Exteem rechts en homo's

[sebby]

De door homohaat ingegeven aanslag op Sébastien Nouchet, de Belg die half januari met benzine werd overgoten en in brand gestoken, is niet het eerste misdrijf in Frankrijk dat homofobie als drijfveer heeft.

De laatste twee jaar werden minstens twee gays vermoord, één in brand gestoken en de openlijk homoseksuele burgemeester van Parijs kreeg een mes in zijn lijf.

De afgelopen jaren werden een aantal daders van aanvallen tegen homo's geïdentificeerd als aanhangers van extreemrechts. Zo ook de moordenaars van de 30-jarige François Chenu. Zijn lijk werd op 15 september 2002 gevonden in een vijver in een park in Reims. De man was in elkaar geslagen met baseballknuppels en dan in het water gegooid. De drie daders van 23, 20 en 16 jaar hadden zich de gewoonte aangekweekt "de casser de l’Arabe ou du pédé". Zij bleken aanhangers van de MNR, een afscheuring van het Front National.

In november 2001 werden de twee daders (36 en 22) van de moord op Alain Masle veroordeeld tot respectievelijk 15 en 10 jaar cel. De 42-jarige Masle was in zijn eigen huis in elkaar geslagen en overleed aan de opgelopen verwondingen. De moordenaars beweerden dat ze de man niet hadden willen doden en dat ze niet homofoob waren. Dat werd door de vrouw van één van de daders tegengesproken: haar man had al een hele tijd laten verstaan dat hij een homo wilde aanranden en bestelen omdat die uit schaamte toch geen klacht zou indienen.

Vorige zomer werd het lijk van de 63-jarige travestiet Jean-Pierre Humblot opgevist uit het Canal du la Marne au Rhin in Nancy. Twee 16-jarige jongens hadden Humblot, die niet kon zwemmen, in het water gegooid, waarna ze toekeken hoe hij verdronk. De jongens vertelden dat ze al een tijdje homo's aanrandden "pour s'amuser".

Extreemrechts is slechts een gedeeltelijke verklaring voor de homofobie die in Frankrijk vooral de laatste jaren aan een stevige opmars bezig lijkt. Sommigen hebben er blijkbaar een kwalijk tijdverdrijf van gemaakt om homo's uit te schelden, te bespuwen en in elkaar te slaan of te vermoorden. SOS Homophobie, een vereniging die een hulplijn heeft voor homo's die aangerand worden, kreeg in 2002 bijna vierhonderd oproepen. Meestal ging het over moeilijkheden met buren of openbare diensten, maar in 10 procent van de gevallen ging het om slachtoffers van rechtstreekse fysieke agressie.

Dit soort misdaden haalt bijna nooit de voorpagina's van de Franse kranten. Dat was anders met de homofobe aanval op burgemeester Bernard Delanoë. Die kreeg in 2002 een mes in zijn buik. De dader was een Algerijnse moslim die homoseksualiteit tegennatuurlijk vond en die handelde uit haat tegen alle politici en in het bijzonder de homoseksuele.

Het probleem komt ook nauwelijks op de politieke agenda voor. Tenzij een homoseksuele politicus wordt aangerand.

De laksheid van de politiek is enorm. Zo duurde het jaren voordat een wet werd goedgekeurd waarbij homofobie bij een aanranding als verzwarend element kan beschouwd worden. Naast de verbale en fysieke agressie is er de veel minder opvallende symbolische agressie: het negeren of doodzwijgen van homo's of het weigeren over homofobie te spreken als men het in conferenties over discriminaties heeft of bij seksuele voorlichting in scholen de indruk geven dat seks een zaak is tussen een man en een vrouw. Dit soort discriminatie is erg verdoken en men kan daar moeilijker maatregelen tegen nemen.

Homofobie kan meestal vrijuit beleefd worden. Zo ontketende ex-journaliste Christine Boutin een ware kruistocht tegen de Pacs (samenlevingscontracten die aan homo's meer rechten geven). Bij een demonstratie in 1999 met meer dan 100.000 tegenstanders van de pacs werden er spandoeken meegedragen met slagzinnen als: "Les pédés au bucher!" (homo's op de brandstapel). Als iets dergelijks tegen joden zou geschreven worden, dan zouden daar nog steeds processen over gevoerd worden. Nu beperkten de reacties zich her en der tot verontwaardiging. Homo's hebben niet de wettelijke status van andere minderheidsgroepen als joden of moslims, die als groep klacht kunnen indienen. Boutin kan ondertussen haar kruistocht gewoon verder zetten.

Toch zijn er vooruitzichten op beterschap: homofobie staat eindelijk op de agenda. Er wordt al minder ongelovig gereageerd als homo's klacht indienen omdat zij wegens hun geaardheid werden aangevallen. In de zaak van Sébastien Nouchet heeft president Chirac zijn steun betuigd aan het slachtoffer en zijn partner Patrice Jondreville. Dat deed ook de minister van Justitie. Maar uiteraard zou het beter zijn dat de daders snel worden gepakt en veroordeeld.

Het slachtoffer is er nog steeds erg aan toe: zijn lichaam is voor 33 procent verbrand. Hij heeft derdegraadsverbrandingen in het gezicht, op de hals, op armen en benen. Hij wordt nog steeds in kunstmatige coma gehouden en ligt aan een beademingstoestel. Als het iets beter gaat, wil het koppel zo snel mogelijk verhuizen.

bron: De Morgen

Toen ik in het topic over Sébastien Nouchet aanhaalde dat extreem rechts mee dit soort afschuwelijke zaken mogelijk maakt, werd ik door sommigen op "ongeloof" onthaald...Het zouden immers wel alleen de islamieten zijn. Met deze zet ik de puntjes op de i .

gegroet!