bloedige (rood) verleden van ALS

[jan hyoens]

Was de Schaarbeekse politiecommissaris Demol in zijn jeugd lid van het extreem-rechtse Front de la Jeunesse? Had hij een abonnement op het rechtse tijdschrift Nouvelle Europe Magazine? Moet hem daarom een beroepsverbod opgelegd worden? Die vragen werden de laatste maanden met dierlijke ernst steeds opnieuw gesteld. Dezelfde linkse en progressieve opiniemakers die anders zo verontwaardigd te keer gaan tegen de "heksenjacht" van de anti-communistische senator McCartey gebruiken nu precies dezelfde methoden. Zij eisen dat een succesrijk en energiek commissaris als Demol ontslagen zou worden omwille van een -voorlopig nog onbewezen - opiniedelict. Volgens hen is een abonnement op een rechts tijdschrift gevaarlijker dan een flinke dosis marihuana. En de grondwettelijk gewaarborgde vrijheid van vereniging is natuurlijk van nul en generlei waarde als het om rechtse verenigingen gaat. We moeten echter zelfs van links enige logica vragen. Als men de vermeende bindingen van een politiecommissaris met extreem-rechts zo zwaarwichtig vindt, wat moet men dan denken van de bindingen van partijvoorzitters, BRT-journalisten en ministers met extreem-links? En daarvoor bestaan bikkelharde bewijzen. Om maar in de sfeer van politie en justitie te blijven: minister Vande Lanotte himself was medio jaren '70 één van de oprichters van het Revolutionair Anarchistisch Kollektief. Als anarchistisch activist heeft hij ongetwijfeld niet alleen tijdschriftjes gelezen.

Voor ons ligt een aantal jaargangen van het trotzkistisch- leninistische tijdschrift ROOD. Naast de bloedrode titel staat het embleem van de hamer en de sikkel. Alsof dat niet duidelijk genoeg is, vermeldt de ondertitel de strekking van het blad: "Weekblad van de Revolutionaire Arbeiders Liga - Belgische afdeling van de Vierde Internationale." Deze extreem-linkse groep is altijd uiterst marginaal gebleven. Zij heeft nooit zelfs maar één zetel in het parlement behaald. Ook niet na de naamsverandering van RAL in SAP. Toch heeft een studie van ROOD niet alleen belang vanuit pathologisch oogpunt. Want vanaf 1976 zat in het politbureau van RAL niemand minder dan Frank Vandenbroucke, de voormalige voorzitter van de o zo democratische en respectabele Socialistische Partij. Overigens werd ROOD toen geïllustreerd door Stefan Blommaert, nu journalist bij de BRTN. Nee, zijn samenwerking met linkse extremisten was absoluut geen bezwaar voor zijn benoeming. Ook de carrière van Johan van Hecke bij de CVP werd niet geschaad door zijn banden met marxistische organisaties. Hij was in zijn jeugd lid van de beweging Kristenen voor het Socialisme, en als vertegenwoordiger daarvan steunde hij RAL. In het begin van de jaren '70 woedde er een heftige concurrentiestrijd tussen het trotzkistische RAL en het maoïstische Amada. De Vereniging voor Vlaamse Studenten werd toen grotendeels door de maoïsten gecontroleerd en als tegenzet richtte RAL de beweging Tendens op. Bij de nationale studentenverkiezingen stond Johan van Hecke als vertegenwoordiger van Kristenen voor het Socialisme op de verkiezingslijst van Tendens. Zelfs een krant als Gazet van Antwerpen, die anders trouw de richtlijnen van de CVP volgt, kon er niet om Van Heckes linkse verleden heen. Men moest toegeven dat hij in zijn jeugd "... een linksgeoriënteerde militant [was] die zijn inspiratie vond bij ondermeer de RAL, de Revolutionaire Arbeidersliga van die dagen."

In december '75 vroeg de vice-rector van de Leuvense universiteit alle politieke studentenverenigingen een overeenkomst te ondertekenen waarin zij beloofden geen wapens zoals stokken, loden buizen of kettingen in de lokalen binnen te brengen. Een onschuldig en heel redelijk verzoek, zult U denken. Maar zo hadden de superdemocraten van RAL het niet begrepen. Zij noemden dat een provocatie, een poging tot afbraak van de progressieve studentenvereniging en een verkapte censuurpolitiek. Zij weigerden die verbintenis te ondertekenen. (Rood 14/1/76 blz.5) Hoe zou een linkse militant afstand kunnen doen van zijn knuppels en zijn kettingen? Dat zijn nu dezelfde mensen die een bepaalde rechtse oppositiepartij ervan beschuldigen gewelddadig en ondemocratisch te zijn...

In hetzelfde nummer (blz.7) houdt Rood een warm pleidooi voor de dictatuur van het proletariaat. Daarin verwijten zij Marchais dat hij die nobele term heeft laten schrappen uit de statuten van de Franse communistische partij. Een treurig bewijs van zwakheid en verloochening van de échte marxistische idealen. Wat zou immers een klasseloze maatschappij zijn zonder dictatuur van het proletariaat? Hoe Rood denkt over de parlementaire democratie kan blijken uit twee citaten: "Zo kan de dictatuur van de burgerij in de kapitalistische maatschappij variëren van de parlementaire democratie tot de fascistische dictatuur [...] maar al die vormen blijven de uitdrukking van de dictatuur van de burgerij die haar wil oplegt aan de andere klassen." Wij noteren dus: de parlementaire democratie = de dictatuur van de burgerij. Rood drijft ook de spot met het feit dat Marchais respect belooft voor de bestaande instellingen "als daar zijn het parlement, verkozen volgens de burgerlijke normen van elke zoveel jaar een bolleke zwart maken..." Voor Rood is het duidelijk: wie volgens de normen van de burgerlijke democratie wil werken is een slappeling, een verrader van het ware marxisme. Is kameraad Vandenbroucke die artikels vergeten sinds hij zich heeft opgeworpen als de enige échte verdediger van de parlementaire democratie tegen het fascistische gevaar? En vond Johan van Hecke die teksten zo... inspirerend? Ook in andere nummers worden vurige pleidooien gehouden voor de geliefde dictatuur van het proletariaat. Als voorbeeld wordt daarbij de zogezegde arbeidersdemocratie in USSR van 1917 tot 1920 vooropgesteld. U weet wel, de glorietijd van Lenin en de volkscommissarissen van de tsjeka. Eén van de eisen die ROOD daarbij formuleert: "Algemene bewpening van de bevolking, zodat het leger geen repressie-appraat tegen de arbeiders kan worden."

Het antisemitisme van de toenmalige kameraden van Vandenbroucke en van Hecke is een hoofdstuk apart. Alles wat de Israëli's doen is des duivels. Met Israël mag absoluut geen vrede gesloten worden. De strijd moet worden voortgezet tot de laatste snik. Uit een artikel met de titel HET BLOEDIGE GELAAT VAN HET ZIONISME (nr 15, jaargang '76 blz.8): "... Ook worden meer en meer Arabische steden omsingeld door Joodse wijken, waardoor een nieuw soort getto's ontstaat. De bedoeling is het Joodse karakter van de zionistische staat te vergroten ten koste van de belangen van de Arabische bevolking.[...] Binnen het zionisme is vrede in Israël een onmogelijke zaak." Ironisch genoeg staat op dezelfde bladzijde de naam van de verantwoordelijke uitgever en hoofdredakteur: Eric Corijn, die nu één van de woordvoerders is van Charta '91. Hoe zou deze vrome antiracist een pamflet beoordelen waarin werd geschreven dat Vlaamse steden worden omsingeld door wijken vol Arabische migranten, waardoor een nieuw soort getto's ontstaat? Ten koste van de belangen van de Vlaamse bevolking uiteraard. Waarom wijst de heer Corijn in zijn vele artikels in Rood niet één enkele keer op het verrijkende aspekt van het samenleven van Joden en Arabieren in een multiculturele staat? Of zijn Joodse immigranten in zijn ogen misschien van een veel lager allooi dan Turkse of Arabische?

Ook het historische vredesverdrag tussen Egypte en Israël vindt bij ROOD geen genade. Sadat had nooit vrede mogen sluiten. Hij is gewoon een bourgeois die heeft gecapituleerd, die de Palestijnse zaak heeft verraden. Het taalgebruik is veelzeggend: "De bekende terrorist Menachim Begin... Israël is een staat gegroeid uit terreur, in leven blijvend door terreur." (Rood, 18/11/77 blz.10) Enkele nummers later (9/12/77) publiceert Rood een interview met Naïm Khader, vertegenwoordiger van de PLO in Brussel. Op zich is daar niets op tegen. Maar de kameraden stellen geen enkele kritische vraag. Niet over de terreurdaden tegen Israëlische burgers, over het bestaansrecht van Israël of over de massamoorden op Libanese christenen. De afgezant van de Palestijnse terreuroganisatie krijgt gewoon carte blanche om zijn haat en zijn marxistische visioenen te spuien.

Op 27 juni 1976 werd een vliegtuig van Air France gekaapt door terroristen van de Rote Armee Fraktion en gedwongen in Oeganda te landen. De niet-joodse passagiers werden vrijgelaten, de joden werden met medeplichtigheid van Idi Amin gegijzeld gehouden. Rood vindt dat klaarblijkelijk niet racistisch of antisemitisch, want het wordt nergens vermeld. Integendeel, er wordt zelfs gesuggereerd dat de vrijlating van de niet-joodse gevangenen toch aantoont dat de Idi Amin en de terroristen wel degelijk oprecht en ernstig wilden onderhandelen... Na dagenlange zenuwslopende onderhandelingen voerden Israëlische commandotroepen een verrassingsaanval uit waarbij alle gijzelaars op drie na werden gered. Eén Israëlische officier, alle zeven terroristen en een twintigtal soldeniers van Amin werden daarbij gedood. Ieder rechtschapen mens zou deze geslaagde reddingsaktie toejuichen. Maar Rood noemde de bevrijding van de gijzelaars een daad van "staatsterreur." (nr. 29, jaargang 76, blz.7) De haat en de verbittering van de redacteurs van Rood gaan zo ver dat zij enige tijd later (nr.2 jaargang 77, blz.12) nogmaals hun antisemitische gal moeten spuwen in een bespreking van de film Victory at Entebbe. Over de vliegtuigkaping, de gijzeling en de dood van drie joodse passagiers maken ze zich niet druk. De redacteur van dienst huilt alleen enkele krokodillentranen om de doodgeschoten terroristen en de gesneuvelde Oegandese soldaten. Eén oude joodse dame, mevrouw Bloch, bevond zich op het moment van de reddingsactie in een Oegandees hospitaal. De Oegandezen koelden hun wraak op die onschuldige vrouw: ze sleepten haar in het oerwoud en maakten haar af met een machinepistool. Maar Rood vindt het niet de moeite dat te vermelden. Het is in hun ogen waarschijnlijk slechts een detail...

Niet alleen Palestijnse terroristen kunnen op de enthousiaste steun rekenen van RAL. Ook de psychopathische moordenaars van de ETA, de IRA en de Baader-Meinhofbende worden in Rood hartstochtelijk verdedigd (Rood, 21/10/77, blz.10): "Andreas Baader, Gudrun Ensslin en Jan-Carl Raspe zijn dood, net als Ulriche Meinhof een jaar geleden. Zelfmoord! Gezelfmoord? Hoe dan ook, één zaak staat vast: de burgerij heeft misschien niet zelf de trekker overgehaald, maar ze heeft de RAF-gevangenen door eenzame opsluiting fysiek en psychisch gebroken." Men erkent wel dat er zekere meningsverschillen zijn met die groepen, en tegen sommige van hun acties heeft men tactische bezwaren, maar een principiële veroordeling van de terreur is nergens terug te vinden. Integendeel: "Wij zijn geen pacifisten en tegenover het geweld van de patroon is de gewapende strijd één van de middelen voor de bevrijding van de arbeiders. Maar deze kan alleen worden gebruikt indien dit de antikapitalistische massastrijd vooruit helpt [...] Maar dat zal ons niet beletten de werkelijke geweldplegers aan te klagen: het Duitse patronaat en zij die het trouw dienen onder de vlag van de sociaal-democratie." (Rood, 16/9 /77 blz.10). Beschouwt Vandenbroucke zichzelf nu als een geweldpleger en een dienaar van het patronaat? Of is hij geen echte sociaal-democraat maar nog altijd een bikkelharde leninist? Vermomd als bourgeois in een keurig maatpak (met enige schroeivlekken)? Het is veelbetekenend dat Vandenbroucke nooit zijn trotzkistische opvattingen heeft verloochend. Hij motiveerde zijn overstap naar de socialistische partij door erop te wijzen dat SAP toch tot machteloosheid gedoemd was en "geen enkele struktuur kan veranderen." Puur tactische overwegingen dus. Een principiële afwijzing van zijn extreem-linkse verleden is nooit over zijn lippen gekomen. Of Johan van Hecke zijn marxistische jeugdzonden ooit openlijk heeft verloochend is ons niet bekend.

"Van alle revolutionaire militanten van 1917 bezet Lenin ongetwijfeld de beslissende plaats. Het is moeilijk om in zo'n geval niet een beetje in personencultus te vervallen..." (Rood, 21/10/77, blz.7). Dat is de aanhef van een bewonderend en volkomen kritiekloos artikel over Vladimir Ilitsj Lenin. Wie de werken van Solzjenitsyn heeft gelezen weet wie Lenin werkelijk was: een volkomen cynische dictator, meedogenloos, intelligent en wreed. Hij liet de tsaar vermoorden, samen met zijn echtgenote, zijn kinderen, zijn huisarts en zijn hond. Hij was een openlijk voorstander van terreur als politiek wapen en daartoe richtte hij de tsjeka op, de voorvader van de KGB. Hij liet familieleden van tsaristische officieren gijzelen om hen te dwingen zich bij het Rode Leger aan te sluiten. Op zijn bevel werd het eerste echte parlement in St-Petersburg met bajonetten uiteengejaagd. Hij liet tienduizenden politieke tegenstanders executeren zonder enige vorm van proces. Eén van de leuzen uit de tijd van "buitengerechtelijke bestraffing" luidde: "Zoek niet naar bewijzen. Als iemand geen werkhanden heeft is dat bewijs genoeg!" Duizenden mensen werden in sleepschuiten geladen die dan in volle zee tot zinken werden gebracht. Lenin liet een netwerk van de concentratiekampen bouwen en legde zo de grondslagen van de Goelagarchipel. Onder zijn bewind werden de Oekraïne, Armenië en Georgië ingelijfd. Hij was de drijvende kracht achter de inval in Polen en de mislukte poging om Finland te annexeren. Lenin stelde alle oppositiepartijen buiten de wet en hij liet massale boerenopstanden in Tambov en Penza neerslaan, waarbij tienduizenden mensen werden gefusilleerd. Inderdaad een zeer inspirerend voorbeeld... Als we de kordate manier zien waarop in die revolutionaire dagen werd afgerekend met de oppositie kunnen we begrijpen dat het voor politici als Vandenbroucke en van Hecke heel moeilijk moet zijn "niet een beetje in personencultus te vervallen". Zij hebben ongetwijfeld heimwee naar die heerlijke tijd toen rechtse partijen en oppositiebewegingen met vuurpeletons mochten worden bestreden. Met de methoden van de "burgerlijke democratie" lukt het hen klaarblijkelijk niet zo best.

[FallenByTheHand]

1) waar - maar dan ook waar - staat er ook maar één link naar de ALS toe, buiten in de titel ?????

maw kunt u uw mening - nl. dat van een bloedig verlelden van de ALS ook staven of smijt u gewoon met een hele hoop modder, daarop terend op ROOD van SAP zonder ook maar één woord of link te leggen met de ALS ??????


2) ik weet niets van ALS'ers LSP'ers die zich expliciet bezig houden met een campagne om De Mol te laten af te treden...
zelf blijft u ook bijzonder vaag over wie dat wel wil: linkse en progressieve opiniemakers; maar u geeft geen concrete namen van personen of organisaties.


3) verder gaat het allergrootste deel van uw post over een tirade tegen Rood en SAP (RAL), en die organisatie heeft op zich niets te maken met LSP.


Conclusie: u beschuldigt ALS, geeft een hele resem argumenten; maar geen van die argumenten heeft ook maar iets met ALS te maken.




4) ik zou zelfs nog de moeite kunnen nemen om tegen een aantal van uw argumenten te reageren; maar ik weet niet dat het veel zin heeft.

[KingHagar]

Oorspronkelijk geplaatst door FallenByTheHand

1) waar - maar dan ook waar - staat er ook maar één link naar de ALS toe, buiten in de titel ?????

maw kunt u uw mening - nl. dat van een bloedig verlelden van de ALS ook staven of smijt u gewoon met een hele hoop modder, daarop terend op ROOD van SAP zonder ook maar één woord of link te leggen met de ALS ??????


2) ik weet niets van ALS'ers LSP'ers die zich expliciet bezig houden met een campagne om De Mol te laten af te treden...
zelf blijft u ook bijzonder vaag over wie dat wel wil: linkse en progressieve opiniemakers; maar u geeft geen concrete namen van personen of organisaties.


3) verder gaat het allergrootste deel van uw post over een tirade tegen Rood en SAP (RAL), en die organisatie heeft op zich niets te maken met LSP.


Conclusie: u beschuldigt ALS, geeft een hele resem argumenten; maar geen van die argumenten heeft ook maar iets met ALS te maken.




4) ik zou zelfs nog de moeite kunnen nemen om tegen een aantal van uw argumenten te reageren; maar ik weet niet dat het veel zin heeft.

Hyoens, ge zijt schoon in de running om één van de meest marginale, zielige en op de zenuwen werkende blokkers te worden. Kweet het, der is veel concurrentie, maar ge maakt een goei kans