Open VLD : poldergraslanden

[Politics.be]

Meerderheid blijft ruziën over poldergraslandenN-VA, CD&V en SP.A blijven elkaar Zwarte Piet toeschuivenWie dinsdag de commissie Leefmilieu van het Vlaams Parlement bezocht, werd geconfronteerd met de meerderheidspartijen die al vechtend over de vloer rolden. Zowel met betrekking tot de bijkomende jachtmogelijkheden op de vos als tot de bescherming van de poldergraslanden werd natuurminister Joke Schauvliege zwaar op de korrel genomen door haar eigen coalitiepartners SP.A en N-VA.

In het dossier van de poldergraslanden is het vooral N-VA die bij monde van Vlaams volksvertegenwoordiger Wilfried Vandaele minister Schauvliege op de korrel neemt en haar verwijt dat ze niets doet om de poldergraslanden te beschermen. Poldergraslanden zijn historische graslanden. In de polders is gedurende eeuwen een evenwicht ontstaan, waarbij de meest vruchtbare zones akker werden en meer natte zones als grasland worden gebruikt. Ook de Open VLD-fractie is ervan overtuigd dat het essentieel is dat dit evenwicht niet verloren gaat en dat de poldergraslanden, net zoals de andere historische graslanden, bewaard blijven.

De Vlaamse overheid beschikt over verschillende instrumenten om deze bescherming te garanderen. Ieder van deze instrumenten heeft zijn eigen finaliteit, maar ze zijn wel complementair. N-VA dringt erop aan dat minister Schauvliege een lijst van poldergraslanden opmaakt en gaf te kennen dat de huidige voorliggende ontwerplijst van 1000 ha niet in verhouding staat tot de geschatte 6000 ha poldergraslanden. Volgens N-VA is dit de enige manier om de poldergraslanden te vrijwaren.

Niets is echter minder waar. Bijvoorbeeld in de habitat- en vogelrichtlijngebieden zijn de poldergraslanden en de andere historische graslanden ook beschermd. En ook via de regelgeving voor beschermde landschappen worden de erin gelegen historische graslanden absoluut gevrijwaard.

Maar N-VA ‘vergeet’ bewust dat er twee belangrijke instrumenten zijn, waar zij zelf het roer in handen heeft, met name de Afbakening van Agrarische en Natuurlijke Structuur, waarbij via ruimtelijke planningsinitiatieven agrarische zones en groengebieden duidelijk worden afgebakend. In de vorige legislatuur werden alle bouwstenen uitgereikt om dit proces ten volle te laten evolueren. Het blijft echter wachten op Vlaams minister Philippe Muyters, die bevoegd is voor ruimtelijke ordening en de opdrachten moet geven om deze gewestelijke Ruimtelijke Uitvoeringsplannen op te maken.

Tweede instrument is dat van de ankerplaatsen en erfgoedlandschappen. Dit instrument dat in het leven geroepen werd op basis van het verdrag van Firenze is specifiek ontwikkeld om grotere gebieden op een dynamische manier te gaan beschermen. Ankerplaatsen zijn de meest waardevolle landschappen zoals wetenschappelijk beschreven in de Landschapsatlas. Eerst worden ankerplaatsen voorlopig en definitief aangeduid, nadien kunnen ze door middel van een planninginitiatief (een ruimtelijk uitvoeringsplan) worden beschermd als erfgoedlandschap. De procedure van de erfgoedlandschappen is er specifiek voor grotere gehelen. Bijvoorbeeld de polderzones tussen Blankenberge en De Haan zijn op die manier wetenschappelijk in kaart gebracht en de intrinsieke erfgoedwaarden zijn beschreven. Bij de opmaak van een RUP kan de relevantie van die erfgoedwaarden dan ook worden afgewogen ten opzichten van andere waarden (economische, sociale,…) en kunnen er prioriteiten worden gelegd.

“Het standpunt van Open VLD is nochtans erg duidelijk: zet alle bestaande instrumenten zoveel mogelijk in om de poldergraslanden en andere historische graslanden te behouden. Het feit dat N-VA daarbij de zwartepiet telkens naar een andere probeert toe te schuiven, is in feite schrijnend”, vervolgt De Vroe. “Zowel minister Muyters als minister Bourgeois hebben de sleutels in handen bij de procedures rond ankerplaatsen en erfgoedlandschappen. “Ook in het dossier van de bescherming van de slagvelden van de Eerste Wereldoorlog werd het Open VLD-voorstel om dit te doen via het instrument van de ankerplaatsen en erfgoedlandschappen jarenlang door Bourgeois en Muyters afgedaan als onzinnig. Nu, drie kostbare jaren later, wordt het wel als de meest ernstige piste onderzocht. Maar ondertussen staan we nog nergens. Ik kan alleen maar hopen dat beide ministers in het dossier van de poldergraslanden zich niet aan dezelfde steen stoten”, besluit Gwenny De Vroe.



VOOR MEER INFORMATIE

Gwenny De Vroe, Vlaams volksvertegenwoordiger

Bron: politics.be