CD&V: Ik ben geen beschaamd parlementslid

[Politics.be]

,,Parlementsleden staan op non-actief. Ze wachten op 23 maart. Dit leidt tot schaamtegevoel onder de parlementsleden die een niet onaardige vergoeding krijgen voor wat vooralsnog niet meer dan bezigheidstherapie is’’.
Het lijkt tegenwoordig bon ton te zijn om als parlementslid met het schaamrood op de wangen te lopen. Nochtans, ik schaam me niet. Niet dat ik geen schaamte ken, het is me ooit wel eens overkomen. Ik schaam me niet, omdat daar geen enkele reden toe is, ook al ben ik parlementslid.
Ik ben senator. 41.000 kiezers gaven me op 10 juni hun stem, en daarmee hun vertrouwen. Op 12 juli legde ik de eed af als gecoöpteerd senator. Ik zetel sinds een half jaar in de Hoge Vergadering. Toegegeven, de werking had iets sneller op gang kunnen komen. Al vanaf begin augustus spoor ik dagelijks van Dendermonde naar Brussel. De eerste weken keek ik verlangend uit naar ,,de echte start’’. Het was een beetje zoeken, maar me verveeld heb ik nooit. En nu nog niet.
De taak van een senator is vierledig. We dienen wetsvoorstellen in en bespreken wetsvoorstellen die van de Kamer komen.* We houden ons bezig met internationale kwesties en discussiëren over Verdragen die België met het buitenland sluit. We proberen de belangen van de verschillende bevolkingsgroepen van ons land met elkaar te verzoenen. Niet in de laatste plaats wordt van ons verwacht dat we ons buigen over maatschappelijke problemen en tot oplossingen komen die bruikbaar zijn op lange termijn. Ook dat proberen we te doen.
Nu blijkt dat enkele achtbare collega’s zich vervelen. Voor hen heb ik een paar suggesties. Ik wil ze hen graag persoonlijk, in de wandelgangen van de Senaat, aan de hand doen. Jammer genoeg zijn het net die collega’s die ik daar maar zeer zelden tegenkom. Ik stel ze vrijblijvend en zonder enige pretentie voor, bij deze.
Gemeenschapsdienst, bijvoorbeeld. Heel wat pleintjes zijn aan verfraaiing toe, heel wat buurthuizen kunnen een opknapbeurt gebruiken, heel wat (speel)bossen moeten opnieuw worden aangeplant. Voor iemand die zich verveelt, is er altijd werk.
Of ,,image-building’’. De premier heeft 100.000 euro veil om het imago van ons land in het buitenland - lees: in die landen die interesse zouden kunnen hebben in investeringen in onze Federale Staat - op te krikken. Van de Senaat wordt wel eens gezegd dat het een reisbureau is. Zelf heb ik daar nog niets van ondervonden, maar kunnen achtbare collega’s die voor enkele dagen en in het licht van een politieke missie in het buitenland vertoeven, in China bijvoorbeeld, ook zo hun steentje bijdragen?
Mogelijk is dit een nog beter idee: teken in voor vrijwilligerswerk in organisaties voor armen, voor daklozen, voor jongeren in problematische situaties, voor vrouwen die slachtoffer zijn van intra-familiaal geweld, voor gehandicapten…. ,,Midden de mensen’’, heet dat. Laten we zo theorie in praktijk omzetten, de polsslag van de samenleving voelen. Het zal ons toelaten om ons wetgevend werk af te stemmen op de werkelijke noden en behoeften van de mensen. Het zal ons toelaten onze belangrijke opdracht, het verwerven van inzicht in echte maatschappelijke problemen, terdege te vervullen. Wetsvoorstellen die uit een dergelijke betrokkenheid groeien, zullen geschreven zijn op het lijf van diegenen die er baat bij hebben. De commentaar die we hier en daar wel eens horen, dat wetten kwakkels zijn en geschreven in één nacht, zullen we fier kunnen weerleggen. We zullen immers weten hoe het er in het echte leven aan toe gaat.
Zelf zet ik mijn bezoeken aan sociale verenigingen en organisaties verder. Uit gesprekken met vertegenwoordigers van deze organisaties en met ervaringsdeskundigen heb ik al veel geleerd. Ik leg mijn oor te luisteren bij artsen en verpleegkundigen die de kant van de kwetsbare kiezen, bij wetenschappers verbonden aan universitaire onderzoekscentra voor ouderen, bij mutualiteiten, bij patiëntenverenigingen, bij zelforganisaties… Ik verdiep me zo in de problematiek van recht op gezondheidzorg voor mensen zonder papieren, in de pensioenproblematiek, in nieuwe woonvormen voor senioren, in het recht op verzekering voor chronische zieken, in vrouwengezondheidszorg in het Zuiden…. Al deze bezorgdheden gaven mijn kiezers me mee. Ik beloofde hen er iets mee te doen.
Achtbare collega’s, mochten mijn voorstellen voor u toch een brug te ver zijn, dan stel ik voor dat u een deel van uw niet onaardige vergoeding aan deze organisaties afstaat. Voor de tijd dat u op non-actief staat, alleszins. Het zou u kunnen helpen uw geweten te sussen en uw schaamte te verteren. Maar ik geloof dat u eerder uitzondering op de regel bent. Ik prijs me alleszins gelukkig in het gezelschap van betrokken, sociaal voelende en hardwerkende collega’s die niet alleen kritisch nadenken, maar die tegelijk hun zin voor (zelf)reflectie kunnen omzetten in concrete initiatieven. Ook al zijn er beperkingen.


Bron: politics.be