Waarom de zes faciliteitengemeenten Vlaamse gemeenten blijven

[Gun]

Dit artikel verscheen in de Gemeenschapskranten van de vzw De Rand en verdient ook buiten de Zes faciliteitengemeenten meer aandacht. Velen gaan immers nogal licht over de problemen heen en kennen er de historische en politieke achtergronden niet van.

U kan deze tekst ook gerust naar uw relaties overal in Vlaanderen doormailen. Wij bevelen dit sterk aan.

Waarom de zes faciliteitengemeenten Vlaamse gemeenten blijven

Zoals verwacht staat het BHV-dossier sedert de verkiezingen van juni 2007 weer volop in de belangstelling. Meer zelfs, BHV splitsen lijkt
stilaan moeilijker te worden dan het land splitsen. Velen voelen zich de laatste tijd geroepen om over BHV allerlei 'proefballonnetjes' op te
laten. Zo zou BHV gesplitst kunnen worden in ruil voor drie, vier of alle zes de faciliteitengemeenten.

Het standpunt van vzw 'de Rand' hierin is duidelijk: de zes Vlaamse faciliteitengemeenten rond Brussel liggen in het Nederlands taalgebied, ze behoren tot het Vlaams Gewest en tot de provincie Vlaams-Brabant. Er kan geen sprake zijn van enige wijziging aan die taal- en gewestgrens. Ook een uitbreiding van de taalfaciliteiten kan niet. Dit heeft niets te maken met emoties, slogans of harde Vlaamse standpunten, maar is een weloverwogen en logische analyse vanuit de Vlaamse en Belgische federale realiteit.
Hieronder geven we kort een aantal argumenten die dit standpunt verantwoorden.

De taalgrens is een historisch compromis tussen Vlamingen en Franstaligen dat in de jaren zestig van de vorige eeuw met een grote meerderheid in het Belgische parlement werd goedgekeurd. Dat gebeurde niet 'zomaar', maar was o.a. gebaseerd op studies van het 'Harmelcentrum'. Het toekennen van taalfaciliteiten in zes Vlaamse gemeenten rond Brussel werd toen beoordeeld als een zware Vlaamse toegeving. Enkele gemeenten in Waals-Brabant hebben het voorstel om ook bij hen taalfaciliteiten in te voeren toen trouwens radicaal afgewezen.

Het is goed eraan te herinneren dat de vraag om tot homogeen eentalige gebieden te komen, met uitzondering van het tweetalige hoofdstedelijk gebied, een eis was van de Franstaligen. Zij vreesden dat de duizenden Vlaamse migranten in Wallonië taalrechten zouden krijgen.

Het tweetalige Brussels Hoofdstedelijk Gewest (19 gemeenten) is nu reeds het gevolg van een lange reeks overhevelingen van Vlaamse gemeenten naar de Brusselse agglomeratie. Zo werden Laken, Neder-Over-Heembeek, Haren en Sint-Pieters-Woluwe in 1921 en Evere, Ganshoren en Sint-Agatha-Berchem in 1954 naar Brussel overgeheveld.

Vlaanderen heeft met de uitbreiding van Brussel en met de toekenning van taalfaciliteiten in de zes rond Brussel zeer slechte ervaringen. Telkens leidde dit tot een versnelde verfransing. Tot op heden worden de taalwetten in Brussel niet correct toegepast. Niets laat vermoeden dat het met een nieuwe uitbreiding anders zou gaan.

Vlaanderen, Wallonië en Brussel zijn gewesten van een federaal land. Grenzen tussen gewesten zijn als landsgrenzen. Het eenzijdig eisen van de annexatie van een stuk van een andere gewest is uiterst deloyaal en zet het bestaan zelf van de federatie op het spel. Het is ondenkbaar dat Vlaanderen een deel van zijn grondgebied kan afgeven. Het omgekeerde is trouwens evenzeer ondenkbaar.

Het uitbreiden van Brussel zou bovendien niets oplossen. Het zou integendeel de hoop op nog meer uitbreidingen in de toekomst alleen maar voeden en de druk op de hele Vlaamse rand nog vergroten.

Vlaanderen kan best leven met anderstalige inwoners. Die inwoners moeten wel weten dat ze ervoor gekozen hebben in Vlaanderen te wonen, en dat het - zoals overal elders ter wereld - logisch is dat ze de taal van de streek eerbiedigen en aanleren. Dat is volgens ons niet te veel gevraagd. Wonen in Vlaanderen biedt tenslotte ook veel voordelen en kansen. Laat ons daarom vanuit de bestaande situatie werken aan integratie en samenleven. Want de tijd van annexaties is definitief voorbij.