Dicht de kloof met Belgisch puin

[Den_Stamgast]

Aan allen die van inhoudelijke wille zijn,

Een tijd geleden, een eind na de laatste federale verkiezingen eigenlijk nog, schreef ik eens een opiniestukje, kwestie van mijn mening eens te kunnen ventileren. Bij het kuisen van mijn harde schijf vond ik het terug, en nu meer dan een jaar later kan ik, ondanks dat de actualiteit ervan wat vergaan is, er nog altijd achter staan.

Nou dacht ik bij mezelf, dit post ik op het forum. Het is ontstaan vanuit de vaststelling dat er in de media steeds meer over de kloof tussen burger en politiek gezegd wordt, het lijkt bij momenten wel een politiek onderwerp op zich. Ik geloof ook dat die kloof groter wordt, en mijn verklaring is te lezen in het stukje.

Eén ding nog en dit zet ik in het vet:

- Gelieve inhoudelijk erop te reageren en niet te vervallen in flaming (kort maar snerend reageren op elkaar).
- Gelieve ook op elkaars posts te reageren, en niet zomaar naast elkaar te praten.
- Gelieve ook heel heel duidelijk (dat wil zeggen met de nodige nuance) je mening te zeggen, zodat "verduidelijkingsposts" de thread niet storen.

Misschien kan dit stukje aanleiding zijn tot een aantal uiteenlopende inhoudelijke sporen. Daarvan maak ik dan graag een apart topic. Gelieve dus in je reactie duidelijk te omschrijven op welk deel je wil reageren.
Zo, ik kan dit enkel vragen en niemand verplichten, maar hopelijk krijgen we een inhoudelijk sterke discussie.

Beste groeten uit Gent,

Den Stamgast.

[Den_Stamgast]

Dicht de kloof met Belgisch puin

Een democratie is best wel een amusant iets, vooral wanneer men er creatief mee omspringt. België is daar het schoolvoorbeeld van. Nergens ter wereld is de politieke structuur van een land zo ingewikkeld als bij ons. Waarom? Een reis door ons Belgenland.

Als we België vergelijken met de andere Europese landen, kunnen we best wel trots zijn op ons landje als het over het materiële zaken gaat. We hebben geen corrupte leiders zoals in Italië, geen onbetaalbaar onderwijs zoals in Groot-Brittanië, geen economische crisis zoals in Nederland. Maar wanneer we het hebben over democratie, dan schort er toch duidelijk het een en het ander. Beschouwen we de vorige verkiezingen, dan wordt meteen duidelijk hoe groot de democratische schade soms kan zijn.

Zo zien we bijvoorbeeld dat premier Verhofstadt er de laatste jaren in slaagde om 4 opvolgers te installeren door tegelijkertijd zowel voor Kamer, Senaat, Vlaams en Europees Parlement te kandideren, waardoor vier van zijn opvolgers een plekje kregen zonder op eigen kracht te zijn verkozen. Hoewel de premier dus voor deze vier zetels kandideerde en in elk parlement verkozen werd, nam hij geen enkel mandaat op zich, want hij had het toch te druk met die andere bezigheid. Juist ja: premier zijn.

Die stoelendans is niet enkel ondemocratisch, het brengt ook de stabiliteit van de deelparlementen in gevaar. Zo berekende De Morgen dat amper een maand na de Vlaamse verkiezingen al 88 opvolgers in de Belgische politiek zetelen die niet op eigen kracht verkozen zijn, maar door verschuivingen van de effectieven tussen de deelparlementen aan hun zitje geraken.

Ter illustratie daarvan hoeven we enkel maar te kijken naar de vorige Vlaamse Regering. Van de tien ministers die het Vlaamse Parlement aanstelde is er slechts één die zijn volledige termijn kon uitdoen, en dit door een immens verloop van politici tussen het Vlaamse en het federale niveau. Maar het kan nog spectaculairder. De voorbije jaren hadden we vijf Vlaamse ministers van Ontwikkelingssamenwerking! Geen wonder dat de burger niet meer kan volgen en de politiek de rug toekeert.

Maar enkele feiten die aantonen dat het duidelijk fout zit met België. Want hoewel politici met veel vertoon voor de camera’s aandringen op een zoveelste staatshervorming die deze praktijken uit de wereld zou moeten helpen, ontbreekt in het debat bijna altijd één fundamentele vraag: “Is het Belgisch model eigenlijk wel efficiënt?”

Want laten we enkele feiten eens op een rijtje zetten. Neem eens de proef op de som in uw vriendenkring en stel hen de vraag hoeveel regeringen ons land telt. Een bolleboos zal je weten te vertellen dat België welgeteld 6 regeringen heeft, 50 ministers en 8 staatssecretarissen. Daar val je toch even van achterover, de grootte van ons land in acht genomen. Daarbij komt dat al deze heren en dames niet eens samenwerken aan hetzelfde project, maar elk zoveel mogelijk van het Belgische laken naar zich toe proberen te trekken. Een wel heel krampachtige constructie om ons dierbaar vaderland tesamen te houden.

Dat deze constructie leidt tot een versnipperd beleid hoeft geen betoog. Vergeten we immers niet dat die 58 mandatarissen elk een eigen kabinet hebben, een eigen departement, ondersteund worden door een eigen administratie, eigen politieke netwerken mobiliseren en eigen agenda’s, dada’s en stokpaardjes opdringen aan hun collega’s. Het kostenplaatje hiervan nog buiten beschouwing gelaten, kan men zich toch ernstige vragen stellen bij de beheersbaarheid van al die processen.

Bovendien komen de bestuursniveau’s ook constant in elkaars vaarwater. De Vlaamse begroting was welgeteld drie dagen in evenwicht of de federale regering schuift haar deficit door naar de gewestregeringen. Ook in het DHL-dossier werd de hete aardappel van regering naar regering doorgeschoven, met het bekende resultaat.

Maar afgezien van de problemen, is de gijzeling van deze problematiek door een perverse politieke correctheid, eigenlijk nog het ergste. De paradox is duidelijk. Terwijl de vermaarde politieke correctheid beweert een middel te zijn tegen het Belang, verslijt ze net democratische oplossingen die het Belang stemmen kunnen kosten als een soort toegifte aan het Blok. Een soort heksenjacht is aan de gang, waarbij ook het gezond verstand al te vaak al te vaak op de brandstapel belandt. Wie zich oprecht de vraag stelt of België niet te moeilijk is, wordt al gauw versleten voor extreem-rechtse nationalist, wat enkel de frustratie nog doet toenemen.

Stilaan moeten we toch toegeven dat het Belgische model inderdaad veel te ingewikkeld is. Je interesse voor politiek moet al buitengewoon zijn om te weten dat Karl-Heinz Lamberts de minister-president is van de Duitstalige Gemeenschap of om uit te kunnen leggen dat Brussel zowel een gemeenteraad als een regering heeft. België is een politiek doolhof geworden, door een gebrek aan gedurfde keuzes.

Wat is dan een gedurfde keuze? Wat is dan de draad van Adriadne? Stel je voor dat je met een nieuwe lei kon beginnen, waar geen traditie kan ingeroepen worden om bepaalde praktijken te rechtvaardigen. Stel je voor dat je in één slag de cumul zou kunnen afschaffen, ondemocratische opvolgersystemen kunt verbannen, van start kunt gaan met een vaste clustering van ministerportefeuilles, paal en perk kunt stellen aan het absenteïsme in de Kamer en allerlei andere wantoestanden in het politiek bedrijf kunt uitroeien?

Hoeveel tijd wordt vandaag niet verspild aan discussies over het politieke systeem an sich? Welke energie zou daarzonder niet vrijkomen om echt met de problemen van de samenleving bezig te zijn? En hoeveel sterker zou onze tanende democratie daar niet van worden? In een samenleving met een transparant bestuur krijgt de burger weer duidelijkheid en wordt politiek weer een res publica, een zaak van het volk.

Wat is dan die nieuwe lei? Een zoveelste staatshervorming die het omgekeerde teweegbrengt van wat haar doel is? Of een meer gedurfde oplossing, al te gemakkelijk als rechts-radicaal versleten?
Mogen democratische denkers over een regionalistische oplossing ook een kans krijgen? Zou het kunnen dat een democratische minderheid die complexloos in een nieuw Vlaams project gelooft, nu eens niet in het kielzog van het Vlaams Belang als extreem-rechts versleten wordt?

Want laten we nu eens eerlijk zijn. Wat hebben we te verliezen? Onze Belgische friet? Vervangbaar. Ons Belgisch elftal? Zeker vervangbaar. Zijn we de Ardennen dan kwijt? Helemaal niet. Kunnen we wel zelfstandig zijn? Zonder meer ja. Of wordt besturen soms moeilijker met minder regeringen? Zonder meer nee.

Het dicours van een grotere Vlaamse autonomie wordt teveel bedreigd door een angst voor het Blok, alsof in een nieuw Vlaanderen de democratie meer bedreigd zou zijn dan nu het geval is. Misschien moeten we de kloof tussen burger en politiek wel dichten met het puin van onze Belgische constructie. Of blijven we liever leven in een bouwvallige staatsstructuur?

Den Stamgast, 26/11/2004

[amydal]

Oorspronkelijk geplaatst door Stamgast

Wat is dan die nieuwe lei? Een zoveelste staatshervorming die het omgekeerde teweegbrengt van wat haar doel is?

De voorbije jaren hadden we vijf Vlaamse ministers van Ontwikkelingssamenwerking!

Dat deze constructie leidt tot een versnipperd beleid hoeft geen betoog.

Bovendien komen de bestuursniveau’s ook constant in elkaars vaarwater.

Hoeveel tijd wordt vandaag niet verspild aan discussies over het politieke systeem an sich?

Mooie, korte samenvatting van het resultaat van het regionaliseren. Mijn conclusie bij deze is de vraag om dingen terug federaal geregeld te maken: ontwikkelingssamenwerking, sommige gebiedsoverschrijdende beleidszaken, enzovoort. Jij concludeert er iets anders uit, maar meningen verschillen hé. Toch blijf "Vlaanderen onafh." een sprong vinden die niet onmiddelijk in argumenten gestaafd wordt, je geeft eerder een ontevredenheid in de huidige situatie aan. (Wat beter zou zijn: waarom is dat nu beter?)

Het dicours van een grotere Vlaamse autonomie wordt teveel bedreigd door een angst voor het Blok,

D�*t gaat volgens mij te kort door de bocht. Ook typos als Bougreoius gaan voor een verder regionaliseren, alles wat ze zowaar in hun gezichtveld vinden. Hoewel, als het NVA en het VB even goed met elkaar samenwerken op dat vlak als het recent vlag-incident, krijg je idd de situatie "meer Vlaamse autonomie" => Vlaams Belang

[SIZE=1]Twee opmerkingen: ik kan niet stemmen?[/SIZE]

[lombas]

Amydal: je moet een maand gerigstreerd zijn en honderd posts hebben - dat is gedaan om misbruik te voorkomen.

[Knuppel]

Als we België vergelijken met de andere Europese landen, kunnen we best wel trots zijn op ons landje als het over het materiële zaken gaat. We hebben geen corrupte leiders zoals in Italië,

Jij bent precies wel erg kort van geheugen.

geen onbetaalbaar onderwijs zoals in Groot-Brittanië,

Daarom dat Verhofstadt al meer geld voor het Waalse onderwijs beloofde nog voor hij goed en wel premier was, zeker.

geen economische crisis zoals in Nederland.

Wedden dat ze in het Belgische zilverfonds maar een peulschilletje zit vergeleken met de pensioenkas van het in een economische crisis gedompelde Nederland?

Maar wanneer we het hebben over democratie, dan schort er toch duidelijk het een en het ander.

Belgique is helem�*�*l geen democratie maar een particratie, net zoals Nederland, alleen stukken erger wegens grendel-en pariteitswetten en dergelijke. Allemaal ingrepen die meer met het ondergraven van de democratie te maken hebben dan wat anders.