om de "markt" te veroveren.
Dit alles is een evolutie die mijlenver staat van het charter van Quaregnon, de officiële ideologie van de socialistische partij.

Het feit dat men nu de theorie van het socialisme vergeet en vervangt door een waslijst van voorstelletjes en wat gelul is een grote stap: het is de officiële begrafenis van het socialisme.

Als klein links dient u toch in te zien dat dit geen formaliteit is maar de consecratie van een enormiteit?

U werkt decimalen achter de comma. Gaat u zich nu verlustigen in het verdwijnen van het laaste schijntje progressiviteit aan de macht?
Moesten intelligente mensen zoals u zich hebben bezig gehouden hebben met de grootste partij die de naam socialisme draagt, al weze het als onafhankelijke, in plaats van hautain te gaan kapitelen in prutspartijtjes dan stonden we verder. Indien de gauchiestjes zich eens echt gingen bezig houden op het veld, in de werkomgeving, in de vakbonden, in het middenveld om een haalbaar socialisme na te streven en te realiseren in plaats van de farizeër uit te hangen dan waren we al een stapje verder.
Si tout les dégoutés s' en vont: il n' y a que les dégoutants qui restent.
Moge dit een antwoord zijn op de vraag waarom een aantal welwillenden eerder in het moeras zitten dan veilig aan te kant staan te gniffelen.
Men is niet altijd lid van één of andere partij omdat men haar werkwijze totaal en absoluut onderschrijft maar omdat men deze wil veranderen! Ik noem dit geen "krediet geven": ik noem dat de rekeningen nazien en dan de verantwoordelijken op het matje roepen. Ik raad je aan van hier eens diep over na te denken.

U kiest voor het "lesser evilism". Goed, dat is uw keuze, maar mochten de eerste generatie sociaal-democraten dezelfde redenering hadden gevold als u vandaag dan stemden we vandaag nog steeds met zijn allen voor de (officiële) liberalen.

Praktijk is voor marxisten belangrijker dan theorie of in ieder geval daar direct mee verbonden. Met de SP-a is er geen enkele link tussen hun "ideologisch" congres en wat ze daarna doen in de praktijk. Ik begrijp dan ook niet echt goed dat u zich zorgen maakt over een tekst die niet relevant is voor het beleid van de SP-a. Alsof de SP-a met dit het congres het "socialisme" ten grave zullen dragen. Pfff. Zolang de promoboys zeggen dat dit woord commerciëel interessant is zullen ze dit woord blijven gebruiken maar bon wat zijn we daar mee, behalve dat mensen zoals u misschien de schone schijn kunnen ophouden?

De stelling (die regelmatig terugkomt) alsof we alleen maar bezig zouden zijn met te praten is zegt misschien eerder iets over uw activiteiten op het "terrein" dan die van ons. Tijdens de hele campagne tegen het generatiepact ben ik nergens iemand van de SP-a tegenkomen, althans niemand die zich op dat moment durfde te uiten als lid van die organisatie. Idem met de anti-racistische campagnes, campagnes voor een humaner asielbeleid etc. Nergens kom ik de SP-a tegen, behalve dan op de TV op hun bevriende zenders.

[Jonas Elossov]

Als ze hun neoliberale koers nu ook in hun beginselverklaring plaatsen; zoveel te beter... Zo komt er enkel maar plaats voor een echt links alternatief.

Wat vinden jullie er trouwens van in aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen een offensieve propagandakoers ten opzichte van SPa te starten.

Neen aan de Be-SPa-ringen!

[Pelgrim]

En welk alternatief geef je dan mee?

[Jonas Elossov]

Oorspronkelijk geplaatst door Pelgrim

En welk alternatief geef je dan mee?

Stemt voor echte socialisten...
(Hoe dat valt nog af te wachten, maar er komen zeker lijst(en) links van de SPa, waarschijnlijk klein-links aangezien de NAP nog veel te prematuur zal zijn.

[solidarnosc]

Ik vind het "vreemd" om te moeten vaststellen dat de impact van de Fietsersbond op dat SP-a congres groter is dan dat van heel de vakbeweging samen en dat organisaties die niets met de SP-a te maken hebben een congres kunnen domineren daar waar de "vertaling van de strijd tegen het Generatiepact" (SP-a Rood dus voor diegenen die dat niet zouden weten) nog geen deuk in gesmolten boter konden slaan op dat congres en voor zover ik heb kunnen zien niet verder kwamen dan een pamflet aan de ingang. Enfin, ik verwacht niet dat onze vrienden daar conclusies uit zullen trekken maar mij leek het duidelijk.

[ericferemans]

Oorspronkelijk geplaatst door solidarnosc

Ik vind het "vreemd" om te moeten vaststellen dat de impact van de Fietsersbond op dat SP-a congres groter is dan dat van heel de vakbeweging samen en dat organisaties die niets met de SP-a te maken hebben een congres kunnen domineren daar waar de "vertaling van de strijd tegen het Generatiepact" (SP-a Rood dus voor diegenen die dat niet zouden weten) nog geen deuk in gesmolten boter konden slaan op dat congres en voor zover ik heb kunnen zien niet verder kwamen dan een pamflet aan de ingang. Enfin, ik verwacht niet dat onze vrienden daar conclusies uit zullen trekken maar mij leek het duidelijk.

Zoals het zich aandient is verbijstering ook mijn deel!
Je kan je afvragen waarom de fietsersbond, natuurpunt of andere prachtige instellingen plotseling de ideologie voor het socialisme moeten ontwikkelen, en niet de mensen van de Spa zelf. Is dit bloedarmoede? Is dit luiheid, het gebrek aan enige inspiratie, writers block of kan het hen gewoon geen barst schelen.
In de geschiedenis zal dan geschreven worden dat de fietsersbond het socialisme heeft omvergereden en dat de Natuurpunters het in een bos hebben begraven.
Je kan zoiets moeilijk verzinnen.
Sp.a rood is niet zonder meer de spreekbuis van "de vakbond". Ik denk dat vele vakbondsmensne, ook degenen die zitten in het bestuur van de socialistische vakbond, ofwel zich niet wensen in te laten met de politiek van de Spa, op welke wijze ook:
- uit schrik van verstrikt te raken in een vangnet.
- Anderen zijn allicht al in dit net gevangen en
- een derde deel wenst absoluut politiek en syndicaal werk te scheiden, om niet corrupt te geraken.
Daar zijn goede én slechte redenen voor. Ik vermoed dat er nog grote watervrees bestaat om dan op de kar te springen van één tendens, Sp.a rood, binnen de Sp.a. Toch doen sommige vakbondsmensen dit. Maar ook mensen die zijn gaan lopen bij de Sp.a vroeger en nu een licht aan het einde van de tunnel zien. En mensen die de Spa eigenlijk al lang beu zijn en nu nieuwe moed scheppen.
Deze tendens is pas opgericht en kende vorige week toch al een goed bijgewoond mini-congres. Vanzelfsprekend nagenoeg doodgezwegen in de media: dit gebeurt met bijna alle syndicale initiatieven en met alles wat de hegemonie van de Spa top aanbelangt...

Maar om nu maar zonder meer te stellen dat "De vakbond" geen invloed meer heeft is natuurlijk overdreven. Dat de Spa de strubbelingen rond het generatiepakt coute que coute wil vergeten zal men nu des te beter inzien. Maar struisvogelpolitiek voeren heeft inderdaad de hulp nodig van Natuurpunt.
Ik hoop dat er geen vogelgriepje opduikt

[1handclapping]

Iemand gisteren nog nar "Buitenhof" gekeken ? DE collumnist van dienst
had het over een merkwaardig stukje in "De volkskrant" waarin de Groen Linksen en de PVDA in een start naar de verkiezingsmachtswissel in 2007 in Nederland alvast aankondigen dat er inderdaad toch wel ingrijpende
"de tegenstelling Links-Rechts" overschrijdende wijzigingen in het sociale bestel moeten doorgevoerd worden. De collumnist merkte terecht op dat diegenen die de tegenstelling links/rechts ontkennen in feite "rechts" zijn
en stak dus een typisch nederlands vermanend vingertje op.

Een ruk naar rechts, een terugplooien achter de "veilige" eigen grenzen :
het is een maatschappelijke trend en een machtspartij moet tegenwoordig wel aan marketing doen om zich in het huidige klimaat te handhaven.
Een schril contrast hiermee is prof. De Grauwe zijn nuchtere analyse
(in de zaterdageditie van "De Morgen") dat loonmatiging voor de VBO'ers
gewoon staat voor winstmaximalizering : is dat het waarover het tegenwoordig eigenlijk gaat : mijn en dijn centen ?

Een meer verdoken bericht van diverse economen is de toekomst van de
Euro - zonder een politieke unie van de EU voorspelt men het verdwijnen
van de monetaire unie. Inderdaad als de kleine en kleinere EU staatjes zich op zichzelf terugplooien zullen de middenpuntvliedende krachten deze wereld (opnieuw) splitsen met alle daaraan verbonden gevaren. De rol van het socialisme en de linkse ecologische strekkingen is dus precies het open houden van het venster naar de wereld en het overstijgen van het puur eigenbelang van deze (verwende) generatie.

[Pelgrim]

De EURO gaat verdwijnen?


Het is duidelijk dat links (allee, establishment-links) in een crisis zit. GroenLinks! blijkt in Nederland zelfs actief campagne tégen de SP te hebben gevoerd bij dat referendum, met als doel de SP te discrediteren door de rechtse Wilders als voorman van de neen-campagne te profileren.

'wie zijn rug keert naar de SP.A kijkt naar rechts', dat soort onzin.

Dat zoiets als SPA rood daar ooit nog verandering gaat inbrengen acht ik hoe langer hoe minder waarschijnlijk. Even belachelijk als zou Meervoud proberen om van het VB een radicaal-links soevereinistische partij te maken.