LSP : Protest tegen politieke crisis neemt toe

[Politics.be]

Artikel door Baptiste (Wavre) uit de maarteditie van De Linkse SocialistDe media stelden de betoging van 23 januari gemakshalve voor als een Belgicistische en apolitieke optocht. De 35.000 betogers zouden symbool staan voor het cyberverzet van de jongeren. Dat is een oppervlakkig beeld. Uiteraard waren er op de Shame-betoging heel wat Belgicistische en apolitieke elementen. Maar het is correcter om te spreken over politieke verwarring. Er waren diverse standpunten en reacties. In het algemeen was er een verzet tegen het communautaire “verdelen om te heersen”. Er was niet zozeer sprake van een onvoorwaardelijk Belgisch nationalisme, maar eerder van een bezorgdheid over de afbraak van de sociale zekerheid.


Staatshervorming voor sociale afbraak of voor sociale rechten?
Alle traditionele politici beperken hun discussie over de staatshervorming tot een discussie over welk niveau het meeste besparingen zal moeten opleggen. Het wereldrecord regeringsvormen werd gebroken omdat geen overeenstemming werd gevonden.

De traditionele partijen hebben jarenlang geprobeerd om discussies over hun asociale beleid af te leiden naar communautaire thema’s. De Belgische burgerij heeft steeds een verdeel- en heerspolitiek gevoerd om een rechtstreekse confrontatie tussen de klassen te vermijden. Dit proces heeft haar limieten bereikt door de afwezigheid van een financiële marge en het ondermijnen van de traditionele politieke instrumenten van de burgerij. Dat verklaart de huidige politieke impasse.

Over het ritme en het niveau waarop de besparingen worden doorgevoerd, is er geen akkoord tussen de partijen, maar over het feit dat er sociale afbraak komt, zijn ze het wel allemaal eens. Toen het voorstel tot IPA werd afgeschoten door de vakbondsmilitanten, had de regering van lopende zaken welgeteld twee dagen en een nacht nodig om tot een akkoord te komen waarmee onze lonen worden ondermijnd.

Linkse socialisten verzetten zich tegen iedere staatshervorming om de sociale afbraak te organiseren. Dat betekent niet dat we op zich tegen een uitbreiding van bevoegdheden van regionale en lokale besturen zijn. We hebben daar geen probleem mee indien het leidt tot een betere politiek die wel iets doet aan de werkloosheid, lage lonen, slechte arbeidsomstandigheden, dure huisvestingsprijzen, gebrek aan degelijke openbare dienstverlening,... Dat is echter niet het doel van de staatshervorming waar de traditionele partijen voor pleiten: zij willen regionaliseren om harder te besparen door de regio’s tegen elkaar uit te spelen.

Om in te gaan tegen een beleid van sociale afbraak is eengemaakte arbeidersstrijd nodig, zowel op syndicaal als op politiek vlak. Dit is mogelijk op basis van strijdbare eisen die ook rekening houden met belangrijke democratische eisen. We moeten het recht op werk in eigen taal verdedigen, dat is zeker in Brussel van groot belang. Ook moeten we opkomen voor gratis taalonderwijs, de aanvallen op het onderwijs hebben de talenkennis de afgelopen jaren ondermijnd. We moeten opkomen voor betaalbare huisvesting, ook in de rand rond Brussel waar de prijzen nu tot de hoogste van het land behoren. Het uitbouwen en versterken van de openbare diensten, moet ook het recht op diensten in eigen taal omvatten.

Dat zijn belangrijke elementen. Dergelijke eisen mogen we niet laten ondersneeuwen door de officiële oproep tot de “dringende vorming van een regering”. Zo’n oproep heeft weinig zin omdat het niet ingaat op het beleid waar zo’n regering voor zou staan. Op het protest werd vaak gewezen op de sociale eisen: het behoud van de verworvenheden, werk, openbare diensten,... Deze eisen zijn de afgelopen jaren soms minder duidelijk als gevolg van een politieke context die gekenmerkt wordt door communautair geruzie.

In deze situatie zitten enkele mogelijke gevaren voor links. Er is het gevaar van een opportunistische benadering waarbij het eigen politieke profiel wordt aangepast om de politieke verwarring achterna te lopen in de hoop zo een grotere echo te krijgen. Het is gemakkelijk om een zekere steun te vinden als je slechts reeds aanwezige ideeën achterna loopt. Maar politieke antwoorden aanbieden op de sociale zorgen en het ontwikkelen van een zeker bewustzijn is minder gemakkelijk. Langs de andere kant is er het gevaar van een benadering die zich afsluit van dit soort protest. Het is verkeerd om te stellen dat de 35.000 betogers op 23 januari niet meer voorstelden dan de jaarlijkse wandeling van kleinburgerlijke figuren. Deze inschatting houdt enkel rekening met het beeld dat van de betoging werd gebracht zonder rekening te houden met het proces dat er achter plaatsvindt. Deze houding kan in zekere zin worden vergeleken met de houding die sommigen ter linkerzijde aanvankelijk aannamen tegenover de antiglobaliseringsacties in 2000.

Om tussen te komen met politieke antwoorden die het politieke bewustzijn kunnen optillen en een zekere impact kunnen hebben, is het nodig om een beeld te vormen van het bewustzijn dat onder de oppervlakte ontwikkelt. Het klopt dat de uitdrukking van dat bewustzijn verward is. Valt overigens iets anders te verwachten tegen de achtergrond van de wel erg mistige politieke situatie in ons land? Maar onderhuids is er wel een groot ongenoegen over de mogelijke afbouw van de sociale zekerheid op basis van een verdeel-en-heers-politiek op communautair vlak. Dit maakt dat een deel van de samenleving op een andere manier naar de nationale kwestie gaat kijken.

Het is noodzakelijk om veranderingen in de samenleving te analyseren en daar antwoorden op te bieden met een programma dat aansluiting vindt bij het bestaande bewustzijn en van daaruit de noodzaak van een socialistisch alternatief naar voor brengt. Wie denkt dat verandering zomaar zal plaatsvinden door spontane uitbarstingen van woede achter het rode vaandel van de socialistische revolutie, vergist zich. Veranderingen en politieke polarisatie in de samenleving gaan onvermijdelijk gepaard met complicaties die uit de vorige periode worden meegebracht. Dat kwam ook op de Shame-betoging tot uiting.

LSP was op deze betoging aanwezig ook al waren we het niet eens met de oorspronkelijke oproep van de organisatoren. Wij kwamen tussen met de slogan: “Een regering om de banken en speculanten aan te pakken, niet de werknemers en hun gezinnen.”

Wij gaan in tegen het communautaire geruzie tussen de traditionele politici door op te komen voor een eigen politiek instrument voor de arbeiders en hun gezinnen dat wel ingaat op de bekommernissen waar de overgrote meerderheid van de bevolking mee zit. Met een programma voor socialistische verandering wordt de nadruk gelegd op offensieve eisen die de arbeiders en hun gezinnen verenigen over de grenzen van taal, afkomst of religie heen.

De periode die voor ons staat, zal gekenmerkt worden door de crisis van het kapitalisme. Dit zorgt voor onstabiliteit en het leidt tot snelle veranderingen. Politieke duidelijkheid over het proces van verandering is noodzakelijk om snel te kunnen reageren en om met standpunten naar buiten te komen waarmee het politiek begrip wordt versterkt. Dat is wat we met LSP willen realiseren.



Bron: politics.be