Bussen van de lijn met politiebegeleiding in Sledderlo Genk

[ancapa]

Op het VTM nieuws : in de wijk Sledderlo in Genk rijden de bussen niet meer door deze wijk zonder politebegeleiding Stenengooiers hebben al verschillende peperdure ruiten ingegooid van voorbijrijdende autobussen van de lijn. De (vermoedelijke gekende) daders worden opgespoord.

[mad_drone]

steeds blijkt weer dat in de huidige maatschappij respect iets is dat vele mensen ontbreken. Velen door winstbejag en zuiver opportunisme kunnen ze nergens meer respect voor opbrengen... Anderszijds is de 'waarde' van velen dingen voor de meesten onbelangrijk of onbekend. En dan nog die verveling....

[ancapa]

het resultaat van alles kan en alles mag en wat doe je er aan

Simpel ! Harde aanpak van alle criminaliteit groot en klein; terug respect afdwingen; tucht, recht en orde; meer blauw op straat vooral 's nachts; opvoeding op school en zeker thuis van kleinsaf aan enz...

[Spelev]

Je kan de jeugt ook gewoon aan moedigen om het anders te doen he.

[Groen]

Onze maatschappij verziekt inderdaad steeds meer.
Is er echter geen andere manier om deze individualisering, verzuring tegen te gaan? Remember, preventie is beter dan harde repressie...

[Suits You, Sir!]

Een jonge collega heeft ooit eens iets geschreven over teloorgang van stedelijkheid en het daarmee progressieve, ruimtescheppende klimaat. Ik zal eens zien of ik daar iets van terugvindt. Kladversie ofzo.

[Suits You, Sir!]

Er bestaat geen algemeen geldende definitie voor de stad
Dit gegeven is lastig als naar het gevoelen van velen de stad ‘overal en nergens’ is. De harde rand tussen ‘stad’ en ‘platteland’ bestaat niet meer. Hoe meer stad er is, hoe minder stad – in de zin van herkenbare fysiek afgrensbare eenheden- er zichtbaar is. Stadsmuren zijn geslecht of een toeristisch object geworden.

Theorieën over de eigenheid van de stad
Zover de geschiedenis teruggaat is er nagedacht en geschreven over de stad. Er verschenen verhandelingen over bijvoorbeeld stedenbouwkundige esthetiek of strategische stratenpatronen ten behoeve van militaire doeleinden. Pas vanaf eind 19de eeuw, toen misstanden zoals armoede, vervuiling of woningnood als maatschappelijke vraagstukken werden gekwalificeerd, ontstond er – met name vanuit de sociale wetenschappen – serieuze belangstelling voor de stedelijke problematiek.

Om iets over die missstanden in de stad te kunnen zeggen, concentreerde men zich toen voor het eerst op de vraag wat nu specifiek is aan de stad en de stedelijke samenleving. Sociologen als Tonnies en Rustow zagen de stad als een model voor de geïndustrialiseerde samenleving. Naar hun mening representeerde de stad de verzakelijking die gepaard ging met een versnellende maatschappij: begrippen als functionaliteit, anonimiteit en egoïsme waren kernwoorden. Kenmerkend voor deze fin de siècle-achtige benadering was de wat sombere toon die werd aangeslagen met betrekking tot een verdwijnende plattelandscultuur. De grote stad was duidelijk tegenovergesteld aan de idylle van het dorpsleven, zoals de toenmalige stadsbewoner zich die voorstelde. Daartegenover werd het gezegde ‘stadslucht maakt vrij’ een gevleugelde uitdrukking voor hen die de overgang van het plattelandsleven naar een woelig leven in de stad als een verlossing van hun pachtplichten ervoeren.

Waarin de stad, als document van, maar ook als het decor voor het stedelijke leven, verschilde van de plattelandssamenleving werd uitgewerkt door onder andere Max Weber. Weber omschreef de stad als een markt, als een handelsplaats voor politiek, economie, technologie, sociaal contact en cultuur. Ook stedenbouwkundige en rijksbouwmeester Peters beschreef het ontstaan van de stad vanuit de mogelijkheden voor de handel op een bepaalde plek. Het complexe gebied van relaties tussen ambachtslieden, kopers, tussenhandelaars en mensen met een faciliterende rol in dit geheel vormt in zijn visie de stedelijke maatschappij. In deze theorieën zijn de morfologische en functionele dimensie afgeleiden van de sociaal-culturele dimensie. De stad werd verklaard vanuit haar ontstaansgeschiedenis en gekenschetst al broedplaats van innovaties en ontmoetingsplaats bij uitstek.

Bestuurlijke acties, zoals de invoering van de Public Health Act in Engeland en de Hinderwet en Woningwet in Nederland, waren uitingen van actieve bemoeienis met het oplossen van de pregnante problemen in de steden. Problemen als ruimtegebrek, vervuiling, armoede, woningnood en congestie. De belangrijkste figuur die rond 1900 zijn ideeën tentoonspreidde was Ebenezer Howard. Deze Londense stenograaf had tijdens zijn verblijf in het nog wolkenkrabberloze Chicago de inspiratie opgedaan om een oplossing te bedenken voor de sloppen in Londen. De opkomst van het openbaar vervoer en de lage grondprijzen buiten de steden maakten het zijns inziens mogelijk de werkende klasse verder van de vervuilende fabriek te huisvesten. Hij wilde de kwaliteit van het arbeidersleven verbeteren door goedkope, maar aantrekkelijke huizen te bouwen in een relatief groene omgeving. De hoge dichtheden, het slimme ontwerp, de laagdrempeligheid voor minder draagkrachtige bevolkingsgroepen en de optimale ontsluiting door een regionaal openbaar vervoer hebben op veel plaatsen de stedenbouwkundigen geïnspireerd, maar hebben vrijwel nergens tot de kwaliteit geleid die Howard al in 1898 voor ogen stond.

Tegelijkertijd met de toenmalige metropolitane explosie in Noord-Amerika, bloeide vervolgens rond 1920 de zogenoemde Chicago School op. Tot in de jaren ’60 bestudeerde men in navolging van sociologen als Louis Wirth, Robert Park en Ernest Burgess de stedelijke morfologie, dat een model vormde van de samenleving als geheel, hetgeen hen de titel bezorgde van urban of human ecologists. Voor de Chicago School werd de stad het laboratorium van de samenleving. Er werd veel empirisch onderzoek verricht naar het gedrag van de mens ‘in zijn natuurlijk omgeving: in de wijken of op straat. Kern van deze opvatting was het begrip competitie: de survival of the fittest. Interpersoonlijke relaties om tot een ‘ecologisch evenwicht’ te komen resulteerden in communicatie, concensus en concurrentie. De complexiteit die dit voor de stedeiljke samenleving tot gevolg had, leidde volgens Wirth tot een typisch stedelijke leefstijl die kenmerken voor de moderne samenleving was: urbanism as a way of life.
In Nederland waren in de periode 1930 – 1960 prominente stedenbouwkundigen betrokken bij het Congres Internationaux d’Architecture Moderne en werd de stedenbouw geschoeid op een moderne en wetenschappelijke leest. Stedenbouw als orde scheppen: funcitescheiding stond centraal. De ‘moderne’ stedenbouw kwam tot uiting in de zogenaamde CIAM-wijken.

In de jaren ’60 bloeide internationaal de aandacht voor de stad vervolgens opnieuw op. Nu richtte de studie van stedelijke problemen zich ook op de samenhang tussen racisme, stedelijke armoede en culturele armoede. Men zag de stad als economische, sociale en culturele motor van de nationale staat. Voor het eerst de verwevenheid van de stad met de maatschappij als geheel benadrukt.
Met name Manual Castells vestigde in het van de jaren ’70 de aandacht op de afhankelijkheid van het heersende economische systeem. De stad fungeerde in zijn analyse als leverancier van arbeidskrachten om het economische productieproces veilig te stellen. Het was dan de overheid die in het stedelijk beleid in veel Westerse landen de zorg op zich nam voor de economisch zwakkeren en voor de belangen die niet direct door de economische sector recht werden gedaan. Men concentreerde zich op sociale woningbouw, stadsvernieuwing en het aanbod van voorzieningen. In het streven naar een leefbaarder stad voor iedereen richtte het ruimtelijk en milieubeleid zich op een verregaande functiescheiding en verplaatsing van de industrie uit de stad.

In de jaren ’80 verschoof de aandacht naar ondernemersschap in economie en technologie. Deze omslag verbond zich met de actieve bemoeienis met de stad als gangmaker en uitvalsbasis van economische en culturele ontwikkeling. Er was sprake van een toenemende competitie van steden onderling op economisch en cultureel vlak. In deze hernieuwde aandacht voor de stad zag men de stad als motor van de economie. De stad kon deze rol pas goed vervullen door versterking van de interne stedelijke structuur. Verdichting van het stedelijke weefsel, alsmede concentratie en menging van voorzieningen in de oude binnensteden waren speerpunten van compacte stad-theorie.
Bovendien zou het platteland, als contramal van het verstedelijkte gebied, in deze visie gevrijwaard kunnen worden van ongebreidelde suburbanisatie. Het bijhorende beleid richtte zich op een programma van stedelijke vernieuwing en ‘inbreiding’. IN Nederland wordt deze omwenteling gesymboliseerd door de Vierde Nota Ruimtelijke Ordening.

Naast de fascinatie voor de stad als een compact bouwwerk in de lege ruimte treft men in toenemende mate een fascinatie voor het footloose stedelijke leven aan. De stad als geografische en culturele tegenstelling van het platteland wordt hierin ontkend. Ten grondslag aan deze postmoderne visie ligt de gedachte dat door de toegenomen mobiliteit en communicatiemogelijkheden de ruimtelijke component in betekenis afneemt. De 24-uurseconomie zou afrekenen met de vaste werk- en openingstijden, waardoor de ruimte multifunctioneel zou zijn te benutten. De ruimte wordt als het ware ingehaald door de tijd. Deze ‘implosie van de afstand’ hangt in deze visie sterk samen met de internationalisering. Waar rem Koolhaas aan het eind van de jaren ’70 nog de dichtheid van Manhattan als de ultieme stedelijkheid zag, ziet hij nu de generic city als de vervulling van de wensen van de stedeling. In het ijle, stedelijke veld, de tapijtmetropolen, hervindt de autorijdende en internettende wereldburger de onzekerheid en de spanning van the reinvention of psychological space. Deze discussie over stedelijke concentratie in de compacte stad of spreiding over een postmoderne tapijtmetropool komt in Nederland bijvoorbeeld tot uiting in de discussienota ‘Nederland 2030’ van het Ministerie van VROM in de perspectieven voor ruimtelijke ontwikkeling ‘Stedenland’ en ‘Palet’. De startnota ter voorbereiding van de Vijfde Nota Ruimtelijke Ordening kiest voor een benadering waarin de oriëntatie op alleen de compacte stad wordt ingeruild voor een bredere opvatting. Naast de compacte stad wordt gesproken over meerkernige steden: netwerksteden genoemd. Deze netwerksteden worden gelocaliseerd in de randstad, in Arnhem-Nijmegen en in Twentestad. Daarnaast wordt gesproken over stedelijke vestigingen langs een beperkt aantal corridors.

Balans
De stad heeft een ontwikkeling doorgemaakt. Zij is niet verwenen of opgelost in de ruimte, maar is nog steeds herkenbaar aanwezig in de beleving en de ervaring van mensen. Dat er geen sluitende definitie van stad te geven is, hoeft niet ontmoedigend te zijn. Het is de illustratie van het feit dat de stad geëvolueerd is van traditionele handelsplaats met stadsmuren, via de moderne industriestad, tot een knooppunt van diensten en vermaak. Elke periode in het bestaan van de stad stelt de eigen opgave. Het feit dat de verstedelijking zo ver over het land heeft doorgezet, roept daarom juist de vraag op wat de essentie van stedelijkheid is en of stedelijkheid echt las van de stad kan bestaan.

[ancapa]

Oorspronkelijk geplaatst door ajl

Je kan de jeugt ook gewoon aan moedigen om het anders te doen he.

waarom doen die ouders dat dan niet

[Suits You, Sir!]

Bij stedelijkheid gaat het om meer dan alleen de fysieke component van de stad. Volgens Reijndorp is stedelijkheid een sociaal-cultureel fenomeen dat betrekking heeft op de leefwijzen van de bewoners van de bewoners van de stad. Hij stelt dat er 3 opvattingen zijn die tot een specifieke periode te herleiden zijn. Traditioneel werd stedelijkheid alleen van toepassing geacht op de klassieke, dicht bebouwde en drukke stad en gezien als stadscultuur. Met de latere modernisering van de stad na 1900 werd stedelijkheid meer verbonden met anonimiteit en openbaarheid van de stad. Recent wordt door de schaalvergroting en de gegroeide mobiliteit stedelijkheid niet-ruimtelijk ingevuld en wordt stedelijkheid – als manier van leven – niet meer uitsluitend voorbehouden aan de stad. Sinds het begin van de 20ste eeuw is grondig afgerekend met de ruimtelijke begrenzing van de stedelijke leefwijze en daarmee volgens de postmodernen met de begrenzing van de stad. Moderne vervoerswijzen maken het mogelijk binnen korte tijd grote afstanden af te leggen. Telecommunicatie zorgt er voor dat men zich voor die activiteiten waarvoor slechts ogen, stem en oren nodig zijn, niet fysiek hoeft te verplaatsen. Een aantal beschrijvers van toekomstige ontwikkelingen tekenen al de eerste signalen op dat van oudsher stedelijke gebieden in snel tempo ontstedelijken. Dat wil zeggen dat de steden letterlijk uiteenvallen tot een volledig gesuburbaniseerde omgeving. Nabijheid en ruimtelijke concentratie zijn volgens hen dan ook geen noodzakelijke voorwaarden meer voor stedelijkheid: voor ontmoeting en uitwisselinghoeven private en publieke sferen niet meer ruimtelijk geconcentreerd te zijn om losjes in elkaar te kunnen overlopen. Iedere buitenwijkbewoner stelt zijn eigen polycentrisch stadsgewest samen en daarbij is niet de stad maar de buitenwijk het centrum van dat stedelijke veld. Stedelijkheid speelt zich zo af op een regionale of grotere schaal en wordt meer gekenmerkt door beweeglijkheid dan door beweging: stedelijkheid op afstand.

Deze ontwikkeling is goed af te lezen aan het veranderende stedelijke landschap. Doordat voor veel activiteiten afstand geen belemmering meer is, maar ook door het toenemende aantal activiteiten dat kenmerkend is voor een stedelijke leefwijze, vestigen veel huishoudens en bedrijven zich niet meer in de stad. Sinds enkele decennia is een beweging zichtbaar van bedrijvigheid en (draagkrachtige) huishoudens uit de steden naar de stadsranden en vanuit de Randstad als geheel naar het zuidoosten van Nederland. Deze laatste tendens berust mede op de behoefte van bedrijven om zich te vestigen in de nabijheid van grote centra in het Noordwest-Europese stedelijke netwerk. Door de toenemende welvaart kan men ook beter uitdrukking geven aan de specifieke vestigingsbehoeften.

Stedelijkheid in soorten
Volgens de postmoderne zienswijze is stedelijkheid overal in Nederland als levenswijze aanwezig: ‘urbanism as a way of life’. Men is bijna op iedere plek in staat een stedelijk leven te leiden en bedrijven kunnen op bijna iedere locatie floreren. We zouden in de woorden van Weber kunnen zeggen dat heel Nederland een marktplaats is.

Waarom kiest het management van Philips dan toch bewust voor Amsterdam als vestigingsplaats en waarom trekken bewoners niet weg uit de minst aantrekkelijke wijken?

Ten eerste is de constatering van belang dat de ene stedelijkheid de andere niet is. Er is stedelijkheid in soorten: stedelijkheid kan bijna overal in Nederland worden beleefd maar voor specifieke aspecten van stedelijkheid (cultuur, historie, hoge dichtheid, intensieve economische interactie, etc…) gaat men naar plekken met die specifieke kenmerken. De Nederlandse steden zijn niet allemaal gelijk en kunnen de bestaande historische, sociaal-culturele en economische verschillen verder accentueren. De vergrote communicatie- en mobiliteitsmogelijkheden leiden dan ook niet tot afname van het belang van de plek, maar juist tot toename. Wanneer bereikbaarheid (als maat voor afstand) als vestigingsplaatsfactor in belang afneemt, worden andere factoren als identiteit, specialisatie, binding en imago belangrijker. Bovendien heeft meer mobiliteit ook geleid tot onbereikbaarheid van bepaalde plaatsen op bepaalde tijden. Plekken verliezen niet aan betekenis, maar de betekenis verandert en wordt sterker afhankelijk van eigen identiteit. Het belang van specialisatie neemt dus toe.

Ten tweede is de op het oog onbegrensde mobiliteit niet voor iedereen in elke omstadigheid weggelegd. In de stad wonen veel groepen voor wie de kosten van mobiliteit een drempel vormen: iemand met een minimum inkomen denkt in tramlijnen en zones van de strippenkaart. Binding aan wijken is niet alleen emotioneel, maar meestal ook financieel bepaald.

Nabijheid als specialisatie
Zoals hiervoor aangegeven laat een bewoner of bedrijf zich bij de keuze van de vestigingsplaats steeds meer leiden door andere factoren dan de afstand, zoals het imago, de specifieke mogelijkheden die de plek biedt voor de te vestigen activiteit en (in mindere mate) door de prijs. Niettemin geldt nabijheid in veel gevallen nog steeds als een gewenste specialisatie en is het een grote pré voor al die zaken die zich niet door een datacommunicatiekabel laten overseinen. Niet voor niets vestigt de vlaaienbakker zich naast een groot ministerie en is de fietsenmaker te vinden in de fietsenstalling van het station. Fabrieken en hun toeleveringsbedrijven, of anderszins samenwerkende bedrijven en instanties hebben een primaire voorkeur voor nabijheid. Naast deze economies of agglomeration, economies of scale en kansen voor synergie, biedt de stad ook het juiste klimaat voor allerlei nieuwe ontwikkelingen. Een startende onderneming die een niche in de markt verkent, doet er verstandig aan zich te vestigen in de stad. In de stad is de potentiële afzetmarkt relatief groot. Bovendien zorgt de geconcentreerde vorm van een stad ervoor dat het maken van reclame betrekkelijk eenvoudig is. Deze broedplaatsfunctie van de stad is onontbeerlijk voor commerciële experimenten, maar ook voor hen die hun culturele horizon willen verbreden.
Sommige steden blijken dan een grote aantrekkingskracht uit te oefenen omdat zij specifieke kwaliteiten bieden en daarmee een gespecialiseerd vestigingsmilieu vormen. Het is niet alleen voor het leggen en onderhouden van sociale contacten erg gewenst om elkaar tegen te komen – of zelfs aan te raken – in een daarvoor passende omgeving.
Deze contacten spelen ook een niet te onderschatten rol bij zakelijk verkeer. Voor deze face-to-face-interactie is het niet voldoende dat een ontmoeting virtueel of na een geplande autorit mogelijk is. Voor deze interactie is het noodzakelijk dat men zich in elkaars nabijheid bevindt en dat er gelegenheid bestaat tot een waardevolle ontmoeting. Om bij het voorbeeld van Philips terug te keren: doordat afstand geen onoverkomelijke belemmering meer is voor een gedegen bedrijfsvoering, is het mogelijk de managementsactiviteiten op een andere plaats te huisvesten dan de productie-onderdelen van het concern. In het internationale economische krachtenveld heeft Amsterdam blijkbaar zo’n krachtige uitstraling, dat het de nieuwe vestigingsplaats is geworden. Men wenst geen e-mailadres, maar een klinkende plaatsnaam op zijn of haar naamkaartje. Hoe die plaatsnaam klinkt, hangt af van de specifieke constellatie van economische en sociaal-maatschappelijke verbanden ten opzichte van de wensen van het bedrijf of het huishouden. Nabijheid verdwijnt uit het zicht als existentiële randvoorwaarde voor stedelijkheid, maar keert terug als hoog genoteerde specialisatie.

[Suits You, Sir!]

Steden zijn vooral aantrekkelijk in de mate waarin ze verschillen van andere steden. Dat verschil kan zitten in de soort bebouwing en in de activiteiten. Ze representeren de waarden waar een stad voor staat en waarin die stad uittorent boven anderen. In haar verschijning laat de stad zien wat ze is of althans zou willen zijn: brandpunt van cultuur, wetenschap, economie, vermaak, sport en ga zo maar door. Het bouwen van een nieuw museum of een groot voetbalstadion symboliseert de positie die de stad zichzelf toedicht op een nationale en internationale schaal. De gebouwen en wat erin gebeurt, zijn het visitekaartje van de stad. En natuurlijk is ook van belang dat de stad met al haar pracht en levendigheid aantrekkelijk si voor de bestaande inworners, voor nieuwe inwoners en toeristen. Als iemand vrij is om te kiezen -of als een bedrijf zich ergens wil vestigen- wint de mooiste en interessantste stad het.

Gebouwen en activiteiten met een groot cultureel gehalte worden door de overheid bij uitstek geschikt bevonden om de stad te representeren. De grands project van de Franse presidenten Pompidou, Giscard en Mitterand betreffen -met uitzondering van de kantorenwijk La Defense- allemaal de cultuur. Zo willen zij bij het nageslacht bekend blijven: Pompidou met het museum voor de moderne kunst, het Centre Beaubourg; Giscard met het museum voor negentiende-eeuwse kunst, het Gare d'Orsay; en Mitterand met een reeks projecten: het Institut du Monde Arabe, het culturele complex en museum voor techniek Parc La Villette, de reconstructie van het Louvre, de Opera van de Bastille en de nieuwbouw van de Bibliotheque Nationale. Zij representeren niet alleen het staatsmanschap van de desbetreffende presidenten, maar zetten Parijs op de kaart als permanente Europese culturele hoofdstad.
Andere steden kunnen daarbij niet achterblijven, al zou Parijs wat dit betreft nooit meer in te halen zijn. Er zijn 2 opties. De ene is het Parijse model van nieuwbouw van culturele voorzieningen, liefst in de vorm van spraakmakende nieuwe musea: Keulen, Stuttgart, Bonn, Groningen, Maastricht- de reeks is eindeloos. Vergelijkbaar zijn nieuwe clusters van musea zoals de Museumsurfer in Frankfurt en het Museumpark in rotterdam.

In 1992 ontvouwde de toenmalige Britse minister van Cultureel Erfgoed, Peter Brook, zijn plannen om het nieuwe millennium in het jaar 2000 te vieren. Er zouden in het VK twaalf grote publieke gebouwen moeten komenals symbool van een modern en ondernemend Groot-Brittanie in de 21ste eeuw. Van deze Milleniumprojecten is weinig terechtgekomen, behalve dan de nieuwbouw van de Tate-gallery en de Millenium Dome, een futuristisch bouwsel in de Docklands, de nieuwe kantorenstad in Oost-Londen. In het jaar 2000 ging het museum open in de geheel verbouwde ruimtes van de vroegere krachtcentrale Bank Side Power Station aan de oever van de Theems. Ook hier dient de kunst de natie te representeren.
Op een wat beperkter en minder kapitaalintensieve wijze te kunnen maatregelen als het ter beschikking stellen van oude fabrieksgebouwen of lege panden aan kunstenaars een impuls geven aan de verbetering van verloederde stadswijken. De vestiging van kunstenaars in ateliers en de vestiging van avant-garde galeries in oude gebouwen of kraakpanden kan de eerste fase zijn van de gentrification, de opwaardering van verwaarloosde gebieden.
New York is daarvan een goed voorbeeld, of sinds de val van de Muur in 1989 de buurt rond de Synagoge in het oude centrum van Berlijn, Berlin-Mitte. Op een bepaald moment worden er dure appartementen gebnouwd en strijken chique galeries, boutiques, cafes en restaurants neer. Voor jonge kunstenaars wordt de buurt dan te duur en ze verhuizen waar naar elders. Gentrification, het tegengestelde van de verpaupering van de buurt, betekent in veel gevallen dat de oorspronkelijk bewoners, vaak de armste stedelingen, uit hun huizen worden gezet.
We hadden het over twee opties. De eerste was prestigieuze gebouwen neerzetten en culturele activiteiten daarin of daaromheen aanmoedigen. de tweede optei om je als stad afficheren als iets bijzonders is vluchtiger, maar heeft door de inzet van de media ook een rote impact.
De Olympische Spelen vertegenwoordigen tegenwoordig miljardenbelangen. In de kandidaatstelling en het samenstellen van het bidbook worden zonder blikken of blozen miljoenen geïnvesteerd. Slimme steden (Barcelona met de Olympische Spelen in 1992 en Sevilla met de Wereldtentoonstelling in 1993) gebruikten de manifestaties om belangrijke verbeteringen in de infrastructuur en de kwaliteit van de bebouwing door te zetten, die anders onhaalbaar waren. IN Atlanta werd de toekenning van de Olympsche Steden 1996 gezien als de erkenning van de economische positei van deze stad en de renaissance van het diepe zuiden van de VS in het bijzonder. Nog vluchtiger zijn predikaten als 'Europese culturele hoofdstad' waar Europese steden verbeten om vechten.
Tijdelijke culturele evenementen kunnen permanente effecten hebben, zoals de verbetering van de infrastructuur, de bouw van sporthallen en theaters, de restauratie van moniumenten, de ontwikkeling van een betere overlegstructuur en de samenwerking tussen private en overheidsinstellingen (Glasgow als Europese Culturele Hoofdstad in 1991). Sinds 1991 heeft Glasgow edinburgh ingehaald als cultureel centrum van Schotland.

[Suits You, Sir!]

De Canadese socioloog John Hannigan bestempelde de stedelijke ontwikkeling die nu in de VS te zien is als die naar de fantsy city. Hij bedoelt daarmee delen van de stad dien in met mix van cultuur, winkels en uitgaansgelegenheden publiek moeten aanlokken. De fantasy city is min of meer hetzelfde wat Christine Boyer al aanduidde met de term 'de spectaculaire stad'.
In de VS zijn tal van oude havenbuurten omgetoverd in consumptieparadijzen waar je leuk aan het water kunt zitten met een drankje omringd door namaak-oude-winkeltjes waar je nostalgisch kunt funshoppen. Deze buurtjes hbben nauwelijks relaties met de rest van de stad, het zijn wereldjes op zich. Andere kenmerken zijn dat ze opgezet zijn rond een thema, de haven, sport, popmuziek of film, je kunt er de hele dag en nacht terecht om 'iets leuks' te doen; ze zijn dus niet gebonden aan openingstijden zoals themaparken, dierentuinen, megastoren of musea. In de VS zijn de fantasy cities vaak opgezet door giganten uit de media- en vermaaksindustrie zoals Disny of Universal of gesponsord door Coca-Cola. Bovendien zijn daar deze vermaakswijken opgezet uit een aantal standaardvoorzieningen zoasl een themacafe en restaurants, een magaplex bioscoop, een cd-zaak en een filiaal van een boekenketen. De vier belangrijke consumptiebehoeften, winkelen, vermaak, eten en drinken en cultuur komen in een fantasy city bij elkaar. de doelgroep waarop gemikt wordt is die van de jongere, welvarende volwassenen uit de stad en uit de regio, en toeristen. In een zeer compacte vorm wordt er een kunstmatige stadsachtige ambiance geboden waar je een aantal uren op vakantie kunt gaan in je eigen stad. Het is als het ware de stadse, meer op consumptie gerichte variant van de leisure parks buiten de stad. Beide bieden een package van instan-activiteiten. fantasy-cities en leisure parks zijn onderhevig aan modes; de formules worden over de hele wereld gekopieerd waardoor ze als er niet regelmatig worden vernieuwd, snel aan aantrekkelijkheid verliezen.

Fantasy cities en leisure parks zijn verwant aan het fenomeen van de gethematiseerde steden zoals we die in de VS kennen. In de jaren 50 en 60 van de twintigste eeuw werden er aan de Westkust van de VS een aantal 'ideale steden' aangelegd die duidelijk verschilden van de amorfe, centrumloze metropolen die zo kenmerkend zijn voor de Westkust. Disneyland in Orange County, Stanford Industrial Park bij Palo Alto, Sun City bij Phoenix en Seattle World's Fair zijn scheppingen die onderling sterk verschillen, maar een aantal overeenkomsten kennen die ze apart zetten in de zee van buitenwijken en snelwegen eromheen.
Ze zijn afgesloten van hun omgeving, ze kennen een ordening en plattegrond die een heldere, overzichtelijke structuur heben, ze richten zich op een speciefieke doelgroep en sluiten mensen met ander gedrag buiten. Ze zijn opgezet vanuit een thema.
Disnyland richt zich op witte middle-class gezinnen met kinderen en beeldt filmthema's uit, gecombineerd met sterk vereenvoudigde representaties van het Amerikaanse verleden en de toekomst.
Stanford Industrial Park is een mix van universiteitscampus en industriepark. Sun City is een permanent vakantieverblijf, gericht op gefortuneerde gepensioneerden. Seattle's World's Fair was oorspronkelijk een grote expositei over moderne ruimtevaarttechniek en functioneert nu als het centrm van Seattle voor grootschalig manifestaties op cultureel en sprotief gebied.
De Amerikaanse historicus John Findlay beschouwt Disnay Lans, Stanford Industrial Park, Sun City en Seat WF als oorspronkelijke en innovatieve Amerikaanse projecte, Magic Kingdoms die de steden waar ze in of dicht bij liggen een sooort identiteit verschaffen (Disneyland staat voor LA hoewel het daar helemaal niet in ligt). Ze vormen tegelijk een alternatief voor de vormloosheid van deze steden en voor de benauwde 'oude' steden aan de Oostkust. Ze laten zien dat het wel degelijk mogelijk is een aangename ruimtete scheppen waar grote groepen mensen zich langdurig kunnen ophouden zonder dat dat tot onveilige situaties leidt, waar het schoon is, waar de gebouwen in perfecte staat van onderhoud verkeren, waar toezicht wordt verpakt in service enwaar een aangename mengeling heefst van vermaakt, commercie en cultuur. De auto wordt ingeruild voor andere vormen van vervoer: te voet, met de treintjes van Disney Land of de monorail van Seattle.
Ze vormen vertrouwde, leesbare bakens in een zee van ongedifferntieerde stedelijke bebouwing. Hun kracht ligt i het uitdragen van een herkenbaar thema, ze persen emoties, activiteitnen en geschiedenis in een kleine ruimte. Ze stan voor datgene waar de regio goed in si: Disney Land staat voor film en ruimtevaart in Californie, Stanford voor computerwetenschappen in Silicon Vally, Seattle voor lucht en ruimtevaart en Sun City voor een aangename oude dag in zonovergoten ruraal Arizona. De aanhoudende populariteit van deze plaatsen blijkt uit het grote aantal bezoekers dat ze trekken.
Disney Land en Sun City zijn intussen geliefde plekken geworden voor congressen, Orlando, de plaats van Disney World in Florida, groeit op dit moment uit tot een echte stad. Ook hier is leisure de motor achter nieuwe stedelijke ontwikkelingen.

Terug naar Europa. Wij hebben maar een Disny, echte malls kennen wij in Nederland nauwelijks en ieder land heeft maar een of twee heel grote luchthavens. De fucties van de Magic Kingdoms worden in europa vervuld door onze historische binnensteden. Zij representeren de normen en de waarden van onze samenleving. Zij zijn instat mensen te ontroeren, te prikkelen en geschiedenis te representeren in een compacte en leesbare vorm.

Wat de historische binnensteden van Europa echter fundamenteel doet verschillen van de AMerikaanse Magic Kingdoms, is dat de commercie nog niet heeft toegeslagen. Je hoeft geen kaartje te kopen om erin te mogen (heowel reserveren voor een bezoek aan Venetie binnenkort valt te verwachten), je kunt er wonen en de populatie van de stad, toeristen en buitenlui inbegrepen, is gemeleerd.
Je kunt je afvragen of naarmate onze steden steeds meer overeenkomen met LA, onze binnensteden steeds meer op Disney Land zullen gaan lijken. De betekenis van onze binnensteden blijft echter hopelijk uitsteken boven de kant-en-klaar geserveerde thrills van Disney. Wie de Eiffeltoren beklimt, ondergaat net alleen een aantal fysieke emoties, maar bezoekt ook een stuk negentiende-eeuwse geschiedenis, die van de wereldtentoonstellingen en de kunst van de ingenieurs. De bezoeker ziet aan zijn voeten een Parijs dat in 2000 jaar tijd steeds andere vormen aannam. De oude vormen en hun betekenissen zijn niet helemaal verdwenen, ze hebben hun sporen achtergelaten in de lopp van de straten, in de muren van monumenten. En ze zijn echt, niet van kunststof.

50 eeuwen geleden begon de geschiedenis van de stad bij het ommuurde Jericho en hij eindigde in de onbegrensde ruimtes van de huidige stedelijke agglomeraties. In de zee van gebouwen en wegen bevinden zich eilanden van cultuur, vermaak en commercie. In europa zijn deze eilanden de binnensteden. Wat nog rest van stedelijkheid is daar te vinden, hoezeer de tradionele onderdelen van het leven in de stad, wonen en werken, juist uit het stadscentrum zijn verdwenen. Ook het oude onderscheid tussen stad en platteland, zo kenmerkend voor de stad in de oudheid en de middeleeuwen, is al lang weggevallen. Een stad kan niet langer worden gedefinieerd als een afgebakend gebied. De stad is overal. Maar stedelijkheid wordt zeldzaam.

[LA'er]

Oorspronkelijk geplaatst door Groen

Onze maatschappij verziekt inderdaad steeds meer.
Is er echter geen andere manier om deze individualisering, verzuring tegen te gaan? Remember, preventie is beter dan harde repressie...

En wat als het zover is gekomen dat in bepaalde situaties repressie de enige goeie aanpak is?

[ancapa]

Oorspronkelijk geplaatst door LA'er

En wat als het zover is gekomen dat in bepaalde situaties repressie de enige goeie aanpak is?

daar zijn we aan toe ! kijk maar naar de verkeersrepressie maar dat brengt vooral geld op hé de automobilist is weer de citroen

[LA'er]

Ok, het kost de automobilisten veel geld, maar langs de andere kant. Als er geen automobilisten ware, dan waren er ook zo'n maatregelen niet nodig. Of beter gezegd: Wie zich verbrand moet op de blaren zitten.

[LA'er]

Is het toevallig dat in deze week de allochtonen zeer talrijk zijn vertegenwoordigd? De Belgische jeugd heeft soms ook een tekort aan respect maar wat toch zeer opmerkelijk is dat de noord-afrikaanse en de oost-europese (en vooral de marokkanen dan) geen rspect hebben voor het openbaar goed, voor autochtonen enz...

Harde aanpak zoals ouders laten opdraaien voor de kosten, rechtzaken met enorme hoge schadevergoedingen aanspannen en in de extreme gevallen, bij wijze van uitdrukking, eerst kloppen, dan vragen.

[Peace]

vergis ik mij of is nieuw sledderlo een wijk in genk waar overwegend vreemdelingen wonen?

[LA'er]

U vergist zich... niet. Maar ja zoiets mag men niet zeggen of we zijn racisten. Maar nee, in mijn ogen zijn we realisten!

[Groen]

Oorspronkelijk geplaatst door Peace

vergis ik mij of is nieuw sledderlo een wijk in genk waar overwegend vreemdelingen wonen?

er zijn misschien migranten die misdaden plegen, maar om te concluderen dat alle misdaden in een wijk met overwegend migranten door die migranten zijn gepleegd...

klinkt niet echt logisch...

[ancapa]

Oorspronkelijk geplaatst door Peace

vergis ik mij of is nieuw sledderlo een wijk in genk waar overwegend vreemdelingen wonen?

een bank vooruit en een kus van Anke ben je nu blij ?

[LA'er]

Kent u genk? kent u Sledderlo. het is een wijk waar veel allochtonen wonen en dat is een feit! Vindt u het soms beangstigend dat het allochtonen zijn en dat zo meer en meer mensen gaan inzien dat de belachelijk standpunten van Groen! op niks trekken. Onze maatschappij is aan het verzieken dat ze migranten steeds meer en meer te zeggen krijgen en doordat ze steeds meer en meer onze politici beïnvloeden. nee beste Groen!, juliie en nog zo'n paar andere migrantengezinde partijen zijn verkeerd bezig! Geef het toe en zie onder ogen dat migranten een probleem zijn. Een paar maanden geleden rellen in Antwerpen en Brussel (in de kinepolis bioscoop en de metro waar ze alles kapot sloegen) en nu in sledderlo.

Lijkt me toch duidelijk, niet?