Toch een klein lichtje op het eind van de tunnel ?

Sprot · 12 mei 2004, 23:33

Uit 'De Morgen' (Boekenbijlage)
IRSHAD MANJI’S VURIGE OPROEP TEGEN HET FUNDAMENTALISME IN DE ISLAM

De Canadese Irshad Manji, moslim en lesbienne, is een van de weinige islamieten die heilige huisjes omver durft te gooien. De moslimwereld gaat gebukt onder de terreur van de islam, betoogt ze. De tijd is dan ook rijp voor Operatie IJtihad: weg met de starheid en letterlijke interpretatie van de koran, want hij is een en al tegenstrijdigheid.

Moslims klaagden al over de slechte timing van Het Islamdilemma.

Net nu moslims na 11 september en andere aanslagen geen al te beste reputatie genieten en af moeten rekenen met vijandigheden, was een kritisch boek, geschreven door een moslim, niet op zijn plaats.

De verwijten konden niet beter in de kaart spelen van Irshad Manji; dat is immers net wat zij bedoelt met het gebrek aan kritiek in de islam. “Waar waren de moslims in het Westen toen de Taliban de boeddhabeelden vernielden?”, vroeg ze zich af in een debat. “Waarom zwegen de moslims in het Westen toen?” Er was maar één persoon in het panel die reageerde: “Weet je wel wat er gebeurt met de moslims in Palestina?”, beet een vrouw haar toe. “De reactie van mijn ‘zuster’ was een uitvlucht”, schrijft Manji over dat incident. “Ondanks al haar kritische denken over het Westen droeg ze haar gedachteloze islam als een allesbedekkende boerka.” Angst weerhoudt volgens Manji andere moslims ervan kritiek te leveren op geloofsgenoten. Irshad Manji is allesbehalve bang. In Het Islamdilemma daagt ze de lezer uit om kritisch te durven denken over zijn religie. Beste medemoslims, begint ze en haar eerste zin laat niet veel aan de verbeelding over. “Laat ik het maar direct eerlijk zeggen: de islam staat op zeer glad ijs bij mij. Ik wankel, bang als ik ben voor wat er nu weer van de zelfbenoemde ambassadeurs van Allah zal komen.” De islam, zo verklaart ze, is geïnfecteerd door haat tegen vrouwen, tegen joden, tegen alles wat anders is. Ze stelt de terreur van de letterlijkheid in de islam aan de kaak en geeft de sektarische Wahabieten van Saoedi-Arabië, die de hele wereld besmetten met hun fundamentalisme, een veeg uit de pan.

Manji is een van de weinige moslims die heilige huisjes omver durft te gooien.

Denk, zegt ze, accepteer niet zomaar. “Op dit moment betekent hervorming niet gewone moslims vertellen wat ze niet mogen denken, maar de 1 miljard volgelingen van de islam toestemming geven om te denken.” Haar schrijfstijl is direct, aantrekkelijk, af en toe erg grappig. En bot, zegt ze zelf. “Ja, ik ben bot. Je zal eraan moeten wennen.” En: “Krijg je nu een hartaanval?

Opschieten dan. Want als we ons niet uitspreken tegen de imperialisten binnen de islam zullen die gasten de show stelen.” Diplomatie is niet een van Manji’s sterkste karaktertrekken. Een van de grootste kritieken betreft de sympathie die ze voor Israël betoont in haar boek.

Ze ging op reis naar Israël (een uitstapje dat, zo zegt ze heel duidelijk, betaald werd door de Israëli’s) en vond een land dat veel opener stond tegenover zelfkritiek dan de Arabische buren. Manji gaat zo ver in haar bewondering voor dat land dat ze in de Palestijnse kwestie het standpunt van Israël meerdere keren verdedigt.

Maar ze doet dat vanuit een visie die de fundamentalistische Arabische landen in de omgeving bekritiseert: “We kunnen zwaar uithalen naar de Israëlische ‘imperialisten’ vanwege de Palestijnse situatie. De waarheid is echter dat wij moslims onze eigen imperialisten hebben om te beschuldigen.” Irshad Manji groeide op in Canada, nadat haar ouders in 1971 uit Oeganda waren gevlucht. Haar jeugd werd overschaduwd door een vader met boze blik en losse handen. “Niet lachen onder het eten. Als ik je spaargeld inpik, hou je je mond. Als ik je een schop verkoop, denk er dan aan dat de volgende harder is. Als ik je moeder sla, bel dan niet de politie. Als ze komen, praat ik op hen in tot dat ze weggaan. En je weet dat ze zullen vertrekken.” Tijd Ondanks die vernederingen blijft ze een vrolijke meid die het met haar grote mond meermaals tot klassenvertegenwoordigster schopt in het middelbaar.

De weekends zijn gereserveerd voor de godsdienst. Haar ouders sturen haar naar de madrassa, een islamitische school, in Richmond. Irshad is nieuwsgierig, wil best de islam leren kennen. Ze klampt haar islamleraar aan. Mijnheer Khaki noemt ze hem in het boek en hij is de eerste die haar vertelt dat meisjes, hoewel ze eerder volwassen zijn, niet mogen voorgaan in het gebed. “Waarom niet?” “Dat zegt Allah.” “Wat is zijn reden?” “Lees de koran.” Mijnheer Khaki beseft wellicht nog altijd niet hoeveel invloed zijn laatste zin had op het leven van Irshad. Het meisje gaat op zoek naar een Engelstalige koran, want net als veel moslims begrijpt ze geen Arabisch en heeft ze geen idee wat ze opdreunt tijdens de ritmisch klinkende gebeden. Maar in haar koran vindt ze ook geen antwoord en geprikkeld begint ze haar leraar te bestoken met nog meer vragen. Het is vooral de grote samenzwering in de koran tegen de joden die haar intrigeert.

Het geduld van de kribbige mijnheer Khaki raakt ten slotte op en hij beveelt haar te vertrekken. De veertienjarige Irshad loopt met opgeheven hoofd de deur uit. Haar hoofddoek doet ze niet af; ze wil niemand het plezier gunnen om haar buiten te gooien. Maar ze roept wel keihard ‘Jezus Christus’ voordat ze de deur achter zich dichtslaat.

Pas later beseft ze de draagwijdte van haar belediging. “Want Jezus was een jood.” Twintig jaar later is mijnheer Khaki verdwenen, maar haar vragen zijn ge bleven. Haar godsdienst heeft Manji niet opgegeven, maar evenmin heeft ze die kunnen verzoenen met haar homoseksualiteit. “Telkens als ik op het punt stond om mezelf te excommuniceren, deinsde ik terug. Niet uit angst.

Uit eerlijkheid tegenover mezelf. Een vraag vroeg om meer aandacht: als de alwetende almachtige god geen lesbienne van mij had willen maken, waarom had hij dan niet iemand anders in mijn plaats gemaakt?” Het islamdilemma is voor Irshad Manji, naast een oproep aan de mede moslims, een zoektocht naar wat zij uiteindelijk van de islam verwacht. Wil ze eruit of niet? Om die beslissing te nemen, wil ze eerst weten in hoeverre starheid de islam leidt. Dat onderzoekt ze aan de hand van hoe ‘anderen’ worden bekeken in de koran: vrouwen, joden, christenen, slaven, homoseksuelen.

Ze leest en herleest het heilige boek en komt tot een conclusie die veel moslims, die geloven dat de koran per-
fect is en af, op stang zal jagen. “De beslissingen die we op grond van de ko ran nemen, worden niet voorgeschreven door god. We nemen ze uit vrije menselijke wil.” Dat en soortgelijke uitspraken zorgden er al voor dat ze meer dan eens doodsbedreigingen ontving sinds het boek in Canada en de Verenigde Staten op de markt kwam. De officiële islamwereld heeft echter nog niet gere ageerd. Of wil dat misschien niet, in de hoop dat dit overwaait zonder te grote brokken te maken. De commentaren die ze van ‘ernstige’ moslims krijgt op haar website maken hun houding duidelijk: een lesbische moslim die ook nog meent de koran te mogen bekritiseren, kan niet ernstig worden genomen.

De meeste kritiek komt, zoals zo vaak, van mensen die een mening vormden zonder het boek te lezen.

Want Manji beargumenteert haar bevindingen duidelijk, zonder franjes. De koran, zo vindt ze, is een en al tegenstrijdigheid.

Wat vrouwen betreft bijvoorbeeld, treft ze zowel vernedering (mannen mogen de baas spelen over vrouwen omdat ze “hun rijkdommen besteden om hen te onderhouden”) als gelijkheid van beide geslachten. Ook over andersdenkenden vindt ze tegenstellingen.

Wat de koran echt zegt, zal pas tevoorschijn komen als de volmaaktheid ervan openlijk in twijfel wordt getrokken.

Een onderzoek naar de geschiedenis van haar godsdienst laat haar achter met een belangrijke vraag: wat was er gebeurd met de ijtihad, de islamitische traditie van het onafhankelijk redeneren?

Die traditie vierde hoogtij in de gouden tijdperk van de islam, ergens tussen de achtste en dertiende eeuw, toen Irak nog het centrum was van het moslimrijk dat tot in Spanje reikte. Er werden ideeën uitgewisseld, er werd gediscussieerd, geïnnoveerd. Niet enkel onder moslims, maar ook met joden en christenen. Maar in de tiende eeuw laaide de verdeeldheid tussen soennieten en sjiieten op. Om de islam ‘zuiver’ te houden en wereldwijd geen tweedracht te zaaien, smoorde een aantal geleerden elk debat in de kiem. Alles, zo werd bepaald, was bekend en alle vragen konden beantwoord worden, hetzij via de koran, hetzij via de hadith, de overlevering. De ijtihad was voltooid verleden tijd.

Het is die ijtihaddie Manji in ere wil herstellen. Ze gaat er zo ver in dat ze, tegen het einde van het boek, zelfs een groot deel van haar twijfels overboord gooit en de koe bij de horens wil vatten. “Schrijf me maar in voor Operatie IJtihad”, zegt ze.

Operatie IJtihad moet vernieuwing brengen in de islam. Manji ziet dat onder meer in de vorm van debatten op campussen, niet enkel over de Palestijnse kwestie maar ook over de Saoedische bekrompenheid. Operatie IJtihad moet ook, en vooral, meer economische macht geven aan moslimvrouwen.

En, heel belangrijk, ze moet ervoor zorgen dat er een dialoog komt met het Westen.

Irshad Manji beseft dat ze dit boek enkel kon schrijven omdat ze een moslim is die opgroeide in een westerse maatschappij. Hier heeft ze de vrijheid om te zeggen wat ze denkt en wordt het ook nog gepubliceerd. “Was ik in een moslimland opgegroeid, dan zou ik in mijn hart waarschijnlijk een atheïst zijn geweest. Doordat ik in dit deel van de wereld woon, waar ik kan nadenken, discussiëren en dieper in elk onderwerp kan duiken, heb ik geleerd waarom ik de hoop voor de islam nog niet moet opgeven.”
http://www.muslim-refusenik.com/

Herman Desmedt ©HD · 13 mei 2004, 03:09

Het kan niet anders dat geleidelijk aan een aantal mensen gaan inzien dat heel dat gedoe rond die al dan niet heilige boeken achterhaald is.

Goed zo! Anderen en beter!

headinajar · 13 mei 2004, 08:47

Idd, het wordt wel tijd dat men die belachelijke letterlijke interpretaties van eeuwen ouwde boeken eens achterwege laat.

Des te minder fanatisme, des te minder haat en des te beter voor de vrede.

Als nu onze forum VB-ers ook nog eens hun idiote fantasieën over veldslagen met moslims eens lieten varen zou de wereld ineens al een stukje liefdevoller zijn.

Attiladehun · 13 mei 2004, 12:13

Inderdaad, en als nu onze 'progressievelingen' eens zouden ophouden met alle Vlaams Blokkers continu te demoniseren, zou het er nog veel beter aan toe gaan...

8)

headinajar · 13 mei 2004, 13:15

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Attiladehun

Inderdaad, en als nu onze 'progressievelingen' eens zouden ophouden met alle Vlaams Blokkers continu te demoniseren, zou het er nog veel beter aan toe gaan...

8)

Ge moet toch toegeven dat kwieten als Mitgard, Darwin en Wolf (om nog niet te spreken van de complete freakows als Guderain, Eichmann en de zeer wijze persoonlijkheid witenzwart) op dit forum jullie gedachtengoed toch geen goede naam geven met hun letterlijke oproepen tot geweld tegen allochtonen en het goedpraten ervan.
Hetgene dat ik dan nog het strafste vindt is dat de rest van de VB-ers hen telkens weer verdedigd.

Ik ben zelf ook compleet tegen Islamisme, maar daarom is niet elke Islamiet een Islamist.

dorus · 13 mei 2004, 14:09

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door headinajar

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Attiladehun

Inderdaad, en als nu onze 'progressievelingen' eens zouden ophouden met alle Vlaams Blokkers continu te demoniseren, zou het er nog veel beter aan toe gaan...

8)

Ge moet toch toegeven dat kwieten als Mitgard, Darwin en Wolf (om nog niet te spreken van de complete freakows als Guderain, Eichmann en de zeer wijze persoonlijkheid witenzwart) op dit forum jullie gedachtengoed toch geen goede naam geven met hun letterlijke oproepen tot geweld tegen allochtonen en het goedpraten ervan.
Hetgene dat ik dan nog het strafste vindt is dat de rest van de VB-ers hen telkens weer verdedigd.

Ik ben zelf ook compleet tegen Islamisme, maar daarom is niet elke Islamiet een Islamist.

Inderdaad. Niet alle katten zijn zwart, maar ze hebben wel allemaal klauwen!

Weisse Wolf · 13 mei 2004, 15:41

De islam is een blok. Iedere gematigde mohammedaan kan morgen een terrorist of een islamitische strijder worden. De islam is een oorlogszuchtige, intolerante en theokratische religie, onverenigbaar met onze waarden en normen.

12 mei 2004, 23:33	#1
Sprot Burger Geregistreerd: 26 december 2002 Berichten: 130	Uit 'De Morgen' (Boekenbijlage) IRSHAD MANJI’S VURIGE OPROEP TEGEN HET FUNDAMENTALISME IN DE ISLAM De Canadese Irshad Manji, moslim en lesbienne, is een van de weinige islamieten die heilige huisjes omver durft te gooien. De moslimwereld gaat gebukt onder de terreur van de islam, betoogt ze. De tijd is dan ook rijp voor Operatie IJtihad: weg met de starheid en letterlijke interpretatie van de koran, want hij is een en al tegenstrijdigheid. Moslims klaagden al over de slechte timing van Het Islamdilemma. Net nu moslims na 11 september en andere aanslagen geen al te beste reputatie genieten en af moeten rekenen met vijandigheden, was een kritisch boek, geschreven door een moslim, niet op zijn plaats. De verwijten konden niet beter in de kaart spelen van Irshad Manji; dat is immers net wat zij bedoelt met het gebrek aan kritiek in de islam. “Waar waren de moslims in het Westen toen de Taliban de boeddhabeelden vernielden?”, vroeg ze zich af in een debat. “Waarom zwegen de moslims in het Westen toen?” Er was maar één persoon in het panel die reageerde: “Weet je wel wat er gebeurt met de moslims in Palestina?”, beet een vrouw haar toe. “De reactie van mijn ‘zuster’ was een uitvlucht”, schrijft Manji over dat incident. “Ondanks al haar kritische denken over het Westen droeg ze haar gedachteloze islam als een allesbedekkende boerka.” Angst weerhoudt volgens Manji andere moslims ervan kritiek te leveren op geloofsgenoten. Irshad Manji is allesbehalve bang. In Het Islamdilemma daagt ze de lezer uit om kritisch te durven denken over zijn religie. Beste medemoslims, begint ze en haar eerste zin laat niet veel aan de verbeelding over. “Laat ik het maar direct eerlijk zeggen: de islam staat op zeer glad ijs bij mij. Ik wankel, bang als ik ben voor wat er nu weer van de zelfbenoemde ambassadeurs van Allah zal komen.” De islam, zo verklaart ze, is geïnfecteerd door haat tegen vrouwen, tegen joden, tegen alles wat anders is. Ze stelt de terreur van de letterlijkheid in de islam aan de kaak en geeft de sektarische Wahabieten van Saoedi-Arabië, die de hele wereld besmetten met hun fundamentalisme, een veeg uit de pan. Manji is een van de weinige moslims die heilige huisjes omver durft te gooien. Denk, zegt ze, accepteer niet zomaar. “Op dit moment betekent hervorming niet gewone moslims vertellen wat ze niet mogen denken, maar de 1 miljard volgelingen van de islam toestemming geven om te denken.” Haar schrijfstijl is direct, aantrekkelijk, af en toe erg grappig. En bot, zegt ze zelf. “Ja, ik ben bot. Je zal eraan moeten wennen.” En: “Krijg je nu een hartaanval? Opschieten dan. Want als we ons niet uitspreken tegen de imperialisten binnen de islam zullen die gasten de show stelen.” Diplomatie is niet een van Manji’s sterkste karaktertrekken. Een van de grootste kritieken betreft de sympathie die ze voor Israël betoont in haar boek. Ze ging op reis naar Israël (een uitstapje dat, zo zegt ze heel duidelijk, betaald werd door de Israëli’s) en vond een land dat veel opener stond tegenover zelfkritiek dan de Arabische buren. Manji gaat zo ver in haar bewondering voor dat land dat ze in de Palestijnse kwestie het standpunt van Israël meerdere keren verdedigt. Maar ze doet dat vanuit een visie die de fundamentalistische Arabische landen in de omgeving bekritiseert: “We kunnen zwaar uithalen naar de Israëlische ‘imperialisten’ vanwege de Palestijnse situatie. De waarheid is echter dat wij moslims onze eigen imperialisten hebben om te beschuldigen.” Irshad Manji groeide op in Canada, nadat haar ouders in 1971 uit Oeganda waren gevlucht. Haar jeugd werd overschaduwd door een vader met boze blik en losse handen. “Niet lachen onder het eten. Als ik je spaargeld inpik, hou je je mond. Als ik je een schop verkoop, denk er dan aan dat de volgende harder is. Als ik je moeder sla, bel dan niet de politie. Als ze komen, praat ik op hen in tot dat ze weggaan. En je weet dat ze zullen vertrekken.” Tijd Ondanks die vernederingen blijft ze een vrolijke meid die het met haar grote mond meermaals tot klassenvertegenwoordigster schopt in het middelbaar. De weekends zijn gereserveerd voor de godsdienst. Haar ouders sturen haar naar de madrassa, een islamitische school, in Richmond. Irshad is nieuwsgierig, wil best de islam leren kennen. Ze klampt haar islamleraar aan. Mijnheer Khaki noemt ze hem in het boek en hij is de eerste die haar vertelt dat meisjes, hoewel ze eerder volwassen zijn, niet mogen voorgaan in het gebed. “Waarom niet?” “Dat zegt Allah.” “Wat is zijn reden?” “Lees de koran.” Mijnheer Khaki beseft wellicht nog altijd niet hoeveel invloed zijn laatste zin had op het leven van Irshad. Het meisje gaat op zoek naar een Engelstalige koran, want net als veel moslims begrijpt ze geen Arabisch en heeft ze geen idee wat ze opdreunt tijdens de ritmisch klinkende gebeden. Maar in haar koran vindt ze ook geen antwoord en geprikkeld begint ze haar leraar te bestoken met nog meer vragen. Het is vooral de grote samenzwering in de koran tegen de joden die haar intrigeert. Het geduld van de kribbige mijnheer Khaki raakt ten slotte op en hij beveelt haar te vertrekken. De veertienjarige Irshad loopt met opgeheven hoofd de deur uit. Haar hoofddoek doet ze niet af; ze wil niemand het plezier gunnen om haar buiten te gooien. Maar ze roept wel keihard ‘Jezus Christus’ voordat ze de deur achter zich dichtslaat. Pas later beseft ze de draagwijdte van haar belediging. “Want Jezus was een jood.” Twintig jaar later is mijnheer Khaki verdwenen, maar haar vragen zijn ge bleven. Haar godsdienst heeft Manji niet opgegeven, maar evenmin heeft ze die kunnen verzoenen met haar homoseksualiteit. “Telkens als ik op het punt stond om mezelf te excommuniceren, deinsde ik terug. Niet uit angst. Uit eerlijkheid tegenover mezelf. Een vraag vroeg om meer aandacht: als de alwetende almachtige god geen lesbienne van mij had willen maken, waarom had hij dan niet iemand anders in mijn plaats gemaakt?” Het islamdilemma is voor Irshad Manji, naast een oproep aan de mede moslims, een zoektocht naar wat zij uiteindelijk van de islam verwacht. Wil ze eruit of niet? Om die beslissing te nemen, wil ze eerst weten in hoeverre starheid de islam leidt. Dat onderzoekt ze aan de hand van hoe ‘anderen’ worden bekeken in de koran: vrouwen, joden, christenen, slaven, homoseksuelen. Ze leest en herleest het heilige boek en komt tot een conclusie die veel moslims, die geloven dat de koran per- fect is en af, op stang zal jagen. “De beslissingen die we op grond van de ko ran nemen, worden niet voorgeschreven door god. We nemen ze uit vrije menselijke wil.” Dat en soortgelijke uitspraken zorgden er al voor dat ze meer dan eens doodsbedreigingen ontving sinds het boek in Canada en de Verenigde Staten op de markt kwam. De officiële islamwereld heeft echter nog niet gere ageerd. Of wil dat misschien niet, in de hoop dat dit overwaait zonder te grote brokken te maken. De commentaren die ze van ‘ernstige’ moslims krijgt op haar website maken hun houding duidelijk: een lesbische moslim die ook nog meent de koran te mogen bekritiseren, kan niet ernstig worden genomen. De meeste kritiek komt, zoals zo vaak, van mensen die een mening vormden zonder het boek te lezen. Want Manji beargumenteert haar bevindingen duidelijk, zonder franjes. De koran, zo vindt ze, is een en al tegenstrijdigheid. Wat vrouwen betreft bijvoorbeeld, treft ze zowel vernedering (mannen mogen de baas spelen over vrouwen omdat ze “hun rijkdommen besteden om hen te onderhouden”) als gelijkheid van beide geslachten. Ook over andersdenkenden vindt ze tegenstellingen. Wat de koran echt zegt, zal pas tevoorschijn komen als de volmaaktheid ervan openlijk in twijfel wordt getrokken. Een onderzoek naar de geschiedenis van haar godsdienst laat haar achter met een belangrijke vraag: wat was er gebeurd met de ijtihad, de islamitische traditie van het onafhankelijk redeneren? Die traditie vierde hoogtij in de gouden tijdperk van de islam, ergens tussen de achtste en dertiende eeuw, toen Irak nog het centrum was van het moslimrijk dat tot in Spanje reikte. Er werden ideeën uitgewisseld, er werd gediscussieerd, geïnnoveerd. Niet enkel onder moslims, maar ook met joden en christenen. Maar in de tiende eeuw laaide de verdeeldheid tussen soennieten en sjiieten op. Om de islam ‘zuiver’ te houden en wereldwijd geen tweedracht te zaaien, smoorde een aantal geleerden elk debat in de kiem. Alles, zo werd bepaald, was bekend en alle vragen konden beantwoord worden, hetzij via de koran, hetzij via de hadith, de overlevering. De ijtihad was voltooid verleden tijd. Het is die ijtihaddie Manji in ere wil herstellen. Ze gaat er zo ver in dat ze, tegen het einde van het boek, zelfs een groot deel van haar twijfels overboord gooit en de koe bij de horens wil vatten. “Schrijf me maar in voor Operatie IJtihad”, zegt ze. Operatie IJtihad moet vernieuwing brengen in de islam. Manji ziet dat onder meer in de vorm van debatten op campussen, niet enkel over de Palestijnse kwestie maar ook over de Saoedische bekrompenheid. Operatie IJtihad moet ook, en vooral, meer economische macht geven aan moslimvrouwen. En, heel belangrijk, ze moet ervoor zorgen dat er een dialoog komt met het Westen. Irshad Manji beseft dat ze dit boek enkel kon schrijven omdat ze een moslim is die opgroeide in een westerse maatschappij. Hier heeft ze de vrijheid om te zeggen wat ze denkt en wordt het ook nog gepubliceerd. “Was ik in een moslimland opgegroeid, dan zou ik in mijn hart waarschijnlijk een atheïst zijn geweest. Doordat ik in dit deel van de wereld woon, waar ik kan nadenken, discussiëren en dieper in elk onderwerp kan duiken, heb ik geleerd waarom ik de hoop voor de islam nog niet moet opgeven.” http://www.muslim-refusenik.com/ __________________ Ni dieu, ni maître ! Of zoals mijne mémé zaliger zei: 'Noch god, noch gebod!' Geen tolerantie voor intolerantie! http://dutch.faithfreedom.org/forum/

13 mei 2004, 03:09	#2
Herman Desmedt ©HD Minister-President Geregistreerd: 5 maart 2004 Locatie: Beersel (Halle-Vilvoorde dus) Berichten: 5.801	Het kan niet anders dat geleidelijk aan een aantal mensen gaan inzien dat heel dat gedoe rond die al dan niet heilige boeken achterhaald is. Goed zo! Anderen en beter! __________________ Er zijn altijd 3 kanten aan een medaille ... en soms is die waar je eindeloos in de zelfde richting kan gaan zelfs nog de interessantste. ©HD

13 mei 2004, 15:41	#7
Weisse Wolf Minister Geregistreerd: 27 november 2003 Berichten: 3.999	De islam is een blok. Iedere gematigde mohammedaan kan morgen een terrorist of een islamitische strijder worden. De islam is een oorlogszuchtige, intolerante en theokratische religie, onverenigbaar met onze waarden en normen. __________________

13 mei 2004, 08:47	#3
headinajar Banneling Geregistreerd: 14 januari 2004 Berichten: 1.352	Idd, het wordt wel tijd dat men die belachelijke letterlijke interpretaties van eeuwen ouwde boeken eens achterwege laat. Des te minder fanatisme, des te minder haat en des te beter voor de vrede. Als nu onze forum VB-ers ook nog eens hun idiote fantasieën over veldslagen met moslims eens lieten varen zou de wereld ineens al een stukje liefdevoller zijn.

13 mei 2004, 12:13	#4
Attiladehun Banneling Geregistreerd: 28 maart 2004 Locatie: Mongoolse steppe Berichten: 1.181	Inderdaad, en als nu onze 'progressievelingen' eens zouden ophouden met alle Vlaams Blokkers continu te demoniseren, zou het er nog veel beter aan toe gaan... 8)