Brief van Jean, vader van de vriend van Joe

Knorretje · 22 april 2006, 08:25

Brief van Jean, vader van de vriend van Joe - Het Nieuwsblad online 22.4.6

,,Vragen voor Joe en zijn enige beschermer’’

De vader van de vriend die bij Joe in het Centraal Station zat, heeft de twee jongens een brief geschreven.
Had Joe geen beschermers in het Centraal Station? Men is er één vergeten, die trouwens helemaal alleen was. Ik ben zijn vader en ik ben heel trots op wat hij nog heeft kunnen doen tijdens en na het drama, ondanks het verdriet en de schok die werden veroorzaakt door deze ongehoorde agressie, zodat de hulpdiensten heel snel ter plaatse konden zijn en om, tijdens de uren die erop volgden, te antwoorden op de vele vragen van de rechercheurs en hen zo, net als de andere getuigen, zo veel mogelijk kansen te geven om deze losgelaten honden terug te vinden.

Mijn zoon, ik ween en ik ben razend op de daders van deze verachtelijke daad, die jouw vriend Joe van het leven hebben beroofd en die zijn ouders Guy en François, zijn broer Jimmy en heel hun familie in een oneindige droefheid hebben ondergedompeld.

Ik ervaar een gevoel van schaamte omdat ik je heb laten verder gaan in een maatschappij waarvan ik deel uitmaak en die jullie steeds meer het elementaire recht ontzegt om jullie vrij te bewegen.

Na twee fysieke aanvallen, een bedreiging, een poging tot afpersing, tijdens je verplaatsingen in minder dan twee jaar, dacht ik dat je nu het ergste wel had meegemaakt. Ik had niet gerekend op de laffe moord op je vriend die onder je ogen werd gepleegd door roofdieren die uit waren op zogenaamd gemakkelijke prooien.

Maar ik wil je koste wat het kost helpen om te bouwen aan een toekomst in een positieve geest en met een positieve boodschap.

Eerst en vooral omdat de vriendschap die jij en Joe tussen jullie en rondom jullie hebben laten groeien, een voorbeeld moet zijn en blijven voor anderen.

Vervolgens omdat, zoals ik je al heb uitgelegd, de vlotte oneliners en de snelle veralgemeningen de kiemen in zich dragen van nog meer onschuldige slachtoffers.

En tot slot, omdat er een wetenschappelijke analyse van de plaag van de delinquentie en het stedelijk geweld nodig is om tot een oplossing te komen van het fenomeen.

Het is dus belangrijk om meer te weten te komen over de daders zelf en om de rechercheurs toe te laten hun speurderswerk voort te zetten, voor zover mogelijk weg van de druk van de media.

Ruimer bekeken, lijkt een goede basis voor een wetenschappelijke benadering niet te bestaan. De beschikbare statistische gegevens zijn onvolledig aangezien ze uitsluitend berusten op klachten die de slachtoffers van minder ernstige feiten niet durven of niet kunnen indienen, bij gebrek aan personeel dat beschikbaar of zelfs bereid is om ze te registeren.

Hoe kan men dan een beter zicht op de realiteit krijgen, wat een onmisbare stap is om te vermijden dat onaangepaste maatregelen worden genomen?

Dit drama plaatst andere vragen op de politieke agenda, en ik hoop dat ze helemaal bovenaan komen te staan.

Wat moet er worden gedaan aan de honderden jongeren die soms letterlijk hun territorium hebben afgebakend op de metrolijnen en op diverse plaatsen van de openbare ruimte, om hun laaghartige activiteiten uit te voeren, terwijl de voorzieningen die al vele jaren geleden werden ingevoerd om naar hen te luisteren, geen invloed op hen hebben?

Deze vraag lijkt centraal te staan, aangezien deze personen, door de totale of gedeeltelijke straffeloosheid waarvan ze genieten, zichtbaar een sterke zij het negatieve aantrekkingskracht uitoefenen op een reeks andere jongeren die zich met hen identificeren.

Maar er zijn nog andere vragen die niet uit de weg mogen worden gegaan, die er misschien in zullen slagen taboes gedeeltelijk te doorbreken en bepaalde uitzonderingen te voorzien.

Tot op vandaag situeerde het debat rond de delinquentie zich tussen twee extremen: enerzijds de cafépraat die oproept tot rassenhaat en anderzijds de ideeën uit fluwelen salons die soms ver weg van de gevoelige plaatsen liggen, en die de regels van de jeugdbescherming of de bepalingen van de wet over de persoonlijke levenssfeer (regels voor toezicht en voor onderzoek, cf. DNA-afdrukken, ) verheffen tot onbespreekbare totems.

Zonder volledig te zijn, volgen hier nog een aantal andere vragen.

Welke uitzonderingen moeten worden voorzien op de sancties voor jongeren die ernstige misdrijven plegen?

Wordt het gevoel van straffeloosheid waar sommigen misbruik van maken, ook niet gevoed door de afwezigheid van maatregelen op het vlak van de ouderlijke verantwoordelijkheid?

Worden de openbare vervoermaatschappijen, door het steeds meer verplichte gebruik van de collectieve vervoermiddelen dat wordt gedicteerd door de milieuvoorschriften, niet gedwongen om de realiteit over feiten die op hun net worden gepleegd en die ze niet in de hand hebben, enigszins te maskeren?

Welke is de gedragsimpact van de dolgedraaide ontwikkeling van steeds kleinere toestellen voor (tele)communicatie en vrije tijd?

De mars die zondag wordt georganiseerd, is een eerste stap in de richting van de zoektocht naar passende en objectieve antwoorden door alle democratische vertegenwoordigers van dit land, zonder electoraal opbod, opdat geen bloed meer zou worden vergoten en opdat jij, mijn zoon, net als alle andere adolescenten en minder jonge medemensen uit alle wijken en van alle origine, zich opnieuw vrij en veilig zouden kunnen bewegen, in de stad en elders.

Bien des questions pour Joe et celui qui fut son seul gardien

Joe n’a-t-il pas eu de gardiens �* la Gare centrale? On en a oublié un qui fut d’ailleurs bien seul. Je suis son père et je suis très fier de ce qu’il a été capable de faire pendant et après le drame, malgré le chagrin et le choc engendrés par cette inqualifiable agression, afin que les secours soient très rapidement sur les lieux, et pour répondre, durant les heures qui ont suivi, aux nombreuses questions des enquêteurs et ainsi leur donner un maximum de chances, comme d’autres témoins, de retrouver ces chiens sans collier.

Mon fils, je pleure et j’enrage contre les auteurs de cet acte abjecte qui ont eu pour pâture la vie de ton ami Joe, et plongé dans une tristesse infinie ses parents Guy et François, son frère Jimmy, et toute leur famille.

J’éprouve un sentiment de honte de t’avoir fait avancer dans une société dont je fais partie, et qui vous prive de plus en plus du droit élémentaire de vous déplacer librement.

Après deux agressions physiques, un racket, une tentative de racket, durant tes déplacements en moins de deux ans, je croyais que tu avais atteint le sommet du genre. C’était sans compter sur le lâche assassinat de ton ami commis sous tes yeux par des prédateurs �* l’affût de proies théoriquement faciles.

Mais je veux �* tout prix t’aider �* te construire un avenir dans un esprit et avec un message positif.

D’abord parce que l’amitié que toi et Joe avez fait grandir entre vous et autour de vous doit rester porteuse et exemplaire.

Ensuite, parce que, comme je te l’ai expliqué, les formules �* l’emporte-pièce et les amalgames douteux portent en eux les germes d’autres victimes innocentes. Et enfin, parce que la solution au fléau de la délinquance et de la violence urbaine passe par une analyse scientifique du phénomène.

Il importe donc notamment d’en savoir plus sur les auteurs eux-mêmes et de permettre aux enquêteurs de poursuivre leur travail de fourmi, le plus possible en dehors de la pression médiatique.

Plus largement, l’outil de base pour une démarche scientifique apparaît défaillant. Les données statistiques disponibles sont parcellaires parce qu’elles ne reposent que sur des plaintes que souvent les victimes de faits moins graves n’osent ou ne peuvent déposer, faute de personnel disponible, voire disposé �* les enregistrer. Comment donc, améliorer la qualité de la photographie du terrain, étape indispensable pour éviter de prendre des mesures inadaptées ?

Ce drame place d’autres questions, je l’espère très haut, �* l’agenda politique. Que faire des quelques centaines de jeunes gens qui ont tracé leur territoire, parfois littéralement, sur les axes de l’underground et en divers lieux de l’espace public pour exécuter leurs basses besognes, alors que les dispositifs mis en place depuis de nombreuses années pour les écouter n’ont pas d’effet sur eux?

Cette question apparaît centrale car, par l’impunité totale ou partielle dont ils bénéficient ces personnages constituent visiblement une pompe aspirante vers les bas fonds de l’ignoble �* une série d’autres jeunes gens qui s’identifient �* eux. Mais il en est d’autres qu’il importe de ne pas éluder, quitte, peut-être, �* faire sauter partiellement des tabous et �* prévoir certaines exceptions.

Jusqu’ici, le débat sur la délinquance s’est toujours neutralisé entre deux extrêmes: les propos de café de commerce appelant �* la haine raciale et certaines réflexions de salons feutrés, parfois loin des lieux sensibles, érigeant en totems non amendables les règles de protection de la jeunesse ou les dispositions de la loi sur la vie privée pour régir les dispositifs de surveillance, voire de recherche (empreintes ADN).

Sans constituer une liste exhaustive, voici quelques autres questions. Quelles exceptions prévoir en matière de sanctions pour les jeunes délinquants graves?

Le sentiment d’impunité dont abusent certains n’est il pas alimenté aussi par l’absence de mesures en matière de responsabilité parentale ?

L’utilisation de plus en plus obligée du mode de déplacement collectif dicté par les impératifs environnementaux ne pousse-t-il pas les sociétés de transport en commun de masquer quelque peu la réalité face aux faits commis sur leur réseau et qui les dépassent ?

Quel est l’impact comportemental du développement frénétique des appareils de plus en plus miniaturisés des moyens de (télé)communication et de loisirs?

La marche organisée dimanche constitue un premier pas dans la recherche de réponses adaptées et objectivées par tous les démocrates mandataires de ce pays, et sans surenchère, pour que le sang ne coule plus et pour que toi, mon fils, comme les autres ados ainsi que les moins jeunes, de tous les quartiers et de toutes les origines, vous puissiez �* nouveau vous déplacer librement et en sécurité dans la ville et ailleurs.

PollyCorrect · 22 april 2006, 10:58

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Knorretje

En tot slot, omdat er een wetenschappelijke analyse van de plaag van de delinquentie en het stedelijk geweld nodig is om tot een oplossing te komen van het fenomeen.

Amen. Ik ben benieuwd naar de uitkomsten van dit soort onderzoek.

Ik zou graag zien dat er een diepgaand onderzoek verricht werd, onder honderdduizenden jongeren (vooral jongens) van de leeftijdsgroep van Joe en zijn vriend.

Kijken wie er aangevallen, bestolen, beroofd en/of fysiek gekwetst werd op de openbare weg, en in welke omstandigheden. Kijken welk excuus werd gebruikt. Soms is alleen een blik al voldoende.

Dat materiële nemen ze er volgens mij alleen maar bij. Het

Als leerkracht en als ouder ken ik veel kids van die leeftijd. Onder de jongens ken ik er niet één die niet eens aangevallen, beroofd of zelfs geslagen werd op de openbare weg of in het openbaar vervoer.

De meesten durven niet eens nog iets te zeggen. De slachtoffers schamen zich een beetje, en ze willen het niet te vaak horen, anders durven ze niet meer te leven, buiten te komen, uit te gaan, plezier te maken.

We zitten met een generatie jongeren die nu al z'n trauma verdringt. Dat breekt later op.

Dit bereidt zich al zo'n 20 jaar voor, en is nu tot een climax gekomen, ten minste wat betreft Brussel. In Frankrijk hebben honderden mensen de klap al gehad, met o.a. honderden verbrande auto's.

Ik steek de vader van de vriend een hart onder de riem.

22 april 2006, 08:25	#1
Knorretje Banneling Geregistreerd: 3 maart 2006 Berichten: 1.977	Brief van Jean, vader van de vriend van Joe Brief van Jean, vader van de vriend van Joe - Het Nieuwsblad online 22.4.6 ,,Vragen voor Joe en zijn enige beschermer’’ De vader van de vriend die bij Joe in het Centraal Station zat, heeft de twee jongens een brief geschreven. Had Joe geen beschermers in het Centraal Station? Men is er één vergeten, die trouwens helemaal alleen was. Ik ben zijn vader en ik ben heel trots op wat hij nog heeft kunnen doen tijdens en na het drama, ondanks het verdriet en de schok die werden veroorzaakt door deze ongehoorde agressie, zodat de hulpdiensten heel snel ter plaatse konden zijn en om, tijdens de uren die erop volgden, te antwoorden op de vele vragen van de rechercheurs en hen zo, net als de andere getuigen, zo veel mogelijk kansen te geven om deze losgelaten honden terug te vinden. Mijn zoon, ik ween en ik ben razend op de daders van deze verachtelijke daad, die jouw vriend Joe van het leven hebben beroofd en die zijn ouders Guy en François, zijn broer Jimmy en heel hun familie in een oneindige droefheid hebben ondergedompeld. Ik ervaar een gevoel van schaamte omdat ik je heb laten verder gaan in een maatschappij waarvan ik deel uitmaak en die jullie steeds meer het elementaire recht ontzegt om jullie vrij te bewegen. Na twee fysieke aanvallen, een bedreiging, een poging tot afpersing, tijdens je verplaatsingen in minder dan twee jaar, dacht ik dat je nu het ergste wel had meegemaakt. Ik had niet gerekend op de laffe moord op je vriend die onder je ogen werd gepleegd door roofdieren die uit waren op zogenaamd gemakkelijke prooien. Maar ik wil je koste wat het kost helpen om te bouwen aan een toekomst in een positieve geest en met een positieve boodschap. Eerst en vooral omdat de vriendschap die jij en Joe tussen jullie en rondom jullie hebben laten groeien, een voorbeeld moet zijn en blijven voor anderen. Vervolgens omdat, zoals ik je al heb uitgelegd, de vlotte oneliners en de snelle veralgemeningen de kiemen in zich dragen van nog meer onschuldige slachtoffers. En tot slot, omdat er een wetenschappelijke analyse van de plaag van de delinquentie en het stedelijk geweld nodig is om tot een oplossing te komen van het fenomeen. Het is dus belangrijk om meer te weten te komen over de daders zelf en om de rechercheurs toe te laten hun speurderswerk voort te zetten, voor zover mogelijk weg van de druk van de media. Ruimer bekeken, lijkt een goede basis voor een wetenschappelijke benadering niet te bestaan. De beschikbare statistische gegevens zijn onvolledig aangezien ze uitsluitend berusten op klachten die de slachtoffers van minder ernstige feiten niet durven of niet kunnen indienen, bij gebrek aan personeel dat beschikbaar of zelfs bereid is om ze te registeren. Hoe kan men dan een beter zicht op de realiteit krijgen, wat een onmisbare stap is om te vermijden dat onaangepaste maatregelen worden genomen? Dit drama plaatst andere vragen op de politieke agenda, en ik hoop dat ze helemaal bovenaan komen te staan. Wat moet er worden gedaan aan de honderden jongeren die soms letterlijk hun territorium hebben afgebakend op de metrolijnen en op diverse plaatsen van de openbare ruimte, om hun laaghartige activiteiten uit te voeren, terwijl de voorzieningen die al vele jaren geleden werden ingevoerd om naar hen te luisteren, geen invloed op hen hebben? Deze vraag lijkt centraal te staan, aangezien deze personen, door de totale of gedeeltelijke straffeloosheid waarvan ze genieten, zichtbaar een sterke zij het negatieve aantrekkingskracht uitoefenen op een reeks andere jongeren die zich met hen identificeren. Maar er zijn nog andere vragen die niet uit de weg mogen worden gegaan, die er misschien in zullen slagen taboes gedeeltelijk te doorbreken en bepaalde uitzonderingen te voorzien. Tot op vandaag situeerde het debat rond de delinquentie zich tussen twee extremen: enerzijds de cafépraat die oproept tot rassenhaat en anderzijds de ideeën uit fluwelen salons die soms ver weg van de gevoelige plaatsen liggen, en die de regels van de jeugdbescherming of de bepalingen van de wet over de persoonlijke levenssfeer (regels voor toezicht en voor onderzoek, cf. DNA-afdrukken, ) verheffen tot onbespreekbare totems. Zonder volledig te zijn, volgen hier nog een aantal andere vragen. Welke uitzonderingen moeten worden voorzien op de sancties voor jongeren die ernstige misdrijven plegen? Wordt het gevoel van straffeloosheid waar sommigen misbruik van maken, ook niet gevoed door de afwezigheid van maatregelen op het vlak van de ouderlijke verantwoordelijkheid? Worden de openbare vervoermaatschappijen, door het steeds meer verplichte gebruik van de collectieve vervoermiddelen dat wordt gedicteerd door de milieuvoorschriften, niet gedwongen om de realiteit over feiten die op hun net worden gepleegd en die ze niet in de hand hebben, enigszins te maskeren? Welke is de gedragsimpact van de dolgedraaide ontwikkeling van steeds kleinere toestellen voor (tele)communicatie en vrije tijd? De mars die zondag wordt georganiseerd, is een eerste stap in de richting van de zoektocht naar passende en objectieve antwoorden door alle democratische vertegenwoordigers van dit land, zonder electoraal opbod, opdat geen bloed meer zou worden vergoten en opdat jij, mijn zoon, net als alle andere adolescenten en minder jonge medemensen uit alle wijken en van alle origine, zich opnieuw vrij en veilig zouden kunnen bewegen, in de stad en elders. Bien des questions pour Joe et celui qui fut son seul gardien Joe n’a-t-il pas eu de gardiens �* la Gare centrale? On en a oublié un qui fut d’ailleurs bien seul. Je suis son père et je suis très fier de ce qu’il a été capable de faire pendant et après le drame, malgré le chagrin et le choc engendrés par cette inqualifiable agression, afin que les secours soient très rapidement sur les lieux, et pour répondre, durant les heures qui ont suivi, aux nombreuses questions des enquêteurs et ainsi leur donner un maximum de chances, comme d’autres témoins, de retrouver ces chiens sans collier. Mon fils, je pleure et j’enrage contre les auteurs de cet acte abjecte qui ont eu pour pâture la vie de ton ami Joe, et plongé dans une tristesse infinie ses parents Guy et François, son frère Jimmy, et toute leur famille. J’éprouve un sentiment de honte de t’avoir fait avancer dans une société dont je fais partie, et qui vous prive de plus en plus du droit élémentaire de vous déplacer librement. Après deux agressions physiques, un racket, une tentative de racket, durant tes déplacements en moins de deux ans, je croyais que tu avais atteint le sommet du genre. C’était sans compter sur le lâche assassinat de ton ami commis sous tes yeux par des prédateurs �* l’affût de proies théoriquement faciles. Mais je veux �* tout prix t’aider �* te construire un avenir dans un esprit et avec un message positif. D’abord parce que l’amitié que toi et Joe avez fait grandir entre vous et autour de vous doit rester porteuse et exemplaire. Ensuite, parce que, comme je te l’ai expliqué, les formules �* l’emporte-pièce et les amalgames douteux portent en eux les germes d’autres victimes innocentes. Et enfin, parce que la solution au fléau de la délinquance et de la violence urbaine passe par une analyse scientifique du phénomène. Il importe donc notamment d’en savoir plus sur les auteurs eux-mêmes et de permettre aux enquêteurs de poursuivre leur travail de fourmi, le plus possible en dehors de la pression médiatique. Plus largement, l’outil de base pour une démarche scientifique apparaît défaillant. Les données statistiques disponibles sont parcellaires parce qu’elles ne reposent que sur des plaintes que souvent les victimes de faits moins graves n’osent ou ne peuvent déposer, faute de personnel disponible, voire disposé �* les enregistrer. Comment donc, améliorer la qualité de la photographie du terrain, étape indispensable pour éviter de prendre des mesures inadaptées ? Ce drame place d’autres questions, je l’espère très haut, �* l’agenda politique. Que faire des quelques centaines de jeunes gens qui ont tracé leur territoire, parfois littéralement, sur les axes de l’underground et en divers lieux de l’espace public pour exécuter leurs basses besognes, alors que les dispositifs mis en place depuis de nombreuses années pour les écouter n’ont pas d’effet sur eux? Cette question apparaît centrale car, par l’impunité totale ou partielle dont ils bénéficient ces personnages constituent visiblement une pompe aspirante vers les bas fonds de l’ignoble �* une série d’autres jeunes gens qui s’identifient �* eux. Mais il en est d’autres qu’il importe de ne pas éluder, quitte, peut-être, �* faire sauter partiellement des tabous et �* prévoir certaines exceptions. Jusqu’ici, le débat sur la délinquance s’est toujours neutralisé entre deux extrêmes: les propos de café de commerce appelant �* la haine raciale et certaines réflexions de salons feutrés, parfois loin des lieux sensibles, érigeant en totems non amendables les règles de protection de la jeunesse ou les dispositions de la loi sur la vie privée pour régir les dispositifs de surveillance, voire de recherche (empreintes ADN). Sans constituer une liste exhaustive, voici quelques autres questions. Quelles exceptions prévoir en matière de sanctions pour les jeunes délinquants graves? Le sentiment d’impunité dont abusent certains n’est il pas alimenté aussi par l’absence de mesures en matière de responsabilité parentale ? L’utilisation de plus en plus obligée du mode de déplacement collectif dicté par les impératifs environnementaux ne pousse-t-il pas les sociétés de transport en commun de masquer quelque peu la réalité face aux faits commis sur leur réseau et qui les dépassent ? Quel est l’impact comportemental du développement frénétique des appareils de plus en plus miniaturisés des moyens de (télé)communication et de loisirs? La marche organisée dimanche constitue un premier pas dans la recherche de réponses adaptées et objectivées par tous les démocrates mandataires de ce pays, et sans surenchère, pour que le sang ne coule plus et pour que toi, mon fils, comme les autres ados ainsi que les moins jeunes, de tous les quartiers et de toutes les origines, vous puissiez �* nouveau vous déplacer librement et en sécurité dans la ville et ailleurs.