Amnestie!?

[Herbert vd Walle]

Er moeten geen woorden aan vuil gemaakt worden. Het spreekt voor zich.

[schaduwrijk]

das wel ni duidelijk hoor

normaal lettertype en meer uitleg mag

[FISHERMAN]

Amnetie NOOIT!

En meer woorden moet men daar niet aan vuilmaken.

[Morduk]

Zeg, het is hier een forum, geen affichepaneel.

Amnestie is een collectieve maatregel. Ik hou niet zo van collectieve maatregelen. Meestal worden schorum en sukkelaars dan over dezelfde kam geschoren.

En da's nooit goed.

[PAJOT]

Voor de nuchtere waarnemer kan de repressie heel kort in cijfers worden samengevat :

54 000 officiële arrestatiebevelen;
405 067 dossiers;
53 005 veroordelingen;
2 940 doodstraffen waarvan er 242 werden uitgevoerd.

Ongeveer 10 000 mensen werden niet strafrechtelijk vervolgd maar verloren wel hun betrekking in de administratie of het onderwijs.

Meer dan vijftigduizend arrestatiebevelen. Plus nog enkele duizenden onofficiële arrestaties : mensen die zonder enige vorm van proces door « weerstanders » waren opgesloten in privé-woningen, barakken, de Antwerpse dierentuin … Volgens voorzichtige schattingen is het werkelijke aantal slachtoffers 20 keer groter dan uit de officiële statistieken blijkt.

Maar de vernederingen, het lijden en het onrecht kunnen niet zo eenvoudig in cijfers worden vastgelegd. In de Belgische gevangenissen zaten dikwijls zeven, acht mensen opeengepakt in een éénpersoonscel, in erbarmelijke hygiënische omstandigheden. Ze leden bijna voortdurend honger. Er waren nauwelijks medische voorzieningen.

Afranselingen en lijfstraffen waren schering en inslag. Vele arrestanten werden gemarteld, soms tot de dood erop volgde. Honderden mensen werden blijvend verminkt en getraumatiseerd. In de Belgische gevangenissen werden toen systematisch en op grote schaal verkrachtingen gepleegd. De meeste slachtoffers waren volkomen onschuldig aan wat voor misdrijf dan ook. Zij waren alleen gearresteerd omdat zij echtgenote, zuster, dochter of verloofde waren van een echte of vermeende « collaborateur ».

Het meest symbolische was daarbij wellicht dat de Duitse concentratiekampen op Belgisch grondgebied na de oorlog niet werden afgesloten. Ze bleven gewoon in gebruik. Bij gebrek aan cellen werden daar duizenden politieke gevangenen geïnterneerd. Ook de folterpraktijken van de vorige eigenaars werden niet afgeschaft.

De latere eerste minister Pholien vatte heel de repressie-rechtspraak samen in één onsterflijke uitdrukking : « une justice de rois nègres ».

Duizenden mensen werden veroordeeld op basis van wetten met terugwerkende kracht, hetgeen een flagrante schending is van alle principes van de rechtsstaat. Bij de samenstelling van dossiers werd systematisch bedrog gepleegd : wat ten gunste van de beklaagde pleitte werd verwijderd. Getuigen van de verdediging werden geïntimideerd, met vervolging bedreigd of gewoon niet aan het woord gelaten. Er werden op grote schaal belastende getuigenissen gefabriceerd, dikwijls met medeplichtigheid van de magistraten. Vooral de macht van de krijgsauditeurs was buitensporig en grotesk. Zij waren
tegelijk procureur des Konings, onderzoeksrechter, raadkamer voor de krijgsraad en in beroep van openbaar ministerie voor het krijgshof.

Een magistraat formuleerde dat heel cynisch : « Na van in de zetels rechts in mijn hoedanigheid van onderzoeksrechter verslag uitgebracht te hebben, ga ik links zitten, waar ik in mijn hoedanigheid van openbaar ministerie, vorder. Ten slotte ga ik in het midden zitten, waar ik als rechter de verdediging hoor. Nadien statueer ik. »

Het zijn vonnissen en straffen van zulke rechtbanken die men nu weigert kwijt te schelden. Het is deze karikatuur van een rechtspraak die men hardnekkig en tegen beter weten in blijft verdedigen als men amnestie afwijst. Om zulke uitzonderingsrechtbanken in stand te kunnen houden werd de staat van oorlog overigens kunstmatig verlengd tot 15 juni 1949 !

En hun vonnissen blijven rechtsgeldig. Tot op de dag van vandaag. Wat dat betreft is de oorlog nooit geëindigd. Honderdduizenden dossiers bestaan slechts uit een samenraapsel van valse getuigenissen, onbewezen verdachtmakingen en afrekeningen in persoonlijke vetes.

Maar dat was toen genoeg voor een doodvonnis, een boete van tientallen miljoenen of een lange gevangenisstraf. Het proces waarin Leo Vindevogel ter dood werd veroordeeld had niets te maken met oorlogsmisdaden, verklikking of landverraad, zoals de officiële beschuldiging luidde. Het was uitsluitend en alleen een wraakactie van de Franstalige bourgeoisie uit Ronse, die van de repressie gebruik maakte om definitief af te rekenen met een politieke tegenstander. Men nam niet eens de moeite zijn parlementaire onschendbaarheid op te heffen … De voorzitter van de krijgsraad zat tijdens het proces te slapen.

Een soortgelijke wraakactie heeft geleid tot de executie van de Limburgse VNV-gouwleider Theo Brouns. Hij had de verplichte tewerkstelling in Duitsland zoveel mogelijk gedwarsboomd en de tegenterreur van de Duitsgezinden in Limburg bestreden (!). De SS had daarom zelfs plannen gemaakt om hem te laten vermoorden.

Hij was een VNV-er. Dus hij moest geëxecuteerd worden. Zijn genadeverzoek werd mee ondertekend door staatsminister Frans Van Cauwelaert, CVPvoorzitter De Schryver, Camille Huysmans, de Luikse bisschop Kerkhofs, monseigneur Broeckx en de gouverneur van Limburg. Gerard Walschap wendde al zijn invloed aan om Brouns te redden. Tevergeefs. Zelfs hun morele gezag was niet opgewassen tegen de wraakzucht en de haat.

Zeer onlangs nog ontdekte de eminente auteur Van Isacker s.j. nieuwe gegevens in de zaak Irma Laplasse : een kroongetuige bekende dat hij tijdens het proces meineed had gepleegd. Het definitieve bewijs dat dit proces een gerechtelijke dwaling was, dat hier een onschuldige werd gefusilleerd op basis van een valse getuigenis.

Brouns, Vindevogel en Laplasse zijn bekende namen. Maar het gaat niet in de eerste plaats om hen. Het gaat om de duizenden onbekende, kleine Vlamingen die op dezelfde onrechtvaardige en onmenselijke wijze door het repressie-apparaat werden verpletterd. Niet alleen de fabriekswachter of de Oostfrontvrijwilliger. Ook de brave Davidsfondser, de verpleegster van het Rode Kruis of de sympathisant van het VNV.

De bestraffing van de collaboratie was slechts een voorwendsel om de Vlaamse beweging te treffen. De Antwerpse Franstalige krant Le Matin van 4 november 1944 bevestigde dit duidelijk en ondubbelzinnig : « Aangezien men met de kuis bezig is, moet men het volledig en radicaal doen, eens en voor altijd … Men moet alles wat rechtstreeks of onrechtstreeks Vlaams-nationaal
geïnspireerd was vernietigen. ».

Dat verklaart waarom zoveel mensen uit de Vlaamse cultuurwereld door de repressie werden getroffen. Een willekeurige greep uit deze bijna eindeloze lijst : Valère Depauw, Filip de Pillecijn, Felix Timmermans, Ernest Claes, André Demedts, Jozef van Overstraete (voorzitter van de VTB-VAB !), pater Callewaert, Prosper de Troyer, Emiel Hullebroeck, Armand Preud’homme, Gaston Feremans, Wies Moens, Albert Servaes, pater Stracke, Dom Modest van Assche …

Dat verklaart ook waarom er zelfs een dossier werd samengesteld tegen een integer christen-democraat als Leo Delwaide, die zich als oorlogsburgemeester van Antwerpen zo koppig tegen de Duitsers had verzet dat de SS het op zijn leven gemunt had en dat zijn naam in 1945 voorkwam opg een Gestapolijst van personen die onmiddellijk gearresteerd moesten worden.

Hoe stompzinnig, blind en haatdragend de Belgische justitie toen was kan ook blijken uit het feit dat men zelfs een dossier opende tegen Van Eyck en Rembrandt van Rijn, die beschuldigd werden van collaboratie. Of uit het dossier waarin als bezwarend element was opgenomen dat men bij de verdachte een « zeer onvaderlands boek« had aangetroffen : « Elias of het gevecht met de nachtegaal » van Maurice Gilliams. Tienduizenden Vlamingen waren even onschuldig als Rembrandt. Maar zij hadden het ongeluk nog in leven te zijn. Vier maanden na hun arrestatie waren duizenden en duizenden gevangenen nog niet eens verhoord. Meestal waren ze intussen al wel afgeranseld of verkracht en was hun woning leeggeplunderd.

België zou België niet zijn zonder de gewone discriminaties.

Slechts één van de vele gevallen : een Waalse generaal die aan het Oostfront had gevochten kreeg 15 jaar. Een Vlaamse majoor die alleen een memorandum
had ondertekend om uit een Duits krijgsgevangenenkamp te worden vrijgelaten kreeg 20 jaar en hij moest een half miljoen frank boete betalen.

Er zijn nog andere discriminaties die misschien voor een historische onderzoeker uit het buitenland totaal onbegrijpelijk zijn, maar die in België vanzelfsprekend gevonden worden. Van de grote economische collaborateurs
werd vrijwel niemand gestraft : zij hadden geld en zij waren liberaal.

Ook de honderdduizenden arbeiders die vrijwillig naar Duitsland gingen werken werden nooit verontrust. Dat zij voornamelijk in de oorlogsindustrie hadden gewerkt was geen bezwarend element : zij behoorden immers tot de natuurlijke achterban van de socialisten.

Maar wie katholiek en Vlaamsgezind was kreeg de volle laag.

Nog erger dan de juridische misbruiken waren de gevallen waarin het gepeupel het recht in eigen handen nam. Dikwijls was dat slechts een voorwendsel om ongestraft te kunnen moorden, martelen, plunderen en verkrachten. Niet alleen de echte of vermeende collaborateurs waren daarvan het slachtoffer, ook hun familieleden.

In sommige gevallen was dat trouwens ook de officiële politiek : men zette familieleden als gijzelaars gevangen.

Slechts enkele voorbeelden.

Een man van 78 en zijn vrouw van 70 die werden geïnterneerd omdat hun zoon bij het Waals Legioen was. Een jongen van 16 werd opgesloten omdat zijn broer bij de Waffen-SS was. Niet alleen Vindevogel zelf werd gearresteerd, ook zijn echtgenote en zijn acht (!) kinderen.

De enige zuster van Theo Brouns werd in september 1944 aangehouden door de weerstand, waarna zes leden van de zogenaamde Witte Brigade haar mishandelden en verkrachtten. Zij werd zwanger door die verkrachtingen. Zij zou later sterven bij de bevalling. Dat was de « spontane volkswoede ». Zij had een broer die oorlogsburgemeester was, dus we kennen tenminste haar naam. Vermenigvuldigt U deze tragedie maar met duizend, met tienduizend.

Dat was het lot van zovele anonieme, onbekende vrouwen tijdens de repressie. Talloze Vlaamse families dragen zwijgend het leed van zo’n tragedie. Wat we nu in Bosnië zien gebeurde toen in Vlaanderen. Ongestraft. Het verkrachten van de vrouw, de dochter of de zuster van een « zwarte » werd
als een vaderlandslievende daad beschouwd, een terechte straf voor de « verraders ».

Misschien maken getuigenissen van mensen uit de Vlaamse beweging niet veel indruk. Daarom geven wij hier ter overweging de commentaren van enkele vooraanstaande politici uit de repressieperiode. Zij waren allemaal overtuigde Belgische patriotten. Geen van hen had ook maar zijdelings banden met de collaboratie, geen van hen had ook maar enige sympathie voor de
Vlaamse beweging. Maar zij protesteerden heel moedig tegen de verschrikkelijke excessen en ontsporingen van de repressie en zij aarzelen daarbij niet de vergelijking te maken met de praktijken van het nationaal-socialisme.

Reeds op 11 oktober 1944 schreef de liberaal Julius Hoste in het hoofdartikel van de krant « Het Laatste Nieuws » dat onschuldige mensen werden gearresteerd, uitsluitend op beschuldiging van « Vlaamsgezindheid ».

Hij haalt het voorbeeld aan van een Vlaams leraar die door gewapende mannen werd aangehouden omdat hij lid was van … het Willemsfonds. En Hoste besluit : « Wij mogen zelf geen nazipraktijken gebruiken geen onschuldigen voor schuldigen doen boeten. »

Zowel de Waalse socialist Van Walleghem (Kamerzitting 7 november 1944, Beknopt Verslag, blz. 24) als de liberaal Van Glabbeke (Kamerzitting 8 november 1944, Beknopt Verslag, blz. 30-31) eisten in de Kamer dat een einde zou komen aan de opsluiting van onschuldigen. Van Glabbeke ging verder : « Duizenden brave mensen zijn het slachtoffer van ongerechtvaardigde verdenkingen. In praktijk worden de heilige rechten van de verdediging miskend (…) In de gevangenissen en de interneringskampen gebeuren schandelijke dingen … Ik zou verontwaardigd en diep teleurgesteld zijn als men mijn land ooit dezelfde barbaarsheid kon verwijten als die waartegen wij zo heftig hebben gestreden.». En hij bedoelde daarmee uiteraard de naziterreur.

Zijn Franstalige partijgenoot Mundeleer had de vorige dag een verklaring van dezelfde strekking afgelegd (Kamerzitting 7 november 1944, Beknopt Verslag, blz. 24). Hij verweet de regering niet op te treden tegen groepen die het « recht » in eigen hand namen zonder daartoe bevoegd te zijn. Ook de katholieke volksvertegenwoordiger Verbist, die later minister zou worden, bevestigde dit tijdens een meeting in Brussel op 24 december 1944 : « In de geschiedenis der weerstandsgroepen zal een zwarte bladzijde geschreven worden over misbruik, willekeur en ontaarding ». Later liet hij zich nog scherper uit : « De Duitse beulen van Breendonk hebben school gemaakt ». De vurige Belgische patriot senator de Dordolot verklaarde in een interpellatie : « Tienduizenden Belgen werden willekeurig aangehouden door mensen zonder mandaat, zij werden opgesloten in de kampen der schande die dikwijls folterkampen waren, zij zijn daar gedurende weken en maanden gebleven in een hatelijk door elkaar mengen van allerlei elementen, zonder te worden ondervraagd, zonder zelfs te weten waarom zij werden aangehouden, tenzij dan uit wraakzucht en uit jalousie … ». Ook de Waalse katholiek d’Aspremont Lynden, gewezen minister van de Londense regering in ballingschap zei op 7 november 1945 : « Men heeft volkomen willekeurig mensen aangehouden die nu nog altijd in interneringskampen en gevangenissen zitten. » (Handelingen
van het Kongres van het Vlaams Verzet, blz. 66).

Struye maakte dezelfde vergelijking : « Belgen bij karrevrachten tegelijk in de gevangenis gooien, dikwijls zonder dat ze weten waarom ze gearresteerd zijn. Mensen die maandenlang in de gevangenis blijven, soms op elkaar gepakt als slaven, zonder dat er een magistraat wordt bijgeroepen om uitspraak te doen over hun zaak. We moeten het toegeven : dit zijn nazimethoden. » (Spreekbeurt te Brussel, 24 december 1944, blz. 23). Op 25 januari 1945 werd dit nog eens bevestigd in een pastoraal schrijven van kardinaal Van Roey : « Het mag niet gezegd worden dat de Duitse methoden, die wij tijdens de bezetting verafschuwden, onder Belgisch regime in voege zouden blijven. Men houde ook op onrechtmatig verdacht te maken tal van goede burgers, die zich, naar best vermogen, toegewijd hebben aan het welzijn van de bevolking of van het gemenebest, in uiterst moeilijke en gevaarlijke omstandigheden, ondenkbaar voor wie ze niet beleefd heeft.

Wij zouden willen dat de wraakneming de plaats ruile voor de waarachtige rechtvaardigheid, dat de haat wijke voor de naastenliefde. » (H. Mertens, De kerk tegenover repressie en amnestie, Kultuurleven, 1976, blz. 632).

Behalve internering, celstraf en geldboete had de Belgische justitie nog een juridische vergelding in petto : de ontheffing uit alle rechten. Dat deze maatregelen strijdig waren met de Grondwet was voor niemand een bezwaar. Door zulke juridische haarkloverijen liet men zich niet afschrikken. Het doel was immers niet gerechtigheid, maar wraak.

Het beruchte artikel 123 sexies maakte het mogelijk veroordeelden levenslang uit hun rechten te ontzetten. Het was hen verboden openbare ambten te vervullen, verkozen te worden, te kiezen, eretekens te dragen of adeltitels te voeren, gezworene, deskundige of getuige te zijn, deel uit te maken van een familieraad, wapens te dragen of legerdienst te vervullen. Professor Derine vervolledigt deze bijna krankzinnige opsomming : « Zij werden geweerd uit het onderwijs, van de balie, uit het dagbladwezen, de radio, de film en het toneel.

Zij konden niet meer bezoldigd worden als bedienaar van de eredienst. Het was hen verboden leidende functies waar te nemen in handelsondernemingen, banken, beroepsverenigingen, VZW’s, culturele, sportieve en liefdadige instellingen. Het was hen niet meer geoorloofd een leidende rol te vervullen in politieke verenigingen en zelfs niet in openbare vermakelijkheden. » (Repressie zonder maat of einde, blz. 119-120). Omdat de zogenaamde incivieken geen bewijs van burgertrouw konden voorleggen konden ze geen handelsregister krijgen, geen paspoort voor het buitenland, geen rijbewijs, geen telefoon.

Ze konden niet aan een rijksuniversiteit studeren en geen examens afleggen voor de centrale jury. In de recente geschiedenis vinden we hiervan slechts één parallel : de vernederende beperkingen waaraan de joden in de jaren ’30 werden onderworpen nadat de nationaal-socialisten aan de macht waren gekomen. De besluitwet van 6 mei 1945 verscherpte dit nog : voortaan was een ontzetting uit de rechten ook mogelijk zonder veroordeling, zelfs na een vrijspraak. Het was voldoende op de lijst van de krijgsauditeur te worden ingeschreven.

CVP-senator Bourgeois schreef hierover : « Wie strafrechtelijk werd vrijgesproken maar toch op de epuratielijsten terechtkwam liep even zware uitsluitingen op als een zwaar veroordeelde. » (Opruiming van de gevolgen der repressie, Kultuurleven 1976, blz. 600).

Andere bijzondere wetten en besluiten bepaalden dat mensen konden worden uitgesloten van de voordelen van huishuurwetten, pachtwetten en kindervergoedingen.

Sommige bepalingen grensden aan het absurde : het verbod een postrekening te openen, een privévliegtuig te hebben of duiven te houden …Ernstiger was dan weer het Regentsbesluit waardoor 300 000 mensen werden beroofd van hun kiesrecht. Andere bepalingen waren ronduit sadistisch. Of hoe moet men een wet noemen die de toelagen van gebrekkigen en verminkten schrapt ?

Een pleidooi voor amnestie wordt steevast beantwoord met een emotionele evocatie van de gruwelen van het nationaal-socialisme, de concentratiekampen, de jodenvervolging. Niemand zal de tragiek en de verschrikking daarvan ontkennen of minimaliseren, ook wij niet. Maar de misdaden van het nationaal-socialisme kunnen niet als excuus worden gebruikt om de misdaden van de repressie goed te praten. Het ene onrecht maakt het andere niet goed. Hoe gruwelijk en mensonterend een misdaad ook is, onschuldigen daarvoor laten boeten is geen gerechtigheid, maar wraak.

Bovendien begaat men dan de fout mensen te beoordelen en te veroordelen op basis van kennis achteraf.

Professor Derine schrijft daarover : « Soms wordt over de collaborateurs gesproken (…) alsof zij alles wisten van wat er zich afspeelde in de Duitse concentratiede kampen en gaskamers. Brouns bijvoorbeeld, gouwleider van het VNV in Limburg, getuigde zowel in zijn dagboek als tijdens zijn proces dat hij daarvan niet op de hoogte was. Zelfs Degrelle ontkende daarvan iets geweten te hebben. Ik geloof dat zij de waarheid hebben gesproken, want in de Engelse radio-propaganda tijdens de oorlog werd — naar mijn weten — daarvan nooit melding gemaakt. Wij allen hebben die misdaden pas na de oorlog vernomen. »

Het antisemitisme van de nazi’s was algemeen bekend en men wist natuurlijk dat overal in de bezette gebieden joden gedeporteerd werden. Men moest wel opzettelijk blind zijn om dat niet te zien. Maar bijna niemand besefte toen dat die mensen niet alleen geïnterneerd of verbannen werden, maar systematisch uitgeroeid. Dat bleek pas toen de geallieerde troepen de eerste concentratiekampen ontdekten.

Welke fouten en politieke dwalingen men de slachtoffers van de repressie ook kan aanwrijven, op enkele heel schaarse uitzonderingen na waren zij geen oorlogsmisdadigers, geen kampbeulen, geen folteraars, geen verklikkers. Er bestaan honderden teksten waaruit duidelijk blijkt dat alleen amnestie wordt gevraagd voor politieke delinquenten en uitdrukkelijk niet voor misdadigers van gemeen recht, beulen of echte verklikkers.

Hierover opnieuw professor Derine : « Maar het is een kwaadwillige voorstelling al wie iets met de collaboratie te maken had op gelijke voet te stellen met verklikkers en folteraars. Ik zal verder betogen dat er zware politieke fouten zijn gemaakt, maar het waren geen misdaden. Tijdens de bezetting was ik radicaal gekant tegen de verduitsende annexatiepolitiek van de DeVlag, maar ik ben bereid aan te nemen dat een aantal aanhangers van die beweging geen vlieg kwaad hebben gedaan. Die bedenking geldt nog veel meer voor de VNV-ers die met Vlaamse of Dietse bedoelingen op de collaboratietrein zijn gestapt. Het was een vergissing, maar vaak bleef het allemaal beperkt tot het dragen van een uniform of kenteken en zelfs tot een eenvoudig opiniedelikt. ».

Dit raakt de kern van het repressiedrama : duizenden mensen werden gedood, gevangengezet, mishandeld, benadeeld en gebroodroofd alleen omwille van een opinie. Niet omwille van iets dat ze hadden gedaan.

« Klop en U zal worden opengedaan. Vraag en gij zult verkrijgen. » Dat geldt in de bijbel, maar niet in België. Sinds 1948 zijn in de Kamer 48 wetsvoorstellen ingediend die op één of andere manier de gevolgen van de repressie trachtten te verzachten. In de Senaat waren het er 47. Geen enkel werd ooit goedgekeurd.

Meestal weigerde men zelfs ze in overweging te nemen.

Zelfs in de Sovjetunie werd reeds in 1955 amnestie verleend aan alle sovjetonderdanen die met de Duitsers hadden samengewerkt, zelfs als zij in het Duitse leger of bij de Duitse politie hadden gediend. De enige uitzonderingen betroffen personen die schuldig waren bevonden aan moord en foltering. De Belgische Staat heeft die stap nog altijd niet gezet. Wil men heiliger zijn dan de paus ? Wil men zelfs de voormalige Sovjetunie overtreffen in wraakzucht, repressie en haat ?

Vele politici zijn cynisch genoeg om het lijden van het joodse volk tijdens de oorlog te gebruiken en misbruiken in hun verzet tegen de amnestiegedachte. De wreedheden van Auschwitz en het getto van Warschau zijn voor hen geen reden tot bezinning over het kwaad in de mens of over de gevaren van een totalitaire staat. Voor hen is dat slechts een alibi om eeuwigdurende wraak te prediken, om hun racistische gal uit te spuwen over alle Vlamingen zonder onderscheid des persoons. Om haatcampagnes te voeren die in oneerlijkheid en giftigheid niet moeten onderdoen voor de antisemitische hetze van de nazi’s.

In dat koor van haat en wraakzucht klinken heel dikwijls Franstalige stemmen, maar slechts zeer zelden joodse. Juist de mensen die het meest hebben geleden zijn soms eerder in staat tot grootmoedigheid en vergiffenis dan de machtigen die de Staat besturen. Misschien omdat zij uit hun eigen tragische geschiedenis weten dat uit « spontane volkswoede », uitzonderingsrechtbanken en interneringskampen nooit gerechtigheid voortkomt, maar alleen nog meer kwaad, nog meer onrecht, nog meer wreedheid.

Aan alle politici die de tragedie van het joodse volk misbruiken om een eeuwigdurende repressie te prediken willen wij daarom tot slot een oproep tot amnestie voorleggen uit het Belgische Israëlitisch Weekblad. (ter overweging)

« Het is in die geest, gedreven door menselijke en sociale overwegingen, omdat wij er geen voorstanders van zijn dat zondaars eeuwig moeten boeten voor hun misstap, maar hen liever terug zien opgenomen worden als volwaardige burgers in onze maatschappij, dat wij ons aansluiten bij degenen die een oorlogsbladzijde willen omdraaien door het stellen van een verzoenend gebaar. »

De man die deze tekst in 1976 schreef was Louis Davids, de hoofdredacteur van het Belgisch Israëlitisch weekblad.

[Zwartengeel]

Interessante tekst.

[Bob]

Oorspronkelijk geplaatst door FISHERMAN

Amnetie NOOIT!

En meer woorden moet men daar niet aan vuilmaken.

Ook naar een concert voor verdraagzaamheid geweest ?

[Patriot!]

NOOIT
JAMAIS
NIEMALS
NEVER

Mensen die geen spijt betonen voor hun misdaden hoeven niet op 'amnestie' te rekenen.

[Bob]

Oorspronkelijk geplaatst door Morduk

Zeg, het is hier een forum, geen affichepaneel.

Amnestie is een collectieve maatregel. Ik hou niet zo van collectieve maatregelen. Meestal worden schorum en sukkelaars dan over dezelfde kam geschoren.

En da's nooit goed.

Dat schorum is ondertussen wel 90 jaar

[Patriot!]

Oorspronkelijk geplaatst door Bob

Dat schorum is ondertussen wel 90 jaar

Als Hitler vandaag nog geleefd had, had hij in april 117 kaarsjes uitgeblazen. Vergoeilijkt dat iets?

[Bob]

Oorspronkelijk geplaatst door Patriot!

Als Hitler vandaag nog geleefd had, had hij in april 117 kaarsjes uitgeblazen. Vergoeilijkt dat iets?

Hitler is dood. Dacht ik toch. Dus waar ziet ge een probleem ?

[Patriot!]

Volgens u zijn mensen blijkbaar minder schuldig als ze bejaard zijn.

[Tantist]

Oorspronkelijk geplaatst door Patriot!

Volgens u zijn mensen blijkbaar minder schuldig als ze bejaard zijn.

Er zijn zelfs doden die schuldig zijn aan hoogverraad, zoals Alexandre Gendebien, Joseph Lebeau, Charles Rogier, Louis De Potter,... U verheerlijkt hen...

[Tantist]

Oorspronkelijk geplaatst door Patriot!

Als Hitler vandaag nog geleefd had, had hij in april 117 kaarsjes uitgeblazen. Vergoeilijkt dat iets?

Natuurlijk niet. Maar laat dat net het argument zijn van de belgifisten: ach, vroeger werden de Vlamingen achtergesteld, maar nu mogen ze toch hun taal spreken.

Vergoelijkt dat iets?

[Bob]

Oorspronkelijk geplaatst door Patriot!

Volgens u zijn mensen blijkbaar minder schuldig als ze bejaard zijn.

Merk wel een diskordantie tussen ne moordenaar die na 10 jaar vrij komt (met heel pc die hem een tweede, derde... kans wil geven) en iemand die in den oorlog de verkeerde kant gekozen heeft. Wat vreest men eigenlijk ?

[Patriot!]

Oorspronkelijk geplaatst door Morduk

Zeg, het is hier een forum, geen affichepaneel.

Amnestie is een collectieve maatregel. Ik hou niet zo van collectieve maatregelen. Meestal worden schorum en sukkelaars dan over dezelfde kam geschoren.

En da's nooit goed.

Juist, de mensen die spijt hadden en hun straf uitgezeten hebben, of de mensen die echt niets misdaan hebben, hebben al decennia geleden amnestie gekregen. Het gaat hier om een harde kern criminele schoften, zoals SS'er Tony Van Dijck, die beestachtige misdaden hebben gepleegd, hun ideologie nooit verzaakt hebben en blijven beweren dat ze niets fout gedaan hebben die nu van de Belgische Staat, die ze hartsgrondig haten, verontschuldigingen verwachten.

Amnestie voor dat rapalje?

Waarom zouden zij dat verdienen? Moet Dutroux dan ook amnestie krijgen?

Ik herhaal mijn standpunt dan: Amnestie? NOOIT.

[ERLICH]

Oorspronkelijk geplaatst door Patriot!

NOOIT
JAMAIS
NIEMALS
NEVER

Mensen die geen spijt betonen voor hun misdaden hoeven niet op 'amnestie' te rekenen.

Misdaden dewelke? Men kan geen spijt betonen als men geen misdaden heeft begaan. Landverraders welk land? Een land dat het merendeel van de bevolking discrimineerde op taal. Mensen die zich geroepen voelde om ten strijde te trekken voor waarde en geloof wat door die rode horde werd bedreigd was dat een misdaad? Wie wel misdaden heeft begaan en geen spijt betoont en er nog trots op is ook zijn die zogenaamde helden van de witte brigade en hun rode tegenhangers de PA. Wilt u iets weten van echte misdaden lees dan het boek 'terreur in Limburg' van Jos Bouveroux dan kunt ge u al een klein gedacht vormen. Wel indien dit mogelijk is en u het jasje van de 'zogenaamde verdraagzame' eens wil uittrekken.

[Patriot!]

Oorspronkelijk geplaatst door Tantist

Natuurlijk niet. Maar laat dat net het argument zijn van de belgifisten: ach, vroeger werden de Vlamingen achtergesteld, maar nu mogen ze toch hun taal spreken.

Vergoelijkt dat iets?

Ga je de mensen die daarvoor verantwoordelijk zijn berechten? Be my guest...

[Tantist]

Oorspronkelijk geplaatst door Patriot!

Ga je de mensen die daarvoor verantwoordelijk zijn berechten? Be my guest...

Dus je geeft toe dat er fouten zijn gemaakt? We gaan er op vooruit!

[Patriot!]

Oorspronkelijk geplaatst door ERLICH

Misdaden dewelke? Men kan geen spijt betonen als men geen misdaden heeft begaan. Landverraders welk land? Een land dat het merendeel van de bevolking discrimineerde op taal. Mensen die zich geroepen voelde om ten strijde te trekken voor waarde en geloof wat door die rode horde werd bedreigd was dat een misdaad? Wie wel misdaden heeft begaan en geen spijt betoont en er nog trots op is ook zijn die zogenaamde helden van de witte brigade en hun rode tegenhangers de PA. Wilt u iets weten van echte misdaden lees dan het boek 'terreur in Limburg' van Jos Bouveroux dan kunt ge u al een klein gedacht vormen. Wel indien dit mogelijk is en u het jasje van de 'zogenaamde verdraagzame' eens wil uittrekken.

Natuurlijk zijn daar wandaden gebeurd, dat kan niemand vergoeilijken. Het was de reactie van een volk dat vier jaar onder een gruwelijk repressief regime geleefd had en net de uitgemergelde overlevenden van de kampen zag terugkomen. Dat gebeurde overal in Europa, en de mensen die onterecht beschuldigd werden zijn volkomen in hun recht gesteld.

Uiteraard kon niet alle onheil worden rechtgezet, maar dat vergoeilijkt niet dat de kleine, harde kern hardcore nazi's die geen amnestie kregen en die weldegelijk misdaden pleegden onder de oorlog en daar geen greintje spijt van hebben nu vergeven moeten worden en zelfs verontschuldigen van ons moeten krijgen.