Historisch: NVA en PS schaffen belastingen af. België is gered

[eric.verhulst]

De Wever en Di Rupo hebben bij de viering van 75 jaar RVA het licht gezien. België kan maar blijven bestaan als we de belastingen afschaffen.
Honi soit qui mal y pense. Bij het begin van de onderhandelingen was het grote slagwoord : de Sociale Zekerheid behouden. De grafiek van de RVA van 1945 tot vandaag 2010 geeft echter een ander beeld. Al 30 jaar lang leven meer dan 1 miljoen landgenoten van een uitkering. Men kan dus moeilijk pleiten voor het behoud van deze toestand. Het is duidelijk, de communautaire twisten gaan niet over taal en cultuur (wellicht wel de politieke cultuur) maar over de verkeerde sociale politiek van de laatste 35 jaar. “C’est clair” zei Di Rupo.

Grafiek RVA: Sociale Zekerheid was fiktie



Di Rupo en De Wever hebben nu voor een historische doorbraak gezorgd zoals het de slimste mensen beaamt. Ze schaffen afgespreid over een periode van 10 jaar de belasting op arbeid en investeren af. Dit wordt dan ook het enige programma punt van de nieuwe federale regering. Gedaan met het gekrakeel over financieringswetten met belastinsgkredieten, elasticiteistbonussen en gesplitste tarieven waar geen mens nog wijs uit geraakt.

Uit de cijfers van de RVA, een beetje de thermometer van de economie, blijkt ook dat men vragen moet stellen bij de fiktie van de officiële economische groei. De economische groei vanaf 1975 was gebouwd op schuld en lijkt eerder op een door consumptie gedreven Ponzi schema gevolgd door een massieve implosie zoals de financiële sector er meerdere gekend heeft. De paradox is ook dat de stijgende cijfers van de RVA gepaard gaan met een stijgend aantal jobs die niet ingevuld geraken terwijl de markt overspoeld wordt met ervaren 50-ers en onervaren maar gedreven immigranten. De verklaring van de paradox is simpel. De loonkost bedraagt 3 maal meer dan het nettoloon. De gevolgen laten zich raden. Ofwel werken ze 3 maal harder in de privésector ofwel betalen ze minder en ontslaan ze de rest. De NUL belasting op arbeid behoudt de SZ en veegt in een slag de discussies over de transfers en financiële verantwoordelijkheid van tafel. De overblijvende belasting is grotendeels gebaseerd op de persoonsgebonden consumptie en die gebeurt hoofdzakelijk waar men woont.

Di Rupo en De Wever hebben daarmee een splitsing van het land vermeden, ook al werd overeen gekomen om in de toekomst confederaal verder te gaan. Kwestie van de beslissingen dichter bij de burger te brengen en de lokale politieke culturen meer vrij spel te gunnen.

In de toekomst zal de SZ zoals een echte verzekering gerund worden. Wie werkt betaalt zelf zijn premies en bouwt een sociaal spaarpot kop. Inkomsten uit consumptie belasting wordt dan gebruikt voor het algemeen nut. Zelfs het milieu wordt er beter van. De Sociale zekerheid wordt behouden maar men verwacht dat het aantal RVA –trekkers terug zal evolueren naar de cijfers van voor de oliecrisis van 1973.
En de overheid? Als men na tien jaar alle belastingen afgeschaft zijn, dan zullen er ook heel wat minder ambtenaren nodig zijn. Die mensen zullen dan in de privé terug kunnen bijdragen aan de opbouw van onze welvaart. Onze en hun kinderen hebben terug een toekomst. Het toverdrankje van de crisis heeft gewerkt.

Nota:
1. Dit verhaal is uiteraard fiktie. Het recht op dromen is tot nader order nog vrij, ook al is het niet wettelijk beschermd.
2. In een volgende artikel "Groepsfoto van een ziek land" gaan we verder in op het waarom van de RVA cijfers.

[corse]

Oorspronkelijk geplaatst door eric.verhulst

De Wever en Di Rupo hebben bij de viering van 75 jaar RVA het licht gezien. België kan maar blijven bestaan als we de belastingen afschaffen.
Honi soit qui mal y pense. Bij het begin van de onderhandelingen was het grote slagwoord : de Sociale Zekerheid behouden. De grafiek van de RVA van 1945 tot vandaag 2010 geeft echter een ander beeld. Al 30 jaar lang leven meer dan 1 miljoen landgenoten van een uitkering. Men kan dus moeilijk pleiten voor het behoud van deze toestand. Het is duidelijk, de communautaire twisten gaan niet over taal en cultuur (wellicht wel de politieke cultuur) maar over de verkeerde sociale politiek van de laatste 35 jaar. “C’est clair” zei Di Rupo.

Grafiek RVA: Sociale Zekerheid was fiktie



Di Rupo en De Wever hebben nu voor een historische doorbraak gezorgd zoals het de slimste mensen beaamt. Ze schaffen afgespreid over een periode van 10 jaar de belasting op arbeid en investeren af. Dit wordt dan ook het enige programma punt van de nieuwe federale regering. Gedaan met het gekrakeel over financieringswetten met belastinsgkredieten, elasticiteistbonussen en gesplitste tarieven waar geen mens nog wijs uit geraakt.

Uit de cijfers van de RVA, een beetje de thermometer van de economie, blijkt ook dat men vragen moet stellen bij de fiktie van de officiële economische groei. De economische groei vanaf 1975 was gebouwd op schuld en lijkt eerder op een door consumptie gedreven Ponzi schema gevolgd door een massieve implosie zoals de financiële sector er meerdere gekend heeft. De paradox is ook dat de stijgende cijfers van de RVA gepaard gaan met een stijgend aantal jobs die niet ingevuld geraken terwijl de markt overspoeld wordt met ervaren 50-ers en onervaren maar gedreven immigranten. De verklaring van de paradox is simpel. De loonkost bedraagt 3 maal meer dan het nettoloon. De gevolgen laten zich raden. Ofwel werken ze 3 maal harder in de privésector ofwel betalen ze minder en ontslaan ze de rest. De NUL belasting op arbeid behoudt de SZ en veegt in een slag de discussies over de transfers en financiële verantwoordelijkheid van tafel. De overblijvende belasting is grotendeels gebaseerd op de persoonsgebonden consumptie en die gebeurt hoofdzakelijk waar men woont.

Di Rupo en De Wever hebben daarmee een splitsing van het land vermeden, ook al werd overeen gekomen om in de toekomst confederaal verder te gaan. Kwestie van de beslissingen dichter bij de burger te brengen en de lokale politieke culturen meer vrij spel te gunnen.

In de toekomst zal de SZ zoals een echte verzekering gerund worden. Wie werkt betaalt zelf zijn premies en bouwt een sociaal spaarpot kop. Inkomsten uit consumptie belasting wordt dan gebruikt voor het algemeen nut. Zelfs het milieu wordt er beter van. De Sociale zekerheid wordt behouden maar men verwacht dat het aantal RVA –trekkers terug zal evolueren naar de cijfers van voor de oliecrisis van 1973.
En de overheid? Als men na tien jaar alle belastingen afgeschaft zijn, dan zullen er ook heel wat minder ambtenaren nodig zijn. Die mensen zullen dan in de privé terug kunnen bijdragen aan de opbouw van onze welvaart. Onze en hun kinderen hebben terug een toekomst. Het toverdrankje van de crisis heeft gewerkt.

Nota:
1. Dit verhaal is uiteraard fiktie. Het recht op dromen is tot nader order nog vrij, ook al is het niet wettelijk beschermd.
2. In een volgende artikel "Groepsfoto van een ziek land" gaan we verder in op het waarom van de RVA cijfers.

Historisch: NVA en PS schaffen belastingen af. België is gered:

We gaan concurreren tegen China en India:

Zet uw zetel achteruit en uw scherm op volledig: (documentair)

Hidden Face of Globalization

http://www.youtube.com/watch?v=8Bhod...eature=related

Nike Chairman Phil Knight with Michael Moore

http://www.youtube.com/watch?v=cOI0V...eature=related

Schaffen belastingen af en België is gered, deze droom werd in de VS reeds gedroomd.
Wakker worden was het probleem!
De rijke werden rijker, de arme werden armer, bedankt vader staat.

[MIS]

Oorspronkelijk geplaatst door eric.verhulst

De Wever en Di Rupo hebben bij de viering van 75 jaar RVA het licht gezien. België kan maar blijven bestaan als we de belastingen afschaffen.
Honi soit qui mal y pense. Bij het begin van de onderhandelingen was het grote slagwoord : de Sociale Zekerheid behouden. De grafiek van de RVA van 1945 tot vandaag 2010 geeft echter een ander beeld. Al 30 jaar lang leven meer dan 1 miljoen landgenoten van een uitkering. Men kan dus moeilijk pleiten voor het behoud van deze toestand. Het is duidelijk, de communautaire twisten gaan niet over taal en cultuur (wellicht wel de politieke cultuur) maar over de verkeerde sociale politiek van de laatste 35 jaar. “C’est clair” zei Di Rupo.

Grafiek RVA: Sociale Zekerheid was fiktie



Di Rupo en De Wever hebben nu voor een historische doorbraak gezorgd zoals het de slimste mensen beaamt. Ze schaffen afgespreid over een periode van 10 jaar de belasting op arbeid en investeren af. Dit wordt dan ook het enige programma punt van de nieuwe federale regering. Gedaan met het gekrakeel over financieringswetten met belastinsgkredieten, elasticiteistbonussen en gesplitste tarieven waar geen mens nog wijs uit geraakt.

Uit de cijfers van de RVA, een beetje de thermometer van de economie, blijkt ook dat men vragen moet stellen bij de fiktie van de officiële economische groei. De economische groei vanaf 1975 was gebouwd op schuld en lijkt eerder op een door consumptie gedreven Ponzi schema gevolgd door een massieve implosie zoals de financiële sector er meerdere gekend heeft. De paradox is ook dat de stijgende cijfers van de RVA gepaard gaan met een stijgend aantal jobs die niet ingevuld geraken terwijl de markt overspoeld wordt met ervaren 50-ers en onervaren maar gedreven immigranten. De verklaring van de paradox is simpel. De loonkost bedraagt 3 maal meer dan het nettoloon. De gevolgen laten zich raden. Ofwel werken ze 3 maal harder in de privésector ofwel betalen ze minder en ontslaan ze de rest. De NUL belasting op arbeid behoudt de SZ en veegt in een slag de discussies over de transfers en financiële verantwoordelijkheid van tafel. De overblijvende belasting is grotendeels gebaseerd op de persoonsgebonden consumptie en die gebeurt hoofdzakelijk waar men woont.

Di Rupo en De Wever hebben daarmee een splitsing van het land vermeden, ook al werd overeen gekomen om in de toekomst confederaal verder te gaan. Kwestie van de beslissingen dichter bij de burger te brengen en de lokale politieke culturen meer vrij spel te gunnen.

In de toekomst zal de SZ zoals een echte verzekering gerund worden. Wie werkt betaalt zelf zijn premies en bouwt een sociaal spaarpot kop. Inkomsten uit consumptie belasting wordt dan gebruikt voor het algemeen nut. Zelfs het milieu wordt er beter van. De Sociale zekerheid wordt behouden maar men verwacht dat het aantal RVA –trekkers terug zal evolueren naar de cijfers van voor de oliecrisis van 1973.
En de overheid? Als men na tien jaar alle belastingen afgeschaft zijn, dan zullen er ook heel wat minder ambtenaren nodig zijn. Die mensen zullen dan in de privé terug kunnen bijdragen aan de opbouw van onze welvaart. Onze en hun kinderen hebben terug een toekomst. Het toverdrankje van de crisis heeft gewerkt.

Nota:
1. Dit verhaal is uiteraard fiktie. Het recht op dromen is tot nader order nog vrij, ook al is het niet wettelijk beschermd.
2. In een volgende artikel "Groepsfoto van een ziek land" gaan we verder in op het waarom van de RVA cijfers.

Waarlijk een doorbraak, België zal er niet enkel slagen zichzelf te redden uit haar eigen logica maar tevens worden ze het voorbeeld voor de wereld. En dit alles kon afgeleid worden door de grafieken op een correcte manier te interpreteren.

De reden hiervoor is duidelijk, vanaf de computer werd ingevoerd en hiermee de technologische revolutie pas echt op gang kwam voor het grote publiek, konden steeds meer mensen buiten arbeid gesteld worden, de vrucht van onze creativiteit. Een en ander kon mooi afgeleid worden uit de RVA grafiek gezien de opmerkelijk stijgende lijn vanaf 1975. Nu, zoals de traditie het wil loopt het menselijke denken achter op de evolutie die zich aanbiedt, de grafieken zelf sporen ons dan ook aan om deze beter te begrijpen vanuit haar diepliggender drijfveren, het proces dat we leven noemen.

Di Rupo en De Wever vonden hierin een consensus, een consensus die zo voor de hand lag dat men zich afvroeg waarom men het niet eerder had gezien, een mega mea culpa was aan de orde (al werd dit niet in zoveel woorden gezegd om politieke redenen). In ieder geval, de trend was gezet, het werd nu pas echt duidelijk dat arbeid in functie staat van vrije tijd, het genieten van het leven en ter verdere ontwikkeling en/of ontdekking van het menselijke potentieel. Al was het in den beginne nog vaag maar zowel Di Rupo als De Wever voelden sterk aan dat ze hiermee op het spoor waren gekomen van een belangrijke gebeurtenis, vanaf hier begonnen ze beter te begrijpen wat ze zelf bedoelden met de ‘Copernicus omwenteling’, zoals ze deze term steeds scandeerden maar voordien onbewust van de ware toedracht.

Di Rupo en De Wever begonnen ook plots te beseffen dat de bevolking hen hier al heel de tijd op attent hadden gemaakt maar dat ze hier eerder blind en doof voor waren omwille van de absurde strijd die ze hadden geleverd, de bevolking schonk hen vergiffenis maar verwachtte nu wel dat ze hun verantwoordelijk zouden nemen. Dit zouden ze vanaf hier dan ook doen waardoor het vertrouwen onder de Belgen terug gerehabiliteerd werd. In aller ijl begonnen Di Rupo en De Wever te schrijven aan een beleidsnota, een beleidsnota die integraal zou overgenomen worden door de Koning en die zich als mooie en oprechte kerstboodschap manifesteerde, de bevolking die recht had op correcte informatie, voelde zich terug erkend en wendde de opgebouwde frustratie aan als positieve kracht om ook andere landen in dit mooie verhaal te betrekken.

Het onderwijs dat eerder zwaar onder vuur lag, kwam eindelijk tot z’n recht, de ontnuchtering voor Di Rupo en De Wever was groots, plots zagen ze ook dat alle alternatieven reeds beschikbaar waren, nobele wetenschappers hadden hiervoor prachtig werk geleverd, eindelijk kwam de (h)erkenning, eind goed, al goed.

Nota

1.Dit verhaal is geen fictie
2.Economie is geen monopoly