BUB : Collectief bedrog van de particratie

[Politics.be]

De “Belgische” politici zijn niet meer in staat België te besturen. Politiek België verkeert meer dan ooit in een impasse. Hoe is het zover kunnen komen en hoe geraken we eruit ?

I. Nationalistische particratie

België is in de greep van de taalgesplitste traditionele partijen. Dit zijn niet door de Belgische grondwet erkende machtstructuren die sinds de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw onder druk van een kleine minderheid nationalisten uit noord en zuid en met gedoogsteun van een grote groep opportunisten op taalbasis werden opgedeeld. Zo ontstonden twee particratische en nationalistische kampen: één in Noord-België en één in Zuid-België. Die twee kampen bestrijden elkaar voortdurend wat tot vele splitsingen van nationale bevoegdheden heeft geleid via regelmatig weerkerende staatshervormingen: in 1970, 1980, 1988, 1993 en 2001. Deze nationalistische particraten wensen hun splitsingslogica vandaag nog verder te zetten aangezien ze werken aan een zesde staatshervorming, die volgens alle tot nu gekende nota’s van informateurs en formateurs nog eens minstens 120 federale bevoegdheden zou splitsen en de Belgische staatsstructuur nog duurder, inefficiënter, ingewikkelder, discriminerender, ondemocratischer en onstabieler zou maken.

Deze onderhand vermolmde, inhoudsloze en zelfs grotendeels onverantwoordelijke machtsstructuren, deze relieken uit het verleden zonder noemenswaardige achterban behoudens hun rijkelijk verloonde en talrijke mandatarissen worden kunstmatig in leven gehouden door riante door de Staat (en dus door de belastingbetaler) toegekende dotaties alsook door een goed uitgebouwd en stevig gesubsidieerd medianetwerk (zie punt II).

Sommige partijen zijn openlijk separatistisch (N-VA, VB), andere zijn het heimelijk (PS, SP.a, CD&V, CDH, Groen, Ecolo, VLD, MR). Niet de eerste, maar wel de laatste zijn de grootste bedreiging voor de eenheid van het land. Ze bedriegen hun kiezerspubliek, dat niet van splitsingen wil weten. Ze gaan naar de verkiezingen met leugenachtige slogans als “l’union fait la force” of “Samen”, maar bedoelen eigenlijk net het tegenovergestelde. Het is een orwelliaanse maffia zonder idealen of principes en louter op macht belust.

Het boek 1984 van George Orwell. Ook hierin maakte een vals regime zich schuldig aan collectief bedrog - Le livre 1984 de George Orwell dans lequel un autre régime perfide se rend coupable d'une tromperie collective

Deze nationalistische particratie wordt bevolkt door een Mexicaans leger van een groot aantal mediageile generaals – d.w.z. kleine “Napoleonnetjes” – en wat voetvolk, dat aan de particratie een schijn van democratie moet geven. Al wie haar wil bekampen, wordt dan ook steevast als “ondemocratisch” afgeschilderd terwijl elke notie van democratie haarzelf vreemd is.

II. De mediacratie

De particratie kan niet zonder haar media overleven. Deze onredelijk grote macht van de media wordt mediacratie genoemd. De mediacratie bestaat niet alleen uit de openbare omroepen VRT en RTBF, maar ook uit de rechtstreeks of onrechtstreeks gesubsidieerde en zogezegd private audiovisuele en geschreven media.

Particratie en mediacratie zijn communicerende vaten. De ene heeft nood aan de andere om te overleven. De regimejournalisten zetten alles in het werk om hun politici aan de macht te houden, zelfs al blijkt overduidelijk dat deze laatste het land naar de afgrond duwen. De pers stelt nauwelijks kritische vragen aan een politicus tenzij deze het zou wagen de nationalistische logica of de cultuur van het “splitsingscompromis”, dus de essentie zelf van het machtssysteem, in vraag te stellen. In het ergste geval wordt die politicus, die partij of zelfs een hele stroming (zoals de unitaristische) volledig doodgezwegen. De interactie tussen de particratie en de mediacratie is een ingewikkeld kluwen van onderlinge bijstand en al dan niet openbare wederzijdse begunstiging. Zowel de particraten als de mediacraten doen hun uiterste best om de bevolking hier zo weinig mogelijk over in te lichten. Zolang de burger denkt in een democratie te leven en niet opstandig wordt gaat alles goed voor hen.

III. De splitsingslogica van de staatshervormingen

Een editie van het Vlaams-nationale blad “de Noorderklok” (zie beeld) gaf in 1936 al de marsrichting aan: “Federalisme is de kortste weg naar de zelfstandigheid”. Zowat alle traditionele politici zouden later in de nationalistische val trappen: zij aanvaardden immers de opdeling van België op taalbasis, wat de separatistische krachten niet alleen in leven heeft gehouden, maar ook heeft versterkt. Taalfederalisme is anti-Belgisch. Dit systeem heeft geleid tot een onontwarbaar kluwen van bevoegdheidsniveaus dat niet moet onderdoen voor het Middeleeuwse feodalisme.

Nochtans sparen de traditionele partijen kosten noch moeite om de Belgische burgers ervan te overtuigen dat een nieuwe “grote staatshervorming” (lees: staatsafbraak) noodzakelijk is om België te behouden. Ik zeg u: geloof hen niet, ze liegen ! Deze politici hebben geen enkele toekomstvisie voor België. En dat is ook logisch. Deze politieke maffia wil slechts het behoud van haar macht op kosten van de Belgische belastingbetalers. De Belgische politiek is in handen van twee antagonistische sekten, die zich geen moer aantrekken van de toekomst van de Belgen en nog minder van de Belgische staat. Als zij heimelijk of zelfs openlijk België moeten splitsen om hun macht te behouden zullen ze dat zonder enige scrupule doen. Ze hebben het trouwens al meermaals bewezen (zie de voorbije staatshervormingen en alle conflicten die eruit voortvloeien). De grote “verdienste” van deze verderfelijke, incompetente en corrupte kliek – met onze excuses voor die enkele politici op wie deze beschrijving niet van toepassing is – is dat ze de burgers de angst heeft kunnen inboezemen dat zonder staatshervormingen en federalisme België niet kan overleven. Dat België zijn oorsprong vindt in de Late Middeleeuwen en van 1830 tot 1980 een sterke en welvarende unitaire staat was, ontgaat de anti-Belgische particratie volledig. Aangezien deze particratie de huidige problemen heeft gecreëerd gaat ze ze natuurlijk niet kunnen oplossen. Dat is evident.

IV. Oplossingen

U kan natuurlijk het programma van de B.U.B. en de recente verklaring van het kartel BELG-UNIE lezen. Zeer kort samengevat komt het erop neer dat het taalfederalisme gefaald heeft en België moet heropgebouwd worden op basis van de 9 historische provincies met één nationale regering en één nationaal parlement. De nationalistische particratie en hun media moeten uiteraard plaats maken voor nieuwe nationale en drietalige politieke partijen alsook vrije en drietalige media. Staatshervormingen mogen niet meer zonder referendum doorgevoerd worden.

Kortom, de B.U.B. wil een positieve, meertalige en vrije toekomst voor alle Belgen zonder onderscheid van taal.

Hans VAN DE CAUTER
Voorzitter van de B.U.B.



Bron: politics.be