There must be a way out of here

[De Rode Willem]

Ene zeker Marc Reugebrink mag een kerstessay schrijven in De Standaard. Over de ontmenselijking van de maatschappij. Volgens deze auteur is een deel van deze kwalijke tendens te merken in hoe de maatschappij met kunst, meer bepaald literatuur omgaat. In niet mis te verstane bewoordingen laat deze Nederlander blijken dat hij zichzelf toch wel heel goed vindt. Maar tussen de lijnen valt te lezen dat het maatschappelijk succes dat hem te beurt valt, een beetje aan de kleine kant is. Natuurlijk ligt dat zeker niet aan zijn kwaliteit, die is hoog. Zeg maar zeer hoog, zegt hij zelf. Maar het zijn de media. Die zoeken boerenlullen om op te voeren. Of aan alles lak hebbende onbenullen zoals een Brusselmans.

Nu is het eerste dat mij opvalt als ik dat kerstessay lees dat Reugebrink 10 woorden nodig heeft om er één te zeggen. Een oeverloos eindeloze diarree aan woorden. Dat alles in een stijl waar zelfs een leesverslaafde bibliofiel een punthoofd van krijgt. Onbegeesterde en niet geïnspireerde woordenbrij. Woordenkramerij om ter meest. Dat zulke mensen geen breed maatschappelijk succes hebben, is met de ogen toe zonneklaar. Dat zulks in de literaire wereld kan overleven, ja zelfs prijzen bij elkaar schiet, is alleen mogelijk dank zij de beschermende houding van de inteeltige ons-kent-ons kliek die het literaire kunstwereldje in stand wil houden. Hierin gesteund door een pers die heftig meewerkt aan het zuiver houden van het door de in-crowd aanvaarde paradigma van wat kunst of literatuur zou moeten zijn. Dat hiervoor niet welkome meningen worden gecensureerd en niet conformistische geluiden worden geweerd (bvb Brusselmans) maakt de angstige bloedarmoede, die er in de “ernstige” Nederlandstalige literaire kringen heerst, alleen maar meer duidelijk. Dat deze Reugebrink zich van wild natrappen moet bedienen ligt overduidelijk gefundeerd in de frustratie door het eigen onvermogen zich schrijvend tot een maatschappelijk relevant niveau op te tillen. Dat literatuur weldegelijk een breed respect krijgt in de maatschappij werd onmiddellijk duidelijk door de vele reactie van mensen omtrent dit onderwerp.

Niet alleen de stijl is ondermaats, hetzelfde geld voor wat voor de inhoud moet doorgaan. Een verzameling open deuren en andere reeds dood beschreven evidenties. Elke individuele verantwoordelijkheid afschuivend naar de maatschappij. Blind voor de realiteit van de belangrijkheid van de economie, maar vooral gefrustreerd door het succes van anderen. De ontmenselijking van de maatschappij is al veel mooier, veel schrijnender, veel literairder, veel boeiender, veel aantrekkelijker beschreven. Ik denk zo maar voor de vuist weg aan Brave New World (Huxley) of 1984 van George Orwell.

De Standaard presenteert hier een mooi voorbeeld van iemand wie reeds veel eerder zou moeten aangeraden zijn iets anders te gaan doen dan schrijven. Te zien aan de kwaliteiten van de pleegsels lijken pareltjes rijgen, bloemschikken of misschien zelfs duivensport nauwer aan te sluiten bij de auteur zijn capaciteiten. Blijven proberen wat men echt niet kan, leidt tot zulke schabouwelijke kerstschrijfsels. Zo slecht hebben ze het nog nooit gebakken bij de Vlaamse kwaliteitskrant. Door zulke mensen een dergelijk breed forum aan te bieden laat men ze in hun eigenwaan van “goed bezig te zijn”. Erger nog het zou kunnen worden gezien als een aanmoediging verder te krasselen in de wanstaltigheid. Door meningen te censureren laat De Standaard zien dat ze ijverig meewerkt deze mediocere uitwassen tegen alle fatsoen in te willen beschermen. Als Dylan dan toch bij dit kerstmonster (en Dylan kent wat van kerstmonsters) moet worden gesleurd, dan is zijn “Is there a hole for me to get sick in?” heel wat beter geschikt dan het gebruikte “There must be a way out of here”.

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door De Rode Willem

Ene zeker Marc Reugebrink mag een kerstessay schrijven in De Standaard. Over de ontmenselijking van de maatschappij. Volgens deze auteur is een deel van deze kwalijke tendens te merken in hoe de maatschappij met kunst, meer bepaald literatuur omgaat

.
Dat zou logisch zijn, want de kunst houdt de Ma een spiegel voor

In niet mis te verstane bewoordingen laat deze Nederlander blijken dat hij zichzelf toch wel heel goed vindt. Maar tussen de lijnen valt te lezen dat het maatschappelijk succes dat hem te beurt valt, een beetje aan de kleine kant is. Natuurlijk ligt dat zeker niet aan zijn kwaliteit, die is hoog. Zeg maar zeer hoog, zegt hij zelf. Maar het zijn de media. Die zoeken boerenlullen om op te voeren. Of aan alles lak hebbende onbenullen zoals een Brusselmans.

Over Brusselmans heeft ie al gelijk. Dat doet mij vrezen dat hij over zichzelf dan toch ook misschien gelijk zou kunnen hebben

Nu is het eerste dat mij opvalt als ik dat kerstessay lees dat Reugebrink 10 woorden nodig heeft om er één te zeggen.

Nou dat vind ik een hele prestatie. want Kerst- essay's zeggen gewoonlijk in honderd woorden niks, en dat is dan ook de reden waarom ik dat oversloeg.

Een oeverloos eindeloze diarree aan woorden. Dat alles in een stijl waar zelfs een leesverslaafde bibliofiel een punthoofd van krijgt.

Nou ja, dat heb ik al.

Onbegeesterde en niet geïnspireerde woordenbrij. Woordenkramerij om ter meest. Dat zulke mensen geen breed maatschappelijk succes hebben, is met de ogen toe zonneklaar. Dat zulks in de literaire wereld kan overleven, ja zelfs prijzen bij elkaar schiet, is alleen mogelijk dank zij de beschermende houding van de inteeltige ons-kent-ons kliek die het literaire kunstwereldje in stand wil houden.

Doet er niet toe. Geld moet rollen. En geld geeft prestige. IK dacht het nu juist: als je maar dik be-premied wordt. Iemand die louter voor zijn plezier schrijft is -tegen gelijk talent- veel en veel beter. Maar niemand schrijft voor zijn plezier, tenzij op internet-foRA. Er gaat niets boven daar de subtiele trol gaan uithangen. En dat kan alleen onbetaald. Want geen van die inteelt-jongens wil met subtiele forumtrollen dollen.

Hierin gesteund door een pers die heftig meewerkt aan het zuiver houden van het door de in-crowd aanvaarde paradigma van wat kunst of literatuur zou moeten zijn.

Ja, met experimentele idiosyncratische schrijverij ben je vet in de pers.
Als je daar twee cryptische en vier multi-interpretabele zinnen neerpent krijg je fulminant beroepsverbod.

Dat hiervoor niet welkome meningen worden gecensureerd en niet conformistische geluiden worden geweerd (bvb Brusselmans) maakt de angstige bloedarmoede, die er in de “ernstige” Nederlandstalige literaire kringen heerst, alleen maar meer duidelijk.

Liever bloedarmoede dan een constante bruine stroom diarree

Dat deze Reugebrink zich van wild natrappen moet bedienen ligt overduidelijk gefundeerd in de frustratie door het eigen onvermogen zich schrijvend tot een maatschappelijk relevant niveau op te tillen.

Dat staat dan in tegenstelling tot zijn eerder vermelde prijzenoogst en zijn incestueus dolle met literaire omgeving

Dat literatuur wel degelijk een breed respect krijgt in de maatschappij werd onmiddellijk duidelijk door de vele reactie van mensen omtrent dit onderwerp.

Link zou welkom zijn.
Overigens niet altijd de beste literatuur, die respect krijgt : Vele van de beste kwamen nooit of moeilijk aan de bak. IK ken er twee die daarom zelfmoord pleegden.

Niet alleen de stijl is ondermaats, hetzelfde geld voor wat voor de inhoud moet doorgaan. Een verzameling open deuren en andere reeds dood beschreven evidenties.

Valt hij ook om de haverklap in herhaling zoals jij?

Elke individuele verantwoordelijkheid afschuivend naar de maatschappij. Blind voor de realiteit van de belangrijkheid van de economie, maar vooral gefrustreerd door het succes van anderen. De ontmenselijking van de maatschappij is al veel mooier, veel schrijnender, veel literairder, veel boeiender, veel aantrekkelijker beschreven. Ik denk zo maar voor de vuist weg aan Brave New World (Huxley) of 1984 van George Orwell.

Dat is het probleem, de klassieken vallen toch niet te overtreffen. Je kan daarom beter niks doen, zoals ik. Of iets wat de klassieken nooit durfden: continu een diarree van stront debiteren. Zie Brusselmans

De Standaard presenteert hier een mooi voorbeeld van iemand wie reeds veel eerder zou moeten aangeraden zijn iets anders te gaan doen dan schrijven. Te zien aan de kwaliteiten van de pleegsels lijken pareltjes rijgen, bloemschikken of misschien zelfs duivensport nauwer aan te sluiten bij de auteur zijn capaciteiten.

Jaja, maar ook daar moet je ook incestueuze relaties hebben die je toelaten op hoog niveau prijzen te behalen.

Blijven proberen wat men echt niet kan, leidt tot zulke schabouwelijke kerstschrijfsels. Zo slecht hebben ze het nog nooit gebakken bij de Vlaamse kwaliteitskrant. Door zulke mensen een dergelijk breed forum aan te bieden laat men ze in hun eigenwaan van “goed bezig te zijn”.

Klopt. Iedere goeie schrijver zou dat immers ook denken, maar dan terecht.

Erger nog het zou kunnen worden gezien als een aanmoediging verder te krasselen in de wanstaltigheid.

A ja, vooral als er maar één iemand is die daarover denkt zoals jij.

Door meningen te censureren laat De Standaard zien dat ze ijverig meewerkt deze mediocere uitwassen tegen alle fatsoen in te willen beschermen.

mediocre, zal je bedoelen?

Als Dylan dan toch bij dit kerstmonster (en Dylan kent wat van kerstmonsters) moet worden gesleurd, dan is zijn “Is there a hole for me to get sick in?” heel wat beter geschikt dan het gebruikte “There must be a way out of here”.

I prefer "Everything is Broken"