Is België een illegale constructie?

[sebby]

Is België illegaal?

In dit artikel stellen we ons de vraag op welke volkenrechtelijke gronden de
Vlamingen hun onafhankelijkheid kunnen rechtvaardigen. Een juridische
analyse van de stichting van de Belgische staat en van de Belgische grondwet
biedt daartoe onverhoopte perspectieven. Indien we ons laten leiden
door heden ten dage in het Westen algemeen aanvaarde juridische en internationaalrechtelijke
beginselen, in ‘t bijzonder door de figuur van het zelfbeschikkingsrecht
der volken zoals die de laatste jaren ontwikkeld is, kunnen
we niet anders dan concluderen dat België een illegale staat is. Het einde
bewerkstelligen van België is dus gelijk aan het einde stellen aan een onwettige
toestand.


Raamwerk van de Belgische staat

De Belgische grondwet is na de staatsgreep van 1830 dikwijls aangepast, vooral
in de tweede helft van de twintigste eeuw. We zullen ons hieronder beperken
tot de oorspronkelijke versie, die van 1831, die trouwens de belangrijkste
is omdat hierin het raamwerk van de Belgische staat wordt vastgelegd zoals
dat tot vandaag bestaat.

Wat is de inhoud van die eerste Belgische grondwet?

Vooreerst worden er een aantal vrijheden en beginselen in afgekondigd,
die in die tijd fel gegeerd waren, zoals vrijheid van onderwijs, van godsdienst,
gelijkheid van alle burgers voor de wet, enzovoort. Verder worden de organen
van de Belgische staat erin opgericht. Het is dat laatste wat ons hier aanbelangt.

De staatsmacht wordt gelegd bij het centraal Belgisch bestuur, dat in drie
organen wordt ingedeeld: de wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht.
Deze organen dienen minstens in theorie van elkaar onafhankelijk te zijn.
Deze driedeling is in feite een reactie tegen het absolutisme van het ancien
regime, toen wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht in één persoon
of in één enkel staatsorgaan verenigd waren, een toestand waarvan verondersteld
werd dat het tot belangenvermenging en gebrek aan onafhankelijkheid
leidde. Naast de drie organen is er nog een enigszins aparte
instelling, de koning, die bepaalde functies van de drie organen in zich verenigt.

Naast het centrale bestuur zijn er nog de zogenaamde ondergeschikte besturen,
de gemeenten en provincies. Zij krijgen enkel bevoegdheden in de mate
dat het Belgisch centraal bestuur hen die geeft. In beginsel regelen de
gemeenten de zaken van gemeentelijk belang en de provincies de zaken van
provinciaal belang. Het centraal bestuur houdt toezicht op deze lagere
besturen en benoemt tevens de burgemeesters in de gemeenten en de gouverneurs
in de provincies.

Zo wordt er een hiërarchie van besturen ingesteld. Onderaan de gemeenten,
dan de provincies, en uiteindelijk daarboven de centrale Belgische staat. Het
is echter duidelijk dat het zwaartepunt en de bron van de politieke macht bij
het centraal regime ligt.

Zo is de Belgische grondwet de uiteindelijke rechtvaardigingsgrond geworden
van het bestaan van de drie Belgische politieke machten.
Wanneer was en is in België een wet geldig? Indien hij door het parlement
volgens een bepaalde procedure (meestal meerderheid tegen minderheid)
gestemd is. Waarom mag het parlement wetten stemmen die voor miljoe-
nen mensen bindend zijn? Omdat de Belgische grondwet het daartoe
gemachtigd heeft.

Waarom kan de uitvoerende macht bestuursmaatregelen treffen ten
overstaan van de inwoners en het grondgebied van de staat België?
Waarom kan zij mensen wegens misdrijven vervolgen, oppakken,
opsluiten en doen straffen? Omdat zij daartoe gemachtigd werd
door de Belgische grondwet. Waarom zijn vonnissen en arresten in
België afdwingbaar tegenover de burgers? Omdat zij uitgesproken
werden door de organen van de rechterlijke macht. Waarom mag
de rechterlijke macht dat doen? Omdat zij door de grondwet daartoe
gemachtigd werd. Waarom zijn beslissingen van gemeente- en
provincieraden, schepencolleges en bestendige deputaties geldig
in België en waarom kunnen zij afgedwongen worden? Omdat het
centraal bestuur hen die bevoegdheden gegeven heeft en omdat
gemeenten en provincies door de grondwet ingesteld werden.

Zoals reeds uit het voorgaande blijkt, vinden niet enkel de organen
zelf hun rechtvaardiging in de Belgische grondwet, maar ook alle
handelingen die ooit door deze organen gesteld werden: vonnissen,
arresten, beschikkingen, besluiten, wetten, decreten, ordonnanties,
koninklijke en ministeriële besluiten, bevelen tot aanhouding,
tot huiszoeking, ...

Kortom, de Belgische grondwet is de onbewogen beweger van de ganse Belgische staatsmachinerie.


De Vlamingen gaven hun toestemming niet

Maar de hamvraag in dit verband luidt: waarin vindt de Belgische grondwet dan wel
zijn rechtvaardiging?

Officieel in de wil van het volk. Het zijn de gekozenen des volks die deze grondwet
maakten. En het is hier dat in België het schoentje knelt. Op het ogenblik
van zijn stichting bevonden zich op het grondgebied van de Belgische
staat cultuurantropologisch twee volkeren: een fragment van het Nederlandse
volk, dat Nederlandse dialekten sprak en dat binnen de Belgische provincies
bovendien de meerderheid uitmaakte, en een fragment van het Franse volk,
Franse dialekten sprekend.

Krachtens het volkenrecht kunnen twee of meer volkeren pas een meervolkenstaat
oprichten, indien zij alle daartoe in volle vrijheid en met kennis van
zaken de toestemming geven. Het volk dat de eerste én belangrijkste versie
van de Belgisch grondwet maakte, en dus ook het raamwerk van de Belgische
staat, bestond in feite enkel uit vertegenwoordigers van de volksfranse groep
binnen België. De Zuid-Nederlanders waren als volk niet vertegenwoordigd
op het Nationaal Congres dat de Belgische Grondwet maakte. Nergens blijkt
uit de Belgische grondwet dat het Zuidnederlandse volk akkoord was met zijn
afscheuring uit Nederland, uit niets blijkt dat zij akkoord waren met de
oprichting van een staat België. Integendeel.

In de Belgische grondwet, die tegelijkertijd stichtingsakte is van de Belgische
staat, ontbreekt dus een zeer belangrijk hoofdstuk, dat in beginsel, volgens
het universele volkenrecht, aanwezig moet zijn in alle stichtingsakten van
meervolkenstaten, namelijk dat alle volken die de meervolkenstaat samenstellen,
of hun vertegenwoordigers, in volle vrijheid en met kennis van zaken
beslist hebben tot de oprichting van de staat in kwestie.

Omdat er in feite enkel volksfransen waren op het Nationaal Congres, deed
de Belgische grondwet alsof er maar één volk bestond in België, het Franse
(dat men het Belgische volk noemde om het te onderscheiden van de Fransen
in Frankrijk zelf). De Belgische grondwet deed alsof België geen meervolkenstaat was.


Nog inbreuken op het volkenrecht: artikelen 25 en 23

Omdat de stichters van de Belgische staat deden alsof België geen meervolkenstaat
was, staat in de grondwet van België ook niet welke politieke
bevoegdheden de samenstellende volken aan het centraal Belgisch bestuur
overdragen. Neen, er staat kortweg dat van rechtswege alle bevoegdheden
toekomen aan het centraal bestuur. Het artikel 25 van de oorspronkelijke
grondwet luidt immers: Tous les pouvoirs émanent de la nation.

Alle politieke macht gaat dus uit van de nation, waarmee de nation belge wordt
bedoeld. En nation is hier synoniem van het centraal bestuur daar dit vermoed
wordt de nation te belichamen. Hier wordt vormelijk bevestigd wat hierboven
al aangekondigd werd, namelijk dat het centraal Belgisch bestuur letterlijk
alle bevoegdheden krijgt, terwijl de gemeenten en provincies slechts bevoegdheden
hebben in de mate zij toegewezen zijn door het centraal bestuur. Van
volken in cultuurantroplogische zin is er al helemaal geen sprake.

Dit korte maar uiterst belangrijke artikel 25 schraagt de ganse Belgische
staatsstructuur, en is trouwens een bijkomende reden waarom de Belgische
staat als strijdig met het volkenrecht moet gezien worden. Het centraal
bestuur in een meervolkenstaat kan immers enkel beperkte bevoegdheden hebben,
bevoegdheden die het zijn toegewezen door de samenstellende volken.
De volheid van bevoegdheid (het beroemde zelfbeschikkingsrecht der volken)
blijft echter altijd bij het volk in kwestie.

Met dit lakonieke zinnetje in de eerste versie van de Belgische grondwet werd
met één pennetrek het zelfbeschikkingsrecht van het Vlaamse volk door het
Belgischfrans centraal bestuur feitelijk opgeheven. En artikel 25 staat er nog steeds
in, tot op de dag van vandaag. In de nieuwe grondwet van 1994 stemt het echter overeen
met artikel 33.

Iets gelijkaardigs kan gezegd worden over artikel 23: L’emploi des langues usitées
en Belgique est facultatif; il ne peut être réglé que par la loi, et seulement pour les actes de
l’autorité publique et pour les affaires judiciaires.

Het gebruik der talen in België is vrij… Deze zin kon de indruk geven dat het
Nederlands ook toegelaten was. De inkt van de grondwet was echter nog niet
opgedroogd, of op 19 september 1831 werd er al een wet aangenomen die
bepaalde dat alleen het Frans de openbare taal was in heel België.

Deze grondwetsbepaling was feitelijk een reactie tegen de vernederlandsingspolitiek
van Willem I die overeenkomstig het volkenrecht had bepaald
dat in de Nederlandse streken enkel het Nederlands openbare taal was.
Impliciet had deze bepaling ook tot gevolg dat de door de Nederlandse
koning bestuurlijk vastgelegde taalgrens afgeschaft werd. Het zou nog bijna
anderhalve eeuw duren voor ze opnieuw ingevoerd werd.

Ook artikel 23 is strijdig met het volkenrecht. Uit het zelfbeschikkingsrecht
der volken vloeit immers voort dat een volk ook baas is over de taal of talen
die op zijn grondgebied een min of meer openbaar karakter hebben. Enige
openbare taal kan in beginsel enkel de eigen taal zijn. Andere talen op het
grondgebied kunnen eventueel ook een halfopenbaar karakter krijgen, maar
enkel na eenzijdige toestemming van het volk aan wie het gebied behoort.
In België waren het echter de Fransen die zichzelf via artikel 23 en zijn uitvoeringswetten
het recht gaven het Frans te gebruiken in Vlaanderen, het zelfs
op te leggen als enige openbare taal, dit alles zonder toestemming van het Vlaamse
volk. En net zoals artikel 25, staat artikel 23 (artikel 30 in de grondwet van 1994)
nog steeds in de Belgische grondwet (wat de Vlaamse instellingen het minstens
theoretisch onmogelijk maakt een taalpolitiek te voeren inzake de
private betrekkingen).

De Belgische grondwet van 1831, en in het bijzonder de artikels 23 en 25,
bevatte in feite een kaderprogramma tot vernietiging op termijn van de
Zuidnederlandse natie: via het Frans als enige openbare taal en via het centraal
bestuur dat zij volkomen controleerden, verschaften de Fransen en
hun trawanten zichzelf het recht om Frans te gebruiken overal in Vlaanderen,
om het Nederlands er te verdringen, om de Vlamingen uit te sluiten van de
belangrijkste bestuursfuncties, om zelf in Vlaanderen te regeren, om het
Zuidnederlands volksgebied en volk te koloniseren en te exploiteren. En zo
zou dan ook geschieden in de tientallen jaren daarna.
De Belgische staat kan maar op één manier gezien worden: als een aanslag
van het Franse op het Nederlandse volk, waarbij het volksgebied van de Zuid-
Nederlanders aangehecht werd bij Frans grondgebied en het zelfbeschikkingsrecht
van het Zuidnederlandse volk opgeheven werd.


Grendelgrondwet van in ‘t begin

Sommigen zullen nu zeggen: waarom zo ver terugkeren in het verleden? De
Vlamingen hebben vandaag toch toegang tot het Belgisch parlement en hebben
die scheve toestand, die in het begin zeker bestond, toch al lang recht gezet?
Omdat ook dit laatste niet waar is. Vooral in de jaren zeventig van de 20ste eeuw
werd de Belgische grondwet herschreven als een grendelgrondwet, waardoor de
Vlaamse meerderheid in België voorgoed onwerkzaam werd gemaakt. Dit
geschiedde door de invoering van een ganse reeks instellingen in het voordeel
van de Belgischfranse minderheid: pariteit in de ministerraad, het stelsel
van dubbele en bijzondere meerderheden in het parlement voor
communautair gevoelige materies, de alarmbel-procedure,... Allemaal technieken
die de Belgische Fransen een vetorecht geven in het centraal bestuur.

Het punt is echter dat de Belgische grondwet reeds van in het begin dat grendelkarakter
had. Hij was immers in 1831 zodanig opgesteld dat de Vlamingen
hem nooit nog zouden kunnen wijzigen zonder instemming van de Belgische
Fransen, zelfs niet nadat de Vlamingen in latere tijden en in toepassing van
de democratische beginselen de meerderheid in het Belgisch parlement
zouden gaan uitmaken. In het vierde lid van artikel 131 (artikel 195 in de
grondwet van 1994) staat immers dat wijzigingen, veranderingen of toevoegingen
van de grondwet enkel mogelijk zijn met een tweederde meerderheid
: Dans ce cas, les Chambres ne pourront délibérer, si
les deux tiers au moins des membres qui composent chacune d’elles ne sont présents; et nul
changement ne sera adopté, s’il ne réunit au moins les deux tiers des suffrages.

En een tweederde meerderheid hebben de Vlamingen nooit gehad in België,
en zullen zij nooit hebben, zelfs niet in ideale omstandigheden (en voor de
Belgische Fransen komen daar bovenop nog eens de hierbovengenoemde
en sinds de jaren zeventig bestaande extra-waarborgen). Met andere woorden,
binnen de Belgische staatsrechtelijke logica hebben de Vlamingen
nooit van hun meerderheid kunnen gebruik maken om hun zelfbeschikkingsrecht
te heroveren, en zullen dat in de toekomst ook nooit kunnen.

Jazeker, onder druk van de Vlaamse Beweging en mits het betalen van zware
prijzen, hebben de Vlamingen wel het een het ander kunnen verkrijgen: een
taalwet hier, een taalwet daar, een staatshervorming hier, een staatshervorming
daar, maar tot nu toe zijn zij er nooit in geslaagd het onrecht van 1831
in zijn geheel ongedaan te maken. En het herstel van dat onrecht kan enkel
bestaan in een herstel van het volledige zelfbeschikkingsrecht van de Vlamingen over geheel
hun volksgebied.

De structurele, onrechtvaardige en onevenwichtige machtsverhoudingen
tussen Fransen en Zuid-Nederlanders, zoals zij reeds gebetonneerd werden
in de eerste grondwet van 1831, bestaan tot op vandaag. Het arsenaal aan
wetten op het taalgebruik en op de staatshervormingen zijn op de keper
beschouwd uiteindelijk niets anders dan wat uitzonderingswetten op de artikelen
23 en 25, die zelf nog steeds massief en onverkort in de Belgische grondwet
verankerd zijn.


Had het anders gekund?

Had de stichting van de Belgische staat dan wel op een volkenrechtelijk wettige
manier kunnen gebeuren? Dat had eventueel gekund, indien de Zuidelijke
Nederlanden zich in volle vrijheid en met kennis van zaken van de Noordelijke
hadden afgescheurd, indien het onderwerp van de afscheiding het voorwerp
had uitgemaakt van een breed maatschappelijk debat, indien het als
dusdanig was goedgekeurd door een vrije Zuidnederlandse volksvergadering.

Maar indien het op die manier was gebeurd, dan zou de afscheiding zelf
natuurlijk nooit gebeurd zijn. Want welk belang hadden de Zuid-Nederlanders
erbij zich te zien afscheiden van het Noorden? Welk volk kiest er vrijwillig voor
om zijn toestand er op achteruit te zien gaan? En na de staatsgreep g�*ng zijn
toestand er op achteruit: afschaffing van zijn taal en onderwijs,4 afschaffing
van zijn zelfbestuur, economische en sociale achteruitgang, verarming, vervreemding,
ziekten en hongersnood… Ziehier de vruchten van de
Belgischfranse staatsgreep voor Vlaanderen.

En het voor de Vlamingen onrechtmatige karakter van de Belgischfranse
staatsgreep had zelfs achteraf nog kunnen geregulariseerd worden, indien de
Belgische Fransen op gelijk welk moment in de Belgische geschiedenis tot
inkeer zouden gekomen zijn, indien zij zouden gezegd hebben: „We hebben
in 1830 eenzijdig en zonder jullie toestemming jullie zelfbeschikkingsrecht
afgenomen. Maar kom nu, zand erover. We geven jullie terug zelfbeschikkingsrecht
over geheel jullie toenmalige volksgebied, en we zijn akkoord dat onze
Franse volksgenoten in Vlaanderen slechts minderheidsrechten hebben in
de mate dat jullie daarmee vrijwillig akkoord gaan.” Ja, als dat gebeurd was,
dan had er misschien nog iets kunnen gemaakt worden van die Belgische
staat. Maar, helaas, dat heeft zich niet voorgedaan.

Het is een merkwaardig schouwspel te zien hoe de Vlamingen het recht om
zichzelf te besturen en het recht om hun eigen taal te spreken op hun eigen
volksgebied dienden (en nog steeds dienen) af te kopen van vreemden, met
geld, grondgebied en machtsposities, terwijl volgens het universele volkenrecht
deze rechten, die niets anders zijn dan onderdelen van het veelgeroemde
zelfbeschikkingsrecht der volken, gratis, onverkort en van nature
toekomen aan alle volken der aarde.

Het is tragisch, en tegelijk ook komisch, om te zien hoe de Franse revolutionairen
van 1830 de twee bovengenoemde artikeltjes 23 en 25 vlug-vlug in
de Belgische grondwet hebben ingemoffeld, terwijl het wegwerken van de
negatieve gevolgen hiervan voor Vlaanderen inzet, arbeid en offers van duizenden
zou vergen over een periode van vele tientallen jaren. En zelfs nu bijna
twee eeuwen later zijn de schadelijke gevolgen van deze artikelen nog niet
geneutraliseerd.

Meteen is bewezen dat twee eeuwen Vlaams-nationale strijd in feite een strijd
was tegen iets dat uiteindelijk niet meer was dan een door de Fransen opgeroepen
illusie, tegen een vodje papier, dat voor de brave Vlamingen echter de vorm
aannam van een oninneembare vesting.

Meteen is ook aangetoond dat de radicale strekking binnen de Vlaamsnationale
beweging het bij het rechte eind had. Zij aanvaardde immers niet
de geldigheid van de Belgische staat en grondwet en wees om die reden elke
samenwerking met de organen van de Belgische staat af: met een illegaal
bewind dient niet onderhandeld te worden (tenzij dan over de onvoorwaardelijke
beëindiging van dit illegale bewind).

En eveneens is aangetoond dat de gematigde strekking ongelijk had, want
dezen hoopten de Belgische staat in een voor de Vlamingen gunstige zin te
hervormen door in de logica van de Belgische staatsmachinerie te treden.
Maar door zich te onderwerpen aan de Belgische staatsregels reden zij zich
vast in het Belgisch moeras met als resultaat een cynisch en vernederend
machtsspel dat nu al vele tientallen jaren duurt en waarbij de Vlamingen zich
als slaven moeten loskopen van hun Franse meesters en waarbij deze laatsten
er plezier in scheppen de prijs steeds hoger op te drijven.


België bestaat niet

Het besluit van dit alles is dat de Belgische staat volkenrechtelijk geen
enkele wettige grondslag heeft.5 Omdat het Zuidnederlandse volk op geen
enkele manier zijn toestemming heeft gegeven en die fout op geen enkel
ogenblik in de Belgische geschiedenis is rechtgezet, is de Belgische meervolkenstaat
ongeldig tot stand gekomen en is de Belgische grondwet bijgevolg
nietig.

Dit heeft volkenrechtelijk tot gevolg dat ook alle gevolgen van deze grondwet
nietig zijn. Alle Belgische instellingen zijn nietig: wetgevende macht, rechterlijke
macht, uitvoerende macht, met inbegrip van het koningshuis.

Hetzelfde geldt voor alle door deze machten gestelde handelingen: alle
vonnissen gewezen door Belgische rechtbanken, alle wetten gestemd door
het Belgische parlement, alle handelingen van de Belgische bestuursorganen.
Strikt volkenrechtelijk heeft er nooit een Belgische staat bestaan.

Alles nietig verklaren is echter niet mogelijk, en ook niet wenselijk. Laat ons
pragmatisch zijn. In het privaatrecht heeft de rechtsleer een theorie uitgewerkt
waardoor de handelingen van vennootschappen of verenigingen waarvan
achteraf blijkt dat ze nietig zijn opgericht, of gevolgen van
overeenkomsten die achteraf bekeken nietig tot stand gekomen zijn, toch niet
alle nietig worden verklaard, maar slechts selectief.

Deze theorie kan hier naar analogie worden toegepast. Enkel de handelingen
verricht binnen het Belgisch kader, die de rechten van de Vlamingen,
Walen en Duitstaligen als volk aantasten, zijn nietig.

Dit geldt onder meer voor de volgende regelingen: de afscheuring van de
Zuidelijke van de Noordelijke Nederlanden, de aanhechting bij de Belgische
staat, de taalgrens van 1962, de taalregeling in het algemeen, het uitbouwen
van Brussel als een apart gewest, de geldstromen en meer algemeen gesproken
alle onrechtmatige en onevenwichtige voorrechten die de Belgische
Fransen zichzelf toebedeeld hebben, zowel in Vlaanderen als op Belgisch
niveau. Ook de Belgische vonnissen en arresten in verband met Vlamingen
die van de Duitse invallen van 1914-1918 en 1940-1944 gebruik gemaakt hebben
om de volkenrechten van de Vlamingen te herstellen kunnen nietig verklaard
worden.

De nietigverklaring van de aansluiting van de Zuidelijke Nederlanden bij la Belgique en
het Franse rijk zal de laatste daad van het Vlaams-nationalisme in België zijn,
haar eerste daad in het Nieuwe Vlaanderen en in deze daad vindt zij meteen
haar voltooiing, haar moment suprême.

Is dit een vermetele gedachtengang? De Vlamingen zullen niet de eersten zijn
om zoiets te doen. Begin jaren negentig riepen de volken aan de Baltische
Zee, Esten, Letten en Litouwers, niet enkel hun onafhankelijkheid uit, maar
verklaarden tegelijk hun aansluiting bij het Russische rijk van enkele tientallen
jaren tevoren nietig.

Nochtans hadden de respectievelijke volksvergaderingen van de Baltische volken
begin jaren veertig op vormelijke wijze deze aansluiting goedgekeurd.
Terecht verklaarden de Baltische nationalisten deze daad echter ongeldig,
omdat de ingezetenen van deze volksvergaderingen door de Russen gemanipuleerde
marionetten waren (met andere woorden, ook hier was geen
sprake van aansluiting bij een andere, vreemde staat in volle vrijheid en met kennis
van zaken). In vergelijking met het Baltische voorbeeld is het dossier van
de Vlamingen zelfs nog sterker: de aanhechting van de Zuidelijke
Nederlanden bij België geschiedde immers zonder enige vormelijke goedkeuring
van welke Zuidnederlandse volksvergadering dan ook, het was een
aanhechting zonder meer.

Hoe gaan wij nu de stichting van België en zijn gevolgen in de toekomst zien?
Als een projekt waar de Vlamingen min of meer uit vrije wil in gesukkeld zijn,
maar waarvan zij naderhand inzagen dat het een vergissing was? Of dient het
Belgisch tijdvak kortweg gezien te worden als de laatste vreemde bezetting van
Vlaanderen? Rekening gehouden met al het bovenstaande meen ik dat enkel
het laatste standpunt kan weerhouden worden.

De discussie hieromtrent is geen puur academische kwestie. Het laatste
standpunt biedt vooreerst het voordeel dat enkele onrechtvaardige Belgische
regelingen die de Vlamingen ook na het einde van België nog parten kunnen
spelen, zoals de vastlegging van de taalgrens en de uitbouw van Brussel als
apart quasigewest, op volkenrechtelijk correcte manier opnieuw in vraag kunnen
gesteld worden. Tenslotte kan het ook bijgetreden worden om redenen
van geestelijke hygiëne: net zomin als voor mensen is het voor volken
immers gezond om in de leugen te leven.

En België wás vanaf zijn ontstaan een leugen en is dat tot vandaag gebleven.



De enige realistische oplossing? SPIRIT of NV-A !

[Klingon]

Realistische oplossing voor het opdoeken van Belgie, Spirit???

[ICE-MAN]

t'is niet omdat belgikske vanaf zijn ontstaan een leugen is dat een "leugenaarspartij" de oplossing zou zijn......

de énige échte oplossing is in vriendschap uit elkaar gaan en mekaar het beste toe wensen, vlaanderen is er klaar voor......
en gezien de walen toch alles beter weten gaan ze er beslist géén probleem mee hebben om hunne plan te trekken zonder ons !

[pope]

Oorspronkelijk geplaatst door ICE-MAN

t'is niet omdat belgikske vanaf zijn ontstaan een leugen is dat een "leugenaarspartij" de oplossing zou zijn......

de énige échte oplossing is in vriendschap uit elkaar gaan en mekaar het beste toe wensen, vlaanderen is er klaar voor......
en gezien de walen toch alles beter weten gaan ze er beslist géén probleem mee hebben om hunne plan te trekken zonder ons !

Is hieromtrent de mening van de Waalse burger eigenlijk ooit gehoord? Blijkbaar spreken ze daar allemaal bij monde van een pedofiele strik of een buiten proporties opgezwollen zak stront.
Misschien wilt 'Jean Avec La Casquette' ook liever onafhankelijk zijn...

[justme]

België is even kunstmatig als Vlaanderen (in de betekenis van noordelijk landsdeel)

Vlaanderen was bij mijn weten vroeger frans-, west-, oost- en zeeuws-vlaanderen, de provincies antwerpen en vlaams-brabant waren deel van brabant (samen met noord-brabant en waals-brabant), limburg was limburg, hoewel grote stukkekn van het huidige limburg eigenlijk tot Luik behoorden
Wallonië is even kunstmatig, en bestond uit Henegouwen (groter dan het huidige), Namen en Luxemburg...

soit, dat ge België kunstmatig vindt, totdaar... maar het alternatief waar iedereen mee komt aanzetten is al even kunstmatig

[fernand]

Oorspronkelijk geplaatst door justme

België is even kunstmatig als Vlaanderen (in de betekenis van noordelijk landsdeel)

Vlaanderen was bij mijn weten vroeger frans-, west-, oost- en zeeuws-vlaanderen, de provincies antwerpen en vlaams-brabant waren deel van brabant (samen met noord-brabant en waals-brabant), limburg was limburg, hoewel grote stukkekn van het huidige limburg eigenlijk tot Luik behoorden
Wallonië is even kunstmatig, en bestond uit Henegouwen (groter dan het huidige), Namen en Luxemburg...

soit, dat ge België kunstmatig vindt, totdaar... maar het alternatief waar iedereen mee komt aanzetten is al even kunstmatig

Jonge gast, het huidige Noord Frankrijk was zelfs VLAAMS. En U gaat spreken dat vlaanderen frans was. Ja de bourgoisgie, die SPRAK frans, en het meestal nog met haar op.
Zoals ook in Gent, in bepaalde patiserie, het frans (eveneens met haar op) de voertaal is van de meeste klanten!

[justme]

Oorspronkelijk geplaatst door fernand

Jonge gast, het huidige Noord Frankrijk was zelfs VLAAMS. En U gaat spreken dat vlaanderen frans was. Ja de bourgoisgie, die SPRAK frans, en het meestal nog met haar op.
Zoals ook in Gent, in bepaalde patiserie, het frans (eveneens met haar op) de voertaal is van de meeste klanten!

wat ik bedoel: het "vlaanderen" met de huidige 5 (als ik goed tel) provincies komt voor mij even kunstmatig over als het belgië
Ik voel me minstens even "thuis" als ik in Cassel rondloop, bij dat ik in Limburg rondloop

[Vlaanderen Boven]

Oorspronkelijk geplaatst door justme

wat ik bedoel: het "vlaanderen" met de huidige 5 (als ik goed tel) provincies komt voor mij even kunstmatig over als het belgië
Ik voel me minstens even "thuis" als ik in Cassel rondloop, bij dat ik in Limburg rondloop

Vreemd dat ik Vlaming ben dan...als Vlaanderen dan toch zo kunstmatig was, dan zouden er geen Vlaams-nationalisten zijn.

[dejohan]

Oorspronkelijk geplaatst door fernand

Jonge gast, het huidige Noord Frankrijk was zelfs VLAAMS. En U gaat spreken dat vlaanderen frans was. Ja de bourgoisgie, die SPRAK frans, en het meestal nog met haar op.
Zoals ook in Gent, in bepaalde patiserie, het frans (eveneens met haar op) de voertaal is van de meeste klanten!

Just, ik heb daar eens iemand "une pain francais" horen bestellen .

[fernand]

Oorspronkelijk geplaatst door dejohan

Just, ik heb daar eens iemand "une pain francais" horen bestellen .

Ook eens uit het hol van onder de grond geweest?

[dejohan]

Oorspronkelijk geplaatst door fernand

Ook eens uit het hol van onder de grond geweest?

Als mijn winterslaap er op zit, ja.

[justme]

Oorspronkelijk geplaatst door Vlaanderen Boven

Vreemd dat ik Vlaming ben dan...als Vlaanderen dan toch zo kunstmatig was, dan zouden er geen Vlaams-nationalisten zijn.

Vreemd dat er belgicisten zijn dan... als België dan toch zo kunstmatig was, dan zouden er geen Belgisch-nationalisten zijn.

[Steenbok66]

In het huidig Europees wordingsproces interesseert mij dat allemaal niet meer. België mag blijven tot het vervangen wordt door het Europa der regio's, bijvoorbeeld Eurregio Maas-Rijn en anderen....
Vlaanderen is nog kunstmatiger als België ooit geweest is.
Trouwens, buiten wat extreme jongeren-hordes, interesseert dat hele zootje de jeugd niet bijzonder.

[Nr.10]

Oorspronkelijk geplaatst door dejohan

Just, ik heb daar eens iemand "une pain francais" horen bestellen .

C'était Alexandra Charbon, incognito