"Leve het kapitalisme"

[oliepiek]

Iemand schreef hier een ridicuul topicje over een of andere Noord-Koreaanse die mishandeld werd. Hoe erg dat ook is, dit verbleekt bij de massa-moord die het kapitalisme elke dag opnieuw uitvoert.
27 000 dodelijke slachtoffers per dag; miljoenen per jaar.

John Perkins, gezaghebbend econoom vandaag in De Standaard:

http://www.standaard.be/Artikel/Deta...kelId=GKQQNR9H

[SIZE=2]
[/SIZE][SIZE=2]Slavernij in de 21ste eeuw[/SIZE]

Bekijk de pagina uit de krant

Het Amerikaanse rijk, het eerste dat de hele aardbol omspant, is volledig gebaseerd op de meest onrechtvaardige vorm van economische macht, schrijft John Perkins. ,,Het gebruikt slaven om de eigen leiders te verrijken.''

DE kloof tussen rijk en arm is de laatste dertig jaar alleen maar toegenomen, ook al wordt het tegendeel beweerd. De rijkdom zit vooral bij grote Amerikaanse bedrijven - bij de corporatocracy , de machthebbers in een wereldrijk dat berust op economische macht.

Dit nieuwe rijk, waarvan het hoofdkwartier is gevestigd in de Verenigde Staten, is het eerste echte wereldrijk uit de wereldgeschiedenis. Anders dan de vroegere rijken heeft deze eigentijdse versie de onderworpenen weten te overreden - in plaats van te dwingen - om alle belangrijke aspecten van zijn cultuur over te nemen.

Nu, aan het begin van het derde millennium, is de taal van dat rijk de wereldtaal van handel en diplomatie, en reiken de tentakels van zijn beeldende kunst, literatuur, films, muziek, geneeskunde, natuurwetenschappen en communicatie tot in de verste uithoeken van de planeet.

Het Amerikaanse imperium wordt niet geregeerd door een koning of een keizer, het wordt geregeerd door een groep mannen die het voor het zeggen hebben in multinationals en banken, en via hen in de overheden van de VS en vele andere landen.

Deze lieden pendelen veelal tussen de hoogste niveaus van de ondernemingen, de banken en de overheden heen en weer. Onder hen staat een piramide van ondergeschikten, met een miljardenbevolking van arbeiders die zwoegen om het merendeel van de rijkdommen van de aarde naar de schatkisten van de ondernemingen te sluizen - mensen die toekomstige onderzoekers 'slaven' zullen noemen.

Slavernij

Karakteristiek voor het moderne wereldrijk is de bedrieglijke schijn. De meeste mensen in de hogere regionen van de piramide zijn zich er niet van bewust dat zij een wereldrijk dienen. Zij werken voor organisaties als de Wereldbank of het Amerikaanse Bureau voor Internationale Ontwikkeling, en voor bedrijven als General Electric, Exxon, General Motors, Wal-Mart en Nike. Ze leren dat de samenleving altijd baat heeft bij industrialisatie en economische ontwikkeling, en dat de organisaties waarvoor ze werken, bijdragen aan de verlichting van lijden en armoede, dat ze banen scheppen en de vrede en de stabiliteit in de wereld bevorderen.

Ze zijn zich er merendeels niet van bewust dat ze in feite een nieuwe vorm van slavernij verbreiden, die ellende aanricht en een sfeer kweekt die het wereldwijd optreden van terroristische bewegingen in de hand werkt. In hun gelederen staan cohorten juristen, economen en psychologen klaar om hen ervan te overtuigen dat het bestel dat ze hebben opgebouwd het meest democratische, rechtvaardige en barmhartige is dat de wereld ooit heeft gekend, en dat het bovendien nauwelijks meer voor verbetering vatbaar is.

De feiten over de moderne wereld weerleggen deze overtuiging. De statistieken van na de Tweede Wereldoorlog laten duidelijk zien dat de industrialisatie en economische ontwikkeling in vele derdewereldlanden alleen maar een handvol van de rijkste families - en de topmensen van de corporatocracy , de heerschappij van de grote ondernemers - in die landen ten goede is gekomen, terwijl de meeste mensen het slechter hebben gekregen.

De piramide

De verhouding tussen het inkomen van het vijfde deel van de wereldbevolking in de rijkste landen en dat van het vijfde deel in de armste landen is verschoven van 30 tegen 1 in 1960 naar 74 tegen 1 in 1995. Dat logenstraft de beweringen van organisaties als de Wereldbank en vertegenwoordigers van commerciële conglomeraten als zou in die periode de kloof tussen rijk en arm zijn geslonken.

Op 11 september 2001, de dag waarop in de VS 3.000 mensen door terroristische aanslagen jammerlijk om het leven kwamen, zijn in de derde wereld 24.000 mensen gestorven van de honger. Naar schatting sterven wereldwijd dagelijks 30.000 kinderen aan behandelbare ziekten, enkel doordat het heersende bestel niet bereid is de benodigde geneesmiddelen te verschaffen. Iedereen die in de jaren zeventig steden in de derde wereld heeft bezocht, en dertig jaar later nogmaals, weet dat de laatste decennia van het tweede millennium barmhartig noch egalitair waren.

Slavernij is een hard woord. Directeuren van bedrijven nemen het niet in de mond, en je vindt het evenmin in de verslagen van internationale ontwikkelingsorganisaties. Toch is het volkomen toepasselijk. Er zijn nog altijd slavenhandelaren. Zij rekruteren eenvoudigweg radeloze mensen en bouwen een fabriek om de jasjes, jeans, tennisschoenen, auto- of computeronderdelen en duizenden andere artikelen te maken die zij kunnen verkopen waar ze maar willen. Misschien worden zij zelfs liever niet zelf eigenaar van die fabrieken, maar nemen ze een plaatselijke ondernemer in dienst om al het vuile werk voor hen op te knappen.

Voor de mensen die het uitbuit, is dit moderne wereldrijk niet zachtzinnig, maar het is buitengewoon genereus voor wie aan de top van zijn socio-economische piramide staat. Van de honderd grootste economieën ter wereld zijn er 52 bedrijven, geen landen; 47 daarvan zijn Amerikaanse bedrijven. Zij hebben 25 procent van de rijkdommen van de wereld weten te sluizen naar vijf procent van de wereldbevolking - de Verenigde Staten. Minder dan één procent van die bevolking - de mensen aan de top van de piramide - bezit een groter deel van de Amerikaanse economische middelen dan de onderste negentig procent.

In 2003 was het salaris van de gemiddelde bedrijfsleider driehonderd maal zo hoog als dat van zijn gemiddelde werknemer. Het aandeel van de Amerikaanse belastinginkomsten dat door bedrijven wordt betaald, is gedaald van ongeveer 33 procent in de jaren veertig van de twintigste eeuw tot 15 procent in 2000.

Weg met de bizon

De grondslagen van dit Amerikaanse wereldrijk zijn gelegd in de jaren veertig van de negentiende eeuw, toen de leer van de Manifest Destiny populair werd - het idee dat de verovering van Noord-Amerika door God voorbestemd was, en dat God, en niet de mens, de ondergang van de Indianen, de wouden en de bizons had bevolen, evenals de ontwikkeling van een economie die berust op aanhoudende exploitatie van arbeidskrachten en bodemschatten. Begin twintigste eeuw werd het concept van de Manifest Destiny gehanteerd ter rechtvaardiging van Amerikaanse invasies in landen in Latijns-Amerika die weigerden het beleid van de VS te steunen.

De drievoudige schok van de twee wereldoorlogen en de Depressie heeft Amerika gesterkt in zijn stellige voornemen om zich te verdedigen en zijn invloedssfeer uit te breiden. De presidenten Taft, Wilson en Franklin Roosevelt hebben op basis van een aangepaste versie van de Manifest Destiny de pan-Amerikaanse activiteiten van Washington tot aan het einde van de Tweede Wereldoorlog voortgezet. Daarna heeft een hele reeks presidenten zich op dit beginsel beroepen in de strijd tegen het communisme in oorden als Vietnam, Iran en Indonesië. Toen kwamen 11/9, Afghanistan en Irak.

Maar al gaat de filosofische rechtvaardiging van een vorm van expansionisme die is uitgelopen op het eerste echte wereldrijk dan anderhalve eeuw terug, op de Manifest Destiny , de middelen om dat resultaat ook werkelijk tot stand te brengen worden geleverd door de moderne onderneming - een fenomeen dat zijn succes voor een groot deel dankt aan zijn informele bondgenootschap met de overheid en de grote banken.

Samenzwering

Dat bondgenootschap is gedurig sterker geworden in de decennia sinds de jaren vijftig, toen president Eisenhower voor het eerst waarschuwde voor het militair-industrieel complex. De corporatocracy die dit mogelijk heeft gemaakt, is geen samenzwering in de klassieke zin van het woord. Ze bestaat niet uit een groepje mensen dat regelmatig in het geheim bijeenkomt om staatsgrepen te beramen of toekomstplannen te formuleren. Het is meer iets als het verbond tussen de plantagehouders in het Amerikaanse Zuiden van voor de Burgeroorlog.

Net als die zuidelijke aristocraten, die wisten wat ze te doen hadden om hun manier van leven en van zakendoen te beschermen, hebben de leden van de huidige corporatocracy financiële, politieke en maatschappelijke belangen gemeen die hun optreden dicteren. Zij hoeven daarvoor geen conferenties te houden of expliciete plannen te formuleren.

Het welslagen van de corporatocracy, en dus van het imperium, berust goeddeels op het feit dat het publiek en de rechters zakelijke praktijken accepteren die in een ander tijdperk als misdadig zouden zijn beschouwd. Wetten die ooit grote, monopolistische ondernemingen dwongen belangen af te stoten, zijn onlangs ongedaan gemaakt. Aardoliemaatschappijen,mediagiganten, detailhandelaren en zelfs restaurantketens hebben in zo'n duizelingwekkend tempo hun krachten gebundeld dat het praktisch niet bij te houden is.

Tegelijkertijd hebben de eigenaars van deze ondernemingen stevig voet aan de grond gekregen bij de overheid en de banken. Juist de mensen die zijn aangesteld om toezicht te houden op de industrie zijn maar al te vaak afkomstig van hoge posities in diezelfde industrie. Ze rekenen er doorgaans op na afloop van hun werk voor de overheid weer naar die industrie terug te keren. Je hoeft geen politicoloog te zijn om te snappen dat zo'n bestel wemelt van de potentiële belangenconflicten, dat het ondemocratisch is, en in hoge mate vatbaar voormisbruik en corruptie.

De corporatocracy heeft consequent het internationale bankwezen, de wetten van vele landen (waaronder de VS) en multinationale handelsovereenkomsten zodanig gestalte gegeven dat de big business erdoor wordt gestimuleerd en versterkt, terwijl alle anderen, vooral zij die een gevaar vormen voor de corporatocracy , rechten kwijtraken.

Bovendien stelt men alles in het werk om mensen en regeringen over heel de aardbol ervan te overtuigen dat privatisering het openbaar belang dient en dat bedrijfsleiders betere rentmeesters van het openbaar belang zouden zijn dan ambtenaren. Miljarden dollars zijn uitgegeven om deze privatiseringscampagne te doen slagen.

Ondergang

De geschiedenis houdt ons voor dat grote rijken altijd ten onder gaan. In hun tomeloze streven naar macht verwoesten ze culturen, levens en het milieu, en bezwijken daarna zelf. Op de lange termijn kan geen land gedijen door andere uit te buiten. Het Amerikaanse Rijk - het eerste dat de hele aardbol omspant - zal daarop geen uitzondering zijn. Het heeft geleid tot een wereld waarin enkelen in weelde baden en de meerderheid verdrinkt in armoede, vervuiling en geweld. Ook dit rijk zal ten onder gaan. Maar dat is niet het einde van het verhaal. Uiteindelijk zal dit rijk plaats maken voor een ander rijk, onder leiding van de Chinezen, van een coalitie van Arabische staten... De mogelijkheden zijn duizelingwekkend, maar weinig aanlokkelijk.

Maar er is nóg een mogelijkheid. Net zoals het tijdperk na de Tweede Wereldoorlog getuige is geweest van een nieuwe creatie, een economisch wereldrijk, zo is nu het moment aangebroken voor een tweede verschijnsel. Wij hebben de gelegenheid om de droom te verwezenlijken die de Amerikaanse grondleggers, de Founding Fathers, voor ogen stond. Amerikanen geloven in de beginselen uit de Onafhankelijkheidsverklaring, dat alle mensen recht hebben op leven, vrijheid en streven naar geluk. Je kunt zonder meer stellen dat heel de planeet aan de grondslagen van de Verenigde Staten heeft bijgedragen.

Nu is de tijd gekomen om die grondslagen over heel de planeet uit te breiden. Nu is de tijd gekomen om de hulpbronnen waarmee het imperium is uitgebouwd te gebruiken om de belangen van mensen in de hele wereld te dienen. De Wereldbank en zijn zusterorganisaties, de multinationals en de overheidsinstellingen hebben in de afgelopen vijftig jaar transport-, communicatie-, financiële en technologische netwerken opgebouwd, die nu kunnen worden ingezet om verpauperde volkeren - de volkeren die de Amerikanen tot slaven hebben gemaakt - te helpen een infrastructuur te scheppen die hen in staat zal stellen een gezond en waardig leven te leiden. Deze instellingen kunnen nu hun middelen in projecten steken om de 24.000 mensen die dagelijks van de honger sterven, te eten te geven.

Altruïsme

De meeste Amerikanen denken dat buitenlandse hulp altruïstisch is. Zij schrikken wanneer ze horen dat het leeuwendeel van dergelijke 'hulp' de rijkdom en de macht van de corporatocracy vergroot. Het wordt de grote taak van de eenentwintigste eeuw om het Amerikaanse volk op de hoogte te stellen van de waarheid achter het Rijk, en het ertoe aan te zetten dit proces ongedaan te maken. Per slot van rekening ligt de veiligheid van de komende generaties niet in de handen van de bewakers op onze luchthavens en aan onze grenzen, of van de jonge mannen en vrouwen die in verre landen in het leger dienen. Ze moet het hebben van onze toewijding aan de beginselen die dit land tot stand hebben gebracht, en van ons vaste voornemen om die beginselen te laten gelden voor alle mensen ter wereld.

John Perkins

(De auteur is econoom. Hij schreef het boek 'Confessions of an economic hit man', dat binnenkort in Nederlandse vertaling verschijnt.)

www.johnperkins.org

[Sinistra]

In de Verenigde Staten kan een zogezegde "arme" zich nog altijd opwerken tot een rijk welstellend persoon. Dat is immers de basis van het Amerikaanse economische systéém. Het grote verschil tussen kapitalisme en communisme is mss dat er "armen bestaan in kapitalistische systemen maar dat in het communisme iederéén arm is (uitgezonderd de KP-bonzen uiteraard). Stop aub met het verhéérlijken van die 19de eeuwse onzin, marxisme is dood, punt uit en het is nog een kwestie van tijd of de Chinese, Noord-Koreaanse en Cubaanse bevolking zal het juk van de rode fascisten van zich afwerpen.