Itinera Institute : De verkiezingen zijn te belangrijk voor een boycot

Politics.be · 7 mei 2010, 11:50

In 2008 zorgden Facebook en andere nieuwe media in de Verenigde Staten voor een basisbeweging die dorstte om “change” en die underdog Barack Obama uiteindelijk in het Witte Huis bracht. In 2010 zorgt hetzelfde Facebook in België voor een basisbeweging die de vervroegde verkiezingen en de hele politieke klasse gewoon wil boycotten. Een duidelijker illustratie van de verzieking van de Belgische democratie is moeilijk denkbaar. De Amerikaanse burger mobiliseerde met “Yes, we can!”; de Belgische abdiceert blijkbaar met “No, we won't

Ik deel zeer veel van de ergernis en het foertgevoel van de boycotteers.De politieke soap van
ruziënde partijen hangt mij ook de keel uit. De beleidsstilstand in zoveel cruciale dossiers stoort ook mij mateloos. Het tastbare verval van onze infrastructuur, economie of justitie,frustreert mij evenzeer. Sterker nog, de jurist in mij vindt het hemeltergend dat de burger schaamteloos medeplichtig wordt gemaakt aan verkiezingen die– bij gebrek aan voorafgaande
oplossing voor BHV – zonder meer ongrondwettig zijn. En als democraat vind ik het al sowieso
erover dat de Belgische staat ons verplicht te gaan kiezen, al washet maar omdat de politici hiermee worden vrijgesteld van hun primaire taak om de stem van deburger echt te verdienen.
Maar toch zal ik op 13 juni met veel overtuiging naar het stemhokje
trekken. Met het besef dat een boycot van de politieke klasse uiteindelijk de samenleving zelf
treft. Met het inzicht dat wegblijven uit degout vooral de degoutanten doet winnen. Met een
kleine hoop – hoe ijdel ook – dat dezelfde frustratie die mij beroert collectief het land kan beroeren tot moedige keuzes. Maar vooral in de wetenschap dat de verkiezingen
van 2010 te belangrijk zijn om te negeren. Drie jaar communautaire krachtmeting
heeft inderdaad geen tast-baar resultaat geboekt. Maar hetheeft wel de geesten doen rijpen.
Wie de afgelopen dagen de Franstalige media volgde, heeft kunnen vaststellen hoe de partijen daar de publieke opinie voorbereiden op de onvermijdelijkheid van een staatshervorming.De federale
kopstukken van de PS gruwen niet langer van “confederalisme” en pleiten voor meer regionale bevoegdheden. De afstand tussen het confederalisme �* la NVA en dat van een PS blijft ongetwijfeld groot. Maar de gigantische mentale kloof tussen een Vlaanderen dat alleen meer autonomie kent en een Wallonië dat zich krampachtig aan België vastklampt, is merkbaar versmald.
De volgende legislatuur biedt een unieke kans voor een grote staatshervorming die niet alleen BHV
zal oplossen maar die ons, na decennia van improvisaties, eindelijk een werkbare staat moet
opleveren.
Dan is er de gigantische sociale en economische erfenis. Torenhoge staatsschuld, tanende competitiviteit, onvoldoende groei, slechte arbeidsmarkt, inefficiënte overheid, massawerkloosheid en een ontsporende sociale zekerheid: het zijn stuk voor stuk Griekse kwalen die ook België teisteren. België is nog niet het Griekenland aan de Noordzee, met dank aan zijnhardwerkende en veelsparende burgers. Maar de volgende legislatuur wordt erop of eronder. Ofwelhervormen we diep en breed, zodat we de crisis verwerken en een nieuwe toekomst maken. Ofwel blijven we andermaal stilstaan en tekenen we voor pijnlijk en langgerekt verval. De verkiezingen van juni 2010 worden misschien geen historische verkiezingen, maar het zijn dus zeker verkiezingen van historisch belang. Te belangrijk om te boycotten. Laten we er integendeel samen voor zorgen, met internet en de nieuwe media als hefboom, dat ze gaan over wat echt telt. Niet over communautair opbod en het
eigen grote gelijk, maar over een duidelijke en slankere staatsstructuur, zuivere bevoegdheidsverdeling en duurzame financiering op elk beleidsniveau. Niet over gouden
bergen en holle slogans, maar over besparen, belasten, schulden afbouwen, langer werken, andere
pensioenen, betere overheid en betaalbare gezondheidszorg. We hebben op 13 juni niet alleen
een afspraak met de politieke klasse, maar ook met de volgende generatie. De middenvinger richting
politiek is begrijpelijk, maar mag niet op de kap van de jongerengebeuren. De politieke
keuyzes op 13 juni zijn te belangrijk om aan de politici over
te laten.

Marc De Vos
Directeur

voorbereiden
op de onvermijdelijkheid
van een staatshervorming.
De federale
kopst u k ken
van de PS
gruwen niet
langer van
“confederalisme” en pleiten voor
meer regionale bevoegdheden.
De afstand tussen het confederalisme
�* la NVA en dat van een PS
blijft ongetwijfeld groot. Maar de
gigantische mentale kloof tussen
een Vlaanderen dat alleen meer
autonomie kent en een Wallonië
dat zich krampachtig aan België
vastklampt, is merkbaar versmald.
De volgende legislatuur biedt een
unieke kans voor een grote staatshervorming
die niet alleen BHV
zal oplossen maar die ons, na
decennia van improvisaties, eindelijk
een werkbare staat moet
opleveren.
Dan is er de gigantische sociale
en economische erfenis. Torenhoge
staatsschuld, tanende competitiviteit,
onvoldoende groei, slechte
arbeidsmarkt, inefficiënte overheid,
massawerkloosheid en een
ontsporende sociale zekerheid: het
zijn stuk voor stuk Griekse kwalen
die ook België teisteren. België
is nog niet het Griekenland aan
de Noordzee, met dank aan zijn
hardwerkende en veelsparende
burgers. Maar de volgende legislatuur
wordt erop of eronder. Ofwel
hervormen we diep en breed,
zodat we de crisis verwerken en
een nieuwe toekomst maken. Ofwel
blijven we andermaal stilstaan
en tekenen we voor pijnlijk en
langgerekt verval.
De verkiezingen van juni 2010
worden misschien geen historische
verkiezingen, maar het zijn dus
zeker verkiezingen van historisch
belang. Te belangrijk om te boycotten.
Laten we er integendeel
samen voor zorgen, met internet
en de nieuwe media als hefboom,
dat ze gaan over wat echt telt. Niet
over communautair opbod en het
eigen grote gelijk, maar over een
duidelijke en slankere staatsstructuur,
zuivere bevoegdheidsverdeling
en duurzame financiering op
elk beleidsniveau. Niet over gouden
bergen en holle slogans, maar
over besparen, belasten, schulden
afbouwen, langer werken, andere
pensioenen, betere overheid
en betaalbare gezondheidszorg.
We hebben op 13 juni niet alleen
een afspraak met de politieke
klasse, maar ook met de volgende
generatie. De middenvinger richting
politiek is begrijpelijk, maar
mag niet op de kap van de jongeren
gebeuren. De politieke
OPINIE
4
Onafhankelijke denktank voor
duurzame economische groei
en sociale bescherming.
keuzes op 13 juni 2010 zijn te
belangrijk om aan de politici over
te laten.
Marc De Vos
DirecteurIk deel zeer veel van de ergernis
en het foertgevoel van de boycotteers.
De politieke soap van
ruziënde partijen hangt mij ook
de keel uit. De beleidsstilstand in
zoveel cruciale dossiers stoort ook
mij mateloos. Het tastbare verval
van onze infrastructuur, economie
of justitie, frustreert mij evenzeer.
Sterker nog, de jurist in mij vindt
het hemeltergend dat de burger
schaamteloos medeplichtig wordt
gemaakt aan verkiezingen die
– bij gebrek aan voorafgaande
oplossing voor BHV – zonder
meer ongrondwettig zijn. En als
democraat vind ik het al sowieso
erover dat de Belgische staat ons
verplicht te gaan kiezen, al was
het maar omdat de politici hiermee
worden vrijgesteld van hun
primaire taak om de stem van de
burger echt te verdienen.
Maar toch zal ik op 13 juni met
veel overtuiging naar het stemhokje
trekken. Met het besef dat
een boycot van de politieke klasse
uiteindelijk de samenleving zelf
treft. Met het inzicht dat wegblijven
uit degout vooral de degoutanten
doet winnen. Met een
kleine hoop – hoe ijdel ook – dat
dezelfde frustratie die mij beroert
collectief het land kan beroeren
tot moedige keuzes. Maar vooral
in de wetenschap dat de verkiezingen
van 2010 te belangrijk zijn
om te negeren.
Drie jaar communautaire krachtmeting
heeft inderdaad geen tast-
In 2008 zorgden Facebook en andere nieuwe media in de Verenigde
Staten voor een basisbeweging die dorstte om “change” en die underdog
Barack Obama uiteindelijk in het Witte Huis bracht. In 2010
zorgt hetzelfde Facebook in België voor een basisbeweging die de
vervroegde verkiezingen en de hele politieke klasse gewoon wil boycotten.
Een duidelijker illustratie van de verzieking van de Belgische
democratie is moeilijk denkbaar. De Amerikaanse burger mobiliseerde
met “Yes, we can!”; de Belgische abdiceert blijkbaar met “No, we
won’t!”.
1
www.itinerainstitute.org
ITINERA INSTITUTE OPINIE
MENSEN
BESCHERMING
WELVAART
2010/35
04 05 2010
Marc De Vos
Director Itinera Institute
OPINIE
De volgende legislatuur wordt erop of eronder.
Ofwel hervormen we diep en breed, zodat we de
crisis verwerken en een nieuwe toekomst maken.
Ofwel blijven we andermaal stilstaan en tekenen
we voor pijnlijk en langgerekt verval.
2
www.itinerainstitute.org
baar resultaat geboekt. Maar het
heeft wel de geesten doen rijpen.
Wie de afgelopen dagen de Franstalige
media volgde, heeft kunnen
vaststellen hoe de partijen daar
de publieke opinie voorbereiden
op de onvermijdelijkheid
van een staatshervorming.
De federale
kopst u k ken
van de PS
gruwen niet
langer van
“confederalisme” en pleiten voor
meer regionale bevoegdheden.
De afstand tussen het confederalisme
�* la NVA en dat van een PS
blijft ongetwijfeld groot. Maar de
gigantische mentale kloof tussen
een Vlaanderen dat alleen meer
autonomie kent en een Wallonië
dat zich krampachtig aan België
vastklampt, is merkbaar versmald.
De volgende legislatuur biedt een
unieke kans voor een grote staatshervorming
die niet alleen BHV
zal oplossen maar die ons, na
decennia van improvisaties, eindelijk
een werkbare staat moet
opleveren.
Dan is er de gigantische sociale
en economische erfenis. Torenhoge
staatsschuld, tanende competitiviteit,
onvoldoende groei, slechte
arbeidsmarkt, inefficiënte overheid,
massawerkloosheid en een
ontsporende sociale zekerheid: het
zijn stuk voor stuk Griekse kwalen
die ook België teisteren. België
is nog niet het Griekenland aan
de Noordzee, met dank aan zijn
hardwerkende en veelsparende
burgers. Maar de volgende legislatuur
wordt erop of eronder. Ofwel
hervormen we diep en breed,
zodat we de crisis verwerken en
een nieuwe toekomst maken. Ofwel
blijven we andermaal stilstaan
en tekenen we voor pijnlijk en
langgerekt verval.
De verkiezingen van juni 2010
worden misschien geen historische
verkiezingen, maar het zijn dus
zeker verkiezingen van historisch
belang. Te belangrijk om te boycotten.
Laten we er integendeel
samen voor zorgen, met internet
en de nieuwe media als hefboom,
dat ze gaan over wat echt telt. Niet
over communautair opbod en het
eigen grote gelijk, maar over een
duidelijke en slankere staatsstructuur,
zuivere bevoegdheidsverdeling
en duurzame financiering op
elk beleidsniveau. Niet over gouden
bergen en holle slogans, maar
over besparen, belasten, schulden
afbouwen, langer werken, andere
pensioenen, betere overheid
en betaalbare gezondheidszorg.
We hebben op 13 juni niet alleen
een afspraak met de politieke
klasse, maar ook met de volgende
generatie. De middenvinger richting
politiek is begrijpelijk, maar
mag niet op de kap van de jongeren
gebeuren. De politieke
OPINIE
4
Onafhankelijke denktank voor
duurzame economische groei
en sociale bescherming.
keuzes op 13 juni 2010 zijn te
belangrijk om aan de politici over
te laten.
Marc De Vos
Directeur

Bron: politics.be

7 mei 2010, 11:50	#1
Politics.be Redactie Geregistreerd: 27 november 2004 Berichten: 28.704	Itinera Institute : De verkiezingen zijn te belangrijk voor een boycot In 2008 zorgden Facebook en andere nieuwe media in de Verenigde Staten voor een basisbeweging die dorstte om “change” en die underdog Barack Obama uiteindelijk in het Witte Huis bracht. In 2010 zorgt hetzelfde Facebook in België voor een basisbeweging die de vervroegde verkiezingen en de hele politieke klasse gewoon wil boycotten. Een duidelijker illustratie van de verzieking van de Belgische democratie is moeilijk denkbaar. De Amerikaanse burger mobiliseerde met “Yes, we can!”; de Belgische abdiceert blijkbaar met “No, we won't Ik deel zeer veel van de ergernis en het foertgevoel van de boycotteers.De politieke soap van ruziënde partijen hangt mij ook de keel uit. De beleidsstilstand in zoveel cruciale dossiers stoort ook mij mateloos. Het tastbare verval van onze infrastructuur, economie of justitie,frustreert mij evenzeer. Sterker nog, de jurist in mij vindt het hemeltergend dat de burger schaamteloos medeplichtig wordt gemaakt aan verkiezingen die– bij gebrek aan voorafgaande oplossing voor BHV – zonder meer ongrondwettig zijn. En als democraat vind ik het al sowieso erover dat de Belgische staat ons verplicht te gaan kiezen, al washet maar omdat de politici hiermee worden vrijgesteld van hun primaire taak om de stem van deburger echt te verdienen. Maar toch zal ik op 13 juni met veel overtuiging naar het stemhokje trekken. Met het besef dat een boycot van de politieke klasse uiteindelijk de samenleving zelf treft. Met het inzicht dat wegblijven uit degout vooral de degoutanten doet winnen. Met een kleine hoop – hoe ijdel ook – dat dezelfde frustratie die mij beroert collectief het land kan beroeren tot moedige keuzes. Maar vooral in de wetenschap dat de verkiezingen van 2010 te belangrijk zijn om te negeren. Drie jaar communautaire krachtmeting heeft inderdaad geen tast-baar resultaat geboekt. Maar hetheeft wel de geesten doen rijpen. Wie de afgelopen dagen de Franstalige media volgde, heeft kunnen vaststellen hoe de partijen daar de publieke opinie voorbereiden op de onvermijdelijkheid van een staatshervorming.De federale kopstukken van de PS gruwen niet langer van “confederalisme” en pleiten voor meer regionale bevoegdheden. De afstand tussen het confederalisme �* la NVA en dat van een PS blijft ongetwijfeld groot. Maar de gigantische mentale kloof tussen een Vlaanderen dat alleen meer autonomie kent en een Wallonië dat zich krampachtig aan België vastklampt, is merkbaar versmald. De volgende legislatuur biedt een unieke kans voor een grote staatshervorming die niet alleen BHV zal oplossen maar die ons, na decennia van improvisaties, eindelijk een werkbare staat moet opleveren. Dan is er de gigantische sociale en economische erfenis. Torenhoge staatsschuld, tanende competitiviteit, onvoldoende groei, slechte arbeidsmarkt, inefficiënte overheid, massawerkloosheid en een ontsporende sociale zekerheid: het zijn stuk voor stuk Griekse kwalen die ook België teisteren. België is nog niet het Griekenland aan de Noordzee, met dank aan zijnhardwerkende en veelsparende burgers. Maar de volgende legislatuur wordt erop of eronder. Ofwelhervormen we diep en breed, zodat we de crisis verwerken en een nieuwe toekomst maken. Ofwel blijven we andermaal stilstaan en tekenen we voor pijnlijk en langgerekt verval. De verkiezingen van juni 2010 worden misschien geen historische verkiezingen, maar het zijn dus zeker verkiezingen van historisch belang. Te belangrijk om te boycotten. Laten we er integendeel samen voor zorgen, met internet en de nieuwe media als hefboom, dat ze gaan over wat echt telt. Niet over communautair opbod en het eigen grote gelijk, maar over een duidelijke en slankere staatsstructuur, zuivere bevoegdheidsverdeling en duurzame financiering op elk beleidsniveau. Niet over gouden bergen en holle slogans, maar over besparen, belasten, schulden afbouwen, langer werken, andere pensioenen, betere overheid en betaalbare gezondheidszorg. We hebben op 13 juni niet alleen een afspraak met de politieke klasse, maar ook met de volgende generatie. De middenvinger richting politiek is begrijpelijk, maar mag niet op de kap van de jongerengebeuren. De politieke keuyzes op 13 juni zijn te belangrijk om aan de politici over te laten. Marc De Vos Directeur voorbereiden op de onvermijdelijkheid van een staatshervorming. De federale kopst u k ken van de PS gruwen niet langer van “confederalisme” en pleiten voor meer regionale bevoegdheden. De afstand tussen het confederalisme �* la NVA en dat van een PS blijft ongetwijfeld groot. Maar de gigantische mentale kloof tussen een Vlaanderen dat alleen meer autonomie kent en een Wallonië dat zich krampachtig aan België vastklampt, is merkbaar versmald. De volgende legislatuur biedt een unieke kans voor een grote staatshervorming die niet alleen BHV zal oplossen maar die ons, na decennia van improvisaties, eindelijk een werkbare staat moet opleveren. Dan is er de gigantische sociale en economische erfenis. Torenhoge staatsschuld, tanende competitiviteit, onvoldoende groei, slechte arbeidsmarkt, inefficiënte overheid, massawerkloosheid en een ontsporende sociale zekerheid: het zijn stuk voor stuk Griekse kwalen die ook België teisteren. België is nog niet het Griekenland aan de Noordzee, met dank aan zijn hardwerkende en veelsparende burgers. Maar de volgende legislatuur wordt erop of eronder. Ofwel hervormen we diep en breed, zodat we de crisis verwerken en een nieuwe toekomst maken. Ofwel blijven we andermaal stilstaan en tekenen we voor pijnlijk en langgerekt verval. De verkiezingen van juni 2010 worden misschien geen historische verkiezingen, maar het zijn dus zeker verkiezingen van historisch belang. Te belangrijk om te boycotten. Laten we er integendeel samen voor zorgen, met internet en de nieuwe media als hefboom, dat ze gaan over wat echt telt. Niet over communautair opbod en het eigen grote gelijk, maar over een duidelijke en slankere staatsstructuur, zuivere bevoegdheidsverdeling en duurzame financiering op elk beleidsniveau. Niet over gouden bergen en holle slogans, maar over besparen, belasten, schulden afbouwen, langer werken, andere pensioenen, betere overheid en betaalbare gezondheidszorg. We hebben op 13 juni niet alleen een afspraak met de politieke klasse, maar ook met de volgende generatie. De middenvinger richting politiek is begrijpelijk, maar mag niet op de kap van de jongeren gebeuren. De politieke OPINIE 4 Onafhankelijke denktank voor duurzame economische groei en sociale bescherming. keuzes op 13 juni 2010 zijn te belangrijk om aan de politici over te laten. Marc De Vos DirecteurIk deel zeer veel van de ergernis en het foertgevoel van de boycotteers. De politieke soap van ruziënde partijen hangt mij ook de keel uit. De beleidsstilstand in zoveel cruciale dossiers stoort ook mij mateloos. Het tastbare verval van onze infrastructuur, economie of justitie, frustreert mij evenzeer. Sterker nog, de jurist in mij vindt het hemeltergend dat de burger schaamteloos medeplichtig wordt gemaakt aan verkiezingen die – bij gebrek aan voorafgaande oplossing voor BHV – zonder meer ongrondwettig zijn. En als democraat vind ik het al sowieso erover dat de Belgische staat ons verplicht te gaan kiezen, al was het maar omdat de politici hiermee worden vrijgesteld van hun primaire taak om de stem van de burger echt te verdienen. Maar toch zal ik op 13 juni met veel overtuiging naar het stemhokje trekken. Met het besef dat een boycot van de politieke klasse uiteindelijk de samenleving zelf treft. Met het inzicht dat wegblijven uit degout vooral de degoutanten doet winnen. Met een kleine hoop – hoe ijdel ook – dat dezelfde frustratie die mij beroert collectief het land kan beroeren tot moedige keuzes. Maar vooral in de wetenschap dat de verkiezingen van 2010 te belangrijk zijn om te negeren. Drie jaar communautaire krachtmeting heeft inderdaad geen tast- In 2008 zorgden Facebook en andere nieuwe media in de Verenigde Staten voor een basisbeweging die dorstte om “change” en die underdog Barack Obama uiteindelijk in het Witte Huis bracht. In 2010 zorgt hetzelfde Facebook in België voor een basisbeweging die de vervroegde verkiezingen en de hele politieke klasse gewoon wil boycotten. Een duidelijker illustratie van de verzieking van de Belgische democratie is moeilijk denkbaar. De Amerikaanse burger mobiliseerde met “Yes, we can!”; de Belgische abdiceert blijkbaar met “No, we won’t!”. 1 www.itinerainstitute.org ITINERA INSTITUTE OPINIE MENSEN BESCHERMING WELVAART 2010/35 04 05 2010 Marc De Vos Director Itinera Institute OPINIE De volgende legislatuur wordt erop of eronder. Ofwel hervormen we diep en breed, zodat we de crisis verwerken en een nieuwe toekomst maken. Ofwel blijven we andermaal stilstaan en tekenen we voor pijnlijk en langgerekt verval. 2 www.itinerainstitute.org baar resultaat geboekt. Maar het heeft wel de geesten doen rijpen. Wie de afgelopen dagen de Franstalige media volgde, heeft kunnen vaststellen hoe de partijen daar de publieke opinie voorbereiden op de onvermijdelijkheid van een staatshervorming. De federale kopst u k ken van de PS gruwen niet langer van “confederalisme” en pleiten voor meer regionale bevoegdheden. De afstand tussen het confederalisme �* la NVA en dat van een PS blijft ongetwijfeld groot. Maar de gigantische mentale kloof tussen een Vlaanderen dat alleen meer autonomie kent en een Wallonië dat zich krampachtig aan België vastklampt, is merkbaar versmald. De volgende legislatuur biedt een unieke kans voor een grote staatshervorming die niet alleen BHV zal oplossen maar die ons, na decennia van improvisaties, eindelijk een werkbare staat moet opleveren. Dan is er de gigantische sociale en economische erfenis. Torenhoge staatsschuld, tanende competitiviteit, onvoldoende groei, slechte arbeidsmarkt, inefficiënte overheid, massawerkloosheid en een ontsporende sociale zekerheid: het zijn stuk voor stuk Griekse kwalen die ook België teisteren. België is nog niet het Griekenland aan de Noordzee, met dank aan zijn hardwerkende en veelsparende burgers. Maar de volgende legislatuur wordt erop of eronder. Ofwel hervormen we diep en breed, zodat we de crisis verwerken en een nieuwe toekomst maken. Ofwel blijven we andermaal stilstaan en tekenen we voor pijnlijk en langgerekt verval. De verkiezingen van juni 2010 worden misschien geen historische verkiezingen, maar het zijn dus zeker verkiezingen van historisch belang. Te belangrijk om te boycotten. Laten we er integendeel samen voor zorgen, met internet en de nieuwe media als hefboom, dat ze gaan over wat echt telt. Niet over communautair opbod en het eigen grote gelijk, maar over een duidelijke en slankere staatsstructuur, zuivere bevoegdheidsverdeling en duurzame financiering op elk beleidsniveau. Niet over gouden bergen en holle slogans, maar over besparen, belasten, schulden afbouwen, langer werken, andere pensioenen, betere overheid en betaalbare gezondheidszorg. We hebben op 13 juni niet alleen een afspraak met de politieke klasse, maar ook met de volgende generatie. De middenvinger richting politiek is begrijpelijk, maar mag niet op de kap van de jongeren gebeuren. De politieke OPINIE 4 Onafhankelijke denktank voor duurzame economische groei en sociale bescherming. keuzes op 13 juni 2010 zijn te belangrijk om aan de politici over te laten. Marc De Vos Directeur Bron: politics.be __________________ Politics.be - Jouw politieke portaalsite