Coelacanths (n.a.v. 25 jaar JP II)

De Rode Willem · 15 oktober 2003, 11:07

Is hij nu definitief gestorven ? Na elke vangst van een coelacanth vraagt men zich af of het nu echt de laatste keer is dat men deze (diepzee)vis heeft gezien. Hij is dan ook al miljoenen jaren oud en onveranderd. Eigenlijk past hij niet meer in deze wereld. Alle dieren draaien nu wat sneller en worden als veel efficiënter gedefinieerd. De tijd van de coelacanth is duidelijk voorbij.
Vooral in de mensenwereld zorgt een dergelijk zichzelf overlevend fossiel voor beroering. Het draait niet mee in de gladde evolutie van de tijd. In de wegwerpmaatschappij heeft alles zijn beperkte houdbaarheid en een levend fossiel past daar niet in. Tot zolang dergelijke fossielen alleen maar braaf oud zijn is het probleem niet erg groot en weg te stoppen in een ouderlingengesticht. Met een aan vertedering grenzende tolerantie kan de moderne mens eenmaal per week, maand,…enkele seconden de confrontatie aan met de veroudering. De romantische bliksemflits van “de goede oude tijd” en “ver vervlogen dagen”. Zolang ze zich maar niet moeien met de moderne tijd mogen ze zeggen wat ze willen. Als het niet klinkt dan volgt er wel een blik vol begrip en een verdoken gebaar met de wijsvinger naar het hoofd : “ze zijn er niet zo goed meer bij, nietwaar” Maar dan plaatst de donder van de razende consumptiemaatschappij de realist romanticus terug met beide voeten in de blinkende, flashy en vooral jonge wereld.
Erger wordt het als de oude maatschappelijke “misfits” last beginnen te verkopen. De lichamelijkheid en vooral de perfectie ervan die de ijlende facademaatschappij met zich meebrengt kan niet tot het einde worden volgehouden. Ook waant de maalmolen van de moderne jongelingenmaatschappij dat men geestelijk niet meer meekan eens de leeftijd vordert. Zo is een mensenleven verengt tot een piekmoment tussen de 30 en de 45 jaar. Eens daar voorbij is men niet meer in staat de schijn op te houden en moet men uit beeld verdwijnen.
Al te gortig wordt het als de oudjes gaan rebelleren, als ze niet meer willen voldoen aan de verwachtingen van de maatschappij. Alsof ze hun kinderen willen terugbetalen voor het rebelse gedrag in de pubertijd. Dergelijke fossielen weigeren uit te sterven. Ze trekken zich niet terug uit de moderne tijd en doven niet uit achter hun TV of maken zich niet onschadelijk op één of ander cruiseschip ver van de echt belangrijke dingen. Neen deze oudjes komen af en toe aan de oppervlakte. En net zoals de coelacanth stokken in de wielen steekt van de biologen, zo steken deze oudjes stokken in de wielen van de moderne gestroomlijndheid. Ze voelen zich niet beschaamd over de visueel zichtbare lichamelijke tekenen van hun ervaring, en moffelen de fysieke herfst van de mens niet weg.
De spiegel die deze mensen aan de westerse wereld tonen wordt niet geapprecieerd. De politieke correctheid verhindert een fysiek cordon sanitair. Doch de insinuaties zijn niet mis te verstaan. Wie wil er zich nog inlaten met zielige, zieke, niet meer bij de wereld zijnde oude mensen ? Door ridiculiseren tracht men deze mensen hun plaats in de maatschappij te ontzeggen, erger nog het zal beter gaan als deze “obstakel”s zouden verdwijnen. In een snel vergrijzende maatschappij is de onhandigheid waarmee men met hoger leeftijd omgaat amper te begrijpen. De economische gevolgen van het wegwerpen van ervaring is een taboe. De maatschappelijke gevolgen van het wegmoffelen van ouderen leidt regelrecht naar nieuwe breuklijnen. Maar de oplossing wordt aangereikt ? Euthanasie ! Nu nog op eigen verzoek, straks automatisch na het bereiken van een bepaalde leeftijd ?

Antoon · 15 oktober 2003, 13:30

Er is wel wat van waar, maar jouw verhaal is echt héél negatief.

Om te beginnen is de nut van een leven veel meer dan tussen 30 en 45, ook in onze veeleisende maatschappij.
Jongeren mensen worden gewaardeerd voor hun creativiteit en minder jonge mensen worden gekoesterd voor hun ervaring.

Waar ik het wel mee eens ben is dat de derde leefijd, dus boven de 70 jaar, meer zou kunnen worden ingezet, en soms een beetje teveel wordt genegeerd, terwijl de mens vandaag toch gemakkelijk 80 of zelfs 90 wordt.

Verder vergeet je dat op sociaal gebied ook grootouders meer en meer worden ingezet bij de dag- en weekverdeling van de taken, meer bepaald wanneer het over kinderopvang gaat.

De Rode Willem · 15 oktober 2003, 14:10

Het nut van het leven begint voor de 30. Als men het louter individueel bekijkt zelfs ver voor de 30. Maar of er na de 45 nog veel nut verwacht wordt door de maatschappij is een discussiepunt. Als U het positiever inziet moet U zich als 45+'er eens aanbieden op de arbeidsmarkt. Ik ben er stellig van overtuigd dat deze mensen nog economisch en maatschappelijk nut hebben, ik ben er stellig van overtuigd dat deze mensen daar ook zelf van overtuigd zijn. Doch de anderen, en dan vooral de personeelsverantwoordelijken lijken mij minder van dat nut doordringen.

Het is maar een vaststelling natuurlijk, maar U ooit als 45+'er al eens kandidaat gesteld voor de flashy programma's op VTM, VT4,......

Het inzetten van mensen op hoge leeftijd vereist een speciale aanpak en flexibilitiet. Doch het lijkt mij perfect mogelijk. Maar als ik nu de reacties zie op de Paus en op de uitspraken van voormalig kanselier Smith (ook al 82 of meer) dan stel ik mij vooral vragen naar de flexibiliteit van de flashy jongerenmaatschappij. Flexibiliteit lijkt te betekenen dat "men" zich moet aanpassen aan de trendy, flashy en flitsie generatie. Nooit bedoelt men dat deze "piekmoment"generatie zich moet aanpassen aan de maatschappelijke samenstelling.

Het door U aangehaalde nut van ouders en grootouders zou ik van de andere zijde willen bekijken aan de hand van twee praktijkervaringen. In het eerste geval betreft het een levenslustige dame van 57 die het geluk heeft nog een baan te hebben. Deze dame is zodanig door haar kinderen bewerkt dat ze een part-time functie heeft moeten aanvragen om de kleinkinderen bij te houden. Meermaals (ik ben haar collega) heeft deze dame mij verteld dat ze eigenlijk spijt heeft dat ze zo gegijzeld wordt met de kleinkinderen. En volgens deze mevrouw zijn meer mensen uit haar kennissenkring in dezelfde ongevraagde baby-sit positie.
Een tweede voorbeeld is een paar dat plots zonder werk komt te zitten. De vrouw door een faillisement en de man enkele dagen later door pre-pensioen wegens reorganisatie. De gehuwde dochter vond dit een prachtgelegenheid om de kinderen nu bij haar ouders te dumpen. Dumpen want 'smaandags worden ze gebracht en 's vrijdags opgehaald. Ze hebben het druk de ouders, met hun piekperiode. Carrière gaat voor natuurlijk, want na de piekperiode hoeft men het niet meer te doen. De grootouder-baby sitters kunnen de situatie niet meer aan. De ene depressie volgt op de andere. De kleinkinderen worden overbeschermd op het gevaarlijke af.

Blijkbaar heeft elke leeftijd zijn nut. Kinderen opvoeden is een van die activiteiten die moeten gebeuren in de jongere periode van het leven. Ouders en grootouders opsolferen met de kinderen is één van de voorbeelden die ik persoonlijk zou willen aanhalen dat flexibiliteit in onze maatschappij betekent dat men zich moet aanpassen aan de jonge generatie.

Als men dat niet meer kan, dan moet men naar het peekes-en meekesgesticht. Daar kan men zonder lastig te zijn voor de "keeping up appearances"maatschappij in alle nutteloosheid oud worden.

Babeth · 15 oktober 2003, 15:45

Heh ! Ge moogt het eens aan mijn moeder uitleggen. Die is net 60 geworden en weet nog niet van wijken. Ze leeft nu van haar weduwenpensioen maar is als vrijwilligster druk genoeg bezig, zo druk dat ze zelfs de afgelopen 3 �* 4 jaar geen tijd had voor haar kinderen en kleinkinderen. En wij hebben niet liever. Zolang ons mama maar actief kan blijven, dan is ze gelukkig, dan lacht ze en dan zal ze minder sigaretten roken !
Ik heb een groot respect voor oudere mensen. Ze hebben een pak meer wijsheid dan de jongeren, kunnen ons nog veel leren, en kunnen nu langer actief blijven dan vroeger het geval was omdat de gezondheidszorg zo goed is. Vroeger waart ge op 60 jaar een afgeleefd beeske, nu begint ge op uw zestigste pas de wereld te ontdekken.
Mijn oom raakte zijn baan kwijt omdat hij te oud werd (tja, de vijftig voorbij hè ?) en heeft dan maar zelf een bedrijfje opgericht want hij vond anders geen werk. Toch vreselijk dat iemand met zijn ervaring en kennis (èn ijver) niet meer "aan de bak komt" ?! Zijn bedrijfje doet het goed hoor.

Nu de mensen langer leven en langer gezond blijven moeten we onze maatschappelijke structuur een beetje herbekijken. Maar kunnen en willen we die veranderingen wel ?

Antoon · 15 oktober 2003, 20:33

Heel het probleem draait dus rond die jobs nadat je 45 bent. De rest valt best mee. En je kunt nog altijd een eigen zaak beginnen.

Babeth · 16 oktober 2003, 10:28

Zo gemakkelijk gaat dat ook weer niet. Mijn oom werd succesvol omdat hij op zijn oude werk veel zakenrelaties had. Er zijn genoeg andere vijftigplussers die gewoon niet aan de bak geraken en zich angstig afvragen wat er met hen gebeuren moet.
Als je dan ook nog eens last van geestesziekte krijgt zoals wijlen mijn stiefvader... (zelfmoord na ontslag).

15 oktober 2003, 11:07	#1
De Rode Willem Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 7 januari 2003 Berichten: 11.539	Is hij nu definitief gestorven ? Na elke vangst van een coelacanth vraagt men zich af of het nu echt de laatste keer is dat men deze (diepzee)vis heeft gezien. Hij is dan ook al miljoenen jaren oud en onveranderd. Eigenlijk past hij niet meer in deze wereld. Alle dieren draaien nu wat sneller en worden als veel efficiënter gedefinieerd. De tijd van de coelacanth is duidelijk voorbij. Vooral in de mensenwereld zorgt een dergelijk zichzelf overlevend fossiel voor beroering. Het draait niet mee in de gladde evolutie van de tijd. In de wegwerpmaatschappij heeft alles zijn beperkte houdbaarheid en een levend fossiel past daar niet in. Tot zolang dergelijke fossielen alleen maar braaf oud zijn is het probleem niet erg groot en weg te stoppen in een ouderlingengesticht. Met een aan vertedering grenzende tolerantie kan de moderne mens eenmaal per week, maand,…enkele seconden de confrontatie aan met de veroudering. De romantische bliksemflits van “de goede oude tijd” en “ver vervlogen dagen”. Zolang ze zich maar niet moeien met de moderne tijd mogen ze zeggen wat ze willen. Als het niet klinkt dan volgt er wel een blik vol begrip en een verdoken gebaar met de wijsvinger naar het hoofd : “ze zijn er niet zo goed meer bij, nietwaar” Maar dan plaatst de donder van de razende consumptiemaatschappij de realist romanticus terug met beide voeten in de blinkende, flashy en vooral jonge wereld. Erger wordt het als de oude maatschappelijke “misfits” last beginnen te verkopen. De lichamelijkheid en vooral de perfectie ervan die de ijlende facademaatschappij met zich meebrengt kan niet tot het einde worden volgehouden. Ook waant de maalmolen van de moderne jongelingenmaatschappij dat men geestelijk niet meer meekan eens de leeftijd vordert. Zo is een mensenleven verengt tot een piekmoment tussen de 30 en de 45 jaar. Eens daar voorbij is men niet meer in staat de schijn op te houden en moet men uit beeld verdwijnen. Al te gortig wordt het als de oudjes gaan rebelleren, als ze niet meer willen voldoen aan de verwachtingen van de maatschappij. Alsof ze hun kinderen willen terugbetalen voor het rebelse gedrag in de pubertijd. Dergelijke fossielen weigeren uit te sterven. Ze trekken zich niet terug uit de moderne tijd en doven niet uit achter hun TV of maken zich niet onschadelijk op één of ander cruiseschip ver van de echt belangrijke dingen. Neen deze oudjes komen af en toe aan de oppervlakte. En net zoals de coelacanth stokken in de wielen steekt van de biologen, zo steken deze oudjes stokken in de wielen van de moderne gestroomlijndheid. Ze voelen zich niet beschaamd over de visueel zichtbare lichamelijke tekenen van hun ervaring, en moffelen de fysieke herfst van de mens niet weg. De spiegel die deze mensen aan de westerse wereld tonen wordt niet geapprecieerd. De politieke correctheid verhindert een fysiek cordon sanitair. Doch de insinuaties zijn niet mis te verstaan. Wie wil er zich nog inlaten met zielige, zieke, niet meer bij de wereld zijnde oude mensen ? Door ridiculiseren tracht men deze mensen hun plaats in de maatschappij te ontzeggen, erger nog het zal beter gaan als deze “obstakel”s zouden verdwijnen. In een snel vergrijzende maatschappij is de onhandigheid waarmee men met hoger leeftijd omgaat amper te begrijpen. De economische gevolgen van het wegwerpen van ervaring is een taboe. De maatschappelijke gevolgen van het wegmoffelen van ouderen leidt regelrecht naar nieuwe breuklijnen. Maar de oplossing wordt aangereikt ? Euthanasie ! Nu nog op eigen verzoek, straks automatisch na het bereiken van een bepaalde leeftijd ? __________________ Wie boter op zijn hoofd heeft, moet niet in de zon gaan staan (Joost Eerdmans) Geef nooit een boomerang aan idioten

15 oktober 2003, 14:10	#3
De Rode Willem Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 7 januari 2003 Berichten: 11.539	Het nut van het leven begint voor de 30. Als men het louter individueel bekijkt zelfs ver voor de 30. Maar of er na de 45 nog veel nut verwacht wordt door de maatschappij is een discussiepunt. Als U het positiever inziet moet U zich als 45+'er eens aanbieden op de arbeidsmarkt. Ik ben er stellig van overtuigd dat deze mensen nog economisch en maatschappelijk nut hebben, ik ben er stellig van overtuigd dat deze mensen daar ook zelf van overtuigd zijn. Doch de anderen, en dan vooral de personeelsverantwoordelijken lijken mij minder van dat nut doordringen. Het is maar een vaststelling natuurlijk, maar U ooit als 45+'er al eens kandidaat gesteld voor de flashy programma's op VTM, VT4,...... Het inzetten van mensen op hoge leeftijd vereist een speciale aanpak en flexibilitiet. Doch het lijkt mij perfect mogelijk. Maar als ik nu de reacties zie op de Paus en op de uitspraken van voormalig kanselier Smith (ook al 82 of meer) dan stel ik mij vooral vragen naar de flexibiliteit van de flashy jongerenmaatschappij. Flexibiliteit lijkt te betekenen dat "men" zich moet aanpassen aan de trendy, flashy en flitsie generatie. Nooit bedoelt men dat deze "piekmoment"generatie zich moet aanpassen aan de maatschappelijke samenstelling. Het door U aangehaalde nut van ouders en grootouders zou ik van de andere zijde willen bekijken aan de hand van twee praktijkervaringen. In het eerste geval betreft het een levenslustige dame van 57 die het geluk heeft nog een baan te hebben. Deze dame is zodanig door haar kinderen bewerkt dat ze een part-time functie heeft moeten aanvragen om de kleinkinderen bij te houden. Meermaals (ik ben haar collega) heeft deze dame mij verteld dat ze eigenlijk spijt heeft dat ze zo gegijzeld wordt met de kleinkinderen. En volgens deze mevrouw zijn meer mensen uit haar kennissenkring in dezelfde ongevraagde baby-sit positie. Een tweede voorbeeld is een paar dat plots zonder werk komt te zitten. De vrouw door een faillisement en de man enkele dagen later door pre-pensioen wegens reorganisatie. De gehuwde dochter vond dit een prachtgelegenheid om de kinderen nu bij haar ouders te dumpen. Dumpen want 'smaandags worden ze gebracht en 's vrijdags opgehaald. Ze hebben het druk de ouders, met hun piekperiode. Carrière gaat voor natuurlijk, want na de piekperiode hoeft men het niet meer te doen. De grootouder-baby sitters kunnen de situatie niet meer aan. De ene depressie volgt op de andere. De kleinkinderen worden overbeschermd op het gevaarlijke af. Blijkbaar heeft elke leeftijd zijn nut. Kinderen opvoeden is een van die activiteiten die moeten gebeuren in de jongere periode van het leven. Ouders en grootouders opsolferen met de kinderen is één van de voorbeelden die ik persoonlijk zou willen aanhalen dat flexibiliteit in onze maatschappij betekent dat men zich moet aanpassen aan de jonge generatie. Als men dat niet meer kan, dan moet men naar het peekes-en meekesgesticht. Daar kan men zonder lastig te zijn voor de "keeping up appearances"maatschappij in alle nutteloosheid oud worden. __________________ Wie boter op zijn hoofd heeft, moet niet in de zon gaan staan (Joost Eerdmans) Geef nooit een boomerang aan idioten

15 oktober 2003, 15:45	#4
Babeth Gouverneur Geregistreerd: 14 november 2002 Locatie: Vilvoorde Berichten: 1.435	Heh ! Ge moogt het eens aan mijn moeder uitleggen. Die is net 60 geworden en weet nog niet van wijken. Ze leeft nu van haar weduwenpensioen maar is als vrijwilligster druk genoeg bezig, zo druk dat ze zelfs de afgelopen 3 �* 4 jaar geen tijd had voor haar kinderen en kleinkinderen. En wij hebben niet liever. Zolang ons mama maar actief kan blijven, dan is ze gelukkig, dan lacht ze en dan zal ze minder sigaretten roken ! Ik heb een groot respect voor oudere mensen. Ze hebben een pak meer wijsheid dan de jongeren, kunnen ons nog veel leren, en kunnen nu langer actief blijven dan vroeger het geval was omdat de gezondheidszorg zo goed is. Vroeger waart ge op 60 jaar een afgeleefd beeske, nu begint ge op uw zestigste pas de wereld te ontdekken. Mijn oom raakte zijn baan kwijt omdat hij te oud werd (tja, de vijftig voorbij hè ?) en heeft dan maar zelf een bedrijfje opgericht want hij vond anders geen werk. Toch vreselijk dat iemand met zijn ervaring en kennis (èn ijver) niet meer "aan de bak komt" ?! Zijn bedrijfje doet het goed hoor. Nu de mensen langer leven en langer gezond blijven moeten we onze maatschappelijke structuur een beetje herbekijken. Maar kunnen en willen we die veranderingen wel ? __________________ "In a time of universal deceit, telling the truth becomes a revolutionary act." -- George Orwell

16 oktober 2003, 10:28	#6
Babeth Gouverneur Geregistreerd: 14 november 2002 Locatie: Vilvoorde Berichten: 1.435	Zo gemakkelijk gaat dat ook weer niet. Mijn oom werd succesvol omdat hij op zijn oude werk veel zakenrelaties had. Er zijn genoeg andere vijftigplussers die gewoon niet aan de bak geraken en zich angstig afvragen wat er met hen gebeuren moet. Als je dan ook nog eens last van geestesziekte krijgt zoals wijlen mijn stiefvader... (zelfmoord na ontslag). __________________ "In a time of universal deceit, telling the truth becomes a revolutionary act." -- George Orwell

15 oktober 2003, 13:30	#2
Antoon Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 2 september 2002 Berichten: 33.982	Er is wel wat van waar, maar jouw verhaal is echt héél negatief. Om te beginnen is de nut van een leven veel meer dan tussen 30 en 45, ook in onze veeleisende maatschappij. Jongeren mensen worden gewaardeerd voor hun creativiteit en minder jonge mensen worden gekoesterd voor hun ervaring. Waar ik het wel mee eens ben is dat de derde leefijd, dus boven de 70 jaar, meer zou kunnen worden ingezet, en soms een beetje teveel wordt genegeerd, terwijl de mens vandaag toch gemakkelijk 80 of zelfs 90 wordt. Verder vergeet je dat op sociaal gebied ook grootouders meer en meer worden ingezet bij de dag- en weekverdeling van de taken, meer bepaald wanneer het over kinderopvang gaat.

15 oktober 2003, 20:33	#5
Antoon Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 2 september 2002 Berichten: 33.982	Heel het probleem draait dus rond die jobs nadat je 45 bent. De rest valt best mee. En je kunt nog altijd een eigen zaak beginnen.