Christenen in het Midden Oosten

C uit W · 27 juli 2003, 15:28

precies 550 jaar geleden stroomden de Turks-islamitische strijders over de muren en door de poorten van Constantinopel. Hun doel: het oprollen van de laatste resten van het Byzantijnse of Oostromeinse christelijke keizerrijk dat eens het grootste deel van het toen nog christelijke Midden Oosten bijna volledig beheerste. Toen ze bij een van de meest indrukwekkende kerken aller tijden, de Haghia Sophia aankwamen en de daar aanwezige burgers zonder aanziens des persoons onteerden wisten ze dat ze in hun missie geslaagd waren: het christendom was haar machtspositie in het Midden Oosten volledig kwijtgeraakt. De toekomst leek ook in Europa aan de islam.

Byzantijnse rijk

Dat was in de 6e eeuw na christus wel anders toen de monnik Johannes Moschus zijn Geestelijke weide schreef. Op de gebieden van het Perzische rijk (dat ook steeds meer onder invloed van het Nestoriaanse christendom stond) na hadden de meeste inwoners hun heidense geloof afgezworen en waren ze overgegaan tot het christendom. De welvaart was relatief groot en de handel bloeide: de toekomst leek op een nogal saaie weg van langzame maar constante vooruitgang met als hoofddoel een beter, zuiverder leven te leiden waartoe de ascetisch levende monnikken in de barre woestijn het goede voorbeeld gaven. Het Westromeinse rijk was dan wel gevallen, maar die hadden toch nooit het ontwikkelingsniveau van het oosten gehad.

Helaas heeft de geschiedenis de neiging om mensen die in haar einde geloven af te straffen. Spoedig escaleerden de grensoorlogen met het Perzische rijk in een strijd op leven en dood in de 7e eeuw. Na een slepende oorlog die grote verwoestingen had aangericht omdat bijna alle provincies binnengevallen waren en vele steden geplunderd en uitgemoord behaalde keizer Heraclius in 627 toch een verpletterende overwinning op de Perzen die als macht uitgeschakeld werden. Even leek alles weer veilig. Totdat er ineens rare berichten kwamen uit het Arabisch schiereiland. Hier zou een nieuwe profeet zijn opgestaan, ene Mohammed. Deze profeet was vooral bijzonder omdat hij er niet voor terugdeinsde om geweld en terreur te gebruiken om zijn leer op te leggen. Na een reeks bloedige oorlogen had hij de stammen van het Arabische schiereiland weten te verenigen en hoewel hij spoedig stierf zorgden de nakomelingen van zijn vele vrouwen ervoor dat zijn leer ook buiten het kerngebied van de Arabieren verspreid werd.

In 633 begonnen de eerste invasies van Israël en Mesopotamië (het huidige Irak). Streken die door de constante oorlogen en ook ziektes als de pest nog moesten herstellen van de ontvolkingen. Keer op keer werden de christelijke legers verslagen door de mobiele Arabieren die handig gebruik maakten van het feit dat de verdedigingsstructuur van het Byzantijnse leger in deze streken nog niet goed hersteld was, ook al omdat de belastingopbrengsten door de ontvolkingen nog laag waren. De legioenen werden sterk in hun bewegingen beperkt door de logistieke problemen. Ook was er nog interne verdeeldheid op religieus gebied in de provincies die soms zelfs voor geweldadige confrontaties zorgde. In mei 636 vond een nootlottige slag bij de rivier de Yarmuk in Israël plaats waar bijna twintig legioenen door logistieke moeilijkheden en een plotseling opstekende zandstorm bijna volledig vernietigd werden door de Arabische legers. Vanaf toen was het gebeurd en zag de oude keizer Heraclius die de hele leven voor zijn rijk gevochten had provincie na provincie wegvallen. Jeruzalem kon nog bijna een jaar een belegering weerstaan maar moest zich uiteindelijk overgeven. Egypte, Israël, Syrië, Mesopotamië en het grootste deel van Noord-Afrika vielen in handen van de Arabieren. De aanwezige christelijke bevolking werd in leven gelaten maar werd via een strak apartheidssysteem kort gehouden en in de economische middelen sterk beperkt. Dit zorgde ervoor dat de christelijke bevolking stabiel bleef of afnam terwijl de Arabische snel kon groeien. Omdat Arabieren ook het monopolie op wapens hadden konden ze de christenen ongestraft met geweld dreigen en deze dreigementen uitvoeren. Alleen als ze zich nuttig maakten werden de christenen met rust gelaten.

Ondertussen kon het Byzantijnse rijk zich door snel interne hervormingen uit te voeren toch nog wat gebied behouden: Anatolië (wat nu Turkije genoemd wordt), Griekenland en andere delen van de Balkan. De bevolking van Anatolië werd gemobiliseerd en men wist de vele invasies af te slaan hoewel de situatie af en toe kritiek werd zoals met het beleg van de hoofdstad Constantinopel (het huidige Istanbul). In de 9e eeuw was men zelfs sterk genoeg om in de tegenaanval te gaan: Kreta, Armenië en delen van Syrië werden op de islamitische Kaliefen heroverd. De christenen in het Midden Oosten putten hoop uit deze overwinningen, misschien zou het zelfs mogelijk zijn om Jeruzalem te heroveren. Ondertussen bloeiden de christelijke gemeenschappen in de regio als nooit te voren. Nieuwe wetenschappelijke ontdekkingen werden gedaan op het gebied van de astronomie en de wiskunde: ontdekkingen die de Arabieren snel toepasten voor hun eigen doeleinden.

De Turken

Helaas ging het opnieuw mis en opnieuw was er sprake van interne twisten in combinatie met barbaarse invallers. In de 11e eeuw was er constante politieke strijd in Constantinopel om de macht tussen de (militaire) adel en de bureaucratie. Dit terwijl de nomadische islamitische krijgerstammen onder de verzamelnaam Turken al klaarstonden aan de grenzen van het rijk. Keizer Romanus Diogenes nam wel zijn verantwoordelijkheid en vertrok in 1071 met een groot leger richting Armenië. Ondanks de superioriteit van het Byzantijnse leger werd het in de pan gehakt bij het afgelegen fort Manzikert in het uiterste oosten van Anatolië door een combinatie van een goede krijgslist van de Turken en verraad door facties die tegen de keizer waren: op het cruciale moment in de slag deserteerde een ruiterafdeling ineens waardoor de Byzantijnse linie brak. Romanus Diogenes viel in handen van de vijand, werd uiteindelijk vrijgelaten en toen vermoord door zijn politieke tegenstanders. Vanaf dat moment stond de christelijke bevolking bijna weerloos tegen de stroom van Turkse stammen die gebruik maakten van de vernietiging van het leger en de interne verdeeldheid. Een Turkse kroniek geeft hun methoden perfect weer: “Ik ben Malik Danishmend Ghazi…….de vernietiger van kerken en torens”. Een combinatie van moordpartijen, gedwongen emigratie en apartheid bracht de christelijke bevolking terug tot een paar kleine kernen in vrij afgelegen gebieden.

In hun verdeeldheid vroegen de Byzantijnen de Europese christelijke ridders om hulp. De paus zag hierin een uitstekende kans om machtiger te worden en de bevolkingsexplosie die op dat moment in Europa gaande was zorgde ervoor dat er genoeg mensen waren die hun kansen om vooruit te komen in het leven in het oosten hoger inschatten dan thuis. Het doel was om de nog aanwezige christelijke gemeenschappen (waaronder ook een grote in Israël) te bevrijden en om vooral Jeruzalem weer onder controle van een christelijke vorst te brengen. In het begin verliepen de kruistochten voorspoedig (Jeruzalem werd bevrijd) maar het stichten van de vele kleine kruisvaarderstaatjes zorgde wel voor nog meer verdeeldheid in het christelijke kamp. Ook hadden de opkomende handelssteden als Genoa en Venetië zo hun eigen belangen. Dit bleek tijdens de vierde kruistocht in 1204 die gericht was op het heroveren van Egypte waar nog steeds een zeer grote christelijke bevolking leefde. Voor het vervoer zou Venetië zorgen maar die vroegen een te hoge prijs. Geen probleem aldus de Venetiërs; als de kruisvaarders een stad voor hen in de Balkan zouden veroveren dan zou dat genoeg zijn. Aldus geschiedde. Even later dirigeerde de Venetische leider, de Doge, de schepen naar Constantinopel omdat een of andere Byzantijnse opstandeling mee zou doen aan de kruistocht als hij even op de troon geholpen werd. Wat de kruisvaarders niet wisten was dat Venetië juist het jaar daarvoor in het diepste geheim een handelsverdrag met de Egyptische Sultan gesloten hadden! Dat de Doge een ander doel had dan Egypte bleek wel toen het er na maanden van intriges en complotten op neer kwam dat hij het bevel gaf de stad aan te vallen. Door de verwarring van het moment slaagden de kruisvaarders hierin en werd de stad leeggeplunderd. Venetië maakte zich meester van een groot deel van de rijkste gebieden van het rijk en bouwde het eerste commercieële koloniale rijk op. Ondertussen werd het grondgebied van het voormalige Byzantijnse rijk het toneel van constante gevechten tussen kruisvaarders, Turken en de overgebleven Byzantijnen. Uiteindelijk wisten de Byzantijnen in 1261 hun stad terug te veroveren op de kruisvaarders. Maar de Turken hadden enorm geprofiteerd van de christelijke burgeroorlogen en hadden nu Anatolië volledig in handen. Hun (tijdelijke) probleem was dat ze door de heidense Mongolen onder de voet werden gelopen. Bovendien waren ze druk bezig om met veel succes de hele Balkan te veroveren. Compleet omsingeld wist Constantinopel zich toch te handhaven. Maar na enkele mislukte belegringen was het in 1453 dan toch zover: de laatste belegering van Constantinopel was begonnen onder leiding van Sultan Mehmed II. Zijn tegenstander was keizer Constantijn XI Paleologus.

De val en haar gevolgen

Mehmed II had een enorm leger van meer dan 100.000 soldaten voor de muren staan terwijl het Byzantijnse nauwelijks 7.000 man sterk was. Ook hadden de Turken dankzij een overloper de beschikking over grote kanonnen om de sterke muren mee te breken. Bovendien beheersten ze de zee volkomen.

Het enige dat de stad, het laatste bastion van de Byzantijnse beschaving, nog te doen stond was zich heldhaftig te verzetten tegen het onvermijdelijke. In de vroege morgen van 29 mei 1453 begon de aanval. Golf na golf Turkse aanvallers werden teruggeslagen totdat uiteindelijk een groepje soldaten erin slaagde om een toren in handen te krijgen en de troepen een ingang in de stad te verschaffen. Op dat moment, vertellen de kronieken, wierp keizer Constantijn zijn onderscheidingstekenen af en wierp zich in de strijd. Er werd nooit meer wat van hem vernomen. Een aantal mensen konden zich nog redden met de aanwezige schepen omdat de Turkse matrozen aan land waren gegaan om mee te plunderen maar het grootste deel van de bevolking vluchtte naar de Haghia Sophia kerk. Daar werden de knapsten en sterksten tot slaaf gemaakt en de rest werd ter plaatse gedood. Een imam trad over de lijken naar voren en verklaarde de kerk tot een moskee. De gevolgen van de val waren enorm. De Turken hadden nu een uitstekende basis om hun verovering van Europa voor te zetten. Door de rest van de islamitische wereld achter zich te krijgen stonden ze spoedig aan de poorten van Wenen waar ze alleen door een ongekende mobilisatie van christelijke legers tegengehouden konden worden. Gelukkig was Europa tegen deze tijd al vrij machtig en economisch ontwikkeld. Het is de vraag wat er gebeurd zou zijn als het Byzantijnse rijk eeuwen eerder was gevallen, bijvoorbeeld al in de 8e eeuw. Had Europa dan een vuist kunnen maken tegen de invallers, hopeloos verdeeld en onderontwikkeld als het was? In die tijd was het Byzantijnse rijk het meest geavanceerd van het hele christendom.

Een ander belangrijk gevolg was de stimulering van de renaissance doordat veel Griekse vluchtelingen zich in Italië vestigden en hun boeken en kennis meenamen. Was er al eerder sprake van vrij intensief contact tussen oost en west nu werden zij gedwongen tot een fusie. Niet voor niets was de renaissance vooral gebaseerd op de Grieks-Romeinse oudheid: van Rome tot Constantinopel liep een directe en ongebroken lijn die al veel eerder in het oude Griekenland was begonnen.

Tot slot is er nog het treurige verhaal van de christenen in het Midden Oosten. Zonder de politieke macht van Byzantium konen zij het maar moeilijk redden. Hun voordeel was dat de Sultans en Kaliefen minderheden nodig hadden die speciaal van hun afhankelijk waren en daarvoor de christenen zeer goed konden gebruiken. Zo moest elk christelijk gezin in het Turkse rijk een zoon aan de Sultan afstaan die gecastreerd werd en tot soldaat van de Sultan gemaakt werd. Er bleven tot aan de eerste wereldoorlog grote christelijke gemeenschappen in het Nabije Oosten bestaan zoals de Armeniërs en Grieks-Orthodoxen (ex-Byzantijnen) in Anatolië, Maronieten in Libanon, Assyriërs in Irak en Kopten in Egypte. Met de ondergang van het Turkse rijk na de eerste wereldoorlog en het opkomende islamisme en nationalisme viel de Sultan weg en waren de van hem afhankelijke groepen overbodig geworden en konden ze dus naar hartelust uitgeroeid werden zoals de ‘pro-Westerse’ en ‘hervormer’ Ataturk ook deed: miljoenen Grieken en Armeniërs in Anatolië werden afgeslacht en nog eens miljoenen moesten vluchten naar Griekenland en de Sovjetunie.

Deze feiten maken dat we er hier in het Westen nog eens goed aan zouden doen om de rol te herdenken die de christenen in het Midden Oosten speelden in het verdedigen van niet alleen hun eigen land maar ook indirect van Europa. Bovendien mogen ook de wetenschappelijke en artistieke prestaties die zij leverden en vaak onterecht aan de Kaliefen en Sjeiks worden toegeschreven niet vergeten worden. Daarom zouden we ons wel twee keer moeten bedenken voor we het ‘seculiere’ Turkije toelaten tot onze Europese familie en we zouden ons zeker meer het lot aan moeten trekken van al die christenen die nu in een apartheidssysteem leven in het Midden Oosten. Het feit dat zij christelijk zijn betekend toch niet dat ze in onze ogen minder rechten hebben dan Zuid-Afrikanen? Hun lot kan ons toekomstige lot worden. Dat is ook een van de gevolgen van die noodlottige dinsdag de 29e mei in 1453.

Nom@d · 27 juli 2003, 16:36

Citaat:

Daarom zouden we ons wel twee keer moeten bedenken voor we het ‘seculiere’ Turkije toelaten tot onze Europese familie

denk je dat de oostbloklanden beter zijn mischien?
of dat jij beter bent ?

Vlaanderen Boven · 27 juli 2003, 16:52

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Nom@d

Citaat:

Daarom zouden we ons wel twee keer moeten bedenken voor we het ‘seculiere’ Turkije toelaten tot onze Europese familie

denk je dat de oostbloklanden beter zijn mischien?
of dat jij beter bent ?

Turkije zal op veel vlakken zijn democratie mogen aanpassen. Tot voor kort mochten de Koerden zelfs hun eigen taal niet meer spreken. Als rijke toerist in het westen (van Turkije) krijg je de indruk dat het een democratisch land zoals een ander is, maar vraag het eens aan de mensen in het oosten. Maar soit, ze boeken wel vooruitgang.

Het argument dat Turkijke niet mag toegelaten worden om de christelijkheid van Europa niet aan te tasten vind ik pure onzin.

Nom@d · 27 juli 2003, 17:04

wij zijn hier ook niet democratisch hoor ,
we verplichten de vreemdelingen om onze taal te leren en hun taal moeten ze zo snel mogelijk kunnen vergeten als ze aanvaard willen worden.
we hebben ook liever dat hun vrouwen geen hoofdoek dragen want het stoort bepaalde mensen. we hebben ook niet graag dat ze op straat in groepjes staan te praten met elkaar want wij doen dat ook niet. wij zitten veel liever voor onze TV met de gordijnen dicht , dus moeten ze het ook maar doen.
zijn we dan echt zoveel beter?

C uit W · 27 juli 2003, 17:19

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Vlaanderen Boven

Het argument dat Turkijke niet mag toegelaten worden om de christelijkheid van Europa niet aan te tasten vind ik pure onzin.

Inderdaad, maar de manier waarop zij met religie omgaan is dzn weer wel een argument

C uit W · 27 juli 2003, 17:19

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Nom@d

wij zijn hier ook niet democratisch hoor ,
we verplichten de vreemdelingen om onze taal te leren en hun taal moeten ze zo snel mogelijk kunnen vergeten als ze aanvaard willen worden.
we hebben ook liever dat hun vrouwen geen hoofdoek dragen want het stoort bepaalde mensen. we hebben ook niet graag dat ze op straat in groepjes staan te praten met elkaar want wij doen dat ook niet. wij zitten veel liever voor onze TV met de gordijnen dicht , dus moeten ze het ook maar doen.
zijn we dan echt zoveel beter?

Jij in elk geval niet.

Vlaanderen Boven · 27 juli 2003, 18:11

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Nom@d

wij zijn hier ook niet democratisch hoor ,
we verplichten de vreemdelingen om onze taal te leren en hun taal moeten ze zo snel mogelijk kunnen vergeten als ze aanvaard willen worden.
we hebben ook liever dat hun vrouwen geen hoofdoek dragen want het stoort bepaalde mensen. we hebben ook niet graag dat ze op straat in groepjes staan te praten met elkaar want wij doen dat ook niet. wij zitten veel liever voor onze TV met de gordijnen dicht , dus moeten ze het ook maar doen.
zijn we dan echt zoveel beter?

Citaat:

We hebben liever

Ik persoonlijk niet, maar toch, de nagel op de kop. We hebben liever. Het zijn geen wetten. Men wordt NIET verplicht onze taal te leren. Hier zijn anti-discriminatie wetten. In Turkije zijn (waren?) wetten die de Koerden benadelen.

circe · 27 juli 2003, 18:12

Citaat:

we verplichten de vreemdelingen om onze taal te leren en hun taal moeten ze zo snel mogelijk kunnen vergeten als ze aanvaard willen worden.

o ja? waar haal de die nonsens vandaan?

Het is enkel indien ze werkloosheidsvergoedingen willen krijgen indien ze geen werk vinden dat ze verplicht worden (zouden moeten worden!!!) om de taal te leren.
Op dit ogenblik is dat zelfs geeneens in voege!

Er wonen hier mensen die hier al 30 jaar en langer verblijven die geen gebenedijt woord nederlands verstaan!

Mij niet gelaten!

Maar dat ze dan ook niet zeuren omdat niemand hèn verstaat als ze uitkeringen willen ontvangen of van de ziekenkas willen gebruik maken om naar nederlandstalige dokters te gaan!

Snap je het verschil?

Vlaanderen Boven · 27 juli 2003, 18:13

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door C uit W

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Vlaanderen Boven

Het argument dat Turkijke niet mag toegelaten worden om de christelijkheid van Europa niet aan te tasten vind ik pure onzin.

Inderdaad, maar de manier waarop zij met religie omgaan is dzn weer wel een argument

De toelating tot de EU zal dan weer leiden tot de stimulatie van de welvaart en de levensstandaard, waardoor godsdienst niet meer zo'n belangrijke rol in het leven neemt.

C uit W · 27 juli 2003, 18:14

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Vlaanderen Boven

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door C uit W

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Vlaanderen Boven

Het argument dat Turkijke niet mag toegelaten worden om de christelijkheid van Europa niet aan te tasten vind ik pure onzin.

Inderdaad, maar de manier waarop zij met religie omgaan is dzn weer wel een argument

De toelating tot de EU zal dan weer leiden tot de stimulatie van de welvaart en de levensstandaard, waardoor godsdienst niet meer zo'n belangrijke rol in het leven neemt.

Hmm, het is de Islam he, kan je een voorbeeld geven waar gebeurt is wat je zegt?

Vlaanderen Boven · 27 juli 2003, 18:21

Wel, neem nu Turkije zelf. In de jaren '20 heeft Kemal Ataturk een aantal verwesteringsmaatregelen dorgevoerd (latijns schrift, Arabisch als taal afgeschaft, strikte scheiding van kerk en staat). Sindsdien kan men gerust stellen dat Turkije een van de welvarendste landen van de islamwereld is en bovenal seculier blijft. Ik stel echter wel dat Turkijke nog niet klaar is om bij de EU te gaan.

C uit W · 27 juli 2003, 18:21

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Vlaanderen Boven

Wel, neem nu Turkije zelf. In de jaren '20 heeft Kemal Ataturk een aantal verwesteringsmaatregelen dorgevoerd (latijns schrift, Arabisch als taal afgeschaft, strikte scheiding van kerk en staat). Sindsdien kan men gerust stellen dat Turkije een van de welvarendste landen van de islamwereld is en bovenal seculier blijft. Ik stel echter wel dat Turkijke nog niet klaar is om bij de EU te gaan.

ahum, tekst niet gelezen, wat attaturk gedaan heeft

Vlaanderen Boven · 27 juli 2003, 18:24

Dat neemt niet weg dat hij verwesteringsmaatregelen heeft doorgevoerd.

Pat · 27 juli 2003, 19:36

Ataturk is en blijft een dictator die ethnische zuiveringen doorvoerde en tegenstanders martelde. Turkije is trouwens nog mijlenver van een lidmaatschap, laat staan dat ze er ooit in slagen aan die strikte voorwaarden te voldoen.

Antoon · 27 juli 2003, 20:29

Ik weet niet of de geschiedenis van zoveel jaren geleden vergelijkbaar is met de toestand vandaag, buiten een aantal puntjes.

Het is in ieder geval geen goed argument.

Wat niet wegneemt dat ik zelf heel ongerust ben over de massale toestroom van vreemdelingen in onze contreien, en de overdreven manier van ze te verwennen.

Pinehole · 27 juli 2003, 21:21

Turkije moet niet bij de EU komen om de simpele reden dat het niet in Europa ligt.

dejohan · 27 juli 2003, 22:50

dejohan · 27 juli 2003, 22:53

Vlaanderen Boven · 27 juli 2003, 22:57

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Pinehole

Turkije moet niet bij de EU komen om de simpele reden dat het niet in Europa ligt.

Waarom niet?

Vlaamse Leeuw · 28 juli 2003, 00:13

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Pinehole

Turkije moet niet bij de EU komen om de simpele reden dat het niet in Europa ligt.

Indien u even u atlas er bij neemt, dan zult u zien dat een klein stukje van Turkije - net zoals Rusland trouwens - in Europa ligt.

27 juli 2003, 15:28	#1
C uit W Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 11 januari 2003 Locatie: Vlaanderen Berichten: 12.249	precies 550 jaar geleden stroomden de Turks-islamitische strijders over de muren en door de poorten van Constantinopel. Hun doel: het oprollen van de laatste resten van het Byzantijnse of Oostromeinse christelijke keizerrijk dat eens het grootste deel van het toen nog christelijke Midden Oosten bijna volledig beheerste. Toen ze bij een van de meest indrukwekkende kerken aller tijden, de Haghia Sophia aankwamen en de daar aanwezige burgers zonder aanziens des persoons onteerden wisten ze dat ze in hun missie geslaagd waren: het christendom was haar machtspositie in het Midden Oosten volledig kwijtgeraakt. De toekomst leek ook in Europa aan de islam. Byzantijnse rijk Dat was in de 6e eeuw na christus wel anders toen de monnik Johannes Moschus zijn Geestelijke weide schreef. Op de gebieden van het Perzische rijk (dat ook steeds meer onder invloed van het Nestoriaanse christendom stond) na hadden de meeste inwoners hun heidense geloof afgezworen en waren ze overgegaan tot het christendom. De welvaart was relatief groot en de handel bloeide: de toekomst leek op een nogal saaie weg van langzame maar constante vooruitgang met als hoofddoel een beter, zuiverder leven te leiden waartoe de ascetisch levende monnikken in de barre woestijn het goede voorbeeld gaven. Het Westromeinse rijk was dan wel gevallen, maar die hadden toch nooit het ontwikkelingsniveau van het oosten gehad. Helaas heeft de geschiedenis de neiging om mensen die in haar einde geloven af te straffen. Spoedig escaleerden de grensoorlogen met het Perzische rijk in een strijd op leven en dood in de 7e eeuw. Na een slepende oorlog die grote verwoestingen had aangericht omdat bijna alle provincies binnengevallen waren en vele steden geplunderd en uitgemoord behaalde keizer Heraclius in 627 toch een verpletterende overwinning op de Perzen die als macht uitgeschakeld werden. Even leek alles weer veilig. Totdat er ineens rare berichten kwamen uit het Arabisch schiereiland. Hier zou een nieuwe profeet zijn opgestaan, ene Mohammed. Deze profeet was vooral bijzonder omdat hij er niet voor terugdeinsde om geweld en terreur te gebruiken om zijn leer op te leggen. Na een reeks bloedige oorlogen had hij de stammen van het Arabische schiereiland weten te verenigen en hoewel hij spoedig stierf zorgden de nakomelingen van zijn vele vrouwen ervoor dat zijn leer ook buiten het kerngebied van de Arabieren verspreid werd. In 633 begonnen de eerste invasies van Israël en Mesopotamië (het huidige Irak). Streken die door de constante oorlogen en ook ziektes als de pest nog moesten herstellen van de ontvolkingen. Keer op keer werden de christelijke legers verslagen door de mobiele Arabieren die handig gebruik maakten van het feit dat de verdedigingsstructuur van het Byzantijnse leger in deze streken nog niet goed hersteld was, ook al omdat de belastingopbrengsten door de ontvolkingen nog laag waren. De legioenen werden sterk in hun bewegingen beperkt door de logistieke problemen. Ook was er nog interne verdeeldheid op religieus gebied in de provincies die soms zelfs voor geweldadige confrontaties zorgde. In mei 636 vond een nootlottige slag bij de rivier de Yarmuk in Israël plaats waar bijna twintig legioenen door logistieke moeilijkheden en een plotseling opstekende zandstorm bijna volledig vernietigd werden door de Arabische legers. Vanaf toen was het gebeurd en zag de oude keizer Heraclius die de hele leven voor zijn rijk gevochten had provincie na provincie wegvallen. Jeruzalem kon nog bijna een jaar een belegering weerstaan maar moest zich uiteindelijk overgeven. Egypte, Israël, Syrië, Mesopotamië en het grootste deel van Noord-Afrika vielen in handen van de Arabieren. De aanwezige christelijke bevolking werd in leven gelaten maar werd via een strak apartheidssysteem kort gehouden en in de economische middelen sterk beperkt. Dit zorgde ervoor dat de christelijke bevolking stabiel bleef of afnam terwijl de Arabische snel kon groeien. Omdat Arabieren ook het monopolie op wapens hadden konden ze de christenen ongestraft met geweld dreigen en deze dreigementen uitvoeren. Alleen als ze zich nuttig maakten werden de christenen met rust gelaten. Ondertussen kon het Byzantijnse rijk zich door snel interne hervormingen uit te voeren toch nog wat gebied behouden: Anatolië (wat nu Turkije genoemd wordt), Griekenland en andere delen van de Balkan. De bevolking van Anatolië werd gemobiliseerd en men wist de vele invasies af te slaan hoewel de situatie af en toe kritiek werd zoals met het beleg van de hoofdstad Constantinopel (het huidige Istanbul). In de 9e eeuw was men zelfs sterk genoeg om in de tegenaanval te gaan: Kreta, Armenië en delen van Syrië werden op de islamitische Kaliefen heroverd. De christenen in het Midden Oosten putten hoop uit deze overwinningen, misschien zou het zelfs mogelijk zijn om Jeruzalem te heroveren. Ondertussen bloeiden de christelijke gemeenschappen in de regio als nooit te voren. Nieuwe wetenschappelijke ontdekkingen werden gedaan op het gebied van de astronomie en de wiskunde: ontdekkingen die de Arabieren snel toepasten voor hun eigen doeleinden. De Turken Helaas ging het opnieuw mis en opnieuw was er sprake van interne twisten in combinatie met barbaarse invallers. In de 11e eeuw was er constante politieke strijd in Constantinopel om de macht tussen de (militaire) adel en de bureaucratie. Dit terwijl de nomadische islamitische krijgerstammen onder de verzamelnaam Turken al klaarstonden aan de grenzen van het rijk. Keizer Romanus Diogenes nam wel zijn verantwoordelijkheid en vertrok in 1071 met een groot leger richting Armenië. Ondanks de superioriteit van het Byzantijnse leger werd het in de pan gehakt bij het afgelegen fort Manzikert in het uiterste oosten van Anatolië door een combinatie van een goede krijgslist van de Turken en verraad door facties die tegen de keizer waren: op het cruciale moment in de slag deserteerde een ruiterafdeling ineens waardoor de Byzantijnse linie brak. Romanus Diogenes viel in handen van de vijand, werd uiteindelijk vrijgelaten en toen vermoord door zijn politieke tegenstanders. Vanaf dat moment stond de christelijke bevolking bijna weerloos tegen de stroom van Turkse stammen die gebruik maakten van de vernietiging van het leger en de interne verdeeldheid. Een Turkse kroniek geeft hun methoden perfect weer: “Ik ben Malik Danishmend Ghazi…….de vernietiger van kerken en torens”. Een combinatie van moordpartijen, gedwongen emigratie en apartheid bracht de christelijke bevolking terug tot een paar kleine kernen in vrij afgelegen gebieden. In hun verdeeldheid vroegen de Byzantijnen de Europese christelijke ridders om hulp. De paus zag hierin een uitstekende kans om machtiger te worden en de bevolkingsexplosie die op dat moment in Europa gaande was zorgde ervoor dat er genoeg mensen waren die hun kansen om vooruit te komen in het leven in het oosten hoger inschatten dan thuis. Het doel was om de nog aanwezige christelijke gemeenschappen (waaronder ook een grote in Israël) te bevrijden en om vooral Jeruzalem weer onder controle van een christelijke vorst te brengen. In het begin verliepen de kruistochten voorspoedig (Jeruzalem werd bevrijd) maar het stichten van de vele kleine kruisvaarderstaatjes zorgde wel voor nog meer verdeeldheid in het christelijke kamp. Ook hadden de opkomende handelssteden als Genoa en Venetië zo hun eigen belangen. Dit bleek tijdens de vierde kruistocht in 1204 die gericht was op het heroveren van Egypte waar nog steeds een zeer grote christelijke bevolking leefde. Voor het vervoer zou Venetië zorgen maar die vroegen een te hoge prijs. Geen probleem aldus de Venetiërs; als de kruisvaarders een stad voor hen in de Balkan zouden veroveren dan zou dat genoeg zijn. Aldus geschiedde. Even later dirigeerde de Venetische leider, de Doge, de schepen naar Constantinopel omdat een of andere Byzantijnse opstandeling mee zou doen aan de kruistocht als hij even op de troon geholpen werd. Wat de kruisvaarders niet wisten was dat Venetië juist het jaar daarvoor in het diepste geheim een handelsverdrag met de Egyptische Sultan gesloten hadden! Dat de Doge een ander doel had dan Egypte bleek wel toen het er na maanden van intriges en complotten op neer kwam dat hij het bevel gaf de stad aan te vallen. Door de verwarring van het moment slaagden de kruisvaarders hierin en werd de stad leeggeplunderd. Venetië maakte zich meester van een groot deel van de rijkste gebieden van het rijk en bouwde het eerste commercieële koloniale rijk op. Ondertussen werd het grondgebied van het voormalige Byzantijnse rijk het toneel van constante gevechten tussen kruisvaarders, Turken en de overgebleven Byzantijnen. Uiteindelijk wisten de Byzantijnen in 1261 hun stad terug te veroveren op de kruisvaarders. Maar de Turken hadden enorm geprofiteerd van de christelijke burgeroorlogen en hadden nu Anatolië volledig in handen. Hun (tijdelijke) probleem was dat ze door de heidense Mongolen onder de voet werden gelopen. Bovendien waren ze druk bezig om met veel succes de hele Balkan te veroveren. Compleet omsingeld wist Constantinopel zich toch te handhaven. Maar na enkele mislukte belegringen was het in 1453 dan toch zover: de laatste belegering van Constantinopel was begonnen onder leiding van Sultan Mehmed II. Zijn tegenstander was keizer Constantijn XI Paleologus. De val en haar gevolgen Mehmed II had een enorm leger van meer dan 100.000 soldaten voor de muren staan terwijl het Byzantijnse nauwelijks 7.000 man sterk was. Ook hadden de Turken dankzij een overloper de beschikking over grote kanonnen om de sterke muren mee te breken. Bovendien beheersten ze de zee volkomen. Het enige dat de stad, het laatste bastion van de Byzantijnse beschaving, nog te doen stond was zich heldhaftig te verzetten tegen het onvermijdelijke. In de vroege morgen van 29 mei 1453 begon de aanval. Golf na golf Turkse aanvallers werden teruggeslagen totdat uiteindelijk een groepje soldaten erin slaagde om een toren in handen te krijgen en de troepen een ingang in de stad te verschaffen. Op dat moment, vertellen de kronieken, wierp keizer Constantijn zijn onderscheidingstekenen af en wierp zich in de strijd. Er werd nooit meer wat van hem vernomen. Een aantal mensen konden zich nog redden met de aanwezige schepen omdat de Turkse matrozen aan land waren gegaan om mee te plunderen maar het grootste deel van de bevolking vluchtte naar de Haghia Sophia kerk. Daar werden de knapsten en sterksten tot slaaf gemaakt en de rest werd ter plaatse gedood. Een imam trad over de lijken naar voren en verklaarde de kerk tot een moskee. De gevolgen van de val waren enorm. De Turken hadden nu een uitstekende basis om hun verovering van Europa voor te zetten. Door de rest van de islamitische wereld achter zich te krijgen stonden ze spoedig aan de poorten van Wenen waar ze alleen door een ongekende mobilisatie van christelijke legers tegengehouden konden worden. Gelukkig was Europa tegen deze tijd al vrij machtig en economisch ontwikkeld. Het is de vraag wat er gebeurd zou zijn als het Byzantijnse rijk eeuwen eerder was gevallen, bijvoorbeeld al in de 8e eeuw. Had Europa dan een vuist kunnen maken tegen de invallers, hopeloos verdeeld en onderontwikkeld als het was? In die tijd was het Byzantijnse rijk het meest geavanceerd van het hele christendom. Een ander belangrijk gevolg was de stimulering van de renaissance doordat veel Griekse vluchtelingen zich in Italië vestigden en hun boeken en kennis meenamen. Was er al eerder sprake van vrij intensief contact tussen oost en west nu werden zij gedwongen tot een fusie. Niet voor niets was de renaissance vooral gebaseerd op de Grieks-Romeinse oudheid: van Rome tot Constantinopel liep een directe en ongebroken lijn die al veel eerder in het oude Griekenland was begonnen. Tot slot is er nog het treurige verhaal van de christenen in het Midden Oosten. Zonder de politieke macht van Byzantium konen zij het maar moeilijk redden. Hun voordeel was dat de Sultans en Kaliefen minderheden nodig hadden die speciaal van hun afhankelijk waren en daarvoor de christenen zeer goed konden gebruiken. Zo moest elk christelijk gezin in het Turkse rijk een zoon aan de Sultan afstaan die gecastreerd werd en tot soldaat van de Sultan gemaakt werd. Er bleven tot aan de eerste wereldoorlog grote christelijke gemeenschappen in het Nabije Oosten bestaan zoals de Armeniërs en Grieks-Orthodoxen (ex-Byzantijnen) in Anatolië, Maronieten in Libanon, Assyriërs in Irak en Kopten in Egypte. Met de ondergang van het Turkse rijk na de eerste wereldoorlog en het opkomende islamisme en nationalisme viel de Sultan weg en waren de van hem afhankelijke groepen overbodig geworden en konden ze dus naar hartelust uitgeroeid werden zoals de ‘pro-Westerse’ en ‘hervormer’ Ataturk ook deed: miljoenen Grieken en Armeniërs in Anatolië werden afgeslacht en nog eens miljoenen moesten vluchten naar Griekenland en de Sovjetunie. Deze feiten maken dat we er hier in het Westen nog eens goed aan zouden doen om de rol te herdenken die de christenen in het Midden Oosten speelden in het verdedigen van niet alleen hun eigen land maar ook indirect van Europa. Bovendien mogen ook de wetenschappelijke en artistieke prestaties die zij leverden en vaak onterecht aan de Kaliefen en Sjeiks worden toegeschreven niet vergeten worden. Daarom zouden we ons wel twee keer moeten bedenken voor we het ‘seculiere’ Turkije toelaten tot onze Europese familie en we zouden ons zeker meer het lot aan moeten trekken van al die christenen die nu in een apartheidssysteem leven in het Midden Oosten. Het feit dat zij christelijk zijn betekend toch niet dat ze in onze ogen minder rechten hebben dan Zuid-Afrikanen? Hun lot kan ons toekomstige lot worden. Dat is ook een van de gevolgen van die noodlottige dinsdag de 29e mei in 1453. __________________ "Denken ist schwer, darum urteilen die meisten."

27 juli 2003, 19:36	#14
Pat Parlementslid Geregistreerd: 8 februari 2003 Locatie: Bananenkoninkrijk Berichten: 1.879	Ataturk is en blijft een dictator die ethnische zuiveringen doorvoerde en tegenstanders martelde. Turkije is trouwens nog mijlenver van een lidmaatschap, laat staan dat ze er ooit in slagen aan die strikte voorwaarden te voldoen. __________________ http://faithfreedom.org

27 juli 2003, 20:29	#15
Antoon Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 2 september 2002 Berichten: 33.982	Ik weet niet of de geschiedenis van zoveel jaren geleden vergelijkbaar is met de toestand vandaag, buiten een aantal puntjes. Het is in ieder geval geen goed argument. Wat niet wegneemt dat ik zelf heel ongerust ben over de massale toestroom van vreemdelingen in onze contreien, en de overdreven manier van ze te verwennen. __________________

27 juli 2003, 22:50	#17
dejohan Minister-President Geregistreerd: 18 juni 2003 Locatie: Een hol in de grond Berichten: 5.222	**

27 juli 2003, 22:53	#18
dejohan Minister-President Geregistreerd: 18 juni 2003 Locatie: Een hol in de grond Berichten: 5.222	**

27 juli 2003, 17:04	#4
Nom@d Lokaal Raadslid Geregistreerd: 6 januari 2003 Berichten: 341	wij zijn hier ook niet democratisch hoor , we verplichten de vreemdelingen om onze taal te leren en hun taal moeten ze zo snel mogelijk kunnen vergeten als ze aanvaard willen worden. we hebben ook liever dat hun vrouwen geen hoofdoek dragen want het stoort bepaalde mensen. we hebben ook niet graag dat ze op straat in groepjes staan te praten met elkaar want wij doen dat ook niet. wij zitten veel liever voor onze TV met de gordijnen dicht , dus moeten ze het ook maar doen. zijn we dan echt zoveel beter?

27 juli 2003, 18:21	#11
Vlaanderen Boven Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 8 mei 2003 Locatie: Leuven, Vlaanderen Berichten: 12.745	Wel, neem nu Turkije zelf. In de jaren '20 heeft Kemal Ataturk een aantal verwesteringsmaatregelen dorgevoerd (latijns schrift, Arabisch als taal afgeschaft, strikte scheiding van kerk en staat). Sindsdien kan men gerust stellen dat Turkije een van de welvarendste landen van de islamwereld is en bovenal seculier blijft. Ik stel echter wel dat Turkijke nog niet klaar is om bij de EU te gaan.

27 juli 2003, 18:24	#13
Vlaanderen Boven Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 8 mei 2003 Locatie: Leuven, Vlaanderen Berichten: 12.745	Dat neemt niet weg dat hij verwesteringsmaatregelen heeft doorgevoerd.

27 juli 2003, 21:21	#16
Pinehole Vreemdeling Geregistreerd: 12 juli 2003 Locatie: Kortessem-Noord Berichten: 87	Turkije moet niet bij de EU komen om de simpele reden dat het niet in Europa ligt.