Opmerkelijke toespraak van Paul Wolfowitz

[Bluelagune]

6 december 2002

Bouwen aan een brug naar een vreedzamere toekomst
Toespraak van adjunct-minister van Defensie Paul Wolfowitz

The World Affairs Council en de Commonwealth Club, San Francisco, CA

Woensdagavond keerde ik terug van een driedaags bezoek aan Londen, Turkije en Brussel. Als ik mijn biologische klok mag geloven, zit ik nog aan de andere kant van de Atlantische Oceaan.

Ik zou graag mijn korte bezoekjes duiden omdat zij alle drie in zekere zin een belangrijke dimensie van de oorlog tegen het terrorisme vertegenwoordigen. Brussel staat symbool voor het belang van de coalitie in de oorlog tegen de terreur, Londen symboliseert de stappen die we moeten nemen voor de ontmanteling – hopelijk op vreedzame wijze – van het Iraakse terreurarsenaal en Ankara ten slotte illustreert hoe belangrijk het is de gematigde moslimstaten te steunen met het oog op een betere wereld na de oorlog tegen het terrorisme.

Brussel: het belang van de coalitie

Brussel is het hoofdkwartier van de NAVO, de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie, en dat was natuurlijk de reden van mijn kort bezoek. Ik herinner mij de eerste persconferentie van president George H.W. Bush nog na de val van de Berlijnse muur 13 jaar geleden. Een journalist vroeg hem gevat of de NAVO nog wel een reden van bestaan had nu de dreiging ogenschijnlijk was weggenomen. Veel mensen schudden meewarig het hoofd bij zijn profetisch antwoord dat er nog steeds een zekere dreiging bleef bestaan, met name de dreiging die uitging van de "onzekerheid".

Terugkijkend op die tijd herinner ik mij dat mijn eigen mening over de NAVO was ingegeven door één grote vrees en een dubbele hoop. De vrees was dat de NAVO daadwerkelijk zou verdwijnen mocht de wereld, net als de tegenstanders op die persconferentie, verkeerdelijk gaan denken dat met het wegvallen van de klassieke dreiging meteen ook alle zorgen waren weggeveegd, en dat het mechanisme dat zo efficiënt was gebleken om de dreiging af te wentelen – de NAVO – niet langer beschikbaar zou zijn.

Naast die vrees koesterde ik tevens een dubbele hoop. De eerste was dat de NAVO de ontluikende democratieën in Centraal- en Oost-Europa zou helpen om vol vertrouwen vrije instellingen op te richten en een verkozen bestuur op de been te brengen.

Mijn tweede hoop was dat deze consolidatie van de democratische vooruitgang in Centraal-Europa niet zou leiden tot de bouw van een muur tegen de Russen, maar integendeel tot de bouw van een brug naar Rusland – een democratisch Rusland dat geen veiligheidsconflicten meer zou hebben met de NAVO. De veiligheidsbelangen van de Russen overlappen die van het Westen trouwens.

Wel, ondertussen zijn we 13 jaar verder. Mijn dubbele hoop is uitgekomen en mijn grote vrees is niet bewaarheid. De NAVO heeft het niet alleen overleefd, hij heeft zich aangepast en slaagde erin op efficiënte wijze om te gaan met een nieuwsoortige dreiging, de dreiging van ethnische zuiveringen en genocide in de Balkan. De NAVO is gegroeid, heeft de nieuwe democratieën omarmd en heeft op die manier het democratische proces in de hand gewerkt. De NAVO heeft een gloednieuwe en een unieke relatie met Rusland opgebouwd die sterk heeft bijgedragen tot de verbetering van de betrekkingen tussen Rusland en de landen van de Atlantische Alliantie en zelfs van het vroegere Warschaupact.

De NAVO heeft niet alleen aangetoond dat een alliantie op basis van gemeenschappelijke waarden als vrijheid en democratie sterker staat dan alle vorige allianties, die zuiver steunden op een erg smalle basis van samenvallende belangen. En nu, aan het begin van de 21e eeuw, is de NAVO niet alleen uitgegroeid tot een instrument om de vrede in Europa te versterken en de toenadering tussen de volkeren van het continent te bevorderen, maar tevens tot een belangrijke schakel in de strijd tegen de ongemeen gevaarlijke dreiging van het internationale terrorisme.

De aanvallen van 11 september kostten niet alleen het leven aan duizenden Amerikaanse burgers, maar ook aan burgers uit 80 verschillende landen. Deze grootschalige aanval vereiste een grootschalige reactie. En de wereld is niet in gebreke gebleven. Voor de eerste keer in zijn bestaan riep de NAVO artikel V van zijn handvest in – waarin staat dat een aanval tegen één lidstaat wordt beschouwd als een aanval tegen alle lidstaten samen – als reactie op iets wat de oprichters van de NAVO zich waarschijnlijk nooit hadden kunnen voorstellen, met name een aanval op Amerikaans grondgebied. Vele landen hebben hun steentje bijgedragen in de opvallende vooruitgang die we vorig jaar hebben geboekt. Sommige naties steunden ons openlijk, andere kozen voor minder opvallende vormen van samenwerking.

Zeventien landen stuurden samen 6.000 militairen voor de operatie Enduring Freedom in Afghanistan en voor de internationale vredesmacht in de hoofdstad Kaboel. Even belangrijk, om niet te zeggen nog belangrijker, was de samenwerking van onze politie- en inlichtingendiensten met meer dan 90 landen, die wereldwijd heeft geleid tot de arrestatie van bijna 2.400 gevaarlijke individuen.

Wij staan niet alleen in onze strijd voor vrijheid, rechtvaardigheid en vrede. De coalitie blijft van vitaal belang voor andere dimensies van de oorlog tegen het terrorisme en dat engagement werd door onze bondgenoten in Brussel in niet mis te verstane bewoordingen bevestigd.

Londen: de rol van de coalitie in de ontmanteling van het Iraakse terreurarsenaal

In Londen bespraken we hoe we het Iraakse terreurarsenaal kunnen ontmantelen, op vreedzame wijze als het kan, met geweld als het moet. President Bush en premier Blair werpen zich op als de gangmakers van dat initiatief.

Toen ik premier Blair begroette, kwam hij net van een ontmoeting met 10 Iraakse vrouwen die in hun eigen woorden verslag hadden uitgebracht over de intimidatie, de martelingen en de moorden op familieleden waaraan het regime in Bagdad zich schuldig had gemaakt. Premier Blair was duidelijk ontroerd. In Irak zelf worden de ervaringen van die 10 vrouwen jammer genoeg door duizenden gedeeld. Hun aanklacht is gedeeltelijk neergeschreven in een dossier dat deze week door de Britse regering is vrijgegeven en waarin een aantal brutale schendingen van de mensenrechten in Irak aan de kaak worden gesteld.

Gewezen VN-wapeninspecteur Scott Ritter had het onlangs nog over die verschrikkingen. Hij wikte duidelijk zijn woorden, "want", zo zei hij, "ik vecht nu voor de vrede". Zijn verhaal was gruwelijker dan hij wou toegeven, maar wat hij vertelde was erg genoeg. Hij beschreef een gevangenis in Bagdad. Het stonk er verschrikkelijk, een amalgaam van "urine, fecaliën, braaksel en zweet," een hellegat waar de gevangenen, zoals hij het uitdrukte, "huilden en stierven van de dorst". De oudste gevangenen waren 12 jaar, de jongste peuters. Hun misdaad? Zij waren kinderen van de politieke vijanden van het Iraakse regime. Een gruwelijker symbool van een bewind dat steunt op onderdrukking en systematisch zijn toevlucht zoekt tot terreur om zich van zijn politieke tegenstanders te ontdoen, is nauwelijks denkbaar.

Dat regime vormt een groot gevaar voor het Iraakse volk. En het vormt een gevaar voor de vrije wereld. Maar de manier waarop Saddam zijn eigen bevolking terroriseert maakt hem tegelijk erg kwetsbaar. Die kwetsbaarheid zou wel eens van cruciaal belang kunnen zijn als we zijn terreurarsenaal alleen met geweld kunnen ontmantelen. Het bewind van Saddam Hoessein is zuiver gebaseerd op angst en als zijn eigen mensen hem niet langer vrezen, zal hij hen moeten vrezen.

Maar we hopen nog steeds dat Irak op vreedzame wijze kan worden ontwapend, voor zover die ontwapening sowieso mogelijk is. De unanieme goedkeuring op 8 november van resolutie 1441 door de VN-Veiligheidsraad luidde de beslissende fase in van de elfjarige worsteling om dat doel te bereiken. Die krachtige internationale uitspraak, aangevuld door de vastberadenheid van president Bush, de sterke steun van de twee partijen in beide kamers van het Amerikaanse Congres en de vele internationale steunbetuigingen, zijn illustratief voor de eensgezindheid die onmisbaar is als we Bagdaad in niet mis te verstane bewoordingen te kennen willen geven dat het uur is aangebroken om zijn massavernietigingswapens voorgoed te ontmantelen.

Verlies evenwel niet uit het oog dat de uiteindelijke bedoeling niet de herneming van de inspecties in Irak is. De uiteindelijke bedoeling is ontwapening – de eliminatie van de Iraakse programma's voor de bouw en het gebruik van chemische, biologische en kernwapens.

Er wordt mij vaak gevraagd "of de ontwapening van Irak de VS niet zal afleiden van de wereldwijde strijd tegen het terrorisme." Het antwoord op die vraag is even eenvoudig als krachtig: de ontwapening van Irak houdt niet alleen verband met de oorlog tegen het terrorisme. De ontmanteling van het Iraakse terreurarsenaal vormt een cruciaal onderdeel van die oorlog. Door het terroristische regime in Bagdad te ontwapenen of te verslaan brengen we het internationale terrorisme een zware klap toe.

Ik zal u ook uitleggen waarom. Mag ik u herinneren aan de woorden van minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell in zijn getuigenis voor de Commissie Internationale Relaties van het Huis van Afgevaardigden eerder dit jaar. "Sinds 11 september 2001", zei minister Powell toen, "is de wereld een stuk gevaarlijker geworden. De terreur van die dag werkte het ontstaan van een nieuwe werkelijkheid in de hand. De wereld werd brutaal met de neus op de feiten gedrukt: de potentiële link tussen terroristen en massavernietigingswapens had de terreurdreiging naar een hoger niveau getild. Door de band tussen staten die massavernietigingswapens produceren en terroristische organisaties die bereid zijn ze zonder enig voorbehoud te gebruiken, kan de nieuwe dreiging niet meer worden bezworen."

De oorlog tegen het terrorisme is een wereldwijde oorlog, die overal moet worden gevoerd. We kunnen niet toestaan dat een van de wreedste dictators ter wereld ongestoord de dodelijkste wapens kan blijven produceren. We kunnen niet toestaan dat een van de moordzuchtigste dictators ter wereld straffeloos onderdak blijft verlenen aan terroristen.

Het is duidelijk dat de vreedzame toepassing van de VN-resolutie onmogelijk is zonder een fundamentele koerswijziging van het regime in Bagdad. We kunnen van de inspecteurs niet verlangen dat zij elke vierkante centimeter van het Iraakse grondgebied uitkammen. We kunnen van hen niet verlangen dat zij elk illegaal wapen of wapensysteem ontdekken en ontmantelen. Dat zou een onmenselijke taak zijn die bovendien buiten hun mandaat valt. De verantwoordelijkheid voor de ontwapening berust bij het regime in Bagdad. De inspecteurs kunnen wel op een betrouwbare manier bevestigen of het regime zijn verantwoordelijkheid opneemt, of het alle massavernietigingswapens en overbrengingsinrichtingen aangeeft en ontmantelt en of het alle ontwikkelingsprogramma's schrapt.

De kern van de zaak is dat Saddam Hoessein en zijn regime resoluut een nieuwe koers moeten varen en eindelijk moeten overgaan tot de ontwapening waarmee ze meer dan een decennium geleden zelf akkoord gingen. Als de inspecteurs opnieuw in het kat-en-muisspelletje verzeilen waarmee de wereld eerder al zo vaak aan het lijntje werd gehouden, dan hebben de inspanningen om dit probleem vreedzaam op te lossen, gefaald.

Ik herhaal nogmaals dat wij de ontmanteling van de Iraakse massavernietigingswapens – om deze ernstige bedreiging voor de Verenigde Staten en de vrije wereld voorgoed uit de weg te ruimen – zo mogelijk op een vreedzame manier tot stand willen brengen. Maar de bedreiging moet hoe dan ook worden weggenomen. Zoals president Bush in Praag onderstreepte: "Irak moet ontwapenen, vrijwillig of onder dwang, maar dat doel zullen wij bereiken."

Maar 11 jaar bittere ervaringen met het regime in Bagdad heeft duidelijk aangetoond dat Saddam Hoessein die wapens alleen zal opgeven als hij gelooft dat dat de enige manier is waarop hij en zijn regime kunnen overleven.

Dit is geen debat tussen voorstanders van vrede en voorstanders van oorlog. Ik ken niemand, maar dan ook niemand – terroristen niet te na gesproken – die graag oorlog voert. Waar het vandaag voor ons als natie op aankomt, is hoe we de kans op een vreedzame regeling het beste in de hand kunnen werken.

Ik ontken niet dat we hier op het eerste gezicht te maken hebben met een paradox. De waarheid is eenvoudig dat onze enige hoop, en ik onderstreep – onze enige hoop – om tot een vreedzame regeling te komen, erin bestaat het Iraakse regime te confronteren met het feit dat we onvoorwaardelijk bereid zijn geweld te gebruiken mochten de diplomatieke initiatieven falen. Om efficiënt te zijn moeten zowel de diplomatie als de dreiging in één enkel beleid worden verweven.

President Kennedy begreep die paradox in 1962. Toen hij met de Sovjet-Unie begon te onderhandelen over de verwijdering van de Cubaanse raketten, bracht hij een indrukwekkende krijgsmacht op de been om aan te tonen dat de Verenigde Staten, als de raketten niet vreedzaam werden weggenomen, hun verwijdering zouden afdwingen. Riskant misschien, maar zonder die zet zou een vreedzame oplossing van de Cubaanse rekettencrisis onmogelijk zijn geweest.

Sommige mensen meenden toen dat Kennedy had moeten wachten tot de oorlogsdreiging reëel werd. Dat horen we ook vandaag weer. Maar wij kunnen niet wachten om te reageren tot we daadwerkelijk worden bedreigd. Dat we die keuze zouden hebben, houdt in dat we weten wanneer de vijand gaat toeslaan. Dat was zelfs niet het geval toen de Verenigde Staten werden geconfronteerd met de evidente bedreiging van de Sovjet-raketten in Cuba. Zoals president Kennedy 40 jaar geleden zei: "We leven niet langer in een wereld waar alleen het wapengekletter zelf een voldoende grote bedreiging van de veiligheid van een natie inhoudt om als dodelijk gevaarlijk te worden beschouwd."

Als die uitspraak waar was in 1962, toen de bedreiging vrij evident was, hoe toepasselijk is hij dan niet vandaag, nu we worden bedreigd door terroristen die de vrijheid in onze democratische samenlevingen misbruiken om in ons midden heimelijk komplotten te smeden en duistere plannen uit te broeden.

Denk eens even na. Wanneer precies mochten we ons aan de aanvallen van 11 september verwachten? Zij waren zeker op til op 10 september, hoewel we ons van geen kwaad bewust waren. De terroristen van 11 september vestigden zich zelfs al veel eerder in de VS, vele maanden en zelfs enkele jaren eerder. Wie denkt dat we kunnen wachten tot we zeker zijn dat de aanvallen op til zijn, heeft niets geleerd van 11 september.

In ons streven naar een vreedzame eliminatie van het Iraakse gevaar moeten we erkennen dat we de VN nooit hadden kunnen overtuigen zonder de steun van onze coalitiepartners. En we zouden er al helemaal niet in slagen Saddam Hoessein ervan te overtuigen dat hij maar beter rekening kan houden met de 17e en meest recente resolutie van de Verenigde Naties als ze niet krachtdadig werd ondersteund door de vastberaden houding van de mannen en vrouwen van het Amerikaanse leger en dat van vele andere landen.

Wanneer de nationale veiligheid van de Verenigde Staten op het spel staat, worden er geen spelletjes gespeeld. Wij doen niet mee met het spel dat door minister van Buitenlandse Zaken Powell terecht werd afgeschilderd als "rollebollen in de woestijn"; het spel waarin het Iraakse regime zich tijdens de voorbije tien jaar zo handig heeft bekwaamd. De president van de Verenigde Staten heeft zijn vastberadenheid gedemonstreerd, zijn intenties zijn niet voor interpretatie vatbaar. Als Saddam Hoessein en zijn regime de beslistheid van de VS en deze coalitie onderschatten, begaan zij een kapitale blunder.

Ankara: steun aan de gematigde islam en uitbouw van een betere wereld over de oorlog tegen de terreur heen.

Mijn bezoek aan Ankara viel samen met een buitengewone fase in de Turkse geschiedenis. Het was fascinerend die stad te bezoeken op een van de belangrijkste ogenblikken in de geschiedenis van de Turks-Europese betrekkingen, een ogenblik waarop de Turken staan te trappelen om toe te treden tot de Europese Unie. Ankara symboliseert het belang van de steun aan de gematigde moslimlanden, een steun die kritiek is om over de oorlog tegen het terrorisme heen een betere en vreedzame wereld uit te bouwen.

Deze fase is ook cruciaal voor Turkije omdat dit land met een moslimmeerderheid nu wordt geleid door een regering die door haar moslimkiezers in het zadel is geholpen, maar het extremisme verwerpt en de seculiere beginselen van de moderne Turkse staat onderschrijft.

Turkije kan een lichtend voorbeeld worden voor andere moslimlanden. Dat komt omdat echt succes in de oorlog tegen het terrorisme op lange termijn de opbouw vereist van wat president Bush in zijn State of the Union van januari omschreef als een "rechtvaardige en vreedzame wereld, over de oorlog tegen het terrorisme heen."

Wij hebben het onschatbare geluk dat Turkije, een van onze sterkste, betrouwbaarste en onafhankelijkste bondgenoten, op een van de strategisch belangrijkste kruispunten ter wereld ligt. In Ankara voerden wij een reeks erg positieve en opbouwende gesprekken over de toekomst van Turkije – een toekomst die gericht is op een verdere Europese integratie, op economische groei en democratische consolidatie, op vrijheid en verdraagzaamheid. Met de leider van de nieuwe regeringspartij, Recep Tayip Erdogan, en de nieuwe eerste minister, Abdullah Gul, besprak ik een aantal belangrijke zaken zoals het gevaar dat uitgaat van het Iraakse terreurarsenaal. Gezien de samenwerking met de Turken en onze andere bondgenoten maakt Saddam Hoessein zich beter geen illusies: zijn regime is letterlijk omsingeld door de internationale gemeenschap.

Deze internationale eensgezindheid is enorm belangrijk. Zij biedt de grootste kans op een vreedzame regeling en de snelle en volledige ontmanteling van het Iraakse terreurwapenarsenaal.

Dat Turkije zich voluit inzet voor de vrede wordt tevens gedemonstreerd door zijn vredestroepen in Bosnië, Kosovo en Afghanistan en door de leiders van zijn vredesmacht in Kaboel. Toen Saddam Hoessein Koeweit binnenviel, was de rol van Turkije in de coalitie cruciaal om de bezetter te verdrijven. Later hielpen de Turken ons bij de operatie Provide Comfort, die honderdduizenden Koerdische vluchtelingen in staat stelde naar hun woningen terug te keren. De Turkse militairen waren tevens erg belangrijk voor de operatie Restore Hope, die duizenden Somali's van de hongerdood heeft gered.

Het moderne Turkije bewijst dat een democratisch systeem wel degelijk verenigbaar is met de Islam. Door de verspreiding van de vreedzame visie van de moslimmoraal en de moslimwaarden vormt Turkije een waardevol voorbeeld voor andere landen met een moslimmeerderheid die streven naar vrijheid, secularisme en democratie.

De recente verkiezingen in Turkije werden door sommige analisten beschreven als een "politieke aardverschuiving" en er kan geen twijfel over bestaan dat zij het Turkse politieke landschap grondig dooreen hebben geschud. Maar de meeste waarnemers zijn het erover eens dat de Turken in de eerste plaats hebben gestemd voor een verantwoorde en verantwoordelijke vertegenwoordiging en niet – zoals sommigen vreesden – voor de politisering van de godsdienst.

De regerende AK-partij, bekend om haar moslimroots, verwerpt het moslimextremisme. Zij heeft zich krachtig uitgesproken voor een Turkse toekomst in Europa. Haar leiders zijn naar 14 Europese hoofdsteden gereisd om het Europese lidmaatschap van Turkije te bepleiten en beseffen maar al te goed wat er in dat geval van Turkije wordt verwacht. Zij heeft zich herhaaldelijk uitgesproken voor de scheiding van kerk en staat, de basis van de Turkse democratie. Als de AK deze lijn aanhoudt, is er geen enkele reden om deze partij meer te vrezen dan gelijk welke andere Europese religieus geïnspireerde partij die haar geloofsovertuiging combineert met verdraagzaamheid en godsdienstvrijheid en die de scheiding tussen kerk en staat aanvaardt. Uit de besprekingen van deze week bleek duidelijk dat de nieuwe regering alles in het werk stelt om de hoop van de bevolking in te lossen en zeker niet om hun grootste schrikbeeld in werkelijkheid om te zetten.

Europa krijgt nu een strategische buitenkans. Het Turkse succes kan de 1,2 miljard moslims in de wereld ervan overtuigen dat er een betere weg is – een veel betere weg – dan de weg van de vernietiging en de wanhoop die de terroristen te bieden hebben.

Als de Europese leiders achter Turkije gaan staan, leveren zij een grote bijdrage tot de oorlog tegen het terrorisme en tot de uitbouw van wat president Bush "een betere wereld over de oorlog tegen het terrorisme heen" noemde. De inzet is enorm.

De mensen die de vrijheid en de democratie, gegroeid uit de Europese beschaving, hoog in het vaandel voeren, beseffen steeds meer dat het niet alleen om Westerse of Europese waarden gaat. Zij gelden evenzeer in de moslim- en de Aziatische wereld. Het zijn universele waarden die een brug slaan tussen alle beschavingen.

Het Turkse democratische model kan ook inspirerend werken voor de Iraki's. Het is voor het democratische Turkije en voor ons belangrijk dat de bevolking van Irak wordt geleid door een democratisch verkozen bestuur dat de rechten van al zijn burgers respecteert en de territoriale integriteit van het land consolideert. Een democratisch Irak kan de economische betrekkingen met buren als Turkije stimuleren en de stabiliteit in de regio vergroten.

De Iraki's in het noorden – hoofdzakelijk Koerden, maar ook Arabieren en Turkmenen – leven al een decennium buiten de greep van Bagdad en tonen op indrukwekkende wijze aan dat zij oude geschillen kunnen bijleggen en zelfs relatief vrije en welvarende samenlevingen kunnen ontwikkelen. Zij zijn daarin geslaagd ondanks het feit dat ook zij werden getroffen door de zware economische sancties waaronder de rest van het land gebukt ging.

Als het land eenmaal is verlost van de tirannie van Saddam mogen we er geredelijk van uitgaan dat de ontwikkelde, vlijtige Iraakse bevolking van meer dan 20 miljoen zielen in staat zal zijn een moderne samenleving op te bouwen die geen bron van onveiligheid, maar integendeel van welvaart voor zijn buren zal zijn.

Misschien blikken we ooit op dit moment in de geschiedenis terug als het ogenblik waarop het Westen zichzelf profileerde voor de 21e eeuw – niet in termen van geografie, ras, godsdienst, cultuur of taal, maar in termen van waarden – zoals vrijheid en democratie. Zoals de grote Britse premier Winston Churchill ooit zei: "Democratie is de slechtste bestuursvorm, op alle andere uitgeteste systemen na." Vandaag slaan meer en meer volkeren die de andere systemen hebben geprobeerd, de weg van de vrijheid en de democratie in.

Ik zou willen afsluiten met een laatste anekdote over onze gewezen minister van Buitenlandse Zaken George Shultz. Elke nieuwe ambassadeur die naar zijn land van bestemming vertrok, liep snel nog even langs in Georges kantoor voor een foto met de minister van Buitenlandse Zaken, die dan trots werd opgehangen in het kantoor van de ambassade. Telkens wanneer een nieuwe ambassadeur zijn opwachting maakte, nam George hem mee naar de reusachtige staande wereldbol van 1 m tot 1,20 m hoog. Langs zijn neus weg zei hij dan: "Gewoon voor de foto: draai de wereldbol zo dat uw land zichtbaar is." Enthousiast draaide de nieuwe diplomaat de wereldbol dan zo dat Frankrijk of Duitsland of Mali mee op de foto stond. Dan zei de minister van Binnenlandse Zaken: "Nee,nee, mag ik u iets uitleggen?" terwijl hij de reusachtige wereldbol zo draaide dat de Verenigde Staten zichtbaar waren.

Toen ik zelf naar Indonesië vertrok, had ik het verhaal al gehoord, dus slaagde ik voor mijn examen. Maar ik denk dat de oefening van George twee erg belangrijke dingen illustreert. Ten eerste: de veiligheid van de Verenigde Staten moet altijd en overal onze eerste bekommernis zijn. En ten tweede: mensen over de hele wereld richten zich tot de VS voor leiderschap, niet alleen omdat wij model staan voor een democratisch bestuur, maar ook omdat zij leiding nodig hebben in de strijd tegen het terrorisme, de grote gesel van de nieuwe tijd. Door onze eigen belangen te vrijwaren dragen wij bij tot de vorming van een veilige en vreedzame wereld.

Dit zijn moeilijke tijden voor mensen die vrijheid en vrede in het hart dragen. Maar die moeilijkheden kunnen ons blikveld verruimen. En één zaak weten we zeker: de grootste bedreiging voor de vrede en de vrijheid van de moderne mens is het terrorisme. Die waarheid kunnen we volmondig beamen: de toekomst behoort niet aan de terroristen toe, maar aan hen die streven naar de oudste en edelste droom van allemaal, de droom van vrede en vrijheid.

(einde transcriptie)


Deze tekst dateert van eind vorig jaar. Men kan gewoon er niet omheen dat Wolfowitz 1 van de meest intelligentste mensen binnen de Bush -administratie is. Niettegenstaande het hysterische krijs van anti-Amerikaanse progressieven is de P.N.A.C géén heruitgave van Mein Kampf maar gewoon een beleid dat er op gericht is méér veiligheid en vrede te brengen in deze wereld. Velen vragen zich dan af waarom begint Bush dan oorlog tegen Irak en binnekort mss andere schurkenstaten: het antwoord hierop is zéér simpel: "Men kan géén omeletten bakken zonder eieren te breken". Wolfowitz for president in 2004 inplaats van Bush!!!!