Een cruciaal jaar voor België

[Gwylan]

Dit jaar 2012 zal ongetwijfeld « cruciaal » en in elk geval moeilijk zijn voor zowat alle deelstaten van de Europese Unie. Dus ook voor België, temeer daar er in België zopas een nieuwe federale regering en parlementaire meerderheid (nou ja, aan Franstalige kant dan toch) aan zet kwam die nauwelijks op het vertrouwen van de bevolking kan rekenen.

Voor de samenhang en slagkracht van die regeringsmeerderheid zullen minstens de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober 2012 alvast een “cruciaal moment” zijn.
Iedereen weet weliswaar dat gemeenteraadsverkiezingen in theorie niets te maken hebben met het federaal parlement, maar het is zonder meer duidelijk dat eventuele grote verschuivingen in de machtspositie van politieke partijen bij gemeenteraadsverkiezingen een invloed hebben op de houding van de partijen die de federale meerderheid vormen.

Elkeen beseft ongetwijfeld dat vooral de verkiezingsuitslag van de N-VA in Vlaanderen daarbij van doorslaggevend belang zal zijn. Stel u maar eens voor dat de N-VA bijvoorbeeld

• minder dan zeg maar 30% haalt : dat zou een aanmoediging zijn voor de “traditionele” partijen om op dezelfde weg door te gaan, dus dan zit het met De Rupo I wel goed tot in 2014.

• méér dan ca. 35% haalt en daarbij de “traditionele” partijen in de oppositie weet te duwen in enkele steden van enige betekenis : dat zou gegarandeerd voor onrust zorgen bij de achterban van bedoelde traditionele partijen, en aldus zouden die een groot deel van hun steun en zelfverzekerdheid (voor zover aanwezig) verliezen, niet enkel in het Vlaams parlement, maar vooral in het federaal parlement. Dat scenario zou zo goed als zeker de samenhang van de bestuursmeerderheid in het gedrang brengen, en wellicht de traditionele partijen aanzetten tot wanhopige pogingen tot een ogenschijnlijk “Vlaamser” houding met het oog op de federale (en Europese en gewest-)verkiezingen van 2014. Enig “stekker uittrek”-gedrag is daarbij goed mogelijk, al zou dat misschien net zo goed het nekschot kunnen betekenen voor de partij die zich daar aan waagt, vermits zij dan riskeert zelfs het laatste restant van haar belgicistische aanhang te verliezen.

Kortom, uw huidige federale bestuursmeerderheid – die vanwege allerhande lastenverhogingen sowieso al op niet veel sympathie zal moeten rekenen – heeft nu tien doorslaggevende maanden voor de boeg, als aanloop naar die eerste gevaarlijke horde in oktober. Indien ze bij het nemen van die horde op de bek gaat, zal ze wellicht struikelend en onmachtig verder moeten tot in 2014 : voorwaar geen benijdenswaardige situatie, en vooral geen toestand die in het voordeel is van uw economie en van uw samenleving in het algemeen.

Tja, misschien zullen de boyscouts van de CD&V, Spa en OpenVLD zich pas dan realiseren dat het zelden of nooit een goed idee is om – als verliezers van verkiezingen - een regeringscoalitie samen te flansen zonder de grootste en nog steeds uitdijende partij van het land. Maar dan is het te laat, zowel voor hen als voor het Belgisch regime dat zij ten allen prijze hebben willen redden…