VVSG : OCMW’s vragen verhoging laagste inkomens

[Politics.be]

Werk is en blijft een van de belangrijkste buffers tegen armoede. OCMW’s doen dan ook heel wat inspanningen om mensen (opnieuw) aan de slag te krijgen. Maar wie noodgedwongen moet rondkomen met een leefloon of een andere sociale uitkering, slaagt er vandaag niet meer in om basisbehoeften als energie of huur te betalen. Naar aanleiding van de Werelddag van verzet tegen armoede op 17 oktober vragen de VVSG (Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten) en de OCMW’s de verhoging van de laagste sociale uitkeringen en lonen tot de Europese armoedegrenzen. Zo blijkt uit een eigen bevraging dat de OCMW’s in 2010 aan maar liefst 63.000 mensen een extra financiële toelage gaven, maar ze kunnen het gat niet blijven dichtrijden.

De OCMW’s spelen een cruciale rol in het armoedebeleid

Ze spelen een belangrijke rol in het realiseren van het recht op maatschappelijke integratie. Hierdoor krijgen cliënten ofwel werk aangeboden, ofwel een leefloon indien werken om gezondheids- of billijkheidsredenen niet mogelijk is. De Vlaamse OCMW’s hebben de voorbije jaren een intensief activeringsbeleid ontwikkeld, getuige de 9.466 mensen die ze in 2010 ondanks de crisis aan werk hebben geholpen.

Door dit intensieve activeringsbeleid wordt ook duidelijk dat het vet van de soep is: wie kan werken, wordt door het OCMW tewerkgesteld. Anderen zijn minstens tijdelijk aangewezen op een leefloon.

Het aantal leefloners is de afgelopen jaren enorm toegenomen. In 2010 telde Vlaanderen 49.631 leefloners, dat zijn er 12,9% meer dan in 2008 (43.968). OCMW’s stellen iedere dag vast dat mensen met dit leefloon geen basiskosten als huur of energie meer kunnen betalen. Zo krijgt een alleenstaande 770 € per maand, wie samenwoont 513 € per maand en iemand met een gezin ten laste 1027 € per maand. Wie omwille van nationaliteit geen recht heeft op leefloon, krijgt een “equivalent leefloon” waarbij de bedragen dezelfde zijn als voor het leefloon. Ook heel wat mensen die het met een andere bodemuitkering (vb inkomensgarantie voor ouderen) moeten stellen, komen niet toe.

Daarom geven de OCMW’s aan heel wat mensen een “aanvullende financiële steun” bovenop hun uitkering. Dit was in 2010 het geval voor zo’n 63.000 cliënten, goed voor een bedrag van 57,5 mio € en 3,6% meer dan in 2008 (55,5 mio €).

Aanvullende steun OCMW versus (equivalent) leefloon
Het bedrag voor deze aanvullende financiële steun bedraagt bijna evenveel als het eigen aandeel van de OCMW’s in de leeflonen (59,3 €). OCMW’s dragen zelf immers een deel van het leefloon. M.a.w. bovenop wat de OCMW’s al tussenkomen in de leeflonen dienen ze nog quasi hetzelfde bedrag op te hoesten om ervoor te zorgen dat mensen absolute basisbehoeften als huur, medische verzorging of onderwijs kunnen betalen.

Deze bedragen voor financiële steun nemen de lokale besturen immers volledig zelf ten laste, ze worden door geen andere overheid gesubsidieerd.
Het gaat om leefloners maar onder hen ook mensen met een andere uitkering of loon uit arbeid.
Heel wat specifieke tussenkomsten gaan naar uitgaven die verband houden met wonen (huurtoelage, energietoelage,…), en tussenkomsten in gezondheidsuitgaven.



Pervers effect
Door het geven van deze financiële steun trachten OCMW’s de armoedekloof tussen de te lage uitkeringen en noodzakelijke levensbehoeften zo goed mogelijk te verkleinen. Wat een cliënt krijgt varieert echter sterk van gemeente tot gemeente, omdat deze aanvullende financiële steun sterk afhankelijk is van de lokale budgettaire mogelijkheden. Dit systeem heeft als pervers effect dat gemeenten met veel mensen in armoede zwaarder belast worden dan gemeenten met weinig armen.



De cijfers doen bovendien vrezen dat de grenzen van wat de OCMW’s kunnen doen stilaan bereikt zijn. Zo volgt de stijging van de uitgaven voor aanvullende financiële steun van 2008 tot 2010 niet dezelfde tred als de stijging van de OCMW-uitgaven voor het leefloon (3,6 % stijging aanvullende steun tegenover 11,2% stijging leefloon), wat aantoont dat de OCMW’s niet meer kunnen volgen.



Investeren in pro-actief armoedebeleid



De OCMW’s scharen zich al jaren achter het activeringsbeleid dat wordt gevoerd en zetten heel wat mensen opnieuw aan het werk. Niettemin stellen ze vast dat het sociale stelsel onvoldoende bescherming biedt aan wie noodgedwongen al dan niet tijdelijk van een uitkering moet leven. Ook mensen met een minimumloon hebben het moeilijk. Deze mensen worden afhankelijk van de budgettaire mogelijkheden van hun OCMW om al dan niet een aanvullende financiële steun te geven. Dit systeem werkt bestaansonzekerheid in de hand. Ter gelegenheid van de Werelddag van verzet tegen armoede vragen de OCMW’s de nieuw te vormen federale regering dat de laagste inkomens verhoogd worden tot het niveau van de Europese armoedegrens. Op die manier kunnen mensen zelf hun basisbehoeften betalen. De OCMW’s vragen ook dat de federale overheid de leeflonen aan 90% terugbetaalt. Het OCMW kan de middelen die op die manier vrijkomen, investeren in een pro-actief armoedebeleid waarin preventie en begeleiding centraal staan.

Meer info: Nathalie Debast, VVSG-stafmedewerker armoedebeleid







Bron: politics.be

[eno2]

De armoedekloof laten dichtrijden door steden en gemeenten op hun eigen kosten!

Dat is wel het allerergste voorbeeld van een falende centrale overheid.

[alice]

Oorspronkelijk geplaatst door Politics.be

Werk is en blijft een van de belangrijkste buffers tegen armoede. OCMW’s doen dan ook heel wat inspanningen om mensen (opnieuw) aan de slag te krijgen. Maar wie noodgedwongen moet rondkomen met een leefloon of een andere sociale uitkering, slaagt er vandaag niet meer in om basisbehoeften als energie of huur te betalen. Naar aanleiding van de Werelddag van verzet tegen armoede op 17 oktober vragen de VVSG (Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten) en de OCMW’s de verhoging van de laagste sociale uitkeringen en lonen tot de Europese armoedegrenzen. Zo blijkt uit een eigen bevraging dat de OCMW’s in 2010 aan maar liefst 63.000 mensen een extra financiële toelage gaven, maar ze kunnen het gat niet blijven dichtrijden.

De OCMW’s spelen een cruciale rol in het armoedebeleid

Ze spelen een belangrijke rol in het realiseren van het recht op maatschappelijke integratie. Hierdoor krijgen cliënten ofwel werk aangeboden, ofwel een leefloon indien werken om gezondheids- of billijkheidsredenen niet mogelijk is. De Vlaamse OCMW’s hebben de voorbije jaren een intensief activeringsbeleid ontwikkeld, getuige de 9.466 mensen die ze in 2010 ondanks de crisis aan werk hebben geholpen.

Door dit intensieve activeringsbeleid wordt ook duidelijk dat het vet van de soep is: wie kan werken, wordt door het OCMW tewerkgesteld. Anderen zijn minstens tijdelijk aangewezen op een leefloon.

Het aantal leefloners is de afgelopen jaren enorm toegenomen. In 2010 telde Vlaanderen 49.631 leefloners, dat zijn er 12,9% meer dan in 2008 (43.968). OCMW’s stellen iedere dag vast dat mensen met dit leefloon geen basiskosten als huur of energie meer kunnen betalen. Zo krijgt een alleenstaande 770 € per maand, wie samenwoont 513 € per maand en iemand met een gezin ten laste 1027 € per maand. Wie omwille van nationaliteit geen recht heeft op leefloon, krijgt een “equivalent leefloon” waarbij de bedragen dezelfde zijn als voor het leefloon. Ook heel wat mensen die het met een andere bodemuitkering (vb inkomensgarantie voor ouderen) moeten stellen, komen niet toe.

Daarom geven de OCMW’s aan heel wat mensen een “aanvullende financiële steun” bovenop hun uitkering. Dit was in 2010 het geval voor zo’n 63.000 cliënten, goed voor een bedrag van 57,5 mio € en 3,6% meer dan in 2008 (55,5 mio €).

Aanvullende steun OCMW versus (equivalent) leefloon
Het bedrag voor deze aanvullende financiële steun bedraagt bijna evenveel als het eigen aandeel van de OCMW’s in de leeflonen (59,3 €). OCMW’s dragen zelf immers een deel van het leefloon. M.a.w. bovenop wat de OCMW’s al tussenkomen in de leeflonen dienen ze nog quasi hetzelfde bedrag op te hoesten om ervoor te zorgen dat mensen absolute basisbehoeften als huur, medische verzorging of onderwijs kunnen betalen.

Deze bedragen voor financiële steun nemen de lokale besturen immers volledig zelf ten laste, ze worden door geen andere overheid gesubsidieerd.
Het gaat om leefloners maar onder hen ook mensen met een andere uitkering of loon uit arbeid.
Heel wat specifieke tussenkomsten gaan naar uitgaven die verband houden met wonen (huurtoelage, energietoelage,…), en tussenkomsten in gezondheidsuitgaven.



Pervers effect
Door het geven van deze financiële steun trachten OCMW’s de armoedekloof tussen de te lage uitkeringen en noodzakelijke levensbehoeften zo goed mogelijk te verkleinen. Wat een cliënt krijgt varieert echter sterk van gemeente tot gemeente, omdat deze aanvullende financiële steun sterk afhankelijk is van de lokale budgettaire mogelijkheden. Dit systeem heeft als pervers effect dat gemeenten met veel mensen in armoede zwaarder belast worden dan gemeenten met weinig armen.



De cijfers doen bovendien vrezen dat de grenzen van wat de OCMW’s kunnen doen stilaan bereikt zijn. Zo volgt de stijging van de uitgaven voor aanvullende financiële steun van 2008 tot 2010 niet dezelfde tred als de stijging van de OCMW-uitgaven voor het leefloon (3,6 % stijging aanvullende steun tegenover 11,2% stijging leefloon), wat aantoont dat de OCMW’s niet meer kunnen volgen.



Investeren in pro-actief armoedebeleid



De OCMW’s scharen zich al jaren achter het activeringsbeleid dat wordt gevoerd en zetten heel wat mensen opnieuw aan het werk. Niettemin stellen ze vast dat het sociale stelsel onvoldoende bescherming biedt aan wie noodgedwongen al dan niet tijdelijk van een uitkering moet leven. Ook mensen met een minimumloon hebben het moeilijk. Deze mensen worden afhankelijk van de budgettaire mogelijkheden van hun OCMW om al dan niet een aanvullende financiële steun te geven. Dit systeem werkt bestaansonzekerheid in de hand. Ter gelegenheid van de Werelddag van verzet tegen armoede vragen de OCMW’s de nieuw te vormen federale regering dat de laagste inkomens verhoogd worden tot het niveau van de Europese armoedegrens. Op die manier kunnen mensen zelf hun basisbehoeften betalen. De OCMW’s vragen ook dat de federale overheid de leeflonen aan 90% terugbetaalt. Het OCMW kan de middelen die op die manier vrijkomen, investeren in een pro-actief armoedebeleid waarin preventie en begeleiding centraal staan.

Meer info: Nathalie Debast, VVSG-stafmedewerker armoedebeleid







Bron: politics.be

Tja.. dan moet je vooral die activering op een andere manier gaan aanpakken.
Zo is het ontstellend hoeveel bewoners van sociale woningen niet werken!
Toch hebben die maatschappijen heel wat maatschappelijk assistenten in dienst die werk zouden kunnnen maken van activering van wie in een sociale woning woont, het ocmw zou kunnen samenwerken, inplaats zoals nu gebeurt via artikel 6�*mensen zolang te werk te stellen totdat ze recht hebben op..een andere uitkering, werkloosheid.

Maatschappelijk assistenten van sociale woningen zouden met medewerkers van werkwinkel en/ of arbeidsbegeleiding iedereen kunnen bezoeken die "sociaal" woont en niet werkt; Maak een persoonlijk plan van aanpak met die mensen op, vaak betekent dit vooral beter Nederlands leren en basis schrijven, rekenen en vaardigheden voor eenvoudig werk.
Help hen met het schrijven van sollicitatiebrieven, solliciteren en zorg dat je daar wekelijks mee bezig bent, een goed opgezette loopbaancoaching die tot meerbare resultaten moeten leiden, binnen het jaar moeten kandidaten aan het werk of bezig zijn met en opleiding die hun kansen vergroten.
Wie geen inspanning wil leveren kun je opzeggen, indien je niet actief werkt aan het vinden en zoeken van werk of opleiding verlies je na verloop van tijd het recht op een sociale woning.

Vergroot ook de mogelijkheden van sociale economie, zodat gemeenten, KMO's en VZW's ook die mensne kunnen tewerkstellen via sheques waar de overheid op bijpast om mensen te helpen in te stromen naar de arbeidsmarkt.

Zorg voor voldoende en betaalbare kinderopvang, moedig bedrijven aan zelf dit op te zetten voor hun werknemers.

Zorg voor meer projecten waar werk, leren combineerbaar zijn voor mensen het grote achterstand tot die arbeidsmarkt.

Dat zou iets doen aan het ontstellend hoog aantal mensen binnen sociale woningbouw die niet werken!
Wanneer dit goed werkt, kun je uitbreiden naar iedereen die beroep doet op het ocmw in het algemeen, maar dan wel gericht op duurzaamheid en niet om via een artikel 60 mensen gewoon van de ene naar andere uitkering te gooien.

Zorg dat iedere instantie die zich op die doelgroepen richt met meetbare resultaten moet komen en samenwerkt met alle actoren die zich op dezelfde groepen richten, zo spaar je middelen uit, evengoed zou een populatie van meer actieve bewoners voor meer inkomsten zorgen voor de sociale woningbouw.

[eno2]

Sociale woningmaatschappijen dienen om het recht op een behoorlijk onderdak te implementeren,niet om op inactieven te jagen. Dat is voor de RVA en het OCMW.

[alice]

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

Sociale woningmaatschappijen dienen om het recht op een behoorlijk onderdak te implementeren,niet om op inactieven te jagen. Dat is voor de RVA en het OCMW.

En wanneer de maatschappij zorgt voor dat dak boven je hoofd, hoef je levenslang niet meer te werken of zo?
En mensen helpen om actief deel uit te maken van de arbeidsmarkt, dat noem jij "jagen op inactieven"? Waarom zou je vooral niet degenen die gebruik maken van sociale voorzieningen activeren naar de arbeidsmarkt? Zie niet in wat daar mis mee zou zijn..

En zo scheid je ook kaf van koren, de beroepsdoppers en trekkers van mensen die wel willen, maar het niet lukt..vind ik prima, u niet?
Wel alle sociale voordelen maar niet willen werken vind ik een foute mentaliteit!

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door alice

En wanneer de maatschappij zorgt voor dat dak boven je hoofd, hoef je levenslang niet meer te werken of zo?
En mensen helpen om actief deel uit te maken van de arbeidsmarkt, dat noem jij "jagen op inactieven"? Waarom zou je vooral niet degenen die gebruik maken van sociale voorzieningen activeren naar de arbeidsmarkt? Zie niet in wat daar mis mee zou zijn..

En zo scheid je ook kaf van koren, de beroepsdoppers en trekkers van mensen die wel willen, maar het niet lukt..vind ik prima, u niet?
Wel alle sociale voordelen maar niet willen werken vind ik een foute mentaliteit!

Zie post 4