11 juli - een feestdag (door Willy De Waele

[Jan Meuleman]

Willy De Waele, burgemeester van Lennik :

Op 6 maart 2005 schreef Manu RUYS in De Tijd

- Vlaamse politici lieten ooit hun democratische meerderheidspositie van de Vlamingen door de grondwet afgrendelen.

- De regel van de pariteit tussen Nederlandstaligen en Franstaligen verzwakte de Vlaamse inbreng in de besluitvorming op het regeringsvlak en zorgt voor scheeftrekkingen in de overheidsbenoemingen.

- De toekenning van taalfaciliteiten op de taalgrens en rond Brussel was een rotoplossing; de kanker van de verfransing zaaide daarna welig uit.


Anno 2008 is nog niets veranderd en houdt de Francofone minderheid de Vlaamse meerderheid in een versmachtende wurggreep; deze dictatuur van de minderheid heeft de huidige institutionele crisis tot gevolg.

De onderhandelingen, die geleid hebben naar een federale regering, zoals wij ze nu kennen, leiden ons onafwendbaar naar onwerkbare oplossingen omdat de Francofonie nog steeds niet beseft of niet wilt beseffen dat het land, zoals het nu georganiseerd is, onbestuurbaar geworden is.

Hoe het nieuwe staatsverband ook moge genoemd worden, doet niets ter zake. Belangrijk is dat de nieuwe structuren verhinderen dat Vlaamse beleidsbeslissingen worden tegengehouden door politieke mandatarissen en politieke partijen van een ander gewest.

De Francofonie echter heeft nooit aanvaard en zal het nooit aanvaarden dat zij haar taalkundige, culturele en administratieve greep op Vlaanderen verloren heeft

Er bestaat echter niet de geringste verwachting dat deze Francofonie zal ophouden alle middelen te gebruiken om haar electorale en administratieve voorrechten in Vlaams Brabant te behouden en zelfs uit te breiden. De Mouvement Réformateur van Didier REYNDERS en het Front des Francophones van Olivier MAINGAIN laten hieromtrent niet de minste twijfel bestaan.

Geen enkele staatshervorming, hoe noodzakelijk deze ook is voor Vlaanderen, kon en kan tot enkel stand komen na een afgekochte goedkeuring van de Francofonie, een gigantische staatsschuld voor gevolg.

De splitsing van de kieskring B H V en van het gerechtelijke arrondissement Brussel, die het logische en onvermijdelijke gevolg zijn van de federale grondwet, wordt door de francofone partijen als breekijzer gebruikt om voorrechten in Vlaanderen af te dwingen die onverenigbaar zijn met een loyale samenwerking in een federale staat.

Zelfs de uitvoering van het arrest van het Grondwettelijk Hof, dat de ongelijkheid tussen de kieskring B H V en de andere provinciale kieskringen als strijdig vastgesteld heeft met het gelijkheidsbeginsel, beschermd door de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, wordt door de Francofone partijen als breekijzer gebruikt om voorrechten in Vlaanderen af te dwingen

Door de uitvoering van het arrest van het Grondwettelijk Hof van 26 mei 2003 te verhinderen en te dwarsbomen zetten de Franstaligen nog iets veel fundamenteler op het spel: de rechtstaat zelf. Dat zij hiermede de grondwettelijke organisatie van het land onderuithalen door het arrest van het Grondwettelijk Hof naast zich neerleggen is duidelijk de minste van haar zorgen.

Federale samenwerking vereist in de eerste plaats respect voor het grondgebied en de eigenheid van elk van de deelstaten.

Er kan niet onderhandeld worden over de splitsing van B H V; deze ongrondwettelijke situatie moet eenvoudigweg door al de betrokken partijen zonder enige compensatie worden rechtgezet.

Indien de francofone partijen blijven weigeren de splitsing van de kieskring B H V en van het gerechtelijke arrondissement Brussel, zonder enige compensatie te aanvaarden, moeten zij er zich van bewust worden dat het Belgische staatsverband, dat zij zo hoog in hun vaandel voeren, regelrecht op de klippen laten lopen en de fundamenten van het federale België zelf ondergraven.

Ik stel evenwel vast dat het naleven van de grondwet en het afdwingen van deze naleving in het Belgisch staatverband onmogelijk geworden is. Een rechtmatige en redelijke politieke doelstelling kan niet meer langs democratische weg gerealiseerd worden omdat de Francofonie nog steeds niet bereid is tot een ernstig en redelijk gesprek tenzij Vlaanderen een vergaande politieke zelfverminking zou aanvaarden.

Bij de vaststelling dat de overheid de eigen rechtsregels niet respecteert hoeven de burgers, noch de ondergeschikte besturen, zich er neer bij te leggen; zij hebben het morele recht en de plicht zich daaraan te onttrekken en daar niet aan mede te werken.

Burgers hebben rechten en plichten, maar dat geldt ook voor de overheid. Als de Belgische regering zelfs de grondwet niet meer wenst na te leven, mag men dan van de burgers eigenlijk nog wel verwachten dat ze braaf zullen helpen die wetsovertreding uit te voeren?

Als het federale België er niet meer kan voor zorgen dat de grenzen van de deelstaten en de integriteit van de taalgebieden gewaarborgd blijven, biedt het voor Vlaanderen geen enkele meerwaarde meer.

Er bestaat echter niet de geringste verwachting dat de francofone partijen zullen ophouden alle middelen te gebruiken om hun electorale en administratieve voorrechten in Vlaams Brabant te behouden en zelfs uit te breiden. Door hun veto’s en blokkeringen verhinderen de francofone partijen dat noodzakelijke beleidsmaatregelen worden genomen om de gevolgen van de sociaaleconomische crisis en deze van de vergrijzing op te vangen.

Het economische en sociale herstel en de noodzakelijke maatregel om de vergrijzing op te vangen zijn voor de francofone partijen duidelijk ondergeschikt aan het behouden en uitbreiden van hun voorrechten in Vlaanderen; zelfs het voorbereiden van een “post België” via corridors en andere territoriale aanspraken.

Sociale bescherming financierbaar houden en economisch groeien, veronderstelt de deelstaten deze hefbomen in handen te geven die dit kunnen realiseren. Vlaanderen en Wallonië moeten een eigen zelfstandig beleid kunnen voeren zoals onlangs nog op overtuigende wijze werd aangetoond door het “Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa”.

Ook wie niet voor een zelfstandig Vlaanderen kiest, beseft dat enkel een radicaal verleggen van het zwaartepunt van bevoegdheden en middelen naar de deelstaten Vlaanderen en Wallonië uitzicht kan bieden op een beter beleid; zowel voor Vlaanderen als Wallonië omdat zij nu eenmaal specifieke recepten en middelen nodig hebben die federaal niet meer kunnen onderbouwd noch gerealiseerd worden.

Federale solidariteit moet mogelijk blijven maar dan doorzichtig, afgesproken, controleerbaar en resultaatgebonden.

Vlaanderen moet zelf de omvang van zijn solidariteit met Wallonië bepalen maar dan om Wallonië structureel te helpen, niet om het PS-cliëntelisme te blijven financieren.

Zoniet dreigt de financiering van de welvaartsstaat, ook in Vlaanderen, problematisch te worden.

Het resultaat van de huidige onvoorwaardelijke solidariteit is voor Wallonië desastreus. Deze vorm van solidariteit – aangemoedigd door de links-progressieve politieke partijen – heeft ganse bevolkingsgroepen tot onzekere uitkeringsverslaafden veroordeeld.

Het gevolg: een massale werkloosheid, die - naar te vrezen valt - slechts zal verdwijnen wanneer de getroffen personen hun werkloosheidsvergoeding zullen ruilen voor een karig pensioen. Velen onder hen zijn immers gewoonweg niet meer bruikbaar voor de niet-gesubsidieerde arbeidsmarkt.

Zolang bijvoorbeeld de Waalse overheid er niet in slaagt om het ondermaatse onderwijsniveau op te krikken, zal Wallonië jongeren blijven afleveren die al bij voorbaat minder geschikt zijn voor de arbeidsmarkt.

Als deze jongeren door onvoorwaardelijke uitkeringen niet gestimuleerd worden om hun lot in eigen handen te nemen, zullen ze hetzelfde lot ondergaan als de vele andere langdurig werkloze Walen.

Het is een illusie om te geloven dat Wallonië op eigen kracht in staat zal zijn om de nodige drastische hervormingen door te voeren.

Het hoge aantal uitkeringsgerechtigden dat, samen met het hoge aantal werknemers in Waalse overheidsdienst, vooral belang heeft bij een status-quo, maakt dat er geen enkele politieke meerderheid kan gevonden worden die bereid is om het noodzakelijke te doen. Daardoor zal Wallonië verder wegkwijnen en de rest van het land meesleuren.

In het kader van een confederale verbondenheid zal een noodplan voor Wallonië, zelfs geheel of gedeeltelijk door Vlaanderen gefinancierd, efficiënter zijn voor het Waalse herstel dan het invoeren van een federale kieskring, of de aanleg van een schaduwrijke dreef tussen het Brusselse gewest en Waterloo.

Gezien de francofone partijen de federale rechtsregels niet meer respecteren en de federale loyauteit met voeten treden, dient het Vlaamse Parlement en de Vlaamse regering dringend alle beleidsmaatregelen te nemen die de welvaart en het welzijn in Vlaanderen en deze van de Vlaamse bevolking veilig stellen.

Een slagvaardig beleid, zowel voor Vlaanderen als voor Wallonië, kan enkel met kans op succes gerealiseerd worden indien de gewesten en de gemeenschappen, binnen een confederaal bestuursmodel, alle sociale en economische hefbomen in handen hebben en elk voor zichzelf hun prioriteiten bepalen en financieren.

Op 10 juni 2007 heeft de burger/kiezer dit duidelijk begrepen en het vertrouwen gegeven aan die partijen die opkomen voor meer Vlaanderen; de anderen werden resoluut electoraal afgestraft.

De burger/kiezer heeft bovendien duidelijk onderstreept dat eerbied voor het gegeven woord de eerste levensvoorwaarde is voor de werking van de democratie; de burger/kiezer moet op het woord en de verbintenissen van de mandatarissen kunnen betrouwen.

[Luc Bekaert]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan Meuleman

Willy De Waele, burgemeester van Lennik :

Op 6 maart 2005 schreef Manu RUYS in De Tijd

- Vlaamse politici lieten ooit hun democratische meerderheidspositie van de Vlamingen door de grondwet afgrendelen.

- De regel van de pariteit tussen Nederlandstaligen en Franstaligen verzwakte de Vlaamse inbreng in de besluitvorming op het regeringsvlak en zorgt voor scheeftrekkingen in de overheidsbenoemingen.

- De toekenning van taalfaciliteiten op de taalgrens en rond Brussel was een rotoplossing; de kanker van de verfransing zaaide daarna welig uit.


Anno 2008 is nog niets veranderd en houdt de Francofone minderheid de Vlaamse meerderheid in een versmachtende wurggreep; deze dictatuur van de minderheid heeft de huidige institutionele crisis tot gevolg.

De onderhandelingen, die geleid hebben naar een federale regering, zoals wij ze nu kennen, leiden ons onafwendbaar naar onwerkbare oplossingen omdat de Francofonie nog steeds niet beseft of niet wilt beseffen dat het land, zoals het nu georganiseerd is, onbestuurbaar geworden is.

Hoe het nieuwe staatsverband ook moge genoemd worden, doet niets ter zake. Belangrijk is dat de nieuwe structuren verhinderen dat Vlaamse beleidsbeslissingen worden tegengehouden door politieke mandatarissen en politieke partijen van een ander gewest.

De Francofonie echter heeft nooit aanvaard en zal het nooit aanvaarden dat zij haar taalkundige, culturele en administratieve greep op Vlaanderen verloren heeft

Er bestaat echter niet de geringste verwachting dat deze Francofonie zal ophouden alle middelen te gebruiken om haar electorale en administratieve voorrechten in Vlaams Brabant te behouden en zelfs uit te breiden. De Mouvement Réformateur van Didier REYNDERS en het Front des Francophones van Olivier MAINGAIN laten hieromtrent niet de minste twijfel bestaan.

Geen enkele staatshervorming, hoe noodzakelijk deze ook is voor Vlaanderen, kon en kan tot enkel stand komen na een afgekochte goedkeuring van de Francofonie, een gigantische staatsschuld voor gevolg.

De splitsing van de kieskring B H V en van het gerechtelijke arrondissement Brussel, die het logische en onvermijdelijke gevolg zijn van de federale grondwet, wordt door de francofone partijen als breekijzer gebruikt om voorrechten in Vlaanderen af te dwingen die onverenigbaar zijn met een loyale samenwerking in een federale staat.

Zelfs de uitvoering van het arrest van het Grondwettelijk Hof, dat de ongelijkheid tussen de kieskring B H V en de andere provinciale kieskringen als strijdig vastgesteld heeft met het gelijkheidsbeginsel, beschermd door de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, wordt door de Francofone partijen als breekijzer gebruikt om voorrechten in Vlaanderen af te dwingen

Door de uitvoering van het arrest van het Grondwettelijk Hof van 26 mei 2003 te verhinderen en te dwarsbomen zetten de Franstaligen nog iets veel fundamenteler op het spel: de rechtstaat zelf. Dat zij hiermede de grondwettelijke organisatie van het land onderuithalen door het arrest van het Grondwettelijk Hof naast zich neerleggen is duidelijk de minste van haar zorgen.

Federale samenwerking vereist in de eerste plaats respect voor het grondgebied en de eigenheid van elk van de deelstaten.

Er kan niet onderhandeld worden over de splitsing van B H V; deze ongrondwettelijke situatie moet eenvoudigweg door al de betrokken partijen zonder enige compensatie worden rechtgezet.

Indien de francofone partijen blijven weigeren de splitsing van de kieskring B H V en van het gerechtelijke arrondissement Brussel, zonder enige compensatie te aanvaarden, moeten zij er zich van bewust worden dat het Belgische staatsverband, dat zij zo hoog in hun vaandel voeren, regelrecht op de klippen laten lopen en de fundamenten van het federale België zelf ondergraven.

Ik stel evenwel vast dat het naleven van de grondwet en het afdwingen van deze naleving in het Belgisch staatverband onmogelijk geworden is. Een rechtmatige en redelijke politieke doelstelling kan niet meer langs democratische weg gerealiseerd worden omdat de Francofonie nog steeds niet bereid is tot een ernstig en redelijk gesprek tenzij Vlaanderen een vergaande politieke zelfverminking zou aanvaarden.

Bij de vaststelling dat de overheid de eigen rechtsregels niet respecteert hoeven de burgers, noch de ondergeschikte besturen, zich er neer bij te leggen; zij hebben het morele recht en de plicht zich daaraan te onttrekken en daar niet aan mede te werken.

Burgers hebben rechten en plichten, maar dat geldt ook voor de overheid. Als de Belgische regering zelfs de grondwet niet meer wenst na te leven, mag men dan van de burgers eigenlijk nog wel verwachten dat ze braaf zullen helpen die wetsovertreding uit te voeren?

Als het federale België er niet meer kan voor zorgen dat de grenzen van de deelstaten en de integriteit van de taalgebieden gewaarborgd blijven, biedt het voor Vlaanderen geen enkele meerwaarde meer.

Er bestaat echter niet de geringste verwachting dat de francofone partijen zullen ophouden alle middelen te gebruiken om hun electorale en administratieve voorrechten in Vlaams Brabant te behouden en zelfs uit te breiden. Door hun veto’s en blokkeringen verhinderen de francofone partijen dat noodzakelijke beleidsmaatregelen worden genomen om de gevolgen van de sociaaleconomische crisis en deze van de vergrijzing op te vangen.

Het economische en sociale herstel en de noodzakelijke maatregel om de vergrijzing op te vangen zijn voor de francofone partijen duidelijk ondergeschikt aan het behouden en uitbreiden van hun voorrechten in Vlaanderen; zelfs het voorbereiden van een “post België” via corridors en andere territoriale aanspraken.

Sociale bescherming financierbaar houden en economisch groeien, veronderstelt de deelstaten deze hefbomen in handen te geven die dit kunnen realiseren. Vlaanderen en Wallonië moeten een eigen zelfstandig beleid kunnen voeren zoals onlangs nog op overtuigende wijze werd aangetoond door het “Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa”.

Ook wie niet voor een zelfstandig Vlaanderen kiest, beseft dat enkel een radicaal verleggen van het zwaartepunt van bevoegdheden en middelen naar de deelstaten Vlaanderen en Wallonië uitzicht kan bieden op een beter beleid; zowel voor Vlaanderen als Wallonië omdat zij nu eenmaal specifieke recepten en middelen nodig hebben die federaal niet meer kunnen onderbouwd noch gerealiseerd worden.

Federale solidariteit moet mogelijk blijven maar dan doorzichtig, afgesproken, controleerbaar en resultaatgebonden.

Vlaanderen moet zelf de omvang van zijn solidariteit met Wallonië bepalen maar dan om Wallonië structureel te helpen, niet om het PS-cliëntelisme te blijven financieren.

Zoniet dreigt de financiering van de welvaartsstaat, ook in Vlaanderen, problematisch te worden.

Het resultaat van de huidige onvoorwaardelijke solidariteit is voor Wallonië desastreus. Deze vorm van solidariteit – aangemoedigd door de links-progressieve politieke partijen – heeft ganse bevolkingsgroepen tot onzekere uitkeringsverslaafden veroordeeld.

Het gevolg: een massale werkloosheid, die - naar te vrezen valt - slechts zal verdwijnen wanneer de getroffen personen hun werkloosheidsvergoeding zullen ruilen voor een karig pensioen. Velen onder hen zijn immers gewoonweg niet meer bruikbaar voor de niet-gesubsidieerde arbeidsmarkt.

Zolang bijvoorbeeld de Waalse overheid er niet in slaagt om het ondermaatse onderwijsniveau op te krikken, zal Wallonië jongeren blijven afleveren die al bij voorbaat minder geschikt zijn voor de arbeidsmarkt.

Als deze jongeren door onvoorwaardelijke uitkeringen niet gestimuleerd worden om hun lot in eigen handen te nemen, zullen ze hetzelfde lot ondergaan als de vele andere langdurig werkloze Walen.

Het is een illusie om te geloven dat Wallonië op eigen kracht in staat zal zijn om de nodige drastische hervormingen door te voeren.

Het hoge aantal uitkeringsgerechtigden dat, samen met het hoge aantal werknemers in Waalse overheidsdienst, vooral belang heeft bij een status-quo, maakt dat er geen enkele politieke meerderheid kan gevonden worden die bereid is om het noodzakelijke te doen. Daardoor zal Wallonië verder wegkwijnen en de rest van het land meesleuren.

In het kader van een confederale verbondenheid zal een noodplan voor Wallonië, zelfs geheel of gedeeltelijk door Vlaanderen gefinancierd, efficiënter zijn voor het Waalse herstel dan het invoeren van een federale kieskring, of de aanleg van een schaduwrijke dreef tussen het Brusselse gewest en Waterloo.

Gezien de francofone partijen de federale rechtsregels niet meer respecteren en de federale loyauteit met voeten treden, dient het Vlaamse Parlement en de Vlaamse regering dringend alle beleidsmaatregelen te nemen die de welvaart en het welzijn in Vlaanderen en deze van de Vlaamse bevolking veilig stellen.

Een slagvaardig beleid, zowel voor Vlaanderen als voor Wallonië, kan enkel met kans op succes gerealiseerd worden indien de gewesten en de gemeenschappen, binnen een confederaal bestuursmodel, alle sociale en economische hefbomen in handen hebben en elk voor zichzelf hun prioriteiten bepalen en financieren.

Op 10 juni 2007 heeft de burger/kiezer dit duidelijk begrepen en het vertrouwen gegeven aan die partijen die opkomen voor meer Vlaanderen; de anderen werden resoluut electoraal afgestraft.

De burger/kiezer heeft bovendien duidelijk onderstreept dat eerbied voor het gegeven woord de eerste levensvoorwaarde is voor de werking van de democratie; de burger/kiezer moet op het woord en de verbintenissen van de mandatarissen kunnen betrouwen.

Waw , dat is gespierde taal ....met een hoog waarheidsgehalte .

[Boduo]

Oorspronkelijk geplaatst door Luc Bekaert

Waw , dat is gespierde taal ....met een hoog waarheidsgehalte .

een confederaal bestuursmodel : dat is de nagel op de kop !
en...Manu Ruys kan het weten: hij heeft meer ervaring dan wij allen samen.

|

[solidarnosc]

Als we de Vlaamse tegenstanders van een staatshervorming optellen met de Franstaligen dan is er in België geen meerderheid voor een staatshervorming om nog maar te zwijgen van een 2derde meerderheid.