Euthanasie, waar eindigt het?

[Rudysfonduehuisje]

Hilversum – Artsen verzwijgen bijna de helft van de gevallen van euthanasie. [size=6]Jaarlijks beëindigen artsen bovendien negenhonderd levens zonder dat de patiënt het hiertoe vereiste verzoek deed[/size]. Het totale aantal euthanasiegevallen is na jaren van toename gestabiliseerd op circa 3800 per jaar.
Dit zijn de belangrijkste bevindingen uit het rapport Medische besluitvorming aan het einde van het leven, verslag van een terugkerend grootschalig onderzoek naar de euthanasiepraktijk in Nederland onder leiding van de hoogleraren P. van der Maas en G. van der Wal. Het is uitgevoerd in opdracht van het ministerie van VWS en Justitie.

Stervenshulp

Levensbeëindigend handelen zonder verzoek mag officieel geen euthanasie heten. Het onderzoek maakt duidelijk dat het overgrote deel van deze gevallen onder de noemer ‘stervenshulp’ valt. De patiënt is al aan het doodgaan en is precies daarom vaak niet meer in staat een verzoek om euthanasie te uiten. De arts meent dan te kunnen helpen door het intreden van de dood te versnellen, voor het sterfproces echt ontluisterend of nog pijnlijker wordt.

Hoewel de wetgever altijd begrip heeft geuit voor deze groep, wordt levensbeëindiging zonder verzoek vrijwel nooit door de arts gemeld. Dit omdat hij zich juridisch gezien zo goed als zeker heeft schuldig gemaakt aan moord. De onderzoekers noemen deze ontwikkeling “niet zonder risico’s” en pleitten voor een meldingsprocedure die zich beter voor deze gevallen leent.

Verzwijgen

Het aantal gemelde feitelijke euthanasiegevallen is sinds 1990 wel toegenomen van achttien tot 54 procent. Verzwijgen is echter nog altijd een verleidelijk alternatief, met name wanneer de arts denkt dat hij niet alle zorgvuldigheidscriteria goed in acht heeft genomen. Van der Maas en Van der Wal concluderen dan ook dat de toetsingsprocedure haar doelstelling, meer melding vooral, nog niet heeft bereikt.

Kritiek OM op euthanasiewet

Bij die conclusie sluiten uitlatingen van de voorzitter van het college van procureurs-generaal, De Wijkerslooth, nauw aan. In het rapport staat dat hij “de dichotomie (tweedeling) tussen vervolging voor moord of doodslag of helemaal niet vervolgen niet ideaal'' vindt, omdat het OM geen mogelijkheden heeft ,,voor tussenliggende sancties''. De Wijkerslooth wilde deze kritiek op de euthanasiewet vandaag nog niet toelichten, omdat hij wil wachten tot minister Donner van Justitie met een reactie op het rapport komt.


Bron: Katholiek Nederland

[Dies]

Oorspronkelijk geplaatst door Rudysfonduehuisje

Jaarlijks beëindigen artsen bovendien negenhonderd levens zonder dat de patiënt het hiertoe vereiste verzoek deed[/size].

En hoe kan men in hemelsnaam zo'n cijfer zelfs nog maar bij benadering weten? Vraagt men nadien misschien aan de patiënt of het tegen zijn wil was

[Rudysfonduehuisje]

"Dit zijn de belangrijkste bevindingen uit het rapport Medische besluitvorming aan het einde van het leven, verslag van een terugkerend grootschalig onderzoek naar de euthanasiepraktijk in Nederland onder leiding van de hoogleraren P. van der Maas en G. van der Wal. Het is uitgevoerd in opdracht van het ministerie van VWS en Justitie."

Lees het hele artikel... men zal vooral uitgegaan zijn van bevragingen bij de artsen zelf...

[merel]

Wat is nu het punt?

Dat een euthanasiewetgeving er niet mag zijn?
Dat het verboden moet worden?

Denk je dat die "900" gevallen er dan niet zullen zijn?

Wat ik me eigenlijk wel afvraag is, wat als iemand een zwaar ongeval heeft, met onvermijdelijk fatale afloop en deze wordt een tijdje kunstmatig in leven gehouden (om bvb orgaantransplantaties mogelijk te maken). Valt deze dan onder de euthanasiewetgeving? Of wordt deze persoon in de statistieken dan opgenomen als een geeuthanaseerd persoon?

[Godfried]

Oorspronkelijk geplaatst door merel

Wat is nu het punt?

Dat een euthanasiewetgeving er niet mag zijn?
Dat het verboden moet worden?

Precies!

[merel]

Ok, van jouw verwacht ik niks anders.

[Rudysfonduehuisje]

Oorspronkelijk geplaatst door merel

Wat is nu het punt?

Dat een euthanasiewetgeving er niet mag zijn?
Dat het verboden moet worden?

Denk je dat die "900" gevallen er dan niet zullen zijn?

Wat ik me eigenlijk wel afvraag is, wat als iemand een zwaar ongeval heeft, met onvermijdelijk fatale afloop en deze wordt een tijdje kunstmatig in leven gehouden (om bvb orgaantransplantaties mogelijk te maken). Valt deze dan onder de euthanasiewetgeving? Of wordt deze persoon in de statistieken dan opgenomen als een geeuthanaseerd persoon?

Iemand die kunstmatig in leven wordt gehouden voor orgaantransplantatie is reeds klinisch dood. Dit heeft dus niks met euthanasie te maken.

Ook kan het zijn dat de dokters in een uitlichtloze situatie hun levensrekkende medische behandelingen staken, zich enkel nog met pijnbestrijding bezig houden en de patient rustg laten sterven. Dit wordt wel eens 'passieve euthanasie' genoemd. Maar ook dit stat los van de euthanasiewetgeving, waar men doelt op actieve levensbeëindiging.

Wat was mijn bedoeling nu? Ook zonder de euthanasiewetgeving zouden die 900 gevallen warschijnlijk ook plats gehad hebben. Het was enkel mijn bedoeling om tot nadenken aan te zetten. We verleggen steeds onze grenzen, de mens wil steeds ingrijpender zijn eigen leven beheersen. Ik vind dat we nauwlettend moeten oppassen en rekening moeten houden met de gevaren, want voor sommigen verschuift de norm wel heel sterk, zoals bv. dokters die denken alleen te kunnen handelen. Wat als deze normen nog verder opschuiven en men er bv. aan denkt om zwaar mentaal gehandicapten te euthanaseren? Of afhankelijke, hulpbehoevende bejaarden, omdat ze tocch maar een last zijn? Ik zeg niet dat men dat dan wettelik zou toelaten, maar in sommige geesten zou het idee kunnen opkomen dat dit perfect ethisch te rechtvaardigen valt.

[Dies]

Men moet ook eens indachtig houden dat de gemiddelde leeftijd alsmaar stijgt en dat dit geen natuurlijk proces is, maar een door mens zelf veroorzaakte evolutie. Een rechtstreeks gevolg (en tevens een oorzaak) van dit is dat er vaak mensen op kunstmatige wijze in leven gehouden worden.
Godfried, waarom mag de mens wel op kunstmatige wijze zijn leven verlengen tot in het oneindige toe, maar mag er aan dat leven geen einde gemaakt worden?
Iedereen heeft recht om een eind aan zijn leven te maken !

[Godfried]

Oorspronkelijk geplaatst door Dies

Godfried, waarom mag de mens wel op kunstmatige wijze zijn leven verlengen tot in het oneindige toe, maar mag er aan dat leven geen einde gemaakt worden?
Iedereen heeft recht om een eind aan zijn leven te maken !

Wat gij beschrijft is therapeutische hardnekkigheid en valt helemaal niet onder de noemer euthanasie Therapeutische hardnekkigheid is moreel onaanvaardbaar, net zoals het actief beëindigen van iemands leven, om welke reden dan ook.

[Dies]

Mag een mens volgens u een einde maken aan zijn eigen leven? (maw zelfmoord plegen)

[Indobelg]

Oorspronkelijk geplaatst door Godfried

Precies!

Beste Godfried, je meent het goed, maar je hebt blijkbaar nog maar weinig aan de lijve ondervonden waarom sommige mensen smeken om hun te doden (euthanasie dus)
In een andere topic in dit forum heb ik beschreven wat ik heb meegemaakt nadat de islamitische bommen waren ontploft in Bali (Indonesië) op 12 oktober 2002.
Niet alleen heb ik toen voor de eerste keer in mijn leven darmen gezien die uit de buik van een mannelijke (Australische) toerist puilden, (hij is ter plaatse, liggend op straat, gestorven terwijl ik zijn hand vasthield) maar ik heb ook een Australisch meisje tegen mij aangedrukt opdat haar darmen niet uit haar buik zouden vallen. Haar benen zaten onder een stuk beton dacht ik. Dat was inderdaad waar, maar wat ik niet wist was dat haar benen door dat blok beton al geamputeerd waren. (het was pikdonker en enkel de vlammen van de explosie gaven een beetje licht) Ook zij is gestorven.
Deze mensen smeekten mij om hun te helpen sterven. Ze wilden niet meer leven. Gelukkig zijn ze vlug gestorven.

Andere zwaargewonden die nog leefden werden naar een aantal hospitalen in Bali gebracht. Sommigen hadden geen gezicht meer, dwz de huid van hun gezicht was weg. Er was toen niet genoeg morfine in Bali, en die mensen leden verschrikkelijke pijn.
Pas toen de Australische militaire vliegtuigen morfine brachten (en in het begin enkel voor Australische slachtoffers !!) was er weer een voorraad.

Je moet begrijpen dat er verschrikkelijke paniek was in alle hospitalen van Bali. Die hospitalen zijn daar niet op voorzien. Het lijkenhuisje was al vol, en de elektriciteit werkte niet meer, dus al de lijken in het lijkenhuisje begonnen vreselijk te stinken, uren in de wind. Dat komt ook omdat wij hier in de tropen leven en het dag en nacht 28 graden warm is.
De elektrische stroomgenerator werd enkel gebruikt voor de operatiezalen. Het openbaar elektriciteitsnet was kapot door de bommen.
Typisch voor een ontwikkelingsland zoals Indonesië heeft men dan de andere lijken maar op het grasveld voor de ingang van het hospitaal gelegd.
Niet alleen volledige lijken, maar ook hoofden, handen, stukken borst, een been, een voet, enzovoort.
De loslopende honden (en zo zijn er veel in Bali) grepen soms een been en renden weg. Onmogelijk tegen te houden, die honden.

Wat nu euthanasie betreft : ik zal nooit vergeten hoe ik een Indonesisch meisje geholpen heb. Ik kende haar. Toen ik in het hospitaal van Denpasar aankwam met de lijken van die twee Australische toeristen zei een verpleegster tegen mij (ik kende die verpleegster al lang) : “Weet je dat A. hier ook ligt ?”
Zo kwam ik in de zaal terecht waar A. lag. A. was een heel mooi meisje, maar nu was haar gezicht vreselijk verbrand en ze was haar beide benen kwijt.
Ze smeekte mij om te sterven want, zo zei ze, zelfs als ze ooit zou genezen zou ze nooit een goede man kunnen krijgen. Ze was 21 jaar, ongehuwd, en nog maagd. Haar godsdienst was islam maar ze droeg nooit een hoofddoek.
Terwijl A. en andere patiënten in die zaal kreunden en gilden van de pijn, en zeer vele patiënten gewoon op de vloer lagen omdat er niet genoeg bedden waren, heb ik haar beloofd dat ik haar zou helpen sterven.
Ik ben terug naar huis gegaan en ik heb het gif van de Dayaks bereid. Ik heb geleerd van de Dayak stammen in Indonesisch Borneo hoe men het dodelijk gif van de pijlpunten die uit de blaaspijp komen moet bereiden.
Dan ben ik terug naar het hospitaal gegaan en ik heb haar het gif toegediend. Het is een pijnloos gif, dat veel gelijkenis vertoont in zijn samenstelling met cyanide.
Ze bedankte mij en ze is vredig gestorven.
Natuurlijk kwam er geen autopsie.

Godfried, wat zou jij gedaan hebben in mijn geval ?

[alpina]

@Godfried

Vind jij het niet kunnen dat een mens zelf mag beslissen of hij/zij wil sterven? Als ik nu bv al 5jaar in een rusthuis lig te niksen en zelf wil sterven, in gedachte genomen dat ik nog over mijn volledige verstandelijke vermogens beschik, vind jij dat dan immoreel??

Als dat immoreel is dan is het ook immoreel dat een mens ingrijpt om iemand zijn leven te verlengen terwijl dat eigenlijk volgens de natuur al lang had moeten beeindigd zijn.

Dat klinkt natuurlijk allemaal heel cru maar eigenlijk is het wel zo.

[Sisyphus]

Oorspronkelijk geplaatst door Rudysfonduehuisje

Hilversum – Artsen verzwijgen bijna de helft van de gevallen van euthanasie. [size=6]Jaarlijks beëindigen artsen bovendien negenhonderd levens zonder dat de patiënt het hiertoe vereiste verzoek deed[/size]. Het totale aantal euthanasiegevallen is na jaren van toename gestabiliseerd op circa 3800 per jaar.
Dit zijn de belangrijkste bevindingen uit het rapport Medische besluitvorming aan het einde van het leven, verslag van een terugkerend grootschalig onderzoek naar de euthanasiepraktijk in Nederland onder leiding van de hoogleraren P. van der Maas en G. van der Wal. Het is uitgevoerd in opdracht van het ministerie van VWS en Justitie.

Stervenshulp

Levensbeëindigend handelen zonder verzoek mag officieel geen euthanasie heten. Het onderzoek maakt duidelijk dat het overgrote deel van deze gevallen onder de noemer ‘stervenshulp’ valt. De patiënt is al aan het doodgaan en is precies daarom vaak niet meer in staat een verzoek om euthanasie te uiten. De arts meent dan te kunnen helpen door het intreden van de dood te versnellen, voor het sterfproces echt ontluisterend of nog pijnlijker wordt.

Hoewel de wetgever altijd begrip heeft geuit voor deze groep, wordt levensbeëindiging zonder verzoek vrijwel nooit door de arts gemeld. Dit omdat hij zich juridisch gezien zo goed als zeker heeft schuldig gemaakt aan moord. De onderzoekers noemen deze ontwikkeling “niet zonder risico’s” en pleitten voor een meldingsprocedure die zich beter voor deze gevallen leent.

Verzwijgen

Het aantal gemelde feitelijke euthanasiegevallen is sinds 1990 wel toegenomen van achttien tot 54 procent. Verzwijgen is echter nog altijd een verleidelijk alternatief, met name wanneer de arts denkt dat hij niet alle zorgvuldigheidscriteria goed in acht heeft genomen. Van der Maas en Van der Wal concluderen dan ook dat de toetsingsprocedure haar doelstelling, meer melding vooral, nog niet heeft bereikt.

Kritiek OM op euthanasiewet

Bij die conclusie sluiten uitlatingen van de voorzitter van het college van procureurs-generaal, De Wijkerslooth, nauw aan. In het rapport staat dat hij “de dichotomie (tweedeling) tussen vervolging voor moord of doodslag of helemaal niet vervolgen niet ideaal'' vindt, omdat het OM geen mogelijkheden heeft ,,voor tussenliggende sancties''. De Wijkerslooth wilde deze kritiek op de euthanasiewet vandaag nog niet toelichten, omdat hij wil wachten tot minister Donner van Justitie met een reactie op het rapport komt.


Bron: Katholiek Nederland

Het grote morele dillema van gelovigen inzake euthanasie is dat zònder wet de weg opengelegd wordt voor clandestiene moord. En dat is uiteraard veel erger. Het doodspuiten van mensen, zonder enige vorm van controle. En dan maar dwepen met het argument van het hellend vlak tegen euthanasie. Of, hoe selectief kritisch en hypocriet men kan zijn.

Er is voor gelovigen trouwens geen enkel bijbels argument tegen euthanasie.

TS

[De Rode Willem]

Beste Godfried, je meent het goed, maar je hebt blijkbaar nog maar weinig aan de lijve ondervonden waarom sommige mensen smeken om hun te doden

Vanuit de vrijwilligerspraktijk van mijn echtgenote in de palliatieve thuiszorg heb ik nog geen enkele vraag naar euthanasie vernomen. Integendeel de patienten die op voorhand hun euthanasieaanvraag hadden overgemaakt aan dokter en familie hebben die aanvraag terug ingetrokken op het moment dat euthanasie zou moeten worden uitgevoerd.

Want het is duidelijk dat heel veel mensen naar euthanasie vragen in ongunstige psychische omstandigheden. Men is bang. Bang van de dood maar vooral voor het verlies van de zelfstandigheid. Ook voor het verlies van vrienden. Men vreest een last te worden voor de familie. Daar bovenop komt de vrees naar de zingeving van het leven.

Vanuit de palliatieve praktijk is het dan ook zeer frequent waargenomen dat de vraag naar euthanasie wegneemt door het opheffen van deze angsten. Goede palliatieve zorg neemt de verzorgende taak volledig uit handen van de naasten. Dit betekent in de thuiszorg dat de verplegenden en andere zorgverstrekkers soms meermaals het bed uit moeten. Ook wordt de familie ingeschakeld en betrokken bij het ganse afscheidsproces. Hierdoor krijgt de zieke niet het gevoel verlaten te zijn door alles en iedereen. Ook worden de zorgen, angsten en pijnen bespreekbaar. Lichamelijk heb ik persoonlijk nog niet meegemaakt dat met de huidige stand van de medische wetenschap de pijn niet kan weggenomen worden. Door dit ganse proces van begeleiding krijgt de zieke ook de kans om te denken aan de zingeving van zijn leven in die moeilijke momenten.

Als er ooit aan euthanasie wordt gedacht kan die alleen verantwoord zijn na een palliatieve filter. De belgische wet heeft daar alle kansen gemist om de mens echt een waardig einde te gunnen.

Want nu laat men direct de gemakkelijkheidsoplossing toe. Men kan zich laten doodspuiten als een hond. Onder het mom van de ultieme persoonlijke vrijheid heeft de belgische euthanasiewetgeving de waarde van het menselijke leven gedegradeerd tot dat van een overbodig huisdier. Hoe kan een progressief denkend mens, met aandacht voor de waardigheid van het leven zich laten verleiden tot een wet waar mensen worden afgemaakt als beesten. In welke maatschappij leven wij als het gemakkelijker wordt voor de dood te kiezen dan te mogen rekenen op de verantwoordelijkheden van de familie en vrienden om op de meest moeilijke momenten van het leven een beetjes steun te krijgen. Hoe ziek moeten wij ons voelen als wij zo druk bezig zijn met druk bezig zijn dat wij "geen tijd" meer kunnen maken om stervende familieleden bij te staan en te steunen in de moeilijke momenten ? Lang leve de individuele vrijheid, ikke ikke en de rest kan zich laten stikke.

[Sisyphus]

Oorspronkelijk geplaatst door De Rode Willem

Vanuit de vrijwilligerspraktijk van mijn echtgenote in de palliatieve thuiszorg heb ik nog geen enkele vraag naar euthanasie vernomen. Integendeel de patienten die op voorhand hun euthanasieaanvraag hadden overgemaakt aan dokter en familie hebben die aanvraag terug ingetrokken op het moment dat euthanasie zou moeten worden uitgevoerd.

Want het is duidelijk dat heel veel mensen naar euthanasie vragen in ongunstige psychische omstandigheden. Men is bang. Bang van de dood maar vooral voor het verlies van de zelfstandigheid. Ook voor het verlies van vrienden. Men vreest een last te worden voor de familie. Daar bovenop komt de vrees naar de zingeving van het leven.

Vanuit de palliatieve praktijk is het dan ook zeer frequent waargenomen dat de vraag naar euthanasie wegneemt door het opheffen van deze angsten. Goede palliatieve zorg neemt de verzorgende taak volledig uit handen van de naasten. Dit betekent in de thuiszorg dat de verplegenden en andere zorgverstrekkers soms meermaals het bed uit moeten. Ook wordt de familie ingeschakeld en betrokken bij het ganse afscheidsproces. Hierdoor krijgt de zieke niet het gevoel verlaten te zijn door alles en iedereen. Ook worden de zorgen, angsten en pijnen bespreekbaar. Lichamelijk heb ik persoonlijk nog niet meegemaakt dat met de huidige stand van de medische wetenschap de pijn niet kan weggenomen worden. Door dit ganse proces van begeleiding krijgt de zieke ook de kans om te denken aan de zingeving van zijn leven in die moeilijke momenten.

Als er ooit aan euthanasie wordt gedacht kan die alleen verantwoord zijn na een palliatieve filter. De belgische wet heeft daar alle kansen gemist om de mens echt een waardig einde te gunnen.

Want nu laat men direct de gemakkelijkheidsoplossing toe. Men kan zich laten doodspuiten als een hond. Onder het mom van de ultieme persoonlijke vrijheid heeft de belgische euthanasiewetgeving de waarde van het menselijke leven gedegradeerd tot dat van een overbodig huisdier. Hoe kan een progressief denkend mens, met aandacht voor de waardigheid van het leven zich laten verleiden tot een wet waar mensen worden afgemaakt als beesten. In welke maatschappij leven wij als het gemakkelijker wordt voor de dood te kiezen dan te mogen rekenen op de verantwoordelijkheden van de familie en vrienden om op de meest moeilijke momenten van het leven een beetjes steun te krijgen. Hoe ziek moeten wij ons voelen als wij zo druk bezig zijn met druk bezig zijn dat wij "geen tijd" meer kunnen maken om stervende familieleden bij te staan en te steunen in de moeilijke momenten ? Lang leve de individuele vrijheid, ikke ikke en de rest kan zich laten stikke.

Wat je schrijft is een leugen. Zuster Leontine zegt zelf openlijk dat de vraag naar euthanasie geen pseudo-vraag is. Er zijn trouwens duizenden gevallen per jaar.

Je kan mensen geen levensplicht opdringen. Als jij je laatste dagen wil creperen aan een terminale botkanker, ga je gang. Maar onthou het mij niet door je christelijk paternalisme en therapeutische hardnekkigheid op te dringen.

Kan je mensen levensplicht opdringen?

[De Rode Willem]

@ Sissi fus
Hoe kunt U zo pertinent beweren :

Wat je schrijft is een leugen.

Wat weet zuster Leontien omtrent de praktijk van mijn echtgenote ? Ik kan U met het hand op het hart zeggen dat de beschrijving van mijn ervaring geen enkele leugen bevat ! Natuurlijk moet U alles in de juiste context plaatsen. Mijn echtgenote heeft tot hier toe ongeveer een 60 tal terminale patiënte begeleid over een periode van 6 jaar. Als men de ervaringen op oncologische afdelingen van grote ziekenhuizen bekijkt wordt een dergelijke ervaring opgedaan binnen de maand. Dat daar gevallen tussenzitten waar palliatieve zorg waarschijnlijk ook niet echt een oplossing biedt tot de laatste uren van de patient lijkt mij normaal. Doch ook mensen die dagelijks op dergelijke afdelingen actief zijn bevestigen dat een degelijke omringing van de patient door zijn familie en vrienden de vraag naar euthanasie sterk doet dalen.

Je kan mensen geen levensplicht opdringen. Als jij je laatste dagen wil creperen aan een terminale botkanker, ga je gang. Maar onthou het mij niet door je christelijk paternalisme en therapeutische hardnekkigheid op te dringen.

Misschien ligt het feit dat anderen van leugens beschuldigt in het feit dat u zelf zo vlotjes liegt. Ik heb nooit beweerd dat men christelijk paternalisme en therapeutische hardnekkigheid moet opdringen ! Alleen al het feit dat u dergelijke begrippen in verband brengt met palliatieve zorg is het bewijs dat U niet weet waarover u raaskalt. De ethische commissie die de euthanasiewet voorbereide, onder leiding van Wim Distelmans, heeft geadviseerd deze palliatieve filter in de wet in te bouwen. Prof Distelmans heeft dit jaar de Ark prijs voor het vrije woord gekregen. De goede man heeft de palliatieve zorg in België helpen op poten zetten en toch gepleit voor euthanasie als een recht.

Bovendien stelt U compleet de verkeerde vraag. De vraag is of wij onszelf een wettelijk schaamlapje mogen voorhouden om ons geweten te sussen dat wij in een maatschappij leven die mensen dwingt anderen te vragen om hen te helpen bij zelfmoord. Als U dat niet gelooft moet U eens een tijdje spenderen om het relaas van Distelmans op te zoeken op internet. Of van Professor Ben CRUL, specialist pijnbestrijding van het academisch ziekenhuis Nijmegen. Hij is overtuigd dat palliatieve zorg met ondermeer efficiënte pijnbestrijding veel vragen naar euthanasie wegneemt. "De euthanasieaanvraag daalt naarmate de pijnbestrijding en de liefdevolle verzorging toenemen" stelt CRUL.

Dus stel ik de vraag mogen wij de mensen de zelfmoord indwingen omdat wij onze verantwoordelijkheden niet meer willen opnemen ?

[Sisyphus]

Oorspronkelijk geplaatst door De Rode Willem

@ Sissi fus
Hoe kunt U zo pertinent beweren :

Wat weet zuster Leontien omtrent de praktijk van mijn echtgenote ? Ik kan U met het hand op het hart zeggen dat de beschrijving van mijn ervaring geen enkele leugen bevat ! Natuurlijk moet U alles in de juiste context plaatsen. Mijn echtgenote heeft tot hier toe ongeveer een 60 tal terminale patiënte begeleid over een periode van 6 jaar. Als men de ervaringen op oncologische afdelingen van grote ziekenhuizen bekijkt wordt een dergelijke ervaring opgedaan binnen de maand. Dat daar gevallen tussenzitten waar palliatieve zorg waarschijnlijk ook niet echt een oplossing biedt tot de laatste uren van de patient lijkt mij normaal. Doch ook mensen die dagelijks op dergelijke afdelingen actief zijn bevestigen dat een degelijke omringing van de patient door zijn familie en vrienden de vraag naar euthanasie sterk doet dalen.

Misschien ligt het feit dat anderen van leugens beschuldigt in het feit dat u zelf zo vlotjes liegt. Ik heb nooit beweerd dat men christelijk paternalisme en therapeutische hardnekkigheid moet opdringen ! Alleen al het feit dat u dergelijke begrippen in verband brengt met palliatieve zorg is het bewijs dat U niet weet waarover u raaskalt. De ethische commissie die de euthanasiewet voorbereide, onder leiding van Wim Distelmans, heeft geadviseerd deze palliatieve filter in de wet in te bouwen. Prof Distelmans heeft dit jaar de Ark prijs voor het vrije woord gekregen. De goede man heeft de palliatieve zorg in België helpen op poten zetten en toch gepleit voor euthanasie als een recht.

Bovendien stelt U compleet de verkeerde vraag. De vraag is of wij onszelf een wettelijk schaamlapje mogen voorhouden om ons geweten te sussen dat wij in een maatschappij leven die mensen dwingt anderen te vragen om hen te helpen bij zelfmoord. Als U dat niet gelooft moet U eens een tijdje spenderen om het relaas van Distelmans op te zoeken op internet. Of van Professor Ben CRUL, specialist pijnbestrijding van het academisch ziekenhuis Nijmegen. Hij is overtuigd dat palliatieve zorg met ondermeer efficiënte pijnbestrijding veel vragen naar euthanasie wegneemt. "De euthanasieaanvraag daalt naarmate de pijnbestrijding en de liefdevolle verzorging toenemen" stelt CRUL.

Dus stel ik de vraag mogen wij de mensen de zelfmoord indwingen omdat wij onze verantwoordelijkheden niet meer willen opnemen ?

Zuster Leontine heeft zich met de euthanasiekwestie grondig bezig gehouden. Uiteraard is 90% door PZ op te vangen, daarover is iedereen het eens, maar erken tenminste dat je met een pakweg 10% gevallen zit waar PZ tekort komt. En dat erkent ook zuster Leontine, die zelf altijd in de PZ gewerkt heeft en eerst tegenstandster was van euthanasie. Niet alle leed is tot nul te reduceren. En uw praktijk is niet de enige realiteit! Gaat u uw beperkt werkterrein projecteren op de algemene situatie?
Bovendien krijgt u nauwelijks vraag in uw praktijk omdat u sowieso afwijzend staat tegenover euthanasie, u krijgt dus de uitkomst die u vooropgesteld heeft. En dan maar dwepen met Wim Distelmans ; hij en Hugo Van den Enden zouden huiveren van uw instelling: het wegwuiven van die 10% ernstige gevallen die met PZ niet geholpen kunnen worden. Tenzij u bij deze erkent dat niet alles door PZ kan opgevangen worden, maar dat was uit bovenstaande niet duidelijk.

Uw verwijzing naar zelfmoord is trouwens compleet naast de kwestie: euthanasie is altijd op eigen verzoek, anders praten we over levensbeëindiging van wilsonbekwamen.
Moord is doding in strijd met de wet, als euthanasie gelegaliseerd is, is het uiteraard geen moord meer. Van moord spreken we in een situatie waaruit de CVP jaren de euthanasievraag weggewuifd heeft, en daarmee een situatie bestendigde waarin mensen ongecontroleerd doodgespoten werden. Wilt u terug naar die toestand?

[De Rode Willem]

hij en Hugo Van den Enden zouden huiveren van uw instelling

Heb ik niet gemerkt op de verschillende lezingen die ik van Distelmans heb bijgewoond. Meestal kwam onze meningen omtrent euthanasie relatief sterk overeen.

maar erken tenminste dat je met een pakweg 10% gevallen zit waar PZ tekort komt

Mag ik dit aangrijpen om openlijk te twijfelen aan uw capaciteit om te lezen wat er staat ! Ik heb nooit gezegd dat euthanasie niet mag kunnen maar wel dat het pas na een palliatieve filter zou mogen worden overwogen. Dan zijn wij zeker dat wij alleen die 10 % mensen die niet door palliatieve kunnen geholpen worden zullen doodspuiten.

En uw praktijk is niet de enige realiteit! Gaat u uw beperkt werkterrein projecteren op de algemene situatie?

Waar zou ik dat nu weer beweerd hebben ? Ik stelde toch dat op een oncologische afdeling van een ziekenhuis de ervaring die mijn echtgenote heeft opgebouwd op 6 jaar waarschijnlijk op een maand opdoet. Als U dat mistaald naar dat ik mij ervaring als enige realiteit zie dan vrees ik dat ik openlijk mag twijfelen aan uw vermogen tot begrijpend lezen.

Bovendien krijgt u nauwelijks vraag in uw praktijk omdat u sowieso afwijzend staat tegenover euthanasie, u krijgt dus de uitkomst die u vooropgesteld heeft.

Mag ik U erop wijzen dat ik duidelijk stel dat het de praktijk van mijn echtgenote is ! U weet niet wat de houding van mijn echtgenote is omtrent euthanasie. Op wat zou U zich dan kunnen baseren om te stellen dat zij de reactie krijgt die zij uitlokt. Nogthans lag daar de verwijzing die mijn beweringen inderdaad zouden kunnen relativeren. Mijn echtgenote doet aan palliatieve thuiszorg. Dat impliceert patiënten die in een zodanige toestand zijn dat zij thuis kunnen verzord worden. Dus de extreem zware gevallen waar een permanente medische monitoring vereist is komen wij inderdaad niet tegen. En hoogst waarschijnlijk zijn de patienten die thuis verzorgd worden dus minder "erg" dan die die een hospitaal nodig hebben. Bovendien is er thuis een veel gemoedelijkere sfeer en altijd iemand van de familie die de zorgen op zich neemt. Dus duidelijk een psychologisch beter klimaat dan in een anoniem hospitaal !

Deze kans op relativering hebt U overduidelijk laten liggen, waarmee U ook bewijst dat U niet echt inhoudelijk sterk staat op dit gebied.

Uw verwijzing naar zelfmoord is trouwens compleet naast de kwestie: euthanasie is altijd op eigen verzoek

Hoe noemt U dan zelf het initiatief nemen om te sterven ? Ik zelfmoord en samen met mij waarschijnlijk een hele hoop mensen. Dat progressieven en zelfbeschikkingsfetisjisten liever niet geconfronteerd worden met de harde nomenclatuur kan ik best aannemen. Ook mijn terminologie doodspuiten kunnen de meeste voorstanders niet echt aan. Ook al gebeurt de wettelijke toegelaten zelfgevraagde doding van de patiënt met een inspuiting.

Op andere threads op dit forum tracht U de buitenwereld te overtuigen van uw filosofische kunsten, probeer dan eens te filosoferen waarom een kat geen kat mag genoemd worden in de kwestie van de doding op aanvraag van zieken door het toedienen van injecties ?

[merel]

Waar ik het moeilijk mee heb is dat tegenstanders iedereen willen verplichten het niet te doen.
Terwijl een voorstander niemand wil verplichten het te doen.

Dus enkel de voorstanders willen de vrije keuze garanderen?

Het lijkt me dan ook plausibeler voorstander te zijn.

[Sisyphus]

Beste Willem,

U trekt fel van leer tegen het zelfbeschikkingsrecht en probeert vanuit uw eigen christelijke moraal de vraag tot euthanasie sterk te minimaliseren. En u ging in uw eenzijdig betoog voorbij aan een andere realiteit, vandaar dat ik verwees naar het oordeel van zuster Leontine die toegeeft dat euthanasie geen pseudo-vraag is.

U trapt een open deur in wanneer u zegt dat ik de kans op relativering heb laten liggen. Thuiszorg, hoe belangrijk en menselijk ook, relativeert de noodzaak tot euthanasie in bepaalde gevallen niet. Ze heft het ondraaglijk en uitzichtsloos lijden niet op.
U geeft zelf toe dat de extreem zware gevallen aan uw echtgenote voorbij gaan. Maar ik betwijfel dat sterk. De zogenaamde passieve euthanasie gebeurt evenzeer thuis (kan ik van getuigen), en mensen met een terminale botkanker hebben evenzeer het recht om thuis te sterven, wat ook gebeurt.

Als ik spreek over therapeutische hardnekkigheid dan baseer ik mij niet op uw concreet geval aangezien ik dat niet kan evalueren. Waarop ik mij baseer werd onlangs nog bevestigd : ten eerste de christelijke overtuiging dat de beslissing tot levenseinde niet bij de patient of arts ligt, maar bij god. Ten tweede de typische mentaliteit bij ziekhuizen om levens eindeloos te rekken (komt hen financieel voordelig uit). Ten derde de weigering van Katholieke ziekenhuizen om euthanasie toe te passen en met ontslag van de arts te dreigen, in de hand gewerkt door een oproep van een Kardinaal. En daartegen heeft Distelmans onlangs nog gereageerd.
De christelijke praktijk staat sowieso reeds afwijzend tegenover euthanasie, men krijgt dus de uitkomst die men vooropgesteld heeft: geen vragen binnen onze muren (wat ook een leugen is). U staat zelf niet in die praktijk, maar u deelt de mentaliteit wel. En die is voor mijn part ten gronde immoreel.

U zegt : 'patienten hadden hun aanvraag tot euthanasie terug ingetrokken op het moment dat ze zou moeten worden uitgevoerd'. Hoe ernstig zijn die specifieke gevallen? En gaat u in uw betoog voorbij aan hen die ze niet terug ingetrokken hebben (de gevallen buiten jullie christelijke leefwereld)?
Ik heb het over mensen die een schriftelijk verzoek doen en die elk jaar opnieuw verlengen. Uiteraard zullen er mensen zijn die van gedacht veranderen, en die later nog levenskansen krijgen. Maar, de feiten zijn de volgende, wat blijkt uit de evaluaties in Nederland en onlangs door Vermeersch in het verkiezingdebat op de VRT nog vermeld : 80% van de mensen die euthanasie krijgen zouden volgens het oordeel van de arts binnen de week gestorven zijn ; een groot deel daarvan zou gestorven zijn binnen de drie dagen. Wie dan zegt, dat hetzij erfenis, hetzij extra 8 dagen leven, hetzij een gunstige levensverlenging, hetzij Palliatieve Zorgen nog een rol kan spelen, dat is complete waanzin. Die andere 20% hadden nog enkele maanden kunnen creperen.
En zouden daarvan een klein percentage er weer bovenop gekomen zijn? Welnee. Het gaat om hoogst terminalen, in een uitzichtsloos ondraaglijk lijden. En de theoretische (!) mogelijkheid van een sporadisch geval is geen reden om het leven van die verpletterende meerderheid eindeloos te rekken.

U zegt niet èxpliciet (in bepaalde gevallen) vòòr euthanasie te zijn (dat moet ik nog lezen), u zegt wel verscheidene keren dat de vraag ernaar zoveel mogelijk moet ingedamd worden. Ik stel mij dus vragen bij uw palliatieve filter en hoe klein u of uw echtgenote die zeef maakt. Uw intentionalisme voorspelt daar in ieder geval niet veel goeds.
En hoe gaat dat in het algemeen in de christelijke praktijk, die vijandig staat tegenover euthanasie?: de terminale patient infantiliseren tot lijdend voorwerp maken door telkens de vraag weg te wuiven, ookal heeft men verzachtende en positieve intenties. Gij zult uiteindelijk toch creperen.
Of aan schijnheilige 'passieve euthanasie' te doen, wat een drogreden is: want wat is het verschil tussen de stekker uittrekken en de spuit geven? Wat is het verschil tussen iemand l�*ten sterven of doen sterven? Niets doen, is namelijk ook handelen. Zoals Sartre zei: "Ne rien faire est un acte".

Welke kant u kiest wordt erg duidelijk wanneer u retorisch schrijft : "Onder het mom van de ultieme persoonlijke vrijheid heeft de belgische euthanasiewetgeving de waarde van het menselijke leven gedegradeerd tot dat van een overbodig huisdier.". Waarmee u insinueert dat de patient geen inspraak heeft, net als een hond dat niet heeft. Wat een (opzettelijk?) foute manier van voorstellen is : euthanasie, ik moet het steeds herhalen, is altijd op eigen verzoek. Een huisdier kan geen eigen verzoek indienen, een mens wel. Uw analogie klopt dus niet met de eigenlijke definitie van euthanasie.
U schrijft ook "Men kan zich laten doodspuiten als een hond.", maar dit is wat er VOOR de euthanasiewet steeds gebeurde! Hoe gaat u dat aan banden leggen?
Wanneer ook zich dan ook nog eens bedient van slachthuisterminologie, zien we pas echt hoe tendentieus u bent : "mensen worden afgemaakt als beesten.". Het verbaast me zelfs dat u nog niet verwezen heeft naar de nazi's.
Het meest frappante is dan nog dat u mij verwijt niet te kunnen lezen, terwijl uit uw vergelijkingen en taalgebruik blijkt dat u de zorgvuldigheidseisen van deze euthanasiewet helemaal niet kent : "In welke maatschappij leven wij als het gemakkelijker wordt voor de dood te kiezen dan te mogen rekenen op de verantwoordelijkheden van de familie en vrienden ... ? Lang leve de individuele vrijheid, ikke ikke en de rest kan zich laten stikke."
U zou moeten weten dat euthanasie enkel kan onder uitdrukkelijk en herhaaldelijk verzoek van de patient zelf, waarbij twee artsen, en eventueel een derde arts, de toestand vaststellen, evalueren, en de situatie inschatten. Als u dus de situatie schetst alsof het zo makkelijk is om euthanasie te krijgen dan zit u er volkomen naast. En zij sterven waardiger (onder intimi) dan velen die vrijwillig creperen achter half open deur in een ziekenhuis waar weinigen nog langs durven komen.

U vroeg mij : "Hoe noemt U dan zelf het initiatief nemen om te sterven ?".
Dat heet "Doding op eigen verzoek", geen moord, want het is gelegaliseerde doding. Het levenseinde humaniseren, op een waardige en serene manier.
En wat het 'wettelijk schaamlapje' betreft, zoals u het emotioneel uitdrukt. Dat is uw terminologie, vanuit een verontwaardigd christelijk wereldbeeld. Niemand verplicht u (of uw vrouw) iemand te euthanaseren, toch?

Het christelijk paternalisme, de plicht tot leven vanuit een Sanctity-of-Life-ethiek, komt zeer frequent voor in christelijke ziekenhuizen.
Tegenover het zelfbeschikkingrecht, waar u duidelijk heel veel lastig mee heeft, staat de overtuiging dat de patient de marionet van een ingebeelde god is, die niet over zijn eigen leven en stervensfase kan beschikken. Wat een passiviteit, wat een immobilisme en patientschap. Men ondergaat de christelijke levensplicht, opgelegd door hen die het zelfbeschiksrecht verachten en in de kiem proberen te smoren. De ethiek van de "Heiligheid van het Leven" is het toppunt van de zelfverachting en zelfverwerping. Die hòrigheid, die de mens die tot lijf-eigene maakt, onder toezicht van de pauselijke troepen.
Welnu, ga jij je gang maar beste Willem, de euthanasiewet zorgt ervoor dat vrijdenkers uw vrijwillig creperende lot niet moeten ondergaan.

Tom Schoepen