Het derde deel van de nieuwe Bijbel. Epos: het laatste oordeel.

[harriechristus]

Het laatste oordeel.

het derde deel van de nieuwe bijbel

epos door harriechristus

24 september 2007

hoofdstuk 1 : kleine harrie

paragraaf 1 - Alleen in zijn kamer.

Voor het eerst was hij alleen. De lege kamer waarin hij zich bevond scheen hem het eerste werkelijke levende wezen te zijn, dat hij ooit ontmoet had. Een angstige beklemming overviel hem alsof hij zelf eigenlijk geen mens, maar een ding was. En was hij eigenlijk niet zelf die lege kamer? Hij dacht zich een stoel in het midden, een witte stoel, en ging erop zitten, wijdbeens. Een hangklok tegen de muur tikte de seconden weg.
“Ergens in de diepte wordt iemand gemarteld. Ik weet het zeker. Al eeuwen lang. Ik kan hem zo bevrijden”, dacht hij. Angstzweet droop van zijn gezicht, toen hij geen enkele deur in zijn kamer ontwaarde en zèlf een gevangene bleek te zijn.
“Ik... ik... ik... !”, gonsde het door hem heen. De hele kamer draaide nu, sneller en sneller. Hij werd duizelig. Alles werd tot een chaos, de oersoep van het leven. Hij verloor het bewustzijn.

2 - De wereld als bedreiging.

Maar zoals het verdween, zo ontstond het ook weer. Maar nochtans ook anders. Want zijn kamer verscheen opnieuw, al draaiende uit de chaos, of was het zijn arme hoofd waar weer bloed instroomde?
In ieder geval kwam zijn kamer ook weer tot stilstand, maar zo dat het niet meer zijn kamer was als binnenkant, maar als buitenkant. Dezelfde witte muren waren de wereld geworden en zijn eigen IK, ontmanteld en ontveld, vernederd en uitgepeld, had al zijn intimiteit verloren. Zijn hoofd, zijn schedel werd keihard als een laatste verzet, maar hij had de strijd verloren.
Hij was de wereld geworden. Dat wil zeggen: hij stond er voor, vóór de wereld en dorst geen stap te zetten uit angst in een oneindige diepte te vallen.
Zijn kamer, als een laatste omhulsel, bladderde af tot een spiegel van de wereld te zijn en ook dat niet meer, want dat spiegelbeeld werd de wereld zelf. Maar door alle angst heen kwam hij eindelijk tot rust... en hij verdween.

3 - De grote taak om de wereld te oordelen.

En in plaats daarvan verscheen zijn grote taak. Het scheen hem nu toe dat hij over de wereld moest oordelen of deze nu goed was of kwaad. Maar wat was nu eigenlijk goed en kwaad? Opnieuw overviel hem een gevoel van vertwijfeling. Hij begreep de wereld niet meer.
Jaren geleden had hij zijn Zoon gezonden, maar dat had weinig geholpen. Sindsdien waren de mensen bang geworden voor Hem en meden Hem; hielden Hem op afstand. En hoewel hij toch zo vriendelijk mogelijk deed, doorzagen de mensen zijn pose en beschouwden Hem als arrogant, maar ook als diepzinnig en onbegrijpelijk. Men had Hem massaal verlaten om de Natuur te aanbidden. En was Hij nu niet vreselijk bang zèlf tot Natuur, tot een Ding, tot zijn kamer te worden?
De muren van zijn kamer verwijderden zich nu tot gigantische afstanden van miljoenen lichtjaren. Zijn eigen schepping beangstigde Hem en hij vroeg zich af of alles niet een mislukking was geworden. Helemaal opnieuw beginnen scheen Hem nu het beste toe.
Anderzijds: de weidsheid en de stilte, die Hem nu omringde, die bevredigde Hem wel. De angst voor die oneindige ruimte, die angst was huiveringwekkend en tegelijkertijd hoogst bevredigend. Het was als de angst voor de dood, die hoogst mysterieus en erotisch kon zijn.
Neen, het was de wereld, die Hem echt angst inboezemde op een verkeerde, nare en gruwelijke manier en waar Hij geen raad mee wist.

[harriechristus]

4 - Vroeger toen hij nog klein was.

Zijn gedachten dwaalden af naar vroeger toen hij nog een kleine peuter was. Zijn innerlijke voorstellingen werden een mengeling van heden en verleden in een religieus gevoel van eeuwigheid en oneindigheid.
Hij herinnerde het zich nu weer... hij klom als kleine jongen in zijn bedje en trok behaaglijk de dekens over zich heen. Spoedig viel hij in slaap. Hij droomde dat hij een ding was, een kubus, en dan ook een knikker.
En nu gingen er weer heel andere dingen door hem heen.
Het was de derde dag en hij zag dat het goed was.
De wereld beviel hem wel, als hij maar wat rust kreeg.

5 - De muren.

De muren om mij heen, zij schijnen mij wezens.
Hun stomme woorden verbazen mij.
Een ding dat wil praten.
Een mens die wil zwijgen.
De komedie is voorbij.
De dood komt tot leven.

Ware ik een muur, dan kon ik zweven.
Kon ik zwijgen, dan kon ik zeggen, dat ik van je hou.

De muur is een grens die verbindt.
Ik weet dat jij achter die muur staat...
maar ik schaam mij om te kijken,
want ik zie je naakt...
nu ben ik weer blind en keer terug tot het ongezegde...

6 - Harrie en zijn moeder en dan naar de kleuterschool.

"Harrie... harrie... !” Zijn moeder riep hem wakker en kleine harrie stapte braaf zijn bedje uit om met zijn blote voetjes op het koude zeil zijn broekje aan te kunnen trekken. Aan tafel verorberde hij zijn witte boterham met chocoladevlokken en op weg naar school schoot hem alles van gisteren weer te binnen. Verbijstering om zijn belevenis. Het scheen hem als het ware een herinnering uit de toekomst zo vreemd was het. Hij was een wat vroeg wijs kind.
De kleuterschool was 10 minuten lopen, al maar recht door, hoewel hij liever bij elke hoek was omgeslagen om de wijde wereld in te gaan, hield iets hem tegen om dat te doen. Angst voor straf? Of een reeds bovenmatig besef van plichtsgevoel? We zullen het nooit weten.
In ieder geval was die morgen de wereld anders dan anders. De zon scheen helder en fris op de straatstenen als ware het op de jongste dag. En de muren van de huizen schenen voor hem te buigen als om hem eer te bewijzen, en het was ook alsof honderden mensen zijn pad kruisten, zowel van links als van rechts om hem van het rechte pad af te brengen.
Maar dat deed hem helemaal niets: hij bleef kaarsrecht door lopen als ware hij Mozes die door de Rode Zee liep, terwijl muren van water aan beide kanten oprezen en de Farao met zijn troepen hem volgden. Harrie bleef onverstoorbaar. Hij bleef glorieus, volkomen onschuldig en onaantastbaar voor de wereld. Hij volgde alleen het pad van God. Een gloriekrans van zonnestralen omrankten zijn blonde kuifje.
De innerlijke tijdloze herinnering was tot hem toegetreden.

[Alboreto]

Te weinig bezoekers op je eigen site zodat je hier nu komt publiceren?

[Xenophon]

harrie? Jij bent een bediende zeker? :d

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Alboreto

Te weinig bezoekers op je eigen site zodat je hier nu komt publiceren?

Inderdaad.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Xenophon

harrie? Jij bent een bediende zeker? :d

Zonder meer waar.

[Xenophon]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Zonder meer waar.

Je ziet dat ik je lees als een open boek dat ik reeds vanbuiten ken.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Xenophon

Je ziet dat ik je lees als een open boek dat ik reeds vanbuiten ken.

Er is altijd baas boven baas en ik ben zeer benieuwd wat je nog meer gaat beweren.

[Xenophon]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Er is altijd baas boven baas en ik ben zeer benieuwd wat je nog meer gaat beweren.

Wie is de baas dan boven God?

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Xenophon

Wie is de baas dan boven God?

God bestaat volgens mij uit een oneindige reeks van steeds hogere Goden, zodat God tevens boven zichzelf troont.
Ik dacht dat jij dat zelf wel wist.......

[harriechristus]

7 - Het zolderkamertje en een troon voor harrie.

Diezelfde avond ging hij weer naar zijn zolderkamertje toe. Opnieuw zou hij God ontmoeten, daar was hij zeker van. Weer was zijn kamertje leeg. Witte muren. Een gewijde stilte omrankte hem. Hij greep de spiegel en keek: “Niets!”
Hij was er niet. Ook de muren waren nu verdwenen en er was slechts een wit licht om hem heen en anders niet. De oerbron van alle leven.
Een stem klonk nu en zeide: “Majesteit, bestijg Uw troon! In alle heerlijkheid en alle eeuwigheid zult Gij leven!” Hij zag echter geen troon, maar wel een gat voor zijn voeten met een trap, waarvan de treden in de diepte steeds kleiner schenen te worden en verdwenen. Hij daalde af en liep en liep en liep tot vermoeiends toe, urenlang en het scheen hem toe oneindig kleiner geworden te zijn.
Opnieuw was er alleen wit licht en opnieuw greep hij een spiegel en keek, maar hij was er niet. En in plaats van een troon werd hem een kinderstoeltje geboden om daar plaats te kunnen nemen en de wereld te kunnen oordelen als op de jongste dag.

8 - De Dam te Amsterdam.

Maar nu zag hij duidelijk dat de wereld verscheen. Mensen waren om hem heen. Hij zat op de Dam in Amsterdam. Zo plotseling beving hem de angst dat hij naakt zou zijn en dat de mensen hem zouden zien. Echter: niemand scheen hem op te merken alsof hij er helemaal niet was. Slechts een oude man knipoogde naar hem. De rest liep langs hem of zelfs dwars door hem heen. Hij was er niet of slechts voor weinigen zichtbaar.
Het geheel was hoogst onbevredigend. Hij wilde iets zeggen, maar raakte verlamd.
Met heel veel moeite bracht hij het woord: “Luistert!”, door zijn keel. Maar niemand wilde luisteren en hij meende zelfs te horen dat er ergens in de verte gelachen werd. Maar hij wist wel wat hij zeggen wilde, namelijk dat hij God was en dat het laatste oordeel op handen was.



Maar nu riep iemand: “Heil Hitler!” En een ander riep: “Allah is groot!” En een derde riep iets over vrede op aarde en ook: “Khrisnamurti!” en “Hara Khrisna!” En dan was er ook nog Benjamin Creme, die de nieuwe Messias van het Watermantijdperk verkondigde, dat wil zeggen: de Maitreya.
En in de verte hoorde hij over Jezus zingen, waarschijnlijk door de soldaten van het Leger des Heils uit de hoerenbuurt met majoor Bosshardt voorop.
En dan waren er ook nog de provo’s en de kabouters en de hippies en nog meer langharig tuig, zoals ze door sommige genoemd werden.
De mariniers waren aan komen rukken om ze van het monument op de Dam weg te jagen.
En dan ook nog de nozems en de punkbeweging.
En dan natuurlijk nog de socialisten niet te vergeten en de milieubeweging. En dan ook nog de Ban de Bommers en de krakers en ik weet niet wat nog allemaal... ja, de dolle Mina's ook nog.
En ook werd er: “Johnson moordenaar!” geroepen.
Dat liep en klonk allemaal door elkander heen en al spoedig volgden er discussies en ging men elkander te lijf en er werd met tomaten gegooid en ander rottend fruit.
Tussen dit alles stond rustig de poppenkast van Jan Klaassen en Katrijn en hoorde hij de kinderen joelen en schreeuwen.
Arbeiders kwamen ook nog demonstreren om hun vakantiebonnen en ene Weggelaar werd dood aangetroffen bij het Telegraafgebouw verderop. Deze was een verre neef van zijn vader. Helaas bleek het later slechts om een doodordinaire hartaanval te gaan.
Beatrix verscheen ook nog op het balkon van het paleis en wilde tot stilte manen, maar dat hielp niks en er werden rookbommen gegooid en al spoedig verdween ze uit het gezicht.
Toen de rook optrok zag men hele Beatrix niet meer, maar wel Maxima en Alexander, die elkander kusten met sentimentele trekharmonica muziek op de achtergrond en toen was het even stil. Er werd zelfs hier en daar een traantje weggepinkt, maar daarna ging men lustig door elkander te bekogelen en te belasteren.
“Geitenneuker!”, hoorde harrie roepen en een kogel vloog door de lucht en Theo van Gogh stortte ineen en bleef bloedend op de keitjes van de Dam liggen. Ook Pim Fortuyn had voordien een kogel door zijn kop gekregen.
Ja, de Dam leek wel het middelpunt van de wereld geworden alsof alleen daar alles gebeurde.

9 - Iedereen wil over een ander oordelen.

Het bleek wel duidelijk dat iedereen sterk de behoefte gevoelde de ander te oordelen en te veroordelen en rechter over de wereld te willen zijn. Dat zou duidelijk het vele werk in hoge mate vergemakkelijken als iedereen een handje meehielp, maar voorlopig had niemand nog oor voor harrie.
En ongetwijfeld zou een zo’n alles en iedereen omvattend oordeel van iedereen over iedereen er toe leiden dat er uiteindelijk niemand over bleef. Zelfs God niet en zelfs harrie niet.
Hij dacht ook nog even aan een mogelijke 3e wereldoorlog, waarbij alleen nog de insecten over zouden blijven en een kans zouden krijgen de evolutie van het leven weer opnieuw voort te zetten.
Inmiddels had harrie per ongeluk een vuistslag op zijn oog gekregen en ook nog een steen voor zijn kop en onze beste harrie klapte achterover en viel bewusteloos op de keien en verdween van de wereld richting het zoete Nirwana.

[harriechristus]

10 - Het oordeel als een tragische komedie.

Het ware oordeel keert zich tegen zichzelf.* En het Zijn uit het Niets verschenen, heft zichzelf weer op. Maar deze ironie van het lot is nog niet de hogere verzoening tot Gods Hemelrijk met 144.000 uitverkorenen, maar het abstracte Niets van de bewusteloosheid met een bult op de kop en een blauw oog.
Wie zo jong reeds al wil oordelen raakt allicht in verwarring dat rechter en misdadiger één en dezelfde persoon zouden kunnen zijn.
Niettemin: een begin is gemaakt en de tragiek is verschenen.
Met haar metgezellin de humor.
Een volmaakt lesbisch paar.
Het Griekse schouwspel is in zijn geheel verschoven naar de Dam in Amsterdam.
I Amsterdam
Dat dacht je maar...
In een modern jasje...
Ik neem de benen naar Amerika.



* Nu ik het nog eens over lees, bemerk ik dat dit wel een erg moeilijke zin is, die om enige extra uitleg vraagt. Volgens Hegel betekent oordeel (Urteil) eigenlijk: oorspronkelijke deling.** En zopas heb ik nog ergens gelezen dat hoogleraar Ellen Wolde van de Radboud Universiteit van mening is dat de openingszin van de Bijbel: "In den beginne schiep God den hemel en den aarde.", onjuist zou zijn. Want: schiep (bara) moet zijn: scheidde. Dus God scheidde de hemel en de aarde van elkander. Het was dus een oordeel, een oorspronkelijke deling. Zodat de schepping eigenlijk een oordeel was. Aldus is er een beginnend oordeel en het eind-oordeel. Deze laatste heft de eerste dan weer op, zodat God dan uiteindelijk weer alleen is met zichzelf. Of vanuit de schepping zelf bekeken, dat deze weer terugkeert tot Niets, want verdwijnt.
Waarbij we nog verder door kunnen denken dat het eerste oordeel het begin was van een eindeloos delingsproces en het zogenaamde laatste oordeel dus geen deling meer is, maar een eindeloze vereniging en verzoening moet worden in liefde en begrip.
Maar zover is kleine harrie nog niet.

**III Das ist der Weg, der Prozess der Versöhnung, wodurch der Geist das, was er von sich unterschieden hat in seiner Diremtion, seinem Urteil, mit sich geëinigt hat und so der heilige Geist ist, der Geist in seiner Gemeinde.
Vrije vertaling: Dat is de weg, het proces der verzoening, waardoor de Geest dat, wat hij van zichzelf onderscheiden heeft in zijn scheiding, zijn oordeel, met zichzelf verenigd heeft en zo de heilige Geest is, de Geest in zijn gemeente.
Uit het tweede deel van Hegels Philosophie der Religion onder het hoofdstuk: de absolute religie, C indeling.
Suhrkamp Verlag deel 17 bladzijde 214.



de lieve juf van harrie

11 - Al wijs op 3-jarige leeftijd.

De volgende morgen draaide harrie terug uit zijn bewusteloosheid, dat wil zeggen: het draaide in zijn hoofd toen het bloed weer naar binnen stroomde alsof ie uit een diepe draaikolk weer boven water kwam. Hij draaide uit zijn “knikker-bestaan” (alsof zijn IK een knikker was) om opnieuw ten strijde te trekken tegen de wereld als kubus. Het leek hem onmogelijk beiden te verzoenen, dat wil zeggen: een vierkante cirkel scheen een onoplosbare tegenstrijdigheid.
“Ik ben een punt!”, dacht hij en hij trok zich nog verder terug in zichzelf.
Geheel onthutst door zijn ervaringen van de vorige dag voelde hij nog even aan de bult op zijn kop. Het leven van God is moeilijk, troostte hij zichzelf. Ook Hij (God) moest lijden.
Hij dacht aan 2000 jaar terug.
Was het oordeel toen al niet begonnen? Bevond hij zich niet in een absurde persoonsverwarring? Waren alle mensen niet uit God verschenen en deden allen niet een verwoede poging tot Hem terug te keren? Maar waarom weet ik dit alles reeds op 3-jarige leeftijd? Of schouw ik slechts in de toekomst? Of de toekomst in het verleden? De tijd is immers een illusie. Het is altijd heden.
1 + 1 = 2
Dat is tenminste duidelijk en had ik de rest maar vermeden. Straks ga ik weer naar de kleuterschool om blokken op elkaar te stapelen. Ach, ik haat het zo zeer, dat ik daar nu al mee gemarteld word. Wat zo eenvoudig lijkt openbaart zich aan mij in meerdere dimensies.
(Einstein zat naast hem in de klas.)
En als juf niet zo lief en aantrekkelijk was, ging ik niet meer naar school.



12 - Oidipous.

Droefgeestig steeg harrie uit zijn bed en zweefde over het koude zeil om zijn blote voeten niet meer te behoeven martelen. Wat hij 2000 jaar geleden gedaan had, dat wil zeggen: over het water lopen, voltrok zich nu opnieuw. Geheel onbewust dat ie goddelijk was geworden, want hij was nog geheel in de sfeer van zijn tragisch lijden van de vorige dag.
Aan tafel bekeek hij zijn chocoladevlokken op zijn brood en toen naar zijn moeder.
Hoe verleidelijk zou haar lichaam zijn zonder kleren aan? Begeerte ontvlamde zijn ziel. Hij deed pogingen zijn moeders borsten te ontwaren door in haar half opengeslagen ochtendjas te kijken, maar zag slechts de vage omtrekken van een heuvellandschap.
Eenmaal op school had hij het moeilijk deze dag en deed het in zijn broek.
Weer thuisgebracht door een vriendje werd hij vervolgens schoongemaakt door de buurvrouw boven. De kleine Oidipous kon zijn tragiek niet ontlopen. En wat was tragiek anders dan het gelijk van de ander over wie men de overwinning behaald meende te hebben? Maar niet begreep wat zich in het onbewuste had voltrokken.
De vader die evenzeer zoon, als de zoon die evenzeer vader was: het voortgaan der geslachten, waarbij men niet ontkomt aan de rol van de ander. Dat wil zeggen: de zoon die de vader haat wordt later zelf vader en de vader die zijn zoon haat was eens zelf zoon.
Ze haten zichzelf in de ander. Nochtans moet het zo geschieden anders komt de Geest niet tot verdere ontwikkeling.
Het is als bij het lopen, waarbij het ene been zich noodzakelijk af moet zetten tegen de ander om vooruit te kunnen gaan; en dan wordt bij het rustig staan de verzoening weer wordt geboren. Het gelijk is niet alleen aan de Zoon die de toekomst wil, maar ook dat van de Vader die het verleden was en ook eens toekomst is geweest. Zoals de toekomst op zijn beurt ook weer verleden zal worden. Kortom: toekomst en verleden zijn identiek, dat wil zeggen: verschillend, maar ook weer gelijk.
Zo voltrekt zich de reïncarnatie van een eindeloos lijden: Oidipous, Prometheus en Jezus wil ik hier slechts noemen. De overwinning is aan de toekomst, maar het verleden keert weer om zijn recht te behalen.
Zo zien we de liefdevolle Jezus, die aan het kruis gebracht wordt door zijn Vader en zijn volk, maar in het christendom opnieuw triomfeert en wraak neemt over de joden... terwijl er toch eigenlijk sprake had moeten zijn van een verzoening.

[Bovenbuur]

Wat, je kan zweven? Post eens een youtube filmpje daarvan dan. En wat betreft dat gedoe over je moeder: too much information...

[harriechristus]

echte literatuur is niet aan iedereen besteed.......en het zijn vooral de critici die zelf helemaal niks kunnen.......

[Bovenbuur]

Maar je post dus een zweef filmpje?

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Bovenbuur

Maar je post dus een zweef filmpje?

Ik heb geen filmpje gezien, jij?
Maar zweven is overigens best leuk, hoor!!
Kijk maar naar de vogels.
Maar apen slingeren liever in de takken.

[cookie monster]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Capice

[harriechristus]

13 - Een nachtmerrie over slangen.

Die avond beklom harrie met loden schoenen de trap naar zijn zolderkamertje, zich afvragend of hij eigenlijk wel werkelijk God was en of ie zelfs God ooit had gezien? Was hij eigenlijk niet meer dan een kleutertje van 3 jaar met al teveel fantasie? Ook al zijn meest diepzinnige gedachten schenen nu onzeker te worden en vaag alsof ze sterk de behoefte gevoelden te willen verdwijnen.
Gelukkig was zijn kamer nu geen kale kubus meer, maar als van ouds gevuld met speelgoed en veel platen aan de wand. Gevuld en gezellig met allerlei spullen en rommel. Hij beklom zijn ledikantje en poogde nog wel een knikker in zijn neus te stoppen, die er vervolgens moeilijk uit te krijgen was, maar verder was alles als van ouds vredig en zalig. Al was het hem wel alsof de spijlen van zijn ledikantje op tralies geleken.
Maar hij viel als spoedig in slaap met een vredige uitdrukking op zijn gezichtje.
Die vrede was echter maar tijdelijke schijn, want des nachts werd hij bezocht door een vreselijke nachtmerrie. Hij aanschouwde namelijk duidelijk en indringend hoe er allemaal slangen uit de muur kwamen kruipen en een helse angst nam bezit van zijn ziel.
Hoe is het mogelijk dat zo’n klein kind al zo gemarteld, ja: gekruisigd werd met des levens diepste angsten? Niet gekruisigd tot de dood, maar tot het leven dat nog voor hem lag.



14 - Angst voor de slang en het mysterie van de seks.

Angst bepaalt het leven. Waar komt dat toch vandaan? Het is de muur die scheiding brengt. En blijkbaar willen de slangen deze scheiding weer opheffen. Maar waarom zou ik daar dan zo bang voor zijn? Want is de eenheid niet beter dan de scheiding? Tenminste: dat zegt mijn verstand, terwijl mijn gevoel het tegendeel beweert.
Hoe was dat ook al weer bij de Chinezen? Yang, de man, is de ongebroken lijn en Yin, de vrouw, is de gebroken lijn. Met de laatste is alle ellende begonnen. Is dat werkelijk waar? Of juist omgekeerd? Tao, als eenheid van beiden, is het zuivere Niets...
Dat schenkt mij toch ook geen bevrediging. Ik wil leven en de dood dat trekt mij niet. De eenheid van Zijn en Niets is het Worden volgens Hegel. Ik wil worden, geef mij energie om het heelal opnieuw te scheppen en zo dat alles past, precies past, zonder angst erbij.
Is er vroeger soms iets mis gegaan? Was de logica nog niet helemaal volkomen en nog wat te primitief? En heeft mijn kinderziel al vroeg het gevoel gehad dat er iets niet klopte in het voorvaderlijke bestel?
Zo dreutelde kleine harrie maar wat voort in zijn gedachten. Zo van het ene op het andere. Zonder uitkomst overigens, alsof hij als een klein insect in het web van een spin gevangen zat en tevergeefs tegenspartelde.
Die hele nachtmerrie kwam hem voor als iets onbegrijpelijks mystieks. Waarom zou een mens zo verschrikkelijk bang moeten zijn voor een slang? Het doorhuiverde zijn ziel nogmaals als de schaduwzijde van alle erotiek. Seks, dat is het WEZEN en angst en begeerte drijft ons voort... vanaf de zondeval... tot de ware Liefde en het zuivere Begrip ons bevrijden mag.



15 - De Bijbel en de zondeval.

Kleine harrie greep naar de Bijbel van zijn vader. De zondeval. God verbood aan Adam van de boom der kennis van goed en kwaad te eten. (Genesis 2:16) Dus met dat verbod was Adam al reeds bewust wat goed en kwaad, dat wil zeggen: wat verkeerd was, namelijk van die boom te eten.
Want hoe kun je iemand die onschuldig is, duidelijk maken dat iets niet mag? Dus vóór God Adam iets kon verbieden, moet Adam reeds van de appel gegeten hebben, om het onderscheid te kunnen vatten van wat wèl en wat niet mag. Kortom: in alle onschuld (dus per ongeluk) had Adam er al van gegeten en toen pas kon God zeggen dat het helemaal niet mocht.
Daar begon de ellende al, door toedoen van God, die immers die boom daar had neergeplant. En die blijkbaar óók als slang kon verschijnen, dat wil zeggen: zijn penis kon laten zien. Hij was een “potloodventer”. In de dubbele aardse en hemelse betekenis van het woord. Immers: de potlood heeft uiterlijk iets aards, maar om de Geest neer te schrijven is deze hemels. En het is ook zeer problematisch waarom God zo nodig de mens moest scheppen. Waarom zou Hij dat doen als Hij immers volmaakt was?
De hele schepping lijkt dan überhaupt iets overbodigs geweest te zijn. Daar is reeds alle ellende begonnen, dat wil zeggen: in de Geest of in het hart (had God wel een hart?) van God zelf. Volmaakt als Hij was, moest Hij toch zo nodig iets scheppen en zag dat het goed was. Maar het was helemaal niet goed. Het zat allemaal heel onlogisch in elkaar en God was duidelijk in verwarring geraakt en schizofreen, neurotisch en psychotisch en narcistisch geworden.
Want waar was de Moeder van God gebleven? Had God geen Moeder? Die had hij voor het gemak maar verzwegen. En zijn vrouw waarschijnlijk ook in de kast gestopt. Die zouden er nog wel eens uitvallen.

[harriechristus]

16 - De Bijbel is allemaal onzin.

Kleine harrie voelde zich opstandig worden bij zoveel onzin. Ook in zijn kinderbijbel werd het al niet veel beter verteld, ook al stonden er dan wel leuke plaatjes bij. Maar hoe wordt de kinderziel op deze manier al reeds vroeg bedorven. Ze kunnen nooit meer onbevooroordeeld een appeltje eten of er zit een vies wormpje in.
Enfin: ook al was het dan krankzinnig, ergens moest er toch een onderliggend systeem in zitten, dat wil zeggen: de patiënt (God) moest toch te genezen zijn. In het laatste oordeel moest dat opgehelderd worden.
In den beginne reeds was God ziek geworden en de Mens evenzeer en had zich wijs gemaakt dat God al die onzin had geschreven, terwijl er toch duidelijk staat: in den beginne schiep God hemel en aarde...(Genesis 1:1) in plaats van: in den beginne schiep IK God hemel en aarde.
Dat wil zeggen: als God zelf de bijbel heeft geschreven dan moet Hij toch over zichzelf praten als in de eerste persoon en niet in de derde persoon. Dan zou het nog zo kunnen zijn dat alleen de mensheid ziek was, maar dan was er weer het probleem hoe een gezonde God tòch een zieke mensheid had kunnen scheppen.
Of het was zo dat God helemaal niet bestond, maar dan zou de Mens als hoogste wezen zelf God zijn, maar volgens de wetenschap door toeval(?!) voortgekomen uit de natuur. Dat leek sprekend op de Griekse mythologie, waarin de Goden uit de oorspronkelijke Chaos waren ontstaan. Die Griekse mythologie kwam hem overigens veel sympathieker voor als een familie-eenheid van vele Goden in plaats van het narcistische van: “er is maar één God”. (Dat is toch ook niet veel!) Niettegenstaande in Genesis 1:2 staat: “Laten WIJ(!) mensen maken naar ONS beeld en gelijkenis.” Uit valse bescheidenheid sprak God over zichzelf in het meervoud. Blijkbaar had God tòch nog wel enige gêne over zijn eigen ikkigheid.
Maar het was gewoon zijn vrouw, die Hem ook wat geholpen had in het maken van mensen, dat wil zeggen: zijn vrouw had ze gebaard, zoals het ook bij ons te doen gebruikelijk is.
Harrie raakte helemaal in de war en ook vreselijk boos bij zoveel onzin als er in de Bijbel stond te lezen en bij enig nadenken zo was te corrigeren. Hij werd zo boos dat hij er een rood hoofdje van kreeg en een slang in zijn broekje voelde draaien, de slang van de arglist, de voorbode van de Rede!!
De slang die uiteindelijk in eigen staart bijt en aldus eigen probleem oplost. Dat wil zeggen: de symboliek daarvan is, want een slang is niet werkelijk zo gek om in zijn eigen staart te gaan bijten.



hoofd van God van Michelangelo........

[harriechristus]

17 - God heeft zijn hele familie omgebracht.

God moest wel vreselijk eenzaam wezen. Misschien had hij als tiran wel zijn hele familie omgebracht. Moest harrie nog wel medelijden hebben met zo’n God of had de mensheid dit alles bedacht, die met zo velen waren en grote behoefte hadden gevoeld aan een eenzaam tegenbeeld? Moeten wij zo’n God dan niet vergeven? Of moeten wij Hem eerst uitroken uit zijn hol, want wie zegt ons dat God zich werkelijk schuldig voelt als ie meent niks te hebben misdreven? En Hij juist omgekeerd de mensheid van alles en nog wat beticht!!
Het scheen dan alles om het even wie wie beschuldigt en vergeeft. Het was immers een spiegelbeeld. De eenheid van God en Mens als een vreemdsoortig 4-benig en 4-armig en 2-koppig wezen, en tweeslachtig bovendien voordat het werd gesplitst.
Een embryonale tweeling met de ruggen aan elkaar gegroeid.
Het viel natuurlijk niet mee om zo te leven als de ene helft niet goed kan zien wat de andere helft doet en hem of haar houdt voor de schaduw van zijn of haar eigen wezen.*

* Let wel dat kleine harrie hier van de hak op de tak springt. Want eerst heeft hij het over de mensheid als een veelheid. Maar dan maakt hij daar de Mens van als een enkel individu en spiegelbeeld van God. En vervolgens verandert hij de eenheid van God en Mens in een eenheid van man en vrouw. Ja: onze kleine harrie heeft zelf ook wel enige vergiffenis nodig.



18 - Aan de bijbel ontbreekt een bladzijde.

Het scheen harrie nu dat er aan de Bijbel nog iets vooraf was gegaan, dat wil zeggen dat er een bladzijde uitgescheurd was of verloren gegaan en had men het later niet meer gemist en de tekst van bladzijde 2 wat aangepast door die te veranderen in: "In den beginne..." Waar het begin toch duidelijk het einde is van iets anders dat eraan vooraf gegaan is. Tenminste als God eeuwig is en geen stakker met een tijdelijk leven. Misschien waren er nog wel veel meer bladzijden uitgewaaid.
De Bijbel is immers slechts kort geleden nog geschreven. Wat is immers zo ongeveer 2600 jaar op de eeuwigheid? En heeft de mensheid daarvoor dan niks bedacht? En is dat later vergeten of gewoon boosaardig genegeerd omwille van een Babylonische spraakverwarring en een uiteen gaan van vele talen en denkbeelden?
De joden als het uitverkoren volk van God had al haar broeders en zusters voor het gemak maar vergeten. De communicatie was toen ook nog maar gebrekkig, dat wil zeggen: computers waren er toen nog niet, en alle volkeren wilden graag de eerste wezen tot meerdere glorie van zichzelf.