Bibliografie

[Renaud]

Plaats hier al de titels van werken die je geïnspireerd hebben of gewoon interessant waren. We zitten op het forum 'communautaire discussies', dus het moet uiteraard hierover gaan.

[John Stufflebeam]

Oorspronkelijk geplaatst door Renaud

Plaats hier al de titels van werken die je geïnspireerd hebben of gewoon interessant waren. We zitten op het forum 'communautaire discussies', dus het moet uiteraard hierover gaan.

Jules Marchal. Travail forcé pour l’huile de palme de Lord Leverhulme L’Histoire du Congo 1910-1945, tome 3. Editions Paula Bellings. 396 blz.

"In de geschiedenisboeken heet het dat de wantoestanden eindigden toen de Congolese Vrijstaat, een persoonlijk bezit van Leopold II, overgedragen werd aan de Belgische staat. Maar zoals Jules Marchal nu al enkele jaren aan het bewijzen is, is ook dat niet waar – maar de officiële geschiedschrijving doet nog altijd alsof Marchals jongste boeken niet geschreven zijn alhoewel de plegers ervan ze wel gelezen hebben. Inmiddels is Marchal al aan zijn derde deel toe van "L’Histoire du Congo 1910-1945". Het eerste deel, verschenen in 1999 heet "Travail forcé pour le cuivre et pour l’or". In 2000 publiceerde hij "Travail forcé pour le rail" en eind 2001 kwam "Travail forcé pour l’huile de palme de Lord Leverhulme" op de boekenplanken. Drie lijvige volumes boordevol informatie, vooral uit het archief van het ministerie van Buitenlandse Zaken. En er is nog stof genoeg voor enkele delen meer.

In 1911 streek William Lever, de zeepbaron uit Port Sunlight (vandaar de naam van de befaamde zeep van Unilever) bij Liverpool, later Lord Leverhulme, neer in Congo omdat hij in Brits West-Afrika geen goedkope palmconcessies met bijhorende dwangarbeid kon krijgen. In Congo was dat geen probleem en Jules Marchal beschrijft in detail hoe het in zijn werk ging. Het was ook geen geheim, want religieuzen, dokters, ambtenaren… deden geregeld hun beklag. Er werden rapporten gemaakt en in het Belgisch parlement werden vragen gesteld. Niettemin stelt Marchal in zijn nawoord vast dat de dwangarbeid en andere wantoestanden in de palmoliesector tot aan de onafhankelijkheid in 1960 bleven duren. Langer dan hij dacht. Bij de verschijning van het tweede deel van "L’Histoire du Congo 1910-1945" zei Marchal ons nog dat het in 1948 gedaan was met de dwangarbeid in Congo."

[Tantist]

• Zwart en Geel van de Driekleur - Maurits van Haegendoren
• Het Klauwen van de Leeuw - Marc Reynebeau (om de valse technieken van belgicisten te leren kennen is het echt een aanrader, je gaat op slag beter kunnen discussieren)
• Nieuwe Encyclopedie van de Vlaamse Beweging: verdomd handig
• Het belgicistisch regime en de Vlaamse beweging - Huber De Sy
• Kompas op Vele Golven - Boudewijn Bouckaert
• Secessie: subliem tijdschrift op http://www.secessie.nu
• Doorbraak
• Meervoud lees ik ook wel eens van tijd tot tijd, voor een andere flamingantische kijk http://www.meervoud.org
• Tal van andere boeken uit de bieb die ik nu niet allemaal herinner, o.a. over de geschiedenis van de Nederlanden, Willem van Oranje, de Vlaamse ontvoogdingsstrijd

[Patriot!]

[size=7]Ludo Dierickx, Nationalisme onder het mes. [/size]Kritiek van het politieke nationalisme in België en in het algemeen, Antwerpen, Fantom, 2002, 272p.

Tekst radio-interview 31 maart met L.Dierickx over boek in HUMA


HUMA - DRIEMAANDELIJKS TIJDSCHRIFT
van het Humanistisch Verbond, afdeling Antwerpen
april-juni 2003 14e jaargang Nr 2

Nationalisme onder het mes

“Nationalisme onder het mes” is de titel van het recente boek van Ludo Dierickx. En daarin schrijft hij: “Nationalisme is een machtig wapen, een mysterieus verschijnsel, het neemt veelvuldige vormen aan en is bijna steeds aanwezig”. Het begrip nationalisme is, met andere woorden, moeilijk te vatten. Maar wat betekent het voor de auteur? We vroegen het aan Ludo Dierckx:

(LD): Nationalisme is dus volgens sommige mensen inderdaad niet te vatten, is een kameliontisch fenomeen. En dan zeg ik, als dit zo is, dan moeten we er toch aan denken dat al de oorlogen die wij gevoerd hebben in Europa, geen racistische oorlogen waren maar hoofdzakelijk nationalistische oorlogen. De mensen hebben gedood en zijn gestorven voor naties. Als er op dit ogenblik niet genoeg geld gegeven wordt aan de arme landen, als daar hongersnood is, als daar werkelijk vervuiling is en achterstand, dan is dat niet omdat wij in Europa zo kapitalistisch zijn en zo fascistisch zijn, maar dat is omdat we eenvoudig in Europa allemaal goede nationalisten zijn. We denken eerst aan onze eigen natie. Het nationalisme is inderdaad overal aanwezig. De oorlogen die gevoerd werden nu pas in Joegoslavië waren geen religieuze oorlogen. Die partijen noemden zich nationalisten. Het Vlaams Blok zegt van zichzelf dat hun leden nationalisten zijn. Dus wij moeten nagaan, wat is dat nationalisme volgens mij? En daar wil ik mij een beetje verzetten tegen de naar mijn mening een beetje te eenvoudige definities van een Ernest Gellner, of een Ernst B. Haas, waarover ik het veel heb in mijn boek.
Nationalisme is volgens mij te definiëren als een vorm van politieke bedrijvigheid waarvan de acteurs te herkennen zijn aan uiterlijke kenmerken, gemakkelijk herkenbare kenmerken en die ook gelijktijdig meestal geografisch lokaliseerbaar zijn en waarvan de objecten, de doelstellingen van deze bedrijvigheid doelstellingen zijn die door hun wezen of door de manier waarop ze voorgesteld worden, allen maar waarden inhouden voor die acteurs, passieve of actieve. Om het nog eenvoudiger te zeggen, het nationalisme staat tegenover het universalisme. Men kan door actie hopen dat op zeker ogenblik alle bewoners van onze aardbol socialisten worden, of christenen worden, misschien zelfs moslims worden, maar men kan niet hopen dat alle aardbewoners op zeker ogenblik goede Slovaken worden, of goede Polen of goede Vlamingen. Dus het nationalisme is een streven dat door zijn doelstellingen, bijvoorbeeld soevereiniteit, zelfbeschikkingsrecht, issolationisme, en dergelijke, dus nationalist zijn door de doelstellingen, maar ook door de manier waarop men ze voorstelt, en daarvan hebben wij zeer mooie voorbeelden in ons land. Als men het heeft over zorgverzekering, dan is dat een zeer sociaal ideaal, maar als men zegt zorgverzekering, Vlaamse zorgverzekering, alleen voor Vlamingen, dan gaat men in de richting van het nationalisme. Als men zegt afschaffing van het kijk- en luistergeld, een mooie doelstelling, maar als men zegt alleen voor de Vlamingen, zie je! We zitten in zo’n situatie waarin zeer veel nationalistisch is, maar toch vind ik dat we moeten studeren, discussiëren en niet zoals wij in Vlaanderen doen, we hebben betogingen tegen fascisme, we hebben betogingen tegen racisme, maar over het nationalisme, daar willen we niets over zeggen. Daar gaan we omheen. Maar dat nationalisme dat zit in ons ingebakken. Als professor Frans De Wachter zegt: het nationalisme neemt soms hevige vormen aan, maar het softe nationalisme, het nationalisme dat we vinden in de parochieblaadjes, is even gevaarlijk, misschien nog gevaarlijker op dit ogenblik. Het nationalisme van het Vlaams Blok, daar weten we van dat we ons ertegen moeten verzetten, maar het nationalisme van het CD&V, of zelfs van een Karel De Gucht, dat is veel moeilijker want dan weten we niet goed wat we er mee moeten doen. Daarom, als we voor onszelf met een beetje theoretiseren een definitie opbouwen van wat is er voor ons nu gevaarlijk politiek nationalisme, als we daar een definitie van hebben, dan kunnen we ook zeggen ja dat is geen gevaarlijk nationalisme, of daar neemt het nationalisme gevaarlijke vormen aan. Ik denk dat we in een kleiner wordende wereld in Belgisch perspectief, in Europees perspectief, in een mondiaal perspectief, inderdaad daar moeten over nadenken. Kijk maar naar wat er gebeurt in de Europese Gemeenschap! Men breidt de Europese Gemeenschap uit met tien nieuwe lidstaten. Wat gebeurt er als morgen die tien nieuwe lidstaten, zoals de huidige vijftien lidstaten, allemaal nationalistisch gaan denken en gaan gebruik maken van hun vetorechten om de heleboel lam te leggen. Dan moeten we dus echt studeren, grondig discussiëren en de problematiek niet uit de weg gaan.

Nationalisme is een factor die samenwerking tussen naties bemoeilijkt en democratische integratie afremt, schrijft u. Maar hoe verklaar je dan het succes van het nationalisme?
LD: Dat is één van de belangrijke thema’s van mijn studie. Al sinds ’64 ben ik daarmee bezig: proberen te verklaren waarom de politicus, de politieke aansporer, zich werpt op het nationalisme om mensen rond zich te scharen. Dat is dus één vraag, maar waarom reageren de mensen zo gretig op het nationalistische discours? Het discours van een Hitler, maar ook van vele anderen. Ik geloof dat dit te maken heeft met onze identificatiedrang. Mensen willen zich graag met iets identificeren wat hen overstijgt. Nu zijn er veel dingen die ons overstijgen, maar de identificatie met de natie is bijzonder gemakkelijk. Om bijvoorbeeld professor te worden, of ambtenaar of goed huisvader of zelfs goed katholiek of overtuigd en nadenkend vrijdenker moet men dingen doen en geloven. Om Pool of Slovaak of Vlaming te worden, volstaat het om geboren te zijn. Dus de identificatie is gemakkelijk, de identificatie is onaanvechtbaar, die identificatie is permanent, ze kan niet betwist worden, en er zijn heel veel mensen die in aanmerking komen voor die identificatie. Dat was de grote idee van Machiavelli die zegde het moet gedaan zijn met die huurlingenlegers, we moeten de jonge mannen kunnen mobiliseren om te vechten voor het vaderland en dan werd er dus ofwel de religie of de dynastie ofwel de taal uitgevonden om te zeggen, daarvoor moet worden gestreden. Als je hetzelfde koningshuis hebt of dezelfde religie, dan moet je front vormen met alle anderen, dus de religie of de taal of het geloof waren dan de criteria voor natievorming, zoals Eugen Lemberg zegt, of de criteria voor solidariteit. We moeten dan weten dat dat criteria zijn waar we moeten over nadenken, we moeten weten hoever we kunnen gaan in het huldigen van de taal als suprême criterium voor solidariteit.
Ik zou er nog iets aan toe willen voegen: wij hebben in ons land werkelijk een ideaal terrein om over het probleem te discussiëren en na te denken. Wij hebben in ons land gehad, bijvoorbeeld in het parlement, commissies waar Vlamingen, Walen, Brusselaars, samen discussieerden over ontwikkelingsbeleid of over ruimtelijke ordening of over milieubeleid, en toen gingen wij ervan uit dat Vlamingen, Walen en Brusselaars, samen waarheden konden vinden. Nu, na de splitsing van die domeinen, hebben wij als het ware gezegd, die Walen die zijn te dom, te onbetrouwbaar, om samen met hen in een democratisch debat te streven naar het zoeken van waarden en waarheid. Dat doen wij dus in België, terwijl wij in het Europees parlement juist de andere weg opgaan. Daar gaan we er vanuit, ik heb dat meegemaakt, ik was geen lid, maar ik heb kunnen volgen, dat wij samen met Portugezen en Grieken kunnen zoeken naar regels, naar waarden, naar waarheden. Dus bij ons, in ons land triomfeert de nationalistisch reflex, in Europa gaat men in een andere richting. Laat ons hopen dat het zo blijft duren, maar dat zijn dingen die we moeten zien, zien dat sommigen van onze parlementsleden die in het Europees Parlement probleemloos Europees dachten, als ze terugkeren in het Blegisch parlement, probleemloos Vlaams-nationaal of Waals-nationaal denken. Dat zijn dingen die we moeten zien en dan moeten we proberen te begrijpen, wat is daar aan de hand!

In uw boek stelt u dat nationalisme in wezen ondemocratisch is! Hoe kom je daartoe?
LD: Het nationalisme laat toe dat er binnen een natie een democratie is, maar, als in de nationalistische strijd gestreden wordt naar wat Gellner zegt, of wat Haas zegt, naar zelfbeschikkingsrecht, naar autonomie en zelfs naar soevereiniteit, wat eigenlijk al hetzelfde is, dan zijn staten die voorheen een democratische eenheid vormden, daarna twee of drie onafhankelijke staten. Maar het is niet omdat staten onafhankelijk worden, naties onafhankelijk worden dat de problemen niet blijven bestaan, dat de interdependenties tussen de mensen niet blijven bestaan. Het verschil is alleen: wat voorheen, bijvoorbeeld in België geregeld werd in het parlement, in een open democratisch debat, daarna, na de onafhankelijkheidsverwerving door de deelgebieden, zal moeten ook nog geregeld worden, maar niet meer door middel van wetten, maar alleen nog door middel van verdragen, samenwerkingsakkoorden, en dergelijke. Mijn thesis is dus dat de diplomatieke besluitvorming op dat ogenblik in de plaats komt van de democratische besluitvorming, en de diplomatieke besluitvorming is uit de aard der zaken zelf ondemocratisch. Nemen we in Europa bijvoorbeeld heel eenvoudig: de wetten in Europa worden in grote mate gemaakt door diplomatieke onderhandelingen op het niveau van de Europese ministerraden. Deze Europese ministerraden zijn wetgevende en zelfs in grote mate uitvoerende organen, maar deze organen kunnen door geen enkel parlementair initiatief bedreigd worden of ten val gebracht worden. Dus men kan rustig spreken van een dictatuur van de diplomatieke besluitvorming in Europa, in de Navo, en ook in België, wanneer we morgen nog verder zouden afdwalen in de richting van een confederaal systeem.

Nationalisme kan niet bestaan zonder vijanden, schrijft u. Is er dan geen nationalisme waarvoor we begrip zouden kunnen opbrengen? Een bevrijdend nationalisme misschien van onderdrukte bevolkingsgroepen?
LD: Natuurlijk, er zijn nationalismen waarvoor men niet anders kan dan begrip opbrengen. Maar ik zal het als volgt zeggen: het is niet omdat we begrip hebben voor de bedreigde die op zeker ogenblik onder de druk van de bedreiging een dolk trekt, dat men in het algemeen begrip moet hebben voor het trekken van een dolk. Dat is naturlijk het probleem. Wij moeten weten dat wij door het nationalisme in een duivelse kringloop komen. Want de nationalismen van de enen wettigen de nationalismen van de anderen. De nationalismen die elkaar bestrijden voeden elkaar, meer dan in andere conflictsituaties de partijen elkaar voeden. Dus het probleem is: hoe kunnen wij uit die duivelse kringloop uit geraken? Mijn ideaal zou zijn dat wij hier in België, Vlamingen, Walen en Brusselaars, die zo vreedzaam samenleven, dat wij die duivelse kringloop zouden doorbreken en dat wij zouden zeggen aan de Europeërs, kijk eens een keer, nationalisme, het nationale egoïsme moet niet absoluut triomferen. Wij in België wij kunnen dat stoppen, en normaal stopt men het niet. Maar als we dat zouden kunnen doen, dat zou een enorm goed signaal zijn voor de wereld die elke dag kleiner wordt en elke dag door meer gevaren bedreigd wordt.

Interview: Frank Stappaerts
Ludo Dierickx, Nationalisme onder het mes. Kritiek van het politieke nationalisme in België en in het algemeen, Antwerpen, Fantom, 2002, 272p.

[Tantist]

En dat was blijkbaar het enige wat ie gelezen heeft...

[Patriot!]

Oorspronkelijk geplaatst door Tantist

En dat was blijkbaar het enige wat ie gelezen heeft...

Nee, uit jouw lijstje heb ik er ook gelezen, bv dat belachelijke boek van Huber De Sy De kaft alleen al! Ri-di-cuul!

Trouwens, Ludo Dierickx heeft nog boeken geschreven hoor

(al moet ik toegeven dat hij de enige is in de hedendaagse Belgische Beweging die boeken schrijft. Maar daar zal snel verandering in komen )

Lees ook: B Flah! Informatieblad van BPlus.

www.bplus.be

[Patriot!]

Oorspronkelijk geplaatst door Tantist

En dat was blijkbaar het enige wat ie gelezen heeft...

Jij niet he!

[Knuppel]

De Frontbeweging van Daniël Vanacker.

Vanzelfsprekend de vernieling ingereden door Sophie de Schaepdrijver...

Nochtans,
is dit een stevig gedocumenteerd boek waarin Daniël Vanacker een indringend beeld schetst van de frontbeweging en de Vlaamse strijd gedurende de eerste wereldoorlog. Het waas van geheimzinnigheid dat lange tijd over de clandestiene actie aan het ijzerfront heeft gehangen, wordt defintief gelicht.
Zo leverde het uitpluizen van allerlei geschriften, frappante voorbeelden van pesterijen waarvan Vlaamsgezinde soldaten het slachtoffer werden. De straffen die deze Vlaamsgezinde soldaten kregen zijn legendarisch geworden. Het gedetailleerde relaas van Vanacker toont dat de latere oudstrijdersverhalen niet overdreven.

Daniël Vanacker verrichtte pionierswerk. Hij boorde talloze nieuwe bronnen aan en ontleedde tot nog toe onbekende of onaangeroerde documenten. Allemaal franstalige uiteraard!
Het resultaat is onthullend en aangrijpend!

[Tantist]

Oorspronkelijk geplaatst door Patriot

Nee, uit jouw lijstje heb ik er ook gelezen, bv dat belachelijke boek van Huber De Sy De kaft alleen al! Ri-di-cuul!

Typisch... Als de inhoud hun ongelijk heeft gaan vitten op de kaft...

[Bruno*]

Histoire de Belgique, Pirenne, 1900, anastatische herdruk

[Patriot!]

Oorspronkelijk geplaatst door Tantist

Typisch... Als de inhoud hun ongelijk heeft gaan vitten op de kaft...

De kaft symboliseert het boek... dat ridicuul is, het stelt de Belgischgezinden voor als brutale onderdrukkers die de absolute macht hebben

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door Patriot

De kaft symboliseert het boek... dat ridicuul is, het stelt de Belgischgezinden voor als brutale onderdrukkers die de absolute macht hebben

Kortom, er is nog steeds geen einde gekomen aan de nu 172 jaar durende Vlaams politieke onmacht.

de auteur schrijft die onmacht toe aan twee factoren;

1/ aan de zwakte van de Vlaamse Beweging, zwakte die te wijten is aan een oeverloze interne versnippering tussen houders van het 'groot gelijk' én, aan de politieke recuperatie door de 'Vlaamse' partijnomenklatoera's.

2/aan de maatschappelijke en financiële overmacht van het hoofdzakelijk francofoon belgisch-belgicistisch establishment. Waaraan een aanzienlijk aantal 'Vlaamse' politieke en maatschappelijke prominenten en journalisten hand en spandiensten verlenen.

Rudicuul???

[John Stufflebeam]

Oorspronkelijk geplaatst door Tantist

En dat was blijkbaar het enige wat ie gelezen heeft...

Tja, Ludo Dierickx is dan ook algemeen secretaris Bplus.

[Maxwell Rain]

Jacques Brel

Dit omdat hij me deed beseffen dat er veel flaminganten zijn die Vlaanderen kapot maken.

Vandaar :

Messieurs les Flamingants j'ai deux mots �* vous rire
Il y a trop longtemps que vous me faites frire
A vous souffler dans le cul pour devenir autobus
Vous voil�* acrobates mais vraiment rien de plus
Nazis durant les guerres et catholiques entre elles
Vous oscillez sans cesse du fusil au missel
Vos regards sont lointains votre humour est exsangue
Bien qu'il y ait des rues �* Gand qui pissent dans les deux langues
Tu vois quand je pense �* vous j'aime que rien ne se perde
Messieurs les Flamingants je vous emmerde

- uit: "Les F..." -

J'habiterai une quelconque Belgique
Oui m'insultera tout autant que maintenant
Quand je lui chanterai Vive la République
Vivent les Belgiens merde pour les Flamingants...

- uit: "la...la...la..." - [/b]

[C uit W]

De tekst van Ludo Dierickx is niet alleen stom, hij is zelf nog eens een belgisch nationalist ook...

[Tantist]

Uit de NEVB:

Tot rond 1990 reageerde men
steeds wat verkrampt op de communautaire disputen die zich op het Belgische politieke forum telkens weer voordeden. De Vlaamse groene partij
had het veel moeilijker dan haar Waalse zusterpartij om zich in communautaire kwesties een houding aan te meten. Elk Vlaams nationalisme werd
zonder meer afgewezen, een eigen Vlaamse culturele identiteit niet echt erkend.

Dat had onder meer te maken met de positie van Dierickx. Sinds 1981 was hij binnen AGALEV de onbetwiste ideoloog, dé denker over
nationalisme, federalisme en natievorming. Als militant en activist in de Europese Federalistische Beweging (EFB) en als overtuigd internationalist
was en is Dierickx een virulent tegenstander van alle vormen van nationalisme. Volksnationalisme noemt hij bijvoorbeeld steevast "collectief
egoïsme". Als een van de enige parlementsleden stapte Dierickx mee op in de betoging tegen separatisme van 1993. In de loop van de jaren 1980
en 1990 traden andere parlementsleden -- onder wie Aelvoet, Geysels en Vogels -- op de voorgrond. Dat vertaalde zich in een andere houding
van AGALEV tegenover Vlaamse kwesties. Op het strategisch congres van 27 juni 1992 durfde AGALEV zich voor het eerst een Vlaamse partij
te noemen en werd ook voor het eerst positief over de V.B. gesproken. In de ontwerp-resoluties voor het congres luidde het: "AGALEV is een
Vlaamse partij. We kunnen ons herkennen in de beginselen en de doelstellingen van een groot deel van de Vlaamse beweging. Maar anderzijds
willen wij ook afstand nemen van dat deel van de Vlaamse beweging dat momenteel naar rechts en uiterst rechts opschuift. Vanuit ons ecologisch
uitgangspunt erkennen we het belang van een eigen culturele identiteit en van een eigen regionaal beleid." In de uiteindelijk goedgekeurde resoluties
werd de soep wel niet zo heet gedronken, maar toch: de belangrijke communautaire bocht was genomen.
AGALEV engageerde zich dan ook zonder complexen in de mislukte Dialoog van Gemeenschap tot Gemeenschap in de eerste helft van 1992 en
steunde in 1993 het Sint-Michielsakkoord. Niet dat de partij daarmee een uitgesproken nationalistisch profiel heeft gekregen, verre van. Maar van
het verpletterende internationalisme dat elke stellingname voor eigenheid en identiteit aan de kant schoof, werd duidelijk afgestapt. AGALEV
steunde het Sint-Michielsakkoord trouwens vooral omdat de goedkeuring van deze staatshervorming op de politieke agenda eindelijk zou
plaatsmaken voor de "echte problemen". Senator Dierickx, die in het partijblad een "eenzijdig internationalist" werd genoemd, werd terzijde
geschoven. Hij verloor zijn stemgerechtigd lidmaatschap in de Senaatscommissie voor de herziening van de grondwet, de commissie waar de
staatshervorming wordt besproken, omdat zijn ideeën over de staatshervorming niet overeenkwamen met het standpunt van AGALEV. In 1994
werd hij weggepolld als kandidaat voor het Europees Parlement. Toch bleef Dierickx nog even een rol spelen in de federaliseringsdiscussie in
AGALEV. Hij mengde zich in de discussie naar aanleiding van het gemeenschappelijk AGALEV-Ecolo-congres begin 1995 over de sociale
zekerheid en de eventuele splitsing ervan, maar hij verloor het pleit: beide groene partijen lieten toch een kleine opening voor een eventuele minimale
gedeeltelijke splitsing. Dierickx stapte zwaar aangeslagen uit AGALEV en bood zijn diensten aan aan de SP.

[Quicky]

1. "Zij komen allen aan de beurt, de zwarten" Björn Rzoska - een relaas over de interneringskampen en de nazihandelingen die de Belgicisten in die tijd hebben toegepast op vlaamsgezinden

2. "De Guldensporenslag" K. Van Overmeire - een correct historisch verslag van de guldensporenslag

3. "Borms" J. Vinks - een biografie van één van de belangrijkse mensen uit onze Vlaamse geschiedenis

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door Tantist

Uit de NEVB:

Tot rond 1990 reageerde men
steeds wat verkrampt op de communautaire disputen die zich op het Belgische politieke forum telkens weer voordeden. De Vlaamse groene partij
had het veel moeilijker dan haar Waalse zusterpartij om zich in communautaire kwesties een houding aan te meten. Elk Vlaams nationalisme werd
zonder meer afgewezen, een eigen Vlaamse culturele identiteit niet echt erkend.

Dat had onder meer te maken met de positie van Dierickx. Sinds 1981 was hij binnen AGALEV de onbetwiste ideoloog, dé denker over
nationalisme, federalisme en natievorming. Als militant en activist in de Europese Federalistische Beweging (EFB) en als overtuigd internationalist
was en is Dierickx een virulent tegenstander van alle vormen van nationalisme. Volksnationalisme noemt hij bijvoorbeeld steevast "collectief
egoïsme". Als een van de enige parlementsleden stapte Dierickx mee op in de betoging tegen separatisme van 1993. In de loop van de jaren 1980
en 1990 traden andere parlementsleden -- onder wie Aelvoet, Geysels en Vogels -- op de voorgrond. Dat vertaalde zich in een andere houding
van AGALEV tegenover Vlaamse kwesties. Op het strategisch congres van 27 juni 1992 durfde AGALEV zich voor het eerst een Vlaamse partij
te noemen en werd ook voor het eerst positief over de V.B. gesproken. In de ontwerp-resoluties voor het congres luidde het: "AGALEV is een
Vlaamse partij. We kunnen ons herkennen in de beginselen en de doelstellingen van een groot deel van de Vlaamse beweging. Maar anderzijds
willen wij ook afstand nemen van dat deel van de Vlaamse beweging dat momenteel naar rechts en uiterst rechts opschuift. Vanuit ons ecologisch
uitgangspunt erkennen we het belang van een eigen culturele identiteit en van een eigen regionaal beleid." In de uiteindelijk goedgekeurde resoluties
werd de soep wel niet zo heet gedronken, maar toch: de belangrijke communautaire bocht was genomen.
AGALEV engageerde zich dan ook zonder complexen in de mislukte Dialoog van Gemeenschap tot Gemeenschap in de eerste helft van 1992 en
steunde in 1993 het Sint-Michielsakkoord. Niet dat de partij daarmee een uitgesproken nationalistisch profiel heeft gekregen, verre van. Maar van
het verpletterende internationalisme dat elke stellingname voor eigenheid en identiteit aan de kant schoof, werd duidelijk afgestapt. AGALEV
steunde het Sint-Michielsakkoord trouwens vooral omdat de goedkeuring van deze staatshervorming op de politieke agenda eindelijk zou
plaatsmaken voor de "echte problemen". Senator Dierickx, die in het partijblad een "eenzijdig internationalist" werd genoemd, werd terzijde
geschoven. Hij verloor zijn stemgerechtigd lidmaatschap in de Senaatscommissie voor de herziening van de grondwet, de commissie waar de
staatshervorming wordt besproken, omdat zijn ideeën over de staatshervorming niet overeenkwamen met het standpunt van AGALEV. In 1994
werd hij weggepolld als kandidaat voor het Europees Parlement. Toch bleef Dierickx nog even een rol spelen in de federaliseringsdiscussie in
AGALEV. Hij mengde zich in de discussie naar aanleiding van het gemeenschappelijk AGALEV-Ecolo-congres begin 1995 over de sociale
zekerheid en de eventuele splitsing ervan, maar hij verloor het pleit: beide groene partijen lieten toch een kleine opening voor een eventuele minimale
gedeeltelijke splitsing. Dierickx stapte zwaar aangeslagen uit AGALEV en bood zijn diensten aan aan de SP.

Goed dat de BUBels eens met de zwart op wit geschreven waarheid geconfronteerd worden. Of het veel zal helpen betwijfel ik. Tegen de engheid en eenzijdigheid van dit studenenclubje is immers geen kruid gewassen. Ik verwacht zelfs dat ze nu pas goed L.D. op hun belgicistiche handen gaan dragen. Ze houden er immers dezelfde, weinig tolerante denkwijze op na tegenover Vlaanderen en vooral: zijn onvervalste Vlamingen.

[coosie]

Oorspronkelijk geplaatst door Maxwell Rain

Jacques Brel

Dit omdat hij me deed beseffen dat er veel flaminganten zijn die Vlaanderen kapot maken.

Vandaar :

Messieurs les Flamingants j'ai deux mots �* vous rire
Il y a trop longtemps que vous me faites frire
A vous souffler dans le cul pour devenir autobus
Vous voil�* acrobates mais vraiment rien de plus
Nazis durant les guerres et catholiques entre elles
Vous oscillez sans cesse du fusil au missel
Vos regards sont lointains votre humour est exsangue
Bien qu'il y ait des rues �* Gand qui pissent dans les deux langues
Tu vois quand je pense �* vous j'aime que rien ne se perde
Messieurs les Flamingants je vous emmerde

- uit: "Les F..." -

J'habiterai une quelconque Belgique
Oui m'insultera tout autant que maintenant
Quand je lui chanterai Vive la République
Vivent les Belgiens merde pour les Flamingants...

- uit: "la...la...la..." - [/b]

:o

Nog een fan van grand jacques ?En, fantastisch hoe hij van zichzelf zei, dat hij een belg was en een franssprekende vlaming. Zijn inzicht in de maatschappij en de menselijkheid, daar kunnen wij allemaal maar van dromen....

[Knuppel]

Ook zijn 'Vlakke land' in het Nederlands gehoord?

Een van mijn favoriete liedjes.
Prachtige tekst, gevoelig gezongen.