België valt heus niet uiteen, met dank aan Brussel

Spinoza · 30 augustus 2007, 16:21

België valt heus niet uiteen, met dank aan Brussel

België functioneert al decennia bij de gratie van onwa arsch ijnlijke compromissen. Omdat Vlamingen noch Walen Brussel los willen laten, betoogt Dirk Vandenberghe.

Bijna drie maanden na de nationale verkiezingen zit België nog steeds zonder regering. De onderhandelingen voor een rooms-blauwe coalitie van christen-democraten en liberalen liepen tot twee keer toe spaak. Vlaamse en Waalse onderhandelaars konden geen overeenstemming bereiken over een nieuwe staatshervorming.Maar dat dit het einde van België zou betekenen, zoals S.W. Couwenberg en Derk-Jan Eppink suggeren (Opiniepagina, 28 augustus) is te ver gezocht.

Sinds 1970 wordt iedere fase in de ontmanteling van het land voorafgegaan door lange, moeizame regeringsonderhandelingen, daar maken Vlamingen én Walen zich niet bijzonder druk om. In 1988 vroeg toenmalig formateur, de christen-democraat Jean-Luc Dehaene, al eens voldoende respijt met zijn bekende oneliner „Sire, geef me honderd dagen.”

Het zou uiteindelijk van december ’88 tot mei ’89 duren vooraleer Dehaene een regering van christen- democraten, socialisten en regionalisten op de been hielp. Die bereikte overeenstemming over een nieuwe fase in de staatshervorming met de creatie van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest als belangrijkste compromis. Dehaene hield er de bijnaam ‘loodgieter’ aan over, omdat hij er toch maar weer in geslaagdwas het Belgische lek te dichten met staatsrechterlijk knutselwerk.

Staatshervormingen in België zijn niet zelden draken van akkoorden.

Daardoor is het land een ingewikkeld kluwen geworden van gemeenschappen, gewesten en een federaal (nationaal) niveau, met zes parlementen, evenveel regeringen en ruim zestig ministers.

Alleen politici en juristen vinden nog hun weg in dit Belgisch labyrint.

Kort gezegd komt iedere staatshervorming hier op neer: de Vlamingen krijgen extra bevoegdheden en de Waalse overheid wordt verder gesubsidieerd met Vlaams geld.

Deze keer is de kloof tussen Vlaamse en Franstalige (Walen én Brusselaars) zo groot, dat koning Albert II er aan te pas moet komen om te bemiddelen. Maar dat is geen unicum. De eerste staatshervorming in 1970 werd ook al voorafgegaan door een koninklijke interventie.

Toen ging het slechts om de totstandkoming van de ‘cultuurgemeenschappen’: de overdracht van de ‘onschuldige’ bevoegdheid cultuur, een stap waar iedere Vlaamse gemeente haar eigen ‘cultureel centrum’ aan dankt.

De inzet anno 2007 is anders: de winnaar van de verkiezingen aan Vlaamse zijde (de lijstverbinding van de christen-democratische CD&V en de Vlaams-nationalistische N-VA) eist de overdracht van álle sociaal-economische bevoegdheden naar de gewesten. Een schrikbeeld voor Wallonië, een regio met de hoogste werkloosheid van Europa (16,5 procent) waar 35 procent van de werkende bevolking ook nog eens in overheidsdienst is tewerkgesteld. Dat is zonder de Vlaamse bijdrage niet te bekostigen.

Die bijdrage wordt geraamd op jaarlijks 10 miljard euro, of 5.000 euro per Vlaams huishouden.

Dat is meer dan de voormalige West-Duitsers bijdragen aan de heropbouw van de voormalige D D R.

Maar het gaat om meer dan geld. België heeft geen gezamenlijke elite. België heeft geen gezamenlijk publiek debat, bij gebrek aan gezamenlijke Belgische media.

Politici en burgers denken aan weerszijde van de taalgrens totaal anders over onderwerpen als sociale zekerheid, werkgelegenheid, justitie en verkeersveiligheid.

Toch wordt de kwestie toegespitst op personen. In Vlaamse media wordt de mislukking van de recente onderhandelingen toegeschreven aan de Waalse christendemocrate Joëlle Milquet, die als bijnaam ‘madame non’ heeft gekregen.

In de Waalse en Franstalige Brusselse pers is de Vlaamse christen-democraat Yves Leterme de boeman, omdat hij het ‘B elgische belang’ over het hoofd ziet ten nadele van het ‘Vlaamse belang’, een niet toevallige woordkeuze om de formateur met Waalse ouders in de Vlaams-extremistische hoek te dringen.

De verschillen tussen Walen en Vlamingen zijn zo groot, dat het koningshuis nu voor een tweede bemiddelingspoging moet zorgen.

Voor de tweede keer in de Belgische geschiedenis maakt de Koning in een persmededeling gewag van een ‘politieke crisis’; de vorige keer was voorafgaand aan de onafhankelijkheid van Belgisch Kongo in 1960.

Hoe gaat het nu verder? Er komt zo goed als zeker een nieuw onwaarschijnlijk compromis. Zo is België ook ontstaan, na het ‘monsterverbond’ van katholieken en liberalen, die in Willem I hun gezamenlijke vijand zagen. De Belgische revolutie was immers geen ordinaire volksopstand, maar een pact van de Franstalige elite (in Wallonië én Vlaanderen) tegen een autoritaire protestantse vorst die het waagde het onderwijs te willen vernederlandsen.

De gezamenlijke vijand is al lang uit beeld. In plaats van een vijand is er nu een gezamenlijk belang.

Het heet Brussel, hoofdstad van België en Vlaanderen (niet van Wallonië, dat werd na een Waals compromis het provinciestadje Namen) en vooral van Europa, en ook nog eens de thuisbasis van de NAVO. Vlamingen noch Walen zijn bereid om Brussel los te laten, en zijn daarom met handen en voeten aan elkaar gebonden.

Brussel is de onontwarbare knoop in de Belgische huishouding.

Wie een oplossing heeft voor de ‘verdeling’ van Brussel, heeft het lot van België bezegeld. Maar de kans is aanmerkelijk groter dat er een nieuw monsterverbond tussen Vlamingen en Walen tot stand komt.

Tot ook dat weer onvoldoende voldoening schenkt. Waarna een zoveelste ronde in de staatshervorming kan beginnen.

Dirk Vandenberghe is Vlaming en redacteur van NRC Handelsblad en nrc.next. Van 1994 tot 2005 werkte hij voor de Vlaamse kranten Gazet van Antwerpen en De Financieel-Economische Tijd.

Bron: NRC Handelsblad

Cunning linguist · 30 augustus 2007, 16:28

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Spinoza

België valt heus niet uiteen, met dank aan Brussel

België functioneert al decennia bij de gratie van onwa arsch ijnlijke compromissen. Omdat Vlamingen noch Walen Brussel los willen laten, betoogt Dirk Vandenberghe.

Deze stelling is nogal kort door de bocht. Een groeiend aantal Vlamingen wil Brussel vrij laten in de keus van zijn toekomst. Sommigen hebben zelfs afkeer van Brussel gekregen en willen het laten vallen (al vind ik zelf deze reactie overtrokken).

I amsterdam · 30 augustus 2007, 18:36

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Cunning linguist

Deze stelling is nogal kort door de bocht. Een groeiend aantal Vlamingen wil Brussel vrij laten in de keus van zijn toekomst. Sommigen hebben zelfs afkeer van Brussel gekregen en willen het laten vallen (al vind ik zelf deze reactie overtrokken).

Ook als Brussel kiest voor een zelfstandige staat binnen de EU ,blijft het liggen waar het ligt en met de open EU grenzen ,blijft het het belang voor de economie en werkgelegenheid voor Vlaanderen gewoon voortbestaan.

Kazan · 30 augustus 2007, 18:55

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door I amsterdam

Ook als Brussel kiest voor een zelfstandige staat binnen de EU ,blijft het liggen waar het ligt en met de open EU grenzen ,blijft het het belang voor de economie en werkgelegenheid voor Vlaanderen gewoon voortbestaan.

De column van Frans Crols in Trends gelezen?

30 augustus 2007, 16:21	#1
Spinoza Minister-President Geregistreerd: 18 mei 2004 Locatie: Breda Berichten: 5.228	België valt heus niet uiteen, met dank aan Brussel België valt heus niet uiteen, met dank aan Brussel België functioneert al decennia bij de gratie van onwa arsch ijnlijke compromissen. Omdat Vlamingen noch Walen Brussel los willen laten, betoogt Dirk Vandenberghe. Bijna drie maanden na de nationale verkiezingen zit België nog steeds zonder regering. De onderhandelingen voor een rooms-blauwe coalitie van christen-democraten en liberalen liepen tot twee keer toe spaak. Vlaamse en Waalse onderhandelaars konden geen overeenstemming bereiken over een nieuwe staatshervorming.Maar dat dit het einde van België zou betekenen, zoals S.W. Couwenberg en Derk-Jan Eppink suggeren (Opiniepagina, 28 augustus) is te ver gezocht. Sinds 1970 wordt iedere fase in de ontmanteling van het land voorafgegaan door lange, moeizame regeringsonderhandelingen, daar maken Vlamingen én Walen zich niet bijzonder druk om. In 1988 vroeg toenmalig formateur, de christen-democraat Jean-Luc Dehaene, al eens voldoende respijt met zijn bekende oneliner „Sire, geef me honderd dagen.” Het zou uiteindelijk van december ’88 tot mei ’89 duren vooraleer Dehaene een regering van christen- democraten, socialisten en regionalisten op de been hielp. Die bereikte overeenstemming over een nieuwe fase in de staatshervorming met de creatie van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest als belangrijkste compromis. Dehaene hield er de bijnaam ‘loodgieter’ aan over, omdat hij er toch maar weer in geslaagdwas het Belgische lek te dichten met staatsrechterlijk knutselwerk. Staatshervormingen in België zijn niet zelden draken van akkoorden. Daardoor is het land een ingewikkeld kluwen geworden van gemeenschappen, gewesten en een federaal (nationaal) niveau, met zes parlementen, evenveel regeringen en ruim zestig ministers. Alleen politici en juristen vinden nog hun weg in dit Belgisch labyrint. Kort gezegd komt iedere staatshervorming hier op neer: de Vlamingen krijgen extra bevoegdheden en de Waalse overheid wordt verder gesubsidieerd met Vlaams geld. Deze keer is de kloof tussen Vlaamse en Franstalige (Walen én Brusselaars) zo groot, dat koning Albert II er aan te pas moet komen om te bemiddelen. Maar dat is geen unicum. De eerste staatshervorming in 1970 werd ook al voorafgegaan door een koninklijke interventie. Toen ging het slechts om de totstandkoming van de ‘cultuurgemeenschappen’: de overdracht van de ‘onschuldige’ bevoegdheid cultuur, een stap waar iedere Vlaamse gemeente haar eigen ‘cultureel centrum’ aan dankt. De inzet anno 2007 is anders: de winnaar van de verkiezingen aan Vlaamse zijde (de lijstverbinding van de christen-democratische CD&V en de Vlaams-nationalistische N-VA) eist de overdracht van álle sociaal-economische bevoegdheden naar de gewesten. Een schrikbeeld voor Wallonië, een regio met de hoogste werkloosheid van Europa (16,5 procent) waar 35 procent van de werkende bevolking ook nog eens in overheidsdienst is tewerkgesteld. Dat is zonder de Vlaamse bijdrage niet te bekostigen. Die bijdrage wordt geraamd op jaarlijks 10 miljard euro, of 5.000 euro per Vlaams huishouden. Dat is meer dan de voormalige West-Duitsers bijdragen aan de heropbouw van de voormalige D D R. Maar het gaat om meer dan geld. België heeft geen gezamenlijke elite. België heeft geen gezamenlijk publiek debat, bij gebrek aan gezamenlijke Belgische media. Politici en burgers denken aan weerszijde van de taalgrens totaal anders over onderwerpen als sociale zekerheid, werkgelegenheid, justitie en verkeersveiligheid. Toch wordt de kwestie toegespitst op personen. In Vlaamse media wordt de mislukking van de recente onderhandelingen toegeschreven aan de Waalse christendemocrate Joëlle Milquet, die als bijnaam ‘madame non’ heeft gekregen. In de Waalse en Franstalige Brusselse pers is de Vlaamse christen-democraat Yves Leterme de boeman, omdat hij het ‘B elgische belang’ over het hoofd ziet ten nadele van het ‘Vlaamse belang’, een niet toevallige woordkeuze om de formateur met Waalse ouders in de Vlaams-extremistische hoek te dringen. De verschillen tussen Walen en Vlamingen zijn zo groot, dat het koningshuis nu voor een tweede bemiddelingspoging moet zorgen. Voor de tweede keer in de Belgische geschiedenis maakt de Koning in een persmededeling gewag van een ‘politieke crisis’; de vorige keer was voorafgaand aan de onafhankelijkheid van Belgisch Kongo in 1960. Hoe gaat het nu verder? Er komt zo goed als zeker een nieuw onwaarschijnlijk compromis. Zo is België ook ontstaan, na het ‘monsterverbond’ van katholieken en liberalen, die in Willem I hun gezamenlijke vijand zagen. De Belgische revolutie was immers geen ordinaire volksopstand, maar een pact van de Franstalige elite (in Wallonië én Vlaanderen) tegen een autoritaire protestantse vorst die het waagde het onderwijs te willen vernederlandsen. De gezamenlijke vijand is al lang uit beeld. In plaats van een vijand is er nu een gezamenlijk belang. Het heet Brussel, hoofdstad van België en Vlaanderen (niet van Wallonië, dat werd na een Waals compromis het provinciestadje Namen) en vooral van Europa, en ook nog eens de thuisbasis van de NAVO. Vlamingen noch Walen zijn bereid om Brussel los te laten, en zijn daarom met handen en voeten aan elkaar gebonden. Brussel is de onontwarbare knoop in de Belgische huishouding. Wie een oplossing heeft voor de ‘verdeling’ van Brussel, heeft het lot van België bezegeld. Maar de kans is aanmerkelijk groter dat er een nieuw monsterverbond tussen Vlamingen en Walen tot stand komt. Tot ook dat weer onvoldoende voldoening schenkt. Waarna een zoveelste ronde in de staatshervorming kan beginnen. Dirk Vandenberghe is Vlaming en redacteur van NRC Handelsblad en nrc.next. Van 1994 tot 2005 werkte hij voor de Vlaamse kranten Gazet van Antwerpen en De Financieel-Economische Tijd. Bron: NRC Handelsblad