LVB over het politieke gebeuren

[ilfalco]

Moeten de vrienden van mijn vrienden ook mijn vrienden zijn? Neen, ik kies mijn vrienden zelf. Ik zal hen nooit verwijten dat ze met hùn vrienden optrekken,maar als ’t niet klikt met mij, dan moeten we mekaar niet in de armen vallen. Ik zal hen wel respecteren, al was het maar uit respect voor mijn vrienden. Ik, toch.

Tot op het ogenblik dat zij zo’n invloed beginnen uit te oefenen, dat mijn eigen vriendschap in gevaar komt. Dan wordt het tijd om de hielen te lichten en een eigen weg te gaan, met een goede herinnering misschien, maar toch met een beetje bittere nasmaak…

Politiek is het net zo. Je kiest voor een partij omdat je haar gedachtegoed deelt of omdat je gelooft in mensen die zich toevallig door die partij laten dragen.


Je weet, als een beetje geïnformeerde burger, dat een verkiezing voor een groot deel een schaamlapje voor het bloeden is. Een zoethoudertje, de laatste nacht bij de rekel voor het konijn dat de genadeslag krijgt, het bordkartonnen uithangbord van de democratie. Je weet dat je stem er eigenlijk weinig toe doet omdat er toch afspraakjes gemaakt worden die niet het algemene, nog minder het Vlaamse, maar alleen het allerhoogste belang dienen. Alleen van dat Laken worden pakten gemaakt. De eigenlijke verkiezing gebeurt niet in het stemhokje, maar in de cenakels, pluchen salons, nieuw-adellijke denktanks, loges en partijbesturen die aan elkaar schatplichtig zijn.

Een handjevol snipperpartijen waar niemand in gelooft, kan door de handen in elkaar te slaan een hele legislatuur lang kibbelen en ondertussen de voorkeurpartijen van de kiezer buiten spel zetten.

Wie een mandaat vervult, bepaalt de kiezer evenmin. De burgemeester, de schepenen, de minister, de staatssecretaris,… ze worden in besloten vergaderingen aangeduid en benoemd door iemand die niet eens zelf verkozen is, zonder de minste inspraak van de bevolking. Het is zelfs best mogelijk, en de zeldzame keren dat dit gebeurde was dat niet eens zo een slechte zaak, dat een mandaat gegeven wordt aan een techneut of deskundige zonder dat die op een kieslijst stond, zelfs zonder tot een partij te behoren.

Er is nog meer mogelijk. Op dit ogenblik circuleren in Brussel al scenario’s voor het geval het Vlaams Belang in Antwerpen een zodanige meerderheid zou halen dat het zonder pardon het Schoon Verdiep van ’t stadhuis kan inpalmen. Zelfs als de kiezer dat zo zou willen, zal het nooit gebeuren. In dat geval wordt de stad ‘als onbestuurbaar’ beschouwd en komt er vanuit Brussel een regeringscommissaris onder het motto ‘de dictatuur om de democratie te redden’.

Toch zijn verkiezingen niet zinloos. Ook de kiesplicht heeft voordelen. Ze laat iedereen toe van vrij en anoniem een mening te uiten die niet kan ontkend worden en waarop ook geen repressie kan volgen. Het afschaffen van de kiesplicht zou onmiddellijk tot een vals beeld leiden van wat bij de burger leeft: les dégoutés s’en vont et il n’y a que les dégoutants qui restent. Wie moe is van machteloosheid zou geen stem meer uitbrengen, en partijen zouden zich haasten om kiezers te ‘kopen’ en ze in drommen tot in het bushokje te voeren.

De kiesplicht kan individueel misschien lastig lijken, we mogen blij zijn dat we die stimulans nog hebben, want anders zouden we uit gemakzucht of moedeloosheid alles weggeven aan wie daar misbruik van wil maken

Al kan de kiezer niet echt kiezen voor personen van zijn voorkeur, al kan hij voor aap gezet worden door het coalitiesysteem waardoor een zootje minderheden plots een meerderheid kan vormen, hij kan wel aan de hele gemeenschap tonen hoe hij denkt.

Alleen d�*t signaal is al bijzonder belangrijk. Wie dat misbruikt, zet zichzelf met de billen bloot.

Omdat politiek een bedrijvigheid is waar veel geld, veel macht en veel (schijn-)aanzien mee gemoeid is, wordt er achter de schermen dan ook genadeloos gevochten voor de grootste buit. Om de lijken een beetje te beperken, hebben politici geleerd dat ze best de koek verdelen in plaats van de hele goudschat proberen binnen te harken. Daarom maken ze afspraakjes. Op zich is dat niet zo erg. Er is immers ook een Vlaams spreekwoord dat zegt: goede afspraken maken goede vrienden. Ze kunnen er zelfs misschien ooit toe leiden dat de vrienden van mijn vrienden…

De idee van Bart Somers om in Mechelen met een bestuursploeg naar de kiezer te stappen, over de partijgrenzen heen, is op zich niet slecht. De vraag is echter of deze bestuursploeg voldoende draagkracht zal vinden bij beslissingen, omdat ze niet meer door partijen gedragen wordt. Bovendien, indien de kiezer deze ploeg toch niet ziet zitten, staat het hem vrij om binnen het klassieke partijenstelsel te kiezen zodat een andere ploeg aan het bewind komt.

Toen Steve Stevaert nog burgemeester van Hasselt was, gaf hij een schepenambt aan een oppositiepartij! De stad werd geleid door �*lle verkozenen die aan hetzelfde zeel trokken, kritisch voor zichzelf en voor elkaar, maar zonder het spel van meerderheid (alles voor het zeggen) en oppositie (veel lawaai, maar nooit gelijk krijgen).
De formule was uniek én werkte!

Dat ook voor de verkiezingen al akkoorden worden gesloten, is evenmin nieuw. Het moet toch gebeuren, en liever goed voorbereid dan haast-je-rep-je in de euforie of met de kater van bollekenskermis. Uiteraard, blijven dergelijke akkoorden hypothetisch. Hoewel…

Yves Leterme is er openlijk voor uitgekomen dat hijzelf in verscheidene Vlaamse steden al akkoorden afsloot tussen zijn partij CD&V met VLD en Sp-a. Met andere woorden, de verkiezingsuitslag doet er nog nauwelijks toe. De grootste partijengroep is nu al gevormd.

Dit betekent dat de kiezer niet meer het gedachtegoed van een partij kan onderschrijven, dat hij niet meer zijn geloof in bepaalde kandidaten kan uitdrukken, maar alleen nog de keuze heeft tussen de ene of de andere groep. Precies wat politici enkele maanden geleden met alle middelen wilden vermijden: wij tegen hen.

Want Leterme voegt er brutaal aan toe dat hij deze stap niet zet vanuit een positieve bekommernis, maar met een destructieve drijfveer. Het is geen actie ‘voor’, maar ontegensprekelijk ‘tegen’.

De angst heeft duidelijk tot een bewustzijnsvernauwing geleid die hem ertoe noopte om zoals Dokter Faustus zijn eigen ziel te verkopen aan de duivel.

Toch is Leterme niet dom, zelfs een beetje strategisch. Maar hij is net iets te ijdel om zijn strategie in stilte te voeren. Hij pakt er iets te graag mee uit zoals de amateur-goochelaar die niet alleen zijn kunstjes vertoont, maar ook vol eigenlof toont hoe moeilijk het wel is en ondertussen zijn geheim verraadt.

Leterme laat duidelijk in zijn getrukeerde kaarten kijken: ook hij dient het allerhoogste eigenbelang in dit land en eet met dubbele tong uit twee ruiven.

Eerst verklaart hij in een interview met de Franse krant Libération dat de Walen niet intellectueel genoeg zijn om in de Vlaamse rand rond Brussel Nederlands te spreken (en meent daardoor een goeie beurt te maken in het noorden des lands), terwijl hij in datzelfde interview benadrukt dat België niet mag uiteenvallen en dat de Vlaamse miljardenstroom die het potverterende Wallonië in leven houdt, onverminderd zal blijven vloeien… (en stelt daardoor het zuidelijke profitariaat gerust).

Nu vrijt hij VLD en Sp-a op om een dam op te werpen tegen het Vlaams Belang “omdat deze partij mensen uitsluit”. Beseft Leterme dan niet hoe hij met deze laatste uitspraak zijn hele houding en gedrag compleet zelf belachelijk en ongeloofwaardig maakt? Hoe zijn handelen de zuiverste uiting is van wat hij anderen verwijt?[/FONT]

[FONT=Arial]Beseft hij dan niet, dat hij de kiezer die totnogtoe misschien op een van de drie partijen stemde maar ook een van die drie absoluut niét wilde, geen andere keuze laat dan wél op het Vlaams Belang te stemmen?[/FONT]

[FONT=Arial]Maar wat het allerergste is: Leterme bedriegt niet alleen de kiezers, hij bedriegt niet alleen wat bij ons nog rest van democratie, hij bedriegt op hetzelfde ogenblik van de akkoorden zijn eigen partners

In een interview met het ledenorgaan van een grote ondernemersfederatie verklaarde hij onlangs letterlijk: “…als we de welvaart hier willen houden, dan moeten we de economie versterken. Dat kan bijvoorbeeld betekenen dat de wachtlijsten in de zorg slechts gedeeltelijk worden aangepakt, omdat er ook voldoende geld moet zijn voor een innovatiebeleid.”

De socialistische kiezers zullen het graag lezen. En met zo iemand sluit de Sp-a een akkoord af, enkel en alleen om een andere partij de wind uit de zeilen te nemen?[/FONT]

[FONT=Arial]Hoe laag kan iemand vallen?[/FONT]

bron Vrij van zegel

Zeer treffende en rake opinie. leterme is voor mij duidelijki een man met 2 gezichten waarvan de boodschap verandert naar gelang de toehoorder. voor mij was z'n gepoch van de voorakkoorden vs het VB dan ook een manier om zich populair te maken bij de HUMO lezers die nogal links zijn

leterme geeft het signaal aan Di rupo dat de fatwah van di rupo zeker zal worden nageleefd:" wie op welk niveau dan ook een coalitie met het VB sluit zal niet in de federale regering komen...".
Mij lijkt dat juist een goede opportuniteit om van de volgende federale regering meteen de laatste te maken.