Respect voor Regine Beer!

drosophila · 20 maart 2007, 17:12

Vergeten kon niet, dus heb ik mezelf altijd verplicht om elk detail van Auschwitz te onthouden

Sinds 1979 vertelt Regina Beer over de Holocaust, nu stopt ze. 'Als scholen per se mijn verhaal willen brengen, kunnen ze nog altijd gebruik maken van mijn twee boeken of de video die over mij gemaakt is.'
Respect!

'Nu ben ik eindelijk een vrij mens. Ik mag vergeten, ik hoop dat dat lukt'

Na 1.500 stuks stopt Regine Beer met lezingen over Auschwitzverleden
Echt geteld heeft ze nooit maar Regine Beer (86), 's lands bekendste overlevende van het uitroeiingskamp Auschwitz, schat dat ze haar verhaal zo'n 1.500 keer gedaan heeft. Afgelopen zaterdag gaf ze nog de openingsspeech van de Dag van Geweldloosheid in Kortrijk maar nu houdt ze ermee op. 'Ik wil 100 worden', zegt ze, 'en op deze manier haal ik het niet.'

(Kim Herbots DM vandaag)

Aan het einde van het interview wandelt Regine Beer, die dezer dagen in een Antwerpse serviceflat woont, mee naar de lift. 'Dat heb ik van mijn vader geleerd', zegt ze. 'Als mensen de moeite doen om naar je toe te komen en naar je te luisteren dan moet je ze uitgeleide doen.' Beer is op haar 86ste nog steeds de vriendelijkheid zelf en het is dan ook volkomen tegen haar natuur in dat ze tegenwoordig 'nee' zegt op de dagelijkse aanvragen om te komen spreken.

Is het echt gedaan?

"Ja, mijn besluit staat vast. Ik geef nog drie spreekbeurten: die waren al afgesproken voor ik mijn beslissing nam. Nieuwe komen er niet meer bij. Er zijn nog overlevenden die hun verhaal doen. Ze gaan weliswaar niet zo breed als ik: de meesten houden het bij hun eigen verhaal. Ik heb altijd geactualiseerd. Gewezen op het gevaar van extreemrechts. Als scholen per se mijn verhaal willen brengen dan kunnen ze nog altijd gebruik maken van mijn twee boeken of de video die over mij gemaakt is. Weet u dat er eens een student op een dag heen en weer gekomen is uit Bretagne omdat hij een jaaroefening over mij maakte? En hoe vaak heb ik geen aanvragen gekregen uit Nederland. Je zou toch denken dat ze daar wel iemand vinden, maar nee hoor, Beer kon het gaan doen."

U bent laat begonnen met uw verhaal te vertellen.

"Pas in '79. Daarvoor hoopte ik te vergeten door te zwijgen, maar dat is nooit gebeurd. Ik gaf op dat moment Frans in het middelbaar en een collega vroeg of ik wou komen vertellen in de klas. Zelf wist ze niet zoveel over de Tweede Wereldoorlog en daarom vroeg ze het aan mij. Ik wilde dat wel doen op voorwaarde dat de directeur het zag zitten. Dat is het begin geweest."

Zelfs uw kinderen kregen het verhaal dat u ondertussen meer dan duizend keer verteld hebt amper te horen in hun jeugd.

"(Stroopt haar mouw op en wijst op de tatoeage met haar kampnummer A 5148). Jaren heb ik de vraag wat dit was weggewuifd. Tot ik besefte dat dat geen zin had. Toen heb ik het ze verteld. Maar veel werd er thuis niet over gesproken, ook niet met de kleinkinderen. Al ben ik wel op hun scholen gaan spreken. En dan waren ze fier op 'bobonne', hoor."

U sprak het liefst voor jongeren. Waarom?

"In het begin dacht ik dat een kind minstens een jaar of 14 moest zijn om het verhaal aan te kunnen, maar ik heb ondervonden dat dat niet zo. Zelfs negenjarigen zijn in staat het te vatten. Als je het maar goed aanbrengt en antwoordt op hun vragen. D�*t is de fout van vele ouderen: ze reageren niet op vragen van kinderen. Volwassenen kunnen zelf op zoek gaan naar informatie als het onderwerp hun interesseert. Jongeren moet je uitleg geven. Ik was er altijd van overtuigd dat wat ik deed zin had. Bovendien was het voor mij een manier om tussen jongeren te komen: ik ga graag met de jeugd om."

Reageerden ze altijd positief?

"Ja. In al die jaren heb ik nooit een negatieve reactie gekregen. Een keer ben ik gevraagd om in Den Haag te gaan spreken voor een groep jongeren die niet geloofden in de Holocaust. Hun begeleidster wilde hen meenemen naar Auschwitz maar enkel als ze hun mening herzagen. Ik ben gaan spreken en in het begin zei het hun niets. Je zag ze denken; 'laat dat oud mens maar zagen' maar dat veranderde toen ik mijn tatoeage liet zien. Vanaf dat moment beseften ze wat het is om niet langer als een mens maar wel als een nummer behandeld te worden."

Waarom hebt u die tatoeage nooit laten verwijderen?

"Omdat ik hoop dat ze na mijn dood uit mijn arm kan gesneden worden en in het vredescentrum hier in Antwerpen tentoongesteld kan worden. Opdat mensen het niet zouden vergeten. Ach, het is ook niet dat ik er elke dag naar kijk. Ik voel ze wel zitten. Dat wel. Ik voel gewoon dat daar iets op mijn arm staat."

Waarom stopt u nu?

"Wordt het niet tijd? De dokter vraagt mij al jaren om het rustiger aan te doen. In het begin gaf ik soms drie lezingen per dag. 's Morgens in Brussel, 's middags in Oostende en 's avonds nog ergens anders. Dat heb ik afgebouwd: ik ging maximum nog een keer per dag spreken. Mijn kinderen vragen al jaren om op te houden. Ik heb ze beloofd dat ik honderd zou worden en ik voel dat dat op deze manier niet zal lukken. Ik heb gegeven wat ik kon: meer gaat niet."

Werd het behalve fysiek ook mentaal steeds zwaarder?

"Weet u, bij momenten was het een beetje een automatisme geworden en dat wilde ik niet: het moest een persoonlijk verhaal blijven. Vergeten kon niet, dus heb ik mezelf altijd verplicht om elk detail van Auschwitz te onthouden. Nu moet dat niet meer. Ik ben eindelijk een vrij mens: ik mag vergeten. Ik hoop dat dat lukt maar ik vrees ervoor. Wat je hoopt wordt niet altijd werkelijkheid. Ik word ook continu aan het verleden herinnerd: in de kranten, op televisie."

En nu?

"Leven als een oud moeke, zeker? Ik voel mij een beetje verloren. Het is bijna alsof ik een kind heb moeten afstaan. Wat kan ik doen? Ik lees graag en op aanraden van de dokter ga ik elke dag een half uurtje wandelen. Maar kijk rond: hoe kan ik hier genieten? Elk jaar ga ik vier weken op vakantie in de buurt van Deinze, maar echt reizen kan ik niet meer. Ik geraak zelfs niet meer in het centrum van Antwerpen. Stefan (Blommaert, haar zoon, KH) wil niet dat ik de bus pak. Te gevaarlijk, vindt hij."

Vergeten kon niet, dus heb ik mezelf altijd verplicht om elk detail van Auschwitz te onthouden

Sinds 1979 vertelt Regina Beer over de Holocaust, nu stopt ze. 'Als scholen per se mijn verhaal willen brengen, kunnen ze nog altijd gebruik maken van mijn twee boeken of de video die over mij gemaakt is.'

1handclapping · 20 maart 2007, 17:16

Mijn moeder heeft lang gezwegen over de praktijken van de Nazi's.
Onlangs hoorde ik van haar nog een grapje : toen ze in 1949 voor het eerst nog eens in Duitsland was, wilde ze een kaartje kopen in de Metro naar de "Adolf Hitlerplatz" / daar kon toen reeds hartelijk om gelachten worden.

In haar geest kon ze toen haar landgenoten het aan de macht komen van die misdadigers nog niet vergeven, ik betwijfel zelfs dat e dat nu al kan.

Lao Tzu · 20 maart 2007, 17:17

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door drosophila

Vergeten kon niet, dus heb ik mezelf altijd verplicht om elk detail van Auschwitz te onthouden

Blablabla...
Zeverzeverzever...

Sinds 1979 vertelt Regina Beer over de Holocaust, nu stopt ze. 'Als scholen per se mijn verhaal willen brengen, kunnen ze nog altijd gebruik maken van mijn twee boeken of de video die over mij gemaakt is.'

Ocharme toch!

drosophila · 20 maart 2007, 17:46

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Lao Tzu

Ocharme toch!

Getuigenissen over de gruwelen van Auschwitz zijn voor u (getooid met de VB-apen, maar dat zal wel toeval zijn

) blablabla en zever.
Genoteerd.

Online · 20 maart 2007, 18:27

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door drosophila

Getuigenissen over de gruwelen van Auschwitz zijn voor u (getooid met de VB-apen, maar dat zal wel toeval zijn

) blablabla en zever.
Genoteerd.

De gruwelen die uw verrijkerstype in Darfoer aanrichten zijn iets actueler.

drosophila · 20 maart 2007, 19:09

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Online

De gruwelen die uw verrijkerstype in Darfoer aanrichten zijn iets actueler.

Kan weer tellen qua irrelevante commentaar. Niks beters te doen dan uzelf belachelijk te maken door de shoah te vergelijken met Darfoer?

drosophila · 20 maart 2007, 19:14

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Online

De gruwelen die uw verrijkerstype in Darfoer aanrichten zijn iets actueler.

1) Wat is een verrijkerstype?
2) Waarom rekent u mij daartoe?
3) Wat heeft dit te maken met Regine Beer of de Shoah

Concreet antwoorden graag. Of oprotten.

drosophila · 20 maart 2007, 19:19

KZ A 5148 - Regine Beer

Een van de Laatste Getuigen in de documentaire televisiereeks van Cas Vander Taelen over gewezen gevangenen in de Duitse concentratiekampen is de Belgische vrouw Regine Beer. Zij werd met het voorlaatste transport vanuit de Dossin-kazerne in Mechelen gedeporteerd naar Auschwitz. Van de 25.257 joden overleefden er maar 1.291. Regine Beer was één van hen. Sindsdien heeft ze voor talloze scholieren in Vlaamse scholen getuigenis afgelegd van die gruwelijke ervaring. In haar aangrijpend boek KZ A 5148 heeft ze haar levensverhaal neergeschreven.

Regina Beer werd geboren op 5 november 1920 in Antwerpen. Op 15 juli 1940 kreeg ze haar eerste eenzelvigheidsbewijs met de stempel Jood-Juif. Vanaf dan veranderde alles. Vanaf de bezetting beperkten de jodenwetten het doen en laten van de joden. Zo was het als jood of joodse niet langer toegestaan om in publieke parken te komen, trams, autobussen en treinen te nemen. De veroordeling ‘Nicht für Juden’ stond te lezen op de banken in parken, in cinema’s en tenslotte op winkelramen. Langzaam maar zeker werden de joden uit het openbare leven gebannen. Ze kregen een uitgangsverbod en moesten nadien een gele ster op hun kleding dragen. Dat laatste leek voor heel wat joden het einde van de vrijheidsbeperkende verordeningen maar in feite vormden ze enkel het begin van een sinister plan. Op vraag van de door de nazi’s geïnstalleerde jodenraden moesten de joden zichzelf aangeven.

Enkele maanden jaren volgde het ondenkbare. Joden werden massaal opgepakt en (in Vlaanderen) naar de Dossinkazerne in Mechelen gevoerd. Daar ervoer Regine Beer voor het eerst de gruwelijkheid van het nazi-systeem. De joden werden als beesten behandeld. Iedereen moest zich uitkleden en bewakers zochten naar eventueel verstopte juwelen en goud in lichaamsdelen. Daarna moest iedereen naar zijn brits, als een beest naar zijn hok. Begin mei 1944 arriveerde een commissie van Duitse studenten die ‘rassenkunde’ studeerden en uitsluitsel moesten geven over randgevallen. Op basis van schedelmeting, kleur van haar, ogen, neus en beweging werd een vonnis geveld. Regine Beer bleek voldoende joods om voor transport in aanmerking te komen. Enkele dagen later vertrok ze in een goederenwagon naar Auschwitz-Birkenau.

In Auschwitz werd in de arm van Regine Beer het nummer A 5148 ingebrand. Vanaf dan was ze geen mens meer maar een nummer. En op de gevangenistenue werd een symbool aangebracht: een groene driehoek voor beroepsmisdadigers, een rode voor verzetslieden, een zwarte voor de zogenaamde asocialen, blauwe driehoeken voor emigranten, paarse driehoeken voor priesters, roze driehoeken voor homoseksuelen, bruine driehoeken voor zigeuners, gele driehoeken voor de joden. Sommigen kregen helemaal geen kenteken toegewezen maar werden overgeleverd aan doctor Joseph Mengele en professor Carl Clauberg die proeven uitvoerden op mensen.

Talloze gevangenen stierven. Vooral de zogenaamde ‘Muselmänner’, de levende lijken die afgepeigerd door het zware werk ten onder gingen. Of gewoon doodgeschoten omdat ze niet of niet snel genoeg gehoorzaamden aan de bevelen van de bewakers. Regine Beer beschrijft een wereld vol geweld en immoraliteit die we ons quasi niet kunnen inbeelden. In de eerste weken van het jaar 1945 werden de kampen onder druk van de geallieerde troepen ontruimd. De gevangenen liepen dodenmarsen naar kampen die verder van de frontlinies gelegen waren. Nadien volgde de bevrijding door het Rode Leger. Uiteindelijk bereikte Regine Beer via tal van omwegen haar thuis in Antwerpen. Ze werd voor zes maanden opgenomen in een kliniek om te herstellen.

Herstellen deed Regina Beer evenwel nooit. Wel fysiek, maar niet mentaal. Het beruchte KZ-syndroom sloeg ook bij haar toe. Jarenlang onderdrukte ze haar ervaringen uit de oorlog, maar sinds 1979 vertelde ze haar ervaringen aan jongeren. Ze deed en doet dan sindsdien op een waardige en ingetogen manier. Haar getuigenis is niet ingegeven door wraak of verbittering maar door een oprecht geloof in een betere wereld. Ze is vooral bekommerd voor onze jeugd om niet in dezelfde fouten van het verleden te vervallen. Dat blijkt vooral uit de laatste zinnen van haar boek die een oproep bevatten voor alle komende generaties: “Mensen, jongeren van deze wereld, eerbiedig de nagedachtenis van de miljoenen mensen die geen boodschap meer hebben kunnen geven omdat ze verdwenen zijn van de aarde. Help ons, wij die onze laatste levensjaren meemaken, opdat er nooit meer een Auschwitz, een Birkenau, een Ravensbrück, een Mauthausen, een Bergen-Belsen, een Sobibor, een Madjanek… zou kunnen bestaan. Gebruik later onze getuigenis over al de wandaden die de nazi-ideologie over onze landen gebracht heeft, opdat ze nooit meer zouden plaatsgrijpen. Wees waakzaam opdat er nooit een staatsvorm zou ontstaan die opnieuw tot zulke daden zou kunnen overgaan. Wees nooit onverschillig voor datgene wat in je omgeving gebeurt, je land, je wereld. Werk, met je eigen middelen, met je eigen mogelijkheden, binnen de ruimte waarover je kan beschikken, aan een maatschappij waar vrede, gelijkheid, broederlijkheid en verdraagzaamheid centraal staan, waar het geen ijdele begrippen zijn. Maak gebruik van de democratische vrijheden, benut je recht op vrije verkiezing en meningsuiting te volle.”

Regine Beer heeft steeds geijverd voor een betere en meer democratische samenleving. Daarbij wees ze voortdurend op de gevaren voor regimes en ideologieën die de mens aan banden wilden leggen. “Het fascisme is wel met de wapens overwonnen, maar in de geest van vele mensen woekert het als een kanker nog verder. Politiek-economische en maatschappelijke problemen allerhande geven deze mensen meer en meer de kans om hun ideeën, wensen en verzuchtingen nog meer kracht en vorm te geven. Daarom zal ik tot mijn laatste adem blijven getuigen. Ieder mens wordt in vrijheid geboren, iedere mens moet kunnen opgroeien en zich ontplooien in een vrije wereld. Ik kan het niet genoeg zeggen, benadrukken: vrijheid is voor mij nog steeds het belangrijkste woord uit de woordenschat.” Regine Beer is een van de Laatste Getuigen van een tijdperk waarin de mens ondergeschikt was aan een fascistisch systeem. De belangrijkste boodschap van Beer is dat we dit niet opnieuw mogen laten gebeuren.

Regine Beer, KZ A 5148, Epo, 1992

Recensie door Dirk Verhofstadt

Online · 20 maart 2007, 19:32

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door drosophila

Kan weer tellen qua irrelevante commentaar. Niks beters te doen dan uzelf belachelijk te maken door de shoah te vergelijken met Darfoer?

Is er dan enige verschil behalve de denominatie?
Een dode is een dode, Fruitvlieg. Ga je nu insinueren dat een slachtoffer van jouw verrijkerssoort minder waard is? Klinkt heel racieeeeeeeeeeeeestiiiiiiiiiiiiiiisch hoor.

Tina · 20 maart 2007, 19:36

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Online

Is er dan enige verschil behalve de denominatie?
Een dode is een dode, Fruitvlieg. Ga je nu insinueren dat een slachtoffer van jouw verrijkerssoort minder waard is? Klinkt heel racieeeeeeeeeeeeestiiiiiiiiiiiiiiisch hoor.

fok gij kunt zeike

Online · 20 maart 2007, 19:45

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Naturtrane

fok gij kunt zeike

Oh een fan van de Moslim Democratische Partij.
Wij weten wat democratie betekent, ga je het misschien eens uitleggen in Darfoer. Ze zullen je met open armen ontvangen.

Tina · 20 maart 2007, 19:51

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Online

Oh een fan van de Moslim Democratische Partij.
Wij weten wat democratie betekent, ga je het misschien eens uitleggen in Darfoer. Ze zullen je met open armen ontvangen.

Waarom opent ge geen draadje over Darfoer?
Meneerke heeft een argument gevonden zenne.

drosophila · 20 maart 2007, 19:54

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Naturtrane

Waarom opent ge geen draadje over Darfoer?
Meneerke heeft een argument gevonden zenne.

Inderdaad.
Als je niks zinnigs te vertellen hebt, Online, rot dan toch op. Open voor mijn part in 'Pol.: Internationaal' elvendertig nieuwe draden over Darfoer.

Online · 20 maart 2007, 19:57

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Naturtrane

Waarom opent ge geen draadje over Darfoer?
Meneerke heeft een argument gevonden zenne.

Waarom doet de Fruitvlieg dat niet ? Kwestie van bij de actualiteit te blijven en geen oude koeien uit de vorige eeuw voor de 369ste keer uit de gracht te halen. Zou ze niet willen beseffen dat een 21ste eeuwse Darfoerse versie van de Shoah bezig is louter en alleen omdat de slachters moslims zijn?

Tina · 20 maart 2007, 20:01

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Online

Waarom doet de Fruitvlieg dat niet ? Kwestie van bij de actualiteit te blijven en geen oude koeien uit de vorige eeuw voor de 369ste keer uit de gracht te halen. Zou ze niet willen beseffen dat een 21ste eeuwse Darfoerse versie van de Shoah bezig is louter en alleen omdat de slachters moslims zijn?

wat een onzin, gij hebt echt tijd te veel zeker?

ik ben er zeker van dat dingske het ook tragisch vindt wat er in Darfoer gebeurt, maar dat staat los van mevrouw Beer, toch?

Online · 20 maart 2007, 20:10

Alé, de professionele anti-racisten zijn echte racisten als het op het heilige maartelaarschap aankomt. Ze houden er zelfs hun eigen ranking aan over :

- de Shoah haalt het met stip. (...Tenzij de professionele antiracisten aan het knuffelen zijn met Palestijnen en andere heefthoofden uit het M.O. Dan veranderen ze eensklaps van mening en zijn de joden het schorum van de wereld.)

- Vervolgens komen de slachtoffers van de Armeense genocide. ... Tenzij het de PS en de Spa niet past. Dan wordt er om redenen van electorale geilheid netjes over de Armeense shoah gezwegen.

- Onderaan bengelen de 10.000den Darfoer-doden. Hmmm, uiterst lastig thema voor de professionele anti-racisten mits de slachters dezelfde religie (en sharia) delen als de sujetten van hun multiculturele idolatrie. Hoe leggen ze dat uit?
Zwijgen en doen alsof het niet gebeurt. En desnoods op het VB overschakelen, kwestie van de echte gevaarlijke boemannen aan te klagen. Die hebben wel minder doden op hun geweten, maar wat maakt het uit anyway?

- Helemaal dood gezwegen zijn 15.000.000 slachtoffers van de "rode" helden als Stalin, Mao, etc.

Online · 20 maart 2007, 20:12

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Naturtrane

wat een onzin, gij hebt echt tijd te veel zeker?

ik ben er zeker van dat dingske het ook tragisch vindt wat er in Darfoer gebeurt, maar dat staat los van mevrouw Beer, toch?

Nee, het staat niet los.
De Fruitvlieg zou beter haar les gaan spellen aan diegenen die blijkbaar niets uit de geschiedenis geleerd hebben.

drosophila · 20 maart 2007, 20:15

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Online

Alé, de professionele anti-racisten zijn echte racisten als het op het heilige maartelaarschap aankomt. Ze houden er zelfs hun eigen ranking aan over :

- de Shoah haalt het met stip. (...Tenzij de professionele antiracisten aan het knuffelen zijn met Palestijnen en andere heefthoofden uit het M.O. Dan veranderen ze eensklaps van mening en zijn de joden het schorum van de wereld.)

- Vervolgens komen de slachtoffers van de Armeense genocide. ... Tenzij het de PS en de Spa niet past. Dan wordt er om redenen van electorale geilheid netjes over de Armeense shoah gezwegen.

- Onderaan bengelen de 10.000den Darfoer-doden. Hmmm, uiterst lastig thema voor de professionele anti-racisten mits de slachters dezelfde religie (en sharia) delen als de sujetten van hun multiculturele idolatrie. Hoe leggen ze dat uit?
Zwijgen en doen alsof het niet gebeurt. En desnoods op het VB overschakelen, kwestie van de echte gevaarlijke boemannen aan te klagen. Die hebben wel minder doden op hun geweten, maar wat maakt het uit anyway?

- Helemaal dood gezwegen zijn 15.000.000 slachtoffers van de "rode" helden als Stalin, Mao, etc.

Ik ben niet geïnteresseerd in een rangschikking van gruwelijkheden.
Ik heb ook de eer u te kunnen meedelen dat u voortaan op mijn negeerlijst staat. Ik hoop dat velen mijn voorbeeld volgen.
D�*�*�*g, tot nooit meer!

Tina · 20 maart 2007, 20:16

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Online

Alé, de professionele anti-racisten zijn echte racisten als het op het heilige maartelaarschap aankomt. Ze houden er zelfs hun eigen ranking aan over :

- de Shoah haalt het met stip. (...Tenzij de professionele antiracisten aan het knuffelen zijn met Palestijnen en andere heefthoofden uit het M.O. Dan veranderen ze eensklaps van mening en zijn de joden het schorum van de wereld.)

- Vervolgens komen de slachtoffers van de Armeense genocide. ... Tenzij het de PS en de Spa niet past. Dan wordt er om redenen van electorale geilheid netjes over de Armeense shoah gezwegen.

- Onderaan bengelen de 10.000den Darfoer-doden. Hmmm, uiterst lastig thema voor de professionele anti-racisten mits de slachters dezelfde religie (en sharia) delen als de sujetten van hun multiculturele idolatrie. Hoe leggen ze dat uit?
Zwijgen en doen alsof het niet gebeurt. En desnoods op het VB overschakelen, kwestie van de echte gevaarlijke boemannen aan te klagen. Die hebben wel minder doden op hun geweten, maar wat maakt het uit anyway?

- Helemaal dood gezwegen zijn 15.000.000 slachtoffers van de "rode" helden als Stalin, Mao, etc.

Euhm sorry maar hoe erg het daar ook allemaal is, wij hebben zo goed als niets met Darfoer te maken. En tiens, ik heb op school wel geleerd over Stalin e.d. Ni tot int 5e middelbaar geraakt mss?

drosophila · 20 maart 2007, 20:21

Een interview met Beer is hier te horen.

20 maart 2007, 17:12	#1
drosophila Eur. Commissievoorzitter Geregistreerd: 25 oktober 2005 Locatie: Galaxias Kyklos Berichten: 9.724	Respect voor Regine Beer! Vergeten kon niet, dus heb ik mezelf altijd verplicht om elk detail van Auschwitz te onthouden Sinds 1979 vertelt Regina Beer over de Holocaust, nu stopt ze. 'Als scholen per se mijn verhaal willen brengen, kunnen ze nog altijd gebruik maken van mijn twee boeken of de video die over mij gemaakt is.' Respect! 'Nu ben ik eindelijk een vrij mens. Ik mag vergeten, ik hoop dat dat lukt' Na 1.500 stuks stopt Regine Beer met lezingen over Auschwitzverleden Echt geteld heeft ze nooit maar Regine Beer (86), 's lands bekendste overlevende van het uitroeiingskamp Auschwitz, schat dat ze haar verhaal zo'n 1.500 keer gedaan heeft. Afgelopen zaterdag gaf ze nog de openingsspeech van de Dag van Geweldloosheid in Kortrijk maar nu houdt ze ermee op. 'Ik wil 100 worden', zegt ze, 'en op deze manier haal ik het niet.' (Kim Herbots DM vandaag) Aan het einde van het interview wandelt Regine Beer, die dezer dagen in een Antwerpse serviceflat woont, mee naar de lift. 'Dat heb ik van mijn vader geleerd', zegt ze. 'Als mensen de moeite doen om naar je toe te komen en naar je te luisteren dan moet je ze uitgeleide doen.' Beer is op haar 86ste nog steeds de vriendelijkheid zelf en het is dan ook volkomen tegen haar natuur in dat ze tegenwoordig 'nee' zegt op de dagelijkse aanvragen om te komen spreken. Is het echt gedaan? "Ja, mijn besluit staat vast. Ik geef nog drie spreekbeurten: die waren al afgesproken voor ik mijn beslissing nam. Nieuwe komen er niet meer bij. Er zijn nog overlevenden die hun verhaal doen. Ze gaan weliswaar niet zo breed als ik: de meesten houden het bij hun eigen verhaal. Ik heb altijd geactualiseerd. Gewezen op het gevaar van extreemrechts. Als scholen per se mijn verhaal willen brengen dan kunnen ze nog altijd gebruik maken van mijn twee boeken of de video die over mij gemaakt is. Weet u dat er eens een student op een dag heen en weer gekomen is uit Bretagne omdat hij een jaaroefening over mij maakte? En hoe vaak heb ik geen aanvragen gekregen uit Nederland. Je zou toch denken dat ze daar wel iemand vinden, maar nee hoor, Beer kon het gaan doen." U bent laat begonnen met uw verhaal te vertellen. "Pas in '79. Daarvoor hoopte ik te vergeten door te zwijgen, maar dat is nooit gebeurd. Ik gaf op dat moment Frans in het middelbaar en een collega vroeg of ik wou komen vertellen in de klas. Zelf wist ze niet zoveel over de Tweede Wereldoorlog en daarom vroeg ze het aan mij. Ik wilde dat wel doen op voorwaarde dat de directeur het zag zitten. Dat is het begin geweest." Zelfs uw kinderen kregen het verhaal dat u ondertussen meer dan duizend keer verteld hebt amper te horen in hun jeugd. "(Stroopt haar mouw op en wijst op de tatoeage met haar kampnummer A 5148). Jaren heb ik de vraag wat dit was weggewuifd. Tot ik besefte dat dat geen zin had. Toen heb ik het ze verteld. Maar veel werd er thuis niet over gesproken, ook niet met de kleinkinderen. Al ben ik wel op hun scholen gaan spreken. En dan waren ze fier op 'bobonne', hoor." U sprak het liefst voor jongeren. Waarom? "In het begin dacht ik dat een kind minstens een jaar of 14 moest zijn om het verhaal aan te kunnen, maar ik heb ondervonden dat dat niet zo. Zelfs negenjarigen zijn in staat het te vatten. Als je het maar goed aanbrengt en antwoordt op hun vragen. D�*t is de fout van vele ouderen: ze reageren niet op vragen van kinderen. Volwassenen kunnen zelf op zoek gaan naar informatie als het onderwerp hun interesseert. Jongeren moet je uitleg geven. Ik was er altijd van overtuigd dat wat ik deed zin had. Bovendien was het voor mij een manier om tussen jongeren te komen: ik ga graag met de jeugd om." Reageerden ze altijd positief? "Ja. In al die jaren heb ik nooit een negatieve reactie gekregen. Een keer ben ik gevraagd om in Den Haag te gaan spreken voor een groep jongeren die niet geloofden in de Holocaust. Hun begeleidster wilde hen meenemen naar Auschwitz maar enkel als ze hun mening herzagen. Ik ben gaan spreken en in het begin zei het hun niets. Je zag ze denken; 'laat dat oud mens maar zagen' maar dat veranderde toen ik mijn tatoeage liet zien. Vanaf dat moment beseften ze wat het is om niet langer als een mens maar wel als een nummer behandeld te worden." Waarom hebt u die tatoeage nooit laten verwijderen? "Omdat ik hoop dat ze na mijn dood uit mijn arm kan gesneden worden en in het vredescentrum hier in Antwerpen tentoongesteld kan worden. Opdat mensen het niet zouden vergeten. Ach, het is ook niet dat ik er elke dag naar kijk. Ik voel ze wel zitten. Dat wel. Ik voel gewoon dat daar iets op mijn arm staat." Waarom stopt u nu? "Wordt het niet tijd? De dokter vraagt mij al jaren om het rustiger aan te doen. In het begin gaf ik soms drie lezingen per dag. 's Morgens in Brussel, 's middags in Oostende en 's avonds nog ergens anders. Dat heb ik afgebouwd: ik ging maximum nog een keer per dag spreken. Mijn kinderen vragen al jaren om op te houden. Ik heb ze beloofd dat ik honderd zou worden en ik voel dat dat op deze manier niet zal lukken. Ik heb gegeven wat ik kon: meer gaat niet." Werd het behalve fysiek ook mentaal steeds zwaarder? "Weet u, bij momenten was het een beetje een automatisme geworden en dat wilde ik niet: het moest een persoonlijk verhaal blijven. Vergeten kon niet, dus heb ik mezelf altijd verplicht om elk detail van Auschwitz te onthouden. Nu moet dat niet meer. Ik ben eindelijk een vrij mens: ik mag vergeten. Ik hoop dat dat lukt maar ik vrees ervoor. Wat je hoopt wordt niet altijd werkelijkheid. Ik word ook continu aan het verleden herinnerd: in de kranten, op televisie." En nu? "Leven als een oud moeke, zeker? Ik voel mij een beetje verloren. Het is bijna alsof ik een kind heb moeten afstaan. Wat kan ik doen? Ik lees graag en op aanraden van de dokter ga ik elke dag een half uurtje wandelen. Maar kijk rond: hoe kan ik hier genieten? Elk jaar ga ik vier weken op vakantie in de buurt van Deinze, maar echt reizen kan ik niet meer. Ik geraak zelfs niet meer in het centrum van Antwerpen. Stefan (Blommaert, haar zoon, KH) wil niet dat ik de bus pak. Te gevaarlijk, vindt hij." Vergeten kon niet, dus heb ik mezelf altijd verplicht om elk detail van Auschwitz te onthouden Sinds 1979 vertelt Regina Beer over de Holocaust, nu stopt ze. 'Als scholen per se mijn verhaal willen brengen, kunnen ze nog altijd gebruik maken van mijn twee boeken of de video die over mij gemaakt is.'

20 maart 2007, 17:16	#2
1handclapping Europees Commissaris Geregistreerd: 3 juli 2003 Locatie: Antwerpen-Deurne Berichten: 7.132	Mijn moeder heeft lang gezwegen over de praktijken van de Nazi's. Onlangs hoorde ik van haar nog een grapje : toen ze in 1949 voor het eerst nog eens in Duitsland was, wilde ze een kaartje kopen in de Metro naar de "Adolf Hitlerplatz" / daar kon toen reeds hartelijk om gelachten worden. In haar geest kon ze toen haar landgenoten het aan de macht komen van die misdadigers nog niet vergeven, ik betwijfel zelfs dat e dat nu al kan. __________________ Deze gebruikersnaam wordt niet meer benut - maar wel mijn werkelijke naam : Roger Verhiest

20 maart 2007, 19:19	#8
drosophila Eur. Commissievoorzitter Geregistreerd: 25 oktober 2005 Locatie: Galaxias Kyklos Berichten: 9.724	KZ A 5148 - Regine Beer Een van de Laatste Getuigen in de documentaire televisiereeks van Cas Vander Taelen over gewezen gevangenen in de Duitse concentratiekampen is de Belgische vrouw Regine Beer. Zij werd met het voorlaatste transport vanuit de Dossin-kazerne in Mechelen gedeporteerd naar Auschwitz. Van de 25.257 joden overleefden er maar 1.291. Regine Beer was één van hen. Sindsdien heeft ze voor talloze scholieren in Vlaamse scholen getuigenis afgelegd van die gruwelijke ervaring. In haar aangrijpend boek KZ A 5148 heeft ze haar levensverhaal neergeschreven. Regina Beer werd geboren op 5 november 1920 in Antwerpen. Op 15 juli 1940 kreeg ze haar eerste eenzelvigheidsbewijs met de stempel Jood-Juif. Vanaf dan veranderde alles. Vanaf de bezetting beperkten de jodenwetten het doen en laten van de joden. Zo was het als jood of joodse niet langer toegestaan om in publieke parken te komen, trams, autobussen en treinen te nemen. De veroordeling ‘Nicht für Juden’ stond te lezen op de banken in parken, in cinema’s en tenslotte op winkelramen. Langzaam maar zeker werden de joden uit het openbare leven gebannen. Ze kregen een uitgangsverbod en moesten nadien een gele ster op hun kleding dragen. Dat laatste leek voor heel wat joden het einde van de vrijheidsbeperkende verordeningen maar in feite vormden ze enkel het begin van een sinister plan. Op vraag van de door de nazi’s geïnstalleerde jodenraden moesten de joden zichzelf aangeven. Enkele maanden jaren volgde het ondenkbare. Joden werden massaal opgepakt en (in Vlaanderen) naar de Dossinkazerne in Mechelen gevoerd. Daar ervoer Regine Beer voor het eerst de gruwelijkheid van het nazi-systeem. De joden werden als beesten behandeld. Iedereen moest zich uitkleden en bewakers zochten naar eventueel verstopte juwelen en goud in lichaamsdelen. Daarna moest iedereen naar zijn brits, als een beest naar zijn hok. Begin mei 1944 arriveerde een commissie van Duitse studenten die ‘rassenkunde’ studeerden en uitsluitsel moesten geven over randgevallen. Op basis van schedelmeting, kleur van haar, ogen, neus en beweging werd een vonnis geveld. Regine Beer bleek voldoende joods om voor transport in aanmerking te komen. Enkele dagen later vertrok ze in een goederenwagon naar Auschwitz-Birkenau. In Auschwitz werd in de arm van Regine Beer het nummer A 5148 ingebrand. Vanaf dan was ze geen mens meer maar een nummer. En op de gevangenistenue werd een symbool aangebracht: een groene driehoek voor beroepsmisdadigers, een rode voor verzetslieden, een zwarte voor de zogenaamde asocialen, blauwe driehoeken voor emigranten, paarse driehoeken voor priesters, roze driehoeken voor homoseksuelen, bruine driehoeken voor zigeuners, gele driehoeken voor de joden. Sommigen kregen helemaal geen kenteken toegewezen maar werden overgeleverd aan doctor Joseph Mengele en professor Carl Clauberg die proeven uitvoerden op mensen. Talloze gevangenen stierven. Vooral de zogenaamde ‘Muselmänner’, de levende lijken die afgepeigerd door het zware werk ten onder gingen. Of gewoon doodgeschoten omdat ze niet of niet snel genoeg gehoorzaamden aan de bevelen van de bewakers. Regine Beer beschrijft een wereld vol geweld en immoraliteit die we ons quasi niet kunnen inbeelden. In de eerste weken van het jaar 1945 werden de kampen onder druk van de geallieerde troepen ontruimd. De gevangenen liepen dodenmarsen naar kampen die verder van de frontlinies gelegen waren. Nadien volgde de bevrijding door het Rode Leger. Uiteindelijk bereikte Regine Beer via tal van omwegen haar thuis in Antwerpen. Ze werd voor zes maanden opgenomen in een kliniek om te herstellen. Herstellen deed Regina Beer evenwel nooit. Wel fysiek, maar niet mentaal. Het beruchte KZ-syndroom sloeg ook bij haar toe. Jarenlang onderdrukte ze haar ervaringen uit de oorlog, maar sinds 1979 vertelde ze haar ervaringen aan jongeren. Ze deed en doet dan sindsdien op een waardige en ingetogen manier. Haar getuigenis is niet ingegeven door wraak of verbittering maar door een oprecht geloof in een betere wereld. Ze is vooral bekommerd voor onze jeugd om niet in dezelfde fouten van het verleden te vervallen. Dat blijkt vooral uit de laatste zinnen van haar boek die een oproep bevatten voor alle komende generaties: “Mensen, jongeren van deze wereld, eerbiedig de nagedachtenis van de miljoenen mensen die geen boodschap meer hebben kunnen geven omdat ze verdwenen zijn van de aarde. Help ons, wij die onze laatste levensjaren meemaken, opdat er nooit meer een Auschwitz, een Birkenau, een Ravensbrück, een Mauthausen, een Bergen-Belsen, een Sobibor, een Madjanek… zou kunnen bestaan. Gebruik later onze getuigenis over al de wandaden die de nazi-ideologie over onze landen gebracht heeft, opdat ze nooit meer zouden plaatsgrijpen. Wees waakzaam opdat er nooit een staatsvorm zou ontstaan die opnieuw tot zulke daden zou kunnen overgaan. Wees nooit onverschillig voor datgene wat in je omgeving gebeurt, je land, je wereld. Werk, met je eigen middelen, met je eigen mogelijkheden, binnen de ruimte waarover je kan beschikken, aan een maatschappij waar vrede, gelijkheid, broederlijkheid en verdraagzaamheid centraal staan, waar het geen ijdele begrippen zijn. Maak gebruik van de democratische vrijheden, benut je recht op vrije verkiezing en meningsuiting te volle.” Regine Beer heeft steeds geijverd voor een betere en meer democratische samenleving. Daarbij wees ze voortdurend op de gevaren voor regimes en ideologieën die de mens aan banden wilden leggen. “Het fascisme is wel met de wapens overwonnen, maar in de geest van vele mensen woekert het als een kanker nog verder. Politiek-economische en maatschappelijke problemen allerhande geven deze mensen meer en meer de kans om hun ideeën, wensen en verzuchtingen nog meer kracht en vorm te geven. Daarom zal ik tot mijn laatste adem blijven getuigen. Ieder mens wordt in vrijheid geboren, iedere mens moet kunnen opgroeien en zich ontplooien in een vrije wereld. Ik kan het niet genoeg zeggen, benadrukken: vrijheid is voor mij nog steeds het belangrijkste woord uit de woordenschat.” Regine Beer is een van de Laatste Getuigen van een tijdperk waarin de mens ondergeschikt was aan een fascistisch systeem. De belangrijkste boodschap van Beer is dat we dit niet opnieuw mogen laten gebeuren. Regine Beer, KZ A 5148, Epo, 1992 Recensie door Dirk Verhofstadt Laatst gewijzigd door drosophila : 20 maart 2007 om 19:24.

20 maart 2007, 20:10	#16
Online Banneling Geregistreerd: 25 augustus 2006 Berichten: 8.192	Alé, de professionele anti-racisten zijn echte racisten als het op het heilige maartelaarschap aankomt. Ze houden er zelfs hun eigen ranking aan over : - de Shoah haalt het met stip. (...Tenzij de professionele antiracisten aan het knuffelen zijn met Palestijnen en andere heefthoofden uit het M.O. Dan veranderen ze eensklaps van mening en zijn de joden het schorum van de wereld.) - Vervolgens komen de slachtoffers van de Armeense genocide. ... Tenzij het de PS en de Spa niet past. Dan wordt er om redenen van electorale geilheid netjes over de Armeense shoah gezwegen. - Onderaan bengelen de 10.000den Darfoer-doden. Hmmm, uiterst lastig thema voor de professionele anti-racisten mits de slachters dezelfde religie (en sharia) delen als de sujetten van hun multiculturele idolatrie. Hoe leggen ze dat uit? Zwijgen en doen alsof het niet gebeurt. En desnoods op het VB overschakelen, kwestie van de echte gevaarlijke boemannen aan te klagen. Die hebben wel minder doden op hun geweten, maar wat maakt het uit anyway? - Helemaal dood gezwegen zijn 15.000.000 slachtoffers van de "rode" helden als Stalin, Mao, etc.

20 maart 2007, 20:21	#20
drosophila Eur. Commissievoorzitter Geregistreerd: 25 oktober 2005 Locatie: Galaxias Kyklos Berichten: 9.724	Een interview met Beer is hier te horen.