Al één fundamenteel voorstel in het parlement in verband met de financiele crisis

[Paul Nollen]

Een stellingname van de vivant verkozene in het Duitstalig parlement (voor alle duidelijkheid, Vivant Oost Belgie is niet in Kartel met VLD)
Het gaat mij overigens over het voorstel en niet over de indiener.

VIVANT- Fraktion

Stellungnahme zur Themendebatte « Finanzkrise » am 19.01.2009

Sehr geehrter Herr Präsident,
Sehr geehrte Mitglieder des Parlamentes und der Regierung,

Ich werde heute ganz besonders auf die politischen Handlungsmöglichkeiten eingehen.

Vor zehn Tagen, am 9. Januar 2009, hat in den Vereinigten Staaten der demokratische Kongressabgeordnete Dennis Kucinich eine bemerkenswerte Rede im Kongress gehalten. Zuerst hat er die Wirtschaftssituation beziffert: 10 M Arbeitslose, mit einer erwarteten Steigerung auf 12 M, einem Investitionsbedarf für öffentlich-rechtliche Infrastrukturmaßnahmen von 1,6 Billionen Dollar, welchen die Gemeinden und die Staaten aus Geldmangel nicht finanzieren können. Von Januar 2006 bis September 2008 ist die Anzahl von Insolvenzanträgen pro Tag von 1200 auf über 5000 angestiegen, von September 2007 bis September 2008 von 3500 auf über 5000. Hier zeigt sich, dass es sich bei der aktuellen Krise um ein tiefgreifendes Ertragsproblem der Unternehmen und nicht nur um einen vorübergehenden Liquiditätsengpass handelt. Dann hat er das 350 MRD Dollar teure Rettungspaket für die amerikanischen Privatbanken angesprochen, und die Tatsache angeprangert, dass die Banken das Geld nicht dafür einsetzten, damit die Menschen in den USA in ihren Häusern bleiben könnten oder dass die Unternehmen Kredite erhalten, sondern um andere Bankinstitute aufzukaufen.
Im Grunde also die gleiche Situation, wie wir sie in Europa und in Belgien erleben.

Auch in Bezug auf das 2. Rettungspaket zur Konjunkturstärkung hat Herr Kucinich die gleiche Forderung gestellt, die auch an die Regierungen der EU-Mitgliedstaaten gerichtet werden muss: Die Milliarden zur Stärkung der Binnenkonjunktur müssen tatsächlich in den Wirtschaftskreislauf gelangen, und sollten nicht in Form von Steuernachlässen dann angespart und gehortet werden können. Darüber hinaus versuchen die Zentralbanken und die Regierungen Unternehmen und Konzerne solvent zu machen, die es nicht mehr sind und es auch nicht mehr werden können, weil ihr Wirtschaftsmodell nicht mehr in die Zeit passt.

Herr Kuzinich fordert nun, dass man die Wirtschaftbelange nicht länger den Banken überlassen kann. Die neo-liberalen, kapitalistischen Lehren, die einerseits den Staat seit Jahrzehnten verteufelt und anderseits die unsichtbare Hand des “freien Marktes“ zum göttlichen Regler aller Probleme hochgejubelt haben, diese Lehren waren, so sagt er, zwar immer falsch, doch jetzt nach dem 350 MRD Dollar teuren Rettungspaket für die Banken in den USA, in Europa sogar 1000 MRD Euro, ist diese Irrlehre und die Unfähigkeit des privaten Sektors, sich um die Belange des Allgemeinwohls zu kümmern, für Jeden in der breiten Öffentlichkeit weithin sichtbar geworden. Wir wissen ja auch, dass es in der Ausbildung der Banker Nichts gibt, was sie besonders dafür qualifiziert, das Geschick der Menschheit zu führen.

Die Federal Reserve Banken in den USA, sagt Herr Kucinich, von denen die Bevölkerung glaubt, dass sie staatlich seien, sind so föderal wie die private Flugtransportgesellschaft „Federal Express“.
Er fordert deshalb, dass die Geldschöpfung, welche jetzt überall auf der Welt zu 95% von den privaten Bankinstituten ausgeübt wird, wieder vom Staat übernommen wird. Das fraktionale Reservesystem, welches es den Banken erlaubt mehr als 10 mal die Summe ihrer Spareinlagen als Kredit auszugeben, wäre dann beendet.

Die erste Frage, die in dem hier diskutierten Zusammenhang zu stellen ist, lautet:

Wie entsteht Geld?

Im Allgemeinen antworten die Menschen: “Indem der Staat Münzen prägt und Banknoten druckt.“ Das stimmt, aber nur für 5% der gesamten Geldmenge. 95% der Geldmenge ist un- bares Geld, so genanntes Buchgeld, welches die privaten Geschäftsbanken in dem Augenblick erschaffen, in dem sie die Summe in den Kreditvertrag für einen Kunden eintragen.
Somit hat also nicht der Staat, sondern haben die privaten Banken das wichtigste Hoheitsrecht.
Was geht dem Staat dadurch verloren, dass er nicht die Geldhoheit hat?
1. Die Möglichkeit die Geldmenge zu steuern und effektiv Inflation zu verhindern. Der Staat ist also jetzt einer inflationären Entwicklung durch das von den Banken, aus dem Nichts, geschaffene Buchgeld ausgeliefert.
2. Die Gewinne durch die Geldschöpfung gehen dem Staat verloren: Diese sind im Wesentlichen identisch mit den Sichtguthaben auf den Kundenkonten. In D. sind das 80 MRD Euro/ Jahr, in Europa 400 MRD € / Jahr die den Staaten entgehen.
3. Hinzu kommen die Zinsen, die an die Banken zu zahlen sind, in Deutschland 70 MRD €, in Belgien 17 MRD € / Jahr.
4. Der Staat verliert auch die Möglichkeit über Kreditvergabe die Investitionstätigkeit beeinflussen zu können.

Es ist insgesamt zu einer dramatischen Schieflage der Machtverteilung zwischen Staat und Banken gekommen.

Zwei Finanzwissenschaftler, Prof. Joseph Huber von der Universität Halle und James Robertson, ein langjähriger Regierungsberater und Direktor eines Forschungsinstituts der britischen Banken, haben in einer Veröffentlichung im Jahr 2008 unter dem Titel “Geldschöpfung in öffentlicher Hand – Weg zu einer gerechten Geldordnung im Informationszeitalter“ eine leicht durchführbare Lösung vorgeschlagen.
Diese beinhaltet, ich zitiere:

“1. Die Zentralen Banken sollten nicht- bare Guthaben und Bargeld, in den von ihnen als notwendig erachteten Mengen, herausgeben und als öffentliches Einkommen an den Staat aushändigen. Buchgeld würde also dem Bargeld gleichgestellt und dürfte nur noch von der Zentralbank und nicht mehr von den privaten Banken geschaffen werden. Der Staat sollte das Geld dann durch Investitionen in Umlauf bringen.

2. Die Schaffung von neuem Geld in einer offiziellen Währung sollte für jeden anderen verboten und illegal sein. Privaten Geschäftsbanken wäre somit die Geldneuschaffung über Kredite, so wie es heute geläufig ist, verboten. Sie würden allerdings die Gewinne aus den normalen Bankgeschäften behalten, selbst wenn sie nun keine “Kredite aus dem Nichts“ mehr vergeben können. Die Banken würden weiterhin, ohne Einschränkungen, jede Geschäftsart vornehmen können, die sie jetzt durchführen, z.B. die Verwaltung der Sichtguthaben und Transfers der Kundschaft, die Kreditvergabe aus dem existierenden Geldbestand oder durch Umbuchung von ihrem eigenen Konto an Jeden, den sie als Kredit würdig ansehen, die Investitionen in Fonds und Aktien für ihre Kunden und für sich selbst und das Anbieten einer breiten Palette an finanziellen Produkten und Dienstleistungen.

3. Die Zentralbanken werden in regelmäßigen Intervallen entscheiden, wie viel neues Geld sie emittieren. Diese Entscheidung werden sie nach vorher schriftlich festgelegten und veröffentlichten Kriterien und Zielvorgaben treffen, und sie werden über ihre Entscheidung Rechenschaft ablegen müssen.
Aber, sie werden einen hohen Grad von Unabhängigkeit gegenüber der Regierung haben, so dass die Regierungen keinerlei Einflussmöglichkeit besitzen in Bezug auf die Höhe der zu emittierenden Geldmenge.
Das Geldsystem sollte als eine Fortentwicklung des Prinzips der staatlichen Gewaltentrennung organisiert sein. Es sollte die vierte Gewalt neben der ausführenden, der juristischen und der gesetzgebenden Gewalt sein.
“Dieser Vorschlag wird das sogenannte "fraktionale Reserve System" beenden.
Die heute überwiegende Form der Geldschöpfung durch private Banken, beraubt den Staat seines besonderen Vorrechtes.
5. Schließlich, jede Person oder Organisation, mit Ausnahme der Zentralbank, welche diese Unterscheidung nicht respektiert und welche selber neues nicht- bares offizielles Zahlungsmittel in ein Sichtkonto einbringt, werden der Geldfälschung für schuldig befunden, genauso als hätten sie falsche Banknoten oder falsche Münzen hergestellt und in Umlauf gebracht.“
Die Vorteile für das gesamte Finanzsystem wären unübersehbar. Quelle der folgenden Ausführungen ist eine Mitteilung von Dr. jur. Christian Sailer.
1. Der Staatshaushalt würde durch den jährlichen Zufluss des Geldschöpfungsgewinns, den bisher die Privatbanken einstecken, erheblich entlastet.
2. Die Banken wären nicht mehr in der Lage, die Geldmenge um ein Vielfaches ihrer Eigenkapitalsumme aufzublähen und auf diese Weise die Inflation anzukurbeln oder unsichere Kredite zu vergeben, wie das beispielsweise bei Millionen von Kreditnehmern in Amerika geschehen ist, die dann die Bankenkrise ausgelöst haben.
3. Würden sich die Banken übernehmen, dann wären die Konten ihrer Kunden nicht mehr gefährdet. Eine Insolvenz der Bank würde nur die Vermögenswerte der Bank selbst betreffen, und der Staat müsste nicht mehr als finanzieller Nothelfer auftreten um das Geld seiner Bürger zu retten und um das Bankensystem vor dem Umkippen zu bewahren. Es würde überhaupt nicht mehr leicht umkippen, weil die Banken übermäßige Kreditrisiken und riskante Spekulationen vermeiden müssten. Denn wer solche Risiken nicht mehr durch die Geldschöpfung aus dem Nichts finanzieren kann, sondern durch real existierendes Geld, wird solche Risiken von vorne herein meiden.
4. Die soziale Schieflage würde überwunden, die jetzt dadurch entsteht, dass die Banken hohe Geldschöpfungsgewinne und die Vermögenden hohe Zinseinnahmen einstreichen, während die Staatsschulden und die Sozialausgaben steigen.
Die öffentlichen und die privaten Haushalte würden von den Zinszahlungen auf neu geschöpftes Geld der Banken befreit. Diese Zinszahlungen erhöhen die Preise der Güter und Dienstleistungen im Durchschnitt um 30 bis 40%. Das heißt, wir zahlen ständig eine indirekte Steuer. Nur ist es eben so, dass in diesem Fall das Geld in private Taschen läuft.
Huber und Robertson schreiben:
“Eine schuldenfreie Geldmenge, eine niedrige Staatsverschuldung, ein besser ausgeglichener Staatshaushalt und eine niedrigere Steuerlast würden dazu beitragen, dass Unternehmer und private Haushalte über höhere Einkünfte verfügen und so eine breitere Vermögens- und Kapitalbasis aufbauen könnten. Dadurch würden sie unabhängiger von Subventionen, Sozialleistungen und Fremdkapital und könnten so besser für sich und andere sorgen.
Die Banken üben mit der Vergabe von Krediten aus dem Nichts, gemäß dem System der fraktionalen Reserve, eine Investitionskontrolle aus und haben damit eine Schlüsselposition bei der Verwendung des Geldes. Geldpolitische Entscheidungen aber, inklusive die Entscheidung über die Geldmenge, dürfen in einer freien und offenen marktwirtschaftlichen Ordnung eben nicht den Banken überlassen werden, sonst kommt es zu einer, die freie Wirtschaftsordnung beeinträchtigenden, Machtkonzentration.“
Und dann die Schlussfolgerung des Vorschlags von Huber und Robertson:
Der Beschluss, das Emittieren von offiziellem Geld als ein öffentliches Privileg zu deklarieren, wird nur eine einfache, jedoch grundlegende, Änderung im Gesetz erfordern.
Das wird am deutlichsten illustriert durch die Änderung, welche in den Statuten des Europäischen Systems von Zentralbanken und der Europäischen Zentralbank (EZB) notwendig wird.
Artikel 16 in diesen Statuten trägt den Titel “Banknoten”. Er beinhaltet derzeit folgenden Text:
“… der EZB-Rat hat das ausschließliche Recht, die Ausgabe von Banknoten innerhalb der Gemeinschaft zu genehmigen. Die EZB und die nationalen Zentralbanken sind zur Ausgabe von Banknoten berechtigt. Die von der EZB und den nationalen Zentralbanken ausgegebenen Banknoten sind die einzigen Banknoten, die in der Gemeinschaft als gesetzliches Zahlungsmittel gelten. ”

Die geänderte Version würde den Titel tragen: “Gesetzliche Zahlungsmittel”, und würde folgendermaßen lauten:
“…Der EZB-Rat hat das ausschließliche Recht, die Ausgabe von gesetzlichen Zahlungsmitteln innerhalb der Gemeinschaft zu genehmigen. Gesetzliche Zahlungsmittel beinhalten Münzen, Banknoten und Sichtkontenguthaben. Die EZB und die nationalen Zentralbanken sind zur Ausgabe solcher Zahlungsmittel berechtigt. Münzen, Banknoten und Sichtkontenguthaben, welche von der EZB und den nationalen Zentralbanken emittiert bzw. ausgegeben wurden, sind die einzigen Zahlungsmittel, welche in der Gemeinschaft als gesetzliche Zahlungsmittel anerkannt sind.”
Man erkennt an dem Vorschlag von Huber und Robertson, wie leicht die EU-Mitgliedstaaten sich von der Ausbeutung durch die privaten Banken befreien können. Dazu braucht es lediglich den entsprechenden politischen Beschluss.
Bisher werden aber diese Feststellungen von unseren Regierungen ignoriert, obschon sie durch die dramatische Bankenkrise eine ungeheuere Aktualität erhalten haben. Wenn sich die Regierenden bei ihren finanzpolitischen Entscheidungen von Großbankern beraten lassen und die entsprechenden Rechtsverordnungen von den Anwälten der Banken ausarbeiten lassen, kann man natürlich auch Nichts anderes erwarten. So wurde z.B. der Gipfel in Washington von dem Staatssekretär Jörg Asmussen vorbereitet, der noch vor wenigen Monaten den Handel mit all den Finanzderivaten empfohlen hatte, die zum internationalen Finanzmüll geworden sind. Und in Belgien muss man sich berechtigt fragen, ob eine belgische Regierung, an deren Spitze sich ein Mann befindet, der sich fragt, ob er seinen Vorstandsposten bei der Dexia- Bank aufgeben soll, und in der einflussreiche Minister ausgiebige Anstrengungen unternehmen, um das Vermögen der reichsten Belgier zu schonen und Mitglied in vielen Vorständen von privatisierten Unternehmen sind, ob also eine solche Regierung bereit ist, an dem Schuldgeldmissstand etwas zu verändern.
Anstatt über eine grundlegende Reform nachzudenken ist lediglich von mehr Transparenz und Regulierung die Rede, von mehr Aufsicht und einer gewissen Einschränkung allzu riskanter Geschäfte. Soviel Oberflächlichkeit der Regierenden ist unverantwortlich. Es ist dringend nötig, dass die politisch Verantwortlichen ein Gremium von finanzpolitischen Fachleuten aller Denkrichtungen einberufen, um sich fundierten Rat zu holen.
Und wir Bürger sollten, an Hand der Beschlüsse der politischen Entscheidungsträger und an Hand ihrer jeweiligen Parteiprogramme, kontrollieren, ob sie den Mut besitzen, den finanziellen Megamächten die Stirn zu bieten!
Bernard Shaw hat 1930 in dem Vorwort zu seinem Stück “The Apple Cart“ , in der deutschen Übersetzung “Der Kaiser von Amerika“ zum Thema “Demokratie“ bemerkenswerte Sätze geschrieben, ich zitiere einige Abschnitte: “…Außerdem herrscht der Konflikt nicht eigentlich zwischen dem Königtum und der Demokratie. Er besteht zwischen beiden und der Plutokratie, Herrschaftsform bei der die Macht von der reichen Oberschicht ausgeübt wird, die, nachdem sie unter demokratischen Vorwänden die königliche Macht durch reine Gewalt zerstört hat, auch die Demokratie gekauft und verschlungen hat. Das Geld redet, das Geld spuckt, das Geld beherrscht den Rundfunk, das Geld regiert.“ Und etwas weiter: “Wir müssen zwei voneinander untrennbare Hauptprobleme lösen: das ökonomische Problem, wie wir das zum Leben Notwendige produzieren und verteilen, und das politische Problem, wie wir diejenigen auswählen, die uns regieren und wie wir sie daran hindern, ihre Macht in ihrem eigenen Interesse oder in dem ihrer Klasse zu missbrauchen.“ Und zum kapitalistischen System: “…das in der Produktion Wunder hervorbringt, aber auf so lächerliche und schreckliche Weise darin versagt, die Produkte auf vernünftige Weise zu verteilen oder so zu produzieren, wie es die soziale Notwendigkeit verlangt.“ Zitat-Ende. Man muss heute auch noch die ökologische Notwendigkeit hinzufügen.
Ich fasse zusammen:
Wenn wir einen massiven wirtschaftlichen Zusammenbruch in naher Zukunft verhindern wollen, dann müssen die Staaten wieder die Geldhoheit übernehmen. Das bedeutet, dass den privaten Geschäftsbanken die Geldschöpfung aus dem Nichts gemäß der fraktionalen Reserve verboten wird.
Die positiven Folgen für die öffentlichen und die privaten Haushalte sowie für die Unternehmen sind alles entscheidend. Große Milliardenbeträge, welche jetzt von den Geschäftsbanken kassiert werden, kommen dann dem Allgemeinwohl zu Gute.
Die gesetzgeberischen Veränderungen wären leicht auf EU- Ebene durch eine Abänderung der entsprechenden Artikel in den Statuten der EZB durchzuführen.
Wir, die Wählerinnen und die Wähler sollten kontrollieren, ob die politischen Entscheidungsträger gewillt sind, diese ganz entscheidende Veränderung vorzunehmen.
Ich schließe mit einem Zitat von Henry Ford aus dem Jahre 1921:
“If a State can issue a dollar bond, it can also issue a dollar bill“
Wenn ein Staat einen Staatsbon ausstellen kann, dann kann er auch einen Staatsschein als legales Zahlungsmittel ausstellen.

Ich danke für die Aufmerksamkeit.

Paul

[Paul Nollen]

Het boek (in het engels) waarop deze tussenkomst is gebaseerd is ook beschikbaar voor gratis download op

http://www.jamesrobertson.com/book/creatingnewmoney.pdf

CREATING NEW MONEY
Joseph Huber & James Robertson
A monetary reform for the information age

Paul

[Paul Nollen]

Ook in het Congres van de US komen de fundamentele onderwerpen ter sprake.

Dear Friends of the American MONETARY Institute,

Monetary reform is advancing rapidly, because it must, in order to resolve our national crisis.
There are two links below that are MUST viewing, and please forward them to your email lists.

On this link http://cspanjunkie.org/?p=1724 Congressman Dennis Kucinich describes the economic and monetary crisis for one hour on the floor of the House of Representatives. You can see what a devoted and great leader he is. View it all. At about 40 minutes in, he discusses Stephen Zarlenga and our monetary reform proposal - a must see!

Here, http://votersthink.org/?p=1073 Dennis in just over one minute describes the reform program in summary.

Please enjoy the second link immediately, and set aside an hour to view the first link.

The internet is allowing a marvelous communication process to take place in our land, in this time of crisis. Please use it fully, forwarding this to your friends and let me know their reactions.

The full text of the American Monetary Act can be viewed at
http://www.monetary.org/amacolorpamphlet.pdf

Warm regards and thanks for your attention,

Stephen Zarlenga
Director,
American Monetary Institute

Paul

[Paul Nollen]

Nu ook vertaald naar het Nederlands

VIVANT- Fractie
Verklaring over het themadebat „financiële crisis“ op 19.01.2009
Geachte Heer Voorzitter,
Zeer geëerde leden van het Parlement en van de Regering,
Ik zal vandaag geheel in het bijzonder ingaan op de mogelijke politieke handelswijzen.
Tien dagen geleden, op 9 Januari 2009, gaf Dennis Kucinich, een democratisch parlementslid in de Verenigde Staten, een opmerkelijke toespraak in het congres. Eerst berekende hij de economische situatie: 10 M werklozen, met een verwachte verhoging tot 12 M, een behoefte aan investeringen in openbare infrastructuurmaatregelen van 1,6 biljoen dollar, die de gemeenten en de staten wegens een tekort aan geld niet kunnen financieren. Van januari 2006 tot september 2008 nam het aantal insolventieverzoeken per dag toe van 1200 tot meer dan 5000, van september 2007 tot september 2008 van 3500 tot meer dan 5000. Dit geeft aan, dat het met de huidige crisis over een diepgaand opbrengstprobleem van de ondernemingen gaat en niet een slechts tijdelijk tekort aan liquiditeiten betreft. Hij had het daarna over het 350 miljard dollar dure reddingspakket voor de Amerikaanse privébanken en hij stelde daarbij aan de kaak, dat de banken het geld niet gebruiken voor het juiste doel, namelijk zorgen dat de mensen in de Verenigde Staten in hun huizen kunnen blijven of dat de ondernemingen kredieten kunnen ontvangen, maar het gebruikten om andere banken op te kopen.
In wezen dus dezelfde situatie die we hier in Europa en in België beleven.
Ook in verband met het tweede reddingspakket voor economische conjunctuurversterking stelde M. Kucinich dezelfde eis, die ook aan de regeringen der lidstaten van de Europese Unie moet worden gesteld: de miljarden voor de stabilisatie van de interne conjunctuur moeten daadwerkelijk in het economisch circuit terecht komen, en mogen zeker niet onder de vorm van verminderingen van belastingen gespaard en gehamsterd worden. Bovendien proberen de centrale banken en regeringen, om de ondernemingen en concerns solvabel te maken als ze het niet meer zijn en het ook niet meer kunnen worden, omdat hun economisch model niet meer past in de huidige tijd.
M. Kuzinich eist nu, dat men de economische belangen niet kan langer aan de banken zou over laten. De neoliberale, kapitalistische leer, die enerzijds de Staat sinds decennia in diskrediet brengt en anderzijds de onzichtbare hand van de vrije markt als automatisch controlemechanisme van alle problemen bejubelt, deze leer was, zo beweert hij, weliswaar altijd al vals, maar nu na dat dure reddingspakket van 350 miljard dollar voor de banken in de V.S., in Europa zelfs 1000 miljard Euro, is deze dwaalleer en het onvermogen van de particuliere sector, om zich over de belangen van het algemeen welzijn te bekommeren, voor iedereen in de openbaarheid zichtbaar geworden. Wij weten ook, dat er niets in de opleiding van de bankier voorzien is, dat hen in het bijzonder kwalificeert om het lot van de mensheid te behartigen.
De Federale Reserve - banken in de V.S., zo zegt M. Kucinich, waarvan de bevolking gelooft dat zij nationaal zijn, zijn net zo federaal als de private vliegmaatschappij "Federale Express".
Hij eist daarom, dat de creatie van geld, die nu overal in de wereld voor 95% door de privé banken wordt uitgeoefend, opnieuw door de staat wordt overgenomen. Het systeem van de fractionele reserve, dat aan de banken toelaat om meer dan 10 keer de som van zijn spaartegoeden als krediet te besteden, zou dan beëindigd worden.
De eerste vraag, die in het hier besproken verband moet gesteld worden, luidt:
Hoe ontstaat geld?
Over het algemeen antwoorden de mensen: "Omdat de Overheid muntstukken slaat en bankbiljetten drukt". Dit is correct, maar slechts voor 5% van de volledige geldvoorraad. 95% van de geldvoorraad is geen baar geld, maar zogenoemd giraal geld, dat de privé handelsbanken momenteel voortbrengen, door de som in de kredietovereenkomst voor een klant in te schrijven.
Bijgevolg heeft niet de Staat, maar de private bank de belangrijkste soevereiniteit.
Wat gaat er verloren voor de Staat die niet de soevereiniteit heeft over het geld?
1. De mogelijkheid om de hoeveelheid geld te sturen en effectief inflatie te verhinderen. De Staat is zo overgeleverd aan een inflatoire ontwikkeling die veroorzaakt wordt door het scheppen van giraal geld uit het niets.
2. De winsten, eigen aan de geldcreatie gaan verloren voor de Staat: deze zijn in wezen identiek aan de tegoeden op zichtrekeningen van de klantenrekeningen. In Duitsland bedragen die 80 miljard Euro per jaar, in Europa 400 miljard Euro per jaar die de Staten derven.
3. Daar bovenop komen de interesten, die aan de banken te betalen zijn, in Duitsland 70 miljard Euro, in België 17 miljard Euro per jaar.
4. De Staat verliest ook de mogelijkheid om met kredieten het volume van de investeringen te beïnvloeden.
Het is uiteindelijk tot een dramatische wanverhouding gekomen van de machtsverdeling tussen Staat en banken.
Twee wetenschappers van de openbare financiën, Prof. Joseph Huber van de Universiteit van Halle en James Robertson, sinds jaren regeringsraadgever en directeur van een onderzoeksinstituut van de Britse banken, hebben in een publicatie in het jaar 2008 een eenvoudig door te voeren oplossing voorgesteld, onder de titel "Geldcreatie in handen van de overheid – De weg naar een correcte geldstructuur in het informatietijdperk".
Deze omvat, ik citeer:
1. De centrale banken zouden giraal geld en baar geld in omloop brengen in de door hen als noodzakelijk geachte hoeveelheden, en als officieel inkomen aan de Staat ter hand stellen. Giraal geld is op deze wijze gelijkgesteld met baar geld, en mag enkel nog door de centrale bank en niet meer door de private banken gecreëerd worden. De Staat kan dan het geld door middel van investeringen in omloop brengen.
2. De creatie van nieuw geld in een officiële munteenheid zou voor ieder ander verboden en illegaal zijn. Het zou dus aan private handelsbanken verboden zijn om geld te creëren aan de hand van kredieten, zoals het nu gebruikelijk is. Ze zouden evenwel de winsten uit de normale bankzaken behouden, zelfs wanneer ze nu geen "krediet uit het niets" meer kunnen verstrekken. De banken zouden ook verder, zonder beperkingen, elke soort handel kunnen ondernemen, die ze nu ook doorvoeren, bvb. het beheer van de tegoeden en transfers van hun klanten, het verstrekken van krediet uit de bestaande geldhoeveelheid of door omboeking van de eigen rekening aan ieder, die ze als kredietwaardig aanzien, het investeren in fondsen en aandelen voor hun klanten en voor zichzelf en het aanbieden van een brede pallet aan financiële producten en diensten.
3. De centrale banken zullen op regelmatige intervallen beslissen hoeveel nieuw geld ze zullen creëren. Deze beslissing zullen ze nemen volgens vooraf schriftelijk vastgelegde en gepubliceerde criteria en doelstellingen en ze zullen rekenschap moeten afleggen over hun beslissing.
Maar, ze zullen een hoge graad van onafhankelijkheid hebben tegenover de regering, zodat de regeringen geen enkele beïnvloedingsmogelijkheid hebben met betrekking tot de te emitteren hoeveelheid geld.
4. Het geldsysteem zou georganiseerd kunnen zijn als een verdere ontwikkeling van het principe van de scheiding der machten. Er zou een vierde macht bestaan naast de uitvoerende, de rechterlijke en de wetgevende macht.
Dit voorstel zal het zogenoemde "fractioneel reservesysteem" beëindigen.
De vandaag overwegende vorm van geldcreatie door private banken, berooft de Staat van zijn bijzonder voorrecht.
5. Tenslotte, elke persoon of organisatie, met uitzondering van de centrale bank, die dit onderscheid niet respecteert en die zelf nieuwe niet-bare officiële betalingsmiddelen in een zichtrekening inschrijft, wordt schuldig bevonden aan valsemunterij, net als had hij valse bankbiljetten of munten gefabriceerd en in omloop gebracht."
De voordelen voor het complete financiële systeem zouden niet over het hoofd te zien zijn. De bron van volgend betoog is een mededeling van Dr. jur. Christian Sailer.
1. De staatshuishouding zou door de jaarlijkse toestroming van de winsten uit geldcreatie, die de private banken momenteel in de zak steken, aanzienlijk ontlast worden.
2. De banken zouden niet meer in staat zijn, de hoeveelheid geld op te blazen tot een veelvoud van hun eigen kapitaal – waardoor ze de inflatie aanzwengelen noch om onzekere kredieten te verstrekken, zoals dat bij miljoenen kredietnemers in Amerika gebeurd is – waardoor de bankencrisis ontstaan is.
3. Wanneer de banken te zware verplichtingen aangaan, dan zouden de rekeningen van hun klanten niet meer in gevaar zijn. De insolventie van een bank zou enkel het eigen vermogen van de bank betreffen en de Staat zou niet meer als financiële helper in de nood moeten optreden om het geld van zijn burgers te redden en om het banksysteem te redden van de ondergang. Het systeem zou hoegenaamd niet meer gemakkelijk ten onder gaan, omdat de banken zouden verplicht zijn overmatige kredietrisico's en riskante speculatie te vermijden. Want wie dergelijke risico's niet meer kan financieren door een geldcreatie uit het niets, maar enkel met reëel bestaand geld, die zal dergelijke risico's van voren af aan beter inschatten en vermijden.
4. De sociaal onevenwichtige toestand zou overwonnen worden, die nu ontstaat doordat de banken uit geldcreatie hoge winsten en de meest welgestelde burgers hoge interesten opstrijken, terwijl de Staatsschulden en de sociale uitgaven stijgen.
De openbare en de privé huishoudens zouden bevrijd worden van de rentebetaling aan de banken op nieuw gecreëerd geld. Deze rentebetalingen verhogen de prijzen van alle goederen en diensten met gemiddeld 30 tot 40%. Dit betekent dat we continu een indirecte belasting betalen. Het is alleen zo, dat dit geld in dit geval in privé zakken terecht komt.
Huber en Robertson schrijven:
"Een schuldenvrije hoeveelheid geld, een lage staatsschuld, een evenwichtiger staatshuishouding en lagere belastingen zullen er toe bijdragen, dat ondernemers en private huishoudens over hogere inkomsten beschikken en zo een bredere vermogens- en kapitaalbasis opbouwen kunnen. Daardoor worden ze onafhankelijker van subsidies, sociale uitkeringen en vreemd kapitaal en kunnen ze beter voor zichzelf en voor anderen zorgen.
Wegens het verstrekken van kredieten uit het niets, dankzij het huidige systeem van de fractionele reserve, oefenen de banken controle uit op de investeringen en hebben daardoor een sleutelpositie bij het gebruik van geld. Monetaire beslissingen, inclusief de beslissing over de hoeveelheid geld, mogen in een vrije en open markteconomie echter niet aan de banken overgelaten worden, anders komt het tot een machtsconcentratie die de vrije economische orde beperkt."
En dan het besluit uit het voorstel van Huber en Robertson:
Het besluit, het creëren van officieel geld tot een openbaar privilege te verklaren, zal slechts een eenvoudige maar fundamentele verandering in de wet vereisen.
Dat wordt het duidelijkst geïllustreerd door de verandering die nodig is in de statuten van het Europees systeem van centrale banken en van de Europese Centrale Bank (ECB).
Artikel 16 in deze statuten draagt de titel "Bankbiljetten" en bevat nu de volgende tekst:
"… het bestuur van de ECB heeft het exclusieve recht, het uitgeven van bankbiljetten binnen de Gemeenschap toe te staan. De ECB en de nationale centrale banken zijn gerechtigd bankbiljetten uit te geven. De door de ECB en de nationale centrale banken uitgegeven bankbiljetten zijn de enige bankbiljetten, die in de gemeenschap als wettelijk betaalmiddel gelden."
De veranderde versie zou de titel "Wettelijke betalingsmiddelen" krijgen en als volgt luiden:
“…het bestuur van de ECB heeft het exclusieve recht, het uitgeven van wettelijke betalingsmiddelen binnen de Gemeenschap toe te staan. Wettelijke betalingsmiddelen omvatten munten, bankbiljetten en tegoeden op zichtrekeningen. De ECB en de nationale centrale banken zijn gerechtigd deze betalingsmiddelen uit te geven. De door de ECB en de nationale centrale banken uitgegeven munten, bankbiljetten en tegoeden op zichtrekeningen zijn de enige bankbiljetten, die in de gemeenschap als wettelijk betaalmiddel erkend zijn."
Aan het voorstel van Huber en Robertson is te herkennen, hoe gemakkelijk de lidstaten van de Europese Unie zich kunnen bevrijden van de uitbuiting door de privé banken. Daarnaast vergt het slechts de passende politieke beslissing.
Tot dusver worden deze vaststellingen echter genegeerd door onze overheden, hoewel zij in de actualiteit met een ongelooflijke duidelijkheid met de neus op de dramatische bankcrisis gedrukt werden. Als de regeringen zich voor hun financieel - politieke beslissingen laten bijstaan door de grootbanken en de aangewezen statutaire verordeningen door de advocaten van de banken laten voorbereiden, kan men natuurlijk ook niets anders verwachten. Zo werd bvb. de top in Washington voorbereid door staatssecretaris Jörg Asmussen, die slechts enkele maanden geleden de handel aanbevolen had met alle financiële derivaten, die nu internationaal financieel huisvuil geworden zijn. En in België moet men zich terecht afvragen, of een Belgische regering, waarvan zich iemand aan de top bevindt, die zich afvraagt of hij zijn beheerspost bij de Dexia - bank moet opgeven, en waarin de invloedrijke Ministers uitgebreide inspanningen leveren, om het fortuin van de rijkste Belgen te beschermen en lid zijn in vele beheerraden van ondernemingen, of dus een dergelijke regering bereid is om iets te veranderen aan de huidige verkeerde organisatie met schuldgeld.
In plaats van over een fundamentele hervorming na te denken, is er slechts sprake van meer transparantie en regulering, van meer toezicht en van een bepaalde beperking van risicovolle zaken. Zoveel oppervlakkigheid van de regeringsleden is onverantwoord. Het is dringend noodzakelijk, dat de politieke verantwoordelijken een commissie oprichten met financieel – politieke vaklui uit alle denkrichtingen, om gefundeerde raad in te winnen.
En wij, burgers, zouden, aan de hand van de resoluties van de politieke besluitnemers en aan de hand van hun respectievelijke partijprogramma's, controleren of zij de moed bezitten, financiële Megamachten het hoofd te bieden!
Bernard Shaw schreef in 1930 opmerkelijke zinnen in het voorwoord tot zijn stuk, de "The Apple Cart", in de Duitse vertaling "De keizer van Amerika" over het thema "democratie". Ik citeer uit sommige secties: "… Bovendien heerst het conflict eigenlijk niet tussen koningschap en democratie. Het bestaat tussen die beiden en de Plutocratie, een vorm van heerschappij waarbij de macht door de rijke toplaag wordt uitgeoefend, die, nadat ze de Koninklijke macht onder democratische voorwendsels door zuivere macht vernietigde, ook de democratie gekocht en verslonden heeft. Het geld spreekt, het geld slaat een hoge toon aan, het geld controleert de omroep, het geld regeert." En iets verder: "Wij moeten twee van elkaar onafscheidelijke principiële problemen oplossen: het economische probleem, hoe wij het levensnoodzakelijke produceren en verdelen, en het politieke probleem, hoe we diegenen selecteren, die ons regeren en hoe we ze verhinderen, hun macht te misbruiken in hun eigen belang of in die van hun stand." En over het kapitalistische systeem: "… dat in de productie mirakels voortbrengt, maar er op zulk een belachelijke en verschrikkelijke manier in tekortschiet, de productie op redelijke wijze te verdelen of te produceren, zoals de sociale noodzaak vereist." Einde van het citaat. Vandaag moet men ook nog de ecologische noodzaak toevoegen.
Ik vat samen:
Willen wij in de nabije toekomst een massale economische ondergang vermijden, dan moeten de staten de geldsoevereiniteit opnieuw overnemen. Dat betekent, dat de creatie van geld uit het niets, volgens de methode van de fractionele reserve, verboden dient te worden.
De positieve gevolgen voor de budgetten van de openbare sector, de privé en de ondernemingen zijn doorslaggevend. Miljarden grote bedragen, die nu door de handelsbanken geïncasseerd worden, komen dan het algemeen welzijn ten goede.
De wettelijke veranderingen zijn gemakkelijk door te voeren op Europees niveau, middels een verandering van het betreffend artikel in de statuten van de ECB.
Wij, de kiezers dienen te controleren, of de politieke beslissingsdragers geneigd zijn deze doorslaggevende wijziging door te voeren.
En ik besluit met een citaat van Henry Ford uit het jaar 1921:
“If a State can issue a dollar bond, it can also issue a dollar bill“
Wanneer een staat een staatsbon kan uitschrijven, dan kan het ook een dollarbiljet als betalingsmiddel in omloop brengen.
Ik dank u voor uw aandacht.

Paul

[Knipp]

Deze rentebetalingen verhogen de prijzen van alle goederen en diensten met gemiddeld 30 tot 40%.

Dingdong.
Zou wel es een begin van bewijs willen zien voor deze bewering.

De tien andere dingdongbeweringen laat ik voorlopig rusten; kans is uberhaupt klein dat iemand op dit forum die hele serenade leest.

[Paul Nollen]

Oorspronkelijk geplaatst door Knipp

Dingdong.
Zou wel es een begin van bewijs willen zien voor deze bewering.

De tien andere dingdongbeweringen laat ik voorlopig rusten; kans is uberhaupt klein dat iemand op dit forum die hele serenade leest.

Eén van de promotoren van deze bewering is prof Margrit Kennedy http://www.margritkennedy.de/ (meestal kunt ge kiezen tussen engelse of duitse versie)

http://www.converge.org.nz/evcnz/resources/money.pdf

However, every price we pay includes a certain amount of interest. The exact proportion varies according to the labour versus capital costs of the goods and services we buy. This ranges from a capital share of only 12% in garbage collection, (because here the share of capital costs is relatively
low and the share of physical labour is particularly high) to 38% in drinking water, up to 77% in public housing (Figure 3). On the average we pay about 50% interest in all the prices of our goods and services.

http://userpage.fu-berlin.de/~roehri...lish/chap1.htm

Haar boeken zijn momenteel verkrijgbaar in het

Deutsch Bulgarisch Dänisch Englisch Finnisch Französisch Italienisch Norwegisch Russisch Spanisch Schwedisch

Ook op de INWO is veel info in die richting te vinden http://www.inwo.de/
http://www.inwo.de/modules.php?op=mo...atid=&topic=24

Paul

[Knipp]

However, every price we pay includes a certain amount of interest. The exact proportion varies according to the labour versus capital costs of the goods and services we buy. This ranges from a capital share of only 12% in garbage collection, (because here the share of capital costs is relatively
low and the share of physical labour is particularly high) to 38% in drinking water, up to 77% in public housing (Figure 3). On the average we pay about 50% interest in all the prices of our goods and services.

Capital cost wordt in de laatste zin plots interest ?

[Paul Nollen]

Oorspronkelijk geplaatst door Knipp

Capital cost wordt in de laatste zin plots interest ?

Natuurlijk, alle kosten die verbonden zijn aan krediet zijn "kapitaalkosten" die uiteindelijk moeten betaald worden door de koper. Zoals alle andere kosten.

Paul

[Knipp]

Oorspronkelijk geplaatst door Paul Nollen

Natuurlijk, alle kosten die verbonden zijn aan krediet zijn "kapitaalkosten" die uiteindelijk moeten betaald worden door de koper. Zoals alle andere kosten.

Paul

de gegevens cijfers (12,38,77) zijn capital share
ook wel capital cost genoemd
zie bvb wikipedia :
A power plant's capital costs include the purchase of the land the plant is built on, permitting and legal costs, the equipment needed to run the plant, the cost of the plant's construction, the cost of financing and the cost of commissioning the plant incurred prior to commercial operation of the plant.

alleen het kostenaspect 'financing' zou je eventueel kunnen gelijk schakelen met 'interest'

't is rabiate onzin te beweren dat in de prijs van een gemiddeld produkt 50% 'interest' zit

de rest v h betoog is al even wankel,
als ik tijd vind prik ik in weekend verder

[AdrianHealey]

Ik vind dat jullie allebei heel onduidelijke zaken vertellen. Iemand van jullie die zijn case wat duidelijker wilt stellen?

[Knipp]

Een beetje zoekwerk leert me overigens dat je de tekst verkeerd hebt geciteerd.

The capital share in garbage collection
amounts to 12 % because here the share of capital costs
is relatively low and the share of physical labor is particu-
larly high. This changes in the provision of drinking water,
where capital costs amount to 38 %, and even more so in
social housing, where they add up to 77 %. On an aver-
age we pay about 50% capital costs in the prices of our
goods and services.

http://userpage.fu-berlin.de/~roehri...lish/chap1.htm

[Knipp]

Oorspronkelijk geplaatst door AdrianHealey

Ik vind dat jullie allebei heel onduidelijke zaken vertellen. Iemand van jullie die zijn case wat duidelijker wilt stellen?

Ik heb geen case.
Behalve dan dat het geposte betoog wankel is.

[Paul Nollen]

Oorspronkelijk geplaatst door Knipp

de gegevens cijfers (12,38,77) zijn capital share
ook wel capital cost genoemd
zie bvb wikipedia :
A power plant's capital costs include the purchase of the land the plant is built on, permitting and legal costs, the equipment needed to run the plant, the cost of the plant's construction, the cost of financing and the cost of commissioning the plant incurred prior to commercial operation of the plant.

alleen het kostenaspect 'financing' zou je eventueel kunnen gelijk schakelen met 'interest'

't is rabiate onzin te beweren dat in de prijs van een gemiddeld produkt 50% 'interest' zit

de rest v h betoog is al even wankel,
als ik tijd vind prik ik in weekend verder

Ik zie wat het probleem is. Uiteraard is de intrest een deel van de kapitaal kost. Ik ga eens zien waar we ergens de mist zijn ingegaan. In elk geval is het zeer interessant om eens te zien wat de verhoudingen zijn. Maar we moeten correct blijven. Bedankt voor de opmerking.

Paul

[Paul Nollen]

Er is inderdaad tegenspraak in de teksten.

Volgens mij is dit de originele tekst

http://www.converge.org.nz/evcnz/resources/money.pdf

On the average we pay about 40% interest in all the prices of our goods and services. In medieval times, people paid ‘the tenth’ of their income or produce to the feudal landlord. In this respect, they were better off than we are nowadays, where almost one half of each Euro or Dollar goes to serve people who own capital.

maar ik zal het laten weten aan mevr Kennedy.

Tenzij ik op haar website of in haar boek een ongetwijfeld originele tekst vind. Ik laat het weten maar dat kan even duren.

Paul

[Paul Nollen]

Oorspronkelijk geplaatst door AdrianHealey

Ik vind dat jullie allebei heel onduidelijke zaken vertellen. Iemand van jullie die zijn case wat duidelijker wilt stellen?

daar het betoog nogal ruim is zou ik toch vragen om een detail te geven waarover ge iets meer wenst te weten. Anders moet ik verwijzen naar de boeken en websites van de auteurs.

Op de website van James Robertson http://www.jamesrobertson.com/ kunt ge gratis het boek downloaden "Creating new money " http://www.jamesrobertson.com/book/creatingnewmoney.pdf

De voorgestelde wijziging van het monetair systeem is ongeveer die ook door de AMI (american monetary institute) http://www.monetary.org/ wordt voorgesteld en door de US Senator Dennis Kucinich wordt verdedigd.
http://www.youtube.com/watch?v=x2Xez11JfVM

Paul

[Renesse]

Samenvatting, iemand?

[Paul Nollen]

Oorspronkelijk geplaatst door Renesse

Samenvatting, iemand?

Ik ga maar van de veronderstelling uit dat ge het voorstel bedoeld van monetaire hervorming.

Hierbij een uittreksel van een brief die we aan alle EU verkozenen gestuurd hebben in 4 talen (in 2006), overigens met weinig respons. Gezien globaal de ene financiele crisis op de andere volgde, en we konden lezen dat de geldcreatie (krediet) de pedalen kwijt was, was er toen wel een crisis te voorzien die ook ons eens zou treffen maar de grootte heeft ons toch verrast.

Het voorstel (tot monetaire hervorming) is gebaseerd op het werk van Prof. Dr. Joseph Huber en James Robertson. Wij vragen u dit voorstel te overwegen, en desgevallend op de politieke agenda te plaatsen.


Ons voorstel:

" MONETAIRE HERVORMING VOOR het INFORMATIETIJDPERK”
(auteurs James Robertson en Prof. Dr. Joseph Huber)

Dit voorstel zal het zogenaamde “fractionele reserve” systeem beëindigen.
Het toestaan aan privé banken om nieuw geld te scheppen “uit niets” ontneemt de overheid een bijzondere winst. Deze bijzondere winst wordt "seignorage" (seigneuriage) genoemd en behoort, naar onze mening, toe aan de bevolking.
Nochtans is het belangrijk om te beklemtonen dat, hoewel de banken de mogelijkheid zullen verliezen om tegoeden “uit niets” op zichtrekeningen tot stand te brengen, de normale rentabiliteit van de banken onaangeroerd zal blijven. De banken zullen zonder enige beperking zaken kunnen blijven doen zoals zij dat nu doen, b.v. het beheren van stortingen en overdrachten van hun cliënten, kredieten verstrekken aan wie zij kredietwaardig achten, investeren in financiële activa zoals obligaties of aandelen voor hun cliënten en voor zichzelf, alsook het aanbieden van een grote verscheidenheid van financiële producten en diensten.

Achtergrond van het voorstel voor seigniorage hervorming:
1. Chronische financieringsproblemen van de overheid.
2. Oncontroleerbare commerciële geldcreatie.
3. Monetaire en financiële instabiliteit.

Methode om “nieuw geld” in circulatie te brengen:
1. Centrale banken creëren de hoeveelheid nieuw niet-contant geld (evenals contant geld) dat vereist is om de geldvoorraad te verhogen, door het aan hun overheden als openbare inkomsten te crediteren. De overheden zouden het dan in omloop moeten brengen.
2. Het moet voor iedereen, met uitzondering van de Centrale bank, onwettig gemaakt worden om nieuw geld te creëren dat in een officiële munt wordt benoemd.
De commerciële private banken zullen zo uitgesloten worden van het creëren van nieuw geld, en tot kredietmakelaar of als financiële tussenpersonen beperkt worden.
Het is aan de Centrale Banken (of de ECB) om met regelmatige intervallen te beslissen hoeveel nieuw geld dient gecreëerd te worden. Zij zullen hun besluit nemen overeenkomstig de monetaire beleidsobjectieven die eerder bepaald en gepubliceerd zijn, en zij zullen voor hun prestatie verantwoordelijk zijn.

De Centrale Banken (of de ECB) zullen een hoge graad van onafhankelijkheid tegenover de politieke overheid hebben, zodanig dat de politieke overheden geen bevoegdheid hebben om tussenbeide te komen in besluiten over de hoeveelheid nieuw te creëren geld.
Het monetair systeem zou als vierde macht van de overheid, gelijk aan de uitvoerende, gerechtelijke en wetgevende machten georganiseerd moeten worden.

Vier betrekkelijk eenvoudige veranderingen zijn vereist:

1. De tegoeden op zichtrekeningen in de officiële munt zullen als wettelijk betaalmiddel gelden, samen met het contant geld.
2. De totale tegoeden op alle zichtrekeningen (met inbegrip van die der bankcliënten, banken, en overheid), samen met de totale hoeveelheid contant geld in het bezit van iedereen, zal worden erkend als de totale voorraad van officieel of “wettelijk” geld, onmiddellijk beschikbaar voor besteding.
3. De zichtrekeningen van de cliënten zullen uit de banksaldo worden verwijderd en gescheiden van hun eigen geld (wat momenteel niet het geval is ). Dientengevolge, zal een duidelijk onderscheid geïntroduceerd worden tussen middel-van-betaling geld ("gewoon geld") in zichtrekeningen, en spaar-geld ("kapitaal") in spaarrekeningen.
In de praktijk zal dit betekenen dat, behalve wanneer een beslissing van een centrale bank tot creatie van nieuw geld tot openbare inkomsten aanleiding geeft, de betalingen op zichtrekeningen altijd moeten gedekt zijn door betalingen uit andere rekeningen, of als contant geld worden betaald.
4. Tenslotte, als om het even welke persoon of organisatie, buiten een centrale bank, dit onderscheid niet naleeft, en wettelijke betalingsmiddelen op een zichtrekening creëert, zullen zij zich aan valsmunterij schuldig maken – in dezelfde mate als wanneer zij onbevoegd bankbiljetten of muntstukken zouden vervaardigden.

De BEGROTING van de EU

de begroting van de EU was € 83 miljard in 1998 en € 86 miljard in 1999, met inbegrip van de opt-outlanden. De verhoging van de geldvoorraad binnen het Euro gebied, zonder de opt-outlanden, was over €185-190 miljard in 1999 (zie de Maandelijkse Bulletins van ECB, Lijst 2.4).
Zo zou de begroting van de EU meer dan volledig door seigniorage van de EU kunnen gefinancierd worden. Op basis van die cijfers, zouden de nationale overheden van de staten in de Eurozone kunnen ophouden met het betalen van bijdragen aan de begroting van de EU, en – daar boven op - de ontvangsten van Brussel eigenlijk meer zouden bedragen dan de sommen die zij vandaag moeten betalen.

Het wetgevende voorstel:

Tegoeden op zichtrekeningen zijn wettelijk betalingsmiddel:
Het toekennen van het voorrecht aan de Centrale banken (de ECB) tot het creëren van “wettelijk geld” en de omvorming van de tegoeden op zichtrekeningen tot wettelijk betalingsmiddel zal een eenvoudige maar fundamentele verandering in de wet vereisen. Het wordt het duidelijkst geïllustreerd door de verandering nodig in het Statuut van het Europese Systeem van Centrale Banken en de Europese Centrale Bank.



Artikel 16 van het Europese Statuut is getiteld "Bankbiljetten".
Het luidt als volgt: "... De Europese Raad zal het exclusieve recht hebben voor de uitgifte van bankbiljetten binnen de Gemeenschap. De ECB en de nationale centrale banken kunnen dergelijke biljetten uitgeven. De bankbiljetten die door ECB en de nationale centrale banken worden uitgegeven zullen de enige biljetten zijn met het statuut van “wettelijk geld” binnen de Gemeenschap."

De aangepaste versie zou als volgt getiteld kunnen zijn: "Wettelijke geld".


Het zou als volgt geformuleerd kunnen zijn:
"...De Europese Raad zal het exclusieve recht hebben voor de uitgifte van “wettelijk geld” binnen de Gemeenschap. Dit “wettelijk geld” omvat muntstukken, bankbiljetten, en zichtrekeningen. Enkel de ECB en de nationale centrale banken kunnen dergelijke middelen van betaling uitgeven. De muntstukken, de bankbiljetten, en de tegoeden op zichtrekeningen die door ECB en de nationale centrale banken worden uitgegeven zullen de enige middelen van betaling zijn die het statuut van wettelijk betalingsmiddel binnen de Gemeenschap hebben."

Meer informatie, alsook de originele teksten (Engels en Duits) op onze website

www.socialcurrency.be (buiten werking)



Of op de website van de auteurs

http://www.soziologie.uni-halle.de/huber/
(Japanese edition: Atarashii kaheino sozo, Tokyo: Nhonkeizaihyoron-sha.)

http://www.jamesrobertson.com/

[MIS]

Dit voorstel zal het zogenaamde “fractionele reserve” systeem beëindigen. Het toestaan aan privé banken om nieuw geld te scheppen “uit niets” ontneemt de overheid een bijzondere winst. Deze bijzondere winst wordt "seignorage" (seigneuriage) genoemd en behoort, naar onze mening, toe aan de bevolking.

Waarom rapporteert de media hier niet massaal over, enig idee?

[MIS]

Methode om “nieuw geld” in circulatie te brengen:

1. Centrale banken creëren de hoeveelheid nieuw niet-contant geld (evenals contant geld) dat vereist is om de geldvoorraad te verhogen, door het aan hun overheden als openbare inkomsten te crediteren. De overheden zouden het dan in omloop moeten brengen.

2. Het moet voor iedereen, met uitzondering van de Centrale bank, onwettig gemaakt worden om nieuw geld te creëren dat in een officiële munt wordt benoemd.

Wie zou dit niet begrijpen Paul ?

[Paul Nollen]

Oorspronkelijk geplaatst door MIS

Wie zou dit niet begrijpen Paul ?

Dag Mis

Ik denk dat de meeste hier het wel begrijpen, er is wel enige voorkennis nodig maar zelfs dan is het voorstel een goed begin en duidelijk genoeg om een en ander op te zoeken.
Niet iedereen is het eens om het voorrecht van geldcreatie aan de Centrale Bank te geven maar het is, wat mij betreft, een zeer aanvaardbaar voorstel. Het zou nog beter zijn als de democratie zou toelaten dat de burgers via bindend referendum zelf kunnen ingrijpen, als zij dat wensen, in de geldcreatie. In sommige omstandigheden geeft geldcreatie een geldontwaarding en is in die zin een soort belasting, en zou dus de burger daar zelf de hand moeten kunnen aan houden. Maar dat is een ander onderwerp.

Beste groeten

Paul