Wereldgeschiedenis van de slavernij

rikus · 27 februari 2010, 17:20

Wereldgeschiedenis van de slavernij
E.J. BRON - 26 FEBRUARI 2010

Sinds de Middeleeuwen werden 50 miljoen Afrikanen tot slaaf gemaakt. Hoofdzakelijk door islamitische veroveraars en staten. Pas de Europese kolonisten maakten een einde aan de brutale klopjacht. De Duitse historicus Egon Flaig spreekt van ”humanitair kolonialisme”.

Zo duister waren de Europese Middeleeuwen dus toch niet: duizend jaar geleden waren de territoria ten noorden en ten westen van de Alpen de enige regio’s ter wereld waar geen slaven waren. Adellijke landgoederen werden hier door boeren bewerkt, die op verschillende niveaus afhankelijk en onvrij waren. De lijfeigenschap kwam in plaats van de slavernij. Anders dan slaven behoorden lijfeigenen tot de samenleving en konden ze met moeite, weliswaar helemaal onderaan de sociale ladder, een menswaardig bestaan behouden. Niemand mocht ze verkopen of deporteren. Toen de Normandiërs in 1066 Engeland veroverden, onderdrukten ze daar rigoureus de restanten van de slavernij. In de ”Sachsenspiegel”, het standaardwerk van de Duitse Middeleeuwen, werd in het midden van de 13e eeuw zowel lijfeigenschap als slavernij verworpen. Frankrijks koning Filips de Schone schonk in 1299 aan alle lijfeigenen op zijn kroongoederen de vrijheid, omdat ”ieder menselijk schepsel, dat naar het beeld van onze Heer is geschapen, volgens het natuurlijke recht vrij moet zijn”. Daar was het al, het ”natuurlijke recht op vrijheid”- bijna 500 jaar voor de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring, midden in de zogenaamde duistere Middeleeuwen.

Stadslucht maakt vrij
Dat is een van de vele inzichten die de Rostocker historicus Egon Flaig in zijn ”Wereldgeschiedenis van de slavernij” levert. Van huis uit historicus van de Klassieke Oudheid, kent hij de antieke en laatantieke wereld met zijn Griekse en Romeinse schrijvers tot in detail. Het is een belevenis om bij hem te lezen hoe Grieken, Romeinen en Byzantijnen met hun slaven omgingen. Het wordt nog spannender, wanneer hij met zijn op de antieke staten geschoolde oog de islamitische wereld, de vroege nieuwe tijd en tenslotte de trans-Atlantische slavenhandel behandelt.

Beslissend voor het verdwijnen van de slavernij in Noordwest-Europa waren vanaf de 11e eeuw de steden. Wanneer een onvrije de grenzen van een stad overschreed, was hij veilig voor zijn heer. Na een jaar was hij vrij, op veel plaatsen zelfs direct. ”Stadslucht maakt vrij” – de middeleeuwse steden verdedigden dit principe keihard. Zo ontstonden er honderden gemeenschappen, ”waarin de persoonlijke onvrijheid nadrukkelijk was verboden”, herinnert Flaig. Italiaanse kooplieden, die vanuit hun Renaissancesteden slaven mee over de Alpen namen, kwamen daar regelmatig in conflict met de wet.

De ”smalle bijzondere weg” van Noordwest-Europa, zoals Flaig het noemt, was alles andere dan vanzelfsprekend. Overal elders was op dat moment de slavernij een gevestigde instelling. Vikingen en Hongaren, die in de vroege Middeleeuwen regelmatig Noordwest-Europa binnenvielen, waren slavenjagers. Net zoals de Arabieren, die zich in de 9e eeuw in Zuid-Frankrijk en Italië nestelden en zelfs Rome belegerden. Vanuit het Zuid-Italiaanse Bari voeren regelmatig schepen met Europese slaven naar Tunis. De Hongaren verscheepten hun buit via de Donau en de Zwarte Zee naar de slavenmarkten van de Oriënt. DE grootste slavenmarkt in Europa was al-Andalus, het Arabisch bezette Spanje – zogenaamd een centrum van liberaliteit en multireligieus samenleven. Een mythe, de historische realiteit was anders. Op een haar na, zegt Flaig, zou Noordwest-Europa ook een slavenleverancier voor de islamitische wereld zijn geworden – net zoals Afrika en waarschijnlijk met eenzelfde lot. Otto de Grote had dit in 955 in een veldslag tegen de Hongaren op het Lechfeld verhinderd.

Onverzadigbare honger naar slaven

In de Oriënt is de slavernij door teksten in spijkerschrift al 3000 jaar voor Christus bewezen. In het Egypte van de farao’s bestonden koopslaven en gebrandmerkte staatsslaven, die ook cadeau werden gegeven. In het Oude Testament staan wettelijke voorschriften over de behandeling van slaven. In het huis van Odysseus, bericht Homerus, waren vijftig slavinnen. Dertig mannelijke slaven werkten op de velden. In Athene leidden de zeges op het Perzische rijk tot een grote toestroom van slaven. Naar omstandigheden ging het hen redelijk goed: huisslaven werden in de familiegemeenschap opgenomen. Goed ontwikkelde slaven waren waardevol en werden met grote winst aan ambachtsbedrijven verhuurd. Daarentegen was het leven vreselijk voor de 20.000 slaven in de mijnen van Athene. Antieke mijnen, weet Flaig, waren altijd moorddadige strafinrichtingen. Was de democratie van Athene aangewezen op slavernij, zoals bijvoorbeeld marxisten graag beweerden? Ja en nee, luidt het antwoord van de historicus. De basisdemocratische participatie van meerdere duizenden burgers in volksvergaderingen, rechtbanken en comités verslond inderdaad veel vrije tijd, die de Atheners zonder hun slaven niet gehad zouden hebben. Maar de Griekse slavernij was niet erger dan andere, denkt Flaig. ”En toch brachten andere culturen noch de democratie noch een burgerlijke vrijheidsideologie voort, die vergelijkbaar zou zijn geweest met de Griekse.”

In Rome won de slavernij aan betekenis, toen de oorlogszuchtige stadsrepubliek in de 3e eeuw voor Christus opklom tot de heersende macht in het Middellandse Zeegebied. Tussen 200 en 50 v. Chr. kwamen er minstens 500.000 tot slaaf gemaakte krijgsgevangenen naar Italië, ongeveer 4000 per jaar, op een totale bevolking van ongeveer 4 miljoen. Caesar maakte vooral veel slaven in Gallië. Maar Rome voerde nooit oorlog om tot slaaf te maken, maar altijd om politieke redenen. Tegenstanders, die zich snel overgaven, ontliepen de slavernij. Flaig waarschuwt ervoor om de economische betekenis van de slavernij voor Rome te overschatten: ook in de keizertijd was meer dan vijftig procent van landbouwkrachten in Italië vrije boeren.

Goedkoop waren slaven in Rome nooit:
200 v. Chr. kostte een werkslaaf ongeveer 500 en een ontwikkelde huisslaaf tot 1550 denarie – meer dan het tienvoudige van de jaarsoldij van een Romeinse legionair. In de latere keizertijd liep de slavernij sterk terug. Op het platteland namen steeds vaker aan de grond gebonden pachters de plaats van de slaven in. Keizerlijke wetten beperkten sterk de zeggenschap van de heren over hun slaven. Slaven werden ”mensen die onder de heerschappij van het Romeinse volk leven”, aldus een schrijver uit die tijd. Het verschil tussen slavernij en andere vormen van onvrijheid begon te vervagen.

De grote terugval bracht de islam. Binnen een mum van tijd stichtten Arabische ruiterlegers een wereldrijk en tegelijkertijd, schrijft Flaig, ”het grootste en langst durende slavernijsysteem uit de wereldgeschiedenis”. Met de groene banier van de profeet en de islamitische sharia kwam altijd ook directe slavernij. Islamitische veroveraars maakten veel meer mensen tot slaaf dan de Romeinen ooit hadden gedaan. Alleen al in Spanje werden in het begin van de 8e eeuw binnen een periode van slechts tien jaar 150.000 mensen tot slaaf gemaakt. In de 11e eeuw dreven Afghaanse ruiterlegers honderdduizenden tot slaaf gemaakte Hindoes naar Centraal-Azië, waar ze tegen paarden werden geruild. Het ”Hindoekoesj”-gebergte draagt daarom zijn naam: Hindoe-dood.

Islamitische heerschappij berustte op slavernij.
Kaliefen en sultans hielden enorme staande legers van militaire slaven in stand. Omdat er in de theocratische despotie geen medewerking van aristocratie of burgers bestond, lag alle bureaucratie en bestuur in handen van de slaven. De honger naar slaven van het islamitische wereldrijk was onverzadigbaar. Al in de 9e eeuw hadden de kaliefen van Bagdad ongeveer 600.000 militaire slaven nodig, zogenaamde Mamelukken. Op de Balkan werd vanaf de 14e eeuw een vijfde deel van alle christelijke kinderen tot slaaf gemaakt, gedwongen geïslamiseerd en tot gevreesde Janitsaren opgeleid. Dit lot moet in vier en een halve eeuw Turkse Balkanheerschappij miljoenen kinderen hebben getroffen, schat Flaig.

Aan de randen van het islamitische wereldrijk voerden kaliefen, sultans, emirs en mogoels permanent oorlog, alleen om slaven te roven. Vrede was er nooit. In de 10e eeuw trok bijvoorbeeld de kalief van Córdoba in 27 jaar 25 keer in de Jihad – de ”heilige oorlog”- tegen de christelijke gebieden van Spanje, vernietigend, moordend, tot slaaf makend. Afrika werd echter het ergst getroffen. Langzamerhand werd het grootste deel van het continent een enorm slavenleverancier voor de islamitische wereld. Miljoenen zwarte Afrikaanse slaven werden over de Indische Oceaan van Oost-Afrika naar India en tot aan China vervoerd. Nog aan het einde van de 19e eeuw trokken er lange slavenkaravanen door de Sahara. In Soedan en tot diep in zwart Afrika ontstonden geïslamiseerde roverstaten, die slechts één taak hadden: zorgen voor slaven. De slavenjachten in de sub-Sahara, schrijft Flaig, ”waren vaak genocide in de letterlijke betekenis, omdat van veel volkeren letterlijk niemand meer overbleef”.

Gearabiseerde ruiternomaden beschouwden zwarte Afrikanen als een natuurlijk slavenreservoir. De huidige bloedige verdrijving van zwarte Soedanezen in Darfur door bereden Arabische milities is een echo van eeuwenlange islamitische slavenjacht: nog in 1871 organiseerde een sultan in het huidige Tsjaad ter ere van een staatsgast een slavenjacht. Duizend jaar islamitische heerschappij en permanente oorlogen om slaven te maken in steeds grotere delen van Afrika hebben vreselijke gevolgen voor het continent, cultureel, sociaal, economisch en politiek. Flaig: ”Tot op de dag van vandaag zijn op veel plaatsen de demografische ledigingen zichtbaar alsmede de sporen van de culturele neergang tot op een pseudosteentijd niveau.”

Aan het einde van de 15e eeuw begonnen de Portugezen zich te bemoeien met de binnenlandse Afrikaanse slavenhandel. Met hun zeewaardige schepen konden ze de slaven sneller en met minder verliezen transporteren en deden goede zaken aan de Afrikaanse westkust. In het jaar 1500 nam Portugal Brazilië in bezit. Voor het werk op het voortdurend stijgende aantal suikerrietplantages hadden de Portugese kolonisten steeds meer slaven nodig. In een periode van 300 jaar werden er 3,9 miljoen Afrikaanse slaven op Portugese schepen naar Brazilië gebracht – 41 procent van alle naar Amerika gedeporteerde Afrikanen. Vanaf het midden van de 17e eeuw brachten ook Nederlandse, Franse en Engelse slavenhandelaars Afrikaanse slaven naar de Nieuwe Wereld, vooral naar het Caribische gebied. Tussen 1600 en 1825 werden er ongeveer 365.000 slaven naar Noord-Amerika getransporteerd. Omdat het hen daar naar verhouding goed ging, groeide hun aantal tot 1860 tot vier miljoen.

In 300 jaar trans-Atlantische slavenhandel bleven de Europeanen altijd handelaren. Ze joegen niet en ze maakten niet tot slaaf. Dat deden de Afrikanen zelf, benadrukt Flaig: ”Afrikanen maakten andere Afrikanen tot slaaf, ze deporteerden hun slachtoffers en ze verkochten deze als vee aan Europese handelaars. Waarom? Omdat ze überhaupt geen overeenkomst tussen zichzelf en hun tot slaaf gemaakte slachtoffers zagen. ”Op de lange marsen vanuit het binnenland naar de Atlantische Oceaan kwamen vaak meer slaven om het leven dan tijdens de overtocht naar Amerika”. De Afrikaanse slavendrijvers bleven in West-Afrika altijd heer en meester over de handel: zij bepaalden de prijs en welke Europese kapitein hoeveel slaven kreeg. ”Daadwerkelijk was eeuwenlang islamitische slavenjacht in Afrika de voorwaarde voor de trans-Atlantische slavenhandel van de Europeanen”, legt Flaig uit. De geïslamiseerde Afrikaanse roversstaten, voor wie de slavenjacht het enige middel van bestaan was, ”waren in staat op iedere vraag flexibel te reageren” en creëerden de vraag zelf. In de slavenjacht-Jihad – tot in de 19e eeuw werden ze echt ”heilige oorlogen” genoemd – gooiden de roversstaten zulke hoeveelheden slaven op de markt, dat deze oorlogen ”de belangrijkste factor voor de slavenexport naar Amerika” lijken te zijn.

”Humanitair kolonialisme”
De trans-Atlantische slavenhandel is goed onderzocht. Van 1519 tot 1867 werden in ongeveer 27.000 slaventransporten 11,06 miljoen Afrikaanse slaven naar Amerika weggevoerd. In de weliswaar veel langere periode tussen 650 en 1920 werden minstens 17 miljoen het slachtoffer van islamitische slavernij. Als men hier de slaven bij optelt die in de Afrikaanse slavendrijverlanden bleven, dan werden er in 1300 jaar tijd waarschijnlijk meer dan 50 miljoen Afrikanen tot slaaf gemaakt. Hierbij is nog niet het grote aantal oude mensen en kinderen meegerekend, die tijdens de ontelbare, vreselijke slavenrazzia’s werden afgeslacht.
Faig denkt dat ook de duistere aantallen naar boven moeten worden gecorrigeerd: alleen al de islamitische militaire slavernij eiste door de eeuwen heen een slavenimport van ver over de 20 miljoen mensen. Graag worden 1,2 miljoen Europeanen, die door piraten uit Algiers, Tunis en Tripolis tussen de 16e en de 19e eeuw van de kusten van Spanje, Frankrijk en vooral Italië werden geroofd, verzwegen. De Noord-Afrikaanse slavenjagers voeren zelfs tot aan de monding van de Theems en tot IJsland.

Vanaf de eerste dag van de trans-Atlantische slavenhandel voerden de Europeanen in zowel de Oude als de Nieuwe Wereld een opgewonden discussie over de slavernij. In 1794 werd zij door de Franse Nationale Vergadering in alle Franse territoria verboden. In 1833 volgde het Britse parlement het Franse voorbeeld. Op het Congres van Wenen besloten in 1815 de Europese monarchen om de slavenhandel aan banden te leggen. Vanaf dat moment maakte de Britse marine jacht op slavenschepen, blokkeerde de West-Afrikaanse kust en draaide de trans-Atlantische slavenhandel de nek om. De decennialange inzet als maritieme wereldpolitie kostte Londen veel geld.

In de islamitische wereld echter was nooit een discussie over slavernij. Omdat slaven in de Koran voorkomen en ook de profeet slaven had er zelfs in handelde, was de slavernij boven iedere twijfel verheven. Het Ottomaanse rijk verzette zich tegen de Britse druk. Op het Arabisch schiereiland dreigden opstanden toen er over het verbod op slavernij werd onderhandeld. Het halfslachtige Ottomaanse verbod op slavenhandel gold dan ook niet voor de Arabieren. Pas toen de Britten in 1882 Egypte bezetten, eindigde de slavenhandel ook in het Midden-Oosten. In Afrika gingen de slavernijoorlogen verder en sloegen over naar Centraal-Afrika en het Kongo-bekken. Arabische slavenjagers bereikten de grote meren. In Europa drongen de tegenstanders van de slavernij er op aan om de slavenjachten in Afrika met geweld te beëindigen. Niets anders, denkt Flaig, was het uitgangspunt van de Europese koloniale heerschappij in Afrika.

Inderdaad konden de Europese koloniale machten het gewelddadige tot slaaf maken in Afrika helemaal stoppen. Flaig spreekt daarom van ”humanitair kolonialisme” van de Europeanen in Afrika en zorgt voor een provocatieve conclusie: ”Het Europese kolonialisme […] heeft Afrika na een 1000-jarige historie van bloedig geweld en volkerenmoord de mogelijkheden tot nieuwe wegen geopend. Echter onder koloniaal toezicht.” Als de Europeanen niet in Afrika zouden zijn gebleven, aldus Flaig, zou de slavernij onmiddellijk zijn teruggekeerd. De sterke these zal leiden tot discussies en debatten tussen historici.
Een recensent van het Hamburgse weekblad Die Zeit heeft zich direct opgewonden over de zienswijze van Flaig op het Europese kolonialisme. Echter zonder argumenten aan te voeren. Die staan, tot nu toe in ieder geval, aan de kant van de Rostocker historicus.

Auteur: Botho Keppel

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron

bron:

Erwinvds · 4 maart 2010, 18:12

Dergelijke stukken dat de islam steeds de grootste leverancier was en nog is van slaven is reeds een paar maal aan bod gekomen op dit forum....en steeds doodgezwegen. Weinig tot totaal geen reakties.

27 februari 2010, 17:20	#1
rikus Lokaal Raadslid Geregistreerd: 25 januari 2008 Locatie: Kraggenburg Berichten: 345	Wereldgeschiedenis van de slavernij Wereldgeschiedenis van de slavernij E.J. BRON - 26 FEBRUARI 2010 Sinds de Middeleeuwen werden 50 miljoen Afrikanen tot slaaf gemaakt. Hoofdzakelijk door islamitische veroveraars en staten. Pas de Europese kolonisten maakten een einde aan de brutale klopjacht. De Duitse historicus Egon Flaig spreekt van ”humanitair kolonialisme”. Zo duister waren de Europese Middeleeuwen dus toch niet: duizend jaar geleden waren de territoria ten noorden en ten westen van de Alpen de enige regio’s ter wereld waar geen slaven waren. Adellijke landgoederen werden hier door boeren bewerkt, die op verschillende niveaus afhankelijk en onvrij waren. De lijfeigenschap kwam in plaats van de slavernij. Anders dan slaven behoorden lijfeigenen tot de samenleving en konden ze met moeite, weliswaar helemaal onderaan de sociale ladder, een menswaardig bestaan behouden. Niemand mocht ze verkopen of deporteren. Toen de Normandiërs in 1066 Engeland veroverden, onderdrukten ze daar rigoureus de restanten van de slavernij. In de ”Sachsenspiegel”, het standaardwerk van de Duitse Middeleeuwen, werd in het midden van de 13e eeuw zowel lijfeigenschap als slavernij verworpen. Frankrijks koning Filips de Schone schonk in 1299 aan alle lijfeigenen op zijn kroongoederen de vrijheid, omdat ”ieder menselijk schepsel, dat naar het beeld van onze Heer is geschapen, volgens het natuurlijke recht vrij moet zijn”. Daar was het al, het ”natuurlijke recht op vrijheid”- bijna 500 jaar voor de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring, midden in de zogenaamde duistere Middeleeuwen. Stadslucht maakt vrij Dat is een van de vele inzichten die de Rostocker historicus Egon Flaig in zijn ”Wereldgeschiedenis van de slavernij” levert. Van huis uit historicus van de Klassieke Oudheid, kent hij de antieke en laatantieke wereld met zijn Griekse en Romeinse schrijvers tot in detail. Het is een belevenis om bij hem te lezen hoe Grieken, Romeinen en Byzantijnen met hun slaven omgingen. Het wordt nog spannender, wanneer hij met zijn op de antieke staten geschoolde oog de islamitische wereld, de vroege nieuwe tijd en tenslotte de trans-Atlantische slavenhandel behandelt. Beslissend voor het verdwijnen van de slavernij in Noordwest-Europa waren vanaf de 11e eeuw de steden. Wanneer een onvrije de grenzen van een stad overschreed, was hij veilig voor zijn heer. Na een jaar was hij vrij, op veel plaatsen zelfs direct. ”Stadslucht maakt vrij” – de middeleeuwse steden verdedigden dit principe keihard. Zo ontstonden er honderden gemeenschappen, ”waarin de persoonlijke onvrijheid nadrukkelijk was verboden”, herinnert Flaig. Italiaanse kooplieden, die vanuit hun Renaissancesteden slaven mee over de Alpen namen, kwamen daar regelmatig in conflict met de wet. De ”smalle bijzondere weg” van Noordwest-Europa, zoals Flaig het noemt, was alles andere dan vanzelfsprekend. Overal elders was op dat moment de slavernij een gevestigde instelling. Vikingen en Hongaren, die in de vroege Middeleeuwen regelmatig Noordwest-Europa binnenvielen, waren slavenjagers. Net zoals de Arabieren, die zich in de 9e eeuw in Zuid-Frankrijk en Italië nestelden en zelfs Rome belegerden. Vanuit het Zuid-Italiaanse Bari voeren regelmatig schepen met Europese slaven naar Tunis. De Hongaren verscheepten hun buit via de Donau en de Zwarte Zee naar de slavenmarkten van de Oriënt. DE grootste slavenmarkt in Europa was al-Andalus, het Arabisch bezette Spanje – zogenaamd een centrum van liberaliteit en multireligieus samenleven. Een mythe, de historische realiteit was anders. Op een haar na, zegt Flaig, zou Noordwest-Europa ook een slavenleverancier voor de islamitische wereld zijn geworden – net zoals Afrika en waarschijnlijk met eenzelfde lot. Otto de Grote had dit in 955 in een veldslag tegen de Hongaren op het Lechfeld verhinderd. Onverzadigbare honger naar slaven In de Oriënt is de slavernij door teksten in spijkerschrift al 3000 jaar voor Christus bewezen. In het Egypte van de farao’s bestonden koopslaven en gebrandmerkte staatsslaven, die ook cadeau werden gegeven. In het Oude Testament staan wettelijke voorschriften over de behandeling van slaven. In het huis van Odysseus, bericht Homerus, waren vijftig slavinnen. Dertig mannelijke slaven werkten op de velden. In Athene leidden de zeges op het Perzische rijk tot een grote toestroom van slaven. Naar omstandigheden ging het hen redelijk goed: huisslaven werden in de familiegemeenschap opgenomen. Goed ontwikkelde slaven waren waardevol en werden met grote winst aan ambachtsbedrijven verhuurd. Daarentegen was het leven vreselijk voor de 20.000 slaven in de mijnen van Athene. Antieke mijnen, weet Flaig, waren altijd moorddadige strafinrichtingen. Was de democratie van Athene aangewezen op slavernij, zoals bijvoorbeeld marxisten graag beweerden? Ja en nee, luidt het antwoord van de historicus. De basisdemocratische participatie van meerdere duizenden burgers in volksvergaderingen, rechtbanken en comités verslond inderdaad veel vrije tijd, die de Atheners zonder hun slaven niet gehad zouden hebben. Maar de Griekse slavernij was niet erger dan andere, denkt Flaig. ”En toch brachten andere culturen noch de democratie noch een burgerlijke vrijheidsideologie voort, die vergelijkbaar zou zijn geweest met de Griekse.” In Rome won de slavernij aan betekenis, toen de oorlogszuchtige stadsrepubliek in de 3e eeuw voor Christus opklom tot de heersende macht in het Middellandse Zeegebied. Tussen 200 en 50 v. Chr. kwamen er minstens 500.000 tot slaaf gemaakte krijgsgevangenen naar Italië, ongeveer 4000 per jaar, op een totale bevolking van ongeveer 4 miljoen. Caesar maakte vooral veel slaven in Gallië. Maar Rome voerde nooit oorlog om tot slaaf te maken, maar altijd om politieke redenen. Tegenstanders, die zich snel overgaven, ontliepen de slavernij. Flaig waarschuwt ervoor om de economische betekenis van de slavernij voor Rome te overschatten: ook in de keizertijd was meer dan vijftig procent van landbouwkrachten in Italië vrije boeren. Goedkoop waren slaven in Rome nooit: 200 v. Chr. kostte een werkslaaf ongeveer 500 en een ontwikkelde huisslaaf tot 1550 denarie – meer dan het tienvoudige van de jaarsoldij van een Romeinse legionair. In de latere keizertijd liep de slavernij sterk terug. Op het platteland namen steeds vaker aan de grond gebonden pachters de plaats van de slaven in. Keizerlijke wetten beperkten sterk de zeggenschap van de heren over hun slaven. Slaven werden ”mensen die onder de heerschappij van het Romeinse volk leven”, aldus een schrijver uit die tijd. Het verschil tussen slavernij en andere vormen van onvrijheid begon te vervagen. De grote terugval bracht de islam. Binnen een mum van tijd stichtten Arabische ruiterlegers een wereldrijk en tegelijkertijd, schrijft Flaig, ”het grootste en langst durende slavernijsysteem uit de wereldgeschiedenis”. Met de groene banier van de profeet en de islamitische sharia kwam altijd ook directe slavernij. Islamitische veroveraars maakten veel meer mensen tot slaaf dan de Romeinen ooit hadden gedaan. Alleen al in Spanje werden in het begin van de 8e eeuw binnen een periode van slechts tien jaar 150.000 mensen tot slaaf gemaakt. In de 11e eeuw dreven Afghaanse ruiterlegers honderdduizenden tot slaaf gemaakte Hindoes naar Centraal-Azië, waar ze tegen paarden werden geruild. Het ”Hindoekoesj”-gebergte draagt daarom zijn naam: Hindoe-dood. Islamitische heerschappij berustte op slavernij. Kaliefen en sultans hielden enorme staande legers van militaire slaven in stand. Omdat er in de theocratische despotie geen medewerking van aristocratie of burgers bestond, lag alle bureaucratie en bestuur in handen van de slaven. De honger naar slaven van het islamitische wereldrijk was onverzadigbaar. Al in de 9e eeuw hadden de kaliefen van Bagdad ongeveer 600.000 militaire slaven nodig, zogenaamde Mamelukken. Op de Balkan werd vanaf de 14e eeuw een vijfde deel van alle christelijke kinderen tot slaaf gemaakt, gedwongen geïslamiseerd en tot gevreesde Janitsaren opgeleid. Dit lot moet in vier en een halve eeuw Turkse Balkanheerschappij miljoenen kinderen hebben getroffen, schat Flaig. Aan de randen van het islamitische wereldrijk voerden kaliefen, sultans, emirs en mogoels permanent oorlog, alleen om slaven te roven. Vrede was er nooit. In de 10e eeuw trok bijvoorbeeld de kalief van Córdoba in 27 jaar 25 keer in de Jihad – de ”heilige oorlog”- tegen de christelijke gebieden van Spanje, vernietigend, moordend, tot slaaf makend. Afrika werd echter het ergst getroffen. Langzamerhand werd het grootste deel van het continent een enorm slavenleverancier voor de islamitische wereld. Miljoenen zwarte Afrikaanse slaven werden over de Indische Oceaan van Oost-Afrika naar India en tot aan China vervoerd. Nog aan het einde van de 19e eeuw trokken er lange slavenkaravanen door de Sahara. In Soedan en tot diep in zwart Afrika ontstonden geïslamiseerde roverstaten, die slechts één taak hadden: zorgen voor slaven. De slavenjachten in de sub-Sahara, schrijft Flaig, ”waren vaak genocide in de letterlijke betekenis, omdat van veel volkeren letterlijk niemand meer overbleef”. Gearabiseerde ruiternomaden beschouwden zwarte Afrikanen als een natuurlijk slavenreservoir. De huidige bloedige verdrijving van zwarte Soedanezen in Darfur door bereden Arabische milities is een echo van eeuwenlange islamitische slavenjacht: nog in 1871 organiseerde een sultan in het huidige Tsjaad ter ere van een staatsgast een slavenjacht. Duizend jaar islamitische heerschappij en permanente oorlogen om slaven te maken in steeds grotere delen van Afrika hebben vreselijke gevolgen voor het continent, cultureel, sociaal, economisch en politiek. Flaig: ”Tot op de dag van vandaag zijn op veel plaatsen de demografische ledigingen zichtbaar alsmede de sporen van de culturele neergang tot op een pseudosteentijd niveau.” Aan het einde van de 15e eeuw begonnen de Portugezen zich te bemoeien met de binnenlandse Afrikaanse slavenhandel. Met hun zeewaardige schepen konden ze de slaven sneller en met minder verliezen transporteren en deden goede zaken aan de Afrikaanse westkust. In het jaar 1500 nam Portugal Brazilië in bezit. Voor het werk op het voortdurend stijgende aantal suikerrietplantages hadden de Portugese kolonisten steeds meer slaven nodig. In een periode van 300 jaar werden er 3,9 miljoen Afrikaanse slaven op Portugese schepen naar Brazilië gebracht – 41 procent van alle naar Amerika gedeporteerde Afrikanen. Vanaf het midden van de 17e eeuw brachten ook Nederlandse, Franse en Engelse slavenhandelaars Afrikaanse slaven naar de Nieuwe Wereld, vooral naar het Caribische gebied. Tussen 1600 en 1825 werden er ongeveer 365.000 slaven naar Noord-Amerika getransporteerd. Omdat het hen daar naar verhouding goed ging, groeide hun aantal tot 1860 tot vier miljoen. In 300 jaar trans-Atlantische slavenhandel bleven de Europeanen altijd handelaren. Ze joegen niet en ze maakten niet tot slaaf. Dat deden de Afrikanen zelf, benadrukt Flaig: ”Afrikanen maakten andere Afrikanen tot slaaf, ze deporteerden hun slachtoffers en ze verkochten deze als vee aan Europese handelaars. Waarom? Omdat ze überhaupt geen overeenkomst tussen zichzelf en hun tot slaaf gemaakte slachtoffers zagen. ”Op de lange marsen vanuit het binnenland naar de Atlantische Oceaan kwamen vaak meer slaven om het leven dan tijdens de overtocht naar Amerika”. De Afrikaanse slavendrijvers bleven in West-Afrika altijd heer en meester over de handel: zij bepaalden de prijs en welke Europese kapitein hoeveel slaven kreeg. ”Daadwerkelijk was eeuwenlang islamitische slavenjacht in Afrika de voorwaarde voor de trans-Atlantische slavenhandel van de Europeanen”, legt Flaig uit. De geïslamiseerde Afrikaanse roversstaten, voor wie de slavenjacht het enige middel van bestaan was, ”waren in staat op iedere vraag flexibel te reageren” en creëerden de vraag zelf. In de slavenjacht-Jihad – tot in de 19e eeuw werden ze echt ”heilige oorlogen” genoemd – gooiden de roversstaten zulke hoeveelheden slaven op de markt, dat deze oorlogen ”de belangrijkste factor voor de slavenexport naar Amerika” lijken te zijn. ”Humanitair kolonialisme” De trans-Atlantische slavenhandel is goed onderzocht. Van 1519 tot 1867 werden in ongeveer 27.000 slaventransporten 11,06 miljoen Afrikaanse slaven naar Amerika weggevoerd. In de weliswaar veel langere periode tussen 650 en 1920 werden minstens 17 miljoen het slachtoffer van islamitische slavernij. Als men hier de slaven bij optelt die in de Afrikaanse slavendrijverlanden bleven, dan werden er in 1300 jaar tijd waarschijnlijk meer dan 50 miljoen Afrikanen tot slaaf gemaakt. Hierbij is nog niet het grote aantal oude mensen en kinderen meegerekend, die tijdens de ontelbare, vreselijke slavenrazzia’s werden afgeslacht. Faig denkt dat ook de duistere aantallen naar boven moeten worden gecorrigeerd: alleen al de islamitische militaire slavernij eiste door de eeuwen heen een slavenimport van ver over de 20 miljoen mensen. Graag worden 1,2 miljoen Europeanen, die door piraten uit Algiers, Tunis en Tripolis tussen de 16e en de 19e eeuw van de kusten van Spanje, Frankrijk en vooral Italië werden geroofd, verzwegen. De Noord-Afrikaanse slavenjagers voeren zelfs tot aan de monding van de Theems en tot IJsland. Vanaf de eerste dag van de trans-Atlantische slavenhandel voerden de Europeanen in zowel de Oude als de Nieuwe Wereld een opgewonden discussie over de slavernij. In 1794 werd zij door de Franse Nationale Vergadering in alle Franse territoria verboden. In 1833 volgde het Britse parlement het Franse voorbeeld. Op het Congres van Wenen besloten in 1815 de Europese monarchen om de slavenhandel aan banden te leggen. Vanaf dat moment maakte de Britse marine jacht op slavenschepen, blokkeerde de West-Afrikaanse kust en draaide de trans-Atlantische slavenhandel de nek om. De decennialange inzet als maritieme wereldpolitie kostte Londen veel geld. In de islamitische wereld echter was nooit een discussie over slavernij. Omdat slaven in de Koran voorkomen en ook de profeet slaven had er zelfs in handelde, was de slavernij boven iedere twijfel verheven. Het Ottomaanse rijk verzette zich tegen de Britse druk. Op het Arabisch schiereiland dreigden opstanden toen er over het verbod op slavernij werd onderhandeld. Het halfslachtige Ottomaanse verbod op slavenhandel gold dan ook niet voor de Arabieren. Pas toen de Britten in 1882 Egypte bezetten, eindigde de slavenhandel ook in het Midden-Oosten. In Afrika gingen de slavernijoorlogen verder en sloegen over naar Centraal-Afrika en het Kongo-bekken. Arabische slavenjagers bereikten de grote meren. In Europa drongen de tegenstanders van de slavernij er op aan om de slavenjachten in Afrika met geweld te beëindigen. Niets anders, denkt Flaig, was het uitgangspunt van de Europese koloniale heerschappij in Afrika. Inderdaad konden de Europese koloniale machten het gewelddadige tot slaaf maken in Afrika helemaal stoppen. Flaig spreekt daarom van ”humanitair kolonialisme” van de Europeanen in Afrika en zorgt voor een provocatieve conclusie: ”Het Europese kolonialisme […] heeft Afrika na een 1000-jarige historie van bloedig geweld en volkerenmoord de mogelijkheden tot nieuwe wegen geopend. Echter onder koloniaal toezicht.” Als de Europeanen niet in Afrika zouden zijn gebleven, aldus Flaig, zou de slavernij onmiddellijk zijn teruggekeerd. De sterke these zal leiden tot discussies en debatten tussen historici. Een recensent van het Hamburgse weekblad Die Zeit heeft zich direct opgewonden over de zienswijze van Flaig op het Europese kolonialisme. Echter zonder argumenten aan te voeren. Die staan, tot nu toe in ieder geval, aan de kant van de Rostocker historicus. Auteur: Botho Keppel Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron bron: __________________ Anders zijn is ook gewoon

4 maart 2010, 18:12	#2
Erwinvds Gouverneur Geregistreerd: 2 april 2008 Berichten: 1.377	Dergelijke stukken dat de islam steeds de grootste leverancier was en nog is van slaven is reeds een paar maal aan bod gekomen op dit forum....en steeds doodgezwegen. Weinig tot totaal geen reakties. __________________ http://www.eviloverlord.com/lists/overlord.html Laatst gewijzigd door Erwinvds : 4 maart 2010 om 18:13.