Links en het establishment in Frankrijk: een analyse

[Praetorian]

The French “far left” learns nothing from the presidential election
By David Walsh
8 May 2007

Initial statements issued by the Ligue communiste révolutionnaire (LCR—Revolutionary Communist League) and Lutte Ouvrière (Workers Struggle), components of the so-called “far left” in France, indicate that these organizations have neither understood nor learned anything from the presidential elections.

On Sunday right-wing candidate Nicholas Sarkozy of the UMP (Union pour un Mouvement Populaire—Union for a Popular Movement) defeated the Socialist Party’s Ségolène Royal by a 53-47 percent margin. Voter turnout reached a record 85 percent.

Both the LCR and Lutte Ouvrière supported Royal in the second round of the presidential election. Indeed hardly had the results been announced on April 22, which propelled Sarkozy (with 31 percent) and Royal (26 percent) into the second round, before Olivier Besancenot of the LCR and Arlette Laguiller of Lutte Ouvrière, their parties’ respective presidential candidates, announced their endorsement of the Socialist Party candidate.

Besancenot, who received 4.1 percent of the vote April 22, or some 1.5 million votes, declared that the upcoming second round had “the look of an anti-Sarkozy referendum.” Laguiller, running in her sixth and final presidential election, saw her percentage of the vote fall from 5.7 percent in 2002 to 1.3 percent this time around (nearly half a million votes). The evening of the first round, Laguiller called for workers to vote for Royal, explaining that she did so “without reserve” and “without illusions” in what the Socialist Party candidate and her colleagues “would do if they came to power.”

Neither Besancenot nor Laguiller waited to see on what program and policies Royal would contest the second round. Neither could point out how Royal’s program differed substantially from Sarkozy’s. Royal ran the most right-wing campaign in the history of the French Socialist Party, embracing flag-waving, anthem-singing and national identity as her own. She made no significant effort to shift the campaign from the terrain of authority, “discipline,” law and order, security and patriotism and offered nothing to the youth, the unemployed, the immigrants.

Royal vied with Sarkozy in her enthusiasm for the need to make France and Europe “competitive,” which means eliminating workers’ rights and driving down living standards. She declared that “Europe must fight for an industrial policy following the example of the United States and the emerging nations.” She advocated involving the military in establishments for delinquent youth and agreed with Sarkozy that youth should be obliged to perform a six-month period of civic service, which could be carried out in the army. On the question of social benefits, echoing the Reagan-Thatcher politicians of the right, Royal said, “every new right goes together with duties.”

She neither attacked nor proposed repealing the various anti-terror and anti-democratic measures that have been introduced in recent years, many of them sponsored by Sarkozy. In general, there were minor differences between the programs of the two candidates.

Why should the working class give their support to such a candidate, whose program speaks to and defends the interests of the French ruling elite? There is nothing “Socialist” about the French Socialist Party except its name, nor anything especially “left” about its program. It is one of the country’s leading bourgeois parties, which has been safely entrusted with the affairs of the French state periodically over the last two and a half decades.

The LCR’s Besancenot used Sarkozy’s victory Sunday night as the opportunity to propose a further shift to the right in his party’s policy. Just as Royal declared that her defeat required new moves toward the “centre,” toward François Bayrou’s UDF (Union pour la Démocratie Française—Union for French Democracy) and other bourgeois parties, Besancenot asserted that “faced with the ultra-liberal and ultra-law and order program of a Sarkozy, a united front of all the social and democratic forces must immediately be ready to organize the response.”

By this he means, although he did not say it openly, “unity” with the Stalinists of the Communist Party, the Greens and disaffected sections of the Socialist Party. Precisely the policy that has left the French working class in the present predicament, its subordination to the rotten Stalinist and social democratic bureaucracies, is to be continued, as though nothing has happened.

Besancenot maintained the LCR demagogy about fighting Sarkozy “in the streets as at the ballot box.”

Lutte Ouvrière’s Laguiller admitted in her April 22 statement that Royal, as much as Sarkozy, belonged to the “camp of capital,” “the camp of speculators, of exploiters” and others of the same ilk. Neither Royal nor Sarkozy would “do anything but favor the big bourgeoisie.” Then why on earth should anyone vote for either of these individuals?

After the fact, on Sunday, Laguiller acknowledged that “the program of Ségolène Royal would have done nothing” to change the fundamental problems of the working class and added that “a ballot is nothing but a shred of paper.” Coming from someone who has collected hundreds of thousands, indeed millions, of such ‘shreds of paper,’ this is rather cynical When Laguiller goes on to speak of the “struggles” to come, it is entirely devoid of political content.

After the first round, Laguiller claimed that she was endorsing Royal out of solidarity “with the wishes of those who are no doubt in the majority in the world of labour,” i.e., with working class voters for the Socialist Party.

However, unlike Laguiller, few workers apparently saw much difference between Royal and Sarkozy. Approximately 46 percent of blue-collar workers cast ballots for Sarkozy, and 44 percent of people with modest means in general. Was this a dramatic turn to the right? No. The French population was confronted with two right-wing candidates, two representatives of big business determined to prosecute a war against living standards, workers’ and democratic rights and social programs.

It would have been absolutely appropriate for the “far left” to call for a working class boycott of the second round, explaining the need for a genuine socialist party. Instead Laguiller and Besancenot threw in their lot with one wing of the French establishment.

This is nothing new. In 2002, after Jacques Chirac and neo-fascist Jean-Marie Le Pen finished first and second in the opening round of the presidential election, the French left in its great majority endorsed Chirac in the second round. The Socialist Party, Communist Party, the Greens and the LCR openly advocated a vote for Chirac, the corrupt and well-tested representative of the French bourgeoisie. Laguiller and Lutte Ouvrière abstained and, politically speaking, ran away and hid.

Lutte Ouvrière, the LCR and the Parti des travailleurs (the former OCI of Pierre Lambert) received nearly 3 million votes between them in the first round in 2002. Their supporters, who believed they were voting for genuine social change, were then channeled into the pro-Chirac movement in the second round. This time, many took the logical step of voting for “the lesser of two evils” in the first round.

The French “far left” largely got what it deserved in 2007. In the long run, organizations that do not take themselves seriously are not taken seriously by the population. The combined total of ballots cast for the LO, LCR and PT fell by nearly a third (from 2.97 million to 2.11 million) and their percentage of the popular vote dropped by nearly one half (from 10.44 percent to 5.7 percent).

http://wsws.org/articles/2007/may2007/fran-m08.shtml

[tony p]

Oorspronkelijk geplaatst door Praetorian

The French population was confronted with two right-wing candidates, two representatives of big business determined to prosecute a war against living standards, workers’ and democratic rights and social programs.

toch wel belachelijk dat ze het verschil (klein weliswaar) tussen Royal en Sarkozy niet zien

[An Arkos]

ze zien het verschil, maar zeggen dat het gewoon 2 vormen zijn kapitalisme, geen van de twee zijn voordelig voor de werkende klasse, Royal kan de pil gewoon iets beter vergulden dan Sarkozy.

[Jonas Elossov]

Vrij correcte visie; hoewel ik het niet in detail bekeken heb. Probleem is wel dat geen concrete zaken naar voor worden gebracht. In feite wordt het eens hoog tijd dat links in Frnakrijk de handen in elkaar slaat en een nieuwe radicaal-linkse formatie vormt. 8 verschillende radicaal-linkse kandidaten is gewoonweg belachelijk. En de LCR zou daar in feite als grootste formatie het voortuow moeten nemen. - Overal in de rest van de wereld willen ze komen tot linkse frontvorming dikwijls zonder enige politieke motivatie, maar daar waar het zou moeten en waar ze het kunnen in Frankrijk doen ze het niet!

[guerin]

Is de LCR niet nu pas de grootste "klein"linkse partij?

[Jonas Elossov]

Oorspronkelijk geplaatst door edito The Socialist

Franse presidentsverkiezingen. Een ‘derde ronde’ op straat voorbereiden

De overwinning van Nicolas Sarkozy bij de tweede ronde van de Franse presidentsverkiezingen (Sarko haalde 53%) werpt de vraag op hoe dit resultaat mogelijk was in een land dat bekend staat van haar strijdbare arbeiderstradities en haar anti-neoliberale bewustzijn.

Edito van The Socialist

De opkomst bij de tweede ronde van de presidentsverkiezingen lag erg hoog met 85% (van de geregistreerde kiezers). Ook was er een grote politieke interesse voor deze verkiezingen met heel veel discussie en een opmerkelijke 20 miljoen kijkers voor het twee uur veertig minuten durende televisiedebat tussen Sarkozy en Royal.

Betekent de overwinning van Sarkozy met 19 miljoen kiezers dan een draai naar rechts in Frankrijk? Op het eerste gezicht was dit een overwinning voor de rechterzijde, maar een verkiezingsresultaat is slechts een tijdelijke overwinning. Franse vakbondsmilitanten gaven reeds aan dat ze zich voorbereiden op een ‘derde ronde’ die op straat zal worden uitgevochten.

De jongerenwerkloosheid in Frankrijk bedraagt momenteel 22% en tot 50% in de stedelijke voorwijken. De overheidsschuld bedraagt 64%, de economische groei is beperkt en er waren de afgelopen jaren reeds verschillende aanvallen op de pensioenen en de levensstandaard. Volgens een peiling die bekend werd op 26 april denkt 75% van de Fransen dat de situatie voor het land en haar inwoners erop achteruit gaat.

In zijn verkiezingscampagne beloofde Sarkozy een “breuk” met het verleden, in het bijzonder om de werkgelegenheid te bevorderen. Hij wil dit doen met een pakket maatregelen die vooral de grote bedrijven ten goede zullen komen: een ‘hervorming’ van de 35-urenweek (hij durft niet zeggen dat dit zal worden afgeschaft), belastingsverlagingen, aanvallen op vakbondsrechten, beperking van de werkloosheidsuitkering, aanvallen op het onderwijs, de openbare diensten en de ambtenaren. Sarkozy werd omschreven als een Franse Thatcher.

Een groot aantal arbeiders verafschuwt Sarkozy omwille van het beleid waar hij voor stond als minister van binnenlandse zaken. Het is nu reeds duidelijk dat hij zich tegenover de arbeidersklasse positioneert. Er was echter ook een belangrijke laag van de bevolking die bij gebrek aan een geloofwaardig alternatief positief reageerde op de populistische en demagogische verkiezingscampagne van Sarkozy. Onder diens aanhangers vinden we een meerderheid van de kleine zelfstandigen en boeren, maar ook delen van de arbeidersklasse en zelfs van de migranten die meenden dat de beloften van Sarko om de Franse industrie te beschermen en de werkgelegenheid te stimuleren moeten worden uitgetest.

Sarkozy is een marionet van de grote bedrijven en staat voor een neoliberaal beleid, maar probeerde zich toch voor te doen als een verdediger van de arbeiders door zich uit te spreken tegen al te hoge ontslagpremies voor topmanagers en door in te spelen op nationalistische en protectionistische gevoelens. Sarkozy probeerde om de stemmen van het Front National over te winnen door zich uit te spreken voor het herstel van de “orde en het gezag”, en door sterke uitspraken te doen tegenover migranten en voor onder meer het opzetten van een ministerie voor nationale identiteit. Deze campagne was volgens Le Pen ‘fataal’ voor de score van het Front National.

Parti Socialiste

De beslissende factor was echter ongetwijfeld het falen van de belangrijkste andere Franse burgerlijke partij: de Parti Socialiste. De PS haalde een derde opeenvolgende nederlaag. Onder de regering van Lionel Jospin van de PS (tussen 1997 en 2002) werd meer geprivatiseerd dan onder voorafgaande rechtse regeringen. De huidige PS-kandidaat voor de presidentsverkiezingen, Ségolène Royal, staat voor een Blairistische visie op de sociaal-democratie. Ze was blijkbaar wel niet Blairistisch genoeg voor Blair zelf die enthousiast de overwinning van Sarkozy verwelkomd heeft.

Het programma van Royal was wel tot op zekere hoogte verschillend van dat van Sarkozy, zo beloofde ze onder meer een verhoging van het minimumloon. Maar algemeen gesteld waren de verschillen met Sarkozy op thema’s zoals de economie, pensioenen en migratie niet zo groot. Ze stelde Royal dat jonge criminelen naar het leger moeten worden gestuurd en ze hield eraan om de Franse vlag en het nationale lied prominent naar voor te schuiven. Ze maakte een opening naar de centrum-rechtse kandidaat Bayrou. Nochtans stemde 75% van de aanhang van Bayrou voor Sarkozy in de tweede ronde.

Het gebrek aan linkse inhoud leidde ertoe dat Royal vooral probeerde in te spelen op het feit dat ze een vrouw en een moeder is, maar dit kon zelfs onder vrouwen geen meerderheid overtuigen. In de Financial Times stond: “In de uiteindelijke eindstrijd leek het alsof Royal de meest conservatieve kandidaat was.”

Met twee pro-kapitalistische kandidaten in de tweede ronde die elk staan voor “orde en gezag”, de grote bedrijven en Frans nationalisme, was het de meest coherente verdediger van die waarden die het haalde. Heel wat van de 17 miljoen kiezers voor Royal wilden vooral een stem tegen Sarkozy uitbrengen en niet zozeer een stem voor het beleid van Royal. 8 miljoen kiezers onthielden zich of stemden blanco.

Sarkozy kon winnen door het gebrek aan uitstraling van de PS en Royal. Er waren ook nog andere, minder doorslaggevende, factoren zoals de invloed van Sarkozy op de massamedia (zo controleert zijn vriend Bouygues in de praktijk de meest bekeken zender TF1).

Sarkozy heeft nu een overwinning van zijn partij nodig bij de parlementsverkiezingen van juni om zo zijn positie te consolideren. Het blijft echter maar de vraag wat de reactie zal zijn van de meerderheid van de Franse bevolking zodra Sarkozy verder gaat en effectief begint te privatiseren en aanvallen inzet op de openbare diensten.

Verzet

Een grote meerderheid van de bevolking wil de openbare diensten verdedigen en zelfs verbeteren. Er was een grote steun voor stakingsacties en betogingen rond deze en andere thema’s. Zo waren er ook de betogingen tegen de aanvallen op jonge arbeiders met het jongerenbanenplan CPE dat werd gekelderd in 2006. Jammer genoeg werd niet verder gebouwd op de beweging die de CPE had verslagen, bijvoorbeeld met de opbouw van een massaal anti-kapitalistisch alternatief. Twee miljoen mensen stemden in de eerste ronde voor de “trotskistische” partijen LCR en LO. Dit geeft aan dat er een enorm potentieel is voor steun aan een alternatief en de noodzakelijke nieuwe arbeiderspartij in Frankrijk.

Toen bekend werd dat Sarkozy had gewonnen, waren er betogingen en rellen in onder meer Toulouse, Parijs en andere steden. Volgens peilingen denkt 57% van de Fransen dat er de komende maanden meer sociale conflicten zullen zijn. Op 1 mei waren er reeds grote betogingen. Er waren in totaal 250 betogingen met 60.000 deelnemers in Parijs en 20.000 in Marseille. De spoorbonden discussiëren nu reeds over de voorbereiding van een stakingsdag die kan worden opengesteld voor andere sectoren. De komende strijdbewegingen zullen een beter beeld geven van de opvattingen van de Franse arbeidersklasse dan de arena van de kapitalistische politici op dit ogenblik.

Sarkozy stelde tijdens zijn verkiezingscampagne dat de strijd van de arbeiders en studenten in 1968 (met een algemene staking van 10 miljoen arbeiders) een negatieve impact had op de morele waarden van de samenleving na 68, maar dat hij als nieuwe president daar komaf mee zou maken. De kans is echter reëel dat hij als president aanleiding zal geven tot nieuwe bewegingen met een zelfde omvang als 1968.

www.socialisme.be

[vavli]

En aanvullend de visie van Solidair:

dinsdag, 8 mei 2007, 11u50

Sarkozy president: Frankrijk heeft 5 jaar verzet voor de boeg

“Ensemble, tout devient possible” of “Samen kunnen we alles aan” luidde Sarkozy’s boodschap. Maar hij wil vooral het neoliberale Europa herlanceren.

David Pestieau
09-05-2007

Allemaal samen, zonder de armen, de vreemdelingen, de extremisten, links, extreemlinks, de communisten, het CDI, de homoseksuelen, de séropositieven, de gehandicapten, een ministerie van onderwijs, van cultuur, onafhankelijke journalisten, de zwarten, de Arabieren, de gast die mijn vrouw afgepakt heeft, wordt alles mogelijk.


De electorale demagogie van Sarkozy heeft dan toch een meerderheid kunnen overtuigen. Maar nog even, en de harde realiteit van zijn plannen zal zijn mooie woorden doen vergeten.

Sarkozy wil diegene zijn waarvan de Franse patroons dromen om de plannen uit te voeren waarop ze al zo lang wachten. Sarkozy wil de kop trekken voor een grote hervorming van de Europese Commissie, en voor de flexicurity, in Frankrijk gekend onder de term ‘Sécurité sociale professionnelle’.

Vanaf deze zomer wil hij de overuren sterk uitbreiden door ze vrij te stellen van allerlei taksen en patronale bijdragen. Zo wordt voor een patroon een overuur goedkoper dan een normaal uur. Aan zo’n tarief zullen diegenen die een job hebben weldra 40 tot 45 uur mogen travakken, terwijl de jongeren, waarvan er veel meer zonder werk zitten, uit de werkloosheid gejaagd gaan worden.

Met zo’n politiek zal Sarkozy botsen op verzet van de werknemers en zeker van diegenen die bij het referendum stemden tegen de Europese Grondwet. Al tijdens de verkiezingscampagne werd er in meer dan 1000 bedrijven gestaakt, vooral in de privé-sector zoals bij Renault in Le Mans of bij Peugeot-Citroen in Aulnay.

Verzet zal er ook komen van de werknemers tegen de plannen van Sarkozy om al voor september een gegarandeerde minimumdienst in te voeren tegen het stakingsrecht.

En alle jongeren die begin 2006 het Franse jongerenbanenplan of CPE van tafel betoogden, zullen evenmin een plan CPE-bis aanvaarden dat interim- en tijdelijk werk wil veralgemenen.

Evenmin is het zeker dat Sarkozy veel bijval zal krijgen voor zijn project om samen met de Duitse kanselier Merkel de neoliberale Europese Unie terug op de sporen te krijgen. Of om een groot deel van de Europese Grondwet toch te doen goedkeuren door het Franse Parlement, onder de vorm van een mini-verdrag, dus zonder volksreferendum.

En als Sarkozy wil verder gaan met zijn uiterst repressieve politiek tegenover de jongeren in de voorsteden, zullen deze groepen die gedurende de afgelopen campagne meer gepolitiseerd geraakten, nieuwe vormen van verzet vinden.

Vandaag dankt Sarkozy in woorden “zijn Amerikaanse vrienden”. Maar zal de bevolking hem ook volgen als hij straks meer toenadering zoekt tot het Amerika van Bush en zijn militaire avonturen?

Frankrijk staat dus op de vooravond van vijf jaren van strijd. Want Sarkozy zal het sociale protest niet kunnen stoppen. Evenmin als Berlusconi dat heeft gekund in Italië, of Aznar in Spanje, of Bush in de Verenigde Staten.
Nederlaag voor een Socialistische partij die achter rechts aanholt

“Het duel Sarkozy-Royal lijkt erg veel op het duel Thatcher-Blair” schreef de Franse krant Le Figaro onlangs. Ségolène Royal heeft geen alternatief aangeboden, noch aan de 55% van de Fransen die het ontwerp van Europese Grondwet verwierp, noch aan de miljoenen jongeren die het CPE, het jongerenbanenplan, van tafel veegden.

Terwijl in tien jaar tijd de winsten er met 74% op vooruitgingen, gingen de prijzen met 30% omhoog, en stegen de lonen maar met 8%. Ségolène Royal heeft niet één ernstige maatregel voorgesteld om de werknemers dat deel van hun koopkracht terug te geven dat de aandeelhouders ingepikt hebben. Tijdens het televisiedebat van 2 mei kwam ze met geen enkel voorstel om de lonen te verhogen, terwijl Sarkozy de werknemers voorstelde meer te verdienen door meer u uren te kloppen...

Integendeel, Royal stelde dat ze Frankrijk zou omvormen tot een land van “ondernemers”, van KMO-bazen. Zij verdedigde de versoepeling van de wekelijkse arbeidsduur. En zij gaf haar steun aan het door de Europese Commissie gepromote project van de “Sécurité sociale professionnelle”, de Franse versie van de flexicurity.

In plaats van een preventiebeleid voor te stellen, pleitte ze voor een militaire omkadering van de jongeren en voor meer politie.

De editorialist van de financiële bijlage Les Echos was erg tevreden dat de kiescampagne van Royal geleid heeft tot het “opblazen van de oude marxistische sokkel, die het mogelijk maakte dat de stemmen van extreemlinks samenkwamen met die van gematigd links1“. Het resultaat van deze sociaal-liberale politiek is een nieuwe verschuiving naar rechts, met een mogelijke alliantie van de PS met de centristen van François Bayrou, al langer een bondgenoot van rechts. De weg die Royal kiest, is de weg die de werkende bevolking en de vakbonden nog verder naar rechts toe leidt, zoals de socialist Tony Blair dat de voorbije tien jaar in Groot-Brittannië gedaan heeft.

Links heeft nood aan een ander project, een duidelijk anti-kapitalistisch project. Een project dat de werkende bevolking weet te mobiliseren. De ervaring van Latijns-Amerika toont dat het mogelijk is het neo-liberaal offensief te counteren. De communisten van Frankrijk en van de rest van Europa staan voor deze uitdaging. Een uitdaging die ze aangegaan zijn toen ze tijdens de campagne voor het Non tegen de Europese Grondwet brede anti-liberale comités hebben opgericht. Of toen ze tijdens de strijd tegen het CPE, een nieuwe generatie jongeren hebben aangetrokken.

1 Le Soir, 2 mei 2007

[Percalion]

Oorspronkelijk geplaatst door vavli

Terwijl in tien jaar tijd de winsten er met 74% op vooruitgingen, gingen de prijzen met 30% omhoog, en stegen de lonen maar met 8%. Ségolène Royal heeft niet één ernstige maatregel voorgesteld om de werknemers dat deel van hun koopkracht terug te geven dat de aandeelhouders ingepikt hebben. Tijdens het televisiedebat van 2 mei kwam ze met geen enkel voorstel om de lonen te verhogen, terwijl Sarkozy de werknemers voorstelde meer te verdienen door meer u uren te kloppen...

Het kan natuurlijk, maar het zou me fameus verwonderen mochten de lonen in die periode werkelijk 17% gedaald zijn in reële waarde.

[solidarnosc]

Oorspronkelijk geplaatst door guerin

Is de LCR niet nu pas de grootste "klein"linkse partij?

Yep. Electoraal dan toch. Qua actieve basis en verkozenen is de PCF nog een pak groter maar die worden in Frankrijk niet tot "extreem-links" gerekend.