enige uitweg: multi-laterale diplomatie

drosophila · 3 augustus 2006, 14:38

Vragen bij een vredesmacht in Libanondoor Tom SauerTom Sauer geeft voorrang aan een multi- lateraal diplomatiek offensief (DM vandaag)

Er is meer en meer sprake van het sturen van vredestroepen naar het Midden-Oosten. Sommigen ijveren zelfs voor het zenden van internationale troepen die de verder strijdende Hezbollah desnoods kunnen bekampen met militaire middelen. Deze benadering roept meteen vraagtekens op bij het sturen van een dergelijke troepenmacht. Is het de bedoeling dat de rest van de wereld Israël beschermt tegen externe gevaren en samen met de Joodse staat de degens kruist met Hezbollah? Het is weinig waarschijnlijk dat de internationale gemeenschap akkoord zal gaan met een dergelijke interpretatie. En het is meer dan waarschijnlijk dat een dergelijke troepenmacht zonder een even krachtdadige diplomatieke inspanning kan leiden tot een regionaal conflict dat mogelijk verder uitdijt naar de rest van de wereld. Of gelooft men nu echt dat Hezbollah zich zal omvormen tot een Leger des Heils als Israël stopt met zijn disproportionele vijandelijkheden?
Internationale politiek is voor een groot deel een machtsspel. Welnu, over de machtsbalans tussen de Israëli's en de Palestijnen moeten we niet te veel uitweiden. Israël beschikt over een perfect geolied leger dat massaal bewapend wordt met de hoogst technologische wapens door en uit de VS. De Palestijnen beschikken niet eens over een staat, laat staan een leger. De Palestijnse bevolking werd decennialang economisch gewurgd door Israël. 95 procent van de bevolking in Gaza is werkloos; 75 procent leeft onder de armoedegrens. Om het even welk ander volk dat deze vernederingen moet ondergaan, zou op dezelfde gewelddadige manier reageren. Legaal is deze vorm van verzet niet, maar legitiem is het misschien wel. Het apartheidsregime zou ook nog bestaan hebben als het ANC de Gandhimethode was blijven hanteren. Hoe men het ook draait, de harde aanpak van staten loont zelden of nooit op lange termijn. De gewone man wil brood op de plank, wat vrede vereist. Vrede zonder rechtvaardigheid is echter op termijn niet vol te houden.
Zelfs voor de dogmatische machtsdenkers moet het klaar en duidelijk zijn dat de balans in het ruimere Midden-Oosten zich meer en meer tegen Israël keert. Elke dag komen er veel meer Arabieren bij dan Israëli's; Arabieren die weinig of geen toekomstkansen zien omdat hun regio niet ontwikkeld is - waaraan het Westen tussen haakjes voor een groot stuk schatplichtig is - en omdat hun niet-democratisch verkozen regeringen, die eveneens de hand boven het hoofd wordt gehouden door datzelfde Westen, een beleid voeren dat enkel een kleine elite en niet de hele bevolking ten goede komt. Is het dan abnormaal dat de beter opgeleiden in de regio, die nog meer dan anderen geconfronteerd worden met hun onmachtssituatie, de koppen bij elkaar steken en trachten die structurele onrechtvaardige situatie aan te pakken?
Hezbollah wordt in sommige media afgeschilderd als een monster. Men zou echter beter ophouden Hezbollah met alle zonden van Israël te beladen. Het is Hezbollah die voor sociale voorzieningen zorgt in Libanon. Als zelfs de Libanese christenen hun kinderen naar Hezbollahscholen sturen omwille van de kwaliteit van het onderwijs, zegt dat niet enkel iets over de zwakte van de staat Libanon maar tevens over de sterkte van Hezbollah als sociale organisatie en de onmogelijkheid van Israël om Hezbollah te kraken. Om diezelfde reden is het niet verwonderlijk dat Hamas, een gelijkaardige organisatie als Hezbollah, op legale manier werd verkozen. De Palestijnse bevolking was het corrupte regime van El Fatah beu en zag in Hamas een constructief alternatief.
Het is dan ook bizar dat de Europese Unie Hamas na haar verkiezingsoverwinning op de terroristenlijst liet staan en vandaag weigert met Hamas samen te werken. Hoe belangrijk is democratisering voor de EU en het Westen nu eigenlijk? En is het abnormaal dat diezelfde intellectuelen oproepen om met de wapens diezelfde structurele onrechtvaardige situatie te bekampen? Zolang Israël niet inziet dat vrede rechtvaardigheid vereist, zal het met de regelmaat van de klok worden aangevallen en als reactie zijn gevechtsvliegtuigen van stal moeten halen.
De tijd speelt echter in het nadeel van Israël. Ook de buurstaten werken aan gesofistikeerde wapens. Een voorbeeld is de geavanceerde raket die tijdens deze crisis afgevuurd werd op een nog meer geavanceerde Israëlische oorlogsbodem, iets wat deze laatste niet enkel niet had verwacht, maar tevens niet heeft kunnen tegenhouden. Anderen in de regio werken aan kernwapens. Het is een illusie te geloven Teheran te kunnen overtuigen om zijn programma op te geven zolang de kernwapenstaten waaronder Israël en de VS weigeren hun wapens te elimineren, wat ze nochtans verplicht zijn onder het Nucleair Non-proliferatieverdrag van 1968.
Het Westen heeft een symbolische overwinning behaald door de recente resolutie van de Veiligheidsraad die dreigt met economische sancties tegen Iran, goedgekeurd te krijgen. Het zou echter wel eens een pyrrusoverwinning kunnen zijn. Van automatische sancties is in de resolutie geen sprake en Rusland en China zullen nooit akkoord gaan met grootschalige economische sancties. Dat laatste zou trouwens een nog niet geziene verhoging van de olieprijzen betekenen. Unilaterale acties door de VS en/of Israël tegen Iran zullen de moslimwereld nog meer verenigen en onder meer terroristische acties door met Al Qaida gelieerde groeperingen uitlokken. Preventieve acties tegen massavernietigingswapens hebben bovendien enkel een kortstondig effect. De verdere verspreiding van kernwapens is niet tegen te houden, tenzij de kernwapenstaten zelf bereid zijn hun eigen speelgoed op te geven. Dat laatste is duidelijk niet het geval. De enige conclusie is dan ook dat de wereld nog meer kernwapenstaten mag verwachten. De strategische voordelen waarover Israël vandaag beschikt worden een voor een weggeblazen.
Er is natuurlijk een alternatief. Dat bestaat uit de wederzijdse erkenning van economisch leefbare staten, inclusief Israël en Palestina. Dat de Arabieren Israël niet willen erkennen is een fabel. De Arabische staten hebben dat bij monde van koning Abdullah van Saoedi-Arabië met zoveel woorden gesteld in 2002. Zelfs binnen Hamas is er een kentering merkbaar. Dit laatste was zelfs de aanleiding van het actuele conflict. Het moge echter duidelijk zijn dat de erkenning van Israël ook een versoepeling van de houding van Israël vereist.
Een rechtvaardige en duurzame vrede vereist een leefbare Palestijnse staat met grenzen die teruggaan tot de periode voor 1967, het opdoeken van alle Israëlische nederzettingen en het erkennen van Jeruzalem als hoofdstad voor zowel de Israëli's als de Palestijnen. Niemand minder dan Brent Scowcroft, veiligheidsadviseur onder de Amerikaanse presidenten Ford en Bush sr., heeft deze punten nogmaals op een rijtje geplaatst in een recent artikel in The Washington Post. Ook Scowcroft benadrukt dat Hezbollah niet de oorzaak, maar het gevolg is van het probleem. Deze crisis bevat een opportuniteit om eens en voorgoed alle diplomatieke krachten te bundelen. Het opzetten van een vredesmacht, of zelfs meerdere vredesmachten, moet ondergeschikt zijn aan een dergelijk diplomatiek offensief.

Tom Sauer doceert internationale politiek aan de Universiteit Antwerpen.

Rene Artois · 3 augustus 2006, 16:59

In dit geval ben ik het volledig met Sauer eens. Wat de regio nodig heeft is inderdaad een multilateraal diplomatiek offensief ofwel een eindeloos gepalaver tussen bemoeizuchtige partijen die toch niet akkoord kunnen raken. Terwijl de vertegenwoordigers van deze geïnteresseerde partijen vergaderen, pendelen, recepties houden en bij elkaar op de koffie gaan kan Israël orde op zaken stellen. Als dit diplomatiek offensief lang genoeg duurt slagen ze er misschien zelfs in de klus helemaal af te maken.

labyrinth · 3 augustus 2006, 17:17

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Rene Artois

In dit geval ben ik het volledig met Sauer eens. Wat de regio nodig heeft is inderdaad een multilateraal diplomatiek offensief ofwel een eindeloos gepalaver tussen bemoeizuchtige partijen die toch niet akkoord kunnen raken. Terwijl de vertegenwoordigers van deze geïnteresseerde partijen vergaderen, pendelen, recepties houden en bij elkaar op de koffie gaan kan Israël orde op zaken stellen. Als dit diplomatiek offensief lang genoeg duurt slagen ze er misschien zelfs in de klus helemaal af te maken.

Het Midden-Oosten verenigen tegen Israël en de VS ? Is dat orde op zaken stellen ?

Sergei · 3 augustus 2006, 17:23

Dit is helemaal geen "klus".
Het is een conflict dat al tientallen jaren aansleept en nu een hoogtepunt heeft bereikt. Er kan enkel rust komen als Israël:

- De grenzen respecteerd van 1967
- Zich terugtrekt uit Jeruzalem

Pas dan is er werkelijk een kans op een vredige toestand.
Maar: het zou maar al te fair zijn dat Israël bovendien Palestina help bij de wederopbouw van de Infrastructuur.
Hamas en Hezbollah zijn inderdaad het resultaat van de gebeurtenissen en Inderdaad, vooral Hezbollah heeft al laten zien dat ze degelijk kunnen besturen. De enige die den aas in handen heeft = Israël.

Rene Artois · 3 augustus 2006, 17:51

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door labyrinth

Het Midden-Oosten verenigen tegen Israël en de VS ? Is dat orde op zaken stellen ?

Die vereniging is al lang een feit.

Met orde op zaken stellen bedoel ik de uitschakeling van een vooruitgeschoven post van Iran in Libanon. Reken er maar op dat als ze daarin slagen het grootste deel van het Midden Oosten hen er niet weinig dankbaar voor zal zijn. Niet dat ze het zullen toegeven natuurlijk.

Rene Artois · 3 augustus 2006, 17:58

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Sergei

Dit is helemaal geen "klus".
Het is een conflict dat al tientallen jaren aansleept en nu een hoogtepunt heeft bereikt. Er kan enkel rust komen als Israël:

- De grenzen respecteerd van 1967
- Zich terugtrekt uit Jeruzalem

Pas dan is er werkelijk een kans op een vredige toestand.
Maar: het zou maar al te fair zijn dat Israël bovendien Palestina help bij de wederopbouw van de Infrastructuur.
Hamas en Hezbollah zijn inderdaad het resultaat van de gebeurtenissen en Inderdaad, vooral Hezbollah heeft al laten zien dat ze degelijk kunnen besturen. De enige die den aas in handen heeft = Israël.

Als een soort internationaal bewind voor Jeruzalem ook kan en u vult uw oplossing aan met het opgeven van de gewapende strijd en van het recht op terugkeer door de palestijnen dan is er een basis om tot vrede te komen. Eerder niet. Ik denk echter niet dat Hamas en Hezbollah in zo een soort proces ingeschakeld kunnen worden.

Sergei · 3 augustus 2006, 21:05

Jeruzalem bestuurt door het westen? aw, dat is gelijk aan water op frituurolie gieten. Ik weet niet hoe ze dit het beste aanpakken want het is een heikele situatie.

Gentenaar · 5 augustus 2006, 08:01

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door drosophila

Vragen bij een vredesmacht in Libanondoor Tom SauerTom Sauer geeft voorrang aan een multi- lateraal diplomatiek offensief (DM vandaag)

Er is meer en meer sprake van het sturen van vredestroepen naar het Midden-Oosten. Sommigen ijveren zelfs voor het zenden van internationale troepen die de verder strijdende Hezbollah desnoods kunnen bekampen met militaire middelen. Deze benadering roept meteen vraagtekens op bij het sturen van een dergelijke troepenmacht. Is het de bedoeling dat de rest van de wereld Israël beschermt tegen externe gevaren en samen met de Joodse staat de degens kruist met Hezbollah? Het is weinig waarschijnlijk dat de internationale gemeenschap akkoord zal gaan met een dergelijke interpretatie. En het is meer dan waarschijnlijk dat een dergelijke troepenmacht zonder een even krachtdadige diplomatieke inspanning kan leiden tot een regionaal conflict dat mogelijk verder uitdijt naar de rest van de wereld. Of gelooft men nu echt dat Hezbollah zich zal omvormen tot een Leger des Heils als Israël stopt met zijn disproportionele vijandelijkheden?
Internationale politiek is voor een groot deel een machtsspel. Welnu, over de machtsbalans tussen de Israëli's en de Palestijnen moeten we niet te veel uitweiden. Israël beschikt over een perfect geolied leger dat massaal bewapend wordt met de hoogst technologische wapens door en uit de VS. De Palestijnen beschikken niet eens over een staat, laat staan een leger. De Palestijnse bevolking werd decennialang economisch gewurgd door Israël. 95 procent van de bevolking in Gaza is werkloos; 75 procent leeft onder de armoedegrens. Om het even welk ander volk dat deze vernederingen moet ondergaan, zou op dezelfde gewelddadige manier reageren. Legaal is deze vorm van verzet niet, maar legitiem is het misschien wel. Het apartheidsregime zou ook nog bestaan hebben als het ANC de Gandhimethode was blijven hanteren. Hoe men het ook draait, de harde aanpak van staten loont zelden of nooit op lange termijn. De gewone man wil brood op de plank, wat vrede vereist. Vrede zonder rechtvaardigheid is echter op termijn niet vol te houden.
Zelfs voor de dogmatische machtsdenkers moet het klaar en duidelijk zijn dat de balans in het ruimere Midden-Oosten zich meer en meer tegen Israël keert. Elke dag komen er veel meer Arabieren bij dan Israëli's; Arabieren die weinig of geen toekomstkansen zien omdat hun regio niet ontwikkeld is - waaraan het Westen tussen haakjes voor een groot stuk schatplichtig is - en omdat hun niet-democratisch verkozen regeringen, die eveneens de hand boven het hoofd wordt gehouden door datzelfde Westen, een beleid voeren dat enkel een kleine elite en niet de hele bevolking ten goede komt. Is het dan abnormaal dat de beter opgeleiden in de regio, die nog meer dan anderen geconfronteerd worden met hun onmachtssituatie, de koppen bij elkaar steken en trachten die structurele onrechtvaardige situatie aan te pakken?
Hezbollah wordt in sommige media afgeschilderd als een monster. Men zou echter beter ophouden Hezbollah met alle zonden van Israël te beladen. Het is Hezbollah die voor sociale voorzieningen zorgt in Libanon. Als zelfs de Libanese christenen hun kinderen naar Hezbollahscholen sturen omwille van de kwaliteit van het onderwijs, zegt dat niet enkel iets over de zwakte van de staat Libanon maar tevens over de sterkte van Hezbollah als sociale organisatie en de onmogelijkheid van Israël om Hezbollah te kraken. Om diezelfde reden is het niet verwonderlijk dat Hamas, een gelijkaardige organisatie als Hezbollah, op legale manier werd verkozen. De Palestijnse bevolking was het corrupte regime van El Fatah beu en zag in Hamas een constructief alternatief.
Het is dan ook bizar dat de Europese Unie Hamas na haar verkiezingsoverwinning op de terroristenlijst liet staan en vandaag weigert met Hamas samen te werken. Hoe belangrijk is democratisering voor de EU en het Westen nu eigenlijk? En is het abnormaal dat diezelfde intellectuelen oproepen om met de wapens diezelfde structurele onrechtvaardige situatie te bekampen? Zolang Israël niet inziet dat vrede rechtvaardigheid vereist, zal het met de regelmaat van de klok worden aangevallen en als reactie zijn gevechtsvliegtuigen van stal moeten halen.
De tijd speelt echter in het nadeel van Israël. Ook de buurstaten werken aan gesofistikeerde wapens. Een voorbeeld is de geavanceerde raket die tijdens deze crisis afgevuurd werd op een nog meer geavanceerde Israëlische oorlogsbodem, iets wat deze laatste niet enkel niet had verwacht, maar tevens niet heeft kunnen tegenhouden. Anderen in de regio werken aan kernwapens. Het is een illusie te geloven Teheran te kunnen overtuigen om zijn programma op te geven zolang de kernwapenstaten waaronder Israël en de VS weigeren hun wapens te elimineren, wat ze nochtans verplicht zijn onder het Nucleair Non-proliferatieverdrag van 1968.
Het Westen heeft een symbolische overwinning behaald door de recente resolutie van de Veiligheidsraad die dreigt met economische sancties tegen Iran, goedgekeurd te krijgen. Het zou echter wel eens een pyrrusoverwinning kunnen zijn. Van automatische sancties is in de resolutie geen sprake en Rusland en China zullen nooit akkoord gaan met grootschalige economische sancties. Dat laatste zou trouwens een nog niet geziene verhoging van de olieprijzen betekenen. Unilaterale acties door de VS en/of Israël tegen Iran zullen de moslimwereld nog meer verenigen en onder meer terroristische acties door met Al Qaida gelieerde groeperingen uitlokken. Preventieve acties tegen massavernietigingswapens hebben bovendien enkel een kortstondig effect. De verdere verspreiding van kernwapens is niet tegen te houden, tenzij de kernwapenstaten zelf bereid zijn hun eigen speelgoed op te geven. Dat laatste is duidelijk niet het geval. De enige conclusie is dan ook dat de wereld nog meer kernwapenstaten mag verwachten. De strategische voordelen waarover Israël vandaag beschikt worden een voor een weggeblazen.
Er is natuurlijk een alternatief. Dat bestaat uit de wederzijdse erkenning van economisch leefbare staten, inclusief Israël en Palestina. Dat de Arabieren Israël niet willen erkennen is een fabel. De Arabische staten hebben dat bij monde van koning Abdullah van Saoedi-Arabië met zoveel woorden gesteld in 2002. Zelfs binnen Hamas is er een kentering merkbaar. Dit laatste was zelfs de aanleiding van het actuele conflict. Het moge echter duidelijk zijn dat de erkenning van Israël ook een versoepeling van de houding van Israël vereist.
Een rechtvaardige en duurzame vrede vereist een leefbare Palestijnse staat met grenzen die teruggaan tot de periode voor 1967, het opdoeken van alle Israëlische nederzettingen en het erkennen van Jeruzalem als hoofdstad voor zowel de Israëli's als de Palestijnen. Niemand minder dan Brent Scowcroft, veiligheidsadviseur onder de Amerikaanse presidenten Ford en Bush sr., heeft deze punten nogmaals op een rijtje geplaatst in een recent artikel in The Washington Post. Ook Scowcroft benadrukt dat Hezbollah niet de oorzaak, maar het gevolg is van het probleem. Deze crisis bevat een opportuniteit om eens en voorgoed alle diplomatieke krachten te bundelen. Het opzetten van een vredesmacht, of zelfs meerdere vredesmachten, moet ondergeschikt zijn aan een dergelijk diplomatiek offensief.

Tom Sauer doceert internationale politiek aan de Universiteit Antwerpen.

daar zit een pak intelligente klap tussen.

Gentenaar · 5 augustus 2006, 08:03

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Rene Artois

Die vereniging is al lang een feit.

Met orde op zaken stellen bedoel ik de uitschakeling van een vooruitgeschoven post van Iran in Libanon. Reken er maar op dat als ze daarin slagen het grootste deel van het Midden Oosten hen er niet weinig dankbaar voor zal zijn. Niet dat ze het zullen toegeven natuurlijk.

Tja, nu is Hezbollah plots een vooruitgeschoven post van Iran. Waarom? Omdat ze dezelfde taal spreken en naar dezelfde moskee gaan?
Zou Israel niet eerder een vooruitgeschoven post zijn van het westerse militair-industrieel complex dat wanhopig probeert zijn klauwen te leggen op de oliebronnen?

Ik zeg het laatste.

Rene Artois · 5 augustus 2006, 12:06

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Gentenaar

Tja, nu is Hezbollah plots een vooruitgeschoven post van Iran. Waarom? Omdat ze dezelfde taal spreken en naar dezelfde moskee gaan?

Misschien nog meer omdat hun wapens door Iran geleverd worden. Iran onderhoudt in Libanon een organisatie die een staat binnen de staat vormt wat de stabiliteit ervan bedreigt.

3 augustus 2006, 14:38	#1
drosophila Eur. Commissievoorzitter Geregistreerd: 25 oktober 2005 Locatie: Galaxias Kyklos Berichten: 9.724	enige uitweg: multi-laterale diplomatie Vragen bij een vredesmacht in Libanondoor Tom SauerTom Sauer geeft voorrang aan een multi- lateraal diplomatiek offensief (DM vandaag) Er is meer en meer sprake van het sturen van vredestroepen naar het Midden-Oosten. Sommigen ijveren zelfs voor het zenden van internationale troepen die de verder strijdende Hezbollah desnoods kunnen bekampen met militaire middelen. Deze benadering roept meteen vraagtekens op bij het sturen van een dergelijke troepenmacht. Is het de bedoeling dat de rest van de wereld Israël beschermt tegen externe gevaren en samen met de Joodse staat de degens kruist met Hezbollah? Het is weinig waarschijnlijk dat de internationale gemeenschap akkoord zal gaan met een dergelijke interpretatie. En het is meer dan waarschijnlijk dat een dergelijke troepenmacht zonder een even krachtdadige diplomatieke inspanning kan leiden tot een regionaal conflict dat mogelijk verder uitdijt naar de rest van de wereld. Of gelooft men nu echt dat Hezbollah zich zal omvormen tot een Leger des Heils als Israël stopt met zijn disproportionele vijandelijkheden? Internationale politiek is voor een groot deel een machtsspel. Welnu, over de machtsbalans tussen de Israëli's en de Palestijnen moeten we niet te veel uitweiden. Israël beschikt over een perfect geolied leger dat massaal bewapend wordt met de hoogst technologische wapens door en uit de VS. De Palestijnen beschikken niet eens over een staat, laat staan een leger. De Palestijnse bevolking werd decennialang economisch gewurgd door Israël. 95 procent van de bevolking in Gaza is werkloos; 75 procent leeft onder de armoedegrens. Om het even welk ander volk dat deze vernederingen moet ondergaan, zou op dezelfde gewelddadige manier reageren. Legaal is deze vorm van verzet niet, maar legitiem is het misschien wel. Het apartheidsregime zou ook nog bestaan hebben als het ANC de Gandhimethode was blijven hanteren. Hoe men het ook draait, de harde aanpak van staten loont zelden of nooit op lange termijn. De gewone man wil brood op de plank, wat vrede vereist. Vrede zonder rechtvaardigheid is echter op termijn niet vol te houden. Zelfs voor de dogmatische machtsdenkers moet het klaar en duidelijk zijn dat de balans in het ruimere Midden-Oosten zich meer en meer tegen Israël keert. Elke dag komen er veel meer Arabieren bij dan Israëli's; Arabieren die weinig of geen toekomstkansen zien omdat hun regio niet ontwikkeld is - waaraan het Westen tussen haakjes voor een groot stuk schatplichtig is - en omdat hun niet-democratisch verkozen regeringen, die eveneens de hand boven het hoofd wordt gehouden door datzelfde Westen, een beleid voeren dat enkel een kleine elite en niet de hele bevolking ten goede komt. Is het dan abnormaal dat de beter opgeleiden in de regio, die nog meer dan anderen geconfronteerd worden met hun onmachtssituatie, de koppen bij elkaar steken en trachten die structurele onrechtvaardige situatie aan te pakken? Hezbollah wordt in sommige media afgeschilderd als een monster. Men zou echter beter ophouden Hezbollah met alle zonden van Israël te beladen. Het is Hezbollah die voor sociale voorzieningen zorgt in Libanon. Als zelfs de Libanese christenen hun kinderen naar Hezbollahscholen sturen omwille van de kwaliteit van het onderwijs, zegt dat niet enkel iets over de zwakte van de staat Libanon maar tevens over de sterkte van Hezbollah als sociale organisatie en de onmogelijkheid van Israël om Hezbollah te kraken. Om diezelfde reden is het niet verwonderlijk dat Hamas, een gelijkaardige organisatie als Hezbollah, op legale manier werd verkozen. De Palestijnse bevolking was het corrupte regime van El Fatah beu en zag in Hamas een constructief alternatief. Het is dan ook bizar dat de Europese Unie Hamas na haar verkiezingsoverwinning op de terroristenlijst liet staan en vandaag weigert met Hamas samen te werken. Hoe belangrijk is democratisering voor de EU en het Westen nu eigenlijk? En is het abnormaal dat diezelfde intellectuelen oproepen om met de wapens diezelfde structurele onrechtvaardige situatie te bekampen? Zolang Israël niet inziet dat vrede rechtvaardigheid vereist, zal het met de regelmaat van de klok worden aangevallen en als reactie zijn gevechtsvliegtuigen van stal moeten halen. De tijd speelt echter in het nadeel van Israël. Ook de buurstaten werken aan gesofistikeerde wapens. Een voorbeeld is de geavanceerde raket die tijdens deze crisis afgevuurd werd op een nog meer geavanceerde Israëlische oorlogsbodem, iets wat deze laatste niet enkel niet had verwacht, maar tevens niet heeft kunnen tegenhouden. Anderen in de regio werken aan kernwapens. Het is een illusie te geloven Teheran te kunnen overtuigen om zijn programma op te geven zolang de kernwapenstaten waaronder Israël en de VS weigeren hun wapens te elimineren, wat ze nochtans verplicht zijn onder het Nucleair Non-proliferatieverdrag van 1968. Het Westen heeft een symbolische overwinning behaald door de recente resolutie van de Veiligheidsraad die dreigt met economische sancties tegen Iran, goedgekeurd te krijgen. Het zou echter wel eens een pyrrusoverwinning kunnen zijn. Van automatische sancties is in de resolutie geen sprake en Rusland en China zullen nooit akkoord gaan met grootschalige economische sancties. Dat laatste zou trouwens een nog niet geziene verhoging van de olieprijzen betekenen. Unilaterale acties door de VS en/of Israël tegen Iran zullen de moslimwereld nog meer verenigen en onder meer terroristische acties door met Al Qaida gelieerde groeperingen uitlokken. Preventieve acties tegen massavernietigingswapens hebben bovendien enkel een kortstondig effect. De verdere verspreiding van kernwapens is niet tegen te houden, tenzij de kernwapenstaten zelf bereid zijn hun eigen speelgoed op te geven. Dat laatste is duidelijk niet het geval. De enige conclusie is dan ook dat de wereld nog meer kernwapenstaten mag verwachten. De strategische voordelen waarover Israël vandaag beschikt worden een voor een weggeblazen. Er is natuurlijk een alternatief. Dat bestaat uit de wederzijdse erkenning van economisch leefbare staten, inclusief Israël en Palestina. Dat de Arabieren Israël niet willen erkennen is een fabel. De Arabische staten hebben dat bij monde van koning Abdullah van Saoedi-Arabië met zoveel woorden gesteld in 2002. Zelfs binnen Hamas is er een kentering merkbaar. Dit laatste was zelfs de aanleiding van het actuele conflict. Het moge echter duidelijk zijn dat de erkenning van Israël ook een versoepeling van de houding van Israël vereist. Een rechtvaardige en duurzame vrede vereist een leefbare Palestijnse staat met grenzen die teruggaan tot de periode voor 1967, het opdoeken van alle Israëlische nederzettingen en het erkennen van Jeruzalem als hoofdstad voor zowel de Israëli's als de Palestijnen. Niemand minder dan Brent Scowcroft, veiligheidsadviseur onder de Amerikaanse presidenten Ford en Bush sr., heeft deze punten nogmaals op een rijtje geplaatst in een recent artikel in The Washington Post. Ook Scowcroft benadrukt dat Hezbollah niet de oorzaak, maar het gevolg is van het probleem. Deze crisis bevat een opportuniteit om eens en voorgoed alle diplomatieke krachten te bundelen. Het opzetten van een vredesmacht, of zelfs meerdere vredesmachten, moet ondergeschikt zijn aan een dergelijk diplomatiek offensief. Tom Sauer doceert internationale politiek aan de Universiteit Antwerpen.

3 augustus 2006, 17:23	#4
Sergei Burgemeester Geregistreerd: 25 mei 2005 Berichten: 581	Dit is helemaal geen "klus". Het is een conflict dat al tientallen jaren aansleept en nu een hoogtepunt heeft bereikt. Er kan enkel rust komen als Israël: - De grenzen respecteerd van 1967 - Zich terugtrekt uit Jeruzalem Pas dan is er werkelijk een kans op een vredige toestand. Maar: het zou maar al te fair zijn dat Israël bovendien Palestina help bij de wederopbouw van de Infrastructuur. Hamas en Hezbollah zijn inderdaad het resultaat van de gebeurtenissen en Inderdaad, vooral Hezbollah heeft al laten zien dat ze degelijk kunnen besturen. De enige die den aas in handen heeft = Israël. Laatst gewijzigd door Sergei : 3 augustus 2006 om 17:23.

3 augustus 2006, 16:59	#2
Rene Artois Minister Geregistreerd: 14 februari 2005 Locatie: Nouvion Berichten: 3.264	In dit geval ben ik het volledig met Sauer eens. Wat de regio nodig heeft is inderdaad een multilateraal diplomatiek offensief ofwel een eindeloos gepalaver tussen bemoeizuchtige partijen die toch niet akkoord kunnen raken. Terwijl de vertegenwoordigers van deze geïnteresseerde partijen vergaderen, pendelen, recepties houden en bij elkaar op de koffie gaan kan Israël orde op zaken stellen. Als dit diplomatiek offensief lang genoeg duurt slagen ze er misschien zelfs in de klus helemaal af te maken.

3 augustus 2006, 21:05	#7
Sergei Burgemeester Geregistreerd: 25 mei 2005 Berichten: 581	Jeruzalem bestuurt door het westen? aw, dat is gelijk aan water op frituurolie gieten. Ik weet niet hoe ze dit het beste aanpakken want het is een heikele situatie.