Eindelijk mengt de SPa zich in het communautair debat

[vlijmscherp]

Een new deal voor 's lands problemen
door Frank Vandenbroucke / Caroline Gennez

Er is niets oneerbaars aan een taalcriterium an sich. Voor inspanning en insluiting gaan we, voor examens en uitsluiting passen we

Frank Vandenbroucke en Caroline Gennez lichten hun communautair programma toe

Slaagt de federale regering tegen 15 juli? De vraag is niet of ze "een akkoord" bereikt. Een akkoord moet er sowieso zijn, maar wat zal erin staan? Ons land heeft nood aan een staatshervorming. Punt. Sp.a wil een rationele staatshervorming die doet wat nodig is voor de mensen. Wij passen voor een emotionele benadering van de staatshervorming als doel op zich. Dat leidt enkel tot een opbod en hypothekeert al meer dan een jaar elke degelijke hervorming. 15 juli zal maar een succes zijn als het een perspectief opent op een "new deal" voor ons land. Een "new deal" die het mogelijk maakt grote maatschappelijke uitdagingen béter aan te pakken en ervoor zorgt dat een democratische politiek beter gedijt.

Leest u hier dat een staatshervorming absoluut noodzakelijk is om op korte termijn de acute macro-economische en budgettaire problemen waarmee we geconfronteerd worden aan te pakken? Neen. Leest u dat het zonder staatshervorming moeilijker is om uitdagingen zoals de vergrijzing op langere termijn goed aan te pakken? Ja. Maar niet eender welke staatshervorming leent zich daartoe.

Een staatshervorming moet de sociale slagkracht van de verschillende overheden vergroten. Die slagkracht staat onder druk door globalisering, vergrijzing en verkleuring. Met een slimme combinatie van vooruitzien, beschermen van mensen èn investeren in weerbaarheid en menselijk kapitaal kunnen we van globalisering, vergrijzing en verkleuring een succes maken. Zo staat buiten kijf dat belangrijke sommen nodig zijn om méér gepensioneerden een beter pensioen te geven en te zorgen voor toegankelijke gezondheidszorg voor iedereen. En moet geïnvesteerd worden in gelijke kansen in onderwijs. Daarnaast zijn nog belangrijke investeringen nodig omwille van het klimaat- en energievraagstuk. Al die uitdagingen moeten aangepakt worden binnen een krap budgettair keurslijf.

Voor ons ligt dus een beschermingsagenda en een investeringsagenda. Ze zijn beide noodzakelijk. Duurzaam succes in de beschermingsagenda is onmogelijk als we geen succes boeken in de investeringsagenda, en omgekeerd. Dat we dit dubbele spoor moeten volgen, onderlijnt de noodzaak van een discussie over de juiste bevoegdheden op de juiste plaats, over de juiste middelen op de juiste plaats, over duidelijke opdrachten met duidelijke doelstellingen. Kerntaken, waar de verschillende overheden zich stipt aan houden.

De hamvraag is of we ervoor kunnen zorgen dat de federale overheid haar groeiende beschermingsagenda kan financieren dankzij een duurzaam "dividend", dat voortvloeit uit het sociale investeringsbeleid van gewesten en gemeenschappen. En of de gewesten en gemeenschappen aangezet kunnen worden tot effectiviteit en efficiëntie in hun sociale investeringsagenda, door een resultaatgebonden impulsfinanciering? De nota die het partijbureau van sp.a gisteren goedkeurde, schetst een haalbaar scenario dat daaraan beantwoordt. Dat scenario gaat gepaard met verschuivingen in bevoegdheden inzake arbeidsmarkt, wijzigingen in het financieringsstelsel, responsabilisering èn behoud van de interpersonele solidariteit. Maar het leidt ook tot andere begrotingsafspraken tussen de verschillende regeringen: overschotten opbouwen op het vlak van gewesten en gemeenschappen is niet rationeel, het is op het federale niveau dat een spaarpot moet aangelegd worden. En dat zal een grote spaarpot moeten zijn. Belangrijk daarom is dat de federale overheid zich voornamelijk concentreert op haar kerntaken.
De recente actualiteit leert dat ons land niet alleen een sociaal-economische "new deal" nodig heeft, maar ook een "new deal" op een nog veel gevoeliger thema: het kruispunt tussen taal, territorialiteit en burgerschap. Taal is een sociale kwestie: zonder gemeenschappelijke taal is een groep mensen nooit een samenleving. Dat wil niet zeggen dat we ons in het beleid kunnen laten leiden door een ideaal van taalzuiverheid - in een gemeenschap spreken alle mensen steeds één en dezelfde taal - dat niet meer hanteerbaar is. Daarmee omgaan vereist taalpolitiek (in de algemene betekenis van dat woord: de promotie van een gemeenschappelijke taal) maar ook taalbeleid in specifieke domeinen, zoals onderwijs en werkgelegenheid.
Eerder hebben we uitvoerig betoogd dat we een zorgvuldig conceptueel onderscheid moeten maken tussen taalpolitiek in algemene zin, taalbeleid in onderwijs, en taalbeleid bij arbeidsbemiddeling en beroepsopleiding. De logica van onderwijs is onverbiddelijk: een onderwijsbestel veronderstelt 'gedeelde kennis' van minstens één instructietaal. Grondige kennis bovendien, want anders ontbreekt de basis waarop onderwijs in andere vakken met succes kan voortbouwen. Taal is geen onderwijsvak zoals vele andere, maar is een noodzakelijke voorwaarde voor goed onderwijs. Sterker nog, we moeten verder inzetten op de noodzakelijke meertaligheid van jonge Vlamingen, en we mogen niet verkrampt reageren op pleidooien om het taalregime in ons hoger onderwijs enigszins te versoepelen.
We pleiten er ook voor om aan anderstaligen in Vlaanderen te vragen dat zij een inspanning doen om Nederlands te leren. Het is immers in hun eigenbelang. Zo blijkt harmonieus samenleven in sociale wijken evidenter als men elkaar verstaat en blijkt al te vaak dat werk vinden zonder kennis van het Nederlands bijzonder moeilijk is. We mogen daarin kordaat zijn: kordaat inzake de verwachtingen die we uitspreken en kordaat inzake mogelijke sancties, zoals die bijvoorbeeld in de werkloosheid gelden voor elke werkzoekende die noodzakelijke opleidingsinspanningen weigert.
Om dit pleidooi langs Vlaamse kant onverkort te kunnen volhouden, moeten we echter een duidelijk onderscheid handhaven tussen inspanningen die je kunt vragen enerzijds en resultaten anderzijds. Wie op het vlak van de taalkennis van mensen resultaten eist, en dus resultaten wil beoordelen, zal moeten kiezen voor een of andere vorm van "examinering". De bekwaamheid van mensen om te slagen in examens is verschillend. Tenzij de lat onwaarschijnlijk laag ligt, zullen sommige mensen niét slagen voor examens: het talent daarvoor is hoe dan ook erg ongelijk verdeeld. Wie deze weg opgaat, verlaat uiteindelijk het pad waarop sociale argumenten met recht ingeroepen kunnen worden. De verwevenheid van sociale problematiek en taalproblematiek is in sommige randgemeenten bijzonder complex, maar als we breder en kordater willen inzetten op inspanningsverbintenissen van mensen mogen we ons niet wagen aan resultaatsverbintenissen. Er is niets oneerbaars aan het gebruik van een taalcriterium an sich. Het moet nuttig zijn als instrument voor sociale emancipatie, om mensen kansen te geven zodat ze merken dat ze er zelf beter van worden. Het is goed dat mensen die inspanningen doen hiervoor ook beloond worden. Als mensen resultaat van hun inspanning zien, worden overigens ook anderen aangemoedigd. Voor inspanning en insluiting gaan we, voor examens en uitsluiting passen we.
De regering moet duidelijkheid scheppen over de fundamentele principes, doelstellingen en grenzen van dat beleid. En de betrokken gemeenten de hand reiken met nog méér middelen en instrumenten voor kordaat beleid.
bron: de morgen. en spa-website
volledige tekst: http://www.s-p-a.be/common/showdocument.asp?iID=3865

verschuivingen in bevoegdheden inzake arbeidsmarkt, wijzigingen in het financieringsstelsel, responsabilisering èn behoud van de interpersonele solidariteit, dat zijn de kernpunten en daar ben ik het mee eens.

ook dat ze duidelijk het taalcriterium naar voor schuiven maar toch de zwakkeren willen beschermen, vind ik opmerkelijk en aan te bevelen.

Dit uiteraard allemaal als er nog een België zal bestaan na 15 juli...

[Goe weere]

volledige tekst: http://www.s-p-a.be/common/showdocument.asp?iID=3865

Wat een toepasselijke link: een showdocument, inderdaad!

[vlijmscherp]

Oorspronkelijk geplaatst door Goe weere

Wat een toepasselijke link: een showdocument, inderdaad!

en nu inhoudelijk?

[Gwyndion]

Opmerkelijk dat ze de momentele multicultariteit als een probleem durven aankaarten, wel weinig geloofwaardig gezien hun eerdere acties en uitspraken.

[Gertj3]

Oorspronkelijk geplaatst door Gwyndion

Opmerkelijk dat ze de momentele multicultariteit als een probleem durven aankaarten, wel weinig geloofwaardig gezien hun eerdere acties en uitspraken.

Ze beginnen in te zien dat de vlamingen hun allochtonen gepamper niet blijven slikken zeker?

[vlijmscherp]

Oorspronkelijk geplaatst door Gwyndion

Opmerkelijk dat ze de momentele multicultariteit als een probleem durven aankaarten, wel weinig geloofwaardig gezien hun eerdere acties en uitspraken.

multiculturaliteit is geen probleem op zich, maar er moeten bepaalde afspraken gemaakt worden en die zijn niet gemaakt op dit moment.

maar daar gaat het artikel niet echt over hoor....

[Vette Pois(s)on]

Het moet erg zijn als ge uw partij zo ziet wegsmelten.

[De schoofzak]

Ik denk dat Broekske de geldverbrander zijn buik vol heeft van de Franstaligen en hun ouderwets sossenbeleid, sedert Di Pupo hem buitengekegeld heeft uit de federale regering. Di Pupo moest niks weten van "modern hedendaags sossialisme".

En ik kan me inbeelden dat Gennez ook begint te beseffen dat de bonzen van de PS haar niet eens zien staan.

Van Velthoven en andere coming men (en wijven) in de SPa ... ik zie er niet de "link" in naar Laeken en naar la B. �* papa, zoals ik dat wel zag bij Claes en (den ouden) Tobbak. (op dit vlak was VandemijnKlote waarschijnlijk de grijze overgangsfiguur ... en Peeters, die van de omzendbrief, heeft zijn omzendbrief er toch maar doorgekregen ...)

De franstaligen zitten zo in te beuken op het geheel van de Vlamingen, dat ze vergeten dat ze er ook hun bondgenoten moeten blijven behouden ....


De B. koma is irreversiebel geworden. Zelfs eutanasie is nu overbodig. De Franstaligen geloven de dokter niet, ze zijn te verdrietig ...