N-VA :Dienst Alimentatievorderingen werkt ondermaats

[Politics.be]

De Dienst voor Alimentatievorderingen bestaat vijf jaar en vierde dat vandaag met een Colloquium in de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Vijf jaar na zijn oprichting is de DAVO echter nog steeds niet bekend bij het grote publiek. “En gelukkig maar,” zegt N-VA-Kamerlid Sarah Smeyers, “want de huidige werking van de DAVO is ondermaats! Er moet zeker werk gemaakt worden van de bekendheid van de DAVO, maar dan moet ook wel iets gedaan worden aan de mank lopende werking en de kostprijs van de dienst.”

Sarah Smeyers kan tal van voorbeelden geven over hoe het scheef loopt bij de DAVO, de dienst die achterstallige alimentatiebedragen voorschiet aan mensen met een laag inkomen en die nadien probeert terug te vorderen van de alimentatieplichtigen. Allereerst is er de administratieve rompslomp waar de aanvragers zich doorheen moeten worstelen. Zo is het voor vele alimentatiegerechtigden niet evident om een originele echtscheidingsakte voor te leggen. Een automatische gegevensuitwisseling tussen de DAVO en de FOD Justitie zou daar veel aan kunnen verhelpen.

Smeyers klaagt ook aan dat de DAVO sinds haar oprichting nog maar 14% van de uitbetaalde voorschotten heeft kunnen recupereren, terwijl een vergelijkbare dienst in Nederland erin slaagt om tot 80% van de wanbetalers op betere ideeën te brengen. De DAVO beschikt amper over de middelen om de alimentatieplichtigen op te sporen en hen aan te zetten om de achterstallige bedragen terug te betalen. Bovendien is het ook bizar dat niemand – inclusief de bevoegde minister Reynders – exacte cijfers kan geven over de kostprijs van de DAVO. Een kosten-batenanalyse maken van de DAVO is bijgevolg onmogelijk.

Het idee van een ‘enige rekening’ per belastingplichtige zou een groot deel van het probleem kunnen oplossen en op de koop toe een grote administratieve vereenvoudiging betekenen. Schulden uit personenbelasting, BTW, verkeersboetes en onderhoudsvoorschotten moeten nu afzonderlijk worden ingevorderd, terwijl dit gecoördineerd zou kunnen gebeuren. Ook rechtstreeks loonbeslag op het inkomen van alimentatieplichtigen kan een oplossing bieden.

Tot slot pleit Sarah Smeyers voor verplichte bemiddeling: “Indien partners besluiten een punt achter hun relatie te zetten, zou bemiddeling verplicht moeten worden als er kinderen in de scheiding betrokken zijn. Samen met een bemiddelaar kan dan gezocht worden naar een evenwichtige oplossing die aanvaard wordt door beide partners. Dan zal het probleem van wanbetaling zich allicht veel minder stellen. Nu wordt in 40% van de gevallen alimentatie niet of onregelmatig uitbetaald.”


Bron: politics.be