Belgische warboel ontrafelt

[Guy.Fawkes]

België, een zootje ongeregeld dat na 9 maanden onderhandelen nog steeds wacht op een zevende regering met volheid van bevoegdheden. Zelfs een klein land kan men een nodeloos ingewikkelde staatstructuur schenken. Om het geheel begrijpbaar te maken is er een gouden regel. Deze regel luidt als volgt: De gemeenschappen zijn bevoegd voor de persoonsgebonden materies en de gewesten zijn bevoegd voor de grondgebonden materies. Deze regel is echter ongeldig, omdat het territorialiteitsbeginsel van taal een grondgebonden materie maakt. Als het gebruik van een taal gebonden is aan een streek is die taal en de bijhorende cultuur een grondgebonden materie geworden.

Deze tegenstrijdigheid komt voort uit het gevecht tussen het personaliteitsbeginsel en het territorialiteitsbeginsel. Jammer voor het Belgische federalisme zijn beiden niet te combineren, maar dat heeft hen echter niet weerhouden om het alsnog te proberen. Zo kan men stellen dat de gemeenschappen, die voornamelijk sociaal culturele bevoegdheden uitoefenen, ontstaan zijn uit het personaliteitsbeginsel. Dit beginsel is eigenlijk een uitbreiding van de taalvrijheid en beperkt zich daarom tot de sociale en culturele leefwereld van de bevolking. De gewesten vinden dan weer hun oorsprong in het territorialiteitsbeginsel. Door het toekennen van een gebied aan een taal voegt men aan de sociale en culturele bevoegdheden ook economische bevoegdheden toe. Hier kan men uit afleiden dat het territorialiteitsbeginsel een grotere ruimte schept voor autonomie.

De indeling van een land in taalgebieden manifesteert zich via de bestuurlijke arrondissementen. Een bestuurlijk arrondissement kan op zichzelf of als een groep een taalgebied vormen. Het ontstaan van een taalgebied deelt de bevolking eveneens in taalgroepen in. Als voor de verkiezingen van het federale parlement de kieskring bestaat uit bestuurlijke arrondissementen, die niet tot hetzelfde taalgebied behoren, kan dit een begunstiging zijn voor één van de taalgroepen. De mate van begunstiging houdt verband met de samenstelling van de kieskring. Deze begunstiging is discriminerend en ondermijnt het territorialiteitsbeginsel. Een kieskring die zich over meer dan één taalgebied uitstrekt is bijgevolg onwettig en resulteert in ongeldige verkiezingen. Om een dergelijk probleem te voorkomen moet elk ander arrondissement terugkoppelen naar de bestuurlijke arrondissementen om te allen tijde de indeling in taalgebieden te vrijwaren. Men kan besluiten dat de bestuurlijke arrondissementen bij de invoering van het territorialiteitsbeginsel een sterk dragende functie krijgen binnen het land.

Als men bovenstaande toepast op het huidige België stelt men vast dat men dit tweemaal overtreedt. Een eerste keer, hoe kan het ook anders, met het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde en een tweede keer met de kieskring Luik. Om de echte schade van deze fout in te schatten moet men opzoeken wanneer men voor het eerst voor een beginsel gekozen heeft. Voor de cultuur van staatshervormingen kende men in België reeds de taalwetgevingscultuur. De eerste keuze voor een beginsel werd gemaakt in de wet van 31 juli 1921. Men koos toen voor het territorialiteitsbeginsel. Deze wet deelde het land in drie taalgebieden in: het Franse taalgebied, het Nederlandse taalgebied en het tweetalige Brussel. Tijdens het invoeren van deze wet splitste men echter niet het kiesarrondissement Brussel (nu Brussel-Halle-Vilvoorde), bijgevolg waren de volgende verkiezingen ongeldig. De eerstvolgende verkiezingen waren die van 15 april 1925. Men stelt vast dat het land niet 9 maanden onbestuurbaar is, maar al bijna 86 jaar.

Meer inlichtingen kan u vinden door volgende blogposts na te lezen: Politiek + België = complete chaos? 2/3, Politiek + België = complete chaos? 3/3, Duiding bij de vorige posts, Antwoord op reactie 1/2, Antwoord op reactie 2/2. De bijdrage: Duiding bij de vorige posts, bevat alle gegevens die noodzakelijk zijn om de gegevens die eerder vermeld zijn na te kijken.

[Roderik]

Oorspronkelijk geplaatst door Guy.Fawkes

België, een zootje ongeregeld dat na 9 maanden onderhandelen nog steeds wacht op een zevende regering met volheid van bevoegdheden. Zelfs een klein land kan men een nodeloos ingewikkelde staatstructuur schenken. Om het geheel begrijpbaar te maken is er een gouden regel. Deze regel luidt als volgt: De gemeenschappen zijn bevoegd voor de persoonsgebonden materies en de gewesten zijn bevoegd voor de grondgebonden materies. Deze regel is echter ongeldig, omdat het territorialiteitsbeginsel van taal een grondgebonden materie maakt. Als het gebruik van een taal gebonden is aan een streek is die taal en de bijhorende cultuur een grondgebonden materie geworden.

Deze tegenstrijdigheid komt voort uit het gevecht tussen het personaliteitsbeginsel en het territorialiteitsbeginsel. Jammer voor het Belgische federalisme zijn beiden niet te combineren, maar dat heeft hen echter niet weerhouden om het alsnog te proberen. Zo kan men stellen dat de gemeenschappen, die voornamelijk sociaal culturele bevoegdheden uitoefenen, ontstaan zijn uit het personaliteitsbeginsel. Dit beginsel is eigenlijk een uitbreiding van de taalvrijheid en beperkt zich daarom tot de sociale en culturele leefwereld van de bevolking. De gewesten vinden dan weer hun oorsprong in het territorialiteitsbeginsel. Door het toekennen van een gebied aan een taal voegt men aan de sociale en culturele bevoegdheden ook economische bevoegdheden toe. Hier kan men uit afleiden dat het territorialiteitsbeginsel een grotere ruimte schept voor autonomie.

De indeling van een land in taalgebieden manifesteert zich via de bestuurlijke arrondissementen. Een bestuurlijk arrondissement kan op zichzelf of als een groep een taalgebied vormen. Het ontstaan van een taalgebied deelt de bevolking eveneens in taalgroepen in. Als voor de verkiezingen van het federale parlement de kieskring bestaat uit bestuurlijke arrondissementen, die niet tot hetzelfde taalgebied behoren, kan dit een begunstiging zijn voor één van de taalgroepen. De mate van begunstiging houdt verband met de samenstelling van de kieskring. Deze begunstiging is discriminerend en ondermijnt het territorialiteitsbeginsel. Een kieskring die zich over meer dan één taalgebied uitstrekt is bijgevolg onwettig en resulteert in ongeldige verkiezingen. Om een dergelijk probleem te voorkomen moet elk ander arrondissement terugkoppelen naar de bestuurlijke arrondissementen om te allen tijde de indeling in taalgebieden te vrijwaren. Men kan besluiten dat de bestuurlijke arrondissementen bij de invoering van het territorialiteitsbeginsel een sterk dragende functie krijgen binnen het land.

Als men bovenstaande toepast op het huidige België stelt men vast dat men dit tweemaal overtreedt. Een eerste keer, hoe kan het ook anders, met het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde en een tweede keer met de kieskring Luik. Om de echte schade van deze fout in te schatten moet men opzoeken wanneer men voor het eerst voor een beginsel gekozen heeft. Voor de cultuur van staatshervormingen kende men in België reeds de taalwetgevingscultuur. De eerste keuze voor een beginsel werd gemaakt in de wet van 31 juli 1921. Men koos toen voor het territorialiteitsbeginsel. Deze wet deelde het land in drie taalgebieden in: het Franse taalgebied, het Nederlandse taalgebied en het tweetalige Brussel. Tijdens het invoeren van deze wet splitste men echter niet het kiesarrondissement Brussel (nu Brussel-Halle-Vilvoorde), bijgevolg waren de volgende verkiezingen ongeldig. De eerstvolgende verkiezingen waren die van 15 april 1925. Men stelt vast dat het land niet 9 maanden onbestuurbaar is, maar al bijna 86 jaar.

Meer inlichtingen kan u vinden door volgende blogposts na te lezen: Politiek + België = complete chaos? 2/3, Politiek + België = complete chaos? 3/3, Duiding bij de vorige posts, Antwoord op reactie 1/2, Antwoord op reactie 2/2. De bijdrage: Duiding bij de vorige posts, bevat alle gegevens die noodzakelijk zijn om de gegevens die eerder vermeld zijn na te kijken.

Het is 1 van de vele oorzaken.

[Guy.Fawkes]

Oorspronkelijk geplaatst door Roderik

Het is 1 van de vele oorzaken.

Het is niet zo zeer 1 van de vele oorzaken, maar eerder de onderliggende fout, die de andere veroorzaakte.

De eerste keuze voor een beginsel werd gemaakt in de wet van 31 juli 1921. Men koos toen voor het territorialiteitsbeginsel. Deze wet deelde het land in drie taalgebieden in: het Franse taalgebied, het Nederlandse taalgebied en het tweetalige Brussel. Tijdens het invoeren van deze wet splitste men echter niet het kiesarrondissement Brussel (nu Brussel-Halle-Vilvoorde), bijgevolg waren de volgende verkiezingen ongeldig. De eerstvolgende verkiezingen waren die van 15 april 1925.

Als de verkiezingen ongeldig waren had het parlement geen rechtsgeldigheid. Dit betekent dat elke wet die aangenomen is door een parlement zonder rechtsgeldigheid automatisch vervalt. Aangezien zij niet de rechtmatigheid hadden waar men over diende te beschikken. De federalisering van Belgie, zelfs de definitieve vastlegging van de taalgrenzen worden hiermee ongedaan gemaakt. Bijgevolg bestaan er geen gemeenschappen noch gewesten en dit allemaal, omdat men in het verleden een voor toen relatief klein gegeven vergeten is.

Het probleem BHV zoals we dat vandaag kennen is er vooral 1 van het aan de kaak stellen van een verfransingsgolf van het westelijke deel van Vlaams-Brabant. Het arrest van het grondwettelijk hof van 26 mei 2003 heeft de staving voor het behoud van het kiesarrondissement vernietigt, opdat dit discriminerend is en dus ingaat tegen het gelijkheidsbeginsel dat opgenomen is in de grondwet. Als men zou terugkeren naar kiesarrondissementen zou de ongrondwettelijkeheid verdwijnen of men kan de kieskringen behouden, maar dan moet BHV gesplitst worden en moet HV bij Leuven gevoegd worden om een provinciale kieskring Vlaams-Brabant te vormen. Deze gegevens doen vermoeden dat men BHV of de gevolgen van territorialiteit nooit tot op de diepte doorgrond heeft. Die moeite met doorgronding is iets dat men trouwens kan zien aan de hele evolutie van de taalwetgeving en staatshervormingen in België steeds opnieuw dacht men weer dat men DE oplossing gevonden had. Het vormt dus als het ware een aaneenrijging van korte termijnvisies. Zoals iedereen waarschijnlijk wel weet kunnen korte termijnvisies sterk diverentieren en dus (grote) tegenstrijdigheden met zich meedragen. Een kakafonie of een verschrikkelijk misbaksel is het logische gevolg van een dergelijke 'visie'. Een dergelijk misbaksel of kakafonie laat dan weer alle ruimte om fouten te maken en al helemaal fundamentele.

Alleszins het lijkt mij dat de auteur zijn bronnen goed bestudeerd heeft, aangezien hij officiële documenten van de kamer van volksvertegenwoordigers en de senaat tijdens de periode 1919-1921 aanhaalde in Duiding bij de vorige posts + het nakijken van deze informatie met de notulen van de ministerraad over dezelfde periode. Op zich verandert dit niets aan de ernst van de situatie, maar wel aan de legitimiteit van de informatie. Uiteindelijk zal het van de mensen afhangen of zij bereid zijn om de gevolgen van dit alles onder ogen te zien en voor oplossingen wensen te gaan. Zo lang men onwetend is, is er geen probleem. Het enige echte probleem is dat de waarheid vroeg of laat naar boven zal komen en dan zijn de mogelijke gevolgen misschien nog erger!

In principe is het alsof men een huis gebouwd heeft op drijfzand en dit steeds opnieuw probeert op te lappen. Dit terwijl men eigenlijk niet beseft dat de onderste verdiepingen al lang verdwenen zijn in het zand.