|
Oorspronkelijk geplaatst door LVB
Minister Stevaert is terug!
Wat moet doorgaan voor een ‘Vlaamse’ Regering, is gevormd. De Minister-President heeft in handen van zijn Majesteit de Koning der Belgen en in bijzijn van de premier van de Federale Regering trouw gezworen aan de Koning en aan de wetten van het Belgische volk.
Een grotere contradictie is nauwelijks denkbaar.
De regering van Kris Peeters vertrekt dus onder een slecht gesternte. Maar er is nog erger nieuws.
Om te beginnen neemt Peeters niet alleen een door de kiezer brutaal verworpen partij mee aan boord, hij laat zich ook manipuleren door dezelfde verliezers.
Dat deze regering twee ministers telt die niet verkozen zijn, kan een pluspunt zijn. Peeters werd zelf minister zonder dat hij op een kieslijst stond en hij bewees een van de belangrijkste politieke aanwinsten te zijn van de voorbije decennia.
Peeters is namelijk bekwaam, integer, heeft daadkracht en vooral, hij heeft respect voor voor- en tegenstander. Hij is niet de man die natrapt, slaat niet onder de gordel of geeft gewonde strijdmakkers niet de doodsteek. Hij spreekt niet over mestkevers en wijst niet op de splinter in andermans oog.
De hoffelijke manier waarop hij voorzitter Valkeniers van Vlaams Belang ontving, de dappere wijze waarop hij persoonlijk interim-voorzitter Verhofstadt van Open VLD meedeelde dat hij zijn partij niet in de regering zou opnemen en het meelevende smsje dat hij gisteren naar Frank Vandenbroucke stuurde nadat die laatste door zijn eigen partij geslachtofferd was, maken hem een groot man, een groot mens.
Hij verdient dus beter dan in opdracht van de landheer het bos te moeten bewaken, geassisteerd door banale stropers.
Dat in deze regering 2 van de 9 ministers geen ‘politici’ zijn, vind ik geen bezwaar. Ik ben voorstander van een regering van deskundigen. Die mogen ‘aangesteld’ worden door de formateur en hoeven niet gekozen te zijn door het volk. Dat heeft niets te maken met democratie. Zolang het volk een werkzaam en onafhankelijk parlement kan kiezen dat ongebonden genoeg is om de regering te controleren, is de democratie gewaarborgd.
In het federale verleden zijn er nog voorbeelden van ministers die door de formateur uit ‘het echte leven’ werden gehaald.
Vergiftigd geschenk
Nu is de situatie evenwel anders. Niet formateur Kris Peeters heeft zijn ministers gekozen. Ze werden hem opgedrongen door de partijen waartoe hij zichzelf veroordeeld had.
Wie Philippe Muyters al enkele jaren volgt binnen Voka, heeft kunnen vaststellen dat hij geen pottenbreker is, maar ook geen kathedralenbouwer. Hij functioneert en daarmee is dan ook alles gezegd. De man is aimabel, niet dom, maar mist een uitstraling van autoriteit en geloofwaardigheid. Hij leek vooral de spreekbuis van zijn voorzitters en was helaas omringd door een ploeg zwakke raadgevers.
Of hij in een Vl�*�*mse regering wel op zijn plaats zit, is niet zo zeker. Het staat iedereen vrij om informeel de spelling van zijn voornaam te wijzigen. Wie zich halsstarrig Philippe blijft noemen, vertrekt als N-VA-minister dus al met een minpuntje.
Of hij blij moet zijn met zijn portefeuille, is al evenzeer de vraag. Kan je je Philippe Muyters voorstellen als Minister van Sport? Van Onroerend Erfgoed? Om nog maar de zwijgen van een vergiftigd geschenk zoals Ruimtelijke Ordening? Zal hij dan de zonevreemde bedrijven die tot voor kort mee zijn loon betaalden, tegen de haren instrijken? Hoe zal hij omspringen met de hoogstnoodzakelijke ontwikkeling van meer bedrijfsterreinen in Vlaanderen? Als hij het deel Ruimtelijke Ordening van de Regeringsverklaring die achter zijn rug om werd opgesteld, uitvoert, dan verloochtent hij meteen alles wat hij ooit binnen Voka verdedigde.
Minister van Werk is al evenmin een cadeautje in deze crisistijden.
Maar in de eerste plaats is hij Minister van Begroting en Financiën. Hij zal beginnen in een leeg gehaald bureau waar alles, maar ook alles van zijn voorganger verdwenen is. Behalve de lijken die onafgebroken uit de kast zullen donderen.
Indien Muyters de legislatuur uitdoet en niet voortijdig de handdoek in de ring gooit, zal hij beladen worden met alle schulden door zijn collegae-ministers. Immers, als Minister van Begroting en Financiën zonder budget en met een lege kas, zullen ze hem met alle plezier de verantwoordelijkheid toeschuiven voor het feit dat zij hun verkiezingsbeloften niet mochten realiseren.
Hopelijk omringt Muyters zich met sterkere figuren dan degenen die zich binnen Voka rond hem wentelden. Het zou een kapitale fout zijn daar te recruteren bij het samenstellen van zijn kabinet.
De afrekening
De tweede niet-verkozen minister is Steve Stevaert. Steve Stevaert? Jawel. Achter de schermen leidt Steve Stevaert deze nieuwe Vlaamse Regering. Hij bepaalt tot in detail alle bewegingen van Sp.a en naar partijgewoonte zal hij niet aarzelen de andere partijen te chanteren tot ze naar zijn wil buigen.
Dat drie rode ‘ministeriabelen’ uit de boot vielen, is op zich een goede zaak.
Bert Anciaux genoot nog wel een zekere Brusselse aanhang en bezorgde zijn nieuwe partij nog enkele stemmen, maar tegenover het grote publiek kon hij onmogelijk opnieuw minister gemaakt worden. Daarvoor had hij zichzelf al te lang en te vaak belachelijk gemaakt. Als minister woog hij niet door. De onzin die hij vertelde, sloeg op niets zoals dat meestal met onzin het geval is.
Zijn voorzitster had hem die functie met bijbehorende verloning nog wel gegund, maar haar mentor weigerde. Caroline Gennez is namelijk vooral in naam en titulatuur partijvoorzitster. In werkelijkheid is zij niet alleen de provinciegenote, maar ook de marionet van Stevaert.
Tussen Stevaert en Anciaux klikte het vrij goed in de jaren van bloei. Anciaux noemde dat zelfs ooit ‘vriendschap’, al wist hij beter. Stevaert is echter een pragmaticus en daarvoor bestaan er geen politieke vrienden.
Stevaert beseft best dat bij de volgende verkiezingen de klappen nog pijnlijker zouden zijn als Anciaux nog langer de kluchtzanger van de Vlaamse Regering zou zijn. Hij zal er wel voor zorgen dat Bert achter de schermen nog aan zijn trekken kan komen.
Peter Van Velthoven was als minister onbetekenend. Herinner je je nog welke bevoegdheden hij had? Werk en Informatisering, dus. Ooit iets van gemerkt? In de ogen van Stevaert brandde deze zoon-van zichzelf vooral af toen hij ten tijde van de Fortiscommissie het standpunt van Gerolf Annemans deelde. Als socialist doe je dat niet!
En Frank Vandenbroucke? Tussen Stevaert en Vandenbroucke botert het al jaren niet meer. Dat heeft veel te maken met een iets te groot verschil in intelligentie, maar ook met een verschil in levensstijl. Stevaert houdt van het goede leven en komt daar openlijk voor uit. Vandenbroucke beleeft het bourgondische met evenveel genot, maar toont zich in het openbaar als een asceet.
Voorts is Vandenbroucke redelijk gehandicapt in zijn sociale contactvaardigheden. Hij is houterig en stug. Twee eigenschappen die wel vaker voorkomen bij mensen die zich ver boven anderen verheven voelen.
Komt daar bij, dat Vandenbroucke als Minister van Onderwijs over de hele lijn gefaald heeft.
'Iedereen' is vol lof over hem omdat hij in Engeland gestudeerd heeft en dat ook voortdurend laat blijken, maar ondertussen is er in heel Vlaanderen geen enkele leerkracht die niet klaagt over wispelturig beleid, te veel taken die niets met lesgeven te maken hebben, vinden scholen geen directeurs meer die zich voor een habbekrats meer nog willen te pletter werken, is de elementaire basiskennis van onze afgestudeerden ondermaats, en worden universiteiten gesubsidieerd op basis van het aantal diploma’s dat ze sindsdien gul uitreiken.
Moet er nog een tekeningetje bij?
Marionetten
Nu was het niet moeilijk om binnen de SP.a andere kandidaten te vinden voor een ministerpost. Ze lopen daar met bosjes te dringen. Caroline Gennez had ze bijna blind uit de trommel kunnen halen. Altijd prijs, altijd gewonnen.
Maar Steve Stevaert, zelf de kingmaker van Gennez, besliste anders. Desnoods werden de kandidaten buiten de partij gehaald, als ze zijn zaak maar dienden.
Figuren zoals Freya Van den Bossche en ketje Pascal Smet zijn moeiteloos kneedbaar. Die volgen gedwee, blij met de titel en de centen.
En dan duikt plots een 45-jarige vrouw, niet toevallig ook uit Limburg, op: Ingrid Lieten. Het grote publiek heeft er nooit van gehoord. De vele trouwe militanten van de Sp.a dus evenmin.
Ingrid Lieten is meer dan wie ook de buiksprekerspop van Steve Stevaert. Haar moeder Lisette was al parlementslid voor de Limburgse Sp.a. Haar broer was één van de belangrijke kabinetadviseurs toen Stevaert zelf minister was.
Dankzij de bemiddeling van Stevaert kreeg deze juriste een job als administrateurgeneraal van De Lijn. In ruil zorgde zij ervoor dat Stevaert in thuisbasis Hasselt met gratis openbaar vervoer kon uitpakken.
Lieten liet zich graag presenteren als ‘female manager’. In werkelijkheid was ze dat niet. Ze was een beambte, waarvan de prestaties alleen gemeten werden aan de zolenlikkerij en niet konden afgewogen worden op basis van de normen die gelden voor privé-managers.
Wie haar de ‘machtigste zakenvrouw van het jaar’ noemde, vergiste zich. Haar macht werd bepaald door Stevaert zolang ze hem dienstig was.
Lieten, die meer dan zes maanden in haar nieuwe functie bij De Lijn nodig had om te beseffen dat er in Hasselt al jaren geen trams meer reden, spoorde helemaal in de lijn van haar partij. Verantwoordelijkheden had ze niet. Haar bedrijf kon niet overstag gaan omdat het met belastinggeld werd gevoed. Zowel de klanten als het personeel kloegen terecht steen en been. Zij sloeg er als manager niet in om de meest elementaire veiligheid van haar personeel te garanderen. Integendeel, ze organiseerde alles – in opdracht van Stevaert – om de boel te verzieken met een discriminerende personeelspolitiek waar vrouwelijke en allochtone chauffeurs voorrang kregen en hun rijbewijs pas op de tweede plaats kwam. Uit een interview op Kanaal Z bleek dat ze totaal geen dossierkennis had en de journalisten moesten zich beheersen in hun vraagstelling om hun gast niet te belachelijk te maken. Dat deed ze zelf wel.
Deze mevrouw wordt nu door de partij naarvoor geschoven als tweede belangrijkste minister in de pseudo-Vlaamse regering. Als viceminister-president. Ze heeft ook de bevoegdheid voor Wetenschappelijk Onderzoek en Innovatie. Nog zo’n schaamlapje om aan bevriende instellingen subsidies te kunnen uitdelen. Ze coördineert het armoedebeleid en is Minister voor Media. Waar ze die laatste kennis vandaan haalt, is iedereen een raadsel.
Zij viel in elk geval niet uit de lucht toen voorzitster Gennez haar vroeg om minister te worden. Het hele scenario was al dagen voordien tussen haar en Stevaert besproken.
Maar de door de kiezer verworpen Sp.a heeft haar slag thuis gehaald: Smet is Minister voor Onderwijs, Jeugd en Gelijke Kansen; Lieten voor Media; Van den Bossche voor Sociale Economie.
De partij die deze specifieke portefeuilles in de binnenzak heeft, bepaalt het beleid, bepaalt de maatschappij en hypothekeert de toekomst.
Het is duidelijk: voortaan zal in ons onderwijs nog meer geïndoctrineerd worden. De VRT zal nog roder en de kranten zullen nog linkser moeten zijn.
Alle mietjesbevoegdheden zoals Welzijn, Volksgezondheid, Gezin, Leefmilieu, Natuur, Cultuur, plattelandsbeleid... of lege dozen wegens gebrek aan fondsen zoals Openbare Werken of Economie werden als kruimels achtergelaten voor de CD&V.
Kris Peeters heeft zich laten rollen.
|
21 juli 2009, 11:17
Oogjes open...
Nelle 
