Het drama in de Belgische loodgieterij...

Desiderius · 22 november 2006, 23:13

Het doodvonnis van Volkwagen Vorst lijkt getekend; en dan past het om solidariteit te betuigen aan de duizenden arbeiders en bedienden die een barre en onzekere winter tegemoet gaan. Onmacht, onbegrip en frustratie over de kille onmenselijkheid waarmee het zwaard van Damocles is neergekomen op de hoofden van hardwerkende mannen en vrouwen. Gewone mensen, met gewone zorgen en bekommernissen. We herkennen er onszelf in en huiveren bij de gedachte dat het ons ooit zou te beurt vallen.

Onmiddellijk stelt zich dan ook de vraag wie er nou precies "schuld" treft voor dit drama. Want een schuldige moet er toch zijn, niet? In die talloze praatprogramma's, opiniestukken in de pers en officiële verklaringen van politici en in allerijl opgetrommelde experten van alle slag, valt op hoe wanhopig men op zoek is naar de grote boeman die dit onheil op z'n geweten heeft. Voor de één is het de directie van het concern in Duitsland; die had de bui al langer zien hangen en had mogelijkerwijs beter kunnen reageren. Voor de ander ligt de schuld bij de Duitse bonden die verregaand gecapituleerd hebben om de werkgelegenheid te kunnen vrijwaren voor hun mensen. En volgens nog anderen is het de politiek die het in dit land voor de zoveelste keer verkorven heeft. En voor de meer filosofisch aangelegde slimmeriken is het allemaal de schuld van "het kapitalistische systeem". Hoe het ook zij, die weldra werkloze arbeiders en de bedienden van Volkswagen Vorst staan erbij en kijken ernaar. De bonden grommen en grollen zonder al te veel tanden in de bek en de politici haasten zich in deze pre-electorale periode om de meubels te redden.

Wat kunnen we leren uit dit drama? D�*t is de allerbelangrijkste vraag die we ons moeten stellen. Een vraag die na het wegdeemsteren van de empathie voor het droeve lot van de getroffenen jammergenoeg voor de zoveelste keer zal verzuipen in het holle sloganeske gekissebis in de aanloop naar de verkiezingen. Dat was zo met Renault, dat was zo met Sabena, dat was zo met Ford,... en daar zal het ook nu weer op uitdraaien. Jammer, want het zijn net dit soort drama's die genadeloos de achilleshiel blootleggen van het systeempje waarnaar we maar al te vaak met misplaatste zelfgenoegzaamheid verwijzen als dé welvaartsstaat.

Natuurlijk heeft de Volkswagen-directie in Duitsland een aantal kemels geschoten, maar is het niet wat té gemakkelijk om dat oordeel uit te spreken n�* de feiten? Natuurlijk getuigt het niet meteen van veel internationalistische solidariteit dat de Duitse bonden zijn meegestapt in het opbod-spelletje om de werkgelegenheid voor het "eigen volk" te vrijwaren. Maar zouden wij in dezelfde situatie niet geneigd zijn om op dezelfde manier één en ander te arrangeren? Natuurlijk is het kapitalistisch systeem hard en harteloos, belust op winst en betoont het weinig sympathie voor "zachte waarden". Maar vergeten we dan ook niet dat net dat systeem de dieselmotor is geweest die de lokomotief van onze welvaartsstaat heeft voortgetrokken? En natuurlijk zijn politici niet meteen de beste zakenlui, hebben ze een veel te beperkte visie en competentie om verregaand in de grijpen op het economisch systeem. Maar schuiven we niet allemaal -bonden én patroons- braafjes aan om ons stuk van de koek op te eisen?

Misschien wordt het eens tijd om wat afstand te nemen en onbevangen onze situatie in Europa en -beter nog- in deze wereld nuchter in te schatten. En met "onze" bedoel ik dan vooral de Belgische situatie, want zolang Vlaanderen en Wallonië tot elkaar veroordeeld zijn, moet je de zaken binnen dat perspectief bekijken. Wij leven in een land met een gigantisch potentieel; onze ligging binnen Europa, onze havens en onze infrastructuur schreeuwen luidkeels "LOGISTIEK!" Het feit dat onze hoofdstad de grote beslissingsorganen van de Europese Unie herbergt, maakt dat al wie hier op Europese schaal wil zaken doen wel moet passeren en/of zich minstens op bescheiden schaal moet vestigen. Brussel wemelt van de lobbyisten en scouts van multinationale concerns op zoek naar business-opportunities. Ons onderwijssysteem is vermaard en tot op heden is ook onze noeste productiviteit ook gekend tot ver buiten de grenzen.

En wat doen we ermee? Ik wil wedden dat in één van de replieken hieronder élke troef uit bovenstaande paragraaf zal worden gerelativeerd, indien niet geridiculiseerd. (enfin, misschien voorkomt vorige volzin dat wel, maar dit forum kennende...) En het typeert onze manier van denken: klein, bekrompen, bezorgd om belangen "onder de kerktoren" en wars van elke schijn van chauvinisme. Dit land heeft geen imago, het straalt niets uit en het durft zich niet complexloos presenteren aan de wereld. Zes regeringen die allemaal meekakelen in volslagen kakafonie, élk met hun agenda en elk met hun kleine territoriale belangen. Elkaar stokken in de wielen stekend en politiek vliegen afvangend. En de grote superstructuur van een volslagen onstspoorde "sociale correctie" die er voor een groot stuk voor verantwoordelijk is dat we een barre aanblik bieden voor potentiële investeerders.

De unitaristen hoeven zich niet in de handjes te wrijven bij het voorgaande; er bestaan zeer zeker genoeg argumenten om niet terug te keren naar de "Belgische formule". De mentaliteit, cultuur, economische realiteit en vooral: de eruit ontsproten politieke logica in de verschillende landsgedeelten staan op een groot aantal vlakken lijnrecht tegenover elkaar. En toch... en toch zijn er zo van die zaken die al het gehakketak overstijgen; die boven en buiten de politiek staan. De machteloosheid van de hele Belgische politieke microcosmos bij het drama dat zich in Vorst voltrekt is er de beste illustratie van.

Zouden we durven om zo vlak voor de verkiezingen de vinger op de zere plek te leggen? Een aantal heilige huisjes op hun grondvesten te doen daveren? Boven de kleinzielige politieke belangen uit te stijgen en een aantal augiasstallen uit te mesten? Durft er in het hele politieke orkest iemand op te staan en onze belachelijk hoge fiscale druk, de hyper-conservatieve vakbondsbastions, de verstikkende bureaucratie, de talloze ontsporingen in de sociale zekerheid en vooral ons eigen kleindenken met de vinger te wijzen? Of gaan we door met gebeunhaas van de afgelopen decennia en blijven we ons zelfgenoegzaam wentelen in de illusie dat we op een eilandje leven waar we het allemaal beter menen te weten? Met af en toe een luide schreeuw van frustratie bij de zoveelste harde reality check?

Vraag: werd J P Balkendende dan zo zwaar afgetroefd omdat hij het dorst om op een aantal essentiële punten orde op zaken te stellen in het door paars verregaand verkankerde Nederland? Een vraag, die me in deze context nog zo gek niet lijkt.

[Desi.]

alberto · 23 november 2006, 10:22

Het steeds wederkerende refrein in uw uiteenzettingen is het volgende

Citaat:

Durft er in het hele politieke orkest iemand op te staan en onze belachelijk hoge fiscale druk, de hyper-conservatieve vakbondsbastions, de verstikkende bureaucratie, de talloze ontsporingen in de sociale zekerheid

Ik moet je hierbij steeds gelijk geven, het is ook mijn mening en gedacht.

Ik begrijp er hoe langer hoe minder van, we zitten bij de top van de hoogste belastingsdruk in Europa en wat zie je bij de loononderhandelingen, de bruto lonen moeten naar omhoog, eis van de vakbonden, dan denk ik, waarom eisen de vakbonden geen belastingsvermindering, meer netto is ook een loonsopslag, ja toch.
Of werkt dat zo niet, of durft niemand dat te eisen?

Citaat:

en vooral ons eigen kleindenken met de vinger te wijzen?

Bedoel je hiermee dat we niet chauvinistisch genoeg zijn?

Turkje · 23 november 2006, 11:44

De discrepantie tussen economische realiteit en Belgische politieke navelstaarderij zal imho niet snel verdwijnen. Twee typische voorbeelden getuigen hiervan. Ten eerste was er het gesprek in TerZake met Fientje Moerman en Paul de Grauwe. Terwijl de Grauwe de vinger op de wonde legde door te zeggen dat we er inderdaad maar best rekening mee hielden dat massaproductie en industrie langzaam maar zeker uit België zouden vertrekken, vond Moerman het nodig om te argumenteren dat de politiek dat niet zomaar lijdzaam kon laten gebeuren. Integendeel zelfs, de politiek moest actief interveniëren (lees: geldstromen ombuigen) om industrie zo lang mogelijk in België te houden. In mijn oren klinkt dat dan als volgt: "We moeten de droom zo lang mogelijk in stand houden". Dat het wakker worden daarna des te pijnlijker gaat zijn, was voor Moerman (en zeg maar de voltallige politiek) blijkbaar geen enkel probleem. Het doet mij allemaal wat denken aan de discussies in de jaren '80 over de steenkoolontginning (met als gevolg een gigantische staatsschuld om verlieslatende ondernemingen nog wat langer in leven te houden).

Het tweede voorbeeld dient zich nog te voltrekken, maar laat zich nu al raden. Het gaat over de compensaties die vanuit de regering zullen toegestaan worden aan de ontslagen arbeiders. De schamele bochtjes die in die context met het Generatiepact zijn genomen, zullen daarbij door nota bene de liberalen immers even snel terug worden verlaten, als de beloftes om België om te vormen naar de grondslagen van de Burgermanifesten. Nog voor het eerste ontslag is gevallen, is "brugpensioen op 50" al bedongen. En gisteren nog hoorde ik de bonden (met name ACV) zeggen dat ook voor 25 jaar ancienniteit (45 jaar oud dus) er serieuze compensaties nodig waren. De "actieve welvaartstaat" maakt dezer dagen dus evenveel energie vrij als de windmolens op de Thorntonbank (voor de goede verstaander: noppes).

Beide voorbeelden, en het algemeen kader, vindt men trouwens ook terug in de politieke profilering van alle grote Belgische partijen. Allemaal verdringen ze zich in "het centrum". Allemaal willen ze zich outen als "volkspartijen". In feite komt dit gewoon neer op het verlaten van (radicale) ideologische gronden, en het zich begeven naar een "politiek cliëntelisme" waarbij zo weinig mogelijk burgers een duimbreed in de weg wordt gelegd. Nochtans zijn die "duimbreden" wel degelijk nodig: er is omzeggens niemand die eraan twijfelt dat bij een laissez-faire strategie, belangrijke sociale verwezenlijkingen ten dode zijn opgeschreven. Maar ook hier wil de politiek liever de droom zo lang mogelijk laten duren, en hoopt men dat het wakker worden zo lang mogelijk wordt uitgesteld.

De burger zelf echter, lijkt deze politieke reclamestrategie meer en meer te doorzien. De verkiezingen in Nederland tonen aan dat al die zogenaamde "centrumpartijen" macht verliezen ten voordele van partijen die ideologie (hoe idioot ze ook moge zijn) nog hoog in het vaandel dragen. Men verwacht blijkbaar meer heil van een radicale visie, dan van een langzaamaan verder modderen. Dit is vooral sinister voor een VLD, die gestuurd door de alleswetende spin doctor, met de borst vooruit de omgekeerde beweging aan het maken is. Het toont echter ook aan dat nieuwe bewegingen, zoals die gestuurd door een Jef Sleeckx of een Dedecker (?), wel degelijk kans maken.

Tot slot nog even dit: ik ben ervan overtuigd dat als we op de langere termijn nog iets willen betekenen in de wereld, er ingrijpende veranderingen nodig zijn op Europese schaal. Als we niet meer streven naar Europese strijdpunten, naar "common goals", - en het uitblijven van zelfs maar een consensus over een Europese grondwet laat daarover het ergste vermoeden - dan is de hele bovenstaande discussie bij voorbaat futiel te noemen. We moeten veranderen van een volk dat ondergaat, naar een volk dat initiatief neemt. Volgens mij is dat het enige werkbare leidmotiv voor de komende jaren.

Desiderius · 23 november 2006, 11:59

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door alberto

Het steeds wederkerende refrein in uw uiteenzettingen is het volgende

Citaat:

Citaat:
Durft er in het hele politieke orkest iemand op te staan en onze belachelijk hoge fiscale druk, de hyper-conservatieve vakbondsbastions, de verstikkende bureaucratie, de talloze ontsporingen in de sociale zekerheid

Ik moet je hierbij steeds gelijk geven, het is ook mijn mening en gedacht.

Ik begrijp er hoe langer hoe minder van, we zitten bij de top van de hoogste belastingsdruk in Europa en wat zie je bij de loononderhandelingen, de bruto lonen moeten naar omhoog, eis van de vakbonden, dan denk ik, waarom eisen de vakbonden geen belastingsvermindering, meer netto is ook een loonsopslag, ja toch.
Of werkt dat zo niet, of durft niemand dat te eisen?

Je legt de vinger op de wonde, alberto. Uitgerekend die politieke actoren die zich een "progressief" aura aanmeten, blijken oerconservatief te zijn wanneer hun heilige huisjes in vraag worden gesteld. Het klopt dat het niet aan een vakbond toekomt om uit te maken op welke manier de koopkracht van de werknemers wordt verhoogd. Daar zit immers een politieke agenda achter die met vakbondswerking in strikte betekenis niks te maken heeft. Stel je even voor dat je op een bepaald moment zou bepleiten om de volgende indexaanpassing van de lonen te realiseren door het verkleinen van de loonkloof; d.w.z. de werkgevers betalen geen eurocent meer, maar de koopkracht verhoogt wel (meer netto in het loonzakje)... Ik kan je garanderen dat de vakbonden zullen aansturen op stakingen en "harde" actie. Maar wat koopt de werknemer daar precies voor?

Niemand "durft" in dit land iets te eisen op dat vlak. Persoonlijk vond ik de Nederlandse verkiezingen véél boeiender om te aanschouwen omdat er zoveel uitgesproken "kleur" in het politieke landschap zit. In ons systeem kan je socialisten nog nauwelijks "socialistisch" noemen en liberalen nog nauwelijks "liberaal". De rest blijft wat dabberen in de marge van de grote partijen in de hoop om zo de kiesdrempel te kunnen halen. Beunhazerij van een soort dat tegenwoordig structureel zit ingebakken in ons systeem.

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door alberto

Citaat:

Citaat:
en vooral ons eigen kleindenken met de vinger te wijzen?

Bedoel je hiermee dat we niet chauvinistisch genoeg zijn?

Chauvinisten zijn we nooit geweest en zullen we wellicht ook nooit worden. België is een land zonder identiteit en zonder uitstraling; in de eerste plaats is dit zo in de ogen van de eigen bevolking en onvermijdelijk bepaalt dat ook de manier waarop we onszelf naar de buitenwereld profileren. Met "kleindenken" bedoel ik vooral het bekrompen "onder de kerktoren denken" van onze politici; de tijdshorizon die niet verder reikt dan de volgende verkiezingsronde. (en dat zijn er nogal wat in ons complexe landje) Ik geloof oprecht dat een Verhofstadt bij het aantreden van paars-groen destijds een breuk wou maken met het verleden en visionair wou regeren. Alleen was dat zonder de conservatieve sossen uit Wallonië gerekend. Al wat ik van die kant hoor waaien is een welgemeend "NON" op alle progressieve voorstellen. De politieke macht van de vakbonden doet de rest. Lees in dit voorgaande vooral geen communautaire opstokerij; want als de Waalse sossen het niet hadden gedaan, dan had de sp.a wel genoeg tegengewrongen. En iedereen weet dat we van de CD&V ook niet meteen de grote visie moeten verwachten; in die combo zou er van Verhofstadt zelfs nooit sprake zijn geweest.

Ik doel daarmee ook op de "ambtenarenmentaliteit" van de gemiddelde belg; de ondernemersgeest zit er echt niet in en dat heeft veel te maken met het feit dat we toch zo gesteld zijn op die (schijn)zekerheden in het leven. Er was onlangs nog een heel onthullend onderzoek bij laatstejaarsstudenten aan de universiteit; het overgrote deel wou te allen prijze "werknemer" worden. En ook d�*t heeft veel te maken met die onterecht de hemel ingeprezen "sociale correctie". We zijn te ver overstag gegaan; het evenwicht is zoek en de gevaarlijke gedachte dat we ons tegen alle risico's van het leven kunnen indekken heeft ondertussen wortel geschoten. We durven niet meer...

Enfin, "kleindenken" dus. Van het soort dat zich laat samenvatten met de boutade: "doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg".

Desiderius · 23 november 2006, 12:09

@ Turkje

Een visie die ik (helaas) volledig moet onderschrijven.

Als er al iets is dat we moeten leren uit de verkiezingen in Nederland, dan is het wel dat de slagzin "de tijd van de grote verhalen is ten einde" langs geen kanten klopt. Nu méér dan ooit heeft de burger behoefte aan een uitgesproken visie op de samenleving. D�*�*r kunnen de traditionele partijen -het VB incluis trouwens- nog lelijk gepakt worden in de flank.

Tashunka · 23 november 2006, 12:10

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Desiderius

Ik doel daarmee ook op de "ambtenarenmentaliteit" van de gemiddelde belg; de ondernemersgeest zit er echt niet in en dat heeft veel te maken met het feit dat we toch zo gesteld zijn op die (schijn)zekerheden in het leven. Er was onlangs nog een heel onthullend onderzoek bij laatstejaarsstudenten aan de universiteit; het overgrote deel wou te allen prijze "werknemer" worden. En ook d�*t heeft veel te maken met die onterecht de hemel ingeprezen "sociale correctie". We zijn te ver overstag gegaan; het evenwicht is zoek en de gevaarlijke gedachte dat we ons tegen alle risico's van het leven kunnen indekken heeft ondertussen wortel geschoten. We durven niet meer...

Enfin, "kleindenken" dus. Van het soort dat zich laat samenvatten met de boutade: "doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg".

Dat is inderdaad een groot probleem. Een grotere bereidheid tot het opzetten van zelfstandige zaken (waarvan er sommigen misschien uitgroeien tot KMO) is in België niet te bespeuren.
Men roept veel dat men vandaag in België in een dag een bedrijf kan oprichten en in orde zijn met alle papperassen. Larie en apekool.
Het beginnen van een zelfstandige zaak wordt zelfs afgeraden door het ondernemersloket waar beginnende ondernemers zouden terecht moeten kunnen met hun vragen en waar deze mensen zouden moeten worden begeleid.
Mijn vriendin een grafisch vormgeefster begaf zich naar zo'n loket werd uitgelachen, kreeg geen hulp en werd ontmoedigd. Ironisch genoeg is het de VDAB die haar op weg gezet heeft en haar zaakje draait nu meer dan behoorlijk.

Het sociale beschermingsstatuut dat voor de zelfstandige niet veel voor stelt is m.i. ook een struikelblok. Als je als werknemer werkt en je hebt lang genoeg gewerkt kan je terugvallen op de werkloosheidsuitkering, word je ziek de ziekteverzekering.
Hoeveel ouders zouden tegen hun zoon of dochter die speelt met het idee een zaak op te starten niet zeggen: "kind denk nog even na als het misgaat ben je alles kwijt en kan je naar het OCMW. Of stel dat je ziek wordt, dan ga je failliet."

Zelfstandigen worden in ons sociaalzekerheidsstelsel overigens over een kam gescheerd namelijk een bende die alles aftrekt van de belastingen en zwart werkt. Terwijl juist in de bloei van kleine bedrijven en KMO's een massa aan arbeidspotentiël verscholen ligt als de voorwaarden hiervoor worden geschept. In ons door vakbonden en Waalse PS geregeerd landje schort het hem net daar, want alle maatregelen ten gunste van de ondernemers worden op een bizarre manier beschouwd als ten nadele van de werknemer.

La Chunga · 24 november 2006, 09:46

Mooi stukje, Desiderius, dus nog even naar voor brengen.

22 november 2006, 23:13	#1
Desiderius Minister-President Geregistreerd: 23 juni 2005 Berichten: 4.999	Het drama in de Belgische loodgieterij... Het doodvonnis van Volkwagen Vorst lijkt getekend; en dan past het om solidariteit te betuigen aan de duizenden arbeiders en bedienden die een barre en onzekere winter tegemoet gaan. Onmacht, onbegrip en frustratie over de kille onmenselijkheid waarmee het zwaard van Damocles is neergekomen op de hoofden van hardwerkende mannen en vrouwen. Gewone mensen, met gewone zorgen en bekommernissen. We herkennen er onszelf in en huiveren bij de gedachte dat het ons ooit zou te beurt vallen. Onmiddellijk stelt zich dan ook de vraag wie er nou precies "schuld" treft voor dit drama. Want een schuldige moet er toch zijn, niet? In die talloze praatprogramma's, opiniestukken in de pers en officiële verklaringen van politici en in allerijl opgetrommelde experten van alle slag, valt op hoe wanhopig men op zoek is naar de grote boeman die dit onheil op z'n geweten heeft. Voor de één is het de directie van het concern in Duitsland; die had de bui al langer zien hangen en had mogelijkerwijs beter kunnen reageren. Voor de ander ligt de schuld bij de Duitse bonden die verregaand gecapituleerd hebben om de werkgelegenheid te kunnen vrijwaren voor hun mensen. En volgens nog anderen is het de politiek die het in dit land voor de zoveelste keer verkorven heeft. En voor de meer filosofisch aangelegde slimmeriken is het allemaal de schuld van "het kapitalistische systeem". Hoe het ook zij, die weldra werkloze arbeiders en de bedienden van Volkswagen Vorst staan erbij en kijken ernaar. De bonden grommen en grollen zonder al te veel tanden in de bek en de politici haasten zich in deze pre-electorale periode om de meubels te redden. Wat kunnen we leren uit dit drama? D�t is de allerbelangrijkste vraag die we ons moeten stellen. Een vraag die na het wegdeemsteren van de empathie voor het droeve lot van de getroffenen jammergenoeg voor de zoveelste keer zal verzuipen in het holle sloganeske gekissebis in de aanloop naar de verkiezingen. Dat was zo met Renault, dat was zo met Sabena, dat was zo met Ford,... en daar zal het ook nu weer op uitdraaien. Jammer, want het zijn net dit soort drama's die genadeloos de achilleshiel blootleggen van het systeempje waarnaar we maar al te vaak met misplaatste zelfgenoegzaamheid verwijzen als dé welvaartsstaat. Natuurlijk heeft de Volkswagen-directie in Duitsland een aantal kemels geschoten, maar is het niet wat té gemakkelijk om dat oordeel uit te spreken n� de feiten? Natuurlijk getuigt het niet meteen van veel internationalistische solidariteit dat de Duitse bonden zijn meegestapt in het opbod-spelletje om de werkgelegenheid voor het "eigen volk" te vrijwaren. Maar zouden wij in dezelfde situatie niet geneigd zijn om op dezelfde manier één en ander te arrangeren? Natuurlijk is het kapitalistisch systeem hard en harteloos, belust op winst en betoont het weinig sympathie voor "zachte waarden". Maar vergeten we dan ook niet dat net dat systeem de dieselmotor is geweest die de lokomotief van onze welvaartsstaat heeft voortgetrokken? En natuurlijk zijn politici niet meteen de beste zakenlui, hebben ze een veel te beperkte visie en competentie om verregaand in de grijpen op het economisch systeem. Maar schuiven we niet allemaal -bonden én patroons- braafjes aan om ons stuk van de koek op te eisen? Misschien wordt het eens tijd om wat afstand te nemen en onbevangen onze situatie in Europa en -beter nog- in deze wereld nuchter in te schatten. En met "onze" bedoel ik dan vooral de Belgische situatie, want zolang Vlaanderen en Wallonië tot elkaar veroordeeld zijn, moet je de zaken binnen dat perspectief bekijken. Wij leven in een land met een gigantisch potentieel; onze ligging binnen Europa, onze havens en onze infrastructuur schreeuwen luidkeels "LOGISTIEK!" Het feit dat onze hoofdstad de grote beslissingsorganen van de Europese Unie herbergt, maakt dat al wie hier op Europese schaal wil zaken doen wel moet passeren en/of zich minstens op bescheiden schaal moet vestigen. Brussel wemelt van de lobbyisten en scouts van multinationale concerns op zoek naar business-opportunities. Ons onderwijssysteem is vermaard en tot op heden is ook onze noeste productiviteit ook gekend tot ver buiten de grenzen. En wat doen we ermee? Ik wil wedden dat in één van de replieken hieronder élke troef uit bovenstaande paragraaf zal worden gerelativeerd, indien niet geridiculiseerd. (enfin, misschien voorkomt vorige volzin dat wel, maar dit forum kennende...) En het typeert onze manier van denken: klein, bekrompen, bezorgd om belangen "onder de kerktoren" en wars van elke schijn van chauvinisme. Dit land heeft geen imago, het straalt niets uit en het durft zich niet complexloos presenteren aan de wereld. Zes regeringen die allemaal meekakelen in volslagen kakafonie, élk met hun agenda en elk met hun kleine territoriale belangen. Elkaar stokken in de wielen stekend en politiek vliegen afvangend. En de grote superstructuur van een volslagen onstspoorde "sociale correctie" die er voor een groot stuk voor verantwoordelijk is dat we een barre aanblik bieden voor potentiële investeerders. De unitaristen hoeven zich niet in de handjes te wrijven bij het voorgaande; er bestaan zeer zeker genoeg argumenten om niet terug te keren naar de "Belgische formule". De mentaliteit, cultuur, economische realiteit en vooral: de eruit ontsproten politieke logica in de verschillende landsgedeelten staan op een groot aantal vlakken lijnrecht tegenover elkaar. En toch... en toch zijn er zo van die zaken die al het gehakketak overstijgen; die boven en buiten de politiek staan. De machteloosheid van de hele Belgische politieke microcosmos bij het drama dat zich in Vorst voltrekt is er de beste illustratie van. Zouden we durven om zo vlak voor de verkiezingen de vinger op de zere plek te leggen? Een aantal heilige huisjes op hun grondvesten te doen daveren? Boven de kleinzielige politieke belangen uit te stijgen en een aantal augiasstallen uit te mesten? Durft er in het hele politieke orkest iemand op te staan en onze belachelijk hoge fiscale druk, de hyper-conservatieve vakbondsbastions, de verstikkende bureaucratie, de talloze ontsporingen in de sociale zekerheid en vooral ons eigen kleindenken met de vinger te wijzen? Of gaan we door met gebeunhaas van de afgelopen decennia en blijven we ons zelfgenoegzaam wentelen in de illusie dat we op een eilandje leven waar we het allemaal beter menen te weten? Met af en toe een luide schreeuw van frustratie bij de zoveelste harde reality check? Vraag: werd J P Balkendende dan zo zwaar afgetroefd omdat hij het dorst om op een aantal essentiële punten orde op zaken te stellen in het door paars verregaand verkankerde Nederland? Een vraag, die me in deze context nog zo gek niet lijkt. [Desi.] __________________ The pen is mightier than the sword, and considerably easier to write with. Laatst gewijzigd door Desiderius : 22 november 2006 om 23:16.

23 november 2006, 11:44	#3
Turkje Eur. Commissievoorzitter Geregistreerd: 23 juli 2003 Berichten: 9.858	De discrepantie tussen economische realiteit en Belgische politieke navelstaarderij zal imho niet snel verdwijnen. Twee typische voorbeelden getuigen hiervan. Ten eerste was er het gesprek in TerZake met Fientje Moerman en Paul de Grauwe. Terwijl de Grauwe de vinger op de wonde legde door te zeggen dat we er inderdaad maar best rekening mee hielden dat massaproductie en industrie langzaam maar zeker uit België zouden vertrekken, vond Moerman het nodig om te argumenteren dat de politiek dat niet zomaar lijdzaam kon laten gebeuren. Integendeel zelfs, de politiek moest actief interveniëren (lees: geldstromen ombuigen) om industrie zo lang mogelijk in België te houden. In mijn oren klinkt dat dan als volgt: "We moeten de droom zo lang mogelijk in stand houden". Dat het wakker worden daarna des te pijnlijker gaat zijn, was voor Moerman (en zeg maar de voltallige politiek) blijkbaar geen enkel probleem. Het doet mij allemaal wat denken aan de discussies in de jaren '80 over de steenkoolontginning (met als gevolg een gigantische staatsschuld om verlieslatende ondernemingen nog wat langer in leven te houden). Het tweede voorbeeld dient zich nog te voltrekken, maar laat zich nu al raden. Het gaat over de compensaties die vanuit de regering zullen toegestaan worden aan de ontslagen arbeiders. De schamele bochtjes die in die context met het Generatiepact zijn genomen, zullen daarbij door nota bene de liberalen immers even snel terug worden verlaten, als de beloftes om België om te vormen naar de grondslagen van de Burgermanifesten. Nog voor het eerste ontslag is gevallen, is "brugpensioen op 50" al bedongen. En gisteren nog hoorde ik de bonden (met name ACV) zeggen dat ook voor 25 jaar ancienniteit (45 jaar oud dus) er serieuze compensaties nodig waren. De "actieve welvaartstaat" maakt dezer dagen dus evenveel energie vrij als de windmolens op de Thorntonbank (voor de goede verstaander: noppes). Beide voorbeelden, en het algemeen kader, vindt men trouwens ook terug in de politieke profilering van alle grote Belgische partijen. Allemaal verdringen ze zich in "het centrum". Allemaal willen ze zich outen als "volkspartijen". In feite komt dit gewoon neer op het verlaten van (radicale) ideologische gronden, en het zich begeven naar een "politiek cliëntelisme" waarbij zo weinig mogelijk burgers een duimbreed in de weg wordt gelegd. Nochtans zijn die "duimbreden" wel degelijk nodig: er is omzeggens niemand die eraan twijfelt dat bij een laissez-faire strategie, belangrijke sociale verwezenlijkingen ten dode zijn opgeschreven. Maar ook hier wil de politiek liever de droom zo lang mogelijk laten duren, en hoopt men dat het wakker worden zo lang mogelijk wordt uitgesteld. De burger zelf echter, lijkt deze politieke reclamestrategie meer en meer te doorzien. De verkiezingen in Nederland tonen aan dat al die zogenaamde "centrumpartijen" macht verliezen ten voordele van partijen die ideologie (hoe idioot ze ook moge zijn) nog hoog in het vaandel dragen. Men verwacht blijkbaar meer heil van een radicale visie, dan van een langzaamaan verder modderen. Dit is vooral sinister voor een VLD, die gestuurd door de alleswetende spin doctor, met de borst vooruit de omgekeerde beweging aan het maken is. Het toont echter ook aan dat nieuwe bewegingen, zoals die gestuurd door een Jef Sleeckx of een Dedecker (?), wel degelijk kans maken. Tot slot nog even dit: ik ben ervan overtuigd dat als we op de langere termijn nog iets willen betekenen in de wereld, er ingrijpende veranderingen nodig zijn op Europese schaal. Als we niet meer streven naar Europese strijdpunten, naar "common goals", - en het uitblijven van zelfs maar een consensus over een Europese grondwet laat daarover het ergste vermoeden - dan is de hele bovenstaande discussie bij voorbaat futiel te noemen. We moeten veranderen van een volk dat ondergaat, naar een volk dat initiatief neemt. Volgens mij is dat het enige werkbare leidmotiv voor de komende jaren. __________________ Out of the blue, into the black Laatst gewijzigd door Turkje : 23 november 2006 om 11:46.

24 november 2006, 09:46	#7
La Chunga Minister Geregistreerd: 27 juni 2006 Locatie: Waar ik me thuisvoel...Overal dus Berichten: 3.534	Mooi stukje, Desiderius, dus nog even naar voor brengen. __________________ Let your sympathies and your compassion be always with the under dog in the fight--this is magnanimity; but bet on the other one--this is business. - Mark Twain

23 november 2006, 12:09	#5
Desiderius Minister-President Geregistreerd: 23 juni 2005 Berichten: 4.999	@ Turkje Een visie die ik (helaas) volledig moet onderschrijven. Als er al iets is dat we moeten leren uit de verkiezingen in Nederland, dan is het wel dat de slagzin "de tijd van de grote verhalen is ten einde" langs geen kanten klopt. Nu méér dan ooit heeft de burger behoefte aan een uitgesproken visie op de samenleving. D��r kunnen de traditionele partijen -het VB incluis trouwens- nog lelijk gepakt worden in de flank.