een kleine greep uit de columns van het vlaams blok...

[TC]

PAARS LEGT PERS AAN BANDEN
MEDIA SMOREN HET DEBAT

In de marge van een Europese top in Napels speelde zich een tijd terug een zwaar incident af tussen Louis Michel en de Belgische verslaggevers. Aanleiding was een kritisch artikel van Belga over de rol van België in de plannen voor de uitbouw van een Europese defensie. Belga liet verstaan dat ons land als kleine broertje aan de kant werd geschoven en dat het initiatief vooral in Frans-Duits-Britse handen lag. Die correcte weergave van de feiten botste frontaal op het gigantische ego van onze kabouter Plop van Buitenlandse Zaken. Louis Michel ging helemaal door het lint en schold de aanwezige journalisten de huid vol. "Als het nationale belang op het spel staat, hebben wij het recht om de pers de waarheid niet te zeggen." En vervolgde Michel op zijn dooie gemak: "De pers schrijft wat ze wil, maar van nu af aan zal mijn houding tegenover de media bepaald worden door de afweging of de pers mijn politieke doelstellingen dient. Dat is mijn vrijheid en recht." De aanwezige journalisten geloofden hun eigen oren niet en donderden haast van hun stoel. Met zijn zware uitval aan het adres van de media heeft Michel de 'democratische' maskers afgeworpen. Gewoonlijk weten de paarse kopstukken hun politieke druk op journalisten en redacties vrij goed verborgen te houden. Maar dit was nooit vertoond.

Politicsinfo.net

Het bedreigen en intimideren van journalisten die niet braaf in de paarse pas lopen, is onder Verhofstadt een kwalijke traditie geworden. Een sprekend voorbeeld is het verhaal van Jurgen Verstrepen. Onlangs meldde Verstrepen op zijn eigen website dat Politics.info van het internet zou gehaald worden. De webstek met politieke verslaggeving werd opgekocht door Roland Duchâtelet, de schatrijke baas van Vivant, u weet wel dat marginale partijtje dat zopas een kartel aanging met de VLD. Het opdoeken van Politicsinfo.net zou passen in de strategie om de onafhankelijke politieke berichtgeving het zwijgen op te leggen. Het uitschakelen van de lastige jongens van Politicsinfo.net was de bruidschat waarmee Duchâtelet zich een toegang verschafte tot de slaapkamer van De Gucht, zo wordt gefluisterd. Het alarmerende bericht werd hardnekkig door Duchâtelet en de VLD tegengesproken en nadien ook ingetrokken door Jurgen Verstrepen zelf. Maar, de twijfel blijft...

Verstrepen kan trouwens een aardig woordje meepraten over politieke druk. Zijn omstreden radioprogramma 'Zwart-Wit' zorgde al voor heel wat ongenoegen in politieke rangen. Dat Verstrepen de heilige huisjes van de politieke-correctheid sloopte, zoals criminaliteit en de falende integratie van allochtonen, werd hem niet in dank afgenomen. En dat hij zonder schroom het debat aanging met kopstukken van het Vlaams Blok zorgde voor nog meer wrevel. Het spraakmakende programma verhuisde naar Kanaal 2, maar daar was het geen lang leven beschoren. VTM haalde het van de buis, waarop Verstrepen uitweek naar Liberty TV. Verstrepen wierp zich intussen op internet, waar Politics.info al snel de aandacht zou trekken met degelijke en diepgravende berichtgeving en snedige commentaren. Maar ook daar was Verstrepen niet veilig. "Er is druk op mij uitgeoefend", zei Verstrepen in een moedig interview in NRC Handelsblad. "Door kringen rondom de premier." "Als Verstrepen met 'die kloterij in die columns' zou door gaan, 'zou de premier ervoor zorgen dat er geen enkele gezagsdrager meer in mijn tv-programma verschijnt'. Hij koos eieren voor zijn geld. 'Als er geen hond meer naar mijn programma's kijkt, ben ik mijn job kwijt. Ik wil mijn rekeningen aan het eind van de maand kunnen betalen", zo schrijft NRC-Handelsblad over de geslaagde politieke intimidatie. Fraai is anders. Maar Verstrepen is geen alleenstaand geval.

Eppink en Van der Kelen

Guy Verhofstadt leeft bij de gratie van de pers. De goed-nieuwsshow is zijn levensader. Voor het verpakken van zijn 'blijde boodschap' doet Verhofstadt nog altijd beroep op Noël Slangen, communicatiegoeroe en gepatenteerd verkoper van zeep en gebakken lucht. De man werd zopas veroordeeld tot 20 maanden cel wegens oplichting van de overheid (lees de belastingbetaler). De rechter sprak in zijn vonnis van "georganiseerde criminaliteit". Maar dat terzijde. Voor het uitdragen van de goed-nieuwsshow is Verhofstadt aangewezen op de bereidwillige steun van de pers. Dat is tot op vandaag niet echt een probleem. Paars-groen was de gedroomde coalitie van het gros van de journalisten. En door de strijd tegen het Vlaams Blok uit te roepen tot allerhoogste prioriteit -"het succes van de regering mag afgemeten worden aan het terugdringen van het Vlaams Blok"- verzekerde hij zich van de onvoorwaardelijke steun in de toonaangevende media.

Maar, de journalisten konden er na enkele jaren natuurlijk ook niet blijven naast kijken dat er in werkelijkheid weinig of niets in huis kwam van de 'modelstaat' die ons werd voorgespiegeld. Guy Verhofstadt ontpopte zich ook steeds vaker tot een schaamteloze leugenaar die de waarheid verdoezelt, de feiten negeert en statistieken vervalst. Het Vlaams Blok werd géén halt toegeroepen in de stembus en de goed-nieuwsshow begon danig te sputteren. Hier en daar weerklonk kritiek. Eerst aarzelend, nadien steeds luider.

In De Standaard waarschuwde Wetstraat-journalist Derk-Jan Eppink geregeld in scherpe bewoordingen voor een paars(groen) debacle. Een scenario dat zich ook in Nederland had afgespeeld, waar liberalen en socialisten door Pim Fortuyn werden weggevaagd. Verhofstadt had al snel de buik vol van Eppink en zijn scherpe pen. Na politieke druk bij De Standaard werd Eppink als vaste commentator afgedankt. En daar bleef het niet bij. De grote 'democraat' Guy Verhofstadt trok zijn Nederlandse liberale collega Frits Bolkestein aan de mouw om Eppink definitief het zwijgen op te leggen. De publicatie van een kritisch boek over paars, belandde in de schuif.

Vooral aan Luc Van der Kelen had de partijtop van de VLD een lastige kluif. Guy Verhofstadt ergert zich blauw aan de bijtende commentaren van de redacteur van Het Laatste Nieuws. Die column is elke dag goed voor een miljoen lezers. Dat Verhofstadt en zijn paarse clubje er duchtig van langs krijgen in een liberale gazet, maakt de kritiek nog extra pijnlijk. De VLD oefende drie jaar geleden al zware druk uit op de beheersstichting die moet waken over de koers van de krant. Maar, Van der Kelen bleef. De eigenaars stuurden Verhofstadt wandelen. De rekening zou later volgen...

Politiek biljart

Het weekblad Knack bracht begin dit jaar uit waarom er zo weinig politieke weerstand was tegen het opstarten van een tijdelijk derde net bij de VRT. Dat derde net moet instaan voor de verslaggeving van een zeer drukke sportzomer (Olympische Spelen, Wimbledon, Ronde Van Frankrijk, E.K.-Voetbal ...) Ga er even bij zitten, want wat nu volgt is ronduit hallucinant. Volgens een goed-ingelichte Rik Van Cauwelaert in Knack was het groene licht van de VLD de zoete wraak voor de weigering om Luc Van der Kelen te dumpen. De Persgroep, uitgever van Het Laatste Nieuws is ook mede-eigenaar van VTM. En voor VTM is het derde VRT-net een flinke streep door de rekening. Het sportnet van de VRT zorgt via sponsering voor extra inkomsten bij de openbare omroep. Inkomsten die VTM deze zomer op de buik mag schrijven.

De VLD is doorgaans goede maatjes met VTM en verdedigt de belangen van de commerciële omroep nadrukkelijk. Maar die lastige Van der Kelen zorgde voor een flink haar in de boter. Heeft de VLD met een straf staaltje van politiek biljart de stoute jongens van Het Laatste Nieuws een lesje willen leren? De complottheorie is zo straf dat ze onwaarschijnlijk lijkt. Maar de werkelijkheid is soms straffer dan de fictie. Karel De Gucht doet de geruchten af als "een indianenverhaal". Getuigen bevestigen evenwel dat De Gucht, bij een etentje na de opnames van Polspoel en Desmet, met een sigaar in de mond vertelde dat de VLD de VRT geen strobreed in de weg ging leggen. "We gaan de kapitalisten (lees: de uitgevers van Het Laatste Nieuws) treffen waar het pijn doet, in hun portefeuille", aldus een grijnzende De Gucht.

Stevaert, de grote roerganger

En , het houdt niet op. Zo wist de hoofdredacteur van Knack nog in één adem te vermelden dat ook Robert Stevaert, de geliefkoosde troetel van persknapen en -meiden, al zijn duivels had ontbonden tegen Roger Van Houtte en Paul Geudens. Die journalisten van Gazet van Antwerpen staan bekend als koppige non-conformisten, zeldzame witte raven in de grijze eenheidsworst van de vaderlandse pers. De Gazet van Antwerpen wordt door Steve Stevaert en Patrick Janssens beschouwd als de boosaardige krant die de lawine van Visa-schandalen in Antwerpen aan het rollen bracht. Ook in concurrerende krant De Morgen, valt met de regelmaat van een klok te lezen dat de 'Frut' de "bruine loper" zou uitrollen voor het Vlaams Blok. Met andere woorden: kritiek op Guy of Steve is voortaan verboden.

De Morgen prees Steve Stevaert de dag na de verkiezingen van 18 mei de hemel in. "Steve is God" klonk het in de grote krantenkop. En, de eerste les uit de socialistische kathechismus luidt voortaan: Aan het woord van God (Steve) mag niet getwijfeld worden! Steve Stevaert zette de uitgever van Gazet Van Antwerpen onder druk om de tegendraadse journalisten op straat te gooien. Stevaert ving bot. Voorlopig toch. Maar Van Houtte en Geudens zijn aangeschoten wild.

Linkse machtsgreep

Deze onvolledige opsomming maakt duidelijk dat de persvrijheid in dit land steeds vaker onder vuur ligt. Onder vuur van politici, ministers en partijen die zichzelf zo graag 'democratisch' noemen. Als u Verhofstadt, De Gucht of Stevaert het woord 'democratie' nog eens in de mond hoort nemen, kan u maar beter niet te veel last hebben van braakneigingen! Want een regime dat journalisten bedreigt en intimideert, verdient de naam democratie niet langer.

Maar, de persvrijheid -toch één van de pijlers van de democratie- wordt ook op een andere flank bedreigt. Door de politieke voorkeur van de journalisten zélf. Dat werd in mei 2003 haarfijn aangetoond door een wetenschappelijk onderzoek van Els De Bens en 'De Journalist' naar het profiel van de Vlaamse journalisten. De studie peilde bij de journalisten ook naar hun politieke voorkeur. De resultaten liegen er niet om. In 1999 stemde maar liefst de helft (51%) van de journalisten voor Agalev en bijna een derde (32%) voor de SP. Bij de kiesintenties voor de verkiezingen van 2003 waren die verhoudingen gewoon omgekeerd. Nog 30% zou voor Agalev stemmen, tegen 43% voor SP.a-Spirit. De VLD tikt af op 22%, CD&V 9% en Vlaams Blok amper 2%.

De studie legt op een pijnlijke wijze de totale en onbetwistbare linkse machtsgreep in de media bloot. En de gigantische kloof die gaapt tussen de pers en de publieke opinie. De peiling verklaart waarom paars-groen de uitverkoren coalitie van de media was en waarom paars ook vandaag nog op de brede steun van de media kan rekenen. Het verklaart het waarom van de dagelijkse parade van Steve Stevaert en zijn modellenbureau op TV, in de krant en in de boekjes. Het verklaart waarom rood en groen in de watten worden gelegd, en het Vlaams Blok doodgezwegen, uitgespuwd of verketterd.

Derk Jan Eppink waarschuwde al eerder voor de totale gelijkschakeling van de pers, waarin steeds minder afwijkende geluiden zijn toegestaan. "Als een tandarts voor de VLD stemt, heeft dat normaal geen invloed op de kwaliteit van zijn werk, maar als 80% van de journalisten er een uitgesproken linkse voorkeur op nahoudt, dan merk je dat wel aan de berichtgeving." Eppink legt de vinger op de wonde.

Nieuwsmanipulatie

Ook de Antwerpe politicoloog Cas Mudde signaleerde het probleem in een vrije tribune aan De Standaard. Het probleem is niet dat media en journalisten een eigen mening hebben, zoals Mudde terecht opmerkt, "maar het nieuws mag niet op grond van die eigen mening worden geselecteerd en gepresenteerd". En daar wringt nu net het schoentje. Mark Grammens heeft gelijk als hij in Journaal schrijft dat "zeer kleine kringen het nieuws manipuleren". Hij haalt daarvoor het sprekende voorbeeld aan van de miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië. Een recente wetenschappelijke studie toonde onlangs aan dat de omvang van die transfers nog elk jaar stijgt. Maar die toch wel relevante informatie werd door de openbare omroep en de meeste kranten onder de mat geborsteld en doodgezwegen. Hetzelfde deed en doet zich voor met de oproep van burgemeesters in Vlaams-Brabant om de Europese verkiezingen te boycotten uit protest tegen het uitblijven van de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Hebt u daar op radio of tv al één woord over gehoord? Grammens hekelt wat hij de "verborgen politieke agenda" noemt van kranten en omroepen. "Er bestaat in Vlaanderen een journalistiek-politiek front dat deel uitmaakt van de gevestigde politieke orde, dat de berichtgeving filtert volgens normen die geen uitstaans meer hebben met enigerlei vorm van objectiviteit." O, ironie van het lot. De 'progressieve' krant De Morgen en de linkse rakkers van de VRT werpen zich vandaag op als dé verdedigers van het establishment.

De schandelijke wijze waarop de media in ons land het debat over het vreemdelingenstemrecht wilden sturen en hebben vervalst, ligt nog zo vers in het geheugen dat we hier niet veel woorden moeten aan vuil maken. Maar een ander voorval willen we u niet onthouden. Steve Stevaert was niet blij toen de leden van Agalev op een congres een kartel met de SP.a kelderden. In de Zevende Dag mocht Steve komen vertellen dat als Agalev en de SP.a niet samen naar de kiezer trokken, de 'progressieve' krachten in Limburg een zetel zouden verliezen. En, aldus Steve, "die zetel gaat dan naar het Vlaams Blok". Onder het motto: 'is het niet waar, het blijft wel leuk gevonden', zat Steve wat uit zijn nek te kletsen. Steve is verstandig en dus moet hij geweten hebben dat het niét waar was, wat hij vertelde. Maar, nog erger dan die botte leugen zelf, is het feit dat de journalisten glimlachend toestonden dat Stevaert er zomaar mee weg kwam.

Sovjetpers

Na de jongste verkiezingen in Rusland plaatsten Europese waarnemers en de pers in ons land vraagtekens bij het democratische karakter van de verkiezingen. Want, zo klonk het eensluidend, "niet alle partijen hadden in gelijke mate toegang gekregen tot de media". Poetin en zijn regering hebben de mediatouwtjes stevig in handen en de oppositie kwam niet of nauwelijks aan bod. Klinkt het u een beetje bekend in de oren?

Nog in eigen land valt er in journalistieke kringen vaak luid protest te horen tegen de greep die Silvio Berlusconi, premier in Italië en mediamagnaat, zou hebben op de pers. Die roep klinkt vals, want we moeten het beslist niet zo ver gaan zoeken. Ook bij ons is er steeds meer sprake van een zorgwekkende verstrengeling van pers en politiek. Dirk Achten en Rolf Falter, journalisten van De Standaard, ruilden hun pen in voor een job onder de vleugels van Verhofstadt. Yves Desmet trok naar het buitenverblijf van Guy Verhofstadt in Toscane en hield er de hand van Karel De Gucht en Johan Van Hecke vast voor het schrijven van een gemeenschappelijk politiek project. Siegfried Bracke loodste Freya Vandenbossche in een zetel naar het schepencollege in Gent en nadien naar een ministerportefeuille. "De verstrengeling gaat nog verder", noteert NRC. "Annemie Nijs, de vrouw van de belangrijkste justitieadviseur van Verhofstadt (men noemt hem de schaduwminister) interviewt de premier voor het tv-programma Villa Politica, of doet voor het avondnieuws een 'item' over de échte justitie-minister (toen nog Verwilghen), die het bloed van haar echtgenoot wel kan drinken." Die gevoelens waren overigens wederzijds. In Nederland is zoiets gewoon ondenkbaar.

Maar laten we even een 'onverdachte' bron aan het woord. "Journalisten stappen uit hun rol, doen zelf aan politiek en blijven hypocriet vertellen dat ze objectief berichten. De informatie die je via de televisie krijgt is sterk gekleurd en bepaalde ideeën worden radicaal uitgesloten. Je ziet dat in Italië, maar ook in België." Ik zou het zelf niet beter kunnen formuleren. En dat gebeurt niet vaak, want de uitspraak komt uit de mond van niemand minder dan onze goede vriend Johan Leman. Waarmee we zijn aanbeland bij het Vlaams Blok.

Kruistocht tegen het Vlaams Blok

Dat het Vlaams Blok weinig vrienden heeft in de pers, is algemeen bekend. De media-boycot tegen de partij is nog altijd het onderwerp van verhitte discussies op de redacties van kranten en omroepen. Meestal komt het er op neer dat er wel veel over het Vlaams Blok wordt gepraat, maar zelden of nooit mét.

Die twijfelachtige strategie werd door de VRT ontbloot in de fameuze nota: "De VRT en de democratische samenleving". Daarin gaf toenmalig opperhoofd Bert De Graeve zijn journalisten uitdrukkelijk de toestemming om het Vlaams Blok zoveel mogelijk te weren. "Het is verantwoord dat vertegenwoordigers van het Vlaams Blok niét aan bod komen in politieke debatten en parlementaire verslagen", heette het letterlijk.

Na het vertrek van De Graeve tekende zich een stille koerswijziging af, die vooral tot uiting kwam in de aanloop naar de verkiezingen van 18 mei 2003. Leo De Bock, de nieuwe baas van de nieuwsredacties, verklaarde in een interview dat het Vlaams Blok voortaan "pragmatischer" zou aangepakt worden. "Het schuim moet van de lippen", zei De Bock in een publieke schuldbekentenis. "Het Vlaams Blok moet ook niet kritischer aangepakt worden dan andere partijen, �*lle partijen moeten even kritisch aangepakt worden". Met die nieuwe aanpak kreeg de VRT -zeker na de nieuwe verkiezingsoverwinning van het Vlaams Blok- de wind van voren. Leo De Bock werd aan de dijk gezet en Leo Hellemans, een Blokvreter van het eerste uur, nam het roer terug over. Terug naar af, zoveel is duidelijk. Getuige een beruchte uitzending van Villa Politica, waarin Siegfried Bracke twee onschuldige kinderen liet opdraven om het wankele cordon sanitaire te stutten en het Vlaams Blok nog eens op één hoopje met de holocaust te schoppen. Waarna Annemie Peeters in de Zevende Dag een nieuwe naam suggereerde voor het geval het Vlaams Blok toch veroordeeld zou worden: "Bruin!" Voor wie er nog aan zou twijfelen: het schuim staat terug op de lippen...

De nota "de VRT en de democratische samenleving" werd destijds luid toegejuicht door media-minister Dirk Van Mechelen (VLD) én de Belgische beroepsvereniging van Journalisten. Van Mechelen prees "de moed" van de VRT. Even ernstig blijven. Hoeveel moed is er voor nodig om op het Vlaams Blok te schieten? Zou het niet veel moediger geweest zijn, indien de VRT had benadrukt dat de journalisten correcte en vooral onpartijdige informatie moeten verstrekken. Zo staat dat overigens in het media-decreet én in de journalistieke code van de VRT. Een boycot of demonisering van het Vlaams Blok is dus uit den boze en gaat in tegen de kernopdracht van de journalistiek zelf.

"De journalist -zo schrijft Roger Van Houtte- "moet, om evidente democratische redenen, elk cordon in de berichtgeving afwijzen." Anders gezegd: commentaar is vrij, maar de feiten zijn heilig!

Na meer dan 25 jaar Vlaams Blok moet het stilaan duidelijk zijn dat de kruistocht tegen de partij mislukt is. "Het doet er niet meer toe wat we over het Vlaams Blok zeggen of schrijven, het helpt allemaal niks. Ze blijven groeien", merkte een verbitterde Yves Desmet ooit op in De Morgen. De "vierde macht" mag er dan in slagen om politici te maken (Freya en Steve) of politici te kraken (Stefaan De Clerck), maar is er niet in geslaagd om de opmars van het Vlaams Blok te stuiten. Die onmacht zorgt in de pers keer op keer voor verzuurde reacties na elke stembusgang. Yves Desmet goot die torenhoge frustratie in een veelzeggende, magistrale one-liner: "Als doodzwijgen niet helpt en er op kloppen ook niet ... laat ons er dan maar op kloppen, dan hebben we er tenminste nog plezier aan." Over "verzuring" gesproken.

De multiculturele 'verrijking'

Eén van de perverse neveneffecten van het cordon sanitaire en de mediapolitiek tegen het Vlaams Blok is ongetwijfeld dat een aantal maatschappelijke problemen lange tijd onbespreekbaar waren. Ze kregen het etiket "taboe" opgekleefd. Zo was (en is) het bij uitstek 'not done' te praten over de falende integratie of de stijgende criminaliteit. Laat staan over de criminaliteit van allochtone jongeren.

In Nederland heeft de Vereniging van Journalisten onlangs haar leden opgeroepen bijzonder omzichtig om te springen met de berichtgeving over allochtonen. In eigen land bestaan die richtlijnen van de Belgische Beroepsvereniging van Journalisten al lang, en ze worden doorgaans strikt toegepast. In de folder "Aanbevelingen voor de berichtgeving over 'extreem-rechts'" (waaraan werd meegewerkt door VRT-journalisten en Paul Deltour, voorzitter van de journalistenvereniging) wordt aan allochtonen een speciaal hoofdstuk geweid. Ik citeer: "Vermijd nodeloos problematiseren en dramatiseren, onverantwoorde veralgemeningen en polariseringen". "Vermeld de nationaliteit of etnische afkomst alleen als deze informatie relevant is". Berichtgeving over allochtone criminaliteit verdient de hoogste voorzichtigheidsgraad. "Eén Turk die een crimineel feit pleegt leidt tot de veralgemening dat het plegen van criminaliteit �*lle Turken typeert. Oordeel wordt vooroordeel, want het gaat om een schijnbare samenhang."

Je staat verbaasd over deze openlijke oproep tot journalistieke zelfcensuur. Waarom mogen journalisten niet gewoon de waarheid zeggen? Pim Fortuyn ergerde zich aan die overdremen schroom: "De pers is er om de feiten te onthullen, niet om ze toe te dekken". Maar, dat gebeurt. Tot eer en glorie van het multiculturele utopia... Een Turkse jongen die in Den Haag zijn leraar dood schiet na een banale berisping? Laten we zwijgen over de afkomst van de dader, want dat is toch 'niet relevant'. De VRT maakte een tijd terug melding van een enorme drugvangst "in een theehuis in Mechelen". Een Marokkaans theehuis, maar dat kreeg de kijker niet te zien of te horen. Niet relevant ... O ja? Terwijl iedereen gewoon wéét dat heel wat van die vzw's een broeihaard zijn van duistere zaakjes als drughandel, prostitutie en heling van gestolen goederen. Iedereen wéét het, maar het mag niet gezegd worden. Nog in Mechelen werd een Mc Donald's-restaurant overvallen. De politie botste op de gewapende gangsters en eén van de daders sneuvelde in het daarop volgende vuurgevecht. Dat de overvallers drie Marokkaanse jongeren waren uit Borgerhout, werd hardnekkig verzwegen door de openbare omroep. Dat veranderde plots toen enkele dagen later in Antwerpen relletjes uitbraken met de politie, en toen de ouders van de omgekomen dader zich op een persconferentie beklaagden over "het buitensporige politie-geweld". Toen was de etnische afkomst plots wél 'relevant'... Met andere woorden: de etnische afkomst is maar relevant als allochtonen geportretteerd kunnen worden als 'slachtoffer'! Dat ze helaas -en meer dan ons lief is- ook wel eens 'dader' kunnen zijn, neen, dat wil het 'weldenkende' deel van de pers nog altijd niet geweten hebben.

De commerciële omroep VTM werkte maandenlang aan een docu-soap over het dagelijkse leven in Borgerhout. "Borgerhout, het leven zoals het is". Het moest een hoopgevend portret worden van de multiculturele verrijking. Maar, de realiteit is niet hoopgevend of rooskleurig. Toen de journalisten uitgescholden, bespuwd en overvallen werden en daarop besloten de ontnuchterende werkelijkheid te filmen, greep de directie in. Na grondig knip en plakwerk bleef er van de hele reportage niets meer over. De angel werd er uitgehaald. Het resultaat: "Borgerhout, het leven zoals het er niét is" ...

Iedereen zou intussen toch moeten begrepen hebben dat de multiculturele samenleving niet gediend is met het verdoezelen van de feiten. Problemen kunnen maar opgelost worden als je de moed hebt ze bij naam te noemen. Dat gebeurt nog altijd niet of veel te weinig. De pers draagt dan ook een verpletterende verantwoordelijkheid in het falen van de integratie en in de struisvogelpolitiek van de traditionele partijen.

Persvrijheid en de multiculturele samenleving gaan blijkbaar niet goed samen. Dat de multiculturele samenleving de vrije meningsuiting ondermijnt is dankzij het politieke proces tegen het Vlaams Blok overduidelijk. Maar de multiculturele ideologie verdraagt ook de waarheid niet. Dat is nefast voor het debat.

Belabberd debat

Er is de politieke druk op journalisten, het toenemende conformisme in journalistieke kringen, de dwangbuis van de politieke-correctheid en de zelfcensuur. Het gaat met andere woorden niet goed met de pers in ons land, en dan drukken we ons nog voorzichtig uit.

De gevolgen zijn er naar. Gerry van der List wijst er in Elsevier op dat de grenzen tussen politiek en pers vervagen en dat de wereldbeschouwing in beide milieus steeds verder op elkaar is gaan lijken. "Een voornamelijk linkse wereldbeschouwing, die het ongepast maakt te berichten over het misbruik van sociale voorzieningen, de omvangrijke criminaliteit, het mislukken van de ontwikkelingssamenwerking en andere kwesties die in het café wel uitvoerig werden besproken. Ook in de, zichzelf als zo 'kritisch' beschouwende, beroepsgroep van journalisten doen zich groepsdenken en zelfcensuur voor. Mede daardoor was, en is, er niet alleen sprake van een kloof tussen burger en politiek, maar ook tussen burger en media." Een pijnlijke, maar juiste diagnose.

Iedereen kan het elke dag weer vaststellen. "De bevooroordeeldheid van de media komt naar voren in de selectie van het nieuws, maar ook het becommentariëren van de berichten. Die twee verschillende dingen lopen steeds meer door elkaar. De journalist neemt niet graag genoegen met het presenteren van de feiten. Hij wil uitleggen, duiden, zijn eigen visie vertellen", aldus Van der List.

Bij de viering van 25 jaar De Morgen, zei Yves Desmet in een interview met Knack: "De kwaliteit van het maatschappelijk debat is bedroevend". Jawel. Alstublieft! Hoe hypocriet kan je zijn? Als er één krant en één hoofdredacteur is geweest die het maatschappelijk debat de afgelopen jaren heeft vervalst, verziekt en in de kiem gesmoord, is het wel De Morgen en Yves Desmet. "Ik heb geen scalperingsdrift meer", laat Desmet zich ontvallen. Wablieft? Zullen we de ziekelijke "scalperingsdrift" waarmee Desmet zich in De Morgen op iedereen wierp die het niet met hem eens was en die zich één stap rechts van het politieke centrum begaf, dan maar vergeten? Aan bloedige 'scalps' geen gebrek: van Frans Van Mechelen en Leo Delcroix, tot Soetkin Collier en Johan Weyts. Wie hardop durft te twijfelen aan het cordon sanitaire wordt met pek en veren overladen. Als uitgehongerde bloedhonden schreeuwde De Morgen om het hoofd van Coveliers en werd de CD&V opgeroepen om Weyts zonder proces publiek te vierendelen. Yves Desmet was ook nooit te beroerd om zijn journalistieke collega's van Gazet van Antwerpen van "collaboratie met het Vlaams Blok" te betichten. Zo'n nog altijd politiek geladen vonnis komt neer op een fatwa, een publieke oproep tot broodroof. "Ik heb geen scalperingsdrift meer?" ... Is dat zo?

En diezelfde paus van de politieke-correctheid, het 'Geweten' van Vlaanderen, beweert dan dat de kwaliteit van het debat te wensen overlaat. Dat klopt, maar je moet toch maar durven. Yves Desmet en De Morgen hebben gedurende jaren een reuzengroot hangslot op het maatschappelijk debat gehangen. Heeft Desmet een acute aanval van schizofrenie? Het lijkt er sterk op. Yves Desmet die zegt dat "de kwaliteit van het maatschappelijk debat bedroevend is", dat moet zoiets zijn als een Marc Dutroux die zich beklaagt over de kwaliteit van de kinderopvang in ons land ...

Dit is een column geschreven door Frank Vanhecke, Voorzitter Vlaams Blok.

Ik vond persoonlijk dat dit eens hardop mocht gezegt worden !!!