Waarom gelukkig zijn het ergste is

[eno2]

Je hoeft echt niks meer te doen. Geen drive, geen ambitie meer. Gelukkige mensen zijn de ergste levende vormen van inertie en conservatisme die je je kan voorstellen. Wat valt er voor hen nog te winnen dat de moeite waard is? Ze hebben alleen nog alles en zichzelf te verliezen. Maar omdat ze gelukkig zijn en dat willen blijven, maken ze zich zelfs daar geen zorgen om. Echte zelfvoldane kwallen...die niet eens reageren als je er een stok doorheen steekt.

[Liederik]

Voor jou ziet het eruit alsof je dan nog wel even bezig blijft:

[pixelpower]

Ik zie dat wel enigszins anders.

Stel; je "bent er". Zeer goedbetaalde jobs, je hebt de top gehaald in je beroep, typisch sta je aan de (sub)top van het bedrijf en zeer vaak is dat bedrijf (deels) van jou. Het huisje is betaald, geen kids (geen gezeur noch kosten), enz... en je bent amper de 40 gepasseerd. In mijn ogen "ben je er" dan wel.

Maar heb je dan "alles"? Neen. Wat je alvast niet hebt is een uitdaging.

Weet je wat het rare is aan de situatie van dit soort mensen? Dat hun entourage geen verandering duldt. Hun werknemers willen hun job niet kwijt. De staat wil ook de inkomsten niet kwijt. De banken begrijpen de hunker naar een nieuw avontuur niet; zij willen zekere inkomsten. En de familie idem; "je gaat het allemaal vergooien!"

Volgens mij zit de helft van alle midlife crisisses en burnouts vervat in dit soort scenarios. En het zijn dus niet deze mensen zélf die de inertie en conservatisme in het vaandel dragen.

Denk er maar eens over na; welke kansen zijn er daadwerkelijk te vinden voor dit soort personen?

[maddox]

Ik heb er een oplossing voor zulke gearriveerdheid. Ik bouw nieuwe, moeilijkere dingen, en als ik faal, zoek ik een manier om toch succes te boeken.

Mijn beroepsactiviteiten hebben daar weinig invloed op.

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door maddox

Ik heb er een oplossing voor zulke gearriveerdheid. Ik bouw nieuwe, moeilijkere dingen, en als ik faal, zoek ik een manier om toch succes te boeken.

Mijn beroepsactiviteiten hebben daar weinig invloed op.

Maw je hebt het afgesplitst... Niet dat ik daar iets op tegen heb.

Oorspronkelijk geplaatst door pixelpower

Ik zie dat wel enigszins anders.

Stel; je "bent er". Zeer goedbetaalde jobs, je hebt de top gehaald in je beroep, typisch sta je aan de (sub)top van het bedrijf en zeer vaak is dat bedrijf (deels) van jou. Het huisje is betaald, geen kids (geen gezeur noch kosten), enz... en je bent amper de 40 gepasseerd. In mijn ogen "ben je er" dan wel.

Maar heb je dan "alles"? Neen. Wat je alvast niet hebt is een uitdaging.

Weet je wat het rare is aan de situatie van dit soort mensen? Dat hun entourage geen verandering duldt. Hun werknemers willen hun job niet kwijt. De staat wil ook de inkomsten niet kwijt. De banken begrijpen de hunker naar een nieuw avontuur niet; zij willen zekere inkomsten. En de familie idem; "je gaat het allemaal vergooien!"

Volgens mij zit de helft van alle midlife crisisses en burnouts vervat in dit soort scenarios. En het zijn dus niet deze mensen zélf die de inertie en conservatisme in het vaandel dragen.

Denk er maar eens over na; welke kansen zijn er daadwerkelijk te vinden voor dit soort personen?

Pas op hé, de correlatie tussen challenges, geslaagd of mislukt, en geluk, is in mijn ogen niet zomaar vanzelfsprekend. Niettegenstaande de taalovereenkomst tussen geluk en "gelukt"

Men zou de geluksgraad eens moeten academisch bestuderen van winners en losers... en daar eerst een degelijk instrument moeten voor vervaardigen.

Maar ik vond het wel een interessante repliek

[pixelpower]

Je zou wel eens verbaasd kunnen zijn hoe dicht geluk en gelukt naast elkaar liggen. 't Is haast niet toevallig dat er maar één letter verschil is.

Voor de duidelijkheid; ik heb het niet enkel over het werk hoor. Maar ook:
- geluk(t) in je relatie
- geluk(t) in je finaciële situatie (huisje boompje beestje)
enz...

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door pixelpower

Je zou wel eens verbaasd kunnen zijn hoe dicht geluk en gelukt naast elkaar liggen. 't Is haast niet toevallig dat er maar één letter verschil is.

Voor de duidelijkheid; ik heb het niet enkel over het werk hoor. Maar ook:
- geluk(t) in je relatie
- geluk(t) in je finaciële situatie (huisje boompje beestje)
enz...

Geluk(t) in het overkomen van dramatische situaties als tegenslag en rampen en tragedies waar de meeste mensen zelden vrij van zijn.

Geluk heeft vele aspecten en gelukT is veel bekrompener dan geluk, het is zelf ronduit beperkend in een meer vergeestelijkte zin. Geluk is expansief en allesomvattend en heeft niet altijd gelukT nodig.

[pixelpower]

Je snapt me niet.

Gelukt leidt tot geluk
Niet gelukt leidt tot verdriet.

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door pixelpower

Je snapt me niet.

Gelukt leidt tot geluk
Niet gelukt leidt tot verdriet.

Ik snap je heel goed en ik vind je insteek interessant maar beperkt.

Niet gelukT leidt tot overkomen van niet gelukT en tot nieuw geluk op een hoger vlak. Zelfs zonder dat er een nieuw gelukT op volgt.

Zo te zien volgens mijn eigen uitleg leidt alles tot geluk, zowel gelukT als niet gelukT.

Maar mijn beginpost vond juist dat geluk het allerergste

Daarvoor is het ook K&K

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door Liederik

Voor jou ziet het eruit alsof je dan nog wel even bezig blijft:

Dat was alleen om de goeie staat van mijn tanden te laten zien aan Ariadne.

[Ke Nan]

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

Dat was alleen om de goeie staat van mijn tanden te laten zien aan Ariadne.

Gij solliciteert naar de flosdraad van Ariadne?

[C2C]

Het soort mensen waar Eno2 het over heeft is tragikomisch. Ze hebben alles bereikt, maar niks "zinnigs" gedaan in hun leven.

Op hun 50ste of 60ste laten ze plots hun baard groeien en raken ze geïnteresseerd in kunst of armoedebestrijding. Omdat ze voelen dat ze hun leven lang met onnozele dingen bezig geweest zijn. Nu willen ze snel een inhaalbeweging maken. Belachelijk natuurlijk.

[NieuwNoors]

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

Dat was alleen om de goeie staat van mijn tanden te laten zien aan Ariadne.

Is zij/hij tandarts?
En zijn dat echte tanden of zo'n klapperding?

[NieuwNoors]

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

Dat was alleen om de goeie staat van mijn tanden te laten zien aan Ariadne.

De Hulk = Eno2?

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door C2C

Het soort mensen waar Eno2 het over heeft is tragikomisch. Ze hebben alles bereikt, maar niks "zinnigs" gedaan in hun leven.

Op hun 50ste of 60ste laten ze plots hun baard groeien en raken ze geïnteresseerd in kunst of armoedebestrijding. Omdat ze voelen dat ze hun leven lang met onnozele dingen bezig geweest zijn. Nu willen ze snel een inhaalbeweging maken. Belachelijk natuurlijk.

O nee. Beter laat dan nooit. Beter dan suicide.

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door Ke Nan

Gij solliciteert naar de flosdraad van Ariadne?

Ik heb zelf flosdraad en stokers.

[NieuwNoors]

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

Ik heb zelf flosdraad en stokers.

Je moet elke dag: poetsen, 2x. Stokeren 1x. Flossen 2x en rageren 1x.
Dit volgens mijn tandarts. Ik volg zijn advies trouw op en heb sinds een 2-tal jaren nooit meer last gehad van tandvleesontstekeingen ofzo. Het hele ritueel kost mij wel een half uurtje /dag, maar ik zit niet meer om de 3 maanden in de tandartsstoel. (met kloppend hart en doooooooodsbang)

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door NieuwNoors

Je moet elke dag: poetsen, 2x. Stokeren 1x. Flossen 2x en rageren 1x.
Dit volgens mijn tandarts. Ik volg zijn advies trouw op en heb sinds een 2-tal jaren nooit meer last gehad van tandvleesontstekeingen ofzo. Het hele ritueel kost mij wel een half uurtje /dag, maar ik zit niet meer om de 3 maanden in de tandartsstoel. (met kloppend hart en doooooooodsbang)

Wat een beul

Wat is rageren?

[pixelpower]

Oorspronkelijk geplaatst door C2C

Op hun 50ste of 60ste laten ze plots hun baard groeien en raken ze geïnteresseerd in kunst of armoedebestrijding. Omdat ze voelen dat ze hun leven lang met onnozele dingen bezig geweest zijn. Nu willen ze snel een inhaalbeweging maken. Belachelijk natuurlijk.

Goh, dat weet ik niet. Ik zou zeggen; beter laat dan nooit.

Op de keper beschouwd is een mens het produkt van zijn omgeving, en een conformist.

Prille volwassenheid denkt aan een huisje, en kindjes, enz. En natuurlijk een job om dat te betalen. Vervolgens loopt men minimum 20-30 jaar in het gareel om dat allemaal te bekostigen. Sommigen kijken na een tijdje achterom, en stellen zich terecht de vragen "wat heb ik bereikt?" "was dit wat ik wilde?" "maakte ik de goeie keuzes?" "wat heb ik intussen geleerd?" enz...

De kans is groot dat die denkoefening/terugblik een ontgoocheling oplevert. Zoas jij het stelt; ze merken dat ze in feite maar "met onozele dingen zijn bezig geweest".

Sommigen maken deze denkoefening op tijd, en gooien hun leven om.
Anderen zijn er even "vroeg" bij, maar het lukt hen niet om de oogkleppen af te gooien. Dit zijn de midlife crisis slachtoffers.

Nog anderen maken de denkoefening later. Hoe later men het doet, hoe groter het gevaar dat men is vastgeroest, en hoe groter de kans dat men er onder door gaat.

Maar laat ons niet vergeten; velen maken de denkoefening nooit.

[eno2]

En zij die gelukkig zijn doen niets meer