de dood

[w.e.]

Ik heb zo een beetje het gevoel dat er over dit thema nooit wordt gepraat, lijkt me niet gezond om er niet over te kunnen praten, daarom.
Hoe gaan mensen eigenlijk om met de dood? Er is nog nooit iemand waar ik veel liefde voor heb, gestorven, dus ik weet niet waar ik over praat.
Ik weet wel dat de dood voor iedereen ooit komt, maar waar blijven mensen dan hun zin vandaan halen. Iedereen en alles is tijdelijk.
Waarom plegen zoveel mensen zelfmoord, en waarom zoveel jongeren, wereldwijd?

[TomB]

Oorspronkelijk geplaatst door w.e.

Iedereen en alles is tijdelijk.

Daarom is het niet belangrijk waar je geraakt omdat het eindpunt toch voor iedereen hetzelfde is. Geniet dus met volle teugen van elke dag alsof het je laatste is. Voila, daar haal ik mijn zin om te blijven doordoen, life's pink.

[boss]

Oorspronkelijk geplaatst door TomB

Daarom is het niet belangrijk waar je geraakt omdat het eindpunt toch voor iedereen hetzelfde is. Geniet dus met volle teugen van elke dag alsof het je laatste is. Voila, daar haal ik mijn zin om te blijven doordoen, life's pink.

groot gelijk, geniet van je leven zoveel je kan, zijt content met de kleine dingen.

Het leven is al zo kort, heb de laatste jaren al een paar mensen verloren die mij nauw aan het hart lagen.
Het is erg als een mens van 80 sterft maar je moet maar denken die heeft een leven gehad.

Wat je tegenwoordig veel gebeurt zijn jonge sportmensen die om de een of andere reden zonder aanleiding het leven laten.

Dus leef vandaag

greetzz

[Dies]

Met de dood hebben wij geen zaken. Wanneer wij er zijn, is de dood er niet en wanneer de dood er is, zijn wij er niet.

[de Vexille]

De dood en hoe ermee omgaan... tja, daar zou ik heel wat over kunnen schrijven.
Kort gesteld: voor mij als gelovig christen betekent de dood zeker niet het einde, maar maakt het deel uit van het leven zelf. Vraag me niet om dat hier zomaar "1-2-3" uit te leggen, want da's een heel lang verhaal dat je niet in discussievorm kan brengen...

Maar ik zal m'n mond maar houden, want anders word ik hier weer genadeloos neegesabeld en daar heb ik voorlopig m'n bekomst wel van.

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door Dies

Met de dood hebben wij geen zaken. Wanneer wij er zijn, is de dood er niet en wanneer de dood er is, zijn wij er niet.

Daar ik net hetzelfde ging debiteren, vermoed ik dat het een boutade is, afkomstig van één of andere specialist in wise-cracks.

[Dies]

Oorspronkelijk geplaatst door Supe®Staaf

Daar ik net hetzelfde ging debiteren, vermoed ik dat het een boutade is, afkomstig van één of andere specialist in wise-cracks.

Ik gooide dat hier nog al eens op het forum. http://forum.politics.be/viewtopic.p...griek&start=60

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door de Vexille

De dood en hoe ermee omgaan... tja, daar zou ik heel wat over kunnen schrijven.
Kort gesteld: voor mij als gelovig christen betekent de dood zeker niet het einde, maar maakt het deel uit van het leven zelf. Vraag me niet om dat hier zomaar "1-2-3" uit te leggen, want da's een heel lang verhaal dat je niet in discussievorm kan brengen........
Maar ik zal m'n mond maar houden, want anders word ik hier weer genadeloos neegesabeld en daar heb ik voorlopig m'n bekomst wel van.

Toch geen angst om een mening te moeten bijschaven?

Ik ben niet direct een fervent katholiek of zelfs religieus mens, maar over dat onderwerp kan ik praten zonder in gescheld te vervallen tegen andersdenkenden.

Ieders lange of korte verhaal en visie op de dood interesseert me. Wil je het vertellen zonder verdere discussie, dan mag je het me steeds per PB sturen.

Zelf geloof ik niet in hiernamaalsen.
Al wat we er ons bij voorstellen, resulteert uit 'informatie' van andere levende mensen, en die kunnen er dewegens geen feitelijkheden over kennen. Waar zouden die het gehaald hebben?
Ons lijf sterft en vergaat tot poeier, dat is een zichtbaar gegeven.
Ons bewustzijn, is een bijproduct van dat lijf.
Voor onze geboorte is ons bewustzijn er niet, en dat duurt een tijdje eer het zich ontwikkeld na onze geboorte.
Ons bewustzijn lijkt me sterk afhankelijk van ons fysieke lichaam: een soort nevenproduct. Bij momenten verliezen we het zelfs terwijl we niet eens dood zijn: slaap, appelflauwte, dementie, coma,...........
Waarom zou het bewustzijn dan na de complete aftakeling van onze fysiek, die er in feite de motor van is, nog intact blijven.

Terug naar niks dus.
En maar goed ook.
Bewustzijn blijvend verdragen is de mens niet gegeven.
Hoe vaak vluchten mensen niet in onbewustzijn via roes van drank, slaappillen, geestdodende bezigheden,........
Hoe selectief wordt ons geheugen met ouder worden: herinneringen dienen uit het bewuste verdrongen te worden om het leven draaglijk te houden.

Na 50 �* 100 jaar hebben we het gehad, en is zowel ons lijf als zijn wachter aan (eeuwige) rust en vergetelheid toe.

[de Vexille]

Oorspronkelijk geplaatst door Supe®Staaf

Toch geen angst om een mening te moeten bijschaven?

Dat is het hem juist, Staaf... Geloof is geen "mening", dus daar valt niks aan bij te schaven. Het is zo moeilijk over te brengen dat geloof in de eerste plaats niet een bewuste keuze is, maar tot in het diepste van de mens doordringt (of niet) en dus ook heel veel met gevoelen(s) te maken heeft. Hetgeen we vaak wel eens aanduiden met de term "ziel". En juist dat maakt het moeilijk wanneer je daarop aangevallen wordt (uitspraken zoals "onnozelaar", "naïeve sukkel", etc... raken extra hard). Nu ben ik geen watje en kan ik best wel wat hebben, maar het doet me telkens wel wat.

In het omgaan met de dood, puur ik uit m'n geloof de overtuiging dat er wel degelijk een continuïteit zit over die grens heen en dat we dus niet louter vergaan tot "stof en as". Dat zie ik niet als een troost, als een verhaaltje dat me helpt om 's nachts goed te slapen of om menselijke tragedies te verwerken, maar als een onbeantwoord vraagstuk dat hoe dan ook een zinvol antwoord krijgt (in de ene of de andere zin). En daar schiet de retoriek me tekort om dat precies te duiden. Dat zijn dus zaken die je "aanvoelt" (of juist niet aanvoelt of niet "wil" aanvoelen). Ik heb het gevoel dat nogal wat mensen de "deur van hun hart" angstvallig of hardnekkig gesloten houden en dat het daardoor zeer moeilijk is om dit soort van "dieper reikende" gesprekken zinvol te voeren.

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door de Vexille

Dat is het hem juist, Staaf... Geloof is geen "mening", dus daar valt niks aan bij te schaven.

Ik zie geloof of ongeloof net wel als een mening.
Een mening kan evengoed op gevoel, als op feiten gestoeld zijn.
De feiten van 'erna' kunnen we enkel naar gissen, of proberen te beredeneren, of aannemen op gezag van....... anderen die het op net dezelfde manier moeten te weten komen.

Het is zo moeilijk over te brengen dat geloof in de eerste plaats niet een bewuste keuze is, maar tot in het diepste van de mens doordringt (of niet) en dus ook heel veel met gevoelen(s) te maken heeft.

Het feit dat geloof vaak als een gevoel wordt bestempeld, en dan nog meestal een niet beschrijfbaar of uit te leggen gevoel, stemt me al direct kritisch.
Als iets beschreven wordt, dan is het er (zelfs als het enkel verbeelding is)
Dat is zelfs een bijbels gegeven: het woord was er als eerste (scheppende) kracht.
Wanneer we iets beschrijven, benoemen, kwalificeren, kwantificeren, dan is het er op één of andere vreemde wijze.
Wanneer dit onmogelijk is aangaande geloof in het hiernamaals, dan vergroot dat nog meer mijn zekerheid dat er niets is.

Hetgeen we vaak wel eens aanduiden met de term "ziel". En juist dat maakt het moeilijk wanneer je daarop aangevallen wordt (uitspraken zoals "onnozelaar", "naïeve sukkel", etc... raken extra hard). Nu ben ik geen watje en kan ik best wel wat hebben, maar het doet me telkens wel wat.

De verwijten die het hardste aankomen, zijn vaak die waarvan we op een of andere wijze voelen dat ze terecht zijn.
Een onterecht verwijt ontvangen we schouderophalend, en we vinden het de moeite niet er op in te gaan. Het gaat over ons heen, los door ons heen.
Als een verwijt raakt, betekent dit dat er iets te raken valt.

Ik heb het gevoel dat nogal wat mensen de "deur van hun hart" angstvallig of hardnekkig gesloten houden en dat het daardoor zeer moeilijk is om dit soort van "dieper reikende" gesprekken zinvol te voeren.

Ik heb het tegenovergestelde gevoel.
Uit horror vacui wordt volgens mij een creatie geboren van continuïteit om de doodsangst te bezweren.

Het is niet aangenaam om te beseffen dat we ons zo moeizaam vergaarde en vastgehouden bewustzijn ooit verspelen (zelfs tijdens het leven reeds) Mij lijkt het vreselijk, doch ik zie dat het onvermijdelijk is, en wens me niet te troosten met zelfuitgevonden zoethouders.
Het weinig opwekkende vooruitzicht van totaal bewustzijnsverlies, kan ik enkel verzachten, door het besef dat we het ooit 'voor bekeken houden', 'al gezien hebben wat we wilden zien' en de geruststellende gedachte dat we terugkeren naar de toestand van voor onze geboorte: het eeuwige nikske. Niks ergs, niks leuks, niks positief, niks negatief, geen hemel geen hel, geen weten, geen niet-weten: niks

[de Vexille]

En zo is het de ene visie tegenover de andere. Voor mij is geloof gewoonweg geen "keuze" of een "mening". Net zoals "liefde" geen keuze is en ook wetenschappelijk in z'n essentie niet kan uitgebeend worden. Hoe dat geloof concreet wordt ingevuld, da's weer een heel ander verhaal.

D'r is meer dan de mens kan controleren, kan "behappen"... De essentie van m'n geloof kan ik niet zomaar omschrijven, maar die is daarom niet minder reëel en voelbaar in alles wat ik doe: in de manier waarop ik tegenover de wereld en m'n medemens sta. "In den beginne was het woord..." Juist, maar het woord duidt weer op die "invulling" van het geloof. Goh, het gaat hier nog ingewikkeld worden, zeg.

Tja, harde verwijten... terecht? Ik ga niet zeggen dat ik vind dat ik me er door aangesproken voel, maar het stemt me vaak triest hoe je in gesprekken over geloof tegen een betonnen, koele muur van "pure ratio" botst. En ja, het is niet leuk om dan als een wereldvreemde betiteld te worden... Ik meen (kuch kuch), mét de nodige zin voor zelfrelativering, dat ik behoorlijk stevig op m'n pootjes sta en behoorlijk breeddenkend ben. (sorry als dat onbescheiden overkwam)

En nogmaals, het klinkt misschien vreemd hoor, maar geloof "dient" nergens voor. Het is geen functioneel gegeven, althans niet voor mij (voor velen is het dat wel, dat weet ik). Dus het dient niet om me te sussen in "de pijn van het zijn".

Uiteindelijk, is het niet belangrijk wat dat met ons als mens doet? Hoe we tegenover onze medemens staan? Hoe we elk op onze manier pogen gelukkig te worden? Ik wil absoluut niemand overtuigen of bekeren, put uit m'n geloof hoogstens de inspiratie om over bepaalde maatschappelijke (en politieke, waarom ook niet) fenomenen een mening te ontwikkelen. En dat kan alleen maar verrijkend zijn in de discussie, nietwaar?

[Cynicus]

Oorspronkelijk geplaatst door w.e.

Ik heb zo een beetje het gevoel dat er over dit thema nooit wordt gepraat, lijkt me niet gezond om er niet over te kunnen praten, daarom.
Hoe gaan mensen eigenlijk om met de dood? Er is nog nooit iemand waar ik veel liefde voor heb, gestorven, dus ik weet niet waar ik over praat.
Ik weet wel dat de dood voor iedereen ooit komt, maar waar blijven mensen dan hun zin vandaan halen. Iedereen en alles is tijdelijk.
Waarom plegen zoveel mensen zelfmoord, en waarom zoveel jongeren, wereldwijd?

Het taboe rond dood en zelfmoord zou inderdaad doorbroken moeten worden. Het heeft geen zin mensen die niet verder willen leven kost wat kost in leven te willen houden. Geef dergelijke mensen de kans om een zelfmoordpil te slikken ten einde zichzelf op een menswaardige wijze te verlossen uit hun ellendig leven. Dat zou dan een bescheiden bijdrage leveren aan de oplossing van het probleem van de overbevolking, en zou leiden tot meer natuurlijke selectie.

[Kotsmos]

Oorspronkelijk geplaatst door Supe®Staaf

Daar ik net hetzelfde ging debiteren, vermoed ik dat het een boutade is, afkomstig van één of andere specialist in wise-cracks.

Epicuros.

[Mitgard]

Oorspronkelijk geplaatst door Cynicus

Het taboe rond dood en zelfmoord zou inderdaad doorbroken moeten worden. Het heeft geen zin mensen die niet verder willen leven kost wat kost in leven te willen houden. Geef dergelijke mensen de kans om een zelfmoordpil te slikken ten einde zichzelf op een menswaardige wijze te verlossen uit hun ellendig leven. Dat zou dan een bescheiden bijdrage leveren aan de oplossing van het probleem van de overbevolking, en zou leiden tot meer natuurlijke selectie.

hopelijk word je aan deze post herinnerd wanneer JIJ in een depressie zit.

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door de Vexille

En zo is het de ene visie tegenover de andere. Voor mij is geloof gewoonweg geen "keuze" of een "mening". Net zoals "liefde" geen keuze is en ook wetenschappelijk in z'n essentie niet kan uitgebeend worden. Hoe dat geloof concreet wordt ingevuld, da's weer een heel ander verhaal.

Wetenschappelijk kan ik liefde niet verklaren.
Dat laat ik aan de scheikundigen en (neuro-)biologen over.
Mijn eigen verklaring of omschrijving zo je wilt:
Ik ervaar liefde als een speciale vorm van aandacht voor andere wezens, incluis jezelf, waarbij je hun welzijn beoogt.
Dat is dus weldegelijk mogelijk als keuze.

maar het stemt me vaak triest hoe je in gesprekken over geloof tegen een betonnen, koele muur van "pure ratio" botst.

Als ratio of emotie a priori uitgesloten wordt in een gesprek of discussie, dan zijn we reeds verkeerd bezig.

En nogmaals, het klinkt misschien vreemd hoor, maar geloof "dient" nergens voor. Het is geen functioneel gegeven, althans niet voor mij (voor velen is het dat wel, dat weet ik). Dus het dient niet om me te sussen in "de pijn van het zijn".

Ik wil aannemen dat geloof in jouw visie niet als fopspeen dient, maar als je naar vele gelovigen om je heen kijkt........

Uiteindelijk, is het niet belangrijk wat dat met ons als mens doet? Hoe we tegenover onze medemens staan? Hoe we elk op onze manier pogen gelukkig te worden? Ik wil absoluut niemand overtuigen of bekeren, put uit m'n geloof hoogstens de inspiratie om over bepaalde maatschappelijke (en politieke, waarom ook niet) fenomenen een mening te ontwikkelen.

Een ethische visie hoeft noodzakelijk op religieuze leest geschoeid te zijn.

En dat kan alleen maar verrijkend zijn in de discussie, nietwaar?

Zeker, vooral als 'religieuzen' zich desondanks toch aan rationalisaties of minstens verwoordingen wagen.

[Hexa]

Oorspronkelijk geplaatst door Cynicus

Het taboe rond dood en zelfmoord zou inderdaad doorbroken moeten worden. Het heeft geen zin mensen die niet verder willen leven kost wat kost in leven te willen houden. Geef dergelijke mensen de kans om een zelfmoordpil te slikken ten einde zichzelf op een menswaardige wijze te verlossen uit hun ellendig leven. Dat zou dan een bescheiden bijdrage leveren aan de oplossing van het probleem van de overbevolking, en zou leiden tot meer natuurlijke selectie.

Hebben wij dan niet als taak zo'n mensen (vooral eenzamen) te helpen, en zo een zin aan hun leven te geven? Trouwens, iemand die een depressie heeft kan vandaag zelfmoord willen plegen en over een paar dagen weer vol levensmoed zitten.

[Cynicus]

Oorspronkelijk geplaatst door Mitgard

hopelijk word je aan deze post herinnerd wanneer JIJ in een depressie zit.

Hopelijk is tegen dan een zelfmoordpil beschikbaar.

[Supe®Staaf]

Ik hanteer niet al te vaak het gezagsargument, doch deze keer maak ik een uitzondering, daar de bron voor mijn opponenten 'onverdacht' is:

De Anglicaanse theoloog Don Cupitt in het VRT1 programma 'Voor de dag', raadde de kerken aan om geen hiernamaalse beloningen meer in het vooruitzicht te stellen, daar er helemaal geen hiernamaals is.......

[DearMrT]

Anglicanen? Ketters!!

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door DearMrT

Anglicanen? Ketters!!

Of realisten?
Of proberen de meubelen te redden?
Whatever.