Beleidsnota?Vergrijzing? Concurrentievaardigheid? Globalisering? Neoliberalisering?

[Praetorian]

Voor de geïnteresseerden heb ik deze teksten eens op een rijtje gezet. Enjoy.



Over de regeringsverklaring van 12 oktober
Beleidsverklaring op maat van de Jan Coene's, niet voor de gewone man Van de beleidsverklaring van 12 oktober ligt op het eerste zicht niemand wakker. Het "rugzakje" van bijna één miljard oude frank dat Picanol-baas Jan Coene zich toebedeelde heeft in de bedrijven veel méér opschudding en verontwaardiging verwekt. De eerste commentaren op de regeringsverklaring waren ook nogal geruststellend: "Het is niet zo erg." Het werd door de regering zélf de wereld ingestuurd en gretig door de pers overgenomen: "Het zal niemand pijn doen." Komt er van de aangekondigde grote hervormingen niets in huis?

Deze indruk is helemaal fout. De regeringsverklaring is een vat dynamiet onder de arbeidsmarkt, onder de loonpolitiek, onder de eindeloopbaan en onder de sociale zekerheid. De regeringsverklaring bevat heel ingrijpende voorstellen die zwaar zullen doorwegen voor de komende generaties, niet alleen voor de oudere werkers. Als ze realiteit worden hebben de Jan Coenes van deze wereld alle redenen tot juichen.

De komende maanden wordt uitgemaakt of de regering erin slaagt haar voorstellen door te drijven. Waarvan hangt het af? Van de reactie van de werkers, van de basisvan de vakbonden. Om die reactie te omzeilen rekent de regering op drie grote overlegrondes met patroons en vakbondsleiders die in de komende weken en maanden op stapel staan. Het interprofessioneel overleg rond lonen en werkvoorwaarden, het aparte overleg rond de eindeloopbaan en ten slotte het overleg over de hervorming van de sociale zekerheid.

De meeste voorstellen uit de beleidsverklaring worden doorgeschoven naar dit overleg met de vakbonden. "Ik wil het langzaam doen, iedereen meekrijgen", zegt minister Freya Van den Bossche. Wat niet door het overleg raakt kan de regering nog altijd zélf beslissen. Daarom is het zo belangrijke om de ware draagwijdte van de regeringsde regeringsvoorstellen te doorgronden en zo breed mogelijk te bespreken.

1. Méér aanbod
voor evenveel jobs

Men herinnert zich het trompetgeschal waarmee de regering Verhofstadt indertijd van start ging: er zouden tegen 2007 zo maar even 200.000 banen bijkomen. Daarvoor werd nog maar eens bijnaeen miljard euro cadeau gedaan aan de patroons, in de vorm van patronale lastenvermindering. Het moest de start zijn van een wonderbaarlijke groei van de tewerkstelling. We zijn halfweg en het resultaat is onder nul !

In de beleidsverklaring is er geen sprake meer van 200.000 nieuwe banen. Integendeel. De regering voorziet een kleine toename na twee jaar verlies: "Na een verlies van 12.400 banen in 2002 en 15.200 in 2003, is de verwachting dat er dit jaar opnieuw 12.500 nieuwe jobs zullen geschapen worden." Waar hebben al die cadeaus aan het patronaat dan voor gediend, vraagt een aandachtige toehoorder zich af. Na drie jaar beleid van cadeaus aan het patronaat in naam van de werkgelegenheid zitten we op 15.000 jobs onder nul!

Maar er is hoop voor 2005: "Voor 2005 wordt gehoopt op 39.000 nieuwe banen." Die hoop is alleen gebaseerd op een verbetering van de conjunctuur. Terwijl de olieprijzen een historisch record breken, terwijl alle grote bedrijven crisisberichten de wereld insturen en afdanken (na Mercedes, Volkswagen, nu ook Opel) is Verhofstadt één en al hoop dat de arbeidsplaatsen spontaan in zijn korf vallen. "We moeten die kans grijpen", zegt de regeringsverklaring. Hoe zal ze die kans grijpen? Niet door werk te scheppen, maar door de concurrentie te vergroten voor dezelfde arbeidsplaatsen.

Drie van de zeven paden die de regering wil bewandelen lijken letterlijk overgepend uit de patronale boekjes. Het gaat over de materies die straks aan bod komen bij het interprofessioneel overleg (lonen en werkomstandigheden) en bij het overleg over de eindeloopbaan.

2. Mobiliteit én werkonzekerheid,
een heel leven lang

Jongeren mogen het goed in hun oren knopen: "Mobiliteit op de arbeidsmarkt is een realiteit die steeds belangrijker wordt. Eénzelfde job voor de ganse duur van de carrière is niet meer van deze tijd." Wat Verhofstadt zegt is duidelijk: wie nog een huis wil kopen of een gezin stichten moet er rekening mee houden dat hij of zij voortdurend zonder werk kan vallen of naar een job kan uitkijken die zwaar verlies van levensniveau meebrengt. Iedereen moet zich voorbereiden om zich voortdurend te herscholen, van werk en van bedrijf te veranderen. "Jobrotatie" is het ordewoord. We leven in een maatschappij zonder werkzekerheid, zonder vaste toekomst.

De eerste maatregel om de mobiliteit te bevorderen is levenslange vorming. Het resultaat moet zijn: beter opgeleide arbeidskrachten die meerdere jobs aankunnen en vlotter kunnen overschakelen. Maar of dit werk schept?

Tweede maatregel is de volledige versoepeling van de regels over arbeidstijden. De regering vraagt aan de sociale partners om "een voorstel uit te werken om het huidige regime op de arbeidstijden te moderniseren". Dit kan alles betekenen maar niets goeds: zondagwerk, werk buiten de normale uren en vooral, opvang van piekmomenten door soepeler overuren Het is in elk geval duidelijk dat méér en soepeler overuren geen werk scheppen maar arbeidsplaatsen uitsparen. Het maakt overuren goedkoper, want als de patroons erin slagen om de overuren te laten "annualiseren" (piekprestaties, langer werkweek compenseren op andere momenten van het jaar), dan worden overuren in feite herleid tot gewone werkuren.

Het promoten van allerlei onstabiele en marginale jobs hoort ook onder "mobiliteit". De regering wil promotie van het interimwerk "omdat dit voor veel werknemers een toegangspoort betekent voor een vaste betrekking". Daarom moet het "regime van interim herbekeken worden" en het verbod op interimwerk in sommige sectoren opgeheven. Het gaat hier wellicht over interimwerk in overheidsdiensten. Het is een voorbeeld bij uitstek hoe vaste jobs vervangen worden door tijdelijke en onzekere.

De redenering achter dit alles is: veel mensen geraken niet aan werk omdat ze zich niet soepel genoeg aanpassen aan de behoefte van de arbeidsmarkt. De realiteit is: mobiliteit vergroot wél het aanbod op de arbeidsmarkt maar schept geen nieuwe jobs.

3. De ouderen
langer laten werken

Het tweede pad van de regering luidt nog uitdrukkelijker "méér aanbod op de arbeidsmarkt", vooral door de ouderen langer aan het werk te houden.

Het is duidelijk dat het patronaat een buitenkans heeft gezien om op grote schaal een beroep te doen op de ervaring en deskundigheid van oudere arbeidskrachten maar nu tegen uitverkoopprijzen. Vermits oudere arbeiders ook minder productief zijn, willen de patroons ze ook minder betalen. De regering wil hen daarbij helpen. Anciënniteit moet vervangen worden door "andere criteria". Wat die andere criteria zijn kan men in de voorstellen van de patroons lezen: het gaat ondermeer om betaling per rendement! De oudere werkers moeten niet alleen langer werken, maar ook veel zwaarder uitgebuit worden dan voorheen. Overschakelen naar lichter werk zal cash betaald worden door loonaftrek. Wie bijkomende rust wil of toch vroeger op pensioen wil zal dat zelf moeten afkopen of bijeensparen door overwerk.

De maatregelen die de regering voorstelt zijn zo ingrijpend en gedetailleerd, dat we ze afzonderlijk bespreken *. Ook hier gaat het dus niet om nieuwe arbeidsplaatsen, het gaat erom druk te zetten op de lonen en de werkomstandigheden van de arbeiders die nu aan het werk zijn. Het treft niet alleen de ouderen maar ook en vooral de jongeren, de komende generaties.

4. Loonstop voor
de werkers, bijna
één miljard voor Coene

"De regering vraagt aan de sociale partners om in het najaar een interprofessioneel akkoord af te sluiten dat de competitiviteit van onze bedrijven in al zijn opzichten verbetert." Vlaams minister Frank Vandenbroucke heeft al laten weten wat dit betekent voor de Vlaamse kant van het land: géén ruimte voor loonsverhoging! Niet in de non-profit, niet in de privé. En dat, terwijl aan de andere kant patroons en superrijken grenzeloze winsten opstrijken. De arbeiders van Picanol kunnen er van meespreken. "Als je dan bedenkt dat ze hier achter onze rug staan te chronometreren of we rap genoeg werken, terwijl Jan Coene hier langs de achterdeur een miljard meepakt", zei één van hen op tv. Neen, het is geen hebzucht van één patroon. Het is de essentie van ons kapitalistisch systeem: de verrijking van een kleine minderheid wordt betaald door de afjakkering van de werkende bevolking. Het is duidelijk wiens kant de regering kiest. Terwijl de prijs van de mazout torenhoog klimt wordt hij uit de index geschrapt en mogen de lonen niet stijgen! Aan de pomp wordt de benzine onbetaalbaar, maar de regering vraagt wel om bij te betalen voor een "solidariteitsfonds". Het zal de Coenes niet deren. Een lid van het directiecomité van een Bel20-bedrijf verdiende in 2003 gemiddeld 831.562 euro.

Eén van de weinige concrete maatregelen die de regering niet naar het overleg verwijst is bovendien een nieuwe, bijkomende verlaging van de patronale bijdragen aan de sociale zekerheid. "Daarnaast zullen de nieuwe lastenverlagingen die dit jaar goed waren voor iets meer dan 450 miljoen euro, in 2005 oplopen tot bijna een miljard euro." De sociale partners mogen wel onderzoeken of die niet speciaal kunnen besteed worden als aansporing om ouderen aan het werk te houden. Na de cadeaus in naam van werk voor jongeren, nu de cadeaus in naam van de ouderen Alle redenen zijn goed.

5. Niet raken aan rijken is raken
aan andere uitgaven

De regering heeft eigenlijk geen geluk. Terwijl de ministers bij hoog en bij laag beweren dat er geen geld is voor onderwijs, voor de non-profit, voor de openbare diensten "omdat de begroting in evenwicht moet zijn" komt daar het bijnamiljard "rugzakje" van Coene in het nieuws. En wat blijkt? Die Coene is door de regering ook nog aangesteld tot voorzitter van de raad van bestuur van Belgacom, waar hij tot 200.000 frank zitpenningen per vergadering opstrijkt. Nee, er is geen geld in België. Tenminste als je weigert om een poot uit te steken naar dat slag mensen. De Franstalige studenten van het hoger onderwijs die staken voor een herfinanciering van het onderwijs, de werkers van de non-profit die méér en beter betaald werk willen in de sector, de mensen van de post die Georoute te slikken krijgen en hun beloofde 36-urenweek zien intrekken hebben het genoteerd.

In dezelfde orde weigert de regering om de farmaceutische industrie te laten opdraaien voor de tekorten in de ziekteverzekering. Het voorstel om de medicamenten bij openbare aanbesteding te laten kiezen kan nochtans anderhalf miljard euro besparen in de ziekteverzekering. En maakt het mogelijk om de voorgeschreven medicamenten volledig te laten terugbetalen en tegemoet te komen aan de eisen van de non-profitsector

De "vergrijzing" als voorwendsel

Het hele asociale discours wordt opgehangen aan de vergrijzing van de bevolking. Zoals er tien jaar lang gezwaaid is met de normen van Maastricht1, wordt nu gezwaaid met de normen van Lissabon die in maart 2000 op de Europese top in die stad werden vastgelegd. Volgens die normen moet de tewerkstellingsgraad (het percentage van de beroepsbevolking dat effectief aan het werk is) omhoog tot 70 procent van de beroepsbevolking in 2010, zoniet is de vergrijzing onbetaalbaar. Bij Verhofstadt heet dat: "Om onze welvaart op het huidig peil te handhaven en tegelijkertijd de kosten van de vergrijzing op te kunnen vangen moet de werkgelegenheidsgraad tegen 2010 drastisch omhoog tot 70%. En tegen 2030 moet niet minder dan twee derden van de 55- tot 65 jarigen aan de slag zijn."

Als de regering erin slaagt om haar plannen door te zetten zal er ongetwijfeld minder pensioen moeten betaald worden, maar des te meer werkloosheid. Waar zullen de jongeren werk vinden, indien de ouderen vijf jaar langer aan de slag moeten, indien overuren grenzeloos kunnen toenemen? Daar zit de regering met een ei: "Daarbij zal er in het bijzonder over gewaakt worden geen jongeren uit de arbeidsmarkt te stoten." Om de "vergrijzing" te lijf te gaan wil de regering de tewerkstellingsgraad opdrijven, vooral van de ouderen boven 55 jaar. Niet de tewerkstellingsgraad zal verhogen, wél de uitbuitingsgraad. De "vergrijzing" wordt misbruikt om méér arbeidskrachten in concurrentie te brengen met bestaande arbeidsplaatsen waaraan heel wat verworven rechten verbonden zijn.

Cijfers kloppen niet

Met andere woorden, de berekeningen kloppen niet. Het enige dat zal kloppen is de verarming van de werkende bevolking en de verrijking van de superrijken. De vergrijzing van de bevolking is vast en zeker een maatschappelijk belangrijk feit en brengt ook een meerkost voor de sociale zekerheid mee. Maar die is perfect betaalbaar als er nieuwe bronnen worden aangeboord die nu volledig buiten schot blijven. Het geval Coene van Picanol doet begrijpen hoe gemakkelijk dat soort volk zich zonder scrupules verrijkt. Een jaarlijkse vermogensbelasting op de 10 procent rijksten kan 5 miljard euro opbrengen en een éénmalige buitengewone vermogensbelasting om de staatsschuld te doen dalen zou de rentelast jaarlijks met 2,5 miljard verminderen. Dit kan opzij gezet worden als reserve om de meerkost van de vergrijzing te betalen. Ziedaar een veel sluitender én rechtvaardiger weg om het probleem aan te pakken.

1 De Maastrichtnormen zijn in 1991 door de Europese Gemeenschap aan de lidstaten opgelegd om de begrotingstekorten weg te werken. Met deze normen als voorwendsel hebben de diverse regeringen tal van aanvallen opgezet, vooral tegen de sociale zekerheid. In België kwam er bijvoorbeeld in het najaar van 1993 een brede protestbeweging los tegen het Globaal Plan van Dehaene.

* Verworven rechten van werkende mensen op de helling gezet
Al wat je moet weten over de plannen van de regering over je eindeloopbaan
De beleidsverklaring van Verhofstadt bevat zo maar even 28 maatregelen die verworven rechten van werkende mensen op de helling zetten. Een belangrijk doel is de ouderen langer te laten werken. Daarmee komt ze tegemoet aan de patroons, want die vragen al langer dat arbeiders en bedienden tot hun 65ste beschikbaar blijven op de arbeidsmarkt. Een overzicht van de tien gevolgen van het regeringsplan voor jouw eindeloopbaan als dat plan de komende maanden werkelijkheid wordt. Een gewaarschuwd man is er twee waard.

1. Leeftijd voor brugpensioen
feitelijk verhoogd

België is een van de meest productieve landen ter wereld. Maar die productiviteit heeft een prijskaartje: een enorme werkdruk, stress, gezondheidsproblemen. Alsmaar meer mensen beginnen dan ook al vanaf hun veertigste uit te kijken naar een vervroegd pensioen. Maar dat zal de regering worst wezen, zij wil werk maken van "het aanpassen van de loopbaanvereisten (...) met name voor wat betreft de canada dry regelingen, zodat de gemiddelde duur van de loopbaan verlengd wordt". Canada Dry is een goedkope - voor de patroons - vorm van vervroegd pensioen, waarbij oudere werklozen een aanvulling krijgen op hun werkloosheidsuitkering. De regering wil de leeftijdsgrens daarvan optrekken.

Voor de andere systemen, zoals brugpensioen, wil ze het vereiste aantal loopbaanjaren verhogen. En ook de berekeningsregels herzien. Dat wil zeggen dat ze de "gelijkgestelde periodes" (zoals de periode waarin je ziek of werkloos was) niet meer (volledig) als gewerkte periodes beschouwt. Op die manier trekt ze de leeftijd voor brugpensioen in de praktijk op, zonder dat openlijk te zeggen.



2. Brugpensioen
bij herstructurering
niet langer 'een verworven recht'

Uitzondering kan worden gemaakt voor "zwaar werk" en voor "bedrijven in herstructurering". In het laatste geval is het brugpensioen een middel om de sociale vrede te handhaven: naakte ontslagen leiden immers snel tot verzet. Toch zal bij herstructurering brugpensioen niet langer meer als "eerste keus" of "een verworven recht" worden beschouwd. Eerst dienen "alternatieven zoals outplacement, herplaatsingsprojecten en arbeidsherverdeling ten volle benut (te worden)". Tewerkstellingscellen, die dienen als zoethoudertje of doorgangsweg naar minder betaalde jobs. Dan beslissen de patroons zelf wie weg moet en wie mag blijven. En die hebben vaak heel andere criteria dan de leeftijd: strijdbaarheid, afwezigheid, ziekte Zoals dat gebeurde bij Ford in Genk en nu ­ misschien ­ bij VW in Vorst.



3. Brugpensioenen financieel onaantrekkelijk maken

Dat wil de regering bereiken door "het bedrag en de duur van de aanvullende vergoedingen (aan te passen)". De bijpassing van de patroon of de RVA wordt lager en je hebt er minder lang recht op.

Ze wil het voor de oudere werklozen ook onmogelijk maken nog aanvullende pensioenen te krijgen. Fiscale aftrek op aanvullende pensioenbijdragen zal alleen nog toegekend worden als men beschikbaar blijft voor de arbeidsmarkt.

Onder het voorwendsel van de strijd tegen de discriminatie wil de regering ook dat wie met brugpensioen gaat meer belastingen betaalt.

Een bruggepensioneerde heeft vandaag wettelijk het recht een aantal uren per maand bij te werken. Ook dat recht wil de regering volledig afschaffen.

4. Beschikbaar blijven voor de arbeidsmarkt

Wie vandaag met brugpensioen is, kan niet meer terug aan het werk worden gestuurd. Dat geldt ook voor oudere werklozen vanaf een bepaalde leeftijd. Dat verandert "Een aanpassing van de regels inzake de beschikbaarheid voor de arbeidsmarkt." Geldt dit ook voor bruggepensioneerden? Dat staat er niet, maar het wordt ook niet uitgesloten! Het kan dus twee richtingen uit. En Verhofstadt gaf op 12 oktober op de VRT het voorbeeld van een bruggepensioneerde die na een herstructurering en periode brugpensioen terug aan het werk gaat. Wordt dan algemene regel wat onlangs bij Ford-Genk gebeurde? Daar werden bruggepensioneerden teruggeroepen omdat er meer Mondeo's moesten worden gemaakt

In dezelfde geest neemt ze ook de volgende maatregel: je mag je aanvullende vergoeding behouden (wat nu niet kan) maar je bent dan wel verplicht die job aan te nemen!



5. Vervroegde uittreding? Als je er zelf voor betaalt!

Je kan de vervroegde uittreding wel onmogelijk maken, maar de mensen blijven met het probleem zitten dat ze door hun bazen zo worden afgejakkerd dat ze snakken naar een vorm van minder werken, zelfs met loonverlies. En van die situatie ­die ze zelf geschapen hebben- maken de patroons misbruik om de werkdruk nog op te drijven. Dit onvoorstelbare cynisme willen socialisten en liberalen nu mogelijk maken. Door verschillende maatregelen.

1Arbeiders moeten tijdens hun loopbaan overuren zonder extra loon presteren, om die op het einde van de loopbaan ("tijdsparen") te kunnen opnemen. Dat is dus de totale flexibiliteit op maat van de patroons: gedaan met basisrechten zoals achturendag, vijfdagenweek, verlof, tijdskrediet.

2. Wie de werkdruk niet meer aankan, moet zijn dubbel vakantiegeld en/of eindejaarspremie omzetten in extra verlofdagen, om te kunnen recupereren.



6. Mobiel zijn en dus minder betaalde en flexibele jobs aanvaarden

De regering beweert dat ze meer ouderen aan het werk wil houden om de sociale zekerheid overeind te houden. In feite levert ze de patroons alleen maar goedkope arbeidskrachten. Want wie geen recht meer heeft op brugpensioen of op het statuut van oudere werkloze is verplicht eender welke job aan te nemen om te overleven.

1.De regering wil ervoor zorgen dat mensen gemakkelijker overstappen van zware naar lichte jobs "waarbij het eventuele loonverlies bij zo'n verandering van job wordt ingeperkt." Totnogtoe gebeurden dergelijke overplaatsingen ook, maar dan met behoud van loon. Voortaan kunnen oudere werknemers een andere job aangeboden krijgen binnen het bedrijf, maar minder betaald. En onder dreiging van werkloosheid verplicht worden om die aan te nemen.

2. In dezelfde patronale optiek wil de regering "afspraken mogelijk maken waarbij werknemers ouder dan 45 in ruil voor het laten vallen van hun loonopslag kunnen opteren voor betere voorwaarden inzake hun individuele arbeidstijd en organisatie". En dat nadat ze zich al die jaren voor de bazen afgejakkerd hebben!

3. Brugpensioen is bij herstructureringen niet meer de "eerste keus". Neen, ze danken je af en ze steken je in een of andere tewerkstellingspool. Zo heb jij als arbeider of bediende de permanente onzekerheid maar de patroons kunnen wel over je expertise beschikken waar en wanneer zij die nodig hebben. Zo staat het heel uitdrukkelijk in de beleidsverklaring.

7. Werken
tot je er bij neer valt

De regering valt niet alleen het brugpensioenstelsel aan, ze wil liefst dat veel mensen na hun 65ste blijven werken Ze wil dat bereiken door "het aanmoedigen van wie na de wettelijke pensioenleeftijd, zonder een pensioen te genieten, zijn professionele activiteit wenst verder te zetten met de bedoeling om hogere pensioenrechten op te bouwen en de invoering van een bonussysteem dat eerder een lange loopbaan dan het werken op hoge leeftijd stimuleert". Bonussysteem kan erin bestaan dat ze de jaren voor 65 zwaarder laat meetellen in de berekening van het pensioenbedrag. Maar zonder nieuwe inkomsten kan dit alleen ten koste gaan van het algemeen pensioenstelsel. Bij de hervorming van de sociale zekerheid zal er dus zeker geen ruimte zijn voor het optrekken van het wettelijk minimumpensioen, zoals de vakbonden reeds jaren eisen. Zij die het daarmee moeten doen, zullen dan na hun vijfenzestigste wel moeten door werken om te kunnen overleven. Werken dus totdat je er dood bij valt. Zo lost het probleem van de vergrijzing zichzelf op.



8. Zich permanent herscholen op maat
van de patroons

De patroons willen dat de oudere werklozen even mobiel zijn als de jongeren en dat ze van de ene naar de andere job kunnen schuiven (via meestal een periode aan de dop). Dat heet jobrotatie. Maar dan moet je je permanent herscholen om onmiddellijk die nieuwe job uit te kunnen voeren zonder dat de patroon je nog moet opleiden (en daarvoor de kosten betalen). In de regeringsverklaring heet dat: "het opdrijven van de investeringen in opleiding en vorming gedurende de ganse loopbaan met bijzondere aandacht voor de oudere werknemers".

Onze jongeren én de minder jongeren moeten leren wat de patroons nuttig vinden. Gedaan dus met studeren wat je interessant vindt, wat maatschappelijk nuttig is.. En de ouderen moeten niet meer afkomen met: het is genoeg geweest. Met je prestaties van permanente herscholing zal rekening gehouden worden bij beloning en ook voor nieuwe tewerkstelling in geval van herstructurering. Geen zekerheden meer over je loopbaan. Alles wordt op elk ogenblik van je leven opnieuw beoordeeld. Streven en blijven streven



9. Baremieke loonsverhogingen afbouwen

Ze schrijft: "Het verminderen van de loonspanning tussen jongeren en ouderen door het gradueel integreren van criteria, andere dan leeftijd en anciënniteit, in loonbarema's en door het afbouwen van het gewicht van de factor leeftijd in het verloningsbeleid." Uiteraard zal dit gebeuren door de lonen van de ouderen omlaag te halen. Dit is een aanslag ­ die je al op jongere leeftijd treft - tegen iets extreem belangrijk is: een geplande, voorzienbare opbouw van je loon/carrière.

10. Een aanval
tegen alle werkers,
ook tegen de jongeren

De regering wil "een herschikking van de lastenverlagingen ten voordele van de oudere werknemers en in het bijzonder van oudere werknemers die overstappen van een zware arbeid op een lichtere en aangepastere job of van oudere werknemers met lage lonen". Weer een cadeau voor de patroons. Maar die maatregelen scheppen geen nieuwe jobs. Ze bevoordelen de oudere tegenover de jongere werknemers.

Dat is overigens het resultaat van alle hierboven opgesomde maatregelen in verband met het brugpensioen. Gevolg: terwijl de ouders zich te pletter werken tot hun 65ste, blijven hun kinderen werkloos of gaan ze van de ene interim- naar de andere nepjob.

Hoe de regering zich liet inspireren door de patroons

"De kern van leeftijdsbewust personeelsbeleid is 'waar voor zijn geld' en 'geld voor zijn waar' als uitgangspunt. De vergrijzing is misschien de aanleiding om gezonde principes van resultaatgericht personeelsbeleid in te voeren", zo zegt het VOKA. Of nog duidelijker: "Het automatisme dat een oudere werknemer een dure werknemer is, moet worden doorbroken. Loon naar leeftijd is discriminerend. Loon naar werken, moet de regel worden."

In het Masterplan van het VBO (Verbond van Belgische Ondernemingen) heet dit zo: "Daarnaast moet de loonkost aangepast worden aan de wijzigingen in productiviteit via maatregelen tot afbouw van de leeftijdsbarema's."

Dat Masterplan trekt ook elders ten strijde tegen de zekerheid van een loopbaan: "De arbeidsrechterlijke bescherming vormt in een aantal gevallen een hinderpaal om ouderen in dienst te houden en/of te muteren naar andere functies. Deze arbeidsrechterlijke bescherming moet. worden aangepast: 1°() overplaatsing naar een andere functie moet niet automatisch worden beschouwd als een eenzijdige wijziging van de arbeidsovereenkomst; 2° werknemer en werkgever toelaten in afwijking op hogere rechtsbronnen eigen keuzes te maken inzake arbeidsvoorwaarden en verloningsbeleid; 3° meer mogelijkheden en soepeler regels op terbeschikkingstelling en pooling van werknemers."