Gorik meldt

[Alvader]

http://artikels.gorik.be/cgi-bin/nie...&webstek=gorik

Eerst de fusie, dan de centen?
Brusselse slokop wil meer geld

David Vits - 2-5-03

De Brusselse regering wil na de verkiezingen opnieuw aanschuiven aan de federale kassa. Een hoofdstad kost nu eenmaal geld, luidt de redenering. Er bestaan nochtans sterke argumenten om Brussel eerst orde op zaken te laten zetten in eigen huis. Door een fusie van de gemeenten bijvoorbeeld.

“Meer federaal geld voor Brussel.” Dat is de verkiezingsbelofte van Brussels minister-president De Donnea (MR). De voorzitter van de Brusselse regering staat niet enkel op de lijst voor de komende verkiezingen. Hij is ook kandidaat om een ministerportefeuille op te nemen in de federale regering. Dan kan De Donnéa meteen zelf de daad bij het woord voegen. Een prettig vooruitzicht.

Uit een recente studie blijkt dat de Brusselse overheden – gewest en gemeenten samen – veel meer geld ontvangen dan de overheden in de andere gewesten. De hoofdstedelijke bonus bedraagt maar liefst 620 miljoen euro. Tegelijk geeft de hoofdstad evenwel ook een pak meer uit, zodat ze jaarlijks tegen een financiële put van 125 miljoen euro aankijkt. Voor een stuk zijn die meeruitgaven te verantwoorden. Brussel verleent als hoofdstad diensten aan geheel het land, dus niet enkel aan het eigen gewest. Het is dan ook logisch dat zij die mee genieten van die dienstverlening er ook mee voor betalen. In een vrije vertaling van de Brusselse minister-president heet dat dan dat er dringend meer federaal geld naar zijn hoofdstad moet vloeien. Nu betekent “federaal geld” in de praktijk in belangrijke mate “Vlaams geld”. En daar knelt nu precies het schoentje. Vlaanderen mag de hoofdstad wel mee financieren, van zelfs maar een minieme inspraak in de besteding van die hoofdstedelijke pot kan er natuurlijk geen sprake zijn.
Gat in de hand?

Bovendien houden lang niet alle meeruitgaven verband met de hoofdstedelijke roeping van Brussel. Zo wentelt de Franse Gemeenschap in Brussel stelselmatig facturen af op de gemeentebesturen. Die kloppen op hun beurt aan bij het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, dat dan weer federaal gaat bedelen. Kortom: een ondoorzichtige doorschuifoperatie. Betalen de Vlamingen zo mee voor het inefficiënte Franstalig onderwijs in Brussel?

Daarnaast, en minstens even wraakroepend, is er nog de versnippering van het hoofdstedelijke beleid onder het gewest en de negentien gemeenten. De kosten om het bestuur van dit “twintigkoppige monster” te stroomlijnen – voor zover al mogelijk – zijn immens. De uitbouw van evenzoveel administraties, elk met eigen personeelsdienst, secretarie en ontvangerij. De bijbehorende politieke postjes: 653 gemeenteraadsleden en 89 parlementariërs. Eén cijfer spreekt op dat vlak boekdelen: vergelijkbare gemeenten in de andere gewesten geven twintig procent minder uit dan de gemeenten in de hoofdstad.

Daar komt nog bij dat paars-groen Brussel al flink wat herfinanciering heeft opgeleverd. De federale bijdrage voor de hoofdstedelijke en internationale rol van Brussel werd verdubbeld, van 50 naar 100 miljoen euro per jaar. “Niet genoeg”, zo vindt de Brusselse regering. Dat geld wordt nochtans steeds vaker oneigenlijk gebruikt voor zuiver lokale opdrachten. Daarbovenop komt de Brusselse afkoopsom van de jongste staatshervorming: 50 miljoen euro extra per jaar voor de Brusselse gemeenten en voor beide gemeenschapscommissies. Als toetje had de regering Verhofstadt ook nog eens 25 miljoen euro veil voor de Brusselse politie. De rekening loopt dus al aardig op.
Taboe doorbreken

Intussen buigen twee gewestelijke werkgroepen zich over de financiële en bestuurlijke uitdagingen van de Brusselse gemeenten. Opvallend is ook dat bij beide denkoefeningen zowat alle thema’s aan bod mochten komen, behalve dat ene grote taboe: de fusie van de Brusselse gemeenten. “Onbespreekbaar”, zo vinden de Franstaligen, het fusieavontuur van tijdens de tweede wereldoorlog indachtig. Opmerkelijk, want de voordelen van een doordachte fusie – in casu een centraal bestuur met dienstverlening op wijkniveau – zijn immens.

Niet alleen zou de operatie een zware besparing opleveren. Het maakt ook een einde aan de onkiese belangenvermening in het Brussels Parlement, waar lokale mandatarissen de eigen gemeenten moeten controleren. Verder biedt een fusie een gouden kans om de sociale ongelijkheid tussen de negentien gemeenten af te vlakken. Ten slotte zou het zo mogelijk worden om een reële gewaarborgde Nederlandstalige machtsdeelname op lokaal niveau te regelen. Nu ontbreekt in een aantal gemeenten het noodzakelijke demografische minimum om dergelijke waarborgen af te dwingen.

Het taboe over de fusie wordt dus best doorbroken. Dat kan als de Vlaamse onderhandelaars de federale geldsluizen naar Brussel niet gratis opendraaien. Of geen blanco cheque geven in ruil voor een ministerpost. Voor wat, hoort wat, een principe dat onze Franstalige medeburgers beslist bekend in de oren klinkt.

[Alvader]

http://artikels.gorik.be/cgi-bin/nie...&webstek=gorik

Eerst de fusie, dan de centen?
Brusselse slokop wil meer geld

David Vits - 2-5-03

De Brusselse regering wil na de verkiezingen opnieuw aanschuiven aan de federale kassa. Een hoofdstad kost nu eenmaal geld, luidt de redenering. Er bestaan nochtans sterke argumenten om Brussel eerst orde op zaken te laten zetten in eigen huis. Door een fusie van de gemeenten bijvoorbeeld.

“Meer federaal geld voor Brussel.” Dat is de verkiezingsbelofte van Brussels minister-president De Donnea (MR). De voorzitter van de Brusselse regering staat niet enkel op de lijst voor de komende verkiezingen. Hij is ook kandidaat om een ministerportefeuille op te nemen in de federale regering. Dan kan De Donnéa meteen zelf de daad bij het woord voegen. Een prettig vooruitzicht.

Uit een recente studie blijkt dat de Brusselse overheden – gewest en gemeenten samen – veel meer geld ontvangen dan de overheden in de andere gewesten. De hoofdstedelijke bonus bedraagt maar liefst 620 miljoen euro. Tegelijk geeft de hoofdstad evenwel ook een pak meer uit, zodat ze jaarlijks tegen een financiële put van 125 miljoen euro aankijkt. Voor een stuk zijn die meeruitgaven te verantwoorden. Brussel verleent als hoofdstad diensten aan geheel het land, dus niet enkel aan het eigen gewest. Het is dan ook logisch dat zij die mee genieten van die dienstverlening er ook mee voor betalen. In een vrije vertaling van de Brusselse minister-president heet dat dan dat er dringend meer federaal geld naar zijn hoofdstad moet vloeien. Nu betekent “federaal geld” in de praktijk in belangrijke mate “Vlaams geld”. En daar knelt nu precies het schoentje. Vlaanderen mag de hoofdstad wel mee financieren, van zelfs maar een minieme inspraak in de besteding van die hoofdstedelijke pot kan er natuurlijk geen sprake zijn.
Gat in de hand?

Bovendien houden lang niet alle meeruitgaven verband met de hoofdstedelijke roeping van Brussel. Zo wentelt de Franse Gemeenschap in Brussel stelselmatig facturen af op de gemeentebesturen. Die kloppen op hun beurt aan bij het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, dat dan weer federaal gaat bedelen. Kortom: een ondoorzichtige doorschuifoperatie. Betalen de Vlamingen zo mee voor het inefficiënte Franstalig onderwijs in Brussel?

Daarnaast, en minstens even wraakroepend, is er nog de versnippering van het hoofdstedelijke beleid onder het gewest en de negentien gemeenten. De kosten om het bestuur van dit “twintigkoppige monster” te stroomlijnen – voor zover al mogelijk – zijn immens. De uitbouw van evenzoveel administraties, elk met eigen personeelsdienst, secretarie en ontvangerij. De bijbehorende politieke postjes: 653 gemeenteraadsleden en 89 parlementariërs. Eén cijfer spreekt op dat vlak boekdelen: vergelijkbare gemeenten in de andere gewesten geven twintig procent minder uit dan de gemeenten in de hoofdstad.

Daar komt nog bij dat paars-groen Brussel al flink wat herfinanciering heeft opgeleverd. De federale bijdrage voor de hoofdstedelijke en internationale rol van Brussel werd verdubbeld, van 50 naar 100 miljoen euro per jaar. “Niet genoeg”, zo vindt de Brusselse regering. Dat geld wordt nochtans steeds vaker oneigenlijk gebruikt voor zuiver lokale opdrachten. Daarbovenop komt de Brusselse afkoopsom van de jongste staatshervorming: 50 miljoen euro extra per jaar voor de Brusselse gemeenten en voor beide gemeenschapscommissies. Als toetje had de regering Verhofstadt ook nog eens 25 miljoen euro veil voor de Brusselse politie. De rekening loopt dus al aardig op.
Taboe doorbreken

Intussen buigen twee gewestelijke werkgroepen zich over de financiële en bestuurlijke uitdagingen van de Brusselse gemeenten. Opvallend is ook dat bij beide denkoefeningen zowat alle thema’s aan bod mochten komen, behalve dat ene grote taboe: de fusie van de Brusselse gemeenten. “Onbespreekbaar”, zo vinden de Franstaligen, het fusieavontuur van tijdens de tweede wereldoorlog indachtig. Opmerkelijk, want de voordelen van een doordachte fusie – in casu een centraal bestuur met dienstverlening op wijkniveau – zijn immens.

Niet alleen zou de operatie een zware besparing opleveren. Het maakt ook een einde aan de onkiese belangenvermening in het Brussels Parlement, waar lokale mandatarissen de eigen gemeenten moeten controleren. Verder biedt een fusie een gouden kans om de sociale ongelijkheid tussen de negentien gemeenten af te vlakken. Ten slotte zou het zo mogelijk worden om een reële gewaarborgde Nederlandstalige machtsdeelname op lokaal niveau te regelen. Nu ontbreekt in een aantal gemeenten het noodzakelijke demografische minimum om dergelijke waarborgen af te dwingen.

Het taboe over de fusie wordt dus best doorbroken. Dat kan als de Vlaamse onderhandelaars de federale geldsluizen naar Brussel niet gratis opendraaien. Of geen blanco cheque geven in ruil voor een ministerpost. Voor wat, hoort wat, een principe dat onze Franstalige medeburgers beslist bekend in de oren klinkt.

[Knuppel]

Ik word hier zó moe van omdat van tevoren geweten is waar het weer op zal uitdraaien als het van onze beleidsmakers afhangt.

Ik bewonder wel het doorzettingsvermogen van mensen zoals Mark Platel, die, de problemen van de Vlaamse rand goed kennende omdat hijzelf in Kraainem woont, samen met vrouw en zoon onvermoeibaar verder werkt aan het ontzettend moeizame behoud van de Vlaamse rand rond Brussel.