India: Massale acties tegen privatiseringen

Recitator · 21 december 2002, 17:11

India

Massale acties tegen privatiseringen

Laurence Coates sprak met Jagadish Chandra van het Nieuwe Socialische Alternatief (Nava Samajavaadi Paryaya - de CWI-afdeling in India) tijdens het 8ste Wereldcongres van het CWI. In april dit jaar namen meer dan 10 miljoen werknemers deel aan een staking van de openbare diensten tegen de privatiseringsplannen van de BJP-regering (BJP is een hindoe-fundamentalistische partij).

In India is een openlijke privatisering zoals onder Thatcher in Engeland niet mogelijk. Het Bureau van Industriële en Financiële Heropbouw (BIFR) houdt enkel toezicht op wat in India "desinvesteringen" genoemd wordt. De kapitalisten beseffen dat ze daarbij echter niet te vlug mogen te werk gaan. Zelfs de Congress Party (de belangrijkste burgerlijke partij die nu in de oppositie zit) probeerde dit nooit. De taktiek van de regering bestaat voornamelijk uit het langdurig verwaarlozen van de publieke sector en de industrie in staatseigendom. Dit wordt gebruikt om een negatief beeld te scheppen van de publieke sector, de idee dat de werknemers daar lui zijn en niets doen. Oppervlakkig gezien klopt dit ook. Bij Hindustan Aeronautics Ltd houden geschoolde arbeiders zich bezig met kaartspelen, studeren voor avondscholen of het organiseren van hun eigen bedrijfjes. Maar dat komt vooral omdat het bedrijf geen middelen krijgt. Deze strategie is al bezig van voor de jaren '90. Het begon al in de jaren '80, zelfs onder Indira Ghandi.

Vandaag worden de 17 belangrijkste verlieslatende overheidsbedrijven omschreven las "zieke onderdelen". Deze bedrijven controleren echter een enorme rijkdom aan gronden en gebouwen. Ze hebben belangrijke vestigingen in Calcutta, Kampur, Bangalore,... In het verleden werden openbare bedrijven strategisch ingeplant in heel het land.

Een aantal overheidsbedrijven wordt nu verkocht, maar voor de "zieke onderdelen" is het onmogelijk om kopers te vinden. Het enige waar men in geïnteresseerd is, zijn de onroerende eigendommen waarbij men deze wil losmaken van de verlieslatende bedrijven. Dat is een belangrijke factor in de aanhoudende strijd tussen nationale en regionale regeringen. Door die strijd wordt de uitverkoop van openbare bedrijven soms vertraagt. Zo probeert men reeds 10 jaar om de New Government Electrical Factory in Bangalore te verkopen. Terwijl het bedrijf in staatshanden was, is het aantal werknemers afgenomen van 16.000 in 1990 tot 4.000 vandaag.

De regering heeft ook "negen juwelen" geselecteerd, dat zijn overheidsbedrijven die winst maken en verkocht worden aan buitenlandse investeerders. Onder deze bedrijven bevindt zich ook de nationale luchtvaartmaatschappij Air India. De minister van desinvesteringen wil met de selectie een platform creëren voor de herstructurering van de publieke sector. "Desinvestering" betekent volgens hen het weghalen van geld uit verlieslatende bedrijven om het te besteden aan "groeigebieden". Intussen zijn er geen grootschalige privatiseringen, met uitzondering van het communicatiebedrijf VSNL.

Er is nog geen algemene nationale anti-privatiseringsstrijd. Maar er zijn wel al grote bewegingen geweest, bijvoorbeeld de algemene staking in de publieke sector op 16 april (dezelfde dag als de algemene staking in Italië), waaraan zo'n 10 miljoen arbeiders deelnam. De arbeiders in de banksector stonden vooraan in deze strijd, in sommige staten werden ze vervoegd door andere sectoren. Er waren ook regionale strijdbewegingen, zoals de acties van de arbeiders van de New Government Electrical Factory in Bangalore of bij KGF (de goudmijnen).

De algemene perceptie in India is dat het land een markteconomie werd in 1991, toen de regering geleid door de Congress Party, een draai maakte naar neo-liberalisme en globalisering. Wij leggen uit dat India altijd al een kapitalistische economie was en dat de voorwaarden voor de neo-liberale draai in de jaren 90 gecreëerd wreden in de jaren '80. In de jaren '70 nationaliseerde Indira Ghandi de banken en werden maatregelen genomen om de macht van de maharajahs (traditionele lokale heersers) te beperken. Hierdoor dachten sommigen dat de regering van Ghandi socialistisch was. In de praktijk kocht ze gewoon de bankiers uit die failliet waren. De Communistische Partij trapte in de val en steunde Ghandi, ze riepen zelfs dat zij in feite haar programma hadden geschreven. Toen de regering maatregelen nam tegen de arbeiders was de leiding van de CP niet meer in staat om oppositie te mobiliseren.

Onze organisatie komt op tegen alle privatiseringen. We komen op voor een hernationalisatie. We roepen ook op voor democratische arbeiderscontrole en arbeidersmanagement in deze bedrijven. De eis van nationalisatie op zich volstaat immers niet. De banken zijn voor 80% in overheidsbezit, maar vandaag zien we hoe de regering de banken verkoopt. Op 16 november verkocht de regering 51% van de aandelen van de Kanada bank. De bank Punjab en Sindh staat ook in de wachtrij voor "kapitalisering". De vakbond van bankwerkers wordt geleid door twee Communistische partijen, de CPI en de CPI(M). Deze arbeiders zijn bijzonder radicaal, maar jammer genoeg beperken ze hun strijd tot die van hun sector en dat onder invloed van de CP leiders. Volgens ons is een overwinning op sectorale basis niet mogelijk, er moeten ook andere sectoren aangesproken worden en uiteindelijk heel de arbeidersklasse. Wij brengen de idee naar voor van een nationaal anti-privatiseringscomité met al diegenen (vakbonden, politieke groepen) die zich uitspreken tegen de privatiseringen.

21 december 2002, 17:11	#1
Recitator Schepen Geregistreerd: 15 juni 2002 Berichten: 463	India Massale acties tegen privatiseringen Laurence Coates sprak met Jagadish Chandra van het Nieuwe Socialische Alternatief (Nava Samajavaadi Paryaya - de CWI-afdeling in India) tijdens het 8ste Wereldcongres van het CWI. In april dit jaar namen meer dan 10 miljoen werknemers deel aan een staking van de openbare diensten tegen de privatiseringsplannen van de BJP-regering (BJP is een hindoe-fundamentalistische partij). In India is een openlijke privatisering zoals onder Thatcher in Engeland niet mogelijk. Het Bureau van Industriële en Financiële Heropbouw (BIFR) houdt enkel toezicht op wat in India "desinvesteringen" genoemd wordt. De kapitalisten beseffen dat ze daarbij echter niet te vlug mogen te werk gaan. Zelfs de Congress Party (de belangrijkste burgerlijke partij die nu in de oppositie zit) probeerde dit nooit. De taktiek van de regering bestaat voornamelijk uit het langdurig verwaarlozen van de publieke sector en de industrie in staatseigendom. Dit wordt gebruikt om een negatief beeld te scheppen van de publieke sector, de idee dat de werknemers daar lui zijn en niets doen. Oppervlakkig gezien klopt dit ook. Bij Hindustan Aeronautics Ltd houden geschoolde arbeiders zich bezig met kaartspelen, studeren voor avondscholen of het organiseren van hun eigen bedrijfjes. Maar dat komt vooral omdat het bedrijf geen middelen krijgt. Deze strategie is al bezig van voor de jaren '90. Het begon al in de jaren '80, zelfs onder Indira Ghandi. Vandaag worden de 17 belangrijkste verlieslatende overheidsbedrijven omschreven las "zieke onderdelen". Deze bedrijven controleren echter een enorme rijkdom aan gronden en gebouwen. Ze hebben belangrijke vestigingen in Calcutta, Kampur, Bangalore,... In het verleden werden openbare bedrijven strategisch ingeplant in heel het land. Een aantal overheidsbedrijven wordt nu verkocht, maar voor de "zieke onderdelen" is het onmogelijk om kopers te vinden. Het enige waar men in geïnteresseerd is, zijn de onroerende eigendommen waarbij men deze wil losmaken van de verlieslatende bedrijven. Dat is een belangrijke factor in de aanhoudende strijd tussen nationale en regionale regeringen. Door die strijd wordt de uitverkoop van openbare bedrijven soms vertraagt. Zo probeert men reeds 10 jaar om de New Government Electrical Factory in Bangalore te verkopen. Terwijl het bedrijf in staatshanden was, is het aantal werknemers afgenomen van 16.000 in 1990 tot 4.000 vandaag. De regering heeft ook "negen juwelen" geselecteerd, dat zijn overheidsbedrijven die winst maken en verkocht worden aan buitenlandse investeerders. Onder deze bedrijven bevindt zich ook de nationale luchtvaartmaatschappij Air India. De minister van desinvesteringen wil met de selectie een platform creëren voor de herstructurering van de publieke sector. "Desinvestering" betekent volgens hen het weghalen van geld uit verlieslatende bedrijven om het te besteden aan "groeigebieden". Intussen zijn er geen grootschalige privatiseringen, met uitzondering van het communicatiebedrijf VSNL. Er is nog geen algemene nationale anti-privatiseringsstrijd. Maar er zijn wel al grote bewegingen geweest, bijvoorbeeld de algemene staking in de publieke sector op 16 april (dezelfde dag als de algemene staking in Italië), waaraan zo'n 10 miljoen arbeiders deelnam. De arbeiders in de banksector stonden vooraan in deze strijd, in sommige staten werden ze vervoegd door andere sectoren. Er waren ook regionale strijdbewegingen, zoals de acties van de arbeiders van de New Government Electrical Factory in Bangalore of bij KGF (de goudmijnen). De algemene perceptie in India is dat het land een markteconomie werd in 1991, toen de regering geleid door de Congress Party, een draai maakte naar neo-liberalisme en globalisering. Wij leggen uit dat India altijd al een kapitalistische economie was en dat de voorwaarden voor de neo-liberale draai in de jaren 90 gecreëerd wreden in de jaren '80. In de jaren '70 nationaliseerde Indira Ghandi de banken en werden maatregelen genomen om de macht van de maharajahs (traditionele lokale heersers) te beperken. Hierdoor dachten sommigen dat de regering van Ghandi socialistisch was. In de praktijk kocht ze gewoon de bankiers uit die failliet waren. De Communistische Partij trapte in de val en steunde Ghandi, ze riepen zelfs dat zij in feite haar programma hadden geschreven. Toen de regering maatregelen nam tegen de arbeiders was de leiding van de CP niet meer in staat om oppositie te mobiliseren. Onze organisatie komt op tegen alle privatiseringen. We komen op voor een hernationalisatie. We roepen ook op voor democratische arbeiderscontrole en arbeidersmanagement in deze bedrijven. De eis van nationalisatie op zich volstaat immers niet. De banken zijn voor 80% in overheidsbezit, maar vandaag zien we hoe de regering de banken verkoopt. Op 16 november verkocht de regering 51% van de aandelen van de Kanada bank. De bank Punjab en Sindh staat ook in de wachtrij voor "kapitalisering". De vakbond van bankwerkers wordt geleid door twee Communistische partijen, de CPI en de CPI(M). Deze arbeiders zijn bijzonder radicaal, maar jammer genoeg beperken ze hun strijd tot die van hun sector en dat onder invloed van de CP leiders. Volgens ons is een overwinning op sectorale basis niet mogelijk, er moeten ook andere sectoren aangesproken worden en uiteindelijk heel de arbeidersklasse. Wij brengen de idee naar voor van een nationaal anti-privatiseringscomité met al diegenen (vakbonden, politieke groepen) die zich uitspreken tegen de privatiseringen.