Zorggebruikers : Wie betaalt de rekening ?

[Politics.be]

Pervers effect extra geld werkonderbrekingen :Een parlementaire vraag van Ivan Sabbe aan Philippe Muyters (minister van Begroting) leert ons dat de Vlaamse bijdrage voor werkonderbrekingen in 2011 opliep tot ruim 54 miljoen euro, waarvan 50% naar de social profit gaat. Het systeem van landingsbanen zou verantwoordelijk zijn voor de escalatie.

In de social profit is er daarenboven nog een speciale CAO van kracht op initiatief van Mieke Vogels die als minister van Welzijn op 9 november 2001 in de gehandicaptensector de effectieve werkduur per week verminderde. In het kader van de ‘eindeloopbaan’ gaf ze de ze 45-jarigen 2 uren extra verlof per week, de 50-jarigen 4 uren en vanaf 55-jaar wordt het 6 uren extra ...

De voor de sector verloren uren worden nog steeds gedeeltelijk gecompenseerd met Vlaams geld. De niet gecompenseerde uren vallen gewoon tenlaste van de gebuikers van de voorzieningen. Verstikkend in een sector die zo arbeidsintensief is. De overheid maakt zelfs 24 miljoen euro vrij om extra personeel in te zetten in bestaande leefgroepen. Zo kost de vrijstelling van arbeidsprestaties ongelooflijk veel geld.

Naast het Vlaamse budget voor werkonderbrekingen is er nog een federale tussenkomst vanuit de RVA.

De keerzijde van de medaille is dat de overheid - mede door die hoge uitgaven - onvoldoende geld heeft om de wachtlijsten in de gehandicaptenzorg op te lossen. Waardoor ouders (in de praktijk vaak de moe-ders) gedwongen worden om hun werk (tijdelijk) op te zeggen. Uiteraard stappen zij dan weer in die sys-temen van werkonderbrekingen, waardoor ze de overheid extra geld kosten. Een vicieuze cirkel.

Vandaag lezen dat minister van Werk Monica De Coninck ervoor waarschuwt dat vrouwen te vaak de tijdskredieten opstapelen, met alle gevolgen vandien. Zo komen komen zij vaak in een sociaal isolement terecht, met alle gevolgen op lange termijn: extra kosten voor de RVA, het RZIV ...

Het wordt hoog tijd dat de Belgische overheden samen – zoals een bedrijf in crisis – het ganse proces eens terug onderzoeken op rendabiliteit en efficiëntie-winsten. Ons land heeft de hoogste belastingsdruk van onze buurlanden, maar slaagt er niet in om dit geld efficiënt om te zetten in dienstverlening aan de burgers: overal zijn er wachtlijsten.

Politici moeten niet besturen, zij moeten beleid voeren en keuzes maken. Ook op lange termijn en ook als het hen stemmen zal kosten.

Meer info ? Marc Van Gestel : [email protected] woordvoerder ZorgGebruikers.be, Kloosterstraat 60, 3900 Overpelt

Bron: politics.be

[roger verhiest]

Indien het personeel dat in de "zorg" werkt te veel voordelen en te veel loon krijgt
en hierdoor het aantal zorgplaatsen niet snel genoeg stijgt zou dat inderdaad spijtig zijn.

De waarheid is echter lichtjes anders : er is door het niet in verhouding verloonde zware en verantwoordleijke werk een voortdurend tekort aan personeel & minder personeel = minder opvang.

Het is nog altijd zo dat een kwaliteitsvolle opvang slechts mogelijk is dank zij lmensen die zich belangeloos als vrijwilliger inzetten - vooral op de uren waarvoor er moeilijk personeel te krijgen is.

Als ik zie welke budgetten er in de ons omringende landen niet beschikbaar zijn voor
zorgopvang denk ik dat de situatie in ons land niet de slechtste is.

Gelukkig zijn er nog instellingen en mensen die met geld en goede werken de opvang effectief steunen en mogelijk maken. Talrijk zijn de benefietevenementen die het nodige geld in het laatje brengen.

De instelling waar ik voor werk investeert momenteel 17 miljoen euro om haar opvangcapaciteit te verdrievoudigen. Inspanningen hoeven niet uitsluitend van de overheid uit te gaan verenigingen zoals de uwe kunnen ook best een steentje bijdragen ipv te zeuren over de verloning en de vergoeding van personeel.