"Vlamingen, wordt minder zelfingenomen"

[gm10]

Lijkt me geen slechte suggestie
************************

Vlamingen, wordt minder zelfingenomen

© BELGA



Bekijk de pagina uit de krant

DE column ,,Walen, wordt wakker'' van Rik Vanwalleghem (DS 8 mei) vervulde me met plaatsvervangende schaamte. Een overbodige gewaarwording, je kunt alleen verantwoordelijkheid dragen voor eigen daden. Normaliter heb ik daar dus geen last van, maar deze keer had ik het stevig te pakken. De voormalige sportjournalist en conservator van het Museum van de Ronde van Vlaanderen was afgezakt naar Seraing om er de eerste etappe van de Giro mee te maken. Het viel hem tegen. Hij zag er een ,,decor () gevormd door een krachtcentrale met koeltorens, de fabriek van Val Saint-Lambert, een spoorweglijn en verpauperde huizenrijen. Verwilderde percelen, afgebladderde gevels, vervallen gebouwen, bloeiende buddleja's in de dakgoot.'' Het ontlokte hem de bedenking: ,,Wat wilde Wallonië () met zo'n uithangbord bewijzen?''

Niets meer, niets minder, mijnheer Vanwalleghem. Wallonië heeft immers de Giro naar België gehaald om niet alleen de komst van tienduizenden Italiaanse mijnwerkers te herdenken, maar vooral de dood van 262 onder hen vijftig jaar geleden in Marcinelle. Een ander decor zou ongepast zijn, een leugen. De tweede rit arriveerde trouwens op een paar honderd meter van Le Bois du Cazier , de mijn waar ze het leven lieten. Samen met tientallen Belgen, zowel Vlamingen als Walen. De eindstreep was getrokken in een eindeloos lange, inderdaad sjofele straat waarvan je meende te moeten aflezen dat het leven er vast geen pretje is. Mis. Net als in zovele straten langs het parcours, waar Italianen en Belgen naast elkaar wonen, was het er deze dagen rooskleurig. De Giro gaf er aanleiding tot een hartverwarmend volksfeest.

Ik was er zondag en zag iets helemaal anders dan de heer Vanwalleghem. Zoals op vele andere plaatsen zijn de huizen langs de chaussée de Brunehaut in Péronne-lez-Binche uitbundig versierd met Italiaanse en Belgische vlaggen, rood-wit-groene en zwart-geel-rode ballonnen. Uit de ramen hangen racefietsen, hier en daar een driewieler. De ellenlange straat bruist. Er is een biertent opgetrokken. Door de bewoners. Ze is meer dan een gelegenheidscafé. Aan een wand zijn foto's opgehangen over de mijn. Ze geven een beeld van het harde leven vanaf het einde van de negentiende eeuw tot de sluiting tijdens de jaren zestig. Tussenin hangen naïeve schilderijen van mijnwerkers, volksschilders die duidelijk geïnspireerd werden door Meunier. Er wordt niet alleen bier gehesen en naar de televisiebeelden op het grote scherm gekeken. Ook voor de foto's wordt aangeschoven. Er wordt door elkaar Frans en Italiaans gesproken, dit is een buurtfeest. Hier wordt authentiek gevierd, dit is niet opgeklopt, dit is van de mensen zelf.

Wat een verschil met de Ronde van Vlaanderen anno nu! Ooit vergelijkbaar met wat de voorbije dagen te zien en te beleven was in de straten van Wallonië. Nu ontaard door ,,de commerciehanden van de Vlaming''. Vip-tenten waar je alleen op uitnodiging in komt, vip-bussen waarin lieden met pasjes om de hals die er op het laatste moment aankomen en mensen die vaak al urenlang staan te wachten het zicht belemmeren. Politiek misbruik door wuivende politici in volgauto's en op het podium en, nog bedenkelijker, door obscure bewegingen die voor duizenden euro's Vlaamse leeuwenvlaggetjes uitdelen. Of de heer Vanwalleghem zo goed wil zijn daar eens een column aan te wijden? Het zou eveneens ,,een ruw ontwaken'' kunnen zijn.

Willy Van Poucke